Tong’s eigen individueel schrijfsels topic

M'n beste vriend begin jaren 80 was Corné van Os. We zaten samen op de Havo in Zaltbommel. Corné woonde in Rossum. Ik in Bommel. Hadden beiden een Tomos met verlengd stuur. Leren jas bovendien. Met buttons. Ik had een integraal helm, zoals dat heet. Had The Clash, The Jam en Rousers er met zwarte vilstift op gekalkt. Alternatief, je weet.

Ik ben laatst 61 geworden. Mijn mooiste muziekperiode blijft toch de ontdekkingsreis begin jaren 80. Samen met Corné op de trein op weg naar de grote stad. Van Bommel naar den bosch. Naar Elpee vooral. Letterlijk LP's toen nog. Al jong bevuild met goede smaak. Foetus, Wipers, Joe Jackson, Elvis Costello, Undertones, Wire en Stiff Little Fingers.

Vissen in de vijver van de tweede hands LP's. Voor een habbekrats op te hengelen uit de muzikale bakken. Corné werd later bassist van de onvolprezen Nozems. Een band die destijds in één adem werd genoemd met The Fatal Flowers, Claw Boys Claw, Hallo Venray en Corry en de Rekels. Corné maakte het als bassist. Terwijl ik het bij één optreden hield als toetsenist op Bommelpop. Ik was echter een betere voetballer, en was Corné net even voor bij het scoren van Pure Mania van The Vibrators. Goedkoop scoren heet dat.

Herman/tong80

Toch nog effe een mooi, tevens dramatisch bericht over de marathon van Rotterdam. Na het tragisch overlijden van Kelvin Kiptum, de eerste loper die de marathon onder de 2 uur zou gaan lopen, wist Lee Towers er nog een schepje bovenop te doen. Aan zijn lijdensweg qua kwalen aan z'n spleenheup en afgestorven schouders wegens overmatig gebruik van z'n ellendebogen, kwam afgelopen zondag een abrupt einde. Door deze gruwelijke lichamelijke aandoeningen, moest hij het Nederlandse volk mededelen dat-ie gedwongen is het clublied van Liverpool niet langer te verkrachten.

We zullen het in het vervolg van ons leven moeten doen zonder de twee minuten galmende persiflage van de onmisbare Leentje buur. Hij kan het echt niet langer meer opbrengen, één keer per jaar, zijn zielige zaligheid te geven. De twee minuten van You never walk alone, zullen we in het vervolg van het origineel moeten hebben. We zullen nooit weten of Lee ooit onder de twee minuten zou zijn gedoken. Gelukkig hebben we de herinneringen nog van alle praatshows waar hij afgelopen week aanschoof. De Twin Towers waren er niks bij. Het ego van Lee telde voor twee. En dat hebben we geweten.

ik zag een mooi rokje
wapperend in de windluwe stilte
kwispelende benen
rank, bijna oneindige weelde

ik stond even stil
ze had geen idee
geen idee dat ik staarde
ze was op weg naar de lente

eeuwig rokjesdag
geen bril nodig om de schoonheid
van de vrouwelijke, de vrouwelijke alles
te adoreren

Herman.

'Af en toe denk ik wel eens aan Bommel. Zeg maar voetbalclub Olympia. Dagge zelf bij Nivo voetbalde en op zondag bij de buren ging kijke. De vise versa was wederzijds en ook andersom. Allemaal door het tunneltje gereden, met oew voetbaltas op de rug. Nog net de bocht houdend. Anders pleurde je op oew bek. Ge kende als Nivo-speler alle spelers van het urste van Bommel. Sterker nog, ge wist wie er reserve stond in het tweede. Correke van Wijk, Edwin Poot of Karel van Mourik. Zeg maar de speulers die net nie goed genoeg ware, maar wel een rijbewijs voor de uitwedstrijd. Vervoer gegarandeerd. Het hiette gezonde rivaliteit. De gekscherendheid was met een knipoog, en vijandigheid gesponsord door Frans van Run. Het 'FF kappe nou' serieus werd genomen.

Ik denk zo af en toe ook aan m'n eigen cluppie. Waar ge, hoe bizar het ook klinkt, iedereen kende, uit welk elftal dan ook. Van het eerste tot het vijfde wist wie ze waren. De doelmannen in één generatie van Diejen, Vogel, Veeken, Roding en van Gemert waren. Allemaal eerste-elftal waardig. Behalve Theo. Die was dan weer de beste zaalvoetballer in Bommel, legendarische penaltie misser bovendien.

