[Giro] Etappe 21: Senago - Milano (TISSOT ITT) #1

Tappa 21: Senago - Milano (TISSOT ITT), 30,3 km

De Giro van 2021, dat was 'm alweer bijna. De laatste bergrit kon de koers niet meer opschudden, maar het werd toch best een aardige etappe. Al was het begin wel weer gloeiend kut, zoals te verwachten viel. Een vlakke aanloop jongens, ik waarschuw er niet voor niets voor. Een bijzonder matig kopgroepje reed na een tijd weg, met in die kopgroep wel de aanwezigheid van Louis Vervaeke. Prachtige Giro gereden, Louis. Schitterend, dé Belg van deze Giro. Zelden kreeg een figurant zoveel aandacht, dat op zich is al de prestatie van de eeuw. Het peloton reed in gestrekte draf naar de eerste klim van de dag, de ellenlange Passo San Bernardino. Op deze klim zagen we BikeExchange aan het werk, totdat Team DSM de boel ineens overnam. Ze vonden bij DSM dat ze nog niets hadden laten zien, geen onwaarheid. Dus wilde men nog wat tonen, beter laat dan nooit. Prima, alleen maar goed. Het verschil met de kopgroep liep daardoor uiteraard snel terug, in de buurt van de top van de klim hadden ze nog maar een minuutje over. Daarna begon de afdaling van de San Bernardino, achteraf gezien het beslissende moment van deze rit. Drie man van DSM reden in de afdaling weg van de rest, al lieten de jongens van Ineos dat ook wel gebeuren. Prima, geen risico's nemen. Bij Bahrein zagen ze een mogelijkheid, Bilbao zette snel Caruso in zijn wiel en reed naar het trio van DSM toe. Schitterende beelden, vooral vanwege de vele haarspeldbochten. Voorbij de haarspeldbochten zagen we dat het trio van DSM en het duo van Bahrein de aansluiting hadden gevonden bij de voormalige kopgroep. De voorsprong bedroeg een seconde of 20 op het achtervolgende groepje, waar Ineos om onbegrijpelijke redenen steun kreeg van BikeExchange. Het stukje vallei richting Splügen werd razendsnel afgewerkt, waarna we begonnen aan de Splügenpas. Op deze klim mocht vooral Pello Bilbao het tempo bepalen, afgewisseld door Michael Storer. Het verschil liep op naar een seconde of 40, maar veel meer dan dat werd het niet. Caruso stond natuurlijk tweede in het klassement en had grootse dingen kunnen bereiken als Ineos niet op de afspraak was, maar Ineos was uiteraard wel op de afspraak. Bernal had continu knechten om zich heen en kwam geen moment in de problemen. Ondertussen konden we na de fraaie afdaling van de San Bernardino genieten van de beeldschone weg omhoog op de Splügenpas. Leg tien haarspeldbochten achter elkaar en je bent klaar, dan hoef je verder helemaal niets meer te doen.

In de afdaling van de Splügenpas kregen we een mooi duel te zien tussen twee Basken. Vooraan deed Pello Bilbao alles wat hij kon om de voorsprong zo groot mogelijk te maken, Jonathan Castroviejo deed dan weer zijn best om het verschil zo klein mogelijk te houden. Een status quo was het gevolg. Al had Castroviejo het verschil best nog wat kleiner kunnen maken, ware het niet dat Dani Martinez als een oud wijf naar beneden reed. Daar moest op gewacht worden, want Martinez had men bergop nog hard nodig. Met nog steeds dezelfde beperkte voorsprong begonnen de koplopers aan de slotklim, richting Alpe Motta. Storer moest snel de rol lossen, even later zat het prachtige werk van Bilbao er ook op. Hij kreeg een meer dan terecht schouderklopje van Damiano Caruso, die het daarna zelf mocht oplossen. Bardet zat continu in zijn wiel en nam niet over. Hij zat te profiteren, dachten we in eerste instantie. Tot zijn krampachtige houding begon te verraden dat hij duizend doden aan het sterven was in het wiel van de wonderbaarlijke Caruso. Daarachter verhoogde Castroviejo het tempo nog maar eens, tot hij zichzelf netjes op de parkeerplaats zette. Dani Martinez nam over, en amai, wat ging die hard. Reed in z'n eentje bijna iedereen aan gort. Allemaal moesten ze lossen, fascinerend. Ook fascinerend dat Almeida een van de eersten was die in de shit zat, maar daarna toch steeds weer aan kon sluiten. Op twee kilometer van het eind werd het nog eens steil, Caruso gooide hier Bardet overboord en begon met een seconde of 20 voorsprong aan het zware slotstuk van de klim. De Italianen op Alpe Motta werden knettergek, van de ene kant prachtig om te zien en van de andere kant, uh, corona ofzo? Het beulswerk van Martinez zorgde ervoor dat Vlasov moest lossen, daarna moest zelfs Yates een gat laten. Almeida ging er tien keer af, maar kwam negen keer terug. Aan het eind was hij ook definitief een vogel voor de kat. Geen aanvallen gezien van Yates en Almeida onderweg, achteraf gezien volkomen begrijpelijk. De benen waren er niet. Bij Bernal waren de benen er dan wel weer, in de slotkilometer mocht hij het zelf oplossen. Martinez was klaar en Bernal mocht zelfs proberen het gat met Caruso te dichten. Dat lukte niet, Caruso was onklopbaar vandaag. Amper tijd verloren op de slotklim, terwijl hij het grotendeels alleen moest doen. De laatste zes kilometer voor zijn rekening genomen, nadat hij ver van de finish al voor de aanval koos. Dan ben je de terechte ritwinnaar.

