Zwangerschap en geboorte deel 1960

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 16:34 schreef Mariposas het volgende:

[..]

Bedoel je hiermee dat je niet zou mogen zeggen : “ik vertrouw op mijn lichaam, ik vertrouw dat ik het kan” omdat dit mogelijk kwetsen over gevaarlijk voor anderen is?

Ik denk dat Majo bedoelt als geruststelling tegen een ander of als voorbereiding voor een ander. Daar hebben we het namelijk over.

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 14:16 schreef MaJo het volgende:

[..]

Het heeft ook te maken met hoe er vaak door anderen over gesproken wordt. Er is echt een soort fanclubje die met veel bewondering hier post wat voor "oermoeder" en "powervrouw" zij is. Iedereen doet het op zijn eigen manier en dat is prima, maar door haar helemaal op te hemelen kun je wel achterblijven met een gevoel dat jij het dus niet goed doet.

Gek, dit. Je stelt iets en doet dan precies het tegenovergestelde. Ik voel me aangesproken, want ik vind de ervaringen van ela heel mooi en heb dat ook uitgesproken. Ik heb o.a. haar ervaringen ook gebruikt tijdens de voorbereiding van mijn tweede bevalling en heb daar ontzettend veel aan gehad. Mag dat niet genoemd worden? Als ik vind dat zij mooi is bevallen, dan mag ik dat zeggen. De conclusies die anderen daaruit kunnen trekken moeten niet in de weg staan.

Het ligt denk ik ook voornamelijk aan de manier waarop mensen dingen verwoorden. Zeggen dat je gelooft dat je lichaam niets doet dat het niet aan en dat je het volle vertrouwen hebt in je lichaam lijkt me helemaal niets mis mee. Fijn zelfs, als je er zo tegenaan kijkt.

Maar sommige mensen (en daar bedoel ik zeker niet Ela mee, want zij deed dat niet) stellen het als feit: “een lichaam weet altijd wat het moet doen, een lichaam doet niets dat het niet aan kan” en dat is natuurlijk niet waar. En dat triggert mensen, vooral als zij andere ervaringen hebben gehad.

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 16:41 schreef _Lily_ het volgende:

[..]

Ik schaar me achter wat lemijn zegt en wat ik ook zei in mijn post. Ik wil het kindje gezond en veilig op de wereld zetten en daarom sta ik open voor elke ingreep die daarvoor nodig is

En daar wil ik dan als piepkleine kanttekening bij zetten dat niet elke ingreep wordt geopperd, omdat het echt nodig is voor jou en je baby, maar omdat het makkelijker is voor het medisch personeel. Blijf kritisch en informeer jezelf van te voren over mogelijke ingrepen en waarom die worden gedaan. Het brain principe kan daarbij helpen, https://calgarybirthessen(...)ou-must-know-to-ask/

Voorbeeld, de ctg was lastig in het bevalbad, dus de verpleegkundige wilde graag een schedelelektrode plaatsen, want dan hoefde ze niet telkens de band te komen verplaatsen. Of de verpleegkundige die een uur na binnenkomst al begon te roepen dat ik ook aan de weeenopwekkers kon, dan schoot het wat meer op. God wat voelde ik me een nummer die zo snel mogelijk van de lopende band af moest.

Ik twijfel of ik me in deze discussie wil mengen. Ik wil niemand tegen het hoofd stoten of het gevoel geven tekort te doen.

Vertrouwen op je lijf zie ik heel breed (en lukt me lang niet altijd om zelf vast te houden). Tijdens een bevalling geeft je lijf het vaak ook aan als iets niet vanzelf lukt. Bij mijn vorige bevalling ging het heel voorspoedig tot het persen. Sofie zakte gewoon niet diep genoeg. Van te voren had ik heel erg het gevoel ‘ik wil het zelf doen, zonder hulp van buitenaf’. Maar op dat moment liet mijn lijf me duidelijk voelen dat het niet ging. Op dat gevoel durfde ik gelukkig te vertrouwen en stemde ook direct in toen de verloskundige aangaf een knip te willen zetten (en met de stappen die daarna nodig waren).
Achteraf bleek dat Sofie haar linkerhand tegen haar wang aan lag, zonder knip had het dus letterlijk niet gepast zonder nog meer schade op te lopen. Mijn lichaam heeft dat goed aangegeven.

Net zoals Lemijn zegt; uiteindelijk wil je aan het eind van je bevalling een gezonde baby (en er zelf ook oké uitkomen ).

