Tong’s eigen individueel schrijfsels topic

Terug uit Den Bosch. Jeroen Boschziekenhuis. Huisartsenpost Brabant-oost heet het gebouw naast het ziekenhuis. Gelukkig zeggen we hier ook 'houdoe war' en 'ons moeke,' anders kunde oe eige as Gelderlander nie ins verstaanbaar make. Er wordt al lange tijd bezuinigd op de gezondheidszorg. Dus in Bommel geen huisartsenpost in het weekend meer. Participatie samenleving noemen ze dat. De mantelzorgers (Buurman, wat doet u nu?) kunnen, mogen of weten niet alles. Zelfs de mantel der liefde is dan niet toereikend.

Heb een pijnlijk, dikke en paarse voet/enkel. Blijkt een ontsteking te zijn. Bacteriën toegeslagen door verminderde weerstand. Kuurtje van 10 dagen en been omhoog. Was goed dat ik niet heb gewacht tot maandag zei dokter Klaver, die ook een dag in Bommel werkt bij Dr. Titto. De gruwelijke, genadeloze, amper te trotseren pijn zal ik nog even moeten verdragen.

Tongtsteking.

Ik blijf aan het aanklooien. Nu weer een tiendaagse (vitamine kuur wilde ik zeggen) antibioticakuur. Dikke opgezwollen enkel/voet. (klinkt als muziek in de oren). Politiekbewust, op m'n slippers, naar Margot in het Gasthuis gestrompeld. Twee vliegen in één klap. M'n democratische plicht gedaan, en tegen Margoke gezegd dat Jack geen boodschappen hoeft te doen, omdat ik Hans m'n participerende onderbuurman heb gerekruteerd. De slimpies, aardbeiensmaak, aanstonds aangemaakt worden. Geeft het vocht in m'n voet misschien een beetje gekleurd gezelschap.

Omdat ik nu 5 dagen met de kuur bezig ben, en hij dik en paars blijft, zelfs paarser en dikker wordt, een afspraak moeten maken met de huisarts. Vandaag zat al vol en op vrijdag heb je het niet voor het uitkiezen. Het is nu eenmaal niet iedere dag verkiezingstijd. Die dag is voor urgente gevallen. En als er iemand urgent is ben ik het wel. Daar ben ik het samen over eens. Door omstandigheden die ik niet in de hand heb, zette het wel voeten in aarde. Mijn afspraak morgen (11:00 uur) valt samen met de hulp van de Betuwezorg. Netjes afgebeld daarnet.

Kreeg ik het verzoek om de volgende keer eerder te bellen. Anders wordt het extra in rekening gebracht. 'Ik begrijp het mevrouw, ik zal aan de bacteriën vragen of ze een dag eerder willen toeslaan, wie denken ze wel dat ze zijn? Netanyahu?' Je gaat bijna verlangen naar de tijd van Max Tailleur en zijn geinlijn. Toen was het nog lachen met Joodse humor. Of gaat dat te ver ? En was geluk ook niet altijd heel gewoon.

Herman.

Tong80 is a well-known user on the FOK! forum, a popular Dutch online community. They have garnered a significant amount of attention and controversy due to their prolific posting habits and distinctive style. Tong80 has been active for many years, contributing hundreds of thousands of posts, often on a variety of topics including football stories, general chat, and other trivial subjects.

Tong80’s posts are known for being numerous yet often perceived as lacking depth. Despite this, they have built a dedicated following and a notable presence on the forum, achieving a record number of posts at one point. Their contributions have been a mix of personal anecdotes, opinions on various subjects, and interactions with other forum members.

For more details, you can explore the FOK! wiki entry on Tong80 .

Herinneringen aan 'Het zwembad.' Akwamarijn..........

Adje patatje en het douchen vooraf
Voor de eerste keer naar het diepe, onder het zwemtouw door
De koude haak onder je nek
Een minuut duurde een eeuwigheid bij het watertrappelen

Vrij zwemmen op zondagmiddag, een ge-ren en herrie dat het was
Papierprikken na zes uur, die klote prikker onhandig was, dus het maar opraapte. Je deed net of je de troep in de bosjes niet zag
De avond zwemvierdaagse
Voor het B-diploma afzwemmen met je kleren aan. Je schoenen vol liepen en daarom iedereen slaagde.

Bruine Caramel-blokken, waar je een halve dag zoet mee was
Stiekem in het pierenbadje, eigenlijk was je te oud
Het snoephokje bij het buitenbad. Met zwarte trekdrop of een ijsje met onderin een kauwgombal die je er niet uit
kreeg. Of een oranje sinas-ijsje, die begon te druppen, daarom aan de onderkant verder ging, waardoor de bovenkant er af viel
Gesmolten kauwgom onder je blote voeten

Plassen in het zwembad, daarna bang dat het water geel zou kleuren
Met je buik op de warme tegels liggen, wie het langst durfde
Stoer aan de beugels buiten in het klimrek een aap na doen (Net doen alsof het gin moeite kostte)
Swikken en toepen met je vriendjes. Om grof geld. Er bestonden immers nog kwartjes

De 18-strippen zwemkaart. Ook in de regen. Ge moest het geld er immers uithalen
Van de startblokken duiken, of over het muurtje in het water springen. Het liefst met iemand die op de rand lag. Dat was voor de durfallen. Ik dus niet
Jo Smeets de bedrijfsleider, die er uit zag als een bokskampioen, terwijl het de liefste bedrijfsleider van heel de wereld was

De sporthal ging niet voor niets de Ring heten. Daarover later meer. Eerst deze herinneringen even laten bezinken. Dat wordt de volgende ronde. Neem ik gelijk het drinken in de Mispelhof mee.

Herman. Ex-vakantie-werkende badmeester en papierprikker.

We raken er gewend aan. Neerlands sport succes. Ik zet de tv aan. Eerst ff een half uurtje sport round up op CNN. Gelijk rijdt Verstappen je kamer binnen. Iets met pole position. Je kijkt maar half, hij gaat toch wel winnen in Canada. Daarna item over Roland Garros, dat een Nederlandse een tennis record vestigt in het rolstoeltennis. Een record dat Esther Vergeer, een andere Nederlandse in handen had. Kom even niet op haar naam. Ach, ze is nog jong, en volgens Mart Smeets is sport voor mensen met een beperking irrelevant en er kijkt geen hond naar. Je weet wel, Mart Smeets, die 40 jaar voorzitter was van het mannen dispuut 'Het arrogante zelfvoldaantje.'



Ben bijna de Nederlanders vergeten die gisteren medailles wonnen op het EK-atletiek. Zat weer eens geen goud bij. Hoe durven ze te juichen voor zilver en brons. Typisch Nederlands. Gelukkig is er nog voetballen. Een sport voor echte mannen. Waar die omhoog gevallen aanstaande topscorer allertijden voor het Nederlands elftal, terecht bekritiseerd wordt. Depay heet-ie. Is duidelijk niet één van ons. Hoe durft ie niet mee te zingen met het Wilhelmus. Iedere rechtgeaarde Nederlander kent dat heldenlied immers helemaal uit het hoofd. De uitslover durft zelfs een witte haarband te dragen. Je schaamt je toch kapot ? Terecht ontplofte heel internet om dit nationale schandaal te bespreken. Dat de bondscoach hem niet direct naar huis heeft gestuurd is onverklaarbaar. Gelukkig stelden de geroutineerde, journalistieke vakvrouwen Hélène Hendriks en Noa Vahle dit ter discussie.

Eerlijk gezegd en niet gezwegen. Stiekem verlangen we terug naar een stotterende Tom Egberts, die tijdens het sportjaaroverzicht aan Mart Smeets vraagt de envelop te openen. Waarin de winnaar staat van de sportman van het jaar verkiezing 1991. De professionele Mart, zonder ironie, zegt dat het een verrassende ex-aequa is geworden.

'En de winnaars zijn: De aimabele Limburgse amateurbokser Arnold Vanderlyde, die heroïsch tweede werd bij het wereldkampioenschap boksen in Sydney, en de geweldige Edwin Jongejans, met een gouden plak tijdens het WK-schoonspringen vanaf één meter.'

