Draai hier alle platen in je platenkast #24 (Meadow Rag)

bazbo cd1128: Jansen Barbieri Karn - Seed



Kennelijk was er nog wat restmateriaal van Beginning To Melt, want een jaar later (in 1994) verschijnt dit mini-album met daarop drie stukken die heel goed op die plaat hadden gekund, aangevuld met een remix van het titelnummer Beginning To Melt. Opvallende hulp op Prey is Steven Wilson op gitaar. Opnieuw een beetje een allegaartje, maar toch komt er in vijfentwintig minuten weer heel veel leuks en moois voorbij. Ik kocht deze op 16 november 1994 bij het verschijnen ervan.

bazbo cd1129: Steve Jansen & Richard Barbieri - Stone To Flesh



Jansen en Barbieri maken met z'n tweeën dit schitterende album in 1995 en ik koop het op 30 september van dat jaar. Zes middellange stukken, de helft vocaal en de andere helft instrumentaal. In Mother London horen we de legendarische Mark Feltham met een spookachtig goede mondharmonica. Daarnaast zijn er bijdragen van Steven Wilson (die rond die tijd JBK zo'n beetje heeft ingelijfd bij zijn band No-Man en Barbieri zijn andere band Porcupine Tree binnen sleurt) en David Torn. Sleepers Awake vind ik het hoogtepunt van de plaat: de compositie van Barbieri bezorgt me nog altijd kippenvel. Maar op de gehele plaat is het ijzersterk allemaal en een hoogtepunt in deze samenwerking tussen Jansen en Barbieri. Het album is een jaar of wat geleden nog eens geremasterd en opnieuw uitgebracht, maar die versie heb ik (nog) niet.

bazbo cd1130: Steve Jansen & Richard Barbieri - Other Worlds In A Small Room



Op deze plaat uit 1996 staan drie langere stukken, beetje atmosferisch, beetje hypnotiserend, beetje ritme, beetje kalm, beetje voortkabbelend, beetje gaaf, aangevuld met vier kortere die zijn opgenomen in 1984 en afkomstig zijn van een Japanse EP. Ik kocht deze cd op 24 augustus 1996 en daar ben ik blij om, want er zijn er maar weinig van gemaakt en inmiddels is-ie zeldzaam geworden. Mooi werk weer, heren.


_{verder niks van te vinden op YT, behalve het complete album:}

bazbo cd1131: Jansen Barbieri Takemura - Changing Hands



Nobukazu Takemura, wie kent hem niet? Ik. Tot het 5 april 1998 is en ik zijn naam zie op deze cd uit 1997 die ik koop. Maar kennen? Samen met Steve Jansen en Richard Barbieri maakt hij zeven composities, het leeuwendeel instrumentaal, veelal ritmisch, elektronisch, repeterend, hypnotiserend. Wat Takemura precies bijdraagt is niet geheel duidelijk. Jansen is van de drums en de toetsen, Barbieri van de analoge elektronicageluiden. Deze plaat is iets elektronischer dan het 'dagelijkse' werk Jansen en Barbieri, dus ik vermoed dat Takemura daarvoor verantwoordelijk is. Subtle Bodies en Spaced zijn voor mij de pareltjes, maar het gehele album vind ik sterk.

bazbo cd1132: Jansen Barbieri Karn - _ISM



Jansen en Barbieri hergroeperen zich met Karn in 1998 en maken gedrieën _ISM, dat verschijnt in 1999 en ik koop op 9 september 1999 als hij in mijn plaatselijke platenwinkel verkrijgbaar is. Gedrieën is niet helemaal waar, want er is hulp: David Torn en Theo Travis zijn bekende namen, Masami Tsuchiya voor de kenner ook (hij speelde gitaar tijdens de laatste Japan-tour en is te horen op Oil On Canvas), Zoë Niblett en Clive Bell zijn er ook en zo nog enkele anderen. De heren delen de songschrijverij. Deel van de composities is vocaal, ander deel instrumentaal. Het is allemaal wat toegankelijker dan het meer ambiente of atmosferische werk van de voorgaande platen van Jansen en Barbieri. Bij vlagen is het zelfs zeer swingend. Steve Jansen doet de meeste zang, afgewisseld met Zoe Niblett Gelukkig staat de magistrale bas van Karn als vanouds lekker luid in de mix. Fijn album dat doet verlangen naar meer.

