sigme’s eindeloze feuilleton

quote:

Op dinsdag 26 januari 2021 12:25 schreef AnneX het volgende:
Er wordt wel erg klunzig gewerkt en gemanage’d in de burchten, niet waar?
De schijnbaar transparante aanpak van de leenheer is wel typerend voor ingehuurde
krachten.

Is het nog leuk werken in de burcht achter je luikje?

Nou, als ik wel eens voorzichtig mopper dan zegt men dat er enkel in onze burcht zo geklunsd wordt. Dat zou kunnen natuurlijk, maar toen ik eens een kijkje in de keuken van de koekjesburcht nam zag ik wel dat men daar zichzelf bijzonder geweldig vond, en buitengewoon goed georganiseerd en gemanaged. Jammer genoeg kwam dat koekje waar ik op zat te wachten na 2 jaar zwoegen nog niet van de band rollen.

De leenheer is overigens geen huurling! Het is wel een leenheer, dus we kunnen 'm slechts tijdelijk het leven zuur maken, maar het is geen huurling. Ik ga 'm trouwens niet het leven zuur maken hoor, dat doet de positie wel, niet de burchtbewoners.

Vanuit een luikje werken blijft wel tamelijk gemankeerd. Frustrerend ook. Zeker voor burchtgenoten die ondertussen een lading kinderen aan de rokken hebben hangen. Die zie en hoor je soms ook door dat luikje, waar dan pa of ma probeert professioneel te doen. Voor de samenwerking is het ook niet optimaal.

[ Bericht 0% gewijzigd door sigme op 26-01-2021 14:48:20 ]

banket
Nou, er gebeurt weer van alles in banketbakkersland. Er was een grote bakkersdag georganiseerd, met alle bewoners van de burchten onder gezag van de banketbakkershertog verzameld, plus alle bijbehorende adel, en ook allerlei losvast voetvolk. Toch snel een 150 man/vrouw/neutraal bijeen.

Wegens de Pest natuurlijk niet met een echte gezellige bijeenkomst op het grote veld ofzo, met lekkere hapjes en drankjes. Nee, met een godsgruwelijke verzameling luikjes, en een eerder uitgereikte waardebon voor het aanschaffen van wat verfrissingen. Het was een zware dag, maar gelukkig liet aan het eind van de dag de adel een voor een via hun schreeuwluikje weten genoten te hebben van de dag en dat het hartverwarmend en zeer leerzaam was geweest. Nou, daar doen we het voor, nietwaar?

En dan hoop ik natuurlijk stiekem dat aan het eind van de dag er iemand weg moet, maar nee, zo werkt de echte wereld natuurlijk niet. We bakkeren allemaal gezellig verder, misbaksels of fraaie baksels, alles is even goed.

Hmm. Dit klinkt niet echt alsof er veel gebeurde, nietwaar? Maar dat zal mijn beperkte blik zijn, tenslotte ben ik maar een onnozele burchtbewoner. De adel wil beter bestellingen kunnen plaatsen bij de verschillende burchten, en vooral, dat als er een of ander belangrijke maaltijd is, er dan desnoods burchten iets gaan bakken wat ze helemaal niet kunnen kennen. De adel was hartverwarmd en beleerd en genotvol, dus bij hun gebeurde er wel wat en daar gaat het maar om.

Hoofdstuk x: Standaardtaarten uit verweggistan en de revolte van Mefisto

LXIV hintte er op dat het misschien best mogelijk zou zijn om standaardgerechten te laten bereiden in een land ver, ver van hier, met wuivende palmbomen en goedkope koks. En dat is helemaal niet zo'n raar plan, eigenlijk. Dus is het ook op redelijk grote schaal geprobeerd, zeker in de tijd toen de watervallen nog volop stroomden, de kloosterlingen nog in hun klooster zaten, de koks in hun Beerput en de recensenten op hun surfplank.

Want als je koks kan opsluiten in de Beerput, onder streng toezicht van de cipiers en met spreekverbod met iedereen die niet in de Beerput woont, en met de geschriften van de kloosterlingen als enige instructie, dan kan je net zo goed zo'n beerput in een Siberische buitenbocht bouwen. En dan hoeven de opgesloten koks ook de taal van de kloosterlingen niet te spreken, als je er maar voor zorgt dat de kloosterschrijfsels zijn geschreven in of vertaald naar een taal die de lokale koks verstaan.