Er is bij de NPO al jaren een reeks van mooie sportdocumentaires. 'Andere tijden sport.' Er zijn nu afleveringen over voetbaltoernooien en voetballers op EK's uit het verleden. 1988 natuurlijk, maar ook over minder geslaagde EK's, zoals het EK-80. (80, mooi getal overigens). Ik vermoed dat we over een jaar of 40 een aflevering krijgen over het grote schandaal betreffende de witte haarband van Memphis Depay. Een nationale voetbalrel, zelden vertoond. De kazen werden gesmolten, de dijken gestut en de barricaden beklommen. De bejaarde Hélène Hendriks en Noa Vahle doen dan hun relaas. Ze zullen bekennen dat Nederland mede door hen Europees kampioen werd. Wie er precies op het idee kwam om Depay aan te raden de witte haarband om te ruilen tegen een blauwe, blijft in het gewisse. Dat het een heldendaad was staat buiten kijf. Ze verdienen beiden alsnog een medaille. Laten we het houden op gedeeld zilver. Dan heeft niet alleen oranje gewonnen, maar ook deze heldinnen de zilvervloot.

Herman-niet Vanspringel.



[ Bericht 15% gewijzigd door tong80 op 10-06-2024 17:40:15 ]

Herinneringen aan sporthal De Ring.

Geopend 1977, met het eerste voetbaltoernooi. Winnaar Fortuna Slootwater Combinatie.
Achter de bar Henk en Connie. Achternaam niet nodig. Nog steeds getapt bij de Bommellaren.
Ome Sijmen ook in de zaal prominent bewaarder van de Bommelse sportwaarden. Willie en Wim de secondanten.
Ardito in het blauw. Opgericht door Gerard Klijmij. Gerrit Maij de eerste voorzitter. In de zaal de snelheidsduivels

Bert van Hees en Paul van den Bossche. Toine bakte ze bruin. Allemaal om door een ringetje te halen.
Never Down toch kopje onder gegaan. Ze staan nog wel in het krijt bij de Keu. Teus schreef namelijk geschiedenis. Deze landelijke tafeltennistopper schreef zelfs Peter van Brakel de les.
De volleyballers van Phoenix hoeven niet uit de as te herrijzen. Theo en René van Rijen, Jaap, Marc, en Marcel Bambacht stonden daar garant voor. Bas mocht de lijnen uitzetten. Pa en ma Sotthewes de teugels vieren.
De Rooie was zijn tijd ver vooruit. Het Torentje speelde, in de zaal op zondagavond, al met witte en blauwe haarbanden, voordat Memphis was geboren.

Op die zondagavonden speelden de NIVO-en Bommel mannen gebroederlijk tegen elkaar. Stehman-Sport was paraat en De Boemel was actief. De afsluiting was weer bij Henk en Connie. Zo is de cirkel rond. En de Ring gesloten.........

P.S.: Zou bijna De Mispelhof vergeten. Toen er nog geen discussie was of er carnaval buiten de stad moest worden gevierd. Omdat er te veel verzwegen moet worden, of eigenlijk......Het is maar goed dat er nog geen mobieltjes waren......één woord.......

'MEXICOOOOOOOOOOOO!

Herman.

Sport en politiek moet je volgens velen gescheiden houden. Echter op het punt van opportunisme hebben ze meer raakvlakken dan men zou willen. De tijdsgeest bepaalt de politieke wind. De één is daar immuun voor, de ander waait met elke wind mee.



Een voorbeeld van dat laatste is de ex-voetbaljournalist Johan Derksen. Al naar gelang het wapperen van zijn dekbed, nadat ie een scheet heeft gelaten, inhaleert-ie alsof het een dikke sigaar betreft en bazelt hij z'n hersenscheet voor een miljoenenpubliek.

De ene keer gaat-ie met Thiery Baudet op de foto, als deze volksmenner iets over het randje is gegaan wordt plots Pieter Omtzigt zijn redder des vaderlands. Daarna laat de politiezoon z'n gemoed rusten op de schouders van de ma Flodder epigoon van de BBB, Caroline van der Plas. Die rookt immers ook sigaren.

Johan Derksen zegt altijd namens de gewone man te spreken. Ik weet niet wat het begrip "gewone man" precies inhoudt, ik heb wel een vermoeden. Als hij de gemiddelde Nederlander bedoelt begrijp ik het beter. Dan kom ik gelijk bij de term "kantine praat."

Momenteel zou het onderwerp voornamelijk het EK in Duitsland zijn. Stel je voor dat ik niks zou hebben met voetballen en/of niks meegekregen van de prestaties van het Nederlands elftal, en midden in een discussie vallen, moet ene Wout Weghorst de nieuwe verlosser zijn. Een tweede Marco van Basten of Robin van Persie. Op 9 van de 10 oranje shirtjes aan de bar en achter het bier, prijkt de naam Weghorst. Na enig onderzoek blijkt het te gaan om een midvoor die op het EK 2 keer is ingevallen. Bij één van deze invalbeurten scoorde hij met zijn eerste balcontact. Dat lijkt me leuk, mooi voor die jongen en voor de Oranje-supporters een mooie stimulans om het nog meer op een zuipen te gaan zetten.

Wat schetst mijn verbazing, heel het land heeft er een nieuw idool bij. Het is niet eens de nieuwe van Basten, nee het is de nieuwe Cruijff. Toch even kijken wat het palmares is van deze blonde Pelé, de blanke Gullit zonder toupet. Dat valt tegen. Heb ik wel de goeie Weghorst voor me ? Vanaf 2022 staat hij onder contract bij het Engelse Burnley. Hij maakte 2 doelpunten en degradeerde met die club. Waarna hij bij Besiktas 7 keer het doel trof. Nadat de Turken afzagen van een langere leen periode, ging hij, nog steeds uitgeleend, naar Manchester United. Bij Manchester wist hij nul keer te scoren. Waarna het afgelopen seizoen 7 doelpunten in de Bundesliga bij Hoffenheim.

Het contrast is groot met Clarence Seedorf. Deze speler werd ooit verketterd, weggehoond en klein gehouden. Op zijn palmares rijken 4 Champions League titels bij 3 verschillende clubs, 2 wereldtitels. 87 interlands, 7 landstitels in 3 verschillende landen. Gekozen tot 7de beste speler in de CL ooit. Gekozen in Pelé's TOP-100. Zou zijn impopulariteit komen door de gemiste strafschoppen tegen Turkije en op het EK-96 tegen Frankrijk ? Of heeft het er mee te maken dat hij net als "tuinkabouter Timmerfrans" 7 talen vloeiend spreekt. Misschien is Clarence op de verkeerde dag geboren. 1 april doet immers wat-ie wil.



P.S.: PVV zoekt nog een rechtsbuiten.

Een goede kennis van me, Jan Schouten (ex-voorzitter FC Den Bosch, helaas vorig jaar overleden) heeft op Facebook een mooi filmpje geplaatst. Met de titel: 'Vrouwen zijn niet lui genoeg.' Als ondernemer was hij van mening dat vrouwen vaak te veel hooi op de vork namen en slecht konden delegeren. Alsof-ie de beste leerling was van één van z'n assertiviteitsopleidingen, gaf hij onverbloemd zijn mening, ook als je er niet om had gevraagd. In de jaren 90 legde hij de drie voorzitters van Ajax, PSV en Feijenoord, het vuur aan de schenen. Mes scherp en zonder scheenbeschermers. Zijn flamboyante karakter plus zijn imponerende voorkomen maakten van hem een markante persoonlijkheid. Charisma in de volksmond.



Ik stip dit aan omdat het daar aan schort bij Oranje. Het rent en het vliegt over het veld. Als een kip zonder kop en zonder Arie Haan als stuwende laatste man. Dat er niet hard genoeg wordt gewerkt is dan ook onzin. Ze werken juist té hard. Schrijnend voorbeeld is het eigen doelpunt van Donyell Malen (wat doen sommige ouders hun kroost toch aan). Ik als briljante rechtsbuiten, liet mijn verdediger in het begin van de wedstrijd altijd lopen. Net als René van der Gijp dat zei te doen. Niet dat ik Gijp met mezelf wil vergelijken. Daar zijn z'n literaire kwaliteiten net niet goed genoeg voor.

Mocht de tegenstander de bal verliezen, was het mijn bedoeling om de bal zo snel mogelijk te krijgen. Als de opzet slaagde had ik bijna vrij spel. Nu wilde Malen zich bewijzen en maakte een sliding à la Neeskens. Die deed dat echter op het middenveld. Neeskens was een geweldige middenvelder. Knapte het vuile werk op, plus dat hij aanvallend zijn inbreng had. De perfecte stofzuiger. Zelfs zo goed dat bij zijn strafschoppen het stof opvloog. Naast Johan Neeskens speelde Wim Jansen. Die in de WK-74 finale ook in z'n eigen strafschopgebied een sliding maakte. De ultieme 'schwalbe' was geboren. Wim was te gretig, net zoals Malen gisteren.