Mijn mening; ook als je ingeleid moet worden, weeen stoppen, een (spoed-)keizersnede nodig is, etc dan is dat met een reden. Er is iets waarom je lijf aangeeft dat er hulp nodig is. En soms heb je dat zelf nog niet eens bewust door en dan is het fijn dat er verloskundigen/artsen zijn die daarin met je meedenken/kijken/beslissen. Want dat is het voordeel van leven in deze eeuw en dit land.

Toen de zwangerschap van Bo zo anders eindigde als gehoopt heeft mijn vertrouwen in mijn lijf echt wel een flinke deuk opgelopen. Vooral omdat ik zelf niet door heb gehad dat Bo al 2 dagen was overleden. Waarom heeft mijn lijf of mijn gevoel me dit niet laten weten? Waarschijnlijk omdat de ‘medische wereld’ sneller was. Als ik die controle niet had gehad had mijn lijf het op een later moment me vast wel laten weten. Daar durf ik ondertussen weer op te vertrouwen. Toch ben ik blij dat het zo snel ontdekt is en we verdere stappen konden ondernemen.

Hier 25+5 van de eerste. Ik sta niet in het lijstje omdat ik niet gedisciplineerd genoeg ben om regelmatig mee te schrijven in dit soort topics (wel een Fok baby overigens ), maar wilde toch even aanhaken op het onderwerp bevallen en vertrouwen in je lichaam.

Ook ik krijg steeds regelmatiger de vraag waar ik wil bevallen. Als ik zeg te twijfelen krijg ik meteen het advies voor het ziekenhuis te gaan want "er kan zoveel misgaan". Ik heb het dan over vriendinnen/kennissen/collega's. De verloskundige zegt dit niet. Het komt er op neer dat ik eigenlijk nog geen enkel succesverhaal heb gehoord over een bevalling. ze hadden bijna allemaal een plan (thuis, in bad, hyno etc), maar bij niemand kon dat plan uitgevoerd worden. Het is niet dat ik bewust opzoek ga naar zulke verhalen, want ik probeer er juist open en relaxed in te staan, maar tegelijkertijd ben ik een doemdenker en heb ik de hoop op een goede bevalling al opgegeven omdat het bijna lijkt dat het onmogelijk is.

Komt ook bij dat ik de bevalling an sich puur functioneel zie (er zit een meisje in mijn buik en die moet eruit) dus allerlei "zweverige" dingen zijn ook niet echt aan mij besteed. Toch zou ik er wel wat meer "uit het hoofd" en met gevoel in willen staan.

Is dit herkenbaar en hoe gaan jullie hiermee om?

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 16:59 schreef D.U.M.A.N. het volgende:

[..]

Gek, dit. Je stelt iets en doet dan precies het tegenovergestelde. Ik voel me aangesproken, want ik vind de ervaringen van ela heel mooi en heb dat ook uitgesproken. Ik heb o.a. haar ervaringen ook gebruikt tijdens de voorbereiding van mijn tweede bevalling en heb daar ontzettend veel aan gehad. Mag dat niet genoemd worden? Als ik vind dat zij mooi is bevallen, dan mag ik dat zeggen. De conclusies die anderen daaruit kunnen trekken moeten niet in de weg staan.

Zoals ik al eerder zei mag je sowieso alles zeggen, maar dat geldt dan toch ook voor mij? Ik zeg alleen wat dit met mij doet. En jij nu weer wat het met jou doet, interessant Ik vind het wel apart dat je zo benadrukt dat jij iets moet kunnen zeggen, dat werkt twee kanten op.

Ik vind overigens heel veel aspecten ook wel mooi, zo ben ik ook van het positief denken. Ik wilde bijvoorbeeld vlak voor de bevalling niet allemaal horrorbevallingsverhalen lezen omdat deze me onzeker maakten en ik angst niet een goede uitgangspositie vind om de bevalling in te gaan.

Het voelt vaak alsof hier, vooral in dit topic tijdens mijn vorige zwangerschap, het hands off thuis in bad bevallen de utopie voor velen is. Mijzelf inclusief, ook nu weer. Wanneer iets zo op een voetstuk wordt geplaatst, brengt dat voor sommige met zich mee dat uiteindelijk niet zo kunnen bevallen de (on)nodige negatieve gevoelens achterlaat. Ik vraag me af of dat voorkomen kan worden door neutraler over het onderwerp te spreken.