Zo gezegd zo gedaan. In allerlei goedkope uithoeken van de wereld zijn -relatief prijzige- burchten gebouwd om koks in te huisvesten op te sluiten. En wat je wel ongeveer had kunnen verwachten gebeurde. De exotische koks wisten wel ongeveer zulke gerechten eruit te persen als de lokale koks in onze eigen Beerput. Over het algemeen iets langzamer, maar soit.

Nou ja, soit, waar onze Beerput gevangen wel een paar jaar nodig hadden voor het bereiden van een maaltijd, deden de buitenlanders er dus nog iets langer over. Dat was niet echt vooruitgang, maar ik denk dat we daar wel overheen hadden kunnen komen.

Het grote grote gróte probleem was dat onze eigen Beerput vergeven was van ongedierte, en daarmee alle gerechten vergeven van ongedierte. En dat bleek in buitenlandse beerputachtige burchten niet beter. Integendeel. Nu hadden we in behalve van de ons bekende vliegen in ons eten, er ook nog kakkerlakken, meelwurmen en halve muizen in. Of spinnen, torren en salamanders. De surfers sprongen alle kanten op wanneer er een buitenlands gerecht werd uitgestald




En toen kwamen de foodtrucks. Die kwamen niet uit verre landen, ze kwamen gewoon uit het veld, en reden langs burchten en stadjes en prezen hun waar aan. De een had heerlijke hotdogs, de andere zelfgemaakt ijs, de derde koek en zopie. Allemaal gemaakt door gewoon razend enthousiaste koks, met een hipsterbaardje en bevlogenheid. Die rommelden maar wat an, zeiden ze zelf, en gaven een dikke knipoog. Dorp of burcht waar ze aankwamen liepen uit om hun kermis te bekijken. Dan stalden ze terrasjes uit, en dan kon je daar gaan zitten, en dan brachten ze je een proefhapje. Vond je het te zoet/zout/heet/glibberig? Dan ruimde de garcon (m/v) het snel weg, bakte de kok razendsnel een nieuwe en kreeg je die voorgeschoteld. Vond je het lekker dan betaalde je een paar kwartjes.

Met dat procedé hadden de kraamkoks in no-time hapjes die iedereen lekker vond, en die ze in een handomdraai in elkaar konden flanzen.

En ondertussen werden er officiële bestellingen gedaan door de adel, bij het klooster, naar de Beerput, om na eindeloos wachten als een smerig en met vliegenpoep en vliegen bevuild gerecht bij de recensenten aan te komen, die het dan in arren moede maar met een verslag van hoe vies het wel niet was naar de adel stuurden.

Dat was al snel een onhoudbare toestand. De hipsterkoks mochten bij de adel op audiëntie.

Wie had gedacht dat de hipsterkoks bedremmeld zouden stotteren hoe vereerd ze waren in het glimmend paleis te mogen komen, had zich vergist. Wie had gedacht dat de hipsterkoks een bloedige revolutie zouden starten, ook.

De hipsterkoks lieten weten dat de nieuwe god Mefisto hun inspiratie gaf, en dat wie meer een professioneel van hun diensten gebruik wou maken of gerechten zou willen maken zo lekker en snel als de hunne, hun credo zou moeten onderschrijven. Geen dwang, geen straf, geen revolutie, geen stakingen. Gewoon, erkennen dat hun credo fatsoenlijk voer oplevert, en dan hophop lekker wat eten.

Ze lieten zich voorstaan op sportiviteit en spelplezier. Dorre droge pennenlikkers zagen er dan ook niks in, maar ja, oud brood met vliegen is echt best vies, dus de pennenlikkers werden uitgerangeerd.



Wat kan ik zeggen? Sindsdien is het paradijs niet uitgebroken, maar het eten wel een heel stuk beter. Ook in palmzwaaiende buitenlanden zijn leuke koks lekkere dingen aan het maken, maar als je ze niet opsluit in een Beerput zijn ze niet erg goedkoop. Dus die kan je veel beter hun eigen specialiteiten laten bereiden.

Overigens proberen de dorre pennenlikkers natuurlijk de macht terug te grijpen. Dat hoort erbij. Voorlopig leggen ze het af tegen (de gerechten van) de moderne koks. Want eigenlijk zijn tegenwoordig vrijwel alle koks hipsterkoks, dus het echte hipsteren is er wel wat af.

