[Giro] Etappe 8: Foggia - Guardia Sanframondi #1

Tappa 8: Foggia - Guardia Sanframondi, 170 km

Nou, dat was een keer een rit waar we kort over kunnen zijn. Meteen in het begin reed een mannetje van Eolo weg. Een mannetje van Androni ging in de achtervolging, met een mannetje van Bardiani. Mark Christian, Simon Pellaud en Umberto Marengo, de nutteloze kopgroep van de dag. Vegni vindt dit niet leuk, maar misschien moet Vegni dan een keer een beter parcours in elkaar draaien. Gebeurde er iets tijdens deze rit eigenlijk? Volgens mij niet. De kopgroep werd weer ingerekend en toen begon de voorbereiding op de sprint. Een hectische finale in Termoli, waar Jumbo hard op kop reed zonder Groenewegen in het wiel. Briljant, wel. Steile strook op anderhalve kilometer van het eind, waar een ander mannetje van Eolo in de aanval ging. Albanese, naar wij mogen aannemen. Oss ging mee, maar nam niet over. Ze werden daardoor weer ingerekend door een imponerende Jasper De Buyst. Die leverde prima werk af, mag gezegd worden. In de bochtige slotkilometer die ook nog een beetje vals plat omhoog liep probeerde Fernando Gaviria op de verrassing te spelen. Het is nog steeds niet de oude Gaviria, dus moet hij iets anders verzinnen om in de buurt van de overwinning te komen. Dit was helemaal zo gek nog niet gedacht, maar Caleb Ewan beschikte over enorm veel zelfvertrouwen. Normaal kijkt hij graag naar andere renners, maar nu nam hij zelf het initiatief. Reed het gat dicht op Gaviria en sprintte er vervolgens omheen. Niemand kwam meer in zijn buurt, afgetekend de sterkste. Niks aan te merken op deze sprint, mag ook een keer gezegd worden. Als hij altijd zo zou rijden begint het bijna op een coureur te lijken. Sagan ging bijna op z'n plaat, maar verder bleef het gelukkig vrij rustig. Was toch bang voor wat valpartijen, maar die kwamen niet in beeld. Alleen Hugh Carthy kwam even fulminerend in beeld, maar het leek er niet echt op dat hij daadwerkelijk ergens last van had. Nouja, tot zover deze rit denk ik. Ewan gewoon de snelste. Merlier maakt kennis met de wetten van een grote ronde en Groenewegen is gewoon nog niet op niveau. Door naar het tweede weekend, zonder sprintritten gelukkig.




Het steede weekend gaat van start in Foggia, een stad met 154.000 inwoners in de regio Apulië. Het is een stad waar volgens Wikipedia niet veel over te vertellen valt, daar boren ze me toch even wat simpel knip- en plakwerk door de neus. We rennen naar het roadbook. Er staat een kathedraal in Foggia, die de moeite waard zou moeten zijn. Deze kathedraal heeft wel drie verschillende namen, erg ingewikkeld. Laten we het maar gewoon op kathedraal van Foggia houden. Deels romaans, deels barok. Dit vanwege een aardbeving, waarna men een keer de boel moest restaureren. Naast de kathedraal zijn er nog een paar kerken in Foggia, geen grote verrassing. Er is ook een archeologisch museum, Civic Museum of Natural History, boh. Een stukje buiten Foggia komen we ook nog een archeologische vindplaats tegen, die van Passo di Corvo. Blijkbaar hebben ze hier zelfs meer musea, het Museo del Territorio wordt ook aangeprezen. Volgens de Nederlandse Wikipedia vinden we in Foggia ruïnes van het paleis van Frederik II van Hohenstaufen, daterend uit de 13de eeuw. De Engelse Wikipedia heeft het dan weer over de boog van Frederik II, het roadbook zegt dat je naar het museum moet om spullen uit de periode van Frederik II te vinden. Er is ook een kicken klassiek theatertje, het Teatro Umberto Giordano. En dan zijn er nog wat palazzo's, uiteraard. Foggia is de belangrijkste stad van een vlakte genaamd Tavoliere, bekend als de graanschuur van Italië. De belangrijkste tarwemarkt van Zuid-Italië, daarnaast zouden ze hier veel watermeloenen en tomaten moeten hebben. Jeetje, jeejte. De landbouwsector is de belangrijkste steunpilaar van de economie van Foggia, vermoedelijk veel terrorboeren hier. De Giro komt wel eens op bezoek in de graanschuur, vooral vroeger was dat eigenlijk vaste prik. Tegenwoordig heeft Foggia aan belang verloren, de laatste aankomst dateert alweer van 1999. Toen won Romans Vainsteins, lekkere naam voor op de erelijst. Francesco Moser won ook ooit in Foggia, ook niet gek. Ofschoon we de afgelopen jaren wel eens door de provincie Foggia zijn gereden is het lang geleden dat men nog eens in de stad zelf was. Uit de mottenballen gehaald, leuk voor de lokale bevolking. Men heeft alle bomen ingepakt met roze papier, het leeft dus echt enorm.



