Vandaag de grootste schik gehad met mijn zoontje op het ijs.
In het begin vond hij het nog prima om te lopen op ijs waar veel schaatsers overheen waren gekomen (dus ruw). Maar 5x onderuit gegleden op 30meter. Ik vroeg of hij naar huis wilde, en hij zei 'ja'. Toen we rond de vijver (150x50meter) liepen zei hij dat hij toch nog 1x wilde kijken. Dus ok... "We lopen nog 1x helemaal naar de overkant dan". "Ja ok!" zei hij.
Dat stuk was een stuk gladder... (want weinig schaatsers en mensen overheen geweest). Hij ging echt per meter onderuit. Ik had hem natuurlijk vast, dus hij raakte het ijs niet. Toen we op de helft waren schreeuwde hij om zijn moeder.

"Mama!" "Mietje!:6 ~Doorlopen! zei ik!"

Op 2/3 hoorde ik ineens "hé! jij ook hier". Bleek mijn zwager met zijn zoontje te zijn.
Mijn zoontje en de zijne zijn heel close. Zijn echt beste vriendjes.
En mijn zwager had toevallig een slee bij!

Dus mijn zoontje op die slee gezet, en over het ijs gerend (met natuurlijk de gebruikelijke 'handrembochtjes').
Ik heb hem nog nooit zo hard horen lachen en vragen voor meer!
Er ligt naast de vijver een bergje die met de sneeuw precies uitkomt op het water/ijs. Een grage plek voor alle slee-rijders, want je moest ongeveer in de rij gaan staan om daar vanaf te kunnen sleeën. Maar ik ben er vanmiddag toch een keer of 10 met mijn zoontje (voorop de slee) vanaf gegaan. Nadat je de berg afgaat kom je over een pad (wat natuurlijk ook helemaal ijs is nu) je direct op het ijs terecht en ga je zeker 30 meter over het ijs heen (de overkant ongeveer

). Mijn zoontje had het niet meer van vreugde.
Ik smolt in de vrieskou.
Mijn vrouw vond het allemaal maar gevaarlijk, maar morgen gaan we weer!