Contact met narcistische vader?

quote:

Op maandag 28 december 2020 17:11 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb sinds een paar jaar geen contact met mijn vader. Ik heb daarvoor uit zelfbehoud gekozen, want als ik wel contact met hem heb, leidt dat ertoe dat hij met hele subtiele steken onder water het gevoel wilt geven dat ik zijn aandacht eigenlijk niet verdien omdat ik hem teleurgesteld heb en dat ik hem ontzettend dankbaar moet zijn dat ik het toch van hem krijg.

Je moet je het gevoel voorstellen alsof je schoonouders hebt waarvan je heel sterk aanvoelt dat ze op jou neerkijken, omdat zij een hogere sociale status hebben. Ze zeggen daar niets over en aanvaarden dat hun dochter jou nou eenmaal heeft gekozen als partner. Voor de lieve vrede doe jij jouw uiterste best om je aan te passen en een goede indruk te maken. Maar contact blijft heel afstandelijk en stroef en bij alles wat je zegt en doet, geven zij met bepaalde blikken en subtiele uitspraken jou het gevoel dat je een domme sukkel bent.

Ik ben zelf ook geen heilige en was vooral de laatste keren voordat ik het contact met hem verbrak nogal tegen hem uitgevallen. Door alle opgekropte woede ging ik erg ver. Er waren ook genoeg momenten geweest dat ik er op een constructieve manier met hem over wilde praten dat het mij speet dat ik hem gekwetst had, dat ik geen ruzie wil en of hij daarom ook rekening wilt houden met de dingen waardoor ik me door hem gekwetst voel. Er zat geen enkel verwijt in, maar hij vatte het wel zo op en dat was het enige waarop hij bleef doorgaan. Hij sleepte er dan bij "Er zijn heel veel mensen die het absoluut niet eens zijn met wat jij nu over mij beweert. Jij bent de enige die dat zegt, dus ik doe niks fout. Het zit allemaal in jouw hoofd. Je gaat heel ver met die beschuldigingen, maar aangezien je niet lekker in je vel zit, zal ik je dat voor deze keer vergeven."

Ik voel me beter nu ik geen contact meer heb met hem. Maar ondanks de pijn die hij mij bezorgd heeft, vind ik ook sneu voor hem dat hij zo'n fragiel ego heeft. Ik ben zelf behandeld voor persoonlijkheidsproblemen en ik kan mij in die zin goed voorstellen welk gevoel er achter het gedrag van mijn vader schuil moet gaan. Ik zou in die zin hem wel toewensen dat hij vrede kan vinden met zichzelf voordat hij het leven verlaat. Hij is niet ziek voor zover ik weet, maar wel over de 70.

Ik overweeg een brief te schrijven om hem dat mee te geven. Verder dat het voorlopig beter is dat we geen contact hebben, maar dat ik die beslissing maak uit zelfbehoud en niet omdat ik in mijn woede wil blijven zitten. Maar ik wil hem ook laten weten dat als hij mij met respect kan behandelen, ik wel bereid ben om voorzichtig het contact te herstellen.

Ik moet in zo'n brief wel heel zorgvuldig mijn woorden kiezen.

Het punt is dat ik bang ben dat ik daarmee in de val trap. Zoals ik hem ken, zijn er genoeg aanwijzingen dat hij echt een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Het kan dan in het begin goed gaan, maar uiteindelijk zou hij wraak op mij kunnen nemen omdat hij zich door mij vernederd voelt. Ik weet niet hoe hij het doet, maar hij is erg scherpzinnig en weet heel snel hoe iemand in elkaar zit en hoe hij op die persoon moet reageren om zijn zin te krijgen.

Zijn hier mensen die dit herkennen van één van hun ouders? Is het dan echt het allerbeste om zo'n ouder te blijven negeren?

Waarom zou je je narcistische vader dat mee willen geven? Denk je dat hij daar open voor staat?
Ik geloof zeker in het van je afschrijven in brief vorm , maar ik vraag me wel af of je dat voor hem of voor jezelf doet?

Wat maakt jouw vader narcistisch? Jij kan niet met hem opschieten, maar dat betekent niet dat hij narcistisch is.

