[Giro] Etappe 10: L'Aquila - Foligno #1

Tappa 10: L'Aquila - Foligno, 139 km

Het was koers. Integrale uitzendingen zijn de beste uitzendingen, als het terrein in ieder geval een beetje geaccidenteerd is. Een kilometer of 80 lang volgde de ene demarrage de andere op. Verschillende groepen reden weg, werden gegrepen en reden opnieuw weg. Een van de meest actieve renners was Geoffrey Bouchard, de voormalig medewerker van de Decathlon had bijna de dag van zijn leven. Tussen al het aanvalswerk door zagen we een salto mortale van Mohoric, mamma mia. Normaal een geniale daler, maar nu ging het even mis. Na een stuk of 100 verschillende aanvallen reed er uiteindelijk een grote groep weg, met daarin zowaar een aantal fatsoenlijke klimmers. Mollema bijvoorbeeld, en zelfs de druistige Guerreiro was het gelukt om de goede vlucht een keer niet te missen. Edu Sepulveda was het sulletje van de dag, al lukte het hem na een lange achtervolging toch nog om aan te sluiten. Niet dat hij kans maakte op de ritzege, verre van. Groupama-FDJ besloot behoorlijk strak te controleren, zij lieten de voorsprong van de kopgroep nooit groter worden dan drie minuten. Ergens wel verrassend, het lag toch in de lijn der verwachting dat Valter sowieso wel zijn trui zou verliezen. Hoe dan ook, Ineos maakte in de finale dankbaar gebruik van de controle van FDJ. Omdat het verschil met de koplopers nooit heel groot werd konden ze aan het eind nog ingerekend worden. Al leek het daar lang niet op, op de voorlaatste klim gingen allerlei renners uit de kopgroep in de aanval. Met een uitgedund gezelschap trok men naar de gravelklim van Campo Felice, de voorsprong liep tegen die tijd ook weer op.

Tegen die tijd zagen we Bouchard eerst met de Franse Brit Simon Carr en later alleen in de aanval gaan, wat een energie had die gozer. Daarachter reed een groepje met daarin Mollema, de teruggevallen Carr, de minderjarige Michael Storer en ONZE Koen Bouwman. Mollema deed veel werk, hij was vrij gretig. Te gretig, uiteraard. Koentje Bouwman reed in aanloop naar Campo Felice weg en fladderde zo naar Geoffrey Bouchard toe. De Fransman had de dag van zijn leven, maar ook hij was misschien net wat te gretig geweest. Al maakte het uiteindelijk geen reet uit. Ineos zette alles op alles om de kopgroep toch nog terug te pakken. Het venijn zat in de staart. Met een mooie voorsprong begonnen de koplopers aan de onverharde klim, maar daar begon Ineos helemaal te vliegen. Na voorbereidend werk van zijn ploeg besloot Bernal op de steilste strook aan te vallen. Hij vloog Bouwman en Bouchard voorbij, die stappen morgen uit voorzorg af vanwege een opgelopen verkoudheid. Heel Belgi� was in paniek, want Evenepoel leek even in de problemen te zitten. Blijkbaar werd hij in de weg gezeten door een knecht van Ineos, men haalt alles in de kast om Jeroen Vanbelleghem dwars te zitten! Even later schoof Evenepoel wel weer op, een zucht van verlichting. Maar in de buurt van Bernal kwam hij niet meer. Ciccone en Vlasov deden een dappere poging, maar de Colombiaan was ontketend. Voormalig mountainbiker, uiteraard. Liet dit jaar in de Strade Bianche al zien dat dit echt zijn ding is. Hij reed naar de ritzege, al wist hij dat niet eens. De vreugde kwam dus pas later. De tranen kwamen ook, na een mislukt 2020 is Bernal nu helemaal terug op niveau. We weten nog steeds niet of de rug het drie weken lang gaat houden, maar deze ritzege pakken ze hem niet meer af. Er gaat ook alvast ��n roze trui mee naar huis, maar waarschijnlijk wel een pak meer dan een. De verrassende Ciccone werd tweede, wat een Giro van die gek. Evenepoel beperkte de schade en werd vierde, hij staat nu tweede in het klassement.

Voor Koentje Bouwman was het wel zielig, op een meter of 500 van het eind werd hij pas ingehaald. Een paar jaar geleden maakte hij ook al zoiets mee, toen kwam Carapaz ineens voorbij gevlogen in de laatste kilometer. Desalniettemin een leuke poging. Kwam uiteindelijk binnen op een halve minuut, het gaat dan vaak ineens hard. Redelijk leuke rit wel, concluderend. Al bleven de verschillen zoals verwacht beperkt, waardoor we nog steeds niet veel wijzer zijn. Ook van de volgende rit gaan we waarschijnlijk niet veel leren. Waarbij het wel bijzonder is dat er nu �berhaupt een rit volgt. Na negen dagen koers zijn de renners wel toe aan een rustdag, maar die krijgen ze niet. Nee, er moet nog een dag gefietst worden. Een korte rit, ter compensatie.