bazbo cd1133: Jansen Barbieri Karn - Medium Label Sampler



Jansen, Barbieri en Karn hebben sinds 1993 hun eigen label Medium, waarop ze hun muziek uitbrengen. Beginning To Melt was het eerste album en zes jaar later is het nodig dat er een verzamelaar uitkomt met van alles wat er op het label is verschenen. Zo horen we JBK, Jansen & Barbieri, Jansen Barbieri Takemura, Indigo Falls, Pulse, Yoshihiro Hanno meets Mick Karn en andere samenstellingen. Ik vond het plaatje op 8 november 1999 toen het net uit was. Veel van wat er op staat, heb ik in de loop van de jaren weten te bemachtigen, maar toch is er ook nog een enkel iets wat ik nog niet heb. Zo is er een remixplaat van Pulse (de samenwerking tussen Steve Jansen en Yukihiro Takahashi). Maar de grote verrassing zit helemaal aan het eind: onder de naam JBK-band horen we een liveopname van Jansen Barbieri en Karn samen met Theo Travis en Steven Wilson die het obscure Japan-nummer Life Without Buildings spelen. Mooi overzicht van een productieve set bijzondere muzikanten.

bazbo cd1134: Jansen Barbieri Karn - Playing In A Room With People



Kijk (hoor), nu wordt het echt interessant. Dit zijn liveopnames van Jansen, Barbieri en Karn, samen met Theo Travis en Steven Wilson, vastgelegd in Japan en Londen. Helaas is onduidelijk waar en wanneer precies, maar gezien de bezetting lijkt het in 1997 te zijn geweest (en deels van hetzelfde concert als waar Life Without Buildings van de vorige cd vandaan komt). Deze cd, die in 2001 verscheen en ik kocht op 30 augustus van dat jaar, geeft ook geen volledige weergave van een concert. De plaat begint en eindigt met een kort instrumentaaltje en daartussen horen we acht instrumentale werken. Opvallend is dat maar liefst vier daarvan komen uit het solo-oeuvre van Mick Karn, waaronder het fenomenale Bestial Cluster (dat het toch echt niet haalt bij de studioversie van het gelijknamige album). Big Wheels In Shanty Town, oorspronkelijk afkomstig van de Japan-reünie Rain Tree Crow, is de echte opener en we horen gelijk wat we verder kunnen verwachten: uitstekende en meeslepende ambient progpoprock. De overige drie stukken komen van Stories Across Borders van Jansen en Barbieri. De vijf heren zijn lekker bezig: het drumwerk van Jansen is losjes en toch strak, Barbieri's analoge synthtapijten vormen de warme deken, Karns bas knort als vanouds, Travis' scherpe sax kleurt de boel fijn in en Steven Wilsons (rhythm)gitaar speelt een onopvallende maar onmisbare rol. De plaat is natuurlijk veel te kort en tot op de dag van vandaag moeten we nog steeds een echt complete liveregistratie missen.