PabstBlueRibbon, ben jij psychiater? Ik denk het niet omdat je zelf daar in behandeling bent geweest. Ik vind het heel bijzonder dat je zoveel interesse hebt in de menselijke geest en je posts zijn daarom ook altijd interessant om te lezen. Helaas krijg ik het gevoel dat dit jou tegenwerkt als je er professioneel niets mee mag. Jij weet nu zeker dat je vader narcistisch is, terwijl hij daarover nooit door een psychiater is beoordeeld en psychiaters weten het vaak zelf nog niet eens. Laat staan dat er een behandeling voor de narcistische persoonlijkheidsstoornis van je vader is. Sterker nog: waar ik echt met m’n hoofd niet bij kan is dat op infopagina’s over narcisme staat “narcisten willen zelf niet in behandeling en daarom komen ze weinig in instellingen en is er ook geen behandeling voor”.
Dit is gewoon tegenstrijdig met het argument dat er wordt gegeven voor het bestaansrecht van persoonlijkheidsstoornissen, namelijk “is makkelijker communiceren over client intern. Heeft verder geen enkele waarde buiten deze muren”.
Misschien dat ze het daarom in latere versies van de DSm ook maar gewoon hebben geschrapt. Lol, lekker dan voor de mensen die dat vroeger om 1 of andere reden toch als diagnose kregen (zullen er dan wel weinig genoeg zijn geweest) of waarvan het de enige stoornis was waarin ze zich herkenden (🙄ik dus oa maar psychiaters vonden van niet).
Dus vraag ik mij af: wat is het bestaansrecht van de diagnose van je vader als narcist?
Alles wijst erop dat die diagnose hem in ieder geval niet kan veranderen. Hij heeft iig nog nooit gezegd “wauw, wat goed zeg dat ik nu weet dat ik aan narcisme lijd, ik ga gelijk even wat meer erover lezen want ik herken me hierin en ik wil ervoor in behandeling en lotgenotencontact”.
Natuurlijk voel je je gekwetst door hem, maar het ellendige eraan is dat jij je vaders gedachten niet kunt lezen en dat je dus nooit kunt controleren wat hij echt goed bedoelt en wat een leugen is.
Dat dit een probleem is als hij jou steeds slecht laat voelen snap ik, en dan kan ik mij voorstellen dat je het contact verbrak.
Maar ik vind het wel een goed idee van die brief. Maar wat is dan het ergste wat er kan gebeuren als je die hebt verstuurd? En wat juist het beste? Kun je dat scenario misschien in detail beschrijven zonder narcisme verwijzingen, dan is het misschien iets duidelijker.

[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 28-12-2020 18:22:03 ]

Is je vader officieel gediagnostiseerd als narcist?

Tip! Zoek het niet op.

quote:

Op maandag 28 december 2020 17:11 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb sinds een paar jaar geen contact met mijn vader. Ik heb daarvoor uit zelfbehoud gekozen, want als ik wel contact met hem heb, leidt dat ertoe dat hij met hele subtiele steken onder water het gevoel wilt geven dat ik zijn aandacht eigenlijk niet verdien omdat ik hem teleurgesteld heb en dat ik hem ontzettend dankbaar moet zijn dat ik het toch van hem krijg.

Je moet je het gevoel voorstellen alsof je schoonouders hebt waarvan je heel sterk aanvoelt dat ze op jou neerkijken, omdat zij een hogere sociale status hebben. Ze zeggen daar niets over en aanvaarden dat hun dochter jou nou eenmaal heeft gekozen als partner. Voor de lieve vrede doe jij jouw uiterste best om je aan te passen en een goede indruk te maken. Maar contact blijft heel afstandelijk en stroef en bij alles wat je zegt en doet, geven zij met bepaalde blikken en subtiele uitspraken jou het gevoel dat je een domme sukkel bent.