ZarB, gefeliciteerd! Je gevoel is herkenbaar en wat mij heeft geholpen was het volgen van een hypnobirthing cursus samen met mijn partner. Ik vond het juist hele down to earth info en technieken die je worden aangeleerd. Ik heb heel veel gehad aan de ademhalingsoefeningen. Ik heb echt veel geleerd over de geboorteprocessen en over het contact maken met je lijf en meewerken ipv tegenwerken.

Rebubbled: Dank je hypnobirthing klinkt juist voor mij een beetje zweverig? Heb je dat fysiek of online gedaan? Is dat dan met een clubje of kan je dat alleen doen? Ik zit al op een zwangerfit club en dat vind ik al even genoeg collectieve zwangerheid in één keer

Op de site van babyopkomst wordt een online cursus aangeboden voor een redelijke prijs, maar kan er zo even niet achterkomen of dat dan een soort teams-achtige situatie is.

ZarB, je zou het bevallingsverhalen-topic kunnen doorlezen, daar staan verhalen in alle soorten en maten op: OUD / Bevallingsverhalen deel 24 Misschien helpt dat om te bedenken (of voelen ) wat bij je past.

Boeken die ik heel praktisch vond en geheel niet zweverig: 'Bevallen op eigen kracht' van Wendy Schouten en 'Positief over bevallen' van Milli Hill. Die laatste is van een Amerikaanse, eerste was voor mij het meest herkenbaar en bruikbaar de eerste keer.
Ja, bevallen gaat over de nuttige verplaatsing van kind in buik naar kind uit buik. Wat me de vorige keer echt heeft overvallen is hoe heftig die overgang was voor iedereen. Voor mij, de vader én het kind. En voor mij dan niet eens zozeer fysiek maar ook mentaal. Daar hoef je je niet op voor te bereiden, maar ik zou er ook niet voor weglopen .

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 17:59 schreef MaJo het volgende:

[..]

Zoals ik al eerder zei mag je sowieso alles zeggen, maar dat geldt dan toch ook voor mij? Ik zeg alleen wat dit met mij doet. En jij nu weer wat het met jou doet, interessant Ik vind het wel apart dat je zo benadrukt dat jij iets moet kunnen zeggen, dat werkt twee kanten op.

Ik voelde me ook aangesproken door je opmerking, maar dat zegt vooral wat over mij natuurlijk. Je hebt helemaal gelijk wat mij betreft dat de verheerlijking van oer en zelf kan doorslaan en dat hier en daar ook gebeurt. Ik vind dat ik daar zelf niet onder val, en ik ben bang verkeerd begrepen te worden, maar ook daarvoor geldt: ik ben met name verantwoordelijk voor mijn eigen proces en gevoel.

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 18:40 schreef Lemijn het volgende:

[..]

Ik voelde me ook aangesproken door je opmerking, maar dat zegt vooral wat over mij natuurlijk. Je hebt helemaal gelijk wat mij betreft dat de verheerlijking van oer en zelf kan doorslaan en dat hier en daar ook gebeurt. Ik vind dat ik daar zelf niet onder val, en ik ben bang verkeerd begrepen te worden, maar ook daarvoor geldt: ik ben met name verantwoordelijk voor mijn eigen proces en gevoel.

Wat dat betreft is het sowieso niet naar iemand persoonlijk gericht, ook niet eens naar ela. Zij is wel de aanleiding hiervoor maar het is zeker niet mijn bedoeling om haar persoonlijk aan te vallen. Wat dat betreft verwoord je het mooi

[ Bericht 0% gewijzigd door MaJo op 26-05-2021 22:25:19 ]

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 18:29 schreef ZarB het volgende:
Rebubbled: Dank je hypnobirthing klinkt juist voor mij een beetje zweverig? Heb je dat fysiek of online gedaan? Is dat dan met een clubje of kan je dat alleen doen? Ik zit al op een zwangerfit club en dat vind ik al even genoeg collectieve zwangerheid in één keer

Op de site van babyopkomst wordt een online cursus aangeboden voor een redelijke prijs, maar kan er zo even niet achterkomen of dat dan een soort teams-achtige situatie is.

Ja de titel, hypnobirthing, beloofd haast het tegenovergestelde. Maar het werd gegeven door een medische verloskundige die uitgebreid de biologie en procedures/protocollen doornam en daarnaast praktische oefeningen voor de ademhaling en massagetechnieken voor je partner gaf. Niemand werd gehypnotiseerd. Het was echt heel praktisch.