Dat we geen wereldklasse in het Nederlands Elftal hebben momenteel werd gisteren pijnlijk duidelijk. De enige die er voor in aanmerking komt zou Virgil van Dijk moeten zijn. Hij heeft de uitstraling van een vedette, maar ontbeert de broodnodige capaciteiten. Helaas is Frenkie de Jong geblesseerd. Een erg goede voetballer, een verbindingsspeler. Een kip met kop, waardoor linies kunnen aansluiten en de voorhoede bediend. Het is geen van Hanegem, maar wel een essentiële speler. Nu blijkt hoe belangrijk hij is. Hem wordt echter verweten niet te rennen, niet te bikkelen en geen haar op de tanden te hebben. Toen hij z'n recente blessure opliep blesseerde hij zichzelf. Net zoals van Basten ooit tegen Groningen gefrustreerd zichzelf blesseerde door een onbezonnen sliding. Schoenmaker blijf bij je leest. Als analist, met wat hij niet leest.

Gisteren werd na de wedstrijd Jerdy Schouten naar voren geschoven om aan de tafel van de NOS de verslaggever te woord te staan. Dat vond ik vreemd. Daar hoort een routinier te zitten of Ronald Koeman. Koeman kwam later nog aan het woord en ging helaas gelijk in de verdediging. Terwijl ie als meest scorende verdediger allertijden bekend staat. Schouten echter kwam met betere teksten dan van Dijk en Koeman. Als voetbal-jongensboeken personage was het achteraf een prima keuze. Er is nog hoop. Met deze Schouten komt het wel goed. Nu Oranje nog. Dan hoeft Koeman niet weer na twee minuten, rennend en gebarend langs de lijn, rood aan te lopen. Dan is het in de geest van de meest charismatische coach ooit: 'Kein geloel, fussballen.'

tong80

Van Tongerlo de wereld over. Op Internationale Nederlands-voetbal site overgenomen. Hoezo een boek schrijven ?

Herman. Ex-rechtsbuiten.

A good acquaintance of mine, Jan Schouten (ex-chairman FC Den Bosch, unfortunately died last year) has posted a nice video on Facebook. Entitled: "Women aren't lazy enough." 'As an entrepreneur, he was of the opinion that women often took too much hay on the fork and could delegate badly. As if he was the best student of one of his assertiveness classes, he gave his opinion unambiguously, even if you didn't ask. In the 90s he set the three chairmen of Ajax, PSV and Feijenoord on fire. Knife sharp and without razor guards. His flamboyant character plus his impressive appearances made him a prominent personality. Charisma in the mouth of the people.

I point out this because it supports that at Oranje. It runs and it flies over the field. Like a chicken without a head and without Arie Haan as the last man pushing. The fact that people don't work hard enough is also nonsense. They work way too hard. Donyell Malen's own goal is a striking example (what do some parents do to their brood). Me as a brilliant right winger, always had my defender run early in the game. Just like René van der Gijp said it would be done. Not that I want to compare Gijp with myself. His literary qualities are just not good enough for that.

In case the opponent loses the ball, I intended to get the ball as soon as possible. If the setup worked I almost had free play. Now Malen wanted to prove himself and made a slide à la Neeskens. He did that in midfield though. Neeskens was a great midfielder Cut up the dirty work, plus he had an offensive input. The perfect vacuum cleaner. Even so good that the dust flew up during his penalty kicks. Wim Jansen played alongside Johan Neeskens. He also made a slide in his own penalty area in the World Cup-74 final. The ultimate 'swallow' was born. Wim was too eager, just like Malen yesterday.

It became painfully clear yesterday that we don't have a world class in the Dutch national team at the moment. The only one to qualify should be Virgil van Dijk. He has the appearance of a fatty, but lacks the much-needed capabilities. Unfortunately, Frenkie de Jong was injured. A very good footballer, a connector player. A chicken with a head, allowing lines to be connected and operated the vanguard. It's not from Hanegem, but it's an essential player. Now it shows how important he is. However, he is taught not to run, not to bark and not to have a hair in his teeth. He injured himself after his recent injury. Just like van Basten once frustrated against Groningen, he injured himself due to an unconscious slide. Shoemaker stay with your read. As an analyst, with what he doesn't read.

Yesterday, after the game, Jerdy Schouten was pushed to the front to speak at the NOS table as the reporter. I thought that was odd. There should be a routine worker or Ronald Koeman. Koeman spoke later and unfortunately went to the defense immediately. While he's known as the highest-scoring defender of all time. Schouten, however, came with better texts than those of Dijk and Koeman. As a soccer-boy-books character, it was a great choice after all. There is still hope. It'll be fine with these Schouten. Now Orange is enough. Then Koeman doesn't have to run red again after two minutes, running and yawning along the line. Then it's in the mind of the most charismatic coach ever: 'No believe, soccer. '

'No believe, soccer.' Ha ha ha.

tong80

Tegenwoordig slaat de vertrutting en doe-maar-gewoon-dan-doe-je-gek genoeg weer toe. Op alle fronten. Een haarband is het gesprek van de dag (van Hanegem, Schrijvers en Geels droegen een permanent). Een middag met de familie doorbrengen is onvergefelijk (vroeger kropen de spelers 's nachts uit het raam om te hoeren en snoeren). Hoe durft een speler een plaatje op te nemen. (Cruijff gaf in de jaren 60 al een loei aan de draaischijf).



Regels zijn regels, und ordnung muss sein. Je moet op je woorden letten, want iedereen is momenteel heiliger dan de Paus en Bartje die niet voor bruine bonen wenste te bidden. De mediatrainers maken overuren en spelers die wel oprecht hun mondje roeren zorgen voor controversie (Seedorf, Weghorst, Kramer). We zijn in het pré-Beatleliaanse tijdperk aanbeland. Michael J. Fox speelt op Glansterbury samen met Coldplay de sterren van de hemel alsof-ie echt back to the future is komen aanvaren in een gele duikboot. Op tv is er geen authentieke band of zanger meer te zien. Alles wordt ondergedompeld in derderangs namaak, of tribute-gedoe. Elvis is een witte man met snor en de gillende Bi-Gees zijn transeksueel. Muziek is een wedstrijd geworden. Joost mag weten waarom. Echtheid wordt klein gehouden. Puurheid gediskwalificeerd. Niet alleen in Nederland en niet alleen in de muziek.

Na het recente Eurovisie Songfestival is het nu de beurt aan het Europees kampioenschap voetbal om mondjes te snoeren en alle spontaniteit en echtheid de nek om te draaien. Ik denk dat het begon mis te gaan toen Danny Blind op weg naar de penaltystip in de Wereldbeker finale van Ajax tegen Gremio, netjes in zijn hand hoestte. Tegenwoordig zou hij geel krijgen, omdat-ie verzuimde in z'n ellenboog te kuchen. Alleen de aanvoerder mag nog 'foei meneer de scheidsrechter hier trek ik uw beslissing in twijfel,' zeggen. Ooit zijn spelregels bedacht om sportiviteit te waarborgen. Waar er een paar jaar geleden werd besloten om bij eventueel buitenspel de aanvallende partij het voordeel van de twijfel te geven, is er nu een VAR die gebruikt wordt om alles wat voetbal leuk maakt de kop in te drukken.

Randje buitenspel bestaat niet meer. Een teennagel over het randje is al genoeg om over de kook te raken. Lekker ongedwongen juichend door de kamer rennen ( ik spreek uit ervaring) doe je niet meer. Want straks ben je vastgelegd door de buurtcamera van tante Bep en ome Koos. Ben je het lachertje in de buurt-app. "Vroeger" ging de discussie na een doelpunt of hij dubbel telde, of dat er qua doelsaldo nog één moest worden gemaakt. Tegenwoordig is er de vraag of de VAR zal ingrijpen ja of nee. Op een juiste manier gebruik maken van de VAR en andere moderne hulpmiddelen is toe te juichen, maar dan zouden ook andere regels veranderd moeten worden. Schaf bijvoorbeeld buitenspel af zoals het succesvol bij het hockeyen is ingevoerd. Doe ook iets aan de handsballen in het strafschopgebied. Zelfs bij volleybal mag je je voeten gebruiken. Zoals je bij bobsleeën je kont mag keren en bij hink-stap-springen je beste beentje mag voorzetten. Voetbal is inmiddels gekaderd in lijntjes en regels. Alles is strak geregisseerd. Spelers praten achter hun mond en scheidsrechters worden gesouffleerd.