Een totale verrassing, Damiano Caruso die op overtuigende wijze een bergrit wint en tweede gaat worden in het klassement, bizar. We kunnen wel stellen dat zijn beoogde kopman, Mikel Landa, deze Giro eigenlijk gewoon met een kwartier voorsprong gewonnen zou hebben. Landa is de morele winnaar, zonder meer. Van de ene kant gun ik Caruso dit succes best, van de andere kant moeten we ook oppassen met wat we zeggen. Caruso is geen trouwe knecht, hij rijdt nooit voor een ander op kop. Hij doet altijd alsof, en wordt dan anoniem 9e. In dat kader is zijn prestatie deze Giro heel bijzonder, pieken op je 33e. Maar hij piekte niet goed genoeg om Bernal nog te bedreigen, de Colombiaan werd gisteren tweede op 24 seconden. Verliest een halve minuut, maar heeft nu nog steeds een voorsprong van twee minuten. De roze trui is binnen, normaal gesproken. Meer dan terecht gaat hij deze Giro winnen, niets op af te dingen. Twee weken lang de koers gedomineerd. Richting het eind van de Giro werd het wat minder, maar gisteren was hij eigenlijk gewoon weer sterk. Sowieso beter dan de rest, minus Caruso dan. Al begon Caruso wel met een voorsprong aan de slotklim, je weet nooit hoe het zonder die - fraaie - aanval afgelopen was. Eigenlijk wel geestig om te zien, dat net de renner die relatief gezien het meeste te verliezen heeft voor zo'n aanval kiest. Daarom wel respect voor Caruso, maar het blijft een waardeloze ploeggenoot. Je weet nu ook al dat hij deze prestaties nooit meer gaat herhalen, maar afijn, we gunnen het hem toch. Martinez werd derde tijdens deze rit, jemig, wat een knecht. Topaankoop weer van Ineos, al is dat met zoveel geld ook niet zo moeilijk. Bardet werd nog net vierde voor Almeida, die bekkentrektechnisch gezien flinke stappen voorwaarts heeft gezet. Yates vijfde, licht tegenvallend. Goed gepiekt, dachten we, maar uiteindelijk toch niet. Schuift niet op naar de tweede plaats, maar moet het doen met een derde plaats. Zo trekken we vandaag naar Milaan. Er hoeft nog maar één rit verreden te worden, de afsluitende tijdrit. Weer een voorzichtig gesponsorde TISSOT ITT. Zo'n afsluitende tijdrit kan heel spectaculair zijn en voor de nodige verschuivingen zorgen, maar niet dit jaar. Nee, alles ligt nu wel vast. Dit wordt dus de welbekende nachtkaars, spijtige zaak. Genoeg tijd voor ons om rustig te bespreken wat we nu eigenlijk van deze Giro moeten vinden. Was het een mooie koers, of viel het stiekem een beetje tegen? Voor Colombia valt het in ieder geval niet tegen. Egan Bernal is helemaal terug, na de Tour in 2019 gaat hij nu de Giro winnen. De sterkste ploeg, de sterkste renner. Na de winst van Geoghegan Hart vorig jaar is Ineos weer aan het feest. We zijn nog lang niet van die ploeg af, net zoals het tijdperk Bernal ook nog niet is afgesloten.