Geen rust voor de renners, in plaats daarvan verzamelen ze zich in L'Aquila, een stad met een behoorlijk grote geschiedenis in de Giro. Zo kwam hier twee jaar geleden nog een rit aan, dus heb ik een mooi stukkie klaarstaan. Dat stukkie is eigenlijk gewoon een stuk en wordt dit jaar nog mooier, omdat het boek dat je over L'Aquila in de Giro zou kunnen schrijven in 2019 aangevuld werd met een prachtig hoofdstuk. In 2019 reden we van Vasto, tijdens deze Giro ook al gepasseerd, naar L'Aquila. Een rit voor de vluchters, met wat klimwerk aan het eind. Een sterke kopgroep reed weg, en van die kopgroep bleek iedereens favoriete stylist de sterkste en de slimste te zijn. De man met de legendarische knik op de fiets, Pello Bilbao! In de Giro van 2019 reed hij rond als rittenkaper, en met succes. Dit was zijn eerste van twee ritzeges. In de straten van L'Aquila was hij met een late aanval onder meer Gallopin en Formolo te snel af. Toen nog in dienst van Astana, nu is hij namens Bahrein in de Giro aanwezig. Voorlopig nog niet als rittenkaper, maar wat niet is kan nog komen. Kopieer ik verder gewoon lekker m'n lap tekst uit 2019, moet kunnen.



We bevinden ons in de hoofdstad van de Abruzzen. 69.000 mensen wonen in deze stad, waarvan de naam letterlijk de adelaar betekent. Dat moet Karsten Kroon toch wel aanspreken. L'Aquila is vooral bekend vanwege d� aardbeving. Die van 2009. Itali� is een land dat vrij gevoelig is voor aardbevingen en dan met name dit gebied. Het is lang geleden dat ik nog iets met aardrijkskunde heb gedaan, dus ik wil geen heel verhaal afsteken over platentektoniek, maar we zouden wel eufemistisch kunnen stellen dat de geologische situatie hier vrij complex is. Door de eeuwen heen zijn er in L'Aquila en omgeving talloze aardbevingen geweest, waardoor de stad al een paar keer ernstig werd beschadigd. De meest recente verwoestende aardbeving vond plaats in 2009. In de nacht van 5 op 6 april werd de stad opgeschrikt door een aardbeving met een kracht van 6,3 op de Schaal van Rigter. Het bleef niet bij die ene aardbeving, er werden nog vele naschokken waargenomen. In totaal kwamen in L'Aquila en omgeving 309 mensen om het leven, 39.500 mensen raakten dakloos en 15.000 huizen liepen beschadigingen op. Een van de zwaarste aardbevingen in de recente Italiaanse geschiedenis, zeker qua aantal slachtoffers. Sindsdien heeft men de stad wel weer aardig opgebouwd. Het is ook de moeite van het telkens weer opnieuw opbouwen waard, want L'Aquila is een fraaie stad. Er zijn ondanks alle verwoestingen door de jaren heen nog veel oude elementen overgebleven. Zo beschikt de stad over oude stadsmuren en poorten. In de finale van de rit rijden de renners ook nog eens een rondje om het Forte Spagnolo, het Spaanse fort. Er is ook nog een merkwaardig pleintje in de stad, die bijna volledig wordt omgeven door een fontein. Niet zomaar een fontein, nee, een fontein met 99 kopjes die allemaal de hele dag door water uit hun bek spugen. In de buurt van dit fonteintje staat ook de Porta Rivera, een van de stadspoorten die bewaard is gebleven. Er is ook nog een andere fontein in de stad, de Fontana luminosa. Ook best een opvallend ding, twee naakte vrouwen die een emmer omver kieperen. 's Nachts geeft dit ding licht, vandaar de naam. Verder kan je nog wel een tijdje doorgaan over de dingen die in L'Aquila te zien zijn. Het is geen buitengewoon toeristische stad, dus je kan het ook een keer op je gemakje zelf gaan bekijken zonder dat je onder de voet wordt gelopen door allerlei Aziaten. Zal in tijden van corona wel helemaal uitgestorven zijn hier. Enfin, toch wel de tweede rit in aardbevingsgebied. Als je maar genoeg ellende meemaakt komt RCS vanzelf langs, blijft een sympathieke sport.