[ Bericht 0% gewijzigd door sigme op 15-02-2021 14:15:38 ]

nieuw blaadje

Vorig jaar had een deel van onze burcht zich afgesplitst van de rest en had zich teruggetrokken in een apart noodgebouwtje. Dit omdat er een spoedbestelling was, die al een jaar of wat geleden klaar had moeten zijn. Destijds had die spoedbestelling zoveel vliegende haast dat er aan andere, met het recept en de ingrediënten onbekende burcht gevraagd was om de bestelling te leveren. Welk idee daar precies achter stak is me twee jaar later nog een even grot raadsel als destijds, maar čh, dat zijn adelijke beslissingen en daar krijg je toch geen vat op.

Anyway, twee jaar later was er dus nog geen taart.Er was wel een soort halffabrikaat, maar dat was best wel matig zeg maar.

Die andere burcht was er poepflauw van en bovendien lag er voor hun een leuke enorme bestelling te wachten die wél ging over hun expertise, dus ze hebben ons het halffabrikaat in het gezicht gesmeten, vergezeld van wat notities dat we zonder twijfel te dom waren om hun genialiteit te her- en erkennen.

Dat klopte wel in zoverre dat wij de genialiteit inderdaad niet zagen, het halfabrikaat daarom grotendeels hebben ontmanteld en daarna hard aan het werk zijn gegaan om er alsnog een soort eetbare vlaaitaart van te maken. Toen kwam het wel even goed uit dat vlaaiburcht en taartburcht verenigd waren. Een handjevol vlaaiers en taarters heeft zich toen dus teruggetrokken in een apart keukentje om die achterstallige bestelling te gaan bakken, bezorgen, met bloemenmeisjes ritueel naar uitgebreide proefsessies te sturen etc etc.

Dat was een jaar hard werken, maar wel met echt resultaat. Na een half jaar hadden we iets om naar het proeflokaal te sturen en binnen het jaar hadden we de eerste variant van de bestelling echt geleverd.

Daarna hadden we nog wel even wat werk aan tweaken, wat bijgerechtjes serveren etc. Maar sinds het begin van dit jaar zijn we er eigenlijk wel echt klaar mee. Dus hebben we ons noodkeukentje ontmanteld en zijn we weer terug in de gewone grote taartenkeuken.

Persoonlijk ben ik wel een beetje uitgekeken op taart. Lekker hoor, taart, maar na drie jaar wil ik wel eens wat anders.

Dus heb ik laatst maar eens een postduif gestuurd naar een buurburcht. Binnenkort ga ik verhuizen.

Binnen het domein van de banketbakkershertog, dat wel. Daar blijf ik liever wat binnen. De nieuwe burcht is wel een heel afwijkende. De keuken, de ingrediënten, dat is allemaal van een heel ander type en soort dan dat van de andere burchten.

Laat ik het maar de Queeste-burcht noemen. Het zijn Zoekers. Ik weet niet of ze echt een Graal voor ogen hebben. Ze zetten voornamelijk een soort speurtochten uit langs en door alle andere burchten. Dat leek mij wel aardig, kan ik nog eens een frisse neus halen. Hoewel het uiteraard momenteel allemaal via schreeuwluikjes gaat, hoe anders.

Een half jaar.

Een half jaar zit ik nu in de Queeste-burcht. Ik denk dat ik nu wel enig idee hebben wat ze allemaal doen in die burcht, maar aangezien we het nog steeds allemaal met schreeuwluikjes naar elkaar toe moeten communiceren zou het kunnen zijn dat er delen van deze burcht zijn waar dingen gefabriekt worden waar ik nog geen idee van heb.



Wat ze (we) precies maken is natuurlijk ook niet zo interessant. Maar het zijn dingen als speurtochten, puzzels, crypogrammen en kruiswoordraadsels, op basis waarvan kadopakketten worden samengesteld. Waarbij het niet altijd even duidelijk is of wij de puzzel ook maken of enkel het pakket, maar dat houdt het spannend. De spullen die in het kadopakket moeten komen komen uit een voorraadkast (duh). Wij hebben in onze Queeste-burcht geen voorraadkasten. Dus we houden rooftochten, in de voorraden van andere burchten. Het maakt nogal uit of zo'n rooftocht dan gedaan wordt door iemand die de te beroven burcht een beetje van binnen kent of niet. Rooftochten zijn altijd in opdracht: een kadopakketbestelling. Maar de opdracht is niet altijd even duidelijk (of wij niet altijd even snugger), dus we komen nog wel eens met het verkeerde aankakken .



Soms wil een andere burcht de voorraden herorganiseren, dan wordt ook onze hulp ingeroepen. De vragende burcht richt dan een nieuwe voorraadruimte in. Wij worden vervolgens uitgenodigd om de voorraden te verslepen van de oude voorraadkasten naar de nieuwe. Natuurlijk moet alles dan net anders dan het was, want dat is de reden voor herinrichten. Ik meen dat dit dan altijd 'vooruitgang' heet te zijn.



