* Op adem gekomen na gister. Nog dieper inademt.
1653
Je zou denken dat men na al dat geweld in 1652 wel even genoeg had van die zeeslagen, maar 1653 beginnen ze vrolijk aan de Driedaagse Zeeslag. Drie dagen van zware gevechten, waarin niet voorkomen kon worden dat de Engelsen tientallen handelsschepen buit konden maken. Na drie dagen vechten wist de Nederlandse vloot 's nachts naar Nederland te ontkomen, beschadigd en volledig door hun buskruit en kogels heen was dit maar goed ook.
In deze zeeslag werden de Nederlanders voor het eerst geconfronteerd met de nieuwe 'linie-tactiek' van de Engelsen. Deze maakten dat de betere zeemanskunsten van kapiteins als Maarten Tromp en Michiel de Ruyter niet langer konden opwegen tegen de sterkere Engelse schepen. De republiek zou niet langer ontkomen aan het bouwen van grotere en zwaarder bewapende oorlogsschepen.
De Engelsen zouden na hun overwinning de Noordzee steeds meer Nederlandse handel gaan blokkeren, ondanks de slechte staat van de vloot was het dus noodzakelijk nogmaals een aanval op de Engelse vloot te riskeren en de blokkade te breken. Een poging hiertoe zou op 12 juni gedaan worden. Na een stevig gevecht, waarbij de Engelsen wederom een linie vormden en de aanval wisten af te slaan.
De volgende dag probeerde Tromp met de hele vloot dwars door de Engelse linie te breken in een laatste poging de vijand zo veel mogelijk schade toe te brengen. Echter, in een onvoorstelbaar stuk pech, voordat zijn schepen de Engelse linie bereikten ging plots de wind liggen en de Nederlandse schepen kwamen stil te liggen binnen bereik van de Engelse kanonnen. Tegen de tijd dat de wind weer opstak en wat restte van de vloot kon vluchten tussen de Vlaamse zandbanken waren 17 schepen verloren gegaan, de rest zwaar beschadigd, het grootste verlies ooit tot dan toe.
Na deze twee grote nederlagen zou een vloot van zo'n 120 Engelse schepen op de Noordzee de Nederlandse havens blijven blokkeren en de economie begon snel in te storten. Om een totale ineenstorting te voorkomen moest nogmaals geprobeerd worden deze blokkade te doorbreken. Begin augustus zou Maarten Tromp met een vloot van 70 schepen de Maas uit varen en zo de Engelse schepen naar het zuiden lokken, hiermee de weg vrijmakend voor het eskader van Witte de With om bij Texel uit te varen.
In totaal wist Nederland voor de slag vijf eskaders bij elkaar te brengen olv Maarten Tromp, Witte de With, Johan Evertsen, Pieter Florisse, en Michiel de Ruyter. Na een reeks zware gevechten waren beide vloten zo gehavend dat de slag gestaakt werd. Ondanks dat de Engelsen nog steeds in het voordeel waren met hun grotere en zwaardere oorlogsschepen, werd het ook voor hun steeds moeilijker en duurder om de vloot in goede conditie te houden. Dat, gecombineerd met de koppigheid van de Nederlanders die na elke nederlaag gewoon weer met een vloot op de proppen kwamen om door te vechten, deed de deur open voor een mogelijke vrede en de onderhandelingen over het Verdrag van Westminster zouden al snel beginnen.
Voor Nederland was echter het grootste verlies in de Slag bij Ter Heijde dat, al vrij snel in het gevecht, een Engelse musketman admiraal Maarten Tromp dodelijk in de borst wist te schieten. Tromp zou op slag dood zijn. Hij zou worden begraven in de Oude Kerk in Delft, waarbij Johan de Witt een rede hield met de bekende uitspraak "Een zeeheldt, welckers gelycke de aerde niet veel heeft gedragen ende mogelyck niet lichtelyck in 't toekomende sal syn te vinden."
Reality is for people who can't imagine anything better.
--------------------------------------------------------------------
Feel free to insult me.