L'Aquila heeft een behoorlijk grote geschiedenis in de Giro. Je zou een boek kunnen schrijven over alle aankomsten in deze stad. De editie van 1954 is bijvoorbeeld de moeite waard. Toen reed de Zwitser Carlo Clerici in de straten van L'Aquila naar de overwinning. Dit deed hij vanuit de vroege vlucht. Hij kreeg een half uur voorsprong, want in het peloton had niemand zin om te rijden. De verwachting was dat Clerici tijdens de rest van de Giro nog wel wat tijd zou verliezen, de rit naar L'Aquila was immers pas de zesde van 22. Dat gebeurde alleen niet, Clerici hield stand. Hij hield zelfs 24 minuten van z'n voorsprong over en won de Giro van 1954. Voordien en nadien kwam hij nooit meer in de buurt van zo'n prestatie, vier jaar later was zijn carri�re zelfs helemaal voorbij. Soms herhaalt de geschiedenis zich, op z'n minst een beetje. De voorlaatste aankomst in L'Aquila dateert van 2010, het jaar na de zware aardbeving. Om de mensen in L'Aquila te steunen kwam de koers langs, een geschiktere pleister op de wonde bestaat er niet. De 11e rit van de Giro van 2010 voerde de renners van Lucera naar L'Aquila over geaccidenteerd terrein. De rit was 262 kilometer lang en het was hondenweer. Het regende dat het goot. Een omvangrijke kopgroep van meer dan 40 renners reed weg uit het peloton. Zo'n grote kopgroep, dat zag je in die jaren nog wel eens. Tegenwoordig is alles toch veel meer gecontroleerd, wat in 2010 gebeurde zou nu niet snel meer gebeuren. De grote kopgroep van 40 renners reed een gigantische voorsprong bijeen, van meer dan 10 minuten. In die kopgroep zaten enkele renners die kort in het klassement stonden, waaronder de toen nog schier onbekende Richie Porte en David Arroyo. Alexandre Vinokourov droeg op dat moment de roze trui, maar hij zette zijn mannen niet echt op kop van het peloton. Het moest van Liquigas komen, de ploeg van Ivan Basso. Zij begonnen wel te rijden, maar het kalf was al lang en breed verdronken. In de straten van L'Aquila zagen we meerdere pogingen van de koplopers om de kopgroep wat uit te dunnen. Dat lukte wel, onder meer de in een grote ronde debuterende Steven Kruijswijk dolf het onderspit. We zagen een toen nog jonge Danilo Cataldo aan het front verschijnen, hij ging in de aanval. Even later werd hij alweer overvleugeld door Linus Gerdemann, met een jonge Jan Bakelants in het wiel. Linus en Jan gingen hard naar beneden in de afdaling die kletsnat lag. In een lastige bocht maakte Linus Gerdemann een stuurfout, daardoor moest Jan Bakelants corrigeren en dat had tot gevolg dat Jan op de grond eindigde. Hij zat snel weer op de fiets, maar het is dan al te laat. Gerdemann lijkt op weg naar de overwinning, maar in de lastige laatste kilometer fietst opeens een of andere gozer van Katusha hem voorbij. Dat bleek Evgeni Petrov te zijn. Niet echt een memorabele winnaar voor een memorabele rit, maar het kan niet altijd meezitten. Richie Porte werd op een paar seconden 13e, hij nam de roze trui over. Een paar dagen later nam David Arroyo de roze trui over en Ivan Basso moest tot het einde van de Giro knokken om de roze trui weer van hem af te pakken. Bijna lukte Arroyo wat Clerici meer dan 50 jaar eerder lukte. Hij moest uiteindelijk de vlag hijsen tijdens de 19e rit, onderweg naar Aprica.



L'Aquila is dus onlosmakelijk verbonden met de fuga bidone. Al is dat niet altijd het geval. Soms krijgen we ook gewoon een sprint met de groep der favorieten, zoals in 2005 bijvoorbeeld. Toen klopte Danilo Di Luca iedereen. In een verder verleden zagen we ook Gino Bartali twee keer winnen in L'Aquila, die gast kon wel wat volgens mij. De zege van Bilbao in 2019 was ook van weinig belang voor het algemeen klassement, van die kopgroep bleek aan het eind van de Giro Formolo de beste te zijn, hij eindigde op de 14e plaats. Enfin, we gaan maar eens naar de rit van vandaag. Of toch nog vermelden dat voormalig renner Lorenzo Di Lorenzo uit L'Aquila komt? Vooruit dan maar, te mooi om deze Italiaanse Stijn Stijnen over te slaan. Goed, de rit. De offici�le start komt buiten L'Aquila, ergens ter hoogte van een industrieterrein. De renners gaan vooral een lange tijd over dezelfde weg rijden. Een brede en goed geasfalteerde weg, die behoorlijk rechtdoor loopt. Wel wat rotondes en een paar bochtjes in het begin, maar ik durf het eigenlijk wel aan om dit deel van de rit kort te beschrijven. Het is een kilometer of acht zo goed als vlak, waarna een klim van zes kilometer gaat beginnen. Het gaat omhoog aan 4% gemiddeld, niet echt spannend. Wel een goede gelegenheid om de kopgroep van de dag te laten ontstaan, als er niet al meteen een Italiaans trio is weggereden. Tijdens deze tocht verlaten we de Abruzzen en rijden we Lazio binnen, ter info. Na de klim, voor zover je het een klim mag noemen, gaat het 14 kilometer naar beneden richting Antrodoco. Dit mag je ook weer niet echt een afdaling noemen, het gaat op een buitengewoon geleidelijke manier naar beneden. Eenmaal dichtbij Antrodoco wordt de omgeving een stuk mooier, en de weg iets bochtiger. Bijna beneden pakken we zelfs een paar haarspeldbochtjes mee, schokkend. Helemaal beneden komen we uit in de vallei van de Velino, de loop van dit riviertje gaan we een aantal kilometer volgen. Paar bochten en af en toe wat verkeersmeubilair, maar eigenlijk is het nu een kilometer of 15 vooral rechtdoor rijden over een brede en vlakke weg.