Af en toe moet ik stoppen met denken. Dan mijmer ik te veel. Dan ligt de tunnelvisie op de loer. Echter, het vastleggen van mooie voetbal herinneringen is niet strafbaar. Zelfs niet met een mooie voetbalbagage op de rug. Met vijandige vriendschappen voor het leven. Je zal maar zo'n bagagedrager zijn.

Herman.

Het verongelijkte kindje loopt stampvoetend de klas uit. Mokkend zit hij op de gang te wachten tot de juf hem terughaalt. 'Ik wil in alles mijn zin krijgen juf.' 'Echt alles Greetje?' 'Niet alles juf, gewoon dat de grootste mond de vinger niet op hoeft te steken en dat wie het hardst schreeuwt een 10 voor gymnastiek krijgt.' 'Maar Greet, er is al lang geen lichamelijke oefening meer in het basis onderwijs.' 'Dan wil ik met een busje opgehaald worden naar de zwemles.' 'Dat kan ook niet mijn jongen. Dat is ook allang afgeschaft.' 'Dan blijft er weinig over juf.' 'Kunnen we Fransje niet de schuld geven ?' 'Gaat helaas ook niet m'n jongen.' 'Die wordt al beschuldigd van het hebben van gezond verstand.' 'Het schijnt zelfs dat-ie een vakantie baantje heeft en daarvan de wijsheid in pacht wil bekostigen.' 'Zeg maar alles wat we jou willen bijbrengen.

quote:

Op dinsdag 16 april 2024 21:27 schreef Za het volgende:
Ik ben op pagina 3 en heb wonderschone zinnen gelezen.

Sommige stukjes zijn meer voor mannen, en hoe gek ook, ik mag die Melania wel, zoals ze die kerst shit niet wilde ophangen, ik vind haar ook allure hebben.

Morgen of straks verder.

Wat is er zo specifiek voor mannen Verder leuk om dit te lezen.

Ik blijf genieten van de slotjes in VBL. Nu deze weer. Is het een record ? Is het tevens een record dat een VBL user een VBL-mod attendeert op het feit dat tong80 een topic opent ? Hij attendeert de mod niet om te laten zien dat Tong goed bezig is. Nee, het feit dat er al een topic is op een ander forum over dit onderwerp schiet alle doelen en knikkers voorbij. Hoe durft tong80 een topic te openen met een uitgebreide OP en tevens en ook informatie met een knipoog. Laten we de ironie wel varen, de topics ongepost, het gepostte ongezien bedaren, opdat Tong nooit meer durft te posten. Trusten. Maak er wat van. Ik heb er een houten en hard hoofd in.

VBL / Zaterdag Jeroen Stekelenburg en Milan van Dongen op TV.

Trusten. Kill your idols.

In 1900 geboren. In 1977 overleden. Piet van Eck (Piet de kolf). Ik werd als leerling door conciërge ome Leo van Opijnen uit de klas gehaald. Realiseerde me niet echt wat er aan de hand was. Opa was ziek, zei ome Leo. Ik naar huis. Niemand thuis. Natuurlijk....naar het bejaardentehuis de Wielewaal. Kamer helemaal vol met familie. Opa wilde nog iets tegen me zeggen op z'n sterfbed. Ik was helaas te laat. Ben met mijn moeder de eerste 3 jaar van m'n leven bij opa en opoe opgegroeid. In het rustieke Sophiastraatje, ook wel hofje. Ik was als jongste zoon voor hem, en opa als een tweede vader. Als het Moederdag was, maakte ik op de kleuterschool een tekening voor opoe én voor moeke.

Opa kwam uit een arbeidersmilieu. Dan kon je niet studeren destijds. Als timmerman liet hij echter zijn handen spreken bij de restauratie van de Sint-Maartenskerk. Opa was een creatieve autodidact, kon goed dammen en schaken en weet ik veel niet wat allemaal. Het heelal en de sterrenhemel heb ik door hem leren kennen. Als ik met hem damde kreeg ie het altijd voor elkaar te verliezen. En dan niet zomaar. Ik kon met m'n overgebleven dam zijn laatste 8 stenen slaan. Zoals Tommy Cooper faalde met het goochelen en het verbazingwekkend was hoe briljant het toch nog goed kwam. Ook verfde opa in de crisistijd voor de oorlog mussen geel. Verkocht ze aan de kouwe kak als zijnde fluitende kanaries.