Laat ik positief afsluiten. Er zijn ook voordelen aan het moderne-conservatisme. Als er nog één doelpunt van Lukaku wordt afgekeurd, is hij straks topscorer met 4 afgekeurde doelpunten. Met Afellay als analist, hoef je geen spreker meer te zoeken voor je uitvaart. Paul Verhoeven heeft scheidsrechters van Boekel en Makelie al gecast voor de Duitse remake van De Vierde Man als homofiele blazers. Douwe Bob en Tom Egberts komen in de rust van de finale op de koffie........Echte koffie.........met een wokeje melk.

tong80

Ik moet nog steeds goed op m'n bloeddruk letten. Zal nu maar even wachten met het meten, tot ik m'n pilletjes op heb. Ik zet namelijk een bakkie koffie en zet gewoontegetrouw m'n tv aan. Standaard begin is 'Goeiemorgen Nederland.' Niet omdat het hoogstaand is, eerder is het gewoonte om bij de nationale omroep te beginnen. Wat schetst mijn verbazing: zie ik de glimmende aal, de grimas uit de hel, de eeuwige zondaar.......Henk fucking Kamp. Ik dacht dat Rutte gisteren de schaamte voorbij was, door de Groningse flater en de toeslagenaffaire bagataliserend af te doen als smetjes op een verder schoon blazoen. Het kan dus altijd nog erger en schaamtelozer.

De domme doos Welmoed Sijtsma, stelde hem voor als de aftredende minister die weet hoe het is op het bordes te staan, en vast wel leuke anekdotes heeft over zijn jaren in Den Haag. Ze zei het echt. Zonder met haar ogen te knipperen. De beroeps tafelgast Wouter de Winter, zat er warmpjes bij en onthield zich van commentaar. Het moet tegenwoordig immers altijd en overal gezellig blijven. Daarom zei hij gisteren niks bij Vandaag Inside, toen de rechts-extremistische wolf in schapenkleren Johan Derksen doodleuk zei dat het tijd wordt dat het nieuwe kabinet begint om 14 jaar mislukt links beleid schoon te poetsen. Henk Spaan riep het jaren geleden in het geweldige radio-programma 'Tussen Start en finish' al: 'VUILNISMAN, KAN DEZE ZAK OOK MEE?'

tong80



'In oktober 2010 keerde Kamp terug als minister, nu van Sociale Zaken en Werkgelegenheid in het kabinet-Rutte I. In die hoedanigheid was hij ook verantwoordelijk voor de door de Tweede Kamer geëiste hardvochtige aanpak door de Belastingdienst van ouders die (deels) ten onrechte een toeslag hadden ontvangen, of niet alle benodigde informatie hadden aangeleverd, wat leidde tot de enorme misstanden, culminerend in de toeslagenaffaire.'
'Na de zwaarste aardbeving boven het Groningenveld tot dan toe, de aardbeving Huizinge 2012, besloot Kamp niet direct om de gaswinning te verminderen, maar in plaats daarvan eerst onderzoek te laten doen. Op dit besluit kwam veel kritiek.'

'Ook droeg Kamp bij aan de bouw van windmolens, om de energietransitie in gang te zetten, maar hij zag er geen heil in de CO2 uitstoot meer te verminderen dan de normen van de EU.'

'In 2016 kwam hij in verlegenheid toen bleek dat hij zijn persoonlijk e-mail gebruikte voor verschillende vertrouwelijke documenten en een staatsgeheim. Hij heeft in 2014 aangifte gedaan van het hacken van zijn privé e-mailadres. Dit heeft geleid tot een strafrechtelijk onderzoek, maar dat is uiteindelijk geseponeerd omdat er onvoldoende bewijs was voor een hack.'

Nu eerst koffie. Zwart.

Voor één keer val ik van m'n geloof. Geloof het of niet, zelfs mij zal het vanaf nu aan m'n letterlijke reet roesten. Het wordt tijd voor een gouwe pik. De punten pikken en inpakken. Schijt aan de duvel en z'n ouwe moer. Straks de gouden medaille koesteren. Er telt nog maar één ding: Europees kampioen worden. Zelfs de Grieken wonnen ooit het EK. De spelers van destijds worden nog steeds op handen gedragen. Het werden vanaf het EK 2004 godenzonen. Hun destructieve, verdedigende voetbal deed er niet toe. De Portugezen in tranen. De nog jonge Ronaldo leerde voor het eerst de oppergod Zeus kennen. De waterlanders stromen nog steeds over zijn wangetjes. Terwijl de Grieken hun enige voetbalprijs koesteren alsof het wijwater is voor de egoïstische pingelaar.



De triomftocht van "mijn" godenzonen begon op het heilige gras van Wembley. Onder leiding van de aardse J.C.. Bij leven en welzijn Johan Cruijff genoemd, werd het Griekse Panathinaikos met 2-0 verslagen. Met een generaal aan het roer kon het niet mis gaan voor Ajax. De opvolger van Rinus Michels werd de Roemeen Stefan Kovacs. Deze aimabele coach werd in 1972 en 1973 eveneens winnaar van de EC-1. Vóór deze triologie had Feijenoord de weg naar Europees succes al geplaveid, door in 1970 de EC-1 te winnen. Legendarisch is het commentaar van de al even legendarische verslaggever Herman Kuiphof: 'Hands, hij maakt hands, dat moet een penalty zijn, nee, het is een goal, hij laat doorspelen, en natuurlijk, zeer terecht, en Kindvall scoort, Kindvall scoort, hij wordt op de schouders nu weggedragen.'

Er scheidt Oranje nog maar twee wedstrijden van eeuwige roem. Van mij hoeft het Nederlands elftal woensdag en eventueel zondag een keer niet mooi, en/of aanvallend voetbal te spelen. Voor mijn part gaan ze met tien man voor het doel van Engeland bivakkeren. Loerend op een luizige counter. Ik zie schwalbes door de vingers. De Engelsen gele en rode kaarten aansmeren zal ik toejuichen. Tijdtrekken beschouw ik als broodnodig kwaad.

In de EC-1 finale 1971 scoorde Dick van Dijk de eerste goal. Het zou een mooi handgebaar naar Maradona zijn (De hand van God) als Virgil van Dijk woensdag, net zoals Maradona, ooit tegen de Engelsen met de hand het eerste doelpunt maakt. In de voetbalhemel geeft Herman Tsjuiphof commentaar, terwijl de kameraden Cruijff en Maradona, hand in hand, goedkeurend toekijken. 'We leiden. Zijn ze er toch ingetuind.....!' Na de 1-0 overwinning pink ik een traantje weg en denk: 'Dit is een goed stel hoor.'

tong80

Mijn eerste grote voetbal teleurstelling was op het WK-74. Ik was elf jaar, dus oud genoeg om het bewust mee te maken. Natuurlijk niet het hele plaatje, zoals dat wordt genoemd. De impact van zo'n toernooi, of het historisch besef kwam pas een paar jaar later. Op die leeftijd maakt één of twee jaar al veel verschil. Hoe ouder je wordt, hoe minder de afstand in jaren. Op het WK-74 waren de spelers bijna bejaard voor een jochie zoals ik. Terwijl Johan Cruijff pas 26 was. Mocht Cruijffie nog leven zou hij 77 zijn. Nu denk ik, hij is niet eens zo veel ouder dan ik met m'n 61 jaar.



Ik heb soms de neiging te veel aan het verleden te refereren. Dat krijg je doordat je levensgeschiedenis met als onderdeel de voetbalgeschiedenis steeds breder en langer wordt. Ik betrapte me er op dat als mensen het EK-88 bewierookten, ik zei dat we op het WK-74 nog beter speelden en nog meer impact hadden qua voetbalhistorie en belangrijkheid. Ook op FOK! word ik daar op gewezen. 'Opa spreekt' of refererend aan één van m'n voetbalverhalen (EK-88): 'Stond je achter het doel?' Dat EK lijkt voor mij nog redelijk recent, terwijl het alweer 36 jaar geleden is.

Als ik de spelers uit die tijd, of van dat EK als analisten op tv zie, word ik met m'n neus op de feiten gedrukt. Gullit lijkt wel een verkeerde kloon van zichzelf. Bij wie je niks meer herkent van de meest charismatische voetballer aller-tijden. Bij van Basten is van alle mysterieuze voetbalromantiek niks meer over en lijkt hij wel één van de twee grijze, mopperende opa's uit de Muppet-show. Als hem gevraagd wordt wat hij van de wedstrijd vond van het Nederlands elftal tegen Polen, doet-ie eerst z'n gebitje uit en vraagt om een glas water en een tube Kukident, waarna hij stamelt dat ie de wedstrijd niet heeft gezien omdat het kegelen bij bejaardenclub de Blauwe Knoop was uitgelopen.