[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 25-04-2021 21:46:01 ]

bazbo cd1135: Steve Jansen & Richard Barbieri - Lumen



Opnieuw liveopnamen, dit keer gemaakt op 1 november 1996 in de Melkweg in Amsterdam. Ik heb nog een recensie uit de SymInfo van dat jaar. Jansen en Barbieri kregen veertig minuten de tijd om hun kunnen te laten horen. Beiden waren ingebouwd in een batterij elektronica en tussen hen in stonden Mick Karn en Steven Wilson. Het betekent dat Jansen helaas niet live drumt en het duo dus veel gebruik moet maken van samples en vooraf opgenomen drums, een klein minpunt aan deze plaat. Het concert opent met het grandioze Sleepers Awake en eindigt met Beginning To Melt (dat begint met de versie van de gelijknamige plaat en na negen minuten overgaat in de mixversie van Seed). Daartussenin vier korte stukken van Stories Across Borders. Pas in 2016 verschijnen de opnames op deze cd (die ik gelijk koop op 15 februari) en ze zijn aangevuld met Crossing The Border, een outtake van de Stories Across Borders sessies. Dit album is een prachtige weergave van de muziek van Jansen en Barbieri en het is natuurlijk weer veel te kort.

bazbo cd1136: Japan - Adolescent Sex



De albums van Japan heb ik niet alleen op vinyl, maar ik kocht ze ook in de jaren negentig op cd. De cd's van de vijf beroemde studioplaten staan inmiddels ergens ver weg achter in een kast verstopt, omdat ik in de jaren 00 nieuw geremasterde versies kocht. Adolescent Sex is het debuut van David Sylvian, Steve Jansen, Richard Barbieri, Mick Karn en Rob Dean uit begin 1978. De band speelt dan - onder druk van hun platenmaatschappij - een geforceerd klinkend soort glamrock, waarin al wel het talent van de jongelui naar voren komt. In 2004 verscheen de plaat in een remaster (in een serie van de eerste vier: als je alle vier naast elkaar zet, zie je op de vier ruggen het eerste Japan-logo en de rode cirkel uit de vlag van het land) en die kocht ik op 18 mei 2004. Op een enhanced deel zit wat extra's: vier video's. Het titelnummer van de plaat was een bescheiden hit. Hoewel de leden zelf en vooral David Sylvian afstand hebben genomen van deze periode van de band, blijf ik het krachtig materiaal vinden. De stem van Sylvian is nog wat schreeuwerig en zal pas tijdens het derde album het herfstige karakter ontwikkelen waarvan ik kippenvel kan krijgen.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 25-04-2021 15:13:30 ]

bazbo cd1137: Japan - Obscure Alternatives



In hetzelfde jaar als waarin het debuutalbum verschijnt, moet Japan al met een opvolger komen. Het lukt. Obscure Alternatives komt eind 1978 uit. Ik koop de plaat voor de derde maal als ik op 18 mei 2004 de dan nieuwe remaster aanschaf. De plaat ligt duidelijk in het verlengde van de voorganger: wat schreeuwerige glamroch waarin de gitaar van Rob Dean een hoofdrol speelt, al is er wat verandering gaande: de synthesizers van Barbieri krijgen wat meer nadruk en ook zet Mick Karn naast zijn bas een saxofoon in. Afsluiter The Tennant is zowaar een atmosferische instrumental. Ook op deze remaster staat veel extra's vier nummers live opgenomen in Tokyo, onduidelijk wanneer precies, maar ik vermoed eind 78 of 1979, aangezien de band In Vogue speelt, dat is te vinden op het derde studioalbum uit 1979. Daarnaast op een enhanced deel vinden we de video van Sometimes I Feel So Low.