Het is vooral typhusveel werk waarbij het best lastig is om alle oude voorraden op de nieuwe plek te krijgen, want het is niet altijd duidelijk wat de nieuwe plek is. Moet de havermout bij ontbijtingrediënten of bij graanproducten? Als op plank A dozen voor 1 tot 10 flessen moeten, en op plank B dozen met meer dan 10 flessen, waar moet een doos met precies 10 flessen dan heen? Oh, houten kisten moeten in vak K. Maar deze houten kist is te groot om daar in te passen, wat nu? Euh, in de oude voorraadkast ligt nu nog wat ongesorteerd spul, wat moet daar mee? Etc etc.

Voordeel van zo'n herinrichting is wel dat we, als het klaar is, een goed beeld hebben van de voorraadkast van die burcht, voor het geval dat we er een rooftocht willen houden.

blaadje vooraf

Vroeger waren er een handjevol inbrekers. Die braken in waar ze dachten dat ze wezen moesten, roofden netjes en beschaafd de zaken die ze nodig dachten te hebben, deden dat in een kadodoos en stuurden die naar de opdrachtgever, een roofridder.
Op wat schoonheidsfoutjes af en toe na, was dit eigenlijk redelijk naar tevredenheid van rovers, beroofden en roverheid.

Inbrekers kwamen en gingen - er zaten veel huurlingen tussen, want inbrekers zijn op zoek naar spanning, sensatie en grote sommen gelds, en dat alles past beter bij een huurling dan bij een vaste aanstelling als gereguleerde inbreker.

Niettemin bleek er na een jaar of wat zich een harde kern gevormd te hebben van twee -inmiddels- meesterinbrekers, en daaromheen komende en gaande losse inbrekers. Met grote (GROTE) zakken goud is het gelukt om die twee meesterinbrekers te overreden om vaste inbreker te worden. De lossere contacten zijn wel vaak nog huurlingen.


Wel werd de hoeveelheid roofopdrachten steeds groter. En slopen er vaker schoonheidsfoutjes in de kadodozen.
En werd de vrije manier van her een der een beetje inbreken of kadodozen soms opeens versturen, en een andere bestelde kadodoos doodleuk niet leveren, de adel een doorn in het oog. Dat moest voorspelbaarder. Gereguleerder. Volgens procedures. Aangepaster en beleefder en gedienstiger. Passend in het landschap van de GroteBanketBakkersHertog.


Dat laatste was wel even een dingetje. De rooftochten vinden allemaal plaats in burchten van de GroteBanketBakkersHertog, maar de inbrekers vielen niet onder diens gezag. Onder welk gezag wel is mij niet precies duidelijk, maar laat ik het maar de Roverhoofdman noemen. Die overigens nooit roofopdrachten geeft! Roofopdrachten worden gegeven door roofridders. Uiteindelijk staat immers iedereen ten dienste van de adel, die op zijn beurt bestierd wordt door de godenwereld.

Er is een of ander halfbakken compromis uit gekomen, waarbij de GroteBanketBakkersHertog een nieuwe burcht heeft laten bouwen, de Queeste-burcht. De Roverhoofdman heeft vervolgens de inbrekers gevraagd om daar netjes door de voordeur naar binnen te lopen en er een kamertje te betrekken.

In het land van de GroteBanketBakkersHertog hebben we, zoals eerder uitgelegd, kloosterlingen, koks en recensenten en congierges en voetvolk.
De inbrekers zijn, zoals het woord al zegt, geen kloosterlingen, koks, recensenten, congierges of voetvolk.

Dat werd dus ook al weer lastig bij de adelijke wens tot assimilatie en voorspelbaarheid en procedures en andere pennenlikkerswensen.
Inbrekers zijn lastig te assimileren. Ze hebben zich eruit gered door zich te verklaren tot 'elitetroepen'. Die staan gewoon bóven de procedures. Dat lukte natuurlijk maar half, want de adel wou ook wat.

[ Bericht 0% gewijzigd door sigme op 30-08-2021 13:43:25 ]

blaadje stavaza

Dus wat hebben we nu?
• Een burcht
• Een kasteelheer (een huurling)
• Een onderknuppel (*)
• Twee meesterinbrekers
• Een handvol andere inbrekers
• Een handvol recensenten (die keuren de kadodozen voordat ze verzonden worden)
• Een congierge (handelt de post af)

*: De onderknuppel
Eén van de adelijke eisen was dat ze meer van te voren zouden weten wanneer welke kadodoos op de post zou gaan. Daartoe hebben ze die burcht met kasteelheer ingericht, net als in de taartenburcht moet de kasteelheer de volgorde van afhandeling van bestellingen bepalen.

