[OUD SC] Nóg een lockdownbankje

quote:

Op maandag 18 januari 2021 11:12 schreef vencodark het volgende:

[..]

Twijfels ken ik behoorlijk. En ik vind samenleven lastig. Ligt vast ook aan mij.
Maar gelukkig ook veel goeie momenten gehad en gelukkig nog steeds wel. Maar als ik er alleen voor zou komen te staan, zou ik waarschijnlijk niet opnieuw voor samenwonen kiezen.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Dit, helemaal.
En dan speelt mijn leeftijd natuurlijk ook mee, ik was 47 toen we samen in 1 huis gingen wonen en dat was toch wat anders dan de zaken in zijn huis die me niet bevielen maar waarvan ik gewoon dacht "zijn huis, niet mijn probleem".
Ik hou zielsveel van N maar ik ben niet zo geschikt voor dat samenwonen.

Dat gezegd hebbende zitten we aan de andere kant al bijna een jaar met z'n 3en op net iets meer dan de helft van het aantal m² dat we in ons oude huis hadden, 2 slaapkamers, kleine woonkamer, N werkt al bijna een jaar vrijwel permanent thuis en we hebben elkaar nog niet de tent uit gevochten. Dus wat dat betreft gaat het een stuk beter dan ik twee jaar geleden zou denken als deze situatie voorspeld was.
Maar we zijn er wel allemaal aan toe dat ons huis straks af is en er weer gewoon een zolderkamer en een logeerkamer is

Maar nee, als ik om wat voor reden dan ook ooit alleen kom te staan dan ga ik niet meer samenwonen.

Op een onwijs tam homofeest waar zij met haar ex was. Zij wist het meteen, ik heb er nog best lang over gedaan om overtuigd te raken.
Zij had gelijk

28 en 27. En bepaald niet de eerste. Gelukkig

Ik van samenwonen met mijn vriendin. Ik ben soms erg graag alleen of wil dan even niets en bij haar kan dat. Ik kan bij haar zijn en toch alleen zeg maar. Het klinkt zo klef maar ik ben bij haar echt thuis en volledig op mijn gemak. Ik had dat nooit verwacht, ik was nooit zo van de relaties. Vond het allemaal maar gedoe en fladderde lekker rond. Dat gedoe en gezeik, bluh. Maar het gaat vanzelf.
Natuurlijk hebben we discussies en knalt het soms behoorlijk. We zijn best verschillend op meerdere vlakken en dat vult elkaar lekker aan maar dat kan dus ook knallen.

Dat wij nog steeds in een bed van 140 cm slapen zegt alles denk ik Maar goed het is geen fluitend en zingend paradijs, wij willen elkaar ook regelmatig achter het behang plakken of denken 'Halllooo! Doe even..(vul maar in)'

Zeg nooit nooit en zo, maar ik kan me niet voorstellen dit ooit met iemand anders te hebben.

Ik ben getrouwd met de buurjongen en tevens beste vriend van mijn broertje en tevens vaste scharrel (de befaamde friends with benefits).

Voor ons geen bliksemschichten enzo. Meer het gevoel van thuiskomen na een zoektocht.

Ik vind samenwonen met mijn vriend niet zo moeilijk. Maar we zijn dan ook wel goed in elkaar vrij laten. Normaal gesproken ga ik sowieso iedere week naar mijn slagwerkgroep en regelmatig ook een avondje met vrienden weg. Ik ga ook vaak alvast in bed lezen of ik kijk iets op de iPad met oordopjes in.

Ik vind samenwonen met kinderen veel intensiever. Die zijn gewoon altijd aanwezig en gunnen me geen moment voor mezelf

Overigens zijn vriend en ik beiden heel temperamentvol en hebben we vaak genoeg discussies en ruzie. Pas als wij niet meer ‘vechten’ zou ik me zorgen maken, dan geef ik er namelijk niets meer om en dat zou ik veel erger vinden.

quote:

Op maandag 18 januari 2021 11:15 schreef Leandra het volgende:

[..]

Ik moet zeggen dat ik je geschreven Nederlands altijd zeer goed vind voor iemand die de taal niet meer dagelijks spreekt, want dat is best lastig als je permanent in een anderstalige omgeving zit.

Haha, dank!

Ik moet wel vaak wat letters aanpassen haha. Maar het gaat wel rap achteruit. Moet steeds vaker zoeken naar woorden og omformuleren omdat ik niet uit mn zinnen kom

Meer fokken

quote:

Op maandag 18 januari 2021 11:34 schreef LeSage het volgende:
Ik vind samenwonen met mijn vriend niet zo moeilijk. Maar we zijn dan ook wel goed in elkaar vrij laten. Normaal gesproken ga ik sowieso iedere week naar mijn slagwerkgroep en regelmatig ook een avondje met vrienden weg. Ik ga ook vaak alvast in bed lezen of ik kijk iets op de iPad met oordopjes in.