bazbo cd1138: Japan - Quiet Life



Dat derde studio album heet Quiet Life en verschijnt in 1979. Het is de plaat die een ommekeer betekent voor Japan. De band laat de glamrock los en beweegt zich naar een meer atmosferischer 'New Romantics'-stijl, waarin de gitaar van Rob Dean minder aanwezig is. Dat maakt dit album wat gespleten. Enerzijds zijn er rauwe rockstukken; anderzijds het meer open en rustiger materiaal. Ik koop de remaster uit 2004 op 4 mei van dat jaar. Wat is gebleven, is het buitenissige imago van de band: make-up, geverfde haren, nichterige kleding. De muziek op deze remaster klinkt stukken beter dan op eerdere versies. Het titelnummer was de hit en in een enhanced bonusdeel zit de video ervan. Daarnaast nog vier audio-extraatjes: de single- én 12"-versie van All Tomorrow's Parties (de cover van het Velvet Underground-nummer), de singleversie van het titelnummer en A Foreign Place, een instrumentaaltje van de sessies dat de plaat niet haalde, maar uiteindelijk terecht kwam op de vinylversie van de verzamelaar Exorcising Ghosts. Voor mij blijft het hoogtepunt van het album het schitterende orkestrale The Other Side Of Life en na al die jaren dat ik de plaat ken kan ik het bij het beluisteren nog altijd niet helemaal droog houden.







[ Bericht 6% gewijzigd door bazbo op 25-04-2021 16:00:53 ]

bazbo cd1139: Japan - Assemblage



Deze elpee kwam in 1981 uit, toen de band bij een andere platenmaatschappij zat en daarmee definitief een andere weg was ingeslagen. Op Assemblage staat spul van de eerste drie elpees (1978-1979), aangevuld met wat singlemateriaal. Voor de liefhebber interessant, omdat er afwijkende mixen/versies op staan, een outtake van het eerste album (Stateline) en de singles Life In Tokyo en European Son niet op de drie elpees staan. Op deze remaster uit 2004 (die ik kocht op 18 mei 2004 staat nóg meer: 12" versies en speciale mixen van singles, waaronder de cover van Smokey Robinson's I Second That Emotion. Naast deze vier stukken vinden we op het enhanced deel nog de video's van I Second That Emotion en Life In Tokyo. Ook goed om te weten is dat David Sylvian ten tijde van de opnames voor Quiet Life in contact kwam met Georgio Moroder; die schreef mee aan Life In Tokyo en kwam met zijn beroemde sequencer, die we ook terug horen in European Son en het titelnummer van Quiet Life. Begin 1980 stapte Japan over naar het Virgin-label en begon een nieuw (zij het kort) tijdperk. Assemblage is een mooi overzichtje van de beginperiode van de band, al mist er wel veel.

bazbo cd1140: Japan - Gentlemen Take Polaroids



Japan slaat een andere weg in. In de meer synthpop 'New Romantics'-stijl die de band zich aanmeet, is de rol van David Sylvian nog groter: hij schreef en zong al alle songs; nu speelt hij ook piano en toetsen. Het songmateriaal is wat kaler van geluid en daardoor is er minder ruimte voor de gitaar van Rob Dean. Diens rol op Gentlemen Take Polaroids uit 1980 is dan ook zeer beperkt. We horen hem nog in het titelnummer en Methods Of Dance en dan houdt het zo'n beetje op. Het zal dan ook niet lang meer duren voordat Dean de laan uit vliegt. Een deel van de songs ligt in het verlengde van de laatste singles European Song en Life In Tokyo gezien de sequencer, maar het merendeel is kaler van karakter, open en bijna atmosferisch. De stem van Sylvian is nergens meer rauw, eerder donker en beheerst. Er hangt een melancholieke stemming over de plaat. Misschien is Nightporter het hoogtepunt. Opvallend is de inbreng van Ryuichi Sakamoto in afsluiter Taking Islands In Africa, een nummer dat volgens Sylvian achteraf helemaal niet op de plaat had moeten staan omdat de rest van de band er nauwelijks op mee speelt. De outtake Some Kind Of Fool had hier beter op z'n plek geweest, maar die blijft op de plank liggen totdat hij jaren en jaren later te horen is op Sylvians compilatie Everything And Nothing. Ik heb de elpee natuurlijk op vinyl en er staat ook ergens een eerste cd-versie in de kast maar die verdwijnt ver naar achteren als ik op 9 oktober 2003 deze remaster koop. De hoesfoto is anders dan het origineel en daarnaast is er wat extra materiaal toegevoegd: twee korte instrumentale stukjes die eerder te vinden waren op de b-kanten van de singles, plus een wat overbodige remix van Taking Islands In Africa. Mooie, mooie plaat.