De Giro van 2021 wordt afgesloten met een tijdrit. Die tijdrit begint in Senago, een klein stadje tegen noorden van Milaan. We bevinden ons dus uiteraard ook in de provincie Milaan, regio Lombardije. In Senago, gelegen in de agglomeratie van Milaan, wonen 21.678 mensen. Een stad waar volgens de Nederlandse Wikipedia niet veel over te vertellen valt, maar als we de Italiaanse variant door de translate halen komen we toch wel een aantal niet zo bijzondere bijzonderheden te weten. Een ellenlang verhaal over de herkomst van de naam, dat de stad deels op het grondgebied van het Parco delle Groane ligt en dat het kanaal van Villoresi door de stad stroomt. Daarna schakelt men over naar het belangrijke nieuws, namelijk dat Senago vooral bekend staat vanwege de vele villa's. In de omgeving van Senago werden in de zeventiende en achttiende eeuw veel statige huizen gebouwd, gewijd aan vrije tijd en ontsnapping van het stadsleven. Het bekendste voorbeeld is de Villa San Carlo Borromeo, een historische residentie, gebouwd in de veertiende eeuw door de familie Visconti. Het is gelegen in een park dat schijnbaar liefst elf hectare groot is, aan de rand van de stad. Het is een locatie met een grote geschiedenis, de villa staat op een heuvel waar zich eerst een Keltische nederzetting bevond, voordat het later een Romeins bolwerk werd. Julius Caeser kwam in die tijd zelfs nog wel eens langs, blijkbaar. De Longobarden zijn er ook nog geweest, die maakten er een fort van. Op dat fort hebben de Visconti hun paleis gebouwd, waarna een paar eeuwen later de Borromeo's, een familie die louter uit kardinalen bestond, de boel nog wat hebben aangepast. In de loop der tijd schijnt zo'n beetje ieder bekend persoon uit de wereldgeschiedenis hier geweest te zijn, van Napoleon tot Montesquieu. In de jaren '80 van de vorige eeuw vond er een restauratie plaats en nu doet de villa dienst als museum, er is hier veel kunst te vinden. Het park is ook te bezoeken, voor de liefhebber. Naast deze villa hebben ze er nog een paar, de Villa Corbella-Martinelli-Sioli bijvoorbeeld. Ook met een park dat te bezoeken is. En wat te denken van de Villa Po Degli Occhi, gebouwd in de achttiende eeuw, met neoklassieke fresco's en een uitkijktoren. Of de Villa Verzolo-Monzini, waar de lokale bibliotheek zich bevindt. De villa is terug te vinden in een Engels park, dat open is voor publiek. En dan hebben we de Villa Ponti nog, in neogotische stijl, is omgeven door een groot park, in het midden waarvan de ruïnes van een toren uit het Visconti-tijdperk bewaard zijn gebleven. Samen noem je deze villa's de Villa di Delizia, voorbeelden van de rococo. Met uitzondering van die laatste villa dan, blijkbaar.



Niet echt een bruisende stad verder, dat Senago. Leuk die villa's, maar verder is het geen feest. Vooral veel industrie, en een lelijk plein. Op dat lelijke plein, het Piazza Aldo Moro, gaan de renners van start. Bij het verlaten van dit plein, niet meer dan een geasfalteerd vierkant, slaan de renners rechtsaf. Het begin van de tijdrit is enigszins bochtig, vrij snel volgt een bocht naar links. Na deze bocht rijden we min of meer rechtdoor richting de tuin van de Villa San Carlo Borromeo. Bij de poort slaan de renners linksaf, bijna meteen daarna gaat het naar rechts. Een paar flauwe bochtjes later slaan we nog eens rechtsaf, waarna we Senago tijdelijk verlaten en een tijdje rechtdoor mogen rijden over een vlakke en brede weg. Zo goed als vlak, we rijden via een viaduct over het kanaal en hier gaat het even een paar meter omhoog. Ook een tweetal flauwe bochten hier, maar het is zo goed als recht. Aan het eind van deze weg komen de renners uit bij een rotonde, hier slaan ze linksaf. Bijna meteen volgt de volgende rotonde, waar het met een lange bocht weer naar links gaat. Via een andere weg rijden we nu terug naar Senago, het gaat meer dan een kilometer rechtdoor in een bos. Ook weer een keer een viaduct onderweg, daarna komen we uit bij de volgende rotonde. Daar gaat het schuin naar rechts, de renners pakken de tweede afslag. Door een bosrijke omgeving gaat het vervolgens een paar kilometer zo goed als rechtdoor over een brede en vlakke weg. Via een flauwe bocht rijden we even later naar een rotonde toe, waar het weer schuin naar rechts gaat. Een makkelijke bocht, tot nu toe zijn er eigenlijk nog geen moeilijke bochten geweest. Na een tijdje rechtdoor te zijn gereden volgt in Traversagna de volgende bocht, bij de volgende rotonde. Het gaat wat scherper naar links, maar ook dit lijkt niet de moeilijkste bocht te zijn. Na deze bocht gaat het eigenlijk gewoon een kilometer of drie rechtdoor over een brede en vlakke weg, richting het eerste tussenpunt van de dag. We rijden vooral door wat dorpjes heen, zodra er even geen bebouwing is zal het terrein wel behoorlijk open zijn. Een van die dorpjes is Cassina Nuova, hier wordt de weg wat smaller. Alleen de linkerhelft van de weg is open, even netjes voorsoorteren en dan rijden we daarna rechtdoor het centrum in. Hier liggen twee flauwe bochtjes, maar verder komen we weer een hele tijd niets tegen. Het gaat simpelweg rechtdoor tot aan dat eerste tussenpunt, dat na 9,2 kilometer bij Cascina Battolica opgenomen zal worden.