Deze cursus werd in vier avonden fysiek gegeven met vijf stellen aanwezig. Deze zwangerschap ga ik hem weer doen, maar dan bij een andere trainer en met een vriendin die ook bij de bevalling zal zijn.

Ik heb ook een (eendaagse) cursus hypnobirthing gedaan vorige keer. Ik vond het qua “zweverigheid” een beetje op niveau yoga-les zitten (instructrice was ook een yoga lerares). Wat ik aan haar specifiek heel fijn vond was dat ze een groot vertrouwen uitsprak in de medische wereld, in plaats van (waar ik bang voor was) deze af te schilderen als de vijand. Ze had ook wat fijne communicatie-oefeningen.

Op het moment dat ik de cursus had wist ik voor 90% zeker dat ik een geplande keizersnede zou krijgen. Ergens voelde het of ik er voor ‘spek en bonen’ bijzat, maar heb er toch best een hoop uitgehaald

Interessant om iedereens mening te lezen. Ik denk dat het niet zwart wit is. Om een metafoor te gebruiken. Als je een nieuwe auto koopt hoopt iedereen daar heel veel kilometers zonder mankementen mee te rijden. Toch zijn er auto’s bij die na 10000 kilometer kapot gaan. Is dat dan altijd je eigen schuld? Nee als jij het noodzakelijke onderhoud hebt gedaan en er gewoon netjes mee bent omgegaan dan is het gewoon domme pech.

Zo is het denk ik met het menselijk lichaam ook. Veel ziektes en complicaties berusten gewoon op domme pech.

Helpen positieve gedachten? In sommige gevallen wil ik best geloven dat het helpt, omdat het een soort rust kan brengen. En rust is vaak nodig voor ontspanning. En kunnen ontspannen helpt bij bevallen.

Alleen kun je positieve gedachten niet dwingen. Er zijn heel veel redenen waarom iemand het vertrouwen in zijn eigen lichaam verliest of wellicht nooit gehad heeft. Er zijn veel positieve ervaringen nodig om één negatieve ervaring uit het verleden te overstemmen. Negatief blijft makkelijker hangen dan positief.

En realiseer je wel dat veel medische dingen heden ten dagen gedaan worden om complicaties te voorkomen, maar dat de relatie zelden 1:1.
Voorbeeld inleiden voor langdurig gebroken vliezen. Het risico op complicaties is hoger als je langer dan 24 uur gebroken vliezen hebt, maar het gaat niet van 0 naar 100% in de uren erna. Hooguit een paar procent in de dagen erna. Omdat we vaak niet kunnen voorspellen wie de complicaties krijgen en wie niet, grijpen we bij iedereen in. Maar bij het grootste deel was als je niets gedaan had vanzelf de bevalling opgang gekomen en was er geen infectie opgetreden.

Medisch gezien wordt er alles aan gedaan om de risico's te beperken, maar geeft wel meer inleidingen, kunstverlossingen, keizersnedes enz.

Gezien mijn doel ook een gezond kind is liefst zonder al teveel kleerscheuren bij mezelf denk ik dat het een goede ontwikkeling is en ben ik blij dat de technieken er zijn als het nodig is. Desalniettemin hoop ik op een bevalling uit het boekje zonder interventies. (Iedereen denk ik!)

Dames wees lief voor jezelf, het is een geschenk als je met positieve gedachtes een droombevalling hebt. Maar net als een loterij heeft niet iedereen dat geluk. En daar doe je niets aan.

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 21:01 schreef LauriLynne het volgende:
Interessant om iedereens mening te lezen. Ik denk dat het niet zwart wit is. Om een metafoor te gebruiken. Als je een nieuwe auto koopt hoopt iedereen daar heel veel kilometers zonder mankementen mee te rijden. Toch zijn er auto’s bij die na 10000 kilometer kapot gaan. Is dat dan altijd je eigen schuld? Nee als jij het noodzakelijke onderhoud hebt gedaan en er gewoon netjes mee bent omgegaan dan is het gewoon domme pech.

Zo is het denk ik met het menselijk lichaam ook. Veel ziektes en complicaties berusten gewoon op domme pech.

Helpen positieve gedachten? In sommige gevallen wil ik best geloven dat het helpt, omdat het een soort rust kan brengen. En rust is vaak nodig voor ontspanning. En kunnen ontspannen helpt bij bevallen.