Naar nieuw adelijk inzicht is er een poef gestart, waarbij elke burcht een onderknuppel krijgt. De onderknuppel moet ervoor zorgen dat de burchtbewoners 'optimaal presteren' zodat de kasteelheer zoveel mogelijk bestellingen kan afleveren, of in elk geval: zo kloppend mogelijk kan voorspellen welke bestellingen er geleverd gaan worden.
_{Dit proces leidt zeer voorstelbaar tot de meest voorspelbare uitkomst: zo minimaal mogelijk toezeggen en je daar dan aan houden.}

Hoe dan ook: ook de Queeste-burcht kreeg in het kader van de poef een onderknuppel.

De onderknuppel was een huurling, en die mocht dan al z'n uren besteden aan onderknuppelen. De onderknuppel was vast een aardige jongen, maar hij knuppelde weinig en het was onduidelijk wat hij dan wel deed met z'n tijd. Uiteindelijk leidde dat ertoe dat de onderknuppel z'n positie opgaf en nu is er even geen onderknuppel. Maar de adel/de poef vereist er wel weer een dus er zal wel een nieuwe komen.

Oh ja, de kasteelheer is zoals kasteelheren zijn. Weinig geliefd, heeft niks te zeggen maar zegt vanalles en heeft moeite met het beheren van de roofopdrachten.

Lenteblad
Ach, misschien kan ik wel weer eens een blaadje toevoegen aan het oneindige verhaal.

Ik moet zeggen dat de grote Pest-uitbraak alle sappige ontwikkelingen wel redelijk stillegde. Via schreeuwluikjes rellen is blijkbaar niet goed uitvoerbaar. Misschien kunnen we constateren dat als we onszelf allemaal opsluiten in een donkere privékelder en enkel via schreeuwluikjes elkaar becommuniceren, dat we dan weinig rottigheid uithalen en dus vast effectiever werken. Maar ik zou dat tweede deel van die zin niet zomaar als vanzelfsprekend aannemen.

Hoe dan ook, de Pest wordt langzaam uitgefaseerd. Her en der worden wat kasteelzalen afgestoft en mogen er mondjesmaat wat mensen uit hun hok naar de zaal. Bleek, hoestend en proestend komen ze daar verzamelen, worden prompt ziek en gaan snel terug hun hok in, uitzieken. Ikzelf laat de boel nog maar even de boel, al kom ik nu wel weer af en toe bijeen met wat burchtgenoten, maar dan buiten de burcht.

Zo gaan we in de loop van deze week verzamelen in een huurburcht. Via de schreeuwluikjes kwamen we er toevallig achter dat een aantal van ons de uitnodiging niet goed begrepen hadden, we zouden zomaar op minstens 3 verschillende adressen gestaan hebben als we niet even geroddeld hadden. Dat krijg je na 2 jaar eenzame opsluiting, geen idee meer welk kasteel waar ligt.

We gaan overleggen met onze burchtheer over de burchtinrichting. Waar er eerder wel eens burchten wat (te) provisorisch tegen elkaar aangebouwd waren, heeft bij ons onze burchtheer besloten z'n burcht provisorisch te splitsen.
In tijden van Pest betekende dat dat we de meeste burchtbewoners helemaal niet meer zagen bij de schreeuwluikjes, want de ene helft had zich verzameld in de ene schreeuwlelijkjeskring en de andere helft in de ander.

Nou, zoals je je wel kan voorstellen is niet iedereen even tevreden over deze constructie.
Dus dat moet geëvalueerd worden. Mjin hobby is dat niet, evalueren, altijd een hoop langdradig gelul, hoog oplopende emoties en aan het eind van het liedje is het zoals het was. Maarrrrrrrrrrr we gaan dus nu in levende lijve verzamelen op een burcht die daarbij een hoop lekkere hapjes en drankjes presenteert, en dan niet figuurlijk, dus dan sluit ik toch maar aan.

De eerste Pestlijders hebben zich al gemeld, de een heeft alleen nog maar een paar kleine bultjes, de ander een kind met bulten, de derde een vrouw die net getest is op bulten. Dus die komen gezellig ook want de Pest is uitgefaseerd dus het mag.