Direct na dit eerste tussenpunt rijden de renners over het spoor, of over de tramrails, iets in die geest. Hierna slaan ze scherp rechtsaf, waarna het twee kilometer volledig rechtdoor zal gaan. We bevinden ons in een behoorlijk lelijk stukje urbanisatie, tussen Cassina Nuova en Paderno. Bepaald geen lust voor het oog, deze omgeving. Normaal doe ik ook wel m'n best om een fraai plaatje uit te zoeken, maar soms moet je de realiteit niet proberen weg te moffelen. De lange weg rechtdoor kent toch variatie, het asfalt wordt na een tijd wat minder. Verder is het een makkelijke tocht, komt nog eens bij dat de eerstvolgende bocht ook makkelijk is. We slaan linksaf, een ruime bocht. Daarna gaat het eigenlijk weer gewoon twee kilometer rechtdoor, al komen we tijdens dit stuk wel drie rotondes tegen. De eerste rotonde is vrij breed en vereist wat stuurmanskunst, van de tweede rotonde merken we dan weer een stuk minder. Daarna rijden we onder een tunneltje door, een paar meter omlaag en ook weer omhoog. Niet veel later komen we de derde rotonde, daar moet wel enigszins gestuurd worden. Vervolgens gaat het rechtdoor tot aan de vierde rotonde, waar een bocht naar rechts volgt. Na deze eenvoudige bocht, alleen even oppassen voor het verkeerseiland, gaat het weer een paar hectometer rechtdoor over een brede weg. We rijden over een aftands industrieterrein, waar een makkelijke bocht naar links volgt. Vrij snel daarna volgt dan weer een eenvoudige bocht naar rechts en vervolgens rijden we onder het spoor door. Meteen daarna slaan we linksaf, weer alleen even oppassen voor een verkeerseilandje. Nog steeds fietsen we over een industrieterrein, men heeft het wel weten uit te tekenen hoor. De lokale autoverdeler (zo noemen ze dat in België lol) zal er blij mee zijn. Wel het bochtigste deel van de tijdrit dit, maar op het onderbreken van het ritme na stelt het niet gek veel voor. Half kilometertje rechtdoor, schat ik zo in, en dan slaan we iets scherper linksaf met direct daarna een langere lopende bocht naar rechts. We bevinden ons dan ineens aan de rand van een park, gras en bomen enzo. Niet dat we daar lang van kunnen genieten, we rijden bijna meteen het volgende viaduct op. Een lange bocht naar links, een paar meter omhoog. Daarna een paar meter omlaag, rechtdoor. Niet veel later een bocht naar rechts, deze is wat scherper en de snelheid zal hier na de duik naar beneden extra hoog liggen. Na deze bocht gaat het weer een tijdje redelijk rechtdoor, met twee flauwe bochten onderweg. Daarna slaan we scherp rechtsaf, jeetje. Even later makkelijk linksaf, niet jeetje. Rechtdoor in de straten van Balsamo, toch ook wel weer meer dan een kilometer. Vervolgens slaat men rechtsaf, opnieuw een eenvoudige bocht. Na deze bocht rijden we twee keer kort achter elkaar onder een viaduct door, het gaat dus twee keer een paar meter op en af. Na de tweede 'klim' slaan we in Sesto San Giovanni schuin linksaf, een bocht die ook weer simpel te nemen is. Vervolgens rijden we rechtdoor naar het tweede tussenpunt van deze afsluitende tijdrit.