Opa was ook een stroper en visser. Op een gegeven moment was ie de stoere praatjes zat van de maat die naast hem zat te hengelen. Kocht een pond wortelen en ging vissen. Haalde al snel de hengel op. 'Beet' riep ie. Pakte de vis schoon van de haak, stak 'm in z'n mond en vrat 'm op. 'Wa doede nou Piet ?' 'De eerste die ik vang vreet ik altijd op, dan witte hoe het water er veur staat.' Z'n maat wist niet dat het een wortel was die ie schoon aan de haak had gehangen.

Ik was een redelijk goede jeugdvoetballer bij NIVO Sparta. Scoorde regelmatig. Ik rende na thuis de uitslag gemeld te hebben naar opa. Opa schoof dan 'mijn' TV-stoel naast die van hem. Zo'n echte opa-stoel. Gingen we samen, om 18:00 uur, naar het Duitse voetbal kijken. Preussen Münster, Kickers Offenbach en Sankt Pauli. 'Hoeveel Hem ?' 'Drie vandaag opa. We hebben met 4-1 gewonnen van Zuilichem.' 'Mooi Hermpie.' Niet lang daarna speelde ik in het eerste. Ik rende na afloop nog steeds naar opa. Op de vraag 'Hoeveel Hermke ?' Moest ik steeds vaker 'nul opa', zeggen. 'Ze motte oe ok vaker de bal geve.' Volwassen worden als snotaap viel niet altijd mee.

Opa was een levenskunstenaar. Geen gekwelde kunstenaar, die schoonheid peurt uit ellende, nee de schoonheid stond voorop. Opa maakte van een klomp klei de mooiste dingen. Dingen klinkt eigenlijk te neerbuigend. De hoofden die in marmer gegoten hadden moet worden, maar uit de Hollandsche handen en de Hollandsche klei ontstonden, staan eeuwig in m'n geheugen gegrift. Geboetseerd uit de ware ziel van de ware kunstenaar, die met z'n handen iemand kon neerzetten. Met hout kon-ie ook overweg. Menig Bommelaar heeft nog een stoof door opa gemaakt. Ik kreeg er een paar jaar geleden nog één van fysiotherapeut Theo de Jong.

Hebben ze het op de Bommelse site over echte Bommelaars. Niks ten nadelen, maar de echte-echte Bommelaars zijn eigenlijk de Bommelaars, die een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten in een internet-loos tijdperk. M'n opa was niet uniek. Wel een bietje uitgestorven. Door zichzelf gekleid. Geheid, dè ie da wiest

Herman/Herm

Vandaag op de Bommelse site.....

Bommels centrum hiet de stad
de Balkan ooit nieuwbouw
boomplantdag in de Spellerwaard
spelenderwijs Bommel uitgebreid

niet alles is achterhaald
ingelopen door de tijd
de tijd verstrijkt geleidelijk
het hart van Bommel blijft

het is als het leven
je kijkt achterom
de bebouwde kom is gebleven
de goudvis het hoekje om

op de stoep zitten in gedachten
mannen op kratjes bier
kinderen spelen verstoppertje
vrouwen hebben Peyton Place vertier

de wallen omhelzen de grachten
al eeuwen wordt naar goud gevist
verdwaald in de Waluwe
gedachteloos het naambordje gemist

Prettige Koningsdag minse.....Herman.

Ben een paar jaar aan het kwakkelen. Ik was niet voor niets Kwak in de eindejaarsmusical op de Philipsschool. Chrisje van Hees was Kwik en Margé Riebergen (vd Hoek) Kwek. Vandaag weer een hele strooptocht. Via de dokter naar de prikklok. Als beroepswerkloze een hele tour. Wel Lilian bij de Bruna tegengekomen. Afgesproken samen te gaan hinkelen als ik beter ben. Dus dat zit wel snor zou Dick Bruna zeggen. Daar kan geen Fiep tegenop. Met d'r Westendorp. Bommel is een stad. Alhoewel. We hebben de lelijkste kunstwerken her en der. Zelfs aan de Waal staan gedrochten het mooiste uitzicht van Nederland en andere uiterwaarden al 30 jaar te verpesten. Je gaat bijna hopen dat Adje Patatje ze naar de overkant helpt zwemmen. "We" zijn trots op Jip en Janneke, die geen ene flikker met Bommel te maken hebben. Zet er een beeld van Thijs de Torenwachter neer. Of van Hans Keser die z'n hondje uitlaat. Gemaakt door Joris Baudoin en Ranko van Tricht, ingekleurd door Hans Heijman. Wil ik het wel onthullen. Zoals ik het gruwelijke beeld voor het Stadscafé ooit midden in de nacht, redelijk aangeschoten, officieus heb onthuld samen met Erik van der Aa. Het touwtje voor de regenten hing er te uitdagend uit.