Alleen kun je positieve gedachten niet dwingen. Er zijn heel veel redenen waarom iemand het vertrouwen in zijn eigen lichaam verliest of wellicht nooit gehad heeft. Er zijn veel positieve ervaringen nodig om één negatieve ervaring uit het verleden te overstemmen. Negatief blijft makkelijker hangen dan positief.

En realiseer je wel dat veel medische dingen heden ten dagen gedaan worden om complicaties te voorkomen, maar dat de relatie zelden 1:1.
Voorbeeld inleiden voor langdurig gebroken vliezen. Het risico op complicaties is hoger als je langer dan 24 uur gebroken vliezen hebt, maar het gaat niet van 0 naar 100% in de uren erna. Hooguit een paar procent in de dagen erna. Omdat we vaak niet kunnen voorspellen wie de complicaties krijgen en wie niet, grijpen we bij iedereen in. Maar bij het grootste deel was als je niets gedaan had vanzelf de bevalling opgang gekomen en was er geen infectie opgetreden.

Medisch gezien wordt er alles aan gedaan om de risico's te beperken, maar geeft wel meer inleidingen, kunstverlossingen, keizersnedes enz.

Gezien mijn doel ook een gezond kind is liefst zonder al teveel kleerscheuren bij mezelf denk ik dat het een goede ontwikkeling is en ben ik blij dat de technieken er zijn als het nodig is. Desalniettemin hoop ik op een bevalling uit het boekje zonder interventies. (Iedereen denk ik!)

Dames wees lief voor jezelf, het is een geschenk als je met positieve gedachtes een droombevalling hebt. Maar net als een loterij heeft niet iedereen dat geluk. En daar doe je niets aan.

Mooie reactie!

Helemaal eens @LauriLynne . Maar wat ik lastig vind, is dat de uitkomstmaat 'levende baby en moeder' soms het enige lijkt dat telt. En dat doet wel afbreuk aan de waarde van een rustige start samen, van kick die het geeft als een baby op je buik wordt gelegd op je eigen bank in je eigen huis. Ik aarzel om dit te schrijven omdat ik weet dat er veel vrouwen meelezen die dit hadden gewild en niet kregen maar ik kreeg het de vorige keer wel en het was me zo ontzettend veel waard. En belangrijker: al die interventies om de bovenstaande uitkomstmaat te garanderen zorgen voor trauma's, schade, en consequenties voor de volgende keer. In die zin is het wel anders dan, bijvoorbeeld, een kankerbehandeling. Er zijn gevoelens en zachtere uitkomstmaten die in het niet lijken te moeten vallen om iedereen aan de goede kant van de statistiek te krijgen. Dat is te kort door de bocht.

Die slechte ervaringen van de vorige keer waren juíst mijn drijfveer om het hef deze keer in eigen handen te nemen. Bevallen zoals ik wil. In ieder geval proberen.

quote:

[b]Op woensdag 26 mei 2021 21:14 schreef Lemijn
......Er zijn gevoelens en zachtere uitkomstmaten die in het niet lijken te moeten vallen om iedereen aan de goede kant van de statistiek te krijgen. Dat is te kort door de bocht.

Dat klopt helemaal en dat is de prijs die we betalen voor de lagere sterftecijfers. De angst op claims en slechte uitkomsten is vaak groot (Kinderarts en gynaecoloog zijn de 2 meest aangeklaagde specialsisten) Dus zorgverleners kiezen vaak de veilige weg. Daarom is het bijna altijd zaak je goed te laten informeren waarom een bepaalde behandeling wordt geadviseerd. (Acute spoed uitgezonderd) Vraag dan vooral ook door naar de risico’s in absolute percentages. Vaak is daar best veel van bekend en dan kan je zelf een betere afweging maken.

Nog een toevoeging, dames een lichaam luistert lang niet altijd naar wat in de medische boekjes staat als wenselijk(door sommige benaderd als wetmatigheid). Dat is alleen iets anders als dat het niet doet waar het voor gemaakt is.

Ik denk dat alles valt of staat bij communicatie. Ik had een best wel medische bevalling. Maar ik was er oké mee omdat ik bij elke interventie betrokken werd. Niks gebeurde zonder mijn toestemming. Mijn eigen verloskundige was erbij en die heeft mijn grenzen ontzettend goed bewaakt. Dat maakt dat ik nu juist een bevalling thuis beter aandurf, dat mijn lichaam het kan, een levend kindje op de wereld zetten hetzij met een beetje hulp. Maar dat het ook oké is om toch naar het ziekenhuis te gaan als ik me daar fijner bij voel.