Ik ben zelf ook geen heilige en was vooral de laatste keren voordat ik het contact met hem verbrak nogal tegen hem uitgevallen. Door alle opgekropte woede ging ik erg ver. Er waren ook genoeg momenten geweest dat ik er op een constructieve manier met hem over wilde praten dat het mij speet dat ik hem gekwetst had, dat ik geen ruzie wil en of hij daarom ook rekening wilt houden met de dingen waardoor ik me door hem gekwetst voel. Er zat geen enkel verwijt in, maar hij vatte het wel zo op en dat was het enige waarop hij bleef doorgaan. Hij sleepte er dan bij "Er zijn heel veel mensen die het absoluut niet eens zijn met wat jij nu over mij beweert. Jij bent de enige die dat zegt, dus ik doe niks fout. Het zit allemaal in jouw hoofd. Je gaat heel ver met die beschuldigingen, maar aangezien je niet lekker in je vel zit, zal ik je dat voor deze keer vergeven."

Ik voel me beter nu ik geen contact meer heb met hem. Maar ondanks de pijn die hij mij bezorgd heeft, vind ik ook sneu voor hem dat hij zo'n fragiel ego heeft. Ik ben zelf behandeld voor persoonlijkheidsproblemen en ik kan mij in die zin goed voorstellen welk gevoel er achter het gedrag van mijn vader schuil moet gaan. Ik zou in die zin hem wel toewensen dat hij vrede kan vinden met zichzelf voordat hij het leven verlaat. Hij is niet ziek voor zover ik weet, maar wel over de 70.

Ik overweeg een brief te schrijven om hem dat mee te geven. Verder dat het voorlopig beter is dat we geen contact hebben, maar dat ik die beslissing maak uit zelfbehoud en niet omdat ik in mijn woede wil blijven zitten. Maar ik wil hem ook laten weten dat als hij mij met respect kan behandelen, ik wel bereid ben om voorzichtig het contact te herstellen.

Ik moet in zo'n brief wel heel zorgvuldig mijn woorden kiezen.

Het punt is dat ik bang ben dat ik daarmee in de val trap. Zoals ik hem ken, zijn er genoeg aanwijzingen dat hij echt een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Het kan dan in het begin goed gaan, maar uiteindelijk zou hij wraak op mij kunnen nemen omdat hij zich door mij vernederd voelt. Ik weet niet hoe hij het doet, maar hij is erg scherpzinnig en weet heel snel hoe iemand in elkaar zit en hoe hij op die persoon moet reageren om zijn zin te krijgen.

Zijn hier mensen die dit herkennen van één van hun ouders? Is het dan echt het allerbeste om zo'n ouder te blijven negeren?

Jij hebt al eens eerder een topic gehad over je vader, maar tenzij je vader die officiële diagnose heeft gaan wij hier niet met diagnoses strooien. Dat mag gewoon niet volgens de regels van FOK!

Als ik R&P moet geloven zit de wereld vol met narcistische persoonlijkheden. en zo is het natuurlijk niet... zoals ik het van een psycholoog begreep heeft iedereen op een schaal van 1 tot 10 narcistische trekken. dat is belangrijk. want die eigenschappen heb je nodig in het leven. het word pas een probleem als je (in mijn fictive schaal) de 7 over gaat.

Dus kans is dus groter dat iemand gewoon narcistische trekken heeft maar niet de "stoornis".

Misschien toch ergens nog graag die goedkeuring willen en verwachtingen hebben.

quote:

Op maandag 28 december 2020 19:14 schreef Proxx het volgende:
Als ik R&P moet geloven zit de wereld vol met narcistische persoonlijkheden. en zo is het natuurlijk niet... zoals ik het van een psycholoog begreep heeft iedereen op een schaal van 1 tot 10 narcistische trekken. dat is belangrijk. want die eigenschappen heb je nodig in het leven. het word pas een probleem als je (in mijn fictive schaal) de 7 over gaat.

Dus kans is dus groter dat iemand gewoon narcistische trekken heeft maar niet de "stoornis".

Helemaal eens.

Narcisme en respect... veel sucess TS. Gaat hem niet worden.

Eens met de anderen dat je de brief beter niet kan versturen. Als je vader zo gevoelloos met jou en anderen omgaat, zal je nooit een reactie gaan krijgen waarmee je dit hoofdstuk gevoelsmatig kunt afsluiten. Eerder dat het meer pijn gaat doen.