Onderweg nog ff met Stino geouwehoerd. Over George Best, sinaasappels en Otis Redding. Zeg maar de normale dingen des levens. Moest helaas doorlopen voor de prik toen ik de blonde Blom/bom Barjo groette. Anders zou Nico toch maar jaloers zijn geworden. Je weet het nooit met zo'n halve soul. Chris van Brakel de hand geschud. Hoorde nie ins wat-ie nou weer te lekkerbekken ha. Iets mè onderling kibbelingen onder de knie krijgen.
Na de prik snel nog ff Appie Heijn doen. Gelukkig staan er in de Gamerschestraat her en der bankjes ter leuning, ondersteuning en vermaak. Bijna bij de finish op m'n vertrouwde Hema bankje lucht geschept voor de eindsprint. Gerry kwam me moed inspreken. Ook lucht scheppend na de trek aan haar sigaret.

Toen vlak voor m'n hofje een vertrouwd gezicht van de thuis/buurtzorg tegen me zei dat ik er goed uit zag, wilde ik het hele traject herhalen. Ze kon me nog net tegenhouden. Er zijn inderdaad andere manieren om af te vallen. Opvallen kun je wel aan mij overlaten. Trouwens 10 jaar geleden gestopt met roken. Sindsdien ging mijn gezondheid met sprongen achteruit. Kan het iedereen afraden. Nu snel iets naar binnen werken en plat voor een dag. Oh ja, ben weer doorverwezen naar een loog. Ik hoop niet dat het Ti Ta Tovenaar is. Je weet het immers maar nooit met een arts die Ti To heet.

P.S. De leugenbank zoekt nog een vrijwilliger voor de Toonbank. Als het iemand is met een horloge in z'n hand zit het wel snor. Ook voor de derde helft.

Herman.

Niet doorvertellen hoor. Maar Irma werkt vandaag 12 en een half jaar in de Wielewaal. Voor je het weet gaat ze naast haar schoenen lopen. Of met haar hoofd in de wolken. Laat ze de boel versloffen en denkt ze dat ze Yvonne Jaspers is. De miljonaire, die oprecht begaan is met vrijgezelle, half autistische, stotterende en wereldvreemde boeren. Die een vrouw zoeken om gezamenlijk aan koeieuiers te trekken, daarna de vaat laten staan, en zwijgend naar elkaar gaan zitten staren.

Huilend op tv, in OP1, zat ze te snikken dat haar onrecht was aangedaan. Ze helemaal geen reclame maakte voor links-en rechts omgedraaide Bulgaarse yoghurt van Campina. Haar ego was zich niet bewust van de meewarige blikken van de ouders van de vermoorde Marianne Vaatstra. Yvonne Jaspers. Ze kan mooi de vermoorde onschuld spelen. Ze kreeg daarom vorige week een lintje. Koninklijk onderscheiden.

De echte wereld kennen dit soort mensen niet. De wereld van Irma Nijhuis-Hermes. Die zit niet op een lintje te wachten. Voor haar en andere mensen in de zorg en hulpverlening is een dank-je-wel van een cliënt of bewoner genoeg. Die laten de vaat niet staan. Die lopen hun vuur uit de sloffen. Zijn goud waard, ook bij een bronzen medaille. Hun voetstuk kan niet hoog genoeg zijn. Onbetaalbaar.

Herman.

Tijdje geleden nieuwe buurvrouw gekregen. Nou ja gekregen. Ze ging hier naast wonen. Als ik haar gekregen had zou ze bij mij mogen blijven slapen. En had ik haar, na het inpakken, met strik en al, weer moeten uitpakken. Zo mooi is ze. Je raakt bijna verstrikt in je eigen gedachten, gedachteloos bonkt je hart in de keel. Mooie, pronte borstjes, golvende, blonde, gekrulde haren, die zich rond haar ranke hals drapperen. Strakke, bossche-bollig ronde, zoete billetjes, onder een taille dat door een met zilveren sterretjes bewerkt hoepeltje kan. Een lach zo stralend dat de Niagara-watervallen omhoog klauteren, spetterend en kletterend van vreugde, omdat ze even in haar diep blauwe ogen hebben mogen kijken.