Dat tweede tussenpunt volgt na 19,7 kilometer, op iets meer dan tien kilometer van het eind. Dit tussenpunt ligt niet ver van de mogelijk lelijkste plek op aarde, het station van Sesto San Giovanni. In 2017 reden we ook al eens door deze spuuglelijke voorstad van Milaan, maar nu rijden we bijna dat station binnen. Richting het tussenpunt gaat het een tijd rechtdoor, terwijl het bovenstaande gedrocht steeds beter in beeld komt. Net op tijd slaan we rechtsaf, nadat de tussentijd is opgenomen. Na deze brede bocht naar rechts rijden we een tijdje rechtdoor, waarna er een dubbele bocht naar links volgt. De eerste bocht is makkelijk, de tweede wat scherper. We rijden daarna weer onder een weg door, dus gaat het weer een paar meter omlaag en daarna omhoog. Stukkie rechtdoor dan, flauwe bocht naar rechts en vervolgens even verderop een echte bocht naar rechts. Nou, na deze bocht gaat het eigenlijk gewoon ongeveer drie kilometer rechtdoor over de brede Viale Italia, met aan het eind van deze weg een brede bocht naar links. Na deze bocht gaat het dan weer meer dan vier kilometer volledig volkomen helemaal rechtdoor. Breed, vlak, recht. Gooi 'm maar op de allergrootste plaat, Pippo. Tussendoor rijden we wel een keer over wat tramrails, verder gaat dit stuk helemaal nergens over. Aan het eind van deze brede en rechte Viale Monza komen we uit op een punt waar we altijd uitkomen, bij een groot verkeersplein in Loreto. Hier rijden we eigenlijk behoorlijk rechtdoor, de bocht naar rechts is vrij flauw. Vanaf dit moment is het nog 3,6 kilometer fietsen tot de finish, we rijden rechtdoor tot op twee kilometer van het eind. Het einde is gelijk aan de tijdrit van vorig jaar, we rijden net als toen over de Corso Buenos Aires, waar flink wat statige gebouwen staan, richting de Porta Venezia. Hier rijden we over de tramrails, waarna we niet alleen op het parcours van vorig jaar zitten, maar ook op het parcours van 2017. Eigenlijk gaat het nu gewoon rechtdoor tot op een kilometer van het eind, onder de boog van de allerlaatste kilomter van de Giro is er een scherpe bocht naar rechts en daarna gaat het weer 400 meter rechtdoor. Op minder dan 600 meter van de streep komt er dan weer een bocht naar links en daarna rijden de renners recht het centrum van Milaan in. Via een paar korte bochtjes komen ze op de steentjes terecht en op 350 meter van de streep volgt dan de laatste serieuze bocht, naar rechts. In de laatste meters gaat het rechtdoor. Dit jaar ligt de streep na 30,3 kilometer getrokken naast de dom van Milaan.