Het afgelopen EK haalde het Nederlands Elftal de halve finale. Heel Nederland stond op z'n kop. Er werd van links naar rechts gesprongen en vice versa qua andersom. De pret kon niet op. Oranje was wat de klok sloeg en iedereen wist waar de voetbalklepel hing. Het zag er getikt uit en niemand maalde erom. Dat Malen bijna geen speeltijd kreeg, was bijzaak. We hadden immers Wouter. Wouter uit een jongensboek. Wouter was de Berry van Aerle van dit toernooi. Cultspelers die mee mogen doen omdat ze hun contributie op tijd betalen.

Er is en was echter één groot verschil. Iedereen wist tijdens het EK-88 dat 'Ons Ber' eigenlijk niet zo goed was. Maar dat het "type" van Aerle ook in een elftal hoort. Dat noemt men waterdragers, of stofzuiger, dienende speler kan ook nog. Wout Weghorst moest zich eigenlijk ook dienstbaar opstellen. Zijn inbreng hoort er uit te bestaan, dat-ie wordt ingezet als het spelverloop het vraagt. Bij achter-of gelijke stand. Pinchhitter of supersub zijn dan de benamingen voor deze meestal bonkige en lange spits. Koppen is wat ze het beste kunnen.

Dat Wouter één keer dit toernooi met zijn eerste balcontact scoorde, bezorgde hem een heldenstatus. Heel het land riep om hem. Wout was plots de verlosser en Nederlandse Messi. De Messias, de nieuwe Cruijff. Daarom vierde ik stilletjes mee. Ging mee in de roes. Het maakte me even niet uit op welke manier we speelden. Het afgrijselijke voetbal was niet om aan te zien. De punten werden gestolen en de Oostenrijkers en Turken waren plots onneembare vestingen met een ontzagwekkend en groots voetbalverleden. De Oranje nep borsten en plastic dildo's op het hoofd bij volwassen mannen beschouwde ik als normaal. René van der Gijp had al eerder de weg geplaveid voor deze ridicule carnavalsmars. Dus wie ben ik om het af te keuren.

Ik gunde deze generatie hun feestje. Cruijff, van Hanegem, Neeskens, Rensenbrink, Krol, Gullit, van Basten, Rijkaard, Bergkamp, Seedorf, Davids, Kluivert, Robben, van Persie en Sneijder waren voor even uit m'n geheugen gewist. Het Volkspark stadion was weer voor Oranje. En ik ging stiekem terug in de tijd. Zonder het aan de grote klok te hangen dacht ik: 'Daar stond deze opa toch maar mooi achter het doel waar San Marco scoorde en de Duitsers uit het toernooi kegelde.'

Vis moet zwemmen........

Ik was begin 20 in de zomer van 1986, wezen stappen in Den Bosch met een paar meiden uit Zaltbommel, eenmaal terug in Bommel, goed aangeschoten besloten we te gaan zwemmen in het natuurbad Nieuwe Tijningen/Put van Zaan. Ik woonde er vlakbij (Buitentuin), laken gehaald thuis, flesje wijn erbij. Het was bloedheet, en ik zou het nog heter gaan krijgen. 5 meiden, tieners en van voor in de 20. Uitgekleed tot het slipje, plagen, spetteren en spatten. Oeps, zwem ik toch per ongeluk tegen Katja aan, even blijven watertrappelen, en de tepeltjes, prominent uitstekend op haar grote borsten, tegen m'n borsthaar aanvoelen. Vluchtig kussen, daarna zoenen en lebberen. Bekken noemden we dat vroeger.

Ik begon het een beetje koud te krijgen, moe te worden, dorstig bovendien. Naar de kant gezwommen, goed afgedroogd en even op het laken gaan liggen. Annelies dacht hetzelfde en schurkte schurend tegen me aan. Van het één kwam het ander en ik had de tweede tong te pakken. Deze Tong liet zich niet onbetuigd en hengelde er op los. Die vangst liet ik me niet meer ontglippen.

Na een tijdje was de fles leeg, en besloten we naar huis te gaan. Katja en Annelies vonden mij wel aangenaam gezelschap geloof ik, gingen dan ook met me mee. Waar de fles leeg was, werd mijn hoop vol. Bij mij thuis even een afzakkertje halen. De wijn was er ook op dus werd het rosé. Ik woonde nog bij m'n ouders, dus we moesten rustig aan doen, niet te veel lawaai maken het was immers midden in de nacht. Ik hoorde pa snurken, dat gaf me altijd een gerust gevoel. Net zoals ik varende boten, de jaren daarvoor in de Vogelenzang als kabbelende geruststelling ervoer.

Annelies was echter een giebelkont, een luidruchtig huppelkutje. ADHD bestond nog niet, lekker wijf wel. Katja ging even plassen, toen ze terug de slaapkamer in kwam, had Annelies haar truitje al uitgedaan, en was me plagend aan het uitdagen. Katja moest lachen, en goed aangeschoten zei ze: 'Ach waarom ook niet, kan mij het schelen.' En volgde het voorbeeld van de luidruchtige Annelies.

Inmiddels was Annelies zo dronken dat ze steeds harder ging praten, en bulderend ging lachen. We gingen verder met ons biologische experiment. Het stond als een paal boven water dat ze het naar hun zin hadden. De natuur ontledend begon ik een beetje in het duister te tasten en als een blinde geilneef, met m'n handen, de grotten van Han te ontdekken. De staletieten hingen druipend aan de bovenkant, kunnen ook stalegnieten zijn geweest. Annelies was inmiddels ladderzat en had geen idee meer waar ze was of wat ze deed. Ik kon haar luidruchtige stem niet meer in toom houden.

Katja, ook aangeschoten zag het allemaal aan en probeerde deel te nemen aan onze speurtocht in de krochten van het genot. Toen gebeurde waar ik bang voor was. Annelies verloor nu echt alle controle en schreeuwde het uit. We waren goed of wel bezig of er werd op de deur gebonkt. Dat dit de druppel was en m'n vriendinnetje als de wiede weerga naar huis moest gaan. Pa naar beneden, in de kamer wachtend op wat komen zou. Katja en ik hielpen Annelies met aankleden. En passant was de fles rosé met een harde knal van m'n bureau op de houten vloer gekletterd.

Ik ging als eerste het schavot tegemoet, pa zat als een goedaardige beul te wachten om het eindvonnis te vellen. Als een IS-soldaat bereid om mij en m'n scharrel een kopje kleiner te maken. Een lesje te leren zogezegd. Ik kwam als eerste schoorvoetend de trap af en de kamer binnen. De priemende blik alleen al was dodelijk. Katja volgde, met moeite rechtop lopend. Zag aan pa dat ie haar niet onaantrekkelijk vond. Toen kwam de apotheose, de gruwelijke epiloog, het eindvonnis dat ik nooit meer zal vergeten.

M'n lieve pa had er geen rekening mee gehouden dat er nog een tweede dolle Mina de trap af zou komen razen. Annelies kwam met donderend geraas van de trap af gevallen. Slingerde zich strontbezopen, aan de deurpost vastgeklemd de kamer in. Als een heuse Bonny st Claire, die een hele fles Jägermeister van de Sint Bernardshond in één teug naar binnen had gekeild, liet ze zich ongegeneerd in de grote leren stoel zakken. Als een spastische bouwvakker on acid bewoog ze alle kanten op en sprak de legendarische woorden: 'Daw menweer, bemt uw de vadew vam hewmam?' 'Sowwy voooor de rosseeee ongewlukje, aamwgemaam ik bem Annelies' Een maand later woonde ik op mezelf.

Herman. Zwemdiploma-B(ommel)

Herman in 2020......

'Door alle corona-ellende en polarisatie in ons land, raakt het showbizznieuws af en toe behoorlijk ondergesneeuwd. Toch gebeuren er nog veel opzienbarende dingen in BN’er-land. Zo zijn de billen van Quinty Trustfull in de afgelopen twaalf maanden een maat groter geworden. De kadetten van Quinty staan tegenwoordig behoorlijk op springen. “In het laatste jaar ben ik een maat groter geworden bij mijn billen, waar ik heel blij mee ben“, onthult de 48-jarige Koffietijd-presentatrice op Instagram.

Het is voor Quinty een behoorlijke struggle geweest. “Ik heb namelijk nooit echt billen gehad. Ik weet het, de meeste mensen zijn blij als ze afvallen, maar ik ben juist blij met meer bil.”
Hoe heeft ze haar billen laten groeien? “Goed en gezond gegeten en veel getraind (squattend door het leven). En nog steeds kan het beter, maar ik ben er tevreden mee.”