Dat ik binnen een waterstraal van drie kubeke-meter van haar flatje woon, en dezelfde lucht mag inademen die zij teder langs haar diep rode, zwoele lippen naar buiten heeft gezucht, vervult mij met de grootste blijheid en vreugde. De sierlijke tred die ik iedere dag schielijk aanschouw uit mijn raam, als ik haar aan hoor komen dartelen, op haar roze pumpjes, doet m'n nekharen steigeren, galopperend verkneukelen ze zich onderling. Als je goed luistert, hoor je de giechelende kieteling van de haartjes die als haantjes de voorste om de eerste rang vechten.

Het gevecht dat ik met mezelf voerde was iets pijnlijker. Mijn afschrikwekkend, hardnekkig aanwezige, adembenauwende verlegenheid, had me tot dat moment belet me aan haar voor te stellen. Daar waar zij dartelde op haar roze-wolkjes, zwevend langs mijn kleine universum, schroomde ik de stoute schoenen aan te trekken, en een kopje suiker te gaan lenen. Wat dat betreft ben ik geen echte vent, zo zoetjes aan raak je daar aan gewend, een echte man weet van aanpakken, en een schuwe deurdrempel te trotseren. Ik keek nog eens in de spiegel. En wat ik zag hoor ik van anderen eigenlijk al jaren. Dat ik een gruwelijk aantrekkelijke, bijzonder fotogenieke, adembenemende, wonderlijk stralende, schitterend blinkende, mannelijke uitstraling heb.
Voor het eerst dacht ik, kom op Herm, accepteer eens een keer een complimentje.

Deur achter me dicht getrokken. Op m'n tenen gaan lopen. Immers, de verrassing moet natuurlijk wel compleet zijn. Dat ze de deur niet al open doet omdat ze de man van de map hoort aankomen. Diep ademgehaald, verslikte me bijna in de te frisse lucht, doordat ik zo'n 6 keer m'n tanden had gepoetst.

De bel met een flinke mannelijke kracht ingedrukt. Vooraleer de deur zou opengaan, nogmaals, ter ondersteuning en om kracht te putten, een slok frisfruitige zuurstof geïnhaleerd. De deur gaat open, er verschijnt de vrouw van iedere man zijn dromen, het aura was van een koninklijke schoonheidskoningin, de Niagara-watervallen omzoomden haar voetbedding, de roze blaadjes dreven eendrachtig in een poel van liefde. Sensualiteit en ongedwongenheid in alle ontroering, vochten spartelend en in vervoering om voorrang. Toen ik het nu al legendarische woord sprak........

........'Neuken ?'



[ Bericht 2% gewijzigd door tong80 op 13-05-2024 16:58:10 ]

het mooie van Bommel
het mooie van Bommel
het mooie van Bommel

kun je niet genoeg herhalen
de schoonheid
ligt te dichtbij

zie de toren
zie de brug
zie de echte Bommelaar

waar ook import
wordt gekoesterd
met beide armen

omarmd

Herman.

Het "nieuwe" sportcomplex van N.I.V.O.-Sparta en Mixed Hockey club Bommelerwaard 'De Watertoren,' is gruwelijk mooi geworden. Het mooiste sportterrein van Gelderland en omstreken. Samen met de nieuwe sporthal en zwembad. U ziet ik ben de objectiviteit zelve. Het proces van bouwen en creëren werd schitterend vastgelegd door huisfotograaf Marco Oomen. Die vanaf het begin ons op de hoogte hield van de vorderingen. 8 jaar geleden geopend. Padelen bestond niet, Donald Trump werd niet serieus genomen en "we" dachten toen nog dat het kabinet Rutte rechts was. We konden ons weer laten zien met een representatieve accomodatie. Een enorme verbetering met de vorige bouwval aan de Oude Bosscheweg. Bouwval klinkt misschien iets te hard, maar het enige dat niet op instorten stond waren de tribune, hoekvlaggen, scorebord, ratje, en de meter bier ter vertier.