bazbo cd1141: Japan - Gentlemen Take Polaroids



Dit is een 3" cd single die ik vond op 5 januari 1989 in een plaatselijke platenwinkel. Het is uitgegeven in 1988. Naast het titelnummer van het album uit 1980 staat er een 12" versie van Methods Of Dance op en vreemd genoeg van Cantonese Boy, dat pas in 1981 op Tin Drum zal komen. Ik denk dit plaatje vooral bedoeld was om kopers in de richting van de andere platen van Japan te helpen. Leuk hebbedingetje, dit!

bazbo cd1142: Japan - Tin Drum



Dit is het meesterwerk uit 1981. Natuurlijk heb ik de elpee en daarnaast een eerste cd-versie. In 2003 verscheen een dik doosje in een limited edition, dat ik kocht op 3 oktober van dat jaar. Op Tin Drum is gitarist Rob Dean niet meer van de partij. David Sylvian heeft de (weinige) gitaarpartijen ingespeeld. Op de plaat staan acht kernachtige, synthpoppy en arty liederen. Opener Art Of Parties zet gelijk de toon: ingenieus drumwerk (combi van drummachine en echte), de monsterlijke bas van Mick Karn en vreemde toetsengeluiden. Daaroverheen klinkt dan dé stem van Sylvian. De single Ghosts is van heel andere orde; hoe angstaanjagend en beklemmend ook uitermate mooi kan zijn. Canton is een vreemde en Chinees aandoende instrumental. Sons Of Pioneers heeft een lang en ijzersterk intro: de onnavolgbare bas en een tricky drumloopje, waarna het meeslepende lied bijna een opluchting zijn. Het enige wat me tegenstaat aan de plaat is de volgorde van de stukken: had Sons Of Pioneers de opener gemaakt en je werd als het ware het album ingesleurd; nu staat het ergens halverwege plaatkant twee. Afsluiter Cantonese Boy is een kort liedje dat leuk is, maar de luisteraar met een onbevredigend gevoel achterlaat. De Chinese en Japanse invloeden en geluidjes komen her en der terug op de plaat. In het dikke doosje zit niet alleen de geremasterde cd, maar ook een bonusplaatje met daarop de inhoud van de Ghosts-single (waarover hierna meer), maar ook de singleversie van The Art Of Parties en de outtake Life Without Buildings (dat voorheen alleen maar te horen was op de compilatie Exorcising Ghosts).

bazbo cd1143: Japan - Ghosts



Mijn allereerste cd kocht ik op 14 september 1988 en dat was deze 3" cdsingle. Ik had de 12" maxisingle ook al, maar deze moest ik hebben. En dan ging het me niet om het titelnummer (ondanks dat dat naargeestig schoon is) of om Visions Of China (dat ook gewoon op Tin Drum staat), maar om de liveversie van The Art Of Parties. Allemensen, wat een beest van een uitvoering is dit. Alles wat Japan goed maakt zit erin: bizarre ritmes, de monsterlijk gave bas, de malle toetsenfratsen, de abstracte gitaarsolo en dan de stem, de stem, de stem en de stem. 'I'm living my life for the art of parties' is jarenlang mijn levensmotto geweest. Deze versie van dit nummer weer te horen is - net als thuiskomen - keer op keer kippenvelfeest.

