Interessant topic. Op de middelbare school werd ik door veel verschillende mensen gepest vanwege mijn vermeende lelijkheid. Dat vond ik toen ook, en ik photoshopte mezelf hoe ik eruit zou zien met plastische chirurgie en deed allemaal vage dingen zoals hair extensions kopen en met glitter bespuiten terwijl ik ze alleen maar op foto’s voor livejournal indeed waar ik mezelf opgaf voor beauty clubs in de hoop dat iemand me mooi zou vinden. Helaas werd ik online ook bij iedere beauty club afgewezen, ook daar vonden ze me lelijk. Tieners fotografeerden mij en zeiden “ik maak foto’s van lelijke mensen”. Ze gooiden blikjes tegen me aan. Ik ontwikkelde body dysmorphic disorder maar dat werd door psychologen niet erkend, misschien wisten ze ook niet van het bestaan ervan af. De jongens die ik leuk vond wilden mij niet en ik had het gevoel dat daarom niemand mij zag staan. Achteraf vind ik het jammer want als ik terugkijk op mijn foto’s als tiener zie ik geen lelijk persoon, onverzorgd maar niet dat ik nu zou zeggen tjonge wat afzichtelijk.
Later had ik een gratis gesprek in het ziekenhuis met een ervaringsdeskundige BDD en daar heb ik veel aan gehad. Meer dan aan een internationale online groep van BDD mensen, waar een man was die tegen alle vrouwen daar zei “je hebt inderdaad BDD, je lijkt wel een model” en tegen mij “jij bent gewoon echt lelijk, dit objectieve masker van schoonheid geeft mij gelijk”. In mijn twintiger jaren probeerde ik het “lelijk maar wel sexy” imago te cultiveren en mn haar te verven enz en zo alsnog aandacht te krijgen van jongens. Dit leverde echter ook weinig positiefs op, want ze wisten van mijn inmiddels ontstane narcistische trekjes gebruik te maken door te doen alsof alleen zij me begrepen en me daadwerkelijk qua innerlijk interessant vonden terwijl ze dat niet meenden omdat ze alleen seks wilden. Misschien was dat m’n verdiende loon omdat ik ook hen gebruikte maar dat terzijde. Wat elikes betreft was ik alleen populair bij smoezelige, vaak wat triestige mannen, vaak waar een steekje bij loszat net als bij mij, vaak meerdere decennia ouder en/of al met vriendin, soms lang leve de lol vrouwen. Het was bevorderlijk voor het zelfvertrouwen, maar uiteindelijk kon ik er niet veel mee en voelde ik me daardoor vooral heel erg bezwaard. Tegenwoordig probeer ik mezelf te verzorgen, maar omdat ik de hoop op heb gegeven dat ik mijn psychische problemen ooit genoeg zal kunnen overwinnen om een relatie aan te kunnen gaan boeit het mij inderdaad ook niet zo gek veel meer hoe ik eruit zie. Voor wie moet ik immers nog aantrekkelijk zijn behalve in representatieve zin voor werkgevers en voor mezelf? Ik zou het vervelend vinden als ik ineens heel lelijk zou worden, maar ik ben al niet meer op een leeftijd dat ik nog heel aantrekkelijk kan worden en dat maakt me niet uit. Sterker nog, dan zijn er ten minste ook nooit mensen die jaloers op je zijn of denken dat je alles alleen maar van je uiterlijk moet hebben, dus dat vind ik dan weer een pluspunt. Nou moet ik het ook niet van mijn innerlijk hebben helaas... maar dat terzijde.
[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 09-02-2021 01:04:59 ]