Het wordt een ietwat merkwaardige start. Nadat de neutralisatie de renners van het centrum naar de buitenrand van Foggia heeft gebracht gaat de koers officieel beginnen op een brede weg buiten de stad. Deze weg gaat 13 kilometer lang volledig rechtdoor lopen richting Lucera. Dertien kilometer rechtdoor langs de tarwevelden van de Tavoliere. Spaanse praktijken in Italië. Richting Lucera loopt het een beetje vals plat omhoog, maar dit is zo ongeveer het simpelste begin van een rit ooit. Eenmaal in Lucera, waar Danilo Hondo in 2001 een rit won, komen de renners een paar rotondes en wat bochten tegen. De renners rijden er niet direct langs, maar in Lucera staat een van de grootste kastelen van Italië, volgens Wiki. Het kasteel staat ook weer op naam van Frederik II, met een omtrek van bijna een kilometer en een kasteelmuur die 14 meter hoog is het in ieder geval wel een indrukwekkend bouwwerkje. Buiten Lucera komen de renners weer op een brede weg terecht, een extreem brede weg. Praktisch een snelweg. Die weg voert dwars door het Apulische land, waar het toch wat heuvelachtiger begint te worden. Dat levert af en toe toch fraaie vergezichten op, waarbij de akkers blijven domineren. De weg wordt daardoor ook iets bochtiger, maar door die brede weg voelt het als een eindeloze tocht rechtdoor. Na een kilometer of 30 zou het een kilometer of vier wat steiler omhoog gaan lopen, aan een procent of zes. Eerlijk gezegd kan ik dat zelf niet echt waarnemen, het ziet er minder lastig uit. Richting de top van deze klim, als het er echt een is, rijden de renners door een tunnel. Wellicht dat men daardoor op het verkeerde been wordt gezet. Buiten de tunnel gaat het een tijdje licht naar beneden, over die gigantisch brede weg.