bazbo cd1144: Japan - Oil On Canvas



Dit is het livealbum dat in 1983 verscheen, toen Japan al lang en breed niet meer bestond. Het is grotendeels opgenomen tijdens het optreden in Hammersmith Odeon (Londen) in november 1982 tijdens de laatste tour. De spanningen tussen de bandleden liepen hoog op (vooral Sylvian en Karn hadden een probleem) en na de tour besloot Sylvian de band te verlaten om een solocarrière te beginnen. Voor de tour was er wel een gitarist nodig, terwijl Rob Dean in 1981 uit de band was gezet. Japanner Masami Tsuchiya nam waar, zodat Sylvian zich kon concentreren op zijn zang en de incidentele toetsenpartij. Er staan ook drie korte instrumentale studiostukjes op: eentje aan het begin en aan het eind en eentje halverwege. Het repertoire bestaat verder voornamelijk uit stukken van de albums Gentlemen Take Polaroids en vooral Tin Drum, aangevuld met het titelnummer van Quiet Life. Sons Of Pioneers is de echte opener en het lange intro is het ideale begin van het concert; jammer dat het minstens zo lange outro is ingekort. Het klinkt allemaal een beetje statisch en dat komt doordat drummer Steve Jansen vanwege de sequencers gebruik moest maken van een clicktrack op zijn hoofdtelefoon. De verrassing zit hem in de wat organischer stukken als Ghosts en Nightporter, die de mogelijkheid bieden om wat te improviseren en uit te breiden. Wat mij betreft is de bas van Karn de ster van de hele plaat; wat die gast doet met de toch al onnavolgbare loopjes doet me her en der duizelen. Ik heb de plaat natuurlijk op elpee en op 13 augustus 1993 kocht ik een cdversie uit een onbekend jaar.

bazbo cd1145: Japan - Exorcising Ghosts



De groep Japan is in 1984 uit elkaar. Er verschijnt een verzameldubbelelpee en dat is deze. Het was mijn eerste Japanplaat en ik kocht hem in 1987, meen ik. In de jaren negentig heb ik hem ook op cd gekocht, maar ik weet niet precies wanneer; ik heb de datum van aankoop niet op een stickertje in het doosje gezet/geplakt. Ik vermoed dat het rond 1995 is geweest. Op de verzamelaar voornamelijk spul van Gentlemen Take Polaroids en Tin Drum en van Quiet Life alleen het titelnummer en het machtige The Other Side Of Life. Niets van de eerste twee Japanplaten, want daar had de band (voornamelijk Sylvian) nadrukkelijk afstand van genomen. Was de elpee een dubbelaar; voor de cd zijn er wat stukken weggelaten. Zo ontbreekt A Foreign Place, een outtake van het album Quiet Life en dat maakte het hebben van deze verzamelaar juist zo interessant. Gelukkig staan Life Without Buildings en de singleversie van The Art Of Parties wel op de cd.

bazbo cd1146: Japan - Methods Of Dance



Dit is een illegale. Een bootleg. Het is een uitgave uit 1991 en ik kocht 'm op 13 februari 1992. Volgens het hoesje is het een opname van het concert in Hammersmith Odeon op 18 april 1980, maar volgens Discogs is dat niet correct en gaat het om 7 februari 1981. Op de setlist staat nog ouder materiaal, zoals European Son, Halloween, Alien en zelfs ...Rhodesia van het tweede Japanalbum. Voor een onofficiële plaat klinkt het allemaal niet eens zo slecht, maar het voegt weinig toe aan wat we al kennen, want live moest de band veel werken met sequencers en clicktracks, zodat de muziek nauwelijks afwijkt van de studioversies. Toch aardig.