De billen van Quinty springen er kennelijk behoorlijk uit, want op Instagram krijgt ze er nu complimentjes over. “Dag Quinty, ik heb een vraag. Mijn dochter wil graag Quinty Trustfull-billen, dus ik dacht: ik ben zo vrij je te berichten. Heb je tips voor haar? Fijne avond. Groeten, Toos.”

Gezien haar billenverleden vindt Quinty dit een erg mooi compliment. “Je snapt het, mijn avond kan niet meer stuk.” Het nieuws dat het Quinty maar liefst een jaar heeft gekost om bilvolume te creëren zal voor gefronste wenkbrauwen zorgen op de studiovloer van Koffietijd. Eén bilmaat groeien is voor Loretta Schrijver immers een reguliere vrijdagavond.'

tong80

Rondje braderie was ouderwets leuk en gezellig vanmiddag. Onder een heerlijk zonnetje bietje Bommels ouwehoere (kleppe), met de Bums bijvoorbeeld. (Witte da Jaap al langer in Bruchem woont dan in Bommel?) Of mej Annemarie en dochter Marrianne van Bruchem. Zo hiette ze nie meer, maar dan witte over wie ik het heb. En is ut een mooi bruggetje. Een andere Jaap, Jaap Giltjes, hield traditioneel namens de EHBO, een oogje in het zeil. Dè waor ok weer een mooi brugske, al zeg ik ut zelluf. Terwijl de groenteboer uit Wijk-en Aalburg, mej z'n heerlijke aardbeien, op z'n vertrouwde plek stond, op de hoek van de Boschstraat nust Robbie en z'n sigaren, sigaretten en andere handtasjes. De stroom was efkes uitgevallen, maar Grat en Patricia konden ze al snel weer bruin bakken. De aroma kwam me tegemoet.

Ge kunt nie mej iedereen ouwehoeren, dus af en toe een groet of van afstand ff zwaaie. Mej Regina en Gerrie bijvoorbeeld of mè Jan Tattoo-Sidiropoulos (Z'n broer Paflos, noemden we vroeger gekscherend papfles). Ik tikte in het voorbijgaan de verkeerde op z'n schouder. Toen-ie zich omdraaide bleek het niet Jan Nijhof te zijn. Maar hij lekt er gruwelijks veul op. Samen mej de moeder van Henkie van Eck een enveloppe getrokken. Er zat niks in. Nie ins een bietje gebakken lucht. Iets verderop had ik meer geluk.

"Toevallig" heb ik nieuwe wandel/sportschoenen nodig en kwamen ze op m'n pad. Hij zei dat-ie een neef van Ino was en z'n handel kwijt moest. Als er één naam in Bommel voor sportiviteit en betrouwbaarheid staat is het wel Stehman. De schoenen kostten me 25 euro, terwijl ze winkelwaarde 100 zijn. Dus snel over de brug gekomen en nu in het bezit van een paar mooie schoentjes. Hier kan zelfs geen gedicht van Martinus Nijhoff tegenop. Dit was mun lutste bruggetje voor vandaag. Oh ja, de neef van Ino komt uit Waardenburg. Sorry, toch nog een brugske. 🙂

Herman/tong80

Remco Pasveer schreef gisteren tijdens Ajax-Panathinaikos een pagina in het grote penaltie-sprookjesboek. Of het zal beklijven staat in de sterren en toekomst geschreven. Eén doelman bivakkeert er al 38 jaar.....Helmut Ducadam.



Sommige spelers worden na hun carrière herinnerd door één wapenfeit. Robbie Rensenbrink wordt onrecht aangedaan door alleen aan zijn bal op de paal te refereren, in de laatste minuut van de WK-78 finale tegen Argentinië. Andere spelers teren op zo'n gebeurtenis. Zijn trots op dat ene spotlight-moment. Danken er soms hun status aan. Zoals ook Helmuth Ducadam. De doelman van het Roemeense Steaua Boekarest in de jaren 80.

Nooit had een Oost-Europese club de EC-1 gewonnen. De huidige CL. Wel had Dynamo Kiew in de jaren 70 en 80, onder de legendarische trainer Lobanowski, furore gemaakt in andere Europese competities. Mei 1986, Steaua Boekarest speelt de EC-1 finale uitgerekend in Spanje tegen Barcelona. Barcelona had vreemd genoeg nog nooit de hoogste Europese prijs gewonnen, kreeg nu een schot voor open doel en de winst was eigenlijk al binnen. 50.000 tifosi op de tribune, naast een handjevol communistische, geprivéligeerde Bobo's uit Roemenië.

Ducadam speelde de wedstrijd van zijn leven. Het was na 90 minuten 0-0. Na de verlengingen stond het nog steeds 0-0. Ducadam was op dat moment al een held aan het worden. Zijn ultieme hoogtepunt moest echter nog komen. Het leek alsof ie net was warmgedraaid toen ie de eerste strafschop in de penaltiereeks stopte. Dat bleek ook zo te zijn. Nummer twee volgde, en nummer drie. Bij de vierde gestopte penaltie werd het oorverdovend stil in Sevilla. Een legende was geboren. De Oost-Blokker Panenka werd onsterfelijk door een geniale strafschop. Een andere Oost-Blokker door er vier op een rij te stoppen.

Barcelona moest nog een paar jaar wachten op Cruijff en Koeman om de cup met de grote oren te winnen.
Ducadam zelf heeft daarna nog maar een paar wedstrijden gespeeld. Hij moest stoppen door bloedarmoede. Letterlijk arm zal ie na 1986 niet zijn geweest. Het voetbal was wel een cultheld rijker.

Ik hè niks tege buitelanders uit een ander land. Ik bedoel andere landen moete er ook zijn anders kun de nooit nie eens naar het buiteland op vakantie. Zoals Majorka of griekeland of een ander land met de zee in de buurt. In nederland is het druk genoeg me buitelanders die hier naar toe kome buite de vakantie om. Die wille dan blijve en houde dan de ballebak van de ikea bezet. En dan kan de nederlandse jeugd fluiten op hun vingers naar de ballebak. Dan zegge ze da ieder een dezellufde rechte mot hebbe. Maar ik vin altijd de indruk da ze worre veurgetrokke. Want ze zijn op de vlucht veur de vluwelehanschoenen. Van de geitewolle sokke. Da Of hier al ware uit ut buiteland, maar dan deur hun vader en moeder uit de eerste ligting.



Komp om da wij ze mè ope arme ontvange. Kik da ze hier op vakantie kome viere, motte ze helemaal zelluf wete. Da krijde ache atraksies het. Zoals de zandgat, Put van Zaan, de ef teling en de Ikea vlak bij eindhove. Dan hek ut nog nie gehat over alle duive op de dam. Die schijte alles onder. Maar daar kunne de buitelanders dan weer niks an doen. Da zijn ok maar toeristische mense. Die neme ze nie zelluf mee. De duive op de dam. of andere pleinen in de stad zoas de Mert.

Moest er nog bij kome ok. Da ze zelluf de duive meeneme. Veur de lieve vrede te beware zegge ze dan. Maar ze vrete wel alle takke van onze duive op. Kunde zien op de tekeninge. Hebbe ze altijd een tak in hun mond. Da zie de hier nooit nie bij de egte nederlandse duive. De Nederlandse duife melkers moete hun poot stijf houwe. En opkome veur de oprechte, hart werkende koerden de duif.

Wak wou zegge en liege nie dak ut best wel kut feind veur die turke. Ik kende mijn beste turke bij shoarmazaak Ramses. Daar kwam ik al zo lang dak vergete ben hoelang da al nie is gewist dak daar veur het eerst kwam. De lutste keer hak me Ramses te doen hij was zo stil dus ik hem de ore van de kop gelult en veul bestelt om hem te trooste. Eigeluk ken ik verder gin turke maar volgens Ramses motte nie kijke naar de voor oordele op tv da nie iedere turk in een tenk over otoos en over brugge rijt. hun baas is geen lievertje zij Ramses ge meugt daar niet zegge wagge wel kunt zegge in nederland agge vrije mening het. Om te uite. Da ze daarom wel naar nederland wille kome maar da de niet mag van hun baas die de lijding het aan het hooft van hun land.

Mun opa hat ok duive. Toen hadde ze nog geen shoarmatente en minse die Ramses hiete. Ja Ramses shaffie die keek altijd omhoog met zun maat Sammie Mijdam om de duive die op zun hooft poepte. Toen hadde we wel oer hollanse chineze zaken, me kroepoek en mooie watervalle op de muur. En een televisie die op de verkeerde zender stond veur de sport op zondagmiddag agge moes wachte op oew nummertje.