Op het profiel ziet het er allemaal iets spannender uit dan dat het in werkelijkheid is, zowel bergop als bergaf. Het blijft voorlopig een enorm makkelijke tocht, door een landschap dat wat groener begint te worden. Niet veel dorpjes hier, al zien de renners na een tijd wel Volturara Appula boven op een heuvel liggen. Ziet er gezellig uit. De weg leidt verder rechtdoor, het is al snel weer helemaal vlak. Het terrein was eerst behoorlijk open, maar nu staan er wat meer bomen langs de kant van de weg. Het asfalt is behoorlijk goed, wilde ik typen, maar dan zie je ineens weer een slecht stuk weg. Het blijft toch een merkwaardig land hè, dat Italië? Na een tijd verlaten we Puglia weer en rijden we de Molise binnen, het is maar dat je het weet. In de Molise wordt het zowaar weer wat glooiender, het gaat een paar keer wat vals plat omhoog. Na een kleine 60 kilometer komt het peloton warempel een rotonde tegen, waar het naar rechts gaat. Ze rijden dan alsnog verder over dezelfde weg, die wel wat bochtiger wordt. Nouja, enerverend is het allemaal allerminst. U kunt rustig wat anders gaan doen. Het is nu nog een kleine 25 kilometer fietsen tot in Campobasso, alwaar de eerste tussensprint van de dag gaat plaatsvinden. In deze 25 kilometer wordt de weg steeds bochtiger, de omgeving nog groener en de weg een stuk glooiender. Het gaat een paar keer wat langer vals plat omhoog, wel nog steeds over die gigantisch brede weg. Een stuk vals plat omhoog van zes kilometer, dan een kort stukje in onzichtbaar dalende lijn, alvorens het nog eens zes kilometer vals plat omhoog gaat naar Campobasso. Blijkbaar reden we in 2019 ook over deze weg, maar toen ging het de andere kant op. Van Campobasso naar Volturara Appula, en verder. Nou, origineel parcours dan wel weer. Campobasso is de hoofdstad van de regio Molise, er wonen ongeveer 50.000 mensen. De Giro kwam hier in het verleden wel eens langs, Roger De Vlaeminck staat hier uiteraard op de erelijst, want Roger won overal. De Zwitser Stephan Joho is voorlopig de laatste winnaar in Campobasso, goede naam. Ze hebben hier een kasteeltje en een kerkje, op een heuvel. Vet.



De tussensprint in Campobasso volgt na 84 kilometer. Vlak voor Campobasso komen de renners weer een rotonde tegen, heftig. Er wordt dwars door het centrum gereden, dus pakken we daar ook wat bochten mee. Buiten de stad komen de renners weer uit op dezelfde brede weg die ze al de hele dag volgen, de Strada Statale 17. De weg is een aantal kilometer zo goed als vlak, terwijl het ook een aantal kilometer zo goed als rechtdoor gaat. Dat kan, want men heeft hier dwars door de heuvels gewoon een paar tunnels gemaakt. De renners rijden door die tunnels, dat geeft Jeroen en Karsten weer de gelegenheid om wat onzin te vertellen over naamgenoten en wie er de meeste hits heeft op Google. Goed, het is dus een tijdje vrij vlak na Campobasso. Het loopt hooguit nog een beetje vals plat omhoog, tot er na de voorlopig laatste tunnel een afdalinkje volgt van een kilometer of zes. Het loopt allesbehalve steil naar beneden, het is allemaal heel beschaafd en bescheiden, bijna net zo bescheiden als Karsten Kroon. De weg blijft gigantisch breed, lastige bochten zijn niet te vinden. Eenmaal beneden komen de renners uit bij een grote rotonde. Hierna gaat rechtdoor over een weg die nog steeds breed is maar toch net iets minder. De renners rijden even later rechtdoor over het spoor en daarna begint de langste klim van de dag, de Bocca della Selva. Een klim van liefst 19 kilometer, maar wel slechts 4,6% gemiddeld. Bocca della Selva, de mond van het bos als we het lekker letterlijk vertalen. Nou, een bos hebben ze hier wel ja. Veel bomen langs de kant van de weg, terwijl de renners via nogal wat bochten omhoog gaan fietsen. De klim is niet heel spannend, vooral in het begin niet. De eerste zeven kilometer gaat het aan 4,6% omhoog, wat ook het gemiddelde van de hele klim is. Af en toe wat stukjes aan 5%, maar ook wat vlakker werk. Ook een keer een halve kilometer aan 6,5%, in de buurt van Guardiaregia, best een leuk dorpje. Na zeven kilometer volgt er een zo goed als vlakke kilometer, waarna het zowaar zes kilometer omhoog gaat aan 6%. We krijgen zelfs een halve kilometer aan 8% met een strook tot 10% voorgeschoteld, moedergods. Dit steilere gedeelte begint nadat de renners over een brug en door een tunnel zijn gereden, bij het stuwmeertje van Arcichiaro. Leuke omgeving wel, niks mis mee. Na het steilere gedeelte van de klim gaat het nog vier kilometer omhoog aan 3,5%, het wordt richting de top dus steeds makkelijker. Nog een keertje een halve kilometer aan 7%, verder gaat het een stuk vlakker verder. In de buurt van de top verlaten we Molise en rijden we Campanië binnen, de derde regio van de dag. Het blijft lekker bochtig en bossig tot in Bocca della Selva, waar na 120 kilometer koers deze klim van tweede categorie gedaan is.