We zijn weer terug in Milaan, de stad waar de Giro de laatste jaren wel vaker is geëindigd. Vorig jaar bijvoorbeeld nog. Sterker nog, dat was eigenlijk zelfs maar een maand of zeven geleden. Het was een vreemde Giro, met een hoop favorieten die om allerlei redenen afhaakten. Corona, valpartijen, noem het maar op. Daardoor doken we het slotweekend in met Wilco Kelderman in de roze leiderstrui. Ofschoon zijn ploeg hem eigenlijk al had opgegeven, op de dag dat hij de roze trui veroverde liet men hem achter. Jai Hindley won op Laghi di Cancano en hij leek meer kans te maken om de Giro uiteindelijk te winnen. Dat bleek zo te zijn tijdens de laatste bergrit. Na beulswerk van Rohan Dennis zat Kelderman dik in de shit, terwijl Hindley mooi in het wiel van Dennis en Geoghegan Hart kon blijven hangen. Geoghegan Hart won de rit in Sestriere, voor Hindley. Jai Hindley nam dan wel weer de roze trui over van Kelderman, maar veel scheelde dat niet. Hindley en Geoghegan Hart begonnen in exact dezelfde tijd aan de afsluitende tijdrit. In Milaan wisselt de roze trui meestal nog van schouders, zo ook vorig jaar. Geoghegan Hart werd geacht een beter tijdrijder te zijn dan Hindley en het bewijs werd direct geleverd. Geoghegan Hart eindigde de tijdrit als 13e, terwijl Hindley slechts 38e werd. Derhalve ging de roze trui naar Ineos, naar Tao Geoghegan Hart. Ze hadden vroeg afscheid moeten nemen van Geraint Thomas, maar gingen aan het eind van het verhaal toch met de overwinning aan de haal. Zoals ze nu ook met de overwinning gaan lopen, het moet wel heel raar lopen wil Bernal dit nog verspelen. Hoewel je dat nooit met zekerheid kunt zeggen in Milaan, de laatste drie keer dat de afsluitende tijdrit hier eindigde stond uiteindelijk iemand met de schitterende Trofeo Senza Fine in z'n handen die voor de tijdrit het roze nog niet droeg. Filippo Ganna won de tijdrit overigens, vorig jaar. Geen verrassing, hij won toen alle tijdritten. Nu ook wel, waarschijnlijk. Enfin, daarvoor waren we natuurlijk in 2017 in Milaan, een behoorlijk feestelijke dag voor het vlaggetje. We zaten toen allemaal gespannen voor de buis omdat ONZE Tom een poging deed om het roze te heroveren. Na een sterke Giro, met onder meer een overwinning op Oropa, had hij het de laatste ritten voor Milaan een beetje moeilijk. Hij verspeelde de roze trui aan Quintana en zag ook Nibali en Pinot passeren. Met een achterstand van een kleine minuut op Quintana en ongeveer 40 seconden op Nibali en Pinot begon Tom aan de slottijdrit. Hij kon de eerste Nederlandse Girowinnaar worden, als hij een beetje hard zou fietsen. Nou, goed, zoals we misschien wel weten lukte dat best aardig. ONZE Tom heroverde het roze, hij won en Bobbie moest huilen. Dat was het eerste jaar bij Eurosport, toen waren we daar nog niet zo blij mee. Nu met Jeroen en Karsten is het al iets beter kunnen we ons geluk niet op. De tijdrit werd overigens niet gewonnen door Dumoulin, nee, die werd gewonnen door ONZE Jos. Een droomdag voor het vlaggetje, derhalve. De omhelzing van Tom en Jos was natuurlijk een hoogtepuntje in de Nederlandse wielergeschiedenis. We sloten in 2017 de 100e Giro af, daarom eindigden we ook in Milaan. De krant die op het idee kwam om de koers te organiseren was immers gevestigd in deze stad. La Gazzetta dello Sport kwam eerder al met de Ronde van Lombardije en Milaan-San Remo, maar in 1908 stond er ineens een mededeling in de krant dat een jaar later de eerste Giro d'Italia georganiseerd zou worden. Het zou een koers worden van acht lange ritten, met steeds een rustdag tussendoor. Ritten van meer dan 300 kilometer waren toen nog normaal. Men werkte ook nog niet met tijdsverschillen, het klassement werd gebasseerd op de klasseringen van de renners in iedere afzonderlijke rit. In de jaren daarna is er veel veranderd, maar het is passend om de Giro af te sluiten in de stad waar het allemaal begon, op 13 mei 1909. Milaan is immers niet altijd het eindpunt van de Giro, de koers eindigt de laatste jaren ook regelmatig in een andere stad, zo hebben we ook een afsluitende tijdrit in Verona gezien, of een rit in lijn in Rome. In 2015 waren we we ook in Milaan, de Giro eindigde toen voor de variatie met een rit in lijn. Die rit werd gewonnen door Iljo Keisse, die samen met Luke Durbrigde in de slotfase wegreed en daarmee de sprintersploegen verraste. In 2012 eindigde de Giro ook met een tijdrit in Milaan. Dat was ook een bloedstollende tijdrit. Joaquim Rodriguez was bergop de beste gebleken tijdens die Giro, maar hij had veel tijd laten liggen door behoorlijk laf rond te rijden. Daardoor stond de allersaaiste Canadees ooit, Ryder Hesjedal, nog kort in het klassement. In de afsluitende tijdrit bakte Rodriguez er helemaal niets van, zoals te verwachten viel. Hesjedal daarentegen reed wel weer goed en hij nam zo op de slotdag toch nog de roze trui over van Purito. Hij werd daarmee de meest nietszeggende winnaar van de Giro ooit, tot we vorig jaar Geoghegan Hart zagen zegevieren. Sympathieke jongen hoor, maar het palmares laat te wensen over. Na drie keer op rij een omwenteling op de slotdag gaan we dat nu niet beleven, vermoed ik. Milaan is trouwens een stad met 1.350.000 inwoners, in de regio Piëmonte. Verder neem ik aan dat iedereen Milaan wel kent. Het is een vrij saaie stad, waar je eigenlijk alleen al je geld uit kan geven aan kleding. Het wordt de 88e keer dat hier een rit eindigt, maar zo verheffend als in 2017 en 2020 zal het niet worden.



