Paul McCartney · Album · 2021 · 11 songs.Ah, ’t is middernacht geweest:
Het is op papier al een leuk project: McCartney’s meest recente album in zijn eindeloze gouden run sinds 2005, maar dan in versies door anderen. Maar het is extra leuk als die anderen Beck, Dominic Fike, Khruangbin, St. Vincent, Blood Orange, Phoebe Bridgers, Ed O'Brien van Radiohead, Damon Albarn, Josh Homme, Anderson .Paak en Robert Del Naja (Massive Attack) zijn. En hoort daarom dus echt wel in dit topic thuis.
Sommige versies zijn covers, andere versies zijn “featuring Paul McCartney” en de rest zijn “remixes”. Grappig genoeg is de enige artiest die ik niet op waarde wist te schatten, Dominic Fike, degene die een liedje het meest creatief weet te flippen. ‘The Kiss Of Venus’, van een
typisch klassiek McCartney-liedje op akoestische gitaar naar een
single-waardige moderne R&B/pop track. En hij weet er ook nog een heel McCartney-esque bruggetje in te schrijven wat helemaal niet in het origineel zit. Zo zie je maar weer, ik moet artiesten ook niet beoordelen op hun gezichtstattoos
. Het zou me normaal gesproken veel te slick zijn, maar dit was een hele aangename verrassing.
Lang niet alles op deze verzameling werkt, en zeker niet alles kan het origineel verbeteren, maar dat is ook niet de intentie, en maakt zo’n collectie ook wel weer interessant.
Damon Albarn en Blood Orange doen liedjes die al niet veel substantie hadden en prima werken op het originele album, maar weinig eer aan te behalen is als creatieve uitdaging. Of dan juist wel? In ieder geval doen ze hun best, en weten er een totaal eigen draai aan te geven en maken zich er zeker niet makkelijk vanaf. Toch had ik die 2 liever een echte cover van een ander soort liedje zien doen. Plottwist, toevallig las ik vandaag in een Rolling Stone-artikel dat Blood Orange het liedje juist zelf gekozen heeft:
https://www.rollingstone.(...)lood-orange-1155555/ Hij heeft inderdaad mooie alternatieve akkoorden uitgekozen, die goed aansluiten op het origineel. Maar dat hij 2 minuten van het origineel heeft afgesneden is geen verrassing.
Phoebe Bridgers weet zelfs het meest spetterende, epische magnum opus in slaap te sukkelen. Dat is dit liedje zeker niet, maar ‘Seize The Day’ bevat alles van een gouden McCartney-compositie: hoop in de coupletten, twijfel in de brug, maar altijd weer uitkomend op iets positiefs. En als ik haar hier doorheen hoor fluisteren over zo’n iele folk pop-productie, wil ik maar een ding: het zeer geslaagde origineel horen. Niet te doen dit. Het enige goede is dat een tekstuele aanpassing gedaan heeft. De koning van de melodie is namelijk af en toe nog wel eens de Jantje van Leijen van de teksten.
‘Slidin' door die knakker van Radiohead is niet best: het origineel lelijk hakkelend versneld alsof je een YouTube-video op 1,5x speed zet, en wat generieke My First Mix distortion- en delay-effectjes toegevoegd. Een van de beste rockers van het originele ‘McCartney III’, zeker niet geëvenaard.
Beck opent het album met een remix van ‘Find My Way’ met een heerlijke ‘Midnite Vultures’-achtige groove, maar daar had hij het origineel niet echt voor nodig: de melodie van het refrein/de brug heeft hij er volledig uitgehakt en daardoor mist het wat afwisseling, en gaat het eigenlijk gewoon 5 minuten maar zo door.
‘Pretty Boys’ is wat mij betreft een nogal monotoon folk-y liedje op het origineel, maar Khruangbin weet dat naar een veel hoger niveau te tillen op hun onmiskenbare funky, tropische manier. De zang-melodie van het refrein komt terug als gitaar-melodie. Een van de betere dingen op dit album. Een totaal ander liedje geworden, maar de stem-samples van McCartney’s origineel lijken eigenlijk alleen maar in de weg te zitten.
‘Women And Wives’ is dan juist weer een hoogtepunt van het
originele album, en St. Vincent geeft het een leuke alternatieve invalshoek. Waar op het origineel enkel bas, drums en piano genoeg is, voegt zij blazers, gospel-achtige harmonieën, een geweldige gitaar-solo en een sloom drum-ritme toe. Ze geeft een hele andere sfeer aan het liedje, wat verfrissend is voor de fan die het origineel heeft platgedraaid, maar ook voor de oppervlakkige luisteraar. Niet beter dan het indrukwekkende “bare bones” origineel, maar voor fans van beide artiesten zeker het beluisteren waard.
‘When Winter Comes’ is origineel een volledig akoestisch liedje, hier door Anderson .Paak getackeld in de vorm van een soort Cat Stevens-, soul-achtig arrangement. Helaas maakt de foeilelijke
time stretching het lastig om te beluisteren. Wetend dat dit een akoestisch liedje is, komt het een beetje over als zo’n platte “klein liedje met een snelle beat d’r onder”-remix, wat afbreuk doet aan de liefde die hij hier duidelijk in heeft gestopt, maar het werkt voor mij totaal niet.
Absolute hoogtepunt van ‘McCartney III’ origineel én dit “iiimagined”-album is het 10+ minuten durende stuk ‘Deep Deep Feeling’. Een van de mooiste stukken muziek van 2020, en Robert Del Naja geeft het een techno-jasje en weet er nog een knipoog naar de proto-electro track van McCartney zelf,
’Temporary Secretary’ van 40 jaar (!) eerder, in te verwerken ook. Net als het origineel blijft het een dikke 10 minuten interessant. Hij vangt het gevoel van het origineel perfect, en borduurt er op verder op een zeer sfeervolle manier. En nergens klinken de vocalen erop geplakt, wat dus nog wel eens een probleem is op andere liedjes op deze collectie.
Ander hoogtepunt is Josh Homme's versie van de keiharde rocker 'Lavatory Lil', origineel gespeeld op een Telecaster uit de jaren '50, dan weet je het wel. Homme's versie was precies zoals ik me had voorgesteld toen ik de gastenlijst voor het eerst onder ogen kwam: bluesy, met ongekend veel (pas op!)
swagger. Het inhaleren van rook tussen vocale zinnen door, en een aansteker als percussie-instrument, dat moet het al opsommen.
Een super slim bedacht project, wat mij op papier deed vrezen voor Hollywood-vriendjes die zich door generieke versies zouden heenschreeuwen onder begeleiding van z'n stadion-band, maar deze vrees bleek volledig ongegrond. Dit is een mooie toevoeging aan de catalogus, naast het originele album, wat overigens lang niet McCartney's beste van de afgelopen 20 jaar was.
[ Bericht 0% gewijzigd door Aisumasen op 16-04-2021 00:21:16 (linkje) ]