Ik vind samenwonen met kinderen veel intensiever. Die zijn gewoon altijd aanwezig en gunnen me geen moment voor mezelf

Overigens zijn vriend en ik beiden heel temperamentvol en hebben we vaak genoeg discussies en ruzie. Pas als wij niet meer ‘vechten’ zou ik me zorgen maken, dan geef ik er namelijk niets meer om en dat zou ik veel erger vinden.

Het tegenovergesteld van liefde is geen haat, maar onverschilligheid.

Ik woonde al samen voor we wat kregen. Ik kende al zijn slechte huis-eigenschappen dus al voor we echt samen gingen wonen, ipv met 12 huisgenoten

Mijn kinderen zitten me juist weer nooit in de weg, dat is eigen.
Maar goed, ik had er natuurlijk ook al 21 jaar alleen met mijn kind(eren) in mijn huis op zitten toen N en ik samen een huis kochten.

Als mijn kinderen gedrag vertonen wat me niet bevalt dan zie ik dat als falen van mijn eigen opvoeding, daarentegen snappen die ook gewoon wel hoe een pak melk in de koelkast hoort te staan en laten ze geen kastdeuren openstaan, die zijn immers met en door hun autistische moeder opgegroeid en opgevoed

En ja, ik weet dat dit grotendeels aan mij ligt
En nee, dat gaat niet meer veranderen.

quote:

Op maandag 18 januari 2021 11:40 schreef PippenScottie het volgende:

[..]

Het tegenovergesteld van liefde is geen haat, maar onverschilligheid.

Dat ja.
Alleen is het bij ons nooit haat hoor wel irritatie, ergernis en vooral veel onbegrip meestal. En daar vechten we dan over en dan is het weer klaar!

quote:

Op maandag 18 januari 2021 11:40 schreef PippenScottie het volgende:

[..]

Het tegenovergesteld van liefde is geen haat, maar onverschilligheid.

Die is mooi!

Ik denk dat er idd een serieus probleem is zodra ik niet meer over dingen val en alleen maar denk "stik er maar in, lul!" en het niet meer uitspreek.

Overigens herken ik dat gevoel van onverschilligheid wel over een familielid, het interesseert me werkelijk geen reet meer hoe het daarmee gaat.

Een kind hebben heeft hier geholpen met een paar samenwoon ergernissen. Geen afgepulkte teennagels meer op de salontafel. Nu zoon die in zijn mond zou kunnen stoppen heeft ie ineens motivatie genoeg om ze op te ruimen. Dat het gewoon fakking goor is hielp blijkbaar niet

Voor de rest: samenwonen

Ik vond manlief op een datingsite waar ik me inschreef na een weddenschap met een collega. En toen kreeg je van die site begin december van die mailtjes met 'wil jij niet alleen zitten met Kerst, kijk nu...'. En daar stond ie tussen. In de kerstvakantie date 1, eind januari was ie op mijn verjaardag (vuurdoop voor vrienden etc) en in juli woonden we samen. Dat is inmiddels 17 jaar geleden en we zijn een trouwerij, 3 huizen, 4 konijnen en 2 kinderen verder.

Over corona zullen we het maar niet meer hebben. Ik weet oprecht niet meer hoe ik studie, werk en kinderen moet combineren. Jongste is zo van het padje af door het missen van structuur dat we daar nu alleen maar conflicten mee hebben. Hij is, op aanraden van school, deze hele week naar het onderwijs op school. En opnieuw is het samenwerkingsverband ingeschakeld om te kijken of een andere school toch een beter idee is. Zo ontiegelijk oneerlijk! Als er geen corona was geweest had ie het gewoon gered waarschijnlijk en nu voelt het alsof hij niet eens een echte kans krijgt.
Ik merk ook bij mezelf dat het lontje heel kort geworden is. Ik kan echt boos worden van mensen die beweren dat je nu niet moet zeuren, dat je je er maar bij neer moet leggen, dat er altijd anderen zijn die erger getroffen zijn. Zucht. Ik vermoed dat iedereen inmiddels wel beetje (veel) baalt, waarom mag je dat in Nederland nou nooit eens zeggen. O en dan moet het bezoekverbod en de avondklok nog komen...

quote:

Op maandag 18 januari 2021 11:34 schreef LeSage het volgende:
Ik vind samenwonen met mijn vriend niet zo moeilijk. Maar we zijn dan ook wel goed in elkaar vrij laten. Normaal gesproken ga ik sowieso iedere week naar mijn slagwerkgroep en regelmatig ook een avondje met vrienden weg. Ik ga ook vaak alvast in bed lezen of ik kijk iets op de iPad met oordopjes in.