As de duif dood was deed opa um altijd in de soep om te eten. Daar had Toon Hermans nog een nummer over. Da de duif doot was. En over een bal gehakt die hij nust de soep legde. Hij moest wel eerst dood zijn anders verbrant de duif levend da wilde opa nie denk ik ten minste ak er over nadenk. Ik ga vande week weer is naar de TIGO. Daar hedde gehaktballe en nasischijfe nust elkaar in de chinese muur. Da fein ik zo mooi. Net zoas de ijs van Anton Tigo. Van alle kleure, da vink het mooiste. Dat da allemaal kan nust elkaar in Bommel. Da noeme ze tulerantie. Net zoas ik voor Nivo ben en de Tigo voor Nec. Maar daar kan Anton niks an doen. Da zit in zun gene. Daar wort ie aan geholpen.

Dan ga ik nu ff bijkomme van de bommelweek en de kermis. Da hakt erin op oew ouwe dag. Volgend jaar maar in de draaimole in plaats van de botsautoos. Dan meude gratis een extra rondje ache aan de pluim het getrokke. Omda een rondje in de kroeg nie meer is te betale qua geld om uit te geve. Net zoas de suiker Spin die ok zo duur zijn geworre. Maar goed een kleinigheidje houde tog zou Chris van Brakel zegge. Nou minse truste veur straks en merrege gezond weer op.

Herman.

Vriend van me hangt volgende week in een galerij. Tentoonstelling van ons bekende kunstenares.

Zo'n 20 jaar geleden was ik in concertzaal Willem 2. Concert van punkband the Dwarves. 'Hier zie je hem wel.' Ferdy, was het die me aansprak. 'Hier zie je hem wel.' Hij doelde op het feit dat de gitarist helemaal naakt was, alleen een masker droeg hij. Verder ruige muziek, passend in ons beider straatje. Misschien toch een beetje schaamte. Je geeft jezelf immers niet zo maar ongezien bloot.

Drie maanden geleden zag ik in de Boschstraat een grote man in hemsmouwen, gebogen over de vuilcontainer. Korte mouwtjes, terwijl het weer er niet toe uitnodigde. Ik sprak hem aan. Ik wilde hem vragen of het niet te koud was. Hij hief zijn hoofd, het was Ferdy. Voordat hij me antwoordde, schoot ik vol. Ik weet niet waarom. Hoeft ook niet. Sommige mensen hebben dat, ze laten je niet onberoerd. Ferdy is zo iemand. Daarom herrinner ik zijn woorden nog van 20 jaar geleden: 'Hier zie je hem wel.'

Twee maanden geleden ging de deurbel. Ferdy. Alsof-ie hier wekelijks over de vloer kwam. Het was de eerste keer. Ik woon al 30 jaar in "de stad" Na het compliment voor het mooie uitzicht op 'de toren' een uur de huidige wereldpolitiek, muziek geschiedenis en het onstaan van rechtsgedraaide Bulgaarse yoghurt door genomen te hebben, verliet hij m'n flatje. Vorige maand kwamen we elkaar weer tegen in 'de stad.' Hij had een hartaanval gekregen, en moest worden geopereerd. Hij vertelde me dat-ie angstig was voor de operatie. Hij was bang dat er niks meer was na overlijden. Mij is dat twee jaar geleden overkomen. Ook een open hartoperatie. Ik zei dat ik er "onverschilliger" instond. Dat ik, misschien tegen beter weten in, de kans open liet dat er wel iets na het aardse bestaan bestond.

Nu hangt de grote man met dito baard, hier aan de muur. Weer in 'de stad.' Hij heeft inmiddels de operatie achter de rug. En hij leeft nog. 'Hier zie je hem wel.' Mooi, prominent en , vraag me niet waarom, met een kat op z'n hoofd. Zijn baard is inmiddels drie keer zo lang en breed. Zijn uitstraling lijdt daar niet onder. Ferdy heeft zo als dat heet: charisma. Hij laat je niet onberoerd. Misschien is de baard een schild. Zoals het masker van de gitarist van The Dwarves. Ferdy is niet klein te krijgen. Letterlijk en figuurlijk een groot mens.

Daarom hangt hij hier. Prominent, in hartje Zaltbommel. Zijn stad. Met het hart op de juiste plaats. 'Hier zie je hem wel.' Ik krijg weer vochtige ogen.

Herman.

Ik bedenk me af en toe, hoe vergankelijk tijd is. Hoe snel de tijd gaat. Ik word in oktober 62. 30 jaar geleden lijkt als de dag van gisteren. Over nog eens 30 jaar ben ik 92. Het Torentje als stamkroeg is alweer 40 jaar geleden. De Boemel, alleen van horen zeggen.

Jan van Hees bijvoorbeeld. Iemand die altijd aanwezig was. Een markante Bommelaar. In mijn herinnering is Jan al op leeftijd. Terwijl ie niet oud is geworden. Ik ben inmiddels 20 jaar ouder dan Jan destijds.
Als je 10/20 jaar Bommel uit bent, is er zoveel veranderd. Scholen zijn verdwenen. Zwembad is er niet meer. De sporthal wordt gesloopt. De ijsbaan ? Er lag vroeger al geen ijs op. Olympia en NIVO zijn samengesmolten. Maar de oude Bosscheweg is ingeruild voor sportpark de Watertoren.

Zeiken en zeuren is wel intact gebleven. Bommel bruist als nooit tevoren. In de zomer is er altijd wel iets te doen. Zelfs de kermis is weer terug. De zeiksnoren zie je nooit. Je ziet of hoort ze niet als er iets leuks is georganiseerd.
Ik ben trots op Bommel. Nu nog dat Fiep en Jip en Janneke gedoe wegpleuren. As of er verder niks anders is in Bommel. De Jan van Heesstraat, of de Bumslaan, Correke de Gramwijk, Ad van Tricht zwembad, Huubkes buurthuis, Jantje Willekes straat, An de Kneuter zangfestival, het ome Sijmstraatvoetbal toernooi, Rein van Willigen dagbesteding, Henk de Vries vrijwilligers dag, Erika Flach kunstroute etc. en tevens enzovoort.

'Nee, ik hit Driek zei Driek.' 'Gehit toch allemaal Jan bij jullie?' 'Bijna allemaal, m'n vader hiet Henk.' 'Ik dacht dat juist Henk, Jan hiette.' 'Nee de vader van m'n vader hiette Jan.' Net zoals nog drie andere in de familie.'

'Das dan drie keer Jan, Driek. Veur het zelfde geld hadde Driekus Jan gehete.' 'Net zoals Jan Hendrik van Veen op de lagere school. Die hiet gewoon Johnnie.' 'Ik noem m'n broer ok gin Jan Willem.' Zo vroeg ik laatst aan Nel, hoe het met haar broer ging. Jan Jozuis de Cuick. 'Wie ?' vroeg ze ? 'Zo noemen we hem al 40 jaar niet meer.' Ze lag in een deuk. 't is gewoon Jan.'

Afijn, na het handen schudden, ondertussen kijkend naar de imposante tatoeage op z'n arm. Zal vast moeder, met een hartje, op hebben gestaan, begreep ik dat ze wel allemaal Welsing heten. Kwam ik al helemaal in een moeilijk pakket. Van de één naar de andere Welsing gingen via Schouten en Damen terug naar de roots van de ultieme ijzerboer. Henk Elsink. Geintje. Henk Welsing. De ontmoeting met Björn vanochtend was te kort om er een stukje over te schrijven. Hoe jammer ik het ook voor z'n moeder Ani van Lith vind. Die zou wat trots zijn. Zelfs iets bij Björn om naar op te kijken.

Terug naar het ijzer vreten. Voordat we de rode draad van het verhaal vergeten. Ik wist inmiddels dat Henk, Henk hiette. Volgens Driek, de oudste en langst werkzame ijzerboer in de Bommelerwaard. Boer klinkt misschien denigrerend. Maar ijzer-agrariër bek nie echt. Vergeten naar z'n leeftijd te vragen. Maar de vader van Driek en de Jannen. de zoon van de opa van de Jannen, die ok Jan hiette, mot wel tegen de 90 lope. Hij loopt nog steeds mee, al beunend en steunend met z'n zoon. Drie keer raaie mè wie.