Voorbij Antrodoco volgen we dus een tijd dezelfde weg. Veel valt hier eigenlijk niet over te zeggen. Vooral redelijk vlak. Af en toe een bocht, af en toe een dorpje. Tussendoor is het mooi groen, geen verkeerde omgeving. Na een tijd komen de renners uit in Cittaducale, dat zichzelf het centrum van Itali� noemt. Geografisch gezien zouden we ons in deze omgeving zo ongeveer in het middelpunt van Itali� moeten bevinden, voor wat het waard is. Even later gaan we door Rieti rijden, en daar beweren ze ook al het geografische middelpunt van Itali� te zijn. De waarheid zal dan wel ergens in het midden liggen, misschien wel op de locatie van de tussensprint van de dag. Tussen Cittaducale en Rieti in ligt Santa Rufina. Hier volgt na 47 kilometer de eerste tussensprint van de dag. Buiten Cittaducale nemen de renners een afslag aan de rechterkant van de weg en daarna gaat het een paar kilometer vooral rechtdoor licht vals plat omhoog naar dat Santa Rufinia. Hier wordt er dus gesprint, vervolgens slaan de renners linksaf en rijden ze langs het industrieterrein van Rieti naar Rieti zelf. Een brede, rechte weg die inmiddels weer vlak is geworden. In Rieti komen we een paar bochtjes tegen, daarna gaat het rechtdoor tot in het centrum van het geografiche centrum. De renners rijden langs een kicken kasteelmuur en slaan vervolgens bij een rotonde rechtsaf, terwijl ze in deze omgeving ook twee keer over het spoor rijden. Cipollini won ooit een Girorit in deze stad, de brandschone Erik Dekker won hier dan weer een tijdrit in de Tirreno. De renners mogen de stad na de bocht bij de rotonde snel weer verlaten, rechtdoor naar het noorden. Even later komen ze een grote rotonde tegen, bij de minder grote rotonde die daarna volgt gaat het naar links. De weg wordt daarna wat bochtiger, maar het blijft nog minstens een kilometer of tien zo goed als vlak in Latium, zoals we in Nederland en Belgi� Lazio noemen. Vlak en leeg, de landbouwers zijn hier aan zet.



Na een tijd verlaten we deze bochtige doch vlakke weg ook weer, in Vignaletto gaat het naar links en dan rijden we de heuvels in. Het wordt direct heuvelachtig en vooral erg groen, dit is het misschien wel lastige middenstuk van de rit. We beginnen met een soort klim, het gaat een paar kilometer vals plat omhoog. Paar haarspeldbochtjes omhoog, achja, dat kan ook als het niet zo steil is. Na dit stukje in stijgende lijn gaat het kort naar beneden, die afdaling is eigenlijk lastiger dan het stuk omhoog. Paar scherpe bochtjes kort achter elkaar, asfalt ziet er ook weer niet helemaal optimaal uit. Na deze korte afdaling gaat het ook weer heel kort omhoog, maar daarna is het een paar kilometer zo goed als vlak terwijl we via Madonna della Luce in de richting van Piediluco rijden, langs vele akkers. We verlaten tijdens deze tocht Latium en rijden Umbri� binnen, de derde regio van de dag. In de buurt van Piediluco, waar een kasteel boven op een heuvel staat met uitzicht over een meer, begint een ongecategoriseerde klim. En dat wordt me nogal een klim. Voor ze het dorp bereiken slaan ze rechtsaf en begint het klauterwerk. Geloof mij nou maar, dat wordt ploeteren. Richting Forca di Arrone gaat het liefst 3,5 kilometer aan 3,5% omhoog. Nou nou nou nou nou, zou Karsten Kroon zeggen. Het slingert omhoog, dwars door een bos. Behoorlijk brede weg, matig asfalt en bovenal matige percentages. Hier komt geen sprinter in het problemen, zou je denken. Na deze klim van de buitencategorie gaat het zes kilometer naar beneden richting Arrone, ook nu is de afdaling eigenlijk weer lastiger dan de klim. Het asfalt is nog steed meh en het is behoorlijk bochtig. In het begin een paar scherpe bochten, aan het eind nog een paar haarspeldbochten. Vervolgens rijden we Arrone binnen, waar het in het centrumpje wat smaller wordt en waar het ook een paar meter omhoog gaat. Hier hebben we bijna 85 kilometer afgewerkt, we zijn al over de helft van de rit.