bazbo cd1147: Jean-Michel Jarre - Oxygene Trilogy



De originele en legendarische Oxygene verschijnt in 1976 en ik herinner me van toen (ik keek Toppop) dat het revolutionair was: iemand die in z'n uppie met een boel synthesizers hoogst bijzondere muziek maakt. Ik heb het album nooit gekocht; geen idee waarom eigenlijk niet. Wel meen ik dat ooit ik de elpee en opvolger Equinox een keer van iemand heb geleend en beide platen op een cassettebandje heb gezet. Twintig jaar later doet Jean-Michel Jarre het nog eens over en brengt hij Oxygene 7-13 uit. Nog weer twintig jaar later komt Oxygene 3 en alledrie de albums verschijnen in dat jaar 2016 in een driedubbelcdset. Die koop ik op 22 december 2016. Wat opvalt is dat de muziek uit 1996 en 2016 exact zo klinkt als die uit 1976. Dat is ook niet zo verwonderlijk, omdat Jarre (grotendeels) gebruik maakt van dezelfde analoge instrumenten als op het origineel. Wel is het allemaal digitaal opgenomen en gemixt en dat maakt dat het allemaal bijzonder helder klinkt. De originele opnames uit 1976 zijn flink opgepoetst. Eerlijk gezegd halen qua compositie deel twee en drie het niet bij de orginele, al staan er op twee zeker goede stukken (en geinig dat bepaalde themaatjes her en der weer terug komen). Deel drie vind ik in z'n geheel het minste, maar als trilogie is dit een fraaie set. De originele Oxygene blijft een mooi werk van een uitzonderlijke muzikant; dit werk is tot op de dag van vandaag relevant. Klassieker.






[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 27-04-2021 15:12:34 ]

bazbo cd1148: Al Jarreau - In London



Deze staat al heel lang bij ons in de cd-kast: sinds 8 september 1990. Heel veel is-ie de cd-kast niet uitgekomen. Al Jarreau speelt in november 1984 in het Wembley Stadium in Londen en hij laat opnames maken van de concerten. Een samenvatting ervan verschijnt in 1985 op elpee en cd en ik zie nu dat er ook camerabeelden bestaan van de optredens. Jarreau laat zich omringen door een grote band met onder andere Nathan East op bas en een grote tetterdetetsectie. Het klinkt allemaal zeer gelikt en typisch jaren tachtig clean. Jarreau zelf is een uitstekend zanger en hij is prima bij stem. Ik ben helemaal niet thuis in het oeuvre van Jarreau en ken alleen dat ene hitje. Ja, Roof Garden staat erop. 't Is dat De Vrouw hem wilde hebben, destijds in een winkel op 8 september 1990.

bazbo cd1149: Keith Jarrett - The Köln Concert



Legendarisch album, dit. En de best verkochte solopianoplaat ooit. De Amerikaan bezit een absoluut gehoor en als kind begon hij pianolessen te volgen, nog voordat hij drie jaar oud was. Jaja. Sinds halverwege de jaren zestig is hij actief als jazzmuzikant en hij werd beroemd toen hij in 1969 betrokken was bij de opnames van Bitches Brew van Miles Davis. In 1971 ontmoet hij Manfred Eicher van het ECM-label en sindsdien komt alles wat hij maakt uit via dat label. Vanaf begin jaren zeventig maakt hij een enorme reeks platen met allerlei duo's, trio's, kwartetten en solo. Aanvankelijk speelt hij piano, orgel en klavinet; later beperkt hij zich tot de piano. The Köln Concert komt uit in 1975. Het is opgenomen op 24 januari 1975. Jarrett bestijgt het podium, neemt plaats achter de piano en - zonder dat hij enig idee heeft wat hij gaat doen - begint hij te spelen. Je hoort hem zoeken naar melodieën en ritmes en af en toe vindt hij die en dan gaat hij er helemaal in op. Niet zelden raakt hij half in trance en je hoort hem af en toe meekreunen met de melodieën; schijnt dat hij in verregaande staat van verlichting ook wel al spelend opstond en met zijn bekken tegen de piano aan beukte. Rare man. Maar The Köln Concert is een schitterende plaat. Hoe ik aan zijn naam kom, weet ik eigenlijk niet precies meer. Eind jaren tachtig kocht ik de plaat op elpee en op 4 maart 2011 schafte ik een cd-versie aan (een remaster uit 2005). Het concert bestaat uit twee delen. Deel 1 staat op plaatkant 1 van de vinyleditie en deel 2 is in drie delen geknipt, die ieder op een plaatkant staat. Op de cd klinkt alles natuurlijk achter elkaar. Het concert ging overigens bijna niet door. Jarrett had niet alleen rugpijn (hij droeg een corset); hij kwam ook laat in het Köln Operahaus aan en ontdekte dat de piano in slechte conditie was (de pedalen werkten niet goed) en er was geen vervangende piano beschikbaar. Tot overmaat van ramp liep zijn diner in een Italiaans restaurant gigantisch uit doordat de keuken vertraging had, zodat hij met een half lege maag het podium op moest. De promotor van het concert bleef aandringen en Jarrett liet zich overhalen; pas om half twaalf nam hij plaats achter de piano (daarvoor had er een opera plaatsgevonden). Bij de begintonen hoor je publiek wat grinniken; verhaal gaat dat Jarrett onbewust de melodie had opgepikt van de bel in het gebouw die de aanvang van het concert aankondigde. De plaat is omgeven van goede verhalen. Ik pak deze cd echt regelmatig nog uit de kast en dan ga ik zelf ook helemaal op in de schitterende pianoimprovisaties. Jarrett heeft later nog meer prachtsolopianoplaten gemaakt, maar nergens haalde hij het niveau van deze.