We hebben nog steeds geen nieuwe onderknuppel. Er is wel poging gedaan er eentje te vinden, maar die poging werd effectief gesaboteerd door de burchtbewoners en dat ontmoedigde de burchtheer en de adel dermate dat ze blijkbaar voorlopig zijn afgedropen met de onderknuppelpoef.
Bij gebrek aan onderknuppel om onze evasessie te begeleiden, hebben we een bewoner van de navelstaardershut uitgenodigd. In de navelstaarderhut woont een groepje navelaars, die ingehuurd kunnen worden voor feesten en partijen, vooral als er niks te vieren valt. Zo'n navelstaarder helpt ons dan naar onze navels te staren en de snavels te roeren of te houden, net naar gelang.

Altijd leuk, mensen die de burchten van binnen kennen.

Ons dagje snavelstaren in de huurburcht was wel ok. De lunch viel tegen, maar de zon scheen op het terras en het bier was fris. Vandaag zouden we weer een hapjesbijeenkomst hebben, nu zonder snavelaar want een echt feestje wegens groot succes. Helaas waren er zoveel Pestlijders die wegens smet niet mochten komen, dat het feest werd afgelast.

Ohm het feuilleton ligt wel wat stof te happen. Hoogste tijd voor enig vervolg.

Eerst maar even een bijpraatblaadje.
Ik zit nog bij de Queesteburcht. Die bevalt me wel, mogelijk blijf ik hier nog jaren plakken. Dat het me bevalt komt misschien ook wel doordat er weinig te verhalen valt..
Rust, reinheid en regelmaat wat de klok slaat hier. Brave zoekers die hun queestes verrichten. Meestal met goed gevolg, en daarna wacht de volgende speurtocht.

Onze burchtheer was een huurling, maar hij heeft zich laten omkopen door de hertog en is nu tot 'eigen volk' verklaard.

De poef met de onderknuppel is afgelopen, en de conclusie van de poef is dat de onderknuppels niet bijster geliefd werden. Nadat de eerste poging bij ons om onderknuppel Eén te vervangen door nummer Twee vakkundig gesaboteerd was door de quesanten zijn er geen nieuwe pogingen gewaagd door onze lokale adel.

We hebben als geëchte burchtbewoners nog steeds een soort scheiding van tafel en bed in twee groepen. We zijn nog wel samen maar soms niet helemaal, ofzo, ongeveer. Nu de Pest toch echt wel bijna is uitgewoed, bewonen we de burcht niet meer enkel via schreeuwluikjes, maar veelal gewoon echt wandelend en dwalend door gangen en zalen. Toen we met schreeuwluikjes werkten, zagen we de andere groep zelden. Nu in de burcht hebben we gewoon her en der wat hoekjes afgeschermd met wat oude lakens, zodat als we de groep willen buitensluiten/sparen, we even achter het laken aan tafel of te bed gaan. Maar gewoonlijk zitten we gezellig door elkaar in de grote zaal kruiswoordpuzzels te maken en kadopakketten in of uit te pakken.

Of het nu heel handig is, die scheiding van tafel en bed, daar zijn we niet heel erg uit. Maar we doen af en toe een Grote Theedoeksessie en dan rollen we met z'n allen over tafels en door bedden en daarna hebben we twee nieuwe groepen.

Bovendien verhuizen er toch best vaak mensen naar een andere burcht, of komen juist naar de onze. Huurlingen komen en gaan.

Enfin, wordt vervolgd...

Belletjesbriefje

quote:

Op zondag 13 december 2020 18:46 schreef sigme het volgende:
Sommige ambachtslieden zijn huurlingen. Zo is onze monnik een huurling, en de chefkok ook. Huurlingen zijn in zoverre problematisch dat we onderworpen zijn aan een goddelijk voorschrift van de Roemergod. Dit is de beschermutseling van verdrukten en vertrapten, en heeft verordend dat huurlingen onder geen beding langer dan 2 jaar gehuurd mogen worden. Helaas kiest niemand een huurling uit weelde, en liggen huurlingen niet voor het oprapen. Chefkok is ver, vér over z’n tht. Er is eenmaal pauselijk pardon verleend, en daarna een keer de draaideurconstructie gebruikt, maar chefkok zal ons moeten verlaten.

^{De post die je wilt quoten is 695 dagen oud. Wil je deze echt quoten?}

Zeshonderdvijfennegentig dagen geleden was m'n toenmalige chefkok, als huurling, al ver, vér over de houdbaarheidsdatum heen. Die houdbaarheidsdatum is niet omdat de kok bedierf, of omdat huurlingen verder willen trekken, maar is een een goddelijk voorschrift van de Roemergod. Dit is de beschermutseling van verdrukten en vertrapten, en Hij heeft verordend dat huurlingen onder geen beding langer dan 2 jaar gehuurd mogen worden.