In 2016, vóór de verhuizing, een mooie laatste reünieavond gehad op het ouwe terrein. Veel bekenden van vroeger. Ouwe Spartaanse-jongens krentenbrood, en ouwe N.I.V.O.-verhalen. Met o.a. Herman van Diejen, Hans Brinkman, Joop Becker, Rob Roding, Jack Schreuders, Henrie Stehman, Reneetje Rensen en z'n broer Boudewijn(Tuup). Oud-ploeggenoten waarvan sommigen vrienden voor het leven.Terwijl ik naar de uitgang liep zag ik Rene een frietje eten, met hem meegedaan en lekker geluld met m'n maat. Nog een laatste blik geworpen op het ouwe complex. Heb er heel m'n jeugd en een groot deel daarna doorgebracht. Dus voordat ik slingerend naar huis fietste even geslikt. Zo'n brok in de keel kan danig in de weg zitten. Zie zo snel, als excuus, maar eens een Fishermans friend te scoren. Op weg naar de nieuwe toekomst. Met momenteel 10 senioren-elftallen, vrouwenvoetbal en geweldige jeugdelftallen.

Gevoetbald, gescoord, getraind en afgemeld. Kansen gemist en geblesseerd geraakt. Gewonnen en verloren. Gejuicht en gevloekt, gelachen en gehuild. Leren zuipen en leren accepteren. lootjes gekocht van Riet. Ge-dart, geflipperd en getafelvoetbald. Vrienden voor het leven gemaakt en kennissen opgedaan. Volwassen geworden met de bal aan de voet. Ome Leo leren kennen. Piet Pastoor, Henk van Zuidam, Aart Blanken en Cees Rike zien trainen. Ome sijmen zijn frikandelletje met mayo zien eten. Vloekend rondjes gelopen op de ijsbaan. Als 15jarig broekie in het eerste opgevangen worden door Joop Becker en Wout Blanken. Harold zien komen en gaan en weer prominent zien komen, Harjen Wolters ontgroend op de training. Op zondag bij Olympia kijken, waarvan je destijds meer spelers uit het eerste kende dan tegenwoordig in het eerste van N.I.V.O. De promotie naar de hoofdklasse gevierd. Een unieke prestatie, Ijsselmeervogels, DOVO, Ajax en GVVV hebben maar mooi op ons oude complex gespeeld.

Wat rest zijn de herinneringen in nostalgisch rood-wit-zwarte beelden. Voor sommigen zelfs herinneringen van 70 jaar geleden, toen er voor het eerst de voetbalvoet aan land werd gezet. De doelpalen nog vierkant en van hout waren. In vergelijking met het nieuwe complex was het De Meer tegen De Arena. We mogen ons gelukkig prijzen met deze mooie plek. Een mooie plek om aanstaande zaterdag de kampioenswedstrijd te spelen voor een plaats in de Eerste-Klasse. Dat is ook de doelstelling te lezen in de N.I.V.O.-Sparta Bijbel. Geschreven door onze ex-voorzitter Jan Schouten.

Het was destijds voor Loek en Toon van Gameren, Henk Nijhof, Hans van der Leeden, Sijmen van Eck en de oude Blanken 'A small step for men, but a giant leap for N.I.V.O. Sparta.' Voor deze generatie is het ook een grote stap geweest. Het was even wennen een nieuw plekje te vinden, een eigen plekje waar je je thuis voelt. Waar je over een paar jaar nog steeds trots op bent . Het water stond ons aan de lippen op de "Oude Bosscheweg." We zijn net op tijd geëvacueerd. Weliswaar zonder reddingsvesten, maar de Watertoren lonkte. De borsten konden worden nat gemaakt, in de derde helft de kelen.

Zaterdag na N.I.V.O.-Sparta - Achilles'29 graag slingerend naar huis fietsen En schreeuwen: 'N.I.V.O.-SPARTA, NAAAAR VÓÓÓÓREN!'





[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 20-05-2024 18:07:25 ]

Oud eerste elftal speler Herman van Tongerlo heeft weer eens een mooi stuk geschreven wat we jullie niet wilden onthouden.

Neutraal voetbal kijken is de helft zo leuk als partij kiezen, de ene helft verloren. Je krijgt minder teleurstellingen te slikken, ook minder te bekoren. De hoogtepunten en euforie zijn ook schaarser. Op zaterdag naar Sjaak kijken en op zondag naar Kees. Ik koos altijd rood of groen, gras was wel groen, rode kaart bestond nog niet.

Wilde eigenlijk bij Bommel gaan voetballen maar werd gedwongen door pa en ome Sijm een rood shirt aan te trekken, nu even op rijm. Had geen keus, maar het groen bleef altijd bij me, op het groene laken geen keus, daden nooit staken. Geen geslijm, vraag maar aan Makkie, Bennie of Henkie Voetballen deden we op straat al samen. Zou ik bijna de familie Damen vergeten. Eenmaal bij NIVO aanbeland was Henk van Rooyen m'n eerste trainer. Typische naam voor een NIVO-man.