Herkenbaar, ik heb het contact met mijn ouders een jaar verbroken (ook gezegd dat het tijdelijk was) om aan mijn fundering te werken. Als ik nu af en toe bij hun kom merk ik wat ze doen, zie het voor wat het is en laat het langs me heen gaan. Het is vrijwel onmogelijk om mensen te veranderen, de enige die je kan veranderen dat ben je zelf en hoe je met dingen om gaat en dat kan knap lastig zijn.

Ik herken het schuldgevoel.
Maar contact maken vanuit dat gevoel levert niets op. Daar mag je op vertrouwen.

Familieband houdt niet op na de dood. Een van mijn ouders leeft niet meer, zonder dat de band voor die tijd hersteld is. Er wordt altijd over gepraat alsof je dat koste wat kost moet voorkomen, omdat je anders door eeuwige spijt verteerd zal worden. Ik was daar ook bang voor en daarom steeds in een dilemma. Maar het is bij mij niet zo dat ik nu spijt heb. Ik heb er juist nu oprecht vrede mee dat alles is gelopen zoals het is gelopen. Alles is vergeven.

Ik heb sindsdien vaker gehoord dat iemand een betere band heeft met een overleden ouder dan daarvoor ooit mogelijk was. Ik haal nu zelfs voor het eerst echte steun uit de band met deze ouder, ook door de herinnering aan de momenten dat het wel goed was, die nu niet meer overschaduwd worden door de verhoudingen en het knagende schuldgevoel in het heden.

Het beste is om voor jezelf te kiezen, een therapeut vertelde me dat dat je enige taak is als kind en daar mag je op vertrouwen. Je bent je ouders niets verplicht en er valt ook niets meer te krijgen dan wat ze je al gegeven hebben.

Ik heb al jaren geen contact meer met mijn vader , dat was een bewuste keuze waar ik nog steeds 100% achter sta .
Ik hoef mijn band met hem niet te herstellen voordat hij doodgaat .Er was al geen band. Hem schrijven zal ik ook nooit doen, dat is energie verspilling .

quote:

Op maandag 28 december 2020 20:43 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Over de diagnose. Er is een psycholoog geweest die hem kent en die dat heeft beaamd. Maar het blijft idd een momentopname van observatie. Ik heb zelf ook diagnoses gehad die later werden ingetrokken. Het zegt idd allemaal niet zoveel.

Ik denk verder dat het idd wijzer is om het te laten zoals het is. Ik heb pas geleden toch weer besloten om zelf in therapie te gaan. Ik ben inmiddels wat volwassener geworden, dus ik kan wat dat betreft beter communiceren over wat me dwarszit en wat ik wil bereiken. In ieder gebal, ik denk dat ik voorlopig genoeg heb aan mezelf. En het ziet er idd naar uit dat mijn pa er al helemaal niet op zit te wachten, dus dat geeft alleen maar meer teleurstelling.

Ik denk dat ik mij vooral schuldig voel. Het is nogal een chaos in mijn kop, dus concreter dan dit lukte mij niet 🙄

Op basis van welk concreet gedrag beaamde die psycholoog dat dan? Misschien kun je dat beschrijven... is gelijk een oefening in wat specifieker zijn. Maar met oog op de herkenbaarheid van je vader snap ik dat je dat niet op een forum zet als je geen zin hebt om “ander maar met in wezen dezelfde essentie wat dezelfde boodschap overbrengt” gedrag te verzinnen.
Goed dat je het als momentopname ziet. Als iemand doorlopend in therapie moet zijn om een diagnose te kunnen hebben, dan zegt die diagnose sowieso al niks over iemand die niet in therapie is. Goed dat je zelf de keuze hebt gemaakt voor therapie en het geluk hebt dat dit mogelijk was. Wat voor soort therapie? Ik hoop maar dat je er iets aan zult hebben....

quote:

Op maandag 28 december 2020 19:47 schreef puzziepie het volgende:
Misschien toch ergens nog graag die goedkeuring willen en verwachtingen hebben.

Is dat niet iets wat een kind stiekem altijd wil? Die: ja, je hebt het goed gedaan joh!
Ik wacht daar ook nog steeds op

quote:

Op dinsdag 29 december 2020 11:03 schreef Lenny77 het volgende:

[..]