Bocca della Selva is een kleine nederzetting, met vooral wat hotelletjes en dat soort gedoe. Op de heuvel boven deze locatie hebben ze een rijte bomen weggehakt, 's winters kan men hier dus skiën. Fantastisch. In 2016 passeerde de Giro hier ook al eens, onderweg naar Roccaraso. We beklommen de berg toen wel van de andere kant, aan die kennis hebben we dus vrij weinig. Nu gaat het naar beneden daar waar het vijf jaar geleden omhoog ging. Het is nog 50 kilometer fietsen tot de finish, waarvan 40 in dalende lijn. Als we het profiel mogen geloven tenminste, speciaal voor Romain Bardet gaan we eens kijken of het ook echt continu naar beneden gaat. Hoeft hij het zelf niet meer te doen, de luie flikker. Goed, Romain, opletten geblazen. De eerste zes kilometer van de afdaling gaat het pittig naar beneden, straffen toebak. Een semi-brede weg, matig asfalt en redelijk wat bochten. Aan het eind van dit eerste deel van de afdaling wordt het iets rechter, daarna gaat het zelfs een kilometer omhoog. Niet zwaar, maar toch. Vervolgens gaat het een kilometer of drie naar beneden richting Pietraroja, waar een nieuw knikje omhoog volgt in het dorp zelf. De weg is hier inmiddels wat breder geworden, het asfalt een stuk beter. Voorbij een aantal haarspeldbochten in en rond Pietraroja hebben de renners ineens een formidabel uitzicht over de vallei, schitterend. Als ze naar de andere kant kijken zien ze dan weer een paar prachtige bergen, al gaan we die bergen wel snel achter ons laten. Het gaat nog eens zes kilometer stevig naar beneden. De weg blijft breed, dat maakt het wel wat makkelijker. Desalniettemin is het behoorlijk bochtig, toch maar een beetje opletten per favore. Na deze zes kilometer loopt het nog een paar kilometer verder naar beneden, maar dan op een wat minder boeiende manier. Even later komen de renners uit in Cusano Mutri, dat ze een tijdje daarvoor al boven op een heuvel zagen liggen. Derhalve is het logische gevolg dat er weer even kort geklommen moet worden, maar dat stelt niet gek veel voor. Na dit knikje wordt het buiten Cusano Mutri weer een stuk vlakker. Het gaat kort naar beneden, alvorens het eigenlijk gewoon helemaal vlak wordt. Op het profiel aangegeven als een afdaling, in de praktijk is daar geen sprake van. Noteren, Romain. De tunnel die staat aangegeven is er inderdaad wel, best een lange ook nog eens. Buiten de tunnel gaat het behoorlijk rechtdoor verder richting Cerreto Sannita, waar de renners na ongeveer 150 kilometer passeren.