Toen Opa Welsing uit Veenendaal moest vertrekken zocht ie z'n heil in Bommel. Toen waren we nog gastvrij. Is er nog een ziekenhuis kerk-en straat naar vernoemd. Hoor net nu de klokken luiden. Henk Welsing ging al jong werken en voor zichzelf zorgen. Kwam er een gezin bij. Henk Welsing was Mark Rutte 50 jaar voor uit, met het verschil dat de participatie-samenleving van Henk Welsing er socialer uit zag dan het gedrocht van Mark Rutte.

Na het kamp, zoals we dat in de volksmond noemen, moest ie een ander adres zoeken. Het werd gesloten, en de bewoners werden naar een groot woonwagenkamp in Tiel gedirigeerd. Ho even dacht Henk Welsing. 'Bommel heeft m'n hart gestolen.' 'En ik ga geen aangifte doen.'

De vader van Driek en de hoeder van de naam Jan, woont nu al bijna 50 jaar op de Heksewal. Dat noemen we nog eens integreren. Henk, de hardwerkende ijzerboer, heeft later alsnog aangifte gedaan bij de gemeente Bommel. Of ze in het geboorte-register erbij wilden zetten dat z'n dochters geen Jan heten.

Herman. Ooit Sophiahofje en Vogelenzang.

Arme huidige generatie voetballiefhebbers. Het is al behelpen deze eeuw, met volgens de FIFA (en haar verkiezingen) maar 2 stervoetballers. Toernooien die het aanzien niet waard zijn. Een 21ste eeuw waar fucking Miroslaw Klose WK-topscorer allertijden kan worden. Nederland na 2014 geen topaanvaller meer heeft. Men zich drukker maakt over een haarband dan over het weggooien van de Nederlandse reputatie qua mooi aanvallend voetbal. Straks 64 landen op een WK. (De Oranje-camping tijdens het WK-2030 wordt opgeslagen op de Kaaimaneilanden, wegens lekker centraal gelegen). Gelukkig wordt de immens populaire, sympathieke, briljante technicus Memphis Depay de opvolger van Robin van Persie als Oranje topscorer. Nu nog hopen dat de buitenlandse wondercoaches het gedateerde gedachtengoed van de Kromme en Cruijffie voorgoed bij het oud vuil zetten. Anders valt er niks meer te zeiken door deze voetbal opa. Nu FF pissen en de geraniums watergeven.

Herman-Ex-rechtsbuiten.

In 1985 was Kees de Bil één van de grondleggers van de Bommel-revue. Een initiatief om oude en actuele Bommelse gebeurtenissen in revue, muzikaal, cabaret, dans of musicalvorm gemixt en gezamenlijk op het toneel te brengen. Zo begon de stichting Bommel-revue aan een serie voorstellingen, waaraan veel verenigingen, jonge- en oudere Bommelaren vol enthousiasme, om de vier jaar, een bijdrage gingen leveren. Kees de Bil werd de eerste voorzitter. Geen verkeerde keus natuurlijk. Kees kent iedereen en iedereen kent deze aimabele man. Zonder hoog van de toren te blazen straalt ie door zijn uitstraling gezag uit. Op zijn boerenfluitjes had ie de juiste noten op zijn zang. Ook voor de teksten van o.a oud-huisarts Hans van den Bosch stonden de mensen in de rij voor theater Poorterij.

Na zes keer een Bommel-revue op de planken te hebben gebracht, kwam de inmiddels traditionele Bommelse show in de Poorterij jammer genoeg op een laag pitje te staan. Persoonlijke omstandigheden van de drijvende krachten achter de Bommel-revue verhinderden de aanpak van een volgend project. Gelukkig was het vuur nooit helemaal gedoofd!

Vijf jaar na de zesde Bommelrevue, droeg het oude bestuur de fakkel over aan een nieuw bestuur en in november 2007 werd 'Tijden in Beeld' met veel succes voor een enthousiast publiek gepresenteerd! M'n moeke, Letta, speelde natuurlijk ook weer mee. 'Zijde gij er een van Letta's?'' Net als met Kees, kent iedereen Letta. Is er enige twijfel, zeg ik dat ze van de drieling is. Dan valt het kwartje definitief.

Mijn moeke, ik noem haar tegenwoordig Fittipaldi, stond een paar jaar geleden plots midden op de Steenweg stil. Ze kon geen kant meer op, en uitstappen was onverantwoord. Haar scootmobieltje begaf het. Links en rechts auto's toeterend en knipperend dan wel zwaaiend. Kees zwaaide naar moeke als de koningsmuzikant van Bommel.

Echter, 50 meter verderop bedacht-ie zich. Letta midden op de Steenweg, zwaaiend naar auto's terwijl ze er allang niet meer woont. Daar klopt iets niet. Kees reed een blokje om, reed achter de ontstaande file aan. Zette zijn vrouw Mini uit zijn wagen, alsof ie een vlaggenmast in de top hees. Gezamenlijk redden ze zich uit deze situatie. Als jazz-trompetist wist Kees natuurlijk hoe het is om te improviseren.

1 november krijgt moeke de sleutel van haar nieuwe kamer, in de nieuwe Wielewaal. Iets verder van de stad. Maar nog steeds dichtbij genoeg om in haar scootmobiel haar visje te gaan kopen. Een hele onderneming voor de bewoners. Ze ziet er natuurlijk tegenop, maar verheugt zich ook om een nieuwe start te maken. Moeke speelt geen theater meer, Kees woont niet meer heel het jaar in Bommel. Maar ache ze ziet, of ache ze tegekomt, meude heus wel zwaaie. Deze column motte ze maar beschouwe as een loftrompet. Da we er effe bij hebbe stilgestaan. Gelukkig nie midde op de Steenweg.

Herman.





[ Bericht 3% gewijzigd door tong80 op 05-09-2024 17:44:01 ]

Van Dennis Bergkamp wordt gezegd dat ie alleen maar mooie doelpunten heeft gemaakt. Dennis, the Non Flying Dutchman, maakte inderdaad schitterende doelpunten. De keuze welke de mooiste was is geen moeilijke. Dat was het wonderdoelpunt tegen Argentinië op het WK-98. Heel Nederland in de wolken en Dennis in de zevende hemel.



Er is een andere Nederlander die wel vloog. Op een WK zelfs. Scoorde niet met fluwelen voet of met een lobje. Met zijn kopbal in de finale van het WK-78, ook tegen Argentinië, brak de hemel open voor Oranje in het blauwe bastion. Dick Nanninga maakte als invaller de gelijkmaker. De 1-1 betekende verlengingen. De spits, met bakkebaarden tot op zijn kin, van Roda J.C werd pas in 1978 international. Waar een andere J.C. het af liet weten nam de ketting rokende Groninger de honeurs waar op het WK in Argentinië. Op een vraag van een journalist wat ie van het dictatoriale regime van Videla vond, antwoordde hij dat ie de kogels gewoon terug zal koppen. De finale ging alsnog met 3-1 verloren na verlengingen.

Dick Nanninga blijft echter de enige Nederlandse voetballer die een velddoelpunt heeft gemaakt in een WK-finale. Rensenbrink schoot vlak voor tijd op de paal, waar Arjen Robben in een andere finale, de hak van de doelman van Spanje, Cassilas, raakte. De lange, keiharde spits moest het niet van hakballetjes hebben. Hij maakte wel gehakt van de verdedigers. De doelmannen bleven liever op de lijn staan. Een duel met Nanninga was bij voorbaat een verloren strijd. Dick Nanninga was een unieke speler. Werd pas op zijn 24ste prof.

Cor van der Gijp, de all time topscorer van Feijenoord, en oom van René haalde hem naar Veendam. Samen met Ruud Geels is Nanninga de beste kopper die in Oranje heeft gespeeld. Hij speelde 15 interlands waarin ie zes keer scoorde. 15 interlands lijkt niet veel. Maar voor een spits die bij Veendam begon op 24jarige leeftijd en diep in het zuiden bij Roda JC eindigde als bloemist, een respectabel aantal.

De bourgondische Groninger en levensgenieter trof het daarna minder. Hij kreeg suikerziekte. Dat krijgen wel meer mensen. Bij Nanninga kwamen er echter complicaties. Zijn linker onderbeen moest worden afgezet. Door een infectie kwam ie zelfs vier maanden in coma te liggen. Ook zijn rechter onderbeen moest daarna worden afgezet. Een reus was alsnog geveld. Door hoge koorts overleed de held van het WK-78 op 66jarige leeftijd in het ziekenhuis van Maaseik in België. Een boom van een vent, zijn wortels in Groningen, zijn takken uitgeslagen in Limburg, alsnog neergehaald. Wat blijft is de herinnering aan een historisch doelpunt. Dick Nanninga had zijn laatste luchtduel verloren.

tong80