Is dat niet iets wat een kind stiekem altijd wil? Die: ja, je hebt het goed gedaan joh!
Ik wacht daar ook nog steeds op

Natuurlijk wil ieder kind dat , maar als je volwassen bent weet je ook dat niet alles gaat zoals je hoopt en eigenlijk zou mogen verwachten van een ouder.
Die verwachtingen loslaten helpt een hoop

quote:

Op dinsdag 29 december 2020 10:07 schreef -marz- het volgende:
Ik herken het schuldgevoel.
Maar contact maken vanuit dat gevoel levert niets op. Daar mag je op vertrouwen.

Familieband houdt niet op na de dood. Een van mijn ouders leeft niet meer, zonder dat de band voor die tijd hersteld is. Er wordt altijd over gepraat alsof je dat koste wat kost moet voorkomen, omdat je anders door eeuwige spijt verteerd zal worden. Ik was daar ook bang voor en daarom steeds in een dilemma. Maar het is bij mij niet zo dat ik nu spijt heb. Ik heb er juist nu oprecht vrede mee dat alles is gelopen zoals het is gelopen. Alles is vergeven.

Ik heb gelukkig geen eeuwige spijt dat de band niet hersteld is geweest met mijn overleden vader. Maar ik merk wel dat ik nog steeds kwaad ben op hem, zelfs na 7 jaar. Dus dat staat een normale rouw wel in de weg.
Ik heb ergens ook nog steeds niet door dat hij er niet meer is en dat is best raar. Dan zie ik bv iemand fietsen die op hem lijkt en dan denk ik in een fractie van een seconde: he daar is pa!! Om dan meteen te beseffen dat het niet kan. Die momenten blijven raar en eng. En steken ook wel een beetje.

quote:

Op dinsdag 29 december 2020 11:05 schreef puzziepie het volgende:

[..]

Natuurlijk wil ieder kind dat , maar als je volwassen bent weet je ook dat niet alles gaat zoals je hoopt en eigenlijk zou mogen verwachten van een ouder.
Die verwachtingen loslaten helpt een hoop

Ja klopt wel, moet het alleen nog leren loslaten dan. Het is niet iets wat ik dagelijks ervaar maar zo eens heel af en toe, om de zoveel jaren.

quote:

Op dinsdag 29 december 2020 11:09 schreef Lenny77 het volgende:

[..]

Ja klopt wel, moet het alleen nog leren loslaten dan. Het is niet iets wat ik dagelijks ervaar maar zo eens heel af en toe, om de zoveel jaren.

Ik heb gekozen voor geen contact en bij die keuze hoorde ook het loslaten van eventuele onrealistische verwachtingen .

quote:

Op dinsdag 29 december 2020 11:03 schreef Lenny77 het volgende:

[..]

Is dat niet iets wat een kind stiekem altijd wil? Die: ja, je hebt het goed gedaan joh!
Ik wacht daar ook nog steeds op

Die goedkeuring zit in onszelf denk ik. Zolang we onszelf niet goedkeuren komt een goedkeuring van een ander ook niet echt binnen.

quote:

Op dinsdag 29 december 2020 12:34 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Ik had een paar jaar geleden systeemgesprekken gehad met hem bij een psycholoog. Dat hij daarmee instemde, was al een positieve verrassing voor mij. Maar het leidde tot niks. Ik verzoop teveel in mijn emoties. Hij observeerde vooral, rationaliseerde alles. En uiteindelijk kwam hij met bizarre uitspraken, bijvoorbeeld dat hij het er niet mee eens is dat ik mij verwaarloosd heb gevoeld.

Die gesprekken zijn gerapporteerd in een verslag en op basis daarvan heeft een andere psycholoog die er zelf niet bij was maar wel mijn problematiek behandelde beaamd dat hij een narcistische persoonlijkheidsstoornis zou kunnen hebben.

Uiteindelijk zegt dat allemaal dus niks. Ik blijf daardoor twijfelen aan mijn eigen beleving en het gevoel behouden dat het toch mijn eigen schuld is. Dat ik hem hier onterecht zwartmaak, uiteindelijk moet inzien dat ik het allemaal over mezelf heb afgeroepen en ik degene ben die hem kapot heeft gemaakt.