Niets van te vinden op YT (vindt ECM niet goed), maar er zijn wel covers (!), zoals deze:



[ Bericht 12% gewijzigd door bazbo op 28-04-2021 09:39:37 ]

Hiermee heb ik plankje achttien gedraaid. Op naar plankje negentien!

bazbo cd1150: Keith Jarrett - Concerts



Oorspronkelijk verscheen Concerts in 1982 als een dikke driedubbelelpee. Eind jaren tachtig vond ik een enkele elpeeversie, waarop alleen het concert in Bregenz staat. En op 18 juli 2014 kwam ik daarvan een cd-versie. Die kocht ik. Wat Jarrett op deze plaat doet, ligt in het verlengde van The Köln Concert: podium op zonder plan, achter de piano en spelen maar. Tijdens dit concert op 28 mei 1981 zit hij verrassend snel in een flow en vindt hij ritmes, melodieën en tegenmelodieën.Soms is het lyrisch en verstild; op andere momenten uptempo en opzwepend. Het concert begint met een lange improvisatie van dik een half uur (dat op de elpee na tweeëntwintig minuten onderbroken wordt) en daarna volgt nog Untitled en de toegift Heartland. Vooral Untitled heb ik altijd intrigerend gevonden; Jarrett speelt een of ander complex ritme waaroverheen hij akkoorden en melodieën ramt. Haha, zelf heb ik eind jaren tachtig vaak geprobeerd iets soortgelijks te spelen op mijn Philicordia-orgeltje en dat lukte me natuurlijk nooit. Concerts is net als The Köln Concert een kippenvel plaat, al haalt hij het niet bij die laatste.

Natuurlijk ook weer niets van te vinden op YT, maar wel een stuk dat op de elpee staat en hij iets meer dan een week later speelde op 4 juni 1981:

bazbo cd1151: Keith Jarrett - Dark Intervals



Hoewel op Dark Intervals kortere stukken staan en je vermoedt dat het om echte composities gaat, blijken dit wel degelijk improvisaties te zijn. De acht werken zijn opgenomen op 11 april 1987 in de Suntory Hall in Tokyo en verschenen in 1988 op cd. Ik kocht het plaatje op 18 juli 2014. Het bleek de eerste keer dat Jarrett kort (van tweeënhalve tot bijna dertien minuten) improviseerde, in plaats van dat hij aan één stuk door pingelde. Het effect is er niet minder om; af en toe raakt hij weer aan die bijzondere cadans (langzaam of snel) waaroverheen hij improviseert. Wederom een mooi album, dit.

_{Ook weer niets van te vinden op YT; wel een cover:}



[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 01-05-2021 14:08:41 ]