Buiten Arrone begint de volgende klim die eigenlijk ook weer geen klim is meteen. Eerst nog een rotonde met een merkwaardig kunstwerk in het midden, daarna gaat het zes kilometer omhoog aan 4%! Ja, je zou het bijna de koninginnenrit kunnen noemen. Iets minder brede weg omhoog, met wisselend asfalt. Af en toe is er ineens een prachtig stukje nieuw asfalt, en daarna zitten de gaten even verderop weer in de weg. Blijft een gek land h�, Jeroen. Enfin, een bochtige weg door het bos. Soms lijkt het zowaar even een paar meter wat steiler omhoog te gaan, maar uiteindelijk stelt het toch geen reet voor. Eerst rijden we naar Montefranco, vervolgens gaat het richting Cantoniera nog een paar kilometer verder omhoog. Het is verder wel mooi in Umbri�, overal liggen de dorpjes hier boven op een heuvel. Verder, tja. Het eerste deel richting het mooie Montefranco stelt nog wel wat voor, het tweede deel is vooral vals plat. Eenmaal in Cantoniera slaan we rechtsaf, rijden we langs het gehucht af en beginnen we vervolgens aan een korte afdaling. In principe loopt het niet heel steil naar beneden, maar we komen wel flink wat bochten tegen de komende kilometers. Het wegdek is op sommige plaatsen ook weer volkomen ruk, gelukkig is het dalen snel weer gedaan. Aan het eind van de afdaling slaan de renners rechtsaf, ze bevinden zich vervolgens plots op een enorm brede weg. Die weg loopt meteen omhoog, de laatste klim van de dag is begonnen. De enige gecategoriseerde klim, de Valico della Somma. Een merkwaardige klim, want de brede weg loopt bijna volledig rechtdoor tot boven. Het gaat bijna kilometer omhoog aan 5%, men houdt het op een klim van de vierde categorie. Er zitten wat stroken aan 6% verstopt op de weg omhoog, maar al bij al is het geen buitengewoon lastige klim. Toch wordt het wel een interessante klim, met het oog op een eventuele massasprint. Een ploeg als Bora kan hier natuurlijk prima proberen om wat sprinters te lossen, dat zou voor Sagan vrij gunstig kunnen zijn. De renners kennen deze klim misschien nog wel, in de Giro van 2016 zat ie ook in een rit. Die rit eindigde toevallig ook in Foligno en kende dezelfde finale als deze rit. Toen werd het een massasprint, zo belangrijk hoeft de Valico della Somma dus niet te zijn. De top van deze klim, die zich vooral laat kenmerken door een aantal lange bruggen, bereiken we als de renners na exact 100 kilometer koers door een kort tunneltje rijden.




Deze Valico della Somma zat ook in de Tirreno van vorig jaar �n in de Giro van 2014. In die Giro van 2014 zouden we ook finishen in Foligno, net als in 2016 en net als nu. Die rit van 2014 lijkt angstvallig veel op deze, ook toen werd er geklommen naar Forca di Arrone en Cantoniera. Knip- en plakwerk van de organisatie, deze korte rit terwijl we eigenlijk een rustdag hadden moeten hebben heeft veel weg van afraffelwerk. Enfin, we zullen het er maar mee moeten doen. Een afdaling van 11 kilometer richting Spoleto, een bijzonder fraaie stad met een kasteel en een kicken aquaduct. Al is dat aquaduct tegenwoordig wel wat minder kicken, na een aardbeving in 2016 mag je niet meer over het aquaduct lopen. Voor we dat aquaduct in beeld gaan zien moet er wel eerst gedaald worden, maar dat stelt werkelijk helemaal niets voor. De weg is gigantisch breed en het asfalt zowaar heel behoorlijk. In het begin treffen de renners drie brede bochten, daarna gaat het eigenlijk gewoon volledig rechtdoor in licht dalende lijn. In de verte zien ze dan Spoleto verschijnen. Ze zien het kasteel boven op de heuvel en daarnaast het aquaduct. Vervolgens zien ze even niets meer, want dan rijden ze een tunnel in, onder Spoleto door. Buiten de tunnel rijden ze verder langs Spoleto af, wat een belangrijke stad was in de tijd van de Romeinen. Ook in de Giro is deze stad wel eens belangrijk geweest, zo won de Colombiaan Luis Laverde hier in 2007 een rit, in de tijd dat Colombianen bijna niks wonnen. McEwen won hier ook ooit, zijn Australiaanse bijna-naamgenoot is er nu gelukkig niet meer bij. Het gaat een paar kilometer vooral rechtdoor over een brede en vlakke weg, maar na een tijd pakken we aan de rechterkant van de weg wel een afslag mee. Het is even smaller, even verderop gaat het bij een rotonde naar links en dan wordt het weer breed. Hierna gaat het praktisch rechtdoor tot aan de tussensprint, die na 121 kilometer volgt in Campello sul Clitunno. Dit is op minder dan 20 kilometer van het eind, de finale komt eraan. Interessant plekje wel, Campello sul Clitunno. In de heuvels boven het dorp ligt een geinige nederzetting met een flinke stadsmuur ter bescherming. Er is ook een tempeltje, dat langs de weg ligt, net voorbij de tussensprint.