In Pietraroja, dat we tijdens de afdaling passeren, kunnen we blijkbaar dino's vinden. Er is zelfs een heel museum, het Paleolab. Een baby dinosaurus is in deze regio gevonden, blijkbaar de eerste die gevonden werd in Italië. Lachen, natuurlijk. Wat verder naar beneden, in de buurt van Cerreto Sannita, staat een oude brug, de Ponte di Annibale. De brug van Hannibal, ja hoor. Ik vind het allemaal prima. De passage in Cerreto Sannita, waar een standbeeld van een dino langs de kant van de weg staat, is vrij bochtig. Buiten dit plaatsje gaat het even rechtdoor over een weg die niet echt meer naar beneden gaat, eerer een beetje vals plat omhoog. Bij een rotonde gaat het naar links, daarna gaat het over een brede weg verder naar Telese Terme. Als we het profiel mogen geloven zou het hier voornamelijk naar beneden moeten lopen, maar daar is niet echt sprake van. Het is vlak, of het loopt zelfs vals plat omhoog. In het gehucht Cancello bijvoorbeeld, toch even een vervelende strook in stijgende lijn daar. Paar bochten tussendoor, zo gaan we op weg naar de finale van de rit. Buiten Cancello gaat het wel even naar beneden, eigenlijk tot aan Telese Terme. Verre van een lastige afdaling, het gaat niet steil naar beneden en lastige bochten zijn er niet echt. Het is wel een onnodige omleiding, want we zouden op een veel snellere manier naar Castelvenere kunnen rijden, waar de tweede tussensprint ligt. Maarja, de naam Telese Terme geeft waarschijnlijk al veel weg, de lokale thermen moeten even in het zonnetje worden gezet. Paar rotondes en een tocht door het centrum hier, terwijl we het laagste punt wel hebben bereikt. Als we Telese Terme weer gaan verlaten komen de renners nog een lastig punt tegen, waarna de weg direct omhoog begint te lopen. Het gaat tot aan de tussensprint vooral vals plat omhoog. Een tijdje fietsen ze over een bochtige weg door een bos, buiten het bos zijn ze in Castelvenere. Hier verlaten ze de doorgaande weg voor een onnodig technische en smalle passage door het dorp. Of nouja, onnodig, ze zullen er wel geld voor krijgen. Maarja, na een bocht naar rechts is de weg ineens zo smal dat Hubert Bruls niet meer kan passeren, al is dat natuurlijk snel het geval. Weet jij wie Hubert Bruls is Jeroen? Nee. Ok. Jij? Nee, ook niet. Maar oké, het centrum wel mooi in beeld gebracht. Na de smalle passage zou de tussensprint moeten volgen, na 162,7 kilometer.



Da's op 7,3 kilometer van het eind, we zijn er bijna joh. We bevinden ons inmiddels weer in een wijnstreek. In Castelvenere organiseren ze in normale jaren zelfs een wijnfestival, en ze hebben het dorp ook maar meteen de titel Città del Vino gegeven. We verlaten deze plaats toch maar snel weer en komen buiten Castelvenere weer op de doorgaande weg terecht. De komende vier kilometer loopt het eigenlijk continu vals plat omhoog, in aanloop naar het slotklimmetje. Tussen de wijnranken door gaat het een tijdje rechtdoor, maar het is ook een tijdje wat bochtiger. Daar lijkt het soms iets meer dan vals plat te zijn, maar op het echte geweld gaan we toch nog even moeten wachten. Vlak voor het aanbreken van de slotklim slaan de renners een keer rechtsaf, waarna het een paar meter vlak is. Even verderop nemen ze nog een afslag naar rechts, gevolgd door een bocht naar links. Na deze bocht loopt de weg ineens serieus omhoog, de slotklim richting Guardia Sanframondi is nu begonnen. Dit dorpje zien de renners in de verte liggen, boven op een heuvel. Een mooi beeld, al kan het tegelijkertijd voor wat pijn in de benen zorgen. Vooral ook omdat het meteen een halve kilometer lang aan 9% omhoog gaat, gevolgd door een halve kilometer aan 7,5%. In dit stuk zit een strook aan 11%, als je de rit wil winnen is dit een mooi moment voor een demarrage. In het begin van deze klim rijden we nog door een groene omgeving, maar gedurende de beklimming komen we tussen de huizen van Guardia Sanframondi terecht. Het gaat een halve kilometer verder aan 6,2%, waarna het richting de slotkilometer weer omhoog gaat aan 8%. Via een lange bocht naar rechts rijden we het centrum van het dorp binnen, de weg wordt in deze slotkilometer wat smaller. Paar bochten ook, al is dat bergop natuurlijk minder van belang. In de slotkilometer gaat het aan 6,6% omhoog, tot er op 400 meter van het eind een lastige bocht naar links volgt. Even verderop volgt nog een bocht naar rechts, terwijl het inmiddels redelijk vals plat is geworden. Het gaat aan 4% omhoog verder tot aan de finish, rechtdoor in de laatste 250 meter. In totaal spreken we over drie kilometer aan 7%, zo ongeveer. Vierde categorie, want zo boeiend is het nu ook weer niet.