Ik vind dit super heftig om te lezen.... geen woorden voor eigenlijk.

Het verklaart wel voor mij iets wat in jouw posts vaak doorklinkt, dat je defensief bent.
Alsof je ontzettend op je hoede bent en idd enorm twijfelt aan jezelf en je waarnemingen.

Ik herken hier heel veel van, van mezelf maar ook mensen in mijn vriendenkring met narcistische ouders. En ik blijf deze persoonlijke strijd gewoon voeren: jij mag als kind absoluut wel iets zeggen over de destructieve patronen in jullie gezin. En over de persoonlijkheidsstructuur van je ouders. Je bent je hele kindertijd met ze opgegroeid. Laat je niet misleiden door mensen die zeggen "jij bent zelf ook niet de makkelijkste" en geloof dat zelf ook niet.

Als je veel leest over wat mensen met narcistische ouders hebben doorgemaakt en welke patronen bij deze mensen zelf ontstaan, weet je exact wat er met je gebeurd is, en dat je niet alleen bent.

Maar het is wel nog steeds een taboe. Je ouders beschuldigen gaat altijd heel ver voor mensen. Die zelf uit een gezond gezin komen of zelf gebrainwashed zijn door de narcistische opvoeding (het "gouden kind"), daar zijn er ook heel veel van, die weten zelf niet eens wat ze gemist hebben maar reageren wel extreem als jij aangeeft dat je contact verbroken hebt. Die gaan het voor je ouders opnemen alsof het om hun eigen ouders gaat. Dat is super verwarrend.

Kortom, weinig mensen kunnen zich inleven in deze situatie. Het is een publiek geheim: dat sommige ouders hun kinderen geen liefde kúnnen geven. En dat het kind daar echt een slachtoffer van is. Emotionele verwaarlozing is onzichtbaar. En het is geen onwil van de ouders, maar een onbewust onvermogen. En daardoor ontstaat grote verwarring. Want als kind leer je daardoor dat de opvoeding normaal is, en dat jij lastig bent. Je kan niet eens omschrijven wat je mist, omdat je een hele dimensie mist. Dus ga je het zoeken in conflicten, problemen, symptomen, die steeds gebagatelliseerd worden, alsof jij zelf nog beter moet worden, oftewel dat het jouw schuld is. Je wordt een overlever, die leegte voelt van binnen en die geen plaats heeft in de wereld en altijd maar moet vechten om liefde te verdienen.

Jij bent iemands kind en je hebt recht gehad op die liefde, en die kreeg je niet. Je hebt een vaderfiguur gemist en je vader erkent dat niet, gaat dat ook niet erkennen. Want hij leeft in een andere dimensie. Er is misschien 0,001% narcistische ouders (random getal uiteraard) die later tot inzicht komen in wat hun kind nodig had, en dat kunnen erkennen.

Jij mag echt 100% op jouw gevoel af gaan, en jouw conclusies trekken, ook al is dat moreel verwerpelijk in de sfeer van "eert uw vader en uw moeder". Om te verwerken, moet je echt die boosheid en het verdriet, het gemis, het verlangen, de pijn en het schuldgevoel heel dicht bij je gaan dragen. En dan kan je gaan rouwen, verwerken, groeien en loslaten.

Afscheid nemen van een ouder die je zo hard nodig had en die wel fysiek aanwezig was, maar er toch niet was, is het allermoeilijkste voor een kind om te doen. En dat laat zich niet afdwingen, dat doe je pas zodra je veiligheid hebt gevonden in jezelf en een nieuw "thuis" hebt gemaakt.

Tot die tijd is er geen loslaten, hooguit rationaliseren - en dat maakt je emotioneel onbereikbaar voor anderen en is een bron van verslavingen en slechte relaties.

Ken je het boek Niemandskinderen van Carolien Roodvoets? Het is één van de weinige boeken waarin taboes worden doorbroken, geen vergeving (al dan niet tussen de regels door) gepreekt wordt en geen cognitieve therapie wordt toegepast om kinderen te leren rationaliseren (=normaliseren).