Dat tempeltje ligt dan wel langs de weg, het ligt wel een stuk lager. De renners gaan er dus niets van zien, maar de Clitunno Tempietto of de Tempietto del Clitunno is toch een belangrijk bouwwerk. Het heeft een heidense oorsprong en was destijds gewijd aan de riviergod van de Clitunnorivier. In de achtste eeuw, ten tijde van de heerschappij van de Longobarden, werd de tempel voorzien van fresco's van de heiligen Petrus en Paulus. Dit zijn de oudste fresco's van Umbri�. In 2011 heeft UNESCO het kerkje samen met zes andere locaties aangewezen als werelderfgoed onder de gemeenschappelijke naam Longobarden in Itali�. Nou, da's wel gaaf toch. De tempel ligt een eindje voorbij de tussensprint, het gaat hier zowaar een paar meter vals plat omhoog. Toch is het vooral een vlakke finale, het blijft over een brede en behoorlijk rechte weg rechtdoor gaan naar Foligno. Tussendoor fietsen we langs Trevi, waar in de Tirreno van 2018 een rit aankwam. Dat was een rit met een aankomst op een behoorlijk steil muurtje, waar Primoz Roglic vroeg aanviel. Ze zagen hem daarna niet meer terug. Was wel leuk geweest als men hier omhoog was gegaan, dan hadden we tenminste nog een lollige aankomst gehad. Niets van dat alles, gewoon rechtdoor in Trevi. Bijna dan, we komen wel een paar rotondes tegen om de renners toch nog enigszins bij de les te houden. Na deze rotondes gaat het weer een paar kilometer rechtdoor tot in Sant'Eraclio, alwaar het bij de volgende rotonde naar links gaat. Bij de rotonde daarna gaat het dan weer naar rechts en zo rijden we vervolgens rechtdoor naar Foligno. Brede en vlakke wegen, simpeler kan niet. Op vijf kilometer van het eind pakken we een paar flauwe bochten mee en zien we wat vluchtheuvels verschijnen, met daarna tot op drie kilometer van het eind geen mededelingen. Met drie kilometer te gaan komt het peloton een flinke rotonde tegen, 500 meter later volgt er nog een terwijl het een beetje omhoog gaat. Na die rotonde gaat het weer even een paar meter naar beneden en rijden we op een rechte manier de laatste twee kilometer binnen. Eigenlijk kunnen we nu praktisch rechtdoor naar de finish rijden, maar dat doen we niet. Met iets meer dan ��n kilometer te gaan volgt er een scherpe bocht naar rechts, waar men ook rechtdoor had kunnen gaan. Bijna direct daarna volgt een bocht naar links, rijden we onder de vod door en volgt er nog een bocht naar links. Op 700 meter van het eind volgt er een kleine chicane, waarna de weg iets smaller lijkt te worden. Het gaat tot op 250 meter van het eind rechtdoor, daarna volgt er een flauwe bocht naar rechts die pas vlak voor de finish ophoudt.




Toch weer een lichtelijk technische finale, uiteindelijk. Als we het kaartje van de organisatie mogen geloven ook nog eens een finale in licht dalende lijn. Dat is niet echt te zien, maar het zou kunnen. Finishen doen we in ieder geval in Foligno, een stad met 57.000 inwoners in de regio Umbri�. Een stad waar vroeger de Umbri�rs woonden, maar ook de Romeinen zijn hier gepasseerd. In de laatste kilometer rijden de renners bijvoorbeeld langs de Porta Romana, een overblijfsel uit vervlogen tijden. Na vier jaar zijn de renners terug in Foligno, tijdens de Giro van 2017 ging hier een tijdrit van start met aankomst in Montefalco. Die tijdrit werd gewonnen door ONZE Tom Dumoulin, in ZIJN Giro. Bij die gelegenheid schreef ik al een stukje over Foligno, dat nemen we gewoon lekker over ja toch. Foligno is een stad die het jaren zonder de Giro heeft moeten doen, maar sinds men hier in 2014 terugkeerde zijn we er ondertussen vaak genoeg geweest. In 2014 eindigde hier voor het eerst sinds 1968 een rit. In 1968 won Franco Bitossi en in 2014 ging de overwinning naar Nacer Bouhanni. Leuke rubriek Nizzolo werd toen al tweede. Een rit met een vergelijkbare finale als de rit van nu, alleen was die rit een kilometer of 70 langer. Dat het desondanks alsnog een sprint werd zou genoeg moeten zeggen. Ook in 2016 kwam de Giro weer naar Foligno en werd het weer een massasprint, die deze keer gewonnen werd door Andr� Greipel. Ook met de Valico della Somma en daarna een vlakke finale, terwijl die rit ook meer dan 200 kilometer lang was, met in de omgeving van L'Aquila meer zware klimmen. Weet je ook meteen of deze rit gaat eindigen in een massasprint. Foligno is een stad met behoorlijk wat oude en fraaie gebouwen, waaronder een kathedraal en een paleisje. Het is een stad met veel tradities en folklore. Zo organiseren ze er nog jaarlijks een steekspel, waarbij ruiters te paard een poging doen om een lans door een ring te duwen, waarbij de ring bij iedere nieuwe poging een steeds kleinere diameter krijgt. Vroeger, in de middeleeuwen, probeerden ze dan een andere ruiter van het paard te smijten, maar dat ligt tegenwoordig natuurlijk weer allemaal wat gevoeliger. De winnaar krijgt dan een bosje bloemen van een vrouw gehuld in prachtige barokke kleding. Enfin, dit boeit eigenlijk niet, het enige grappige is dat de naam voor dit feest Giostra della Quintana is. Dat vond ik in 2017 wel grappig, want toen reed Quintana op dat moment in het roze. Nu hebben we daar niets aan, want Quintana is er niet bij, maar hey, het is mijn feestje toch. Voorts mogen we niet vergeten dat Foligno de stad is van Fortunato Baliani, een renner die in dienst van het beruchte CSF nog eens 12e werd in de Giro. Later ging hij samen met de inmiddels vergeten Arredondo schroeien in Azi�, mooie tijd was dat.