Ik vind samenwonen met kinderen veel intensiever. Die zijn gewoon altijd aanwezig en gunnen me geen moment voor mezelf

Overigens zijn vriend en ik beiden heel temperamentvol en hebben we vaak genoeg discussies en ruzie. Pas als wij niet meer ‘vechten’ zou ik me zorgen maken, dan geef ik er namelijk niets meer om en dat zou ik veel erger vinden.

Dat laatste herken ik. Ik word boos omdat ik erom geef. En mijn man houdt er niet van als ik vet emotioneel wordt (boos en verdriet). Die zegt altijd alles kalm. Dat het kutdingen zijn, lijkt minder erg dat fel redelijke dingen zeggen.
Zodra er geen emoties meer zijn, dan ben je verder van het pad.
Ik haat het dan ook als er een paar dagen heeel weinig gepraat wordt. Dat zwijgzame is ook niks.

quote:

Op maandag 18 januari 2021 10:01 schreef vencodark het volgende:
En hoe vaak was er heel snel dat gevoel van: “Dit is hem/haar”? Of zelfs echt verliefd?

Ik was 16, daarom ging ik er niet direct van uit dat dit 'de ware' zou zijn voor altijd. Maar ik was wel op slag verliefd. Ik zag hem lopen met een dienblad vol bier (ja, echt ) en er ging een soort schokje door me heen. Heel bizar. Pas een paar weken later zou ik hem voor het eerst spreken en toen was het ook gelijk 'aan'. Ondanks leeftijdsverschil, verschil in levensfase (ik nog middelbare school, hij bezig met afstuderen) en heftige periode (mijn vader was net overleden) voelde het eigenlijk meteen goed. Mijn moeder had het er wat moeilijker mee, wat ik zo achteraf bezien best wel snap .

Mefke Dat klinkt ook gewoon pittig en dan het oneerlijke gevoel erbij. Let op jezelf, trek je niets aan van mensen die roepen 'niet klagen' je mag zeker wel klagen. Het is geen wedstrijd, het is voor iedereen klote en voor de een net wat meer.

Ik probeer de dreiging van bezoekverbod te negeren net als de onrust dat het allemaal nog wel tot de zomer kan gaan duren zo.
B doet het nu enorm goed en het is werktechnisch even rustig. Ik gedraag me dus even als een struisvogel.

quote:

Op maandag 18 januari 2021 13:00 schreef exode het volgende:
Mefke Dat klinkt ook gewoon pittig en dan het oneerlijke gevoel erbij. Let op jezelf, trek je niets aan van mensen die roepen 'niet klagen' je mag zeker wel klagen. Het is geen wedstrijd, het is voor iedereen klote en voor de een net wat meer.

Ik probeer de dreiging van bezoekverbod te negeren net als de onrust dat het allemaal nog wel tot de zomer kan gaan duren zo.
B doet het nu enorm goed en het is werktechnisch even rustig. Ik gedraag me dus even als een struisvogel.

Struisvogel: check!

Ik vind samenwonen ook niet lastig, ik bepaal.

Nee garpje, ik ben wel een ontzettend baasje en vroeger liet hij aardig over zich lopen. Dat is ook waarom het niet werkte in eerste instantie. Hij moest echt leren ontzettend veel tegengas te geven. Nu kan hij dat soms te goed naar mijn zin Dus twee baasjes in huis, onze sterrenbeelden zijn volgens mij de slechtste match uit de hele club (voor wie dat geloofd ). Maar ik denk dat onze gezamelijke interesses, mijn zorgzaamheid en zijn gevoeligheid maken dat het een match is.

Verliefd ben ik overigens nog vaak, althans ik heb nog vaak de kriebels in mijn buik als ik naar hem kijk of aan hem denk. Oh en ik was vanaf seconde 1 al helemaal van slag door zijn uiterlijk, hij is echt alles waar ik op val.