Chefkok Taart kwam in 2017 tot ons. In de taartenburcht was dat. Ik verliet de taartenburcht zo'n zeshonderd dagen geleden, dus een slordige honderd dagen nadat ik schreef dat chefkok ons binnenkort zou moeten verlaten, vanwege Roemergod. Zeshonderd dagen geleden was chefkok nog steeds taarten aan het bakken.

Zeer onlangs landde er een postduif onder mijn raam, met een briefje waarop een bericht stond dat een van mijn vele touwtjes-met-belletjes gerinkeld had.

SPOILER: Robbers' Alarm Bell

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Hoe dan ook, een van mijn touwtjes in de taartenburcht had dus gerinkeld, en het bericht van de postduif was dat Chefkok de rinkelaar was. Dus ik direct een rechtstreekse postduif gestuurd geadresseerd aan de Chefkok. En jawel, een ruime zevenhonderd dagen nadat Chefkok allang en breed de deur gewezen had moeten zijn, zit Chefkok nog immer taarten te bakken in de taartenburcht. Als de Roemergod daar lucht van krijgt schudt Limburg op z'n grondvesten denk ik. Chefkok vertelde mij dat de taarten hem inmiddels mijlenver de keel uithangen en dat hij zich meer gekluisterd voelt in de krochten van de taartenburcht, dan de vrije blije huurling die hij dacht te zullen zijn toen hij het huurlingschap op zich nam. Ook vertelde hij dat hij een andere kok aan het inwerken was tot chefkok-taart en dat hij daarom hoopte eerdaags dan toch van taarten verlost te zijn en niet alleen de burcht maar het hele land te mogen verlaten.

Wat kan ik zeggen? Wordt vervolgd.. .

Oh ja, als ik dan toch bezig ben, een promotieblaadje.

Ooit, lang leden, toen er een advertentie was geplaatst in de dagbladen over een vrijstaande kamer in het bergland der burchten, toen werd er een kamer aangeboden op de 11^e verdieping.
Nadat ik had gehospiteerd en langs alle voetangels en klemmen was gekomen en bovendien door alle hoepels was gesprongen en daarmee dus Waardig bevonden, toen kreeg ik te horen dat ik een kamer kon krijgen, maar dan wel op de 10^e verdieping. Wel een van de grote kamers op de 10e, en met het vooruitzicht nog eens te kunnen verkassen naar de 11^e, maar als ik op dat moment in de burcht wou trekken, dan dus op de 10^e.

Persoonlijk was ik nogal in mijn nopjes met een kamer érgens op de Berg, welke burcht en welke verdieping maakte me niet zoveel uit. Dus ik hapte toe.
Maar ja, na zoveel jaren op de 10^e wilde ik toch wel eens wat anders. Zoals je zal kunnen begrijpen moet je daarvoor bij hogere Omes aankloppen.
Mijn kasteelheer heeft er niks over te zeggen, want die heeft nergens iets over te zeggen.
Ook de Bankerbakkershertog heeft er niks over te zeggen, en de Opperzoeker ook niet.

Zoals de kloosterlingen onder de Bisschop vallen, zo val ik onder de Probeerheer (m/v). Probeerheer de I^e was, zoals de naam al aangeeft, de eerste der Probeerheren ooit. Zijn tijd als Probeerheer duurde bekant een eeuwigheid, ik weet niet of het een eeuw, een halve of een kwart was, maar het valt vrijwel buiten de moderne tijdschalen. Probeerheer de I^e was Probeerheer toen ik een kamer aangeboden kreeg in het Bergland. Toen was de I^e al bijna blind en der dagen moe, en weggemoffeld in een kamertje in de krochten áchter het labyrinth. Ik zag hem niet vaak en hij zag allang niks meer.