Samen met Robbie in de spits, die van Westreenen kon er wat van, te vroeg gestopt, ging ie aan gewichten heffen. Z'n broer Puck ging geloof ik ijshockeyen of bij Rossum voetballen, nivootje lager, was ie laatste man.

In de jeugd gespeeld met Herman van Beurden, Basje van Voorden op doel, Waldie pronkte toen al met z'n veren, Renéétje was tweebenig. Bas van Brakel was samen met Jack Schreuders al scheutig met pasen. Met Kerst liet ie het er bij zitten. Dan stond Loek stoer aan het roer. John de Mol heeft dat concept ooit gejat. Een fortuin mee verdiend draaiend aan het rad. Tegenwoordig hebben we een andere Rat Die is meer van petje op petje af.

Tas op de rug, de bocht door in het tunneltje.Welke Bommelse voetballer heeft niet gezucht toen ie ook nog omhoog moest fietsen, of iemand moest ontwijken die niet uitkeek. NIVO begon ooit aan de dijken. Ontstaan uit Olympia, de club die een 100-jarig jubileum had verdiend Met Rombeek, van Mourik, Apeldoorn en de twee besten De Beun en de vader van Kees en Johan. Ik zie plots de Snor op z'n klok kijken, Toon attenderend
dat Riet op de fiets moet stappen, de kantine stroomt vol, spelers aan de tafel, lappend, om de lootjes te kopen.
In gedachten zie ik Rienie Hein lopen, de bal van Blanken gekregen, Sjaak nam het stokje over, Wout nam altijd de jongeren bij de arm. Die van Diejen kon er ook wat van, Björn is de jongste niet meer, maar houdt nog steeds het eerste bij de les.

De Oude Bosscheweg.......Wat ooit was.
In de geest van Ome Leo : 'Jippie ha hé, Jippie ha ho. Ik zal oe nooit nie vergete.'

gruwelijk
ligt de zon
te baden in
de schaduw

het hopen is op
het weer omkeer
de zon laat zich zien
in het donker

het genieten
niet iedereen gegeven
zalig de mensen
die in schaduwen leven

Herman

Voel me de laatste dagen steeds beter. Of is het minder slecht ? Weet bijna niet meer hoe het voelt zonder klachten. Op een gegeven moment wist ik niet meer waar bepaalde klachten vandaan kwamen. Qua "logen' is/was het moeilijk kiezen.

Donderdag naar de cardioloog. Opletten dat ik hem niet meneer Wijn noem. Dat-ie denkt dat ik 'm in de zeik neem. Qua dijenkletser. Zo heet m'n uroloog namelijk. M'n cardioloog heet Polat. Hoe mijn neuroloog heet ben ik vergeten. Hij vertelde wel aan me na de MRI scan, dat m'n hersenen waren gekrompen. Ik zei tegen hem dat Cor dat ook had. Cor ? Vroeg-ie. Ja, Cor Sakow.

Maar goed, ik mag van mezelf de laatste dagen weer langer opblijven. Toch prettig om weer eens 's avonds live wedstrijden te zien. Vanavond de topper NAC-Excelsior. "Vroeger" had ik gezelschap van een wijntje. Die laat ik tegenwoordig onberoerd. Net zoals Bergwijn en Wijnaldum me onberoerd laten. Koeman moet het roer eens omgooien straks op het EK. Gewoon Piet Wijnberg en Bennie Wijnstekers alsnog oproepen. Of nog meer jong bloed. Dat Sjakie straks voor de camera zegt dat het tijd werd. Al 50 jaar voor de kat z'n k*t z'n conditie op peil aan het houden is.

P.S.: 3-2 bij rust.

Herman/Tong.......

Van de Frontpage......

k zit op FOK! en FB. Op beiden schrijf ik wel eens columns. Laatst op FB over het zgn "Leugenbankje" in mijn stadje. Zo'n verzamelplek in de stad waar ouderen en andere bejaarden zich verzamelen om de laatste roddels door te nemen. Ik schreef gekscherend over hangbejaarden die de omgeving terroriseerden met hun uitgespuwde pijptabak, hun rooksignalen van de sigaren en geluidoverlast wegens geschreeuw door slechthorendheid. Werd er zaterdagochtend op de deur geklopt en hard aangebeld. Of andersom. Eén van de bejaarden woest en vuurspuwend, wat ik wel niet dacht met m'n hangbejaarden enzo. Ik schatte hem op een jaar of 80. Dus hem binnengelaten, bakje koffie en uitgelegd wat ironie is. Half uur later had ik er een vriend bij, en schreef een column dat je ironie serieus moet nemen en nooit mag worden onderschat.