[ Bericht 3% gewijzigd door SacreCoeur op 18-01-2021 13:08:48 ]

quote:

Op maandag 18 januari 2021 12:03 schreef mefke79 het volgende:
Over corona zullen we het maar niet meer hebben. Ik weet oprecht niet meer hoe ik studie, werk en kinderen moet combineren. Jongste is zo van het padje af door het missen van structuur dat we daar nu alleen maar conflicten mee hebben. Hij is, op aanraden van school, deze hele week naar het onderwijs op school. En opnieuw is het samenwerkingsverband ingeschakeld om te kijken of een andere school toch een beter idee is. Zo ontiegelijk oneerlijk! Als er geen corona was geweest had ie het gewoon gered waarschijnlijk en nu voelt het alsof hij niet eens een echte kans krijgt.
Ik merk ook bij mezelf dat het lontje heel kort geworden is. Ik kan echt boos worden van mensen die beweren dat je nu niet moet zeuren, dat je je er maar bij neer moet leggen, dat er altijd anderen zijn die erger getroffen zijn. Zucht. Ik vermoed dat iedereen inmiddels wel beetje (veel) baalt, waarom mag je dat in Nederland nou nooit eens zeggen. O en dan moet het bezoekverbod en de avondklok nog komen...

Iedereen zou moeten mogen "zeuren". Want iedereen kan het zwaar hebben. En dat helpt ook veel meer dan alles maar opkroppen. Dood aan die toxic positivity.
Het is ook niet niks als er gevolgen zijn voor je kind

Wat een heerlijke opsom.
Ik ken man via een datingsite, het eerste berichtje kwam bij mij vandaan want ik was wel klaar met afwachten totdat ik benaderd werd. Hij stuurde een berichtje terug met daarin dat hij eigenlijk niet echt ergens naar op zoek was, maar ging wel in op alles wat ik gestuurd had. Dus ik heb lekker eigenwijs daar gewoon op geantwoord. Toen was het een paar dagen stil, waarna hij zijn mobiele nummer stuurde. Vanaf het eerste appje (ruim 4 jaar geleden) meteen mega veel contact gehad, 2 weken na het eerste appje de eerste date gehad, 3 weken daarna noemden we het een relatie. Na anderhalf jaar samen gaan wonen en verloofd, en nu zijn we anderhalf jaar getrouwd.
We gingen samen wonen in mijn appartement, dat is ondertussen verkocht en we wonen nu bijna een jaar in ons grote-mensen-huis. Hopelijk komt daar ergens dit jaar een baby in de buik bij.
Ohja, ik was 25 toen we elkaar leerden kennen, hij 26. Ik ben zijn eerste serieuze relatie, hij mijn tweede. Allebei wel genoeg gedate daar omheen, dus we hadden ook wel een redelijk beeld van wat we zochten. Na date één waren we allebei nog niet helemaal overtuigd volgens mij, maar het was leuk genoeg voor een tweede date. Na de derde date merkte ik op dat ik toch wel erg verliefd was en dat dit hem wel eens kon zijn. Dat bleek wederzijds.

Samenwonen vind ik heerlijk trouwens. Tuurlijk zijn er wel eens irritaties en het is soms nog zoeken naar hoe ik lekker zelf kan netflixen terwijl hij zich niet verveelt aangezien we 'maar' 1 tv hebben, maar als het aan mij ligt woon ik nooit meer zonder hem.
Ik heb wel stille hoop dat hij ooit nog beter wordt in (keuken)kasten dicht doen.

quote:

Op maandag 18 januari 2021 13:14 schreef Bottoms_up het volgende:

[..]

Iedereen zou moeten mogen "zeuren". Want iedereen kan het zwaar hebben. En dat helpt ook veel meer dan alles maar opkroppen. Dood aan die toxic positivity.
Het is ook niet niks als er gevolgen zijn voor je kind

Dit! Zo heel erg! Doodvermoeiend mensen die zeggen dat iemand anders het zwaarder heeft, dat doet wat mij betreft weinig af aan hoe zwaar iets voor jezelf is. En een lockdown is gewoon heel zwaar, inderdaad helemaal als het meer dan een tijdelijk effect heeft op je kind. Dus ik zou zeggen; klaag zoveel als je wilt, dat is mega terecht!

Toevallig lees ik net deze: https://www.parool.nl/col(...)-goed-hebt~b379a538/

quote:

Op maandag 18 januari 2021 13:28 schreef Bottoms_up het volgende:
Toevallig lees ik net deze: https://www.parool.nl/col(...)-goed-hebt~b379a538/

Hahaha. Nou daar ben ik het dus pertinent niet mee eens.

quote:

Op maandag 18 januari 2021 13:28 schreef Bottoms_up het volgende:
Toevallig lees ik net deze: https://www.parool.nl/col(...)-goed-hebt~b379a538/

Zucht. Zoiets dus.