Je bent beschadigd geraakt, je mag rouwen, je mag afstand nemen om je wonden te likken en dat móet zelfs, wil je nog iets van je leven maken. Als ik het zo lees, heb je al ruimschoots genoeg geprobeerd, manieren te vinden om het te kunnen laten werken.

En hij heeft alle kansen echt al gehad. Om te luisteren, om hulp te zoeken, een betere vader te worden, om eruit te komen met je, te zien wat je nodig hebt, maar hij kan het duidelijk niet. Dat je méér verwacht, meer nodig had, betekent niet dat jij een slecht kind bent, het betekent dat hij er niet in geslaagd is om zijn kind te kennen.

Natuurlijk ben je kwaad geworden. Dat is ook jouw rol, dat is waar narcisten heel goed in zijn. Op iemands knoppen drukken. Hij is een man die gewend is om anderen hun emoties te triggeren en hij denkt dat dat hem vrij pleit, ook richting hulpverleners blijkbaar. Natuurlijk ben jij gaan schoppen, uit onmacht, ben je onredelijk geweest, ben je onhandelbaar, heb je stoornissen, etc.

Voor je het weet ben jij de dader en hij het slachtoffer. Maar een ouder-kind relatie is niet gelijk, puntje bij paaltje heeft hij een kind verwekt en daarbij kwamen verantwoordelijkheden, ook in emotionele zin en als vaderfiguur. En hij is er overduidelijk niet in geslaagd om die op te pakken. Een blik op jou(w pohi) laat al zien dat je geen vaderfiguur gehad hebt. Mensen die de schuld bij jou neerleggen of die pleiten voor mildheid en vergeving richting je pa mag je daarom allemaal links laten liggen. Natuurlijk zou het mooi zijn als jij mildheid en redelijkheid kan opbrengen zodat jullie in harmonie zijn laatste jaren nog kunnen doorbrengen. Maar dat is overduidelijk niet realistisch op dit moment, je zit vol met emotie en dat heeft gewoon veel tijd nodig. Je mag echt kiezen om uit die strijd te stappen, ruimte en grenzen aanbrengen in je leven om voor je gevoelens te gaan zorgen en daarmee zelf een leven op te bouwen. Uiteindelijk is dat ook wat een ouder het liefste wil, bewust of onbewust.

quote:

Op dinsdag 29 december 2020 13:04 schreef -marz- het volgende:

-even ingekort-

Wat een mooie post!!

quote:

Op dinsdag 29 december 2020 12:14 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik denk dat ik daarvoor met pijn in het hart ook voor moet kiezen.

Mijn punt eerst was: ik was door alle opgekropte woede eropuit om hem minstens net zo hard te kwetsen als hij mij. En dat was me gelukt. Ik zei tegen hem dat hij oud en afgetakeld was en ik maakte hem belachelijk over zijn kleding. (In werkelijkheid is hij heel stijlvol en goed gekleed.)

Het zit mij vooral dwars nu dat ik me net zo vies heb gedragen en heel onvolwassen en wraaklustig was.

Bij nader inzien. Ik herinner me dat ik daarna wel per mail mijn excuses aanbood daarvoor.

Dit had je toch niet gedaan naar aanleiding van mijn post over dat je hem af moest kraken? Ik bedoelde alleen in je eigen hoofd mocht je die brief schrijven, dan zou ik dit erin zetten zoals je het hierboven schreef, dat je het niet zo bedoelde omdat hij wel stijlvol gekleed was als je dat nog niet zo in die mail had gezet.

quote:

Ik heb het vaak genoeg op een goede manier willen oplossen. Het lijkt er dan op dat hij ook wil dat het goed is, alleen hij blijft volhouden dat hij niks verkeerds gedaan heeft en dat ik het zo ervaar omdat ik labiel ben.