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 21:14 schreef Lemijn het volgende:
Helemaal eens @:LauriLynne . Maar wat ik lastig vind, is dat de uitkomstmaat 'levende baby en moeder' soms het enige lijkt dat telt. En dat doet wel afbreuk aan de waarde van een rustige start samen, van kick die het geeft als een baby op je buik wordt gelegd op je eigen bank in je eigen huis. Ik aarzel om dit te schrijven omdat ik weet dat er veel vrouwen meelezen die dit hadden gewild en niet kregen maar ik kreeg het de vorige keer wel en het was me zo ontzettend veel waard. En belangrijker: al die interventies om de bovenstaande uitkomstmaat te garanderen zorgen voor trauma's, schade, en consequenties voor de volgende keer. In die zin is het wel anders dan, bijvoorbeeld, een kankerbehandeling. Er zijn gevoelens en zachtere uitkomstmaten die in het niet lijken te moeten vallen om iedereen aan de goede kant van de statistiek te krijgen. Dat is te kort door de bocht.

Goed punt en het zet me aan het denken
We zullen zien hoe het gaat. Op dit moment is de bevalling nog een redelijk abstract begrip voor mij en ik heb er ook nog nooit echt over nagedacht over hoe ik het precies zou willen. Misschien moet ik dat wel doen

Toen ik met langdurig gebroken vliezen rondliep, wist ik ook wel dat ik een inleiding kon weigeren. Achteraf was dar misschien ook beter geweest. Maar ik was op dat moment als zo teleurgesteld in mijn lichaam, dat ik dacht van, haal het er nu maar uit dan.
Daarnaast was er ook niemand om rustig mee te overleggen, want de vk had me overgedragen aan het ziekenhuis. Ze heeft verder niet aangeboden om dingen met me te bespreken of uberhaupt die paar dagen gebeld hoe het met me ging.
En in het ziekenhuis waren er alleen maar verleegsters die echo’s en ctg’s deden, maar er was niemand die de tijd nam om rustig de opties met me door te nemen. Ik wist ook niet wie ik daarvoor moest aanspreken, want niemand stelde zich voor of legde iets uit. Ik heb me die paar dagen echt alleen gevoeld en ik neem het mijn vk echt kwalijk dat ze mij heeft laten ‘vallen’ toen.

Wat mij echt veel waard is, is een verloskundige die deze dingen onderschrijft. En daarom kan ik straks, als zij erbij is, de controle loslaten en als zij dan zegt dat er een interventie nodig is dan vertrouw ik daar gewoon op en dan voeg ik me. Dus het voelt niet als een tegenstelling: mijn wensen als moeder vs. haar belangen. Die situatie ontstaat soms, lijkt het, en dan moet je je rechten bevechten en zo. Ik heb de mazzel dat alles volgens het boekje gaat tot nu toe maar als dat verandert dan mag zij dat aangeven en dan ga ik mee. Dat is die communicatie waar Cygne het over had. Dat voorkomt trauma’s en ‘had ik maar’ achteraf.

Oh wat vervelend Saskia. Dat is precies wat ik zou willen voorkomen met het verhaal in de crosspost hierboven. De menselijke aandacht is dan verdwenen. Rot dat het zo ging!

Oef wat naar Saskia (voelt gek om te typen want ik heet ook zo).

Hier blijft de verloskundige in principe bij je ook als je overgedragen wordt. Ik denk dat als dat anders was, ik het ook niet als zo veilig had ervaren want ik weet nog wel dat zij echt actief mijn grenzen bewaakte toen. En ook nu, tijdens mijn zwangerschap en het ziekenhuis er zo'n welles-nietes spelletje van maakte over de medicatie.

Ik denk wel dat je dat echt nodig hebt. Een verloskundige of doula of voor mijn part de buurman die voor je op kan komen tijdens de baring als je dat zelf niet meer kunt. Want het probleem is niet zozeer de medische interventies die moeten gebeuren maar het 'hop hop we doen even die elektrode en een toucher en ohja ook nog even een katheterisatie'

Als ze vragen 'We willen graag interventie xyz doen want blabla, is dat voor jou ook oké?' Dan voelt het al heel anders.