P.S. : Ik heb deze draad even teruggelezen. En ja hoor. Iets met moslims. Zonder een spatje ironie helaas. Het zal nooit veranderen. Ook niet op FOK!

tong80

Twee cliënten in de apotheek. Het wachten kan nooit lang duren. Slecht weer buiten, binnen viel de neerslachtigheid mee. Dat zou vooral later pas echt blijken. Ik kon op dat moment kiezen tussen fietsen in een regenbui of "even" geduldig wachten tijdens een lachbui. In Theater De Poorterij kost een briefkaart op de eerste rang meer geld. Vooral nu Jan en Anneke Scheffers er helaas, al een tijdje, niet meer op de kleintjes letten. Gelukkig werkt Tuup er nog wel om de lachbanden op te pompen. En zijn Jan en Anneke onder de pannen met hun kleinkeinder. Na kort op het antwoord te hebben gebroed, koos ik derhalve eieren voor m'n geld. Alleen de popcorn ontbrak nog, toen ik naar de zitplaats naast het koffieapparaat begeleid werd.

De nog steeds nadruppelende bejaarde dame nam de tijd om het gesprek met de apothekersassistente opgang te brengen. Ik vermoed dat ze al haar geheimen, behalve haar pincode, aan het opbiechten was. Nadat ze steunend op haar rollator zich één maal omdraaide, herkende ik haar gezicht. Zonder haar naam te weten wist ik 100 % zeker dat het hier "Een Echte Bommelaar" betrof. "Een echte Bommelse" in de volksmond. "Een Echte Zaltbommelaar" las ik laats op een T-shirt. Dat is net zoiets als een schorre reclamestem die aanbevelend roept: 'Echt, de winkelketen die tegen buitenlandse overname vecht.'

Geduldig liet ik het stukje echt Bommels kleppen in het typisch Bommels-stadsgebeuren over me heen komen. Of op me neerdalen, qua weer op dat moment. Zeiken zou dan: "Ut règent dat zekt" worden. Ik voelde me op m'n gemak, trok m'n jas uit en m'n pantoffels aan. Zo te horen mankeerde de dame iets aan haar oor. Of ze iets tegen de ruis kon krijgen. Het liefst die ze tien jaar geleden daar had gekocht. 'U weet wel, die groene pilletjes in een blauw doosje.' 'Kan ook een groen doosje zijn geweest.'

Twee doosjes werden voor haar neergelegd. Een groene en een blauwe. Ze werkten beiden hetzelfde. Oraal. De inname van de medicatie moest met een glaasje water. 'Mag het ook met een stenen kopje?' Vanzelfsprekend mocht dat. Geen probleem zelfs. Dat vond de lieve bejaarde Bommelse erg fijn. Ze was namelijk nogal zuinig op haar glazen serviesgoed.
Nu was het zo dat ze niet echt veel te besteden had en dus informeerde naar de prijs. Dat kwam neer op 4 euro per doosje. Ongeacht de kleur. Dat was wel veel geld. Ze vroeg daarom hoelang ieder doosje zou mee kunnen gaan. Dat bleek drie jaar te zijn.

'Heeft u echt niets anders? Ik ben namelijk al 83. Over drie jaar ben ik misschien al dood. Dan haal ik het geld er nooit meer uit' Na toch maar het onbekende avontuur te zijn aan gegaan -wisselen van pilletjes naar druppels- zocht de inmiddels bijna droge, oudere vrouw met rollator haar portemonnaie. Zorgvuldig legde ze de 90 cent kleingeld op de balie. Het wachten kon me op dat moment niet lang genoeg duren. Het was geen dijenkletser geweest. Maar deze liefhebber van droge humor was op zijn wenken bediend. De lieve bejaarde vrouw mag vandaag bij me in Het Theater van het Sentiment schuilen. Mijn eigen moeke is niet voor niets eveneens 83. Actrice bovendien. Die op haar eigen kleintjes let.

tong80





[ Bericht 2% gewijzigd door tong80 op 31-05-2024 22:43:05 ]