We sluiten de Giro af met een prima dag. Qua temperatuur in ieder geval, 24 graden in Milaan. Geen kans op regen, dat is helemaal fijn. Niet enorm veel wind, maar het beetje wind dat er wordt voorspeld zal wel grotendeels uit de verkeerde kant komen. Redelijk wat tegenwind tijdens deze tijdrit, het voordeel is dan weer dat het gedurende de hele tijdrit ongeveer even hard (of zacht) zou moeten waaien. Dan heeft iedereen in ieder geval dezelfde omstandigheden, wel zo prettig. De tijdrit gaat morgen van start om 13:45, rode lantaarn Riccardo Minali mag er als eerste aan beginnen. Eigenlijk wel bijzonder dat Minali nog in koers is, vrij zinloos eigenlijk. Geldt ook voor Moschetti, die na hem van start gaat. Maar goed, Milaan halen is voor sommige renners een prestatie op zich. Ganna gaat om 14:08 van start, het kan dus de moeite waard zijn om op tijd voor de buis te gaan zitten. Vooral omdat Affini drie minuten later van start gaat, toch de nummer twee van de openingstijdrit. Cavagna vertrekt om 14:58, verder vertrekt iedereen om de minuut totdat Davide Formolo om 15:52 het startsignaal heeft gekregen. Daarna vertrekt de top 15 om de drie (!) minuten, jemig. Bernal begint er om 16:37 als laatste aan, de verwachting van de organisatie is dat hij ergens tussen de 53 à 57 gemiddeld gaat rijden en dus in het gunstigste geval binnen 32 minuten zal finishen, in een minder gunstig geval na iets meer dan 34 minuten. Jeetje, 57 gemiddeld. Dat lijkt me eigenlijk wel weer wat veel van het goede, al is het absoluut geen lastige tijdrit. Maar toch, iedere bocht is slecht voor het gemiddelde. Enfin, gaan we meemaken. Live op Eurosport, ja, zou gek zijn als het de afsluitende dag ineens een ander verhaal was.