De rit eindigt op een parkeerplaats buiten het centrum van Guardia Sanframondi, een gemeente in de Italiaanse provincie Benevento (regio Campanië) met om precies te zijn 4.755 inwoners. Tijdens de finale zien de renners het al een beetje in beeld verschijnen, deze plaats is vooral bekend vanwege het lokale kasteel. Eentje van de noormannen, naar het schijnt. Uit de 12e eeuw, zo boven op een heuvel gebouwd. Boven op dit kasteel, waar men een kicken terrasje heeft laten bouwen, heb je een prachtig uitzicht over de vallei. Om bij het kasteel te komen moet je wel een lastige weg afleggen, in het middeleeuwse centrum van Guardia Sanframondi zijn de straten smal en voorzien van stenen. Kasseien, kinderkopjes. Veel trappen ook, je kunt je hier niet makkelijk verplaatsen. Het is uiteraard wel heel mooi in dit centrum, al is er ook een hoop verpauperde zooi te vinden. Er heeft een leegloop plaatsgevonden in dit dorpje, vooral in dat historische centrum. Toch te onpraktisch, dus zocht men andere oorden op. Er zou wel een revival plaatsgevonden hebben, mede door een aantal nieuwe restaurantjes en winkeltjes in het centrum. Deze aankomst in de Giro moet daar waarschijnlijk ook bij gaan helpen, het ietwat verloederde Guardia Sanframondi moet weer tot leven gewerkt worden. Wellicht dat de lokale kerken dan ook weer wat bezoekers mogen verwelkomen, vooral de kerk van San Valentino is volgens het roadbook de moeite waard. Er schijnt hier om de zeven jaar een of ander feest gehouden te worden waar de Engelse Wikipedia een alinea of vier aan wijdt. Als je van rites houdt waarbij boetvaardigheid centraal staat is dit je place to be. Lekker in een processie jezelf meppen, waar een mens zin in heeft. Kan komen omdat ze hier onvoorstelbaar veel drinken, Guardia Sanframondi is ook vooral een wijndorp. Ze hebben hier ook hun eigen wijnfestival, uiteraard. Qua druiven moet je volgens het rondeboek denken aan Falanghina, Greco, Fiano, Coda di Volpe, Aglianico en Piedirosso. Nouja, zal wel.



In Foggia gaat de zon schijnen, als het goed is. Het lijkt qua weer de goede kant op te gaan, wel prettig voor de renners. Ook voor ons, want dan hebben we beelden. Behoorlijk veel wind uit het noorden, noordwesten ook wel. Voornamelijk schuin tegen in het begin van de rit, al schijnt het halverwege de rit, in Campobasso, al niet meer zo hard te waaien. Iets minder warm daar ook, wel droog. In Guardia Sanframondi wordt het 18 graden, regen wordt er alleen in de nacht verwacht. De wind zou daar juist weer vanuit het zuidwesten komen, dan zouden de renners in de slotkilometers en op de slotklim voornamelijk wind in de rug hebben. Prima dagje wel, op zich. De dag begint om 12:40. Na een neutralisatie van tien minuten gaat het peloton om 12:50 beginnen aan een hopelijk interessant eerste uur. Niet interessant qua parcours, maar wel interessant om te zien hoe de vlucht van de dag zich gaat vormen. Kan een felbetwiste dag worden. Als het in het begin inderdaad forse tegenwind gaat zijn duurt het alleen maar langer, dan rijdt niemand weg op die lange en brede weg rechtdoor. Na een tijd gaat het wel wat meer vals plat omhoog, daar moeten een paar sterke gasten dan maar wegrijden. Dit spektakel kunnen we vanaf de start volgen, dat mag ondertussen geen verrassing meer zijn. Jeroen en Karsten zijn er meteen bij, tot groot afgrijzen van mensen zonder humor. Eurosport 1, PLAYER, GCN APP, 12:35.