Op welke manier had jij het willen oplossen dan? En heb je ook wel eens aan je vader gevraagd wat hij nou precies bedoelt met labiel, want met zo’n woord kun je natuurlijk niks, dan weet je alsnog niet wat je moet verbeteren in zijn ogen. Hij is al even vaag daarin als jijzelf. Maar ik kan me voorstellen dat je daar niet enthousiast over bent om ermee aan de slag te gaan als hij zichzelf perfect vindt want dat is niemand. Hij vindt dus echt altijd bij ieder conflict met iedereen dat het aan die ander ligt? Of vindt hij dat alleen bij jou?

quote:

Op dinsdag 29 december 2020 12:34 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik had een paar jaar geleden systeemgesprekken gehad met hem bij een psycholoog. Dat hij daarmee instemde, was al een positieve verrassing voor mij. Maar het leidde tot niks. Ik verzoop teveel in mijn emoties. Hij observeerde vooral, rationaliseerde alles. En uiteindelijk kwam hij met bizarre uitspraken, bijvoorbeeld dat hij het er niet mee eens is dat ik mij verwaarloosd heb gevoeld.

Wat gebeurde er dan dat je vond dat je verzoop in je emoties? Werd je boos? Waarom kon die psycholoog toen niet ingrijpen en waarom liet die dat gebeuren? Dat is het probleem met psychologische hulp vind ik zelf: het is niet concreet. Als alles onzichtbaar is en zich in het hoofd van mensen afspeelt, dan is eigenlijk ieder resultaat goed in de ogen van hulpverleners en de rest van de maatschappij. Ook als jij verzuipt in je emoties, want dan “komen er emoties los en dan is er al een goede stap voorwaarts gezet”. Als je helemaal geen emoties had gevoeld, dan “was het gesprek lekker rustig en soepel verlopen, een teken dat de relatie aan het verbeteren is”. Heb ik daarin gelijk of niet? Correct me if I’m wrong.

quote:

Die gesprekken zijn gerapporteerd in een verslag en op basis daarvan heeft een andere psycholoog die er zelf niet bij was maar wel mijn problematiek behandelde beaamd dat hij een narcistische persoonlijkheidsstoornis zou kunnen hebben.

Maar verder had ze niks gezegd over de consequenties daarvan? Die waren er duidelijk niet omdat ze hem niks kunnen verplichten. Drong je erg aan? Anders vind ik het raar dat er zo vrijblijvend met dat soort stoornissen wordt gestrooid.

quote:

Uiteindelijk zegt dat allemaal dus niks. Ik blijf daardoor twijfelen aan mijn eigen beleving en het gevoel behouden dat het toch mijn eigen schuld is. Dat ik hem hier onterecht zwartmaak, uiteindelijk moet inzien dat ik het allemaal over mezelf heb afgeroepen en ik degene ben die hem kapot heeft gemaakt.

Ik heb contact opgenomen met een instantie waar DTG wordt gegeven. Is ook een behandeling voor borderline, alleen de focus ligt daarbij meer op het kunnen reguleren van gedrag ipv dat je op een andere manier moet leren denken. Dat idee sprak mij toch al aan. Ik wil vooral zelf ervaren of ik mij beter ga voelen als ik leer dingen op een andere manier te doen. Ik ben te koppig om mij door anderen op te laten dringen hoe ik moet denken. Daarbij laten mijn gedachten zich toch niet sturen. Als ik mij ergens zorgen over maak, dan lukt het mij echt niet om die gedachten uit mijn hoofd te krijgen.

Nou, dat vind ik echt goed van je hopelijk levert dat je wel iets concreets op! Ik herken het heel erg wat jij schrijft. Als iemand mij vertelt wat ik moet denken , of als mensen voor mij denken te kunnen bepalen wat de uitkomsten zijn als ik iets op hun manier doe, dan word ik gewoon boos. Dat voelt voor mij als hersenspoeling en overheersing en dan zie ik het niet meer als de ander het goed bedoelt of niet. Het is goed dat jij dat ook beseft van jezelf, want dan kun je iets opzoeken wat jou hopelijk eerder “verder kan helpen”. Ik zet dat expres tussen aanhalingstekens want wat “verder helpen” uberhaupt is en waarom je uberhaupt “verder zou moeten”, daar verschilt ook iedereen over van mening.

[ Bericht 8% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 29-12-2020 15:36:21 ]

Kan ik me iets bij voorstellen.

Maar je bent nooit alleen.

Ik hoop dat 2021 jou goede dingen zal brengen.