https://www.tissottiming.com/2021/gir/nl-nl/default/Stage/21



We begonnen de Giro met een korte tijdrit in Turijn, we sluiten de Giro af met een langere tijdrit in Milaan. De afgelopen paar keer was zo'n afsluitende tijdrit in Milaan best leuk, spanning en sensatie tot en met. Gaat Geoghegan Hart het halen of Hindley? Kan Quintana standhouden of slaat Dumoulin zijn slag? Kan Rodriguez Hesjedal afhouden? Dat soort vragen hoeven we nu niet te stellen. Bernal heeft een voorsprong van twee minuten op Caruso, meer dan drie minuten op Yates en meer dan zeven minuten op Vlasov. Als hij op zijn fiets blijft zitten is het binnen. Caruso mag de betere tijdrijder genoemd worden, zo werd hij tijdens de afsluitende tijdrit van de Giro van 2019 4e. Een uitblinker is het niet, maar hij kan een goede tijdrit rijden. Tijdens de eerste tijdrit van deze Giro was Caruso liefst zeven seconden sneller dan Bernal. Als we dat extrapoleren naar deze tijdrit gaat hij een seconde of 25 pakken, da's niet genoeg. Nee, zonder pech of een totale offday is het binnen voor Bernal. Daardoor is het wel ineens een vrij nutteloze tijdrit geworden. Leuk voor de dagwinst, verder totaal niet leuk. Ja, we gaan kijken naar Martinez en Almeida. Die kunnen nog wel een paar plaatsen opschuiven, we hebben alvast medelijden met Bardet en Carthy. Vlasov zou wel stand moeten houden op die vierde plaats, voor zover het wat uitmaakt. De tijdsverschillen zijn daarachter helemaal groot. Acht minuten tussen de nummer 10 en de nummer 11, jawadde. Zes minuten tot de nummer 12, daarna weer vijf minuten tot de nummer 13. Gigantische tijdsverschillen, ondanks een parcours dat niet historisch zwaar was toch historische tijdsverschillen. Vooral met dank aan het weer, lijkt me. Hoe dan ook, we sluiten de Giro van 2021 dus af met een tijdrit. Een saaie tijdrit. Geen klimmetjes, gewoon een saaie tocht door de voorsteden van Milaan. Af en toe een bocht, maar dit wordt kijken naar niets. Aan het eind is het helemaal erg, eindeloos rechtdoor richting de finish. We feliciteren de jongens van het grote verzet.
1. Ganna. Voor de Giro dacht ik dat het niet zo goed ging met Ganna. Een paar matige prestaties, liefst drie tijdritten achter elkaar niet winnend afgesloten. Maar Ganna was in de Giro op de afspraak. Hij won met overmacht de eerste tijdrit en was in de weken daarna weer de ultieme knecht. Wat een beest. Geen twijfel over mogelijk dat hij deze afsluitende tijdrit gaat winnen. Het spijt me dat ik aan je getwijfeld heb, Filippo. Dat hij veel werk heeft moeten verrichten is verder natuurlijk geen enkel probleem, het is Ganna hè.
2. Cavagna. Viel behoorlijk tegen tijdens de eerste tijdrit, dat hij een paar dagen geleden zijn aanval niet succesvol wist af te ronden geeft ook wel aan dat dit niet de ultieme Cavagna is. Wel goed genoeg om bij gebrek aan tegenstand tweede te worden tijdens deze tijdrit.
3. Affini. Werd tweede tijdens de eerste tijdrit, een daverende verrassing. Heeft daarna wel laten zien dat het goed zat met de vorm. Een keer in de kopgroep zichzelf helemaal leeggereden voor Bennet, een keer bijna een rit gewonnen en net een paar meter voor het eind ingehaald door Nizzolo. Een goede Giro gereden, zijn eerste goede koers voor Jumbo. Wel in alles de mindere variant van Ganna, dus gaat hij deze tijdrit zeker niet winnen. Maar derde is ook mooi, voor de Giro had ik hem dat niet gegeven. Die eindeloze reeks DNF's deed het ergste vermoeden, maar Edoardo kan toch wel wat.
4. Almeida. Het ziet er niet uit, maar het gaat wel vooruit. En hij geeft niet op, nooit. Na gisteren zal hij wel moe zijn, maar hij gaat nog een keer alles eruit moeten persen om op te schuiven in het klassement. Een minuutje achter Bardet, dat is te doen. Een halve minuut achter Carthy, zou toch ook geen probleem moeten zijn. Een minuut pakken op Martinez lijkt me dan wel weer lastig, maar Almeida gaat nog opschuiven van de achtste naar de zesde plaats. Zonder op te moeten passen op Evenepoel had hij zelfs vierde kunnen worden, lekker gewerkt Klaas Lodewyck. Maar goed, Almeida gaat aan het eind van het jaar natuurlijk weg dus we kunnen vandaag genieten van een van zijn laatste goede tijdritten.
5. Foss. Tobias Foss, met z'n morbide obesitas. Die gaat dus gewoon 9e worden in de Giro, wat best wel iets zegt over het niveau. Niet superhoog, zeker niet nadat allerlei lieden zoals Landa en Buchmann letterlijk zijn weggevallen. Niet de meest memorabele Giro ooit, heb ik het idee. Maar goed, eigenlijk geen idee of zo'n langere tijdrit ook wat voor Fuss is. Heeft ie nog niet vaak gedaan. Maarja, andere namen zijn er ook niet echt. Kom je uit bij Nelson Oliveira en Brandle of all places. Of Bettiol moet de wonderbenen nog eens etaleren. We doen het wel met Fuss, is leuk, alleen al omdat je hem makkelijk kunt beledigen. Een grote ronde sluit je immers natuurlijk wel in stijl af.

[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 30-05-2021 02:26:30 ]

quote:

Op zondag 30 mei 2021 08:31 schreef Bugno3 het volgende:
Wel fijn dat het lekker korte stukjes waren, zoals beloofd

Ja, dit ging een beetje mis.

Dan gaan we maar wat kortere stukjes schrijven tijdens de Tour, hahaha.

In ieder geval mooi om te lezen dat jullie het nog steeds kunnen waarderen. Bedankt en tevens graag gedaan natuurlijk.

[ Bericht 21% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 30-05-2021 11:19:25 ]