Dit moet haast wel een dag voor de vluchters worden. De rit is niet lastig genoeg voor de klassementsrenners, op die slotklim ga je niet veel tijd kunnen pakken. Nee, dat zou zonde van de moeite zijn. De volgende rit is ook niet loodzwaar, maar wel iets zwaarder dan deze. Dus kunnen de krachten beter gespaard worden voor die rit, me dunkt. Tenzij het onverhoopt gaat regenen, maar volgens mijn bronnen gaat dat niet het geval zijn. Alleen zitten mijn bronnen er met enige regelmaat naast, dus ja, heb je ook niks aan. Met droog weer wordt het voor de vluchters en nemen de klassementsrenners een halve snipperdag. Alleen in de laatste kilometers een sprintje bergop, maar dan zijn de vluchters al binnen. Denk ik. Heb er verder ook geen verstand van. Alsnog graaien we vijf namen uit de grabbelton.
1. Mollema. Dit wordt denk ik m'n nieuwe stokpaardje. Ik ga net zo lang Mollema op de eerste plaats zetten tot hij daadwerkelijk een keer wint. Hij kwam al dichtbij, zonder die zwemmende kilometers had hij een paar dagen geleden al kunnen winnen. Een nieuwe poging nu dan maar. Aankomst zou hem toch moeten liggen.
2. Bettiol. De hypernerveuze Bettiol heeft wonderbenen. In het voorjaar stelde het niet veel voor, maar nu is de hoogvorm er ineens. Als hij enorm dom en nerveus blijft koersen heeft hij alleen weinig aan die benen, benieuwd of het hem tijdens deze rit wel lukt om zijn zenuwen te bedwingen. Anders heeft EF ook nog altijd de eveneens nerveuze Roeben Gwereiroe.
3. Champoussin. Volkomen onzichtbaar tot nu toe, terwijl er vooraf nogal wat van hem werd verwacht. Niet dat hij meteen alles zou winnen, maar hij zou zich toch prima kunnen tonen in een vlucht. Nou, dat moet nu dan maar gebeuren. Of hij heeft gewoon slechte benen, ook altijd een mogelijkheid.
4. Goossens. Of Vanhoucke. Of De Gendt. De Belgische tombola van Lotto-Soudal, mannen met praatjes die het voorlopig nog niet laten zien. Misschien nu wel, hopelijk niet.
5. Tesfatsion. Ik kan me niet meer bedwingen, ik moet eindelijk een keer een Eritreeër noemen. Natnael heeft het al een paar keer geprobeerd, maar het vinden van de juiste vlucht is in een grote ronde geen sinecure. Driemaal is scheepsrecht, misschien. We moeten Alexander Cepeda ook in de gaten houden, die gaat eveneens een poging wagen.

quote:

Op zaterdag 15 mei 2021 12:13 schreef Aguero het volgende:

[..]

Zou kunnen.

Kan ook niet.

quote:

Op zaterdag 15 mei 2021 12:45 schreef Dale__Cooper het volgende:
Jeroen heeft de voorbeschouwing gelezen.

Wat zei ie?

Natalino in het wiel van Sagan, erg mooi.

Eerlijk gezegd lijkt me dit vrij nutteloos.