Na Probeerheer de I^e kwam Probeerheer Dauphin aan de macht. Diens absolute macht duurde slechts een paar jaar, toen werden zijn vleugels gekortwiekt vanwege een goddelijke oekaze die voorschreef dat de spanwijdte van een Probeerheer en diens equivalenten (zoals de Bisschop) beperkt moest gaan worden.
Probeerheer Dauphin moest de probeermacht gaan delen met Probeerheer DeDame. PH Dauphin vond daar weinig aan, of misschien had hij andere redenen, in elk geval, hij gaf er de brui aan en toen kwam in zijn plaats Probeerheer Dietse. Dietse vond er zéker niks aan en droeg de macht over aan Modelleke.
Probeerheerduo DeDame en Modelleke kregen weer te grote vleugels, dus werd het duo een trio: DeDame, Modelleke en BlijEi. In de periode van de Pest kwam Modelleke tot de conclusie dat zij haar vleugels juist wilde uitslaan en verliet ons land om de wijde wereld rond te gaan reizen met niets dan een rugzakje. Het Probeerherentrio werd na enige tijd weer aangeheeld met een nieuwe derde; TheHill.
Inmiddels is bekend dat DeDame haar Probeerheertitel enkel nog in naam vervult; er wordt dus binnenkort een nieuwe nieuwe derde aangetrokken.

Hoe dan ook, ik was de tel wat kwijtgeraakt, alsmede het overzicht, en zo ook mijn handgeschreven perkament gestuurd aan het hoofdkwartier der probeerheren want zelf waren ze ook wat beduusd van zichzelf en alle ontwikkelingen. Kortom, eigenlijk waren ze mijn verzoek een beetje kwijt en was niet goed terug te vinden welke hoepels er eigenlijk waren om doorheen te zwemmen richting de hogere verdieping en hoe dat vroeger eigenlijk ging en wat er misschien wel of niet was afgesproken dus voor de zekerheid zetten ze maar een krabbel en mag ik m'n boeltje pakken en een verdiepinkje hoger gaan zitten.

Mooi extra ver uitzicht over de velden. Ik denk dat ik daar maar een tijdje ga blijven.
Wordt vervolgd!

[ Bericht 0% gewijzigd door sigme op 09-11-2022 07:47:20 ]

Oh ja, het bevalt best op de 11e verdieping. Thanx for asking. Ik overweeg om er ergens in het komende jaar minder uren te gaan doorbrengen, opdat ik mij meer kan vermeien. Vermeien is altijd mooier.

Hoe dan ook, tijd voor een afgescheurd blaadje.
Lang geleden, ergens in de situatie die ik beschreef aan het begin van dit feuilleton, woonde ik in de taartenburcht. Met een chefkok. Die toen, en dan hebben we het over 2020, al niet meer houdbaar was:

quote:

Op zondag 13 december 2020 18:46 schreef sigme het volgende:
Sommige ambachtslieden zijn huurlingen. Zo is onze monnik een huurling, en de chefkok ook. Huurlingen zijn in zoverre problematisch dat we onderworpen zijn aan een goddelijk voorschrift van de Roemergod. Dit is de beschermutseling van verdrukten en vertrapten, en heeft verordend dat huurlingen onder geen beding langer dan 2 jaar gehuurd mogen worden. Helaas kiest niemand een huurling uit weelde, en liggen huurlingen niet voor het oprapen. Chefkok is ver, vér over z’n tht. Er is eenmaal pauselijk pardon verleend, en daarna een keer de draaideurconstructie gebruikt, maar chefkok zal ons moeten verlaten.

Met kunst- en vliegwerk is het visum van deze chefkok voortdurend vernieuwd, verhervernieuwd, een keertje vervalst, een keer verdwenen, gederhervernieuwd en herverlengd. Maar nu is de koek echt op
Maar speciaal voor de chefkok kwamen we nog eens bijeen. De heks, de dwerg, de voorgangers van de monnik & de maagd, de opsen en de voetvolk.

Besproken werden de kasteelheren. Die van de appelflauwte (die nadien zich geprobeerd heeft te hervatten, edoch geofferd is op het altaar der vooruitgang), diens voorganger (de stofman), diens opvolger (de gestaPO).
Ook opvolgens van heks & dwerg gingen over de tong; de tussenpausjes waren matige toverkollen, wat er nu zit kan amper an een goocheltruuk onzichtbaar uitvoeren.

Hoe dan ook: het is duidelijk dat vroeger alles beter was, en de jeugd van tegenwoordig bakt er niets van.
Tevreden keerden wij ieder terug naar de krochten en burchten waar we nu wonen, gesterkt in het idee dat wij tijdig ontsnapt zijn.

[ Bericht 0% gewijzigd door sigme op 31-03-2023 08:08:43 ]

Oh ja, nagekomen post.
De ijzeren maagd is over de regenboog gevaren. Daar zwijgen we over want wij hebben haar op een vlot de rivier afgeduwd richting "er is stroomafwaarts vast wel nog een burcht". Dat was ook zo, en daar is ze zelfs nog behoorlijk op het schild gehesen. Maar toen kwam die