In startplaats L'Aquila zou het overdag 18 graden moeten worden. Geen kans op regen, maar wel een behoorlijk grote kans op wind. Die wind komt vooral vanuit het westen, waardoor we in de eerste kilometers van de rit te maken hebben met tegenwind. Eenmaal in Rieti, het centrum van Itali�, draait de wind een beetje. Daar komt ie meer vanuit het zuidwesten. Tegelijkertijd gaan de renners hier naar het noorden rijden. Schuin in de rug!!1!1!! Kan op zich wel interessant zijn, want de eerste kilometers na Rieti is het terrein behoorlijk open. Even later duiken we de heuvels en de bossen in, dan is het mogelijke feest waarschijnlijk weer voorbij. Heel hard zou het tegen die tijd sowieso niet meer waaien, maar je weet maar nooit. Nerveus kan het sowieso worden. In Foligno, waar de Piazza della Repubblica de centrale plek is, wordt het blijkbaar nog een ander verhaal. Daar trekt 's middags de wind weer aan. Die wind komt vooral vanuit het westen, klein beetje zuidwesten. Dan zou ie na de Valico della Somma wel deels schuin in de rug kunnen staan. Het is richting de finish ook een paar keer vrij open, wellicht wordt deze korte rit die geen doel lijkt te hebben ineens heel beslissend, dat kan zomaar. Voorzichtig waaieralarm. Al is de weg na de laatste klim wel zo breed dat je 100 man kwijtkunt in een waaier. Enfin, we gaan het meemaken. Had ik al gezegd dat de kathedraal in Foligno en het Palazzo Trinci gaaf zijn? Nee, ok�. De rit begint overigens pas om 13:40, het is immers een korte rit. Integrale uitzending, of wat had u gedacht? Zet je tv maar aan om 13:35, voor het gouden koppel. Of pak de PLAYER erbij, mag allemaal. De aankomst wordt verwacht tussen 17:04 en 17:24.



Als het weerbericht een beetje klopt kan het een interessante dag worden. Misschien wel waaiers, al zie je dat bijna nooit in de Giro. Nerveus kan het op z'n minst worden. Laten we dat in ieder geval hopen, want dan hebben we nog iets om naar te kijken. Maandag is normaal een rustdag, als je in plaats daarvan een rustdag op de fiets krijgt schieten we wel aan ons doel voorbij. Maar goed, linksom of rechtsom verwacht ik een sprint. Ewan is er gelukkig niet meer bij, dat zal bij een aantal ploegen voor extra motivatie zorgen. Van de ene kant mis je een ploeg die wil controleren, maar misschien willen andere ploegen nu juist wel meer op kop gaan rijden omdat de kans op een ritzege is toegenomen. Of misschien zijn alle sprinters moe, dan gaat deze rit naar de vluchters. Die kans lijkt me alleen vrij klein, er zijn bijna geen mogelijkheden meer voor de sprinters. Als ze deze kans laten schieten zijn ze ernstig dom. Dus, we gaan gewoon sprinten. Misschien wordt het in de finale uit elkaar gereden en wordt het een sprint van een kleinere groep, maar omdat het de Giro is gaan we toch maar uit van een sprint van een grotere groep. Die beklimmingen gaan normaal gesproken het verschil niet maken, dat was in 2014 en 2016 in ieder geval niet zo. Al is deze rit een stuk korter en dus explosiever, daardoor gaat men misschien juist weer harder omhoog waardoor de sprinters eerder in de problemen komen. Nou, vooruit, we gooien Groenewegen uit de voorspelling. Maar wel gewoon een massasprint. Hup.
1. Sagan. Ik kan dit moeilijk beargumenteren, want Sagan die ineens een massasprint wint lijkt vrij onwaarschijnlijk. Toch was het mijn eerste gedachte, om wat voor reden dan ook. Die ingeving volgen we dan maar, voor wat het waard is.
2. Nizzolo.
3. Cimolai. Zo'n vlakke aankomst is hem net wat minder op het lijf geschreven, maar met zijn plotselinge hoogvorm moet hij toch vrij hoog kunnen eindigen.
4. Viviani. Probeer maar eens aan vijf sprinters te komen, dat valt niet mee. Gaviria lag laatst op de grond, dus die negeren we even. Moschetti is tot nu toe de onzichtbare sprinter, ook de moeite van het noemen niet waard. Daarna kom je uit bij Max Kanter, ofzo. Nee, we houden het maar mooi op Elia.
5. Merlier. Tim heeft ondertussen pap in de benen. Nog nooit zo lang achter elkaar gereden, hij begint het te merken. Dat wordt dus ook helemaal niets meer tijdens deze sprint, als hij �berhaupt aanwezig is.

quote:

Op maandag 17 mei 2021 12:16 schreef Slobeend het volgende:
Wim Vos heeft weer uitstekende teksten
[..]

Als iets een keer gebeurt...

Jij beleeft een partij plezier aan dat abonnement, is het niet?

quote:

Op maandag 17 mei 2021 12:43 schreef Slobeend het volgende:

[..]

Enorm. Zo weet ik nu ook weer dat Remco een medium-man is qua type matras.

Ik krijg net een grappige vraag binnen van Karsten. Die vraagt, goh, is het eigenlijk ook bekend hoe de ontlasting van Remco Evenepoel eruit ziet?

Zou een leuke ode zijn als Kobold Goossens in Rieti op z'n plaat gaat. Of gewoon meteen het hele peloton.

Nou, dat was 'm alweer.

Jeroen is onbekend met het begrip ironie.

quote:

Op maandag 17 mei 2021 14:47 schreef johannes_vermeer het volgende:
Wat is de bijnaam van Jeroen?

De Grutto van Gent.

Karsten is fan van Marco Borsato.

Karsten

Het Zesde Metaal

Lekker Jeroen.

quote:

Op maandag 17 mei 2021 14:54 schreef showtimer het volgende:

[..]

Nooit van gehoord.

Hier trap ik niet in.

quote:

Op maandag 17 mei 2021 14:56 schreef showtimer het volgende:

[..]

Cursiefje vergeten.

Ah.

Ja, dat Karsten het niet kent vind ik dan weer niet heel verrassend. Tatoeages, Marco Borsato, het is een slechte week voor de beste man.

Dat is een lullig treintje om op te moeten wachten.

quote:

Op maandag 17 mei 2021 15:18 schreef Slobeend het volgende:
Ik heb trouwens een reeks gezet @:rellende_rotscholier

Het zal vandaag niet nodig zijn, maar ik heb je toch een welverdiende like gegeven.

De bij in de ploeg gezeten van de dag.

Wat ga je doen op een werkplaats?

Werken.

Wat een banger.

quote:

Op maandag 17 mei 2021 15:46 schreef wimderon het volgende:
[ twitter ]

@:Columbiafan zit ook op twitter.

Ik zou een serieuze Ronde van Duitsland wel toejuichen. Wat ze daar nu mee doen is echt lachwekkond.

quote:

Op maandag 17 mei 2021 15:55 schreef wimderon het volgende:

[..]

Ik sluit niet uit dat Jens Voigt dan een comeback maakt en transformeert tot topklimmer.

En een re�ncarnatie van ONCE?

Groenewegen is een parodie op een coureur.

Jammer Tim.

Ze zijn bijna boven joh, als je nu lost kom je nog wel terug.

Emoe op kop, Bora blaast zichzelf ook gewoon op.

Nizzolo heeft een vriendelijke Italiaanse motard nodig.

Waar is Bertjan Lindeman? Heb jij Bertjan Lindeman gezien Jeroen?

Het peloton is een wreed beest.

Die zwieper was wel weer typisch Sagan en erg onnodig.

quote:

Op maandag 17 mei 2021 17:09 schreef Koffieplanter het volgende:

[..]

Gebeurde niet veel, snelheid lag gewoon te hoog.

Hij was gewoon de snelste, maar echt recht was het niet.

Wat was De Bondt eigenlijk aan het doen? Daar heeft Vermeersch letterlijk niets aan gehad.

Minali praktisch laatste, ook een leuke rubriek.

Hadden we meer van verwacht.

quote:

Op maandag 17 mei 2021 17:59 schreef wimderon het volgende:

[..]

Ik wil nog steeds weten wat Nico Denz vorig jaar in de coronabreak uitgespookt heeft.

Geldt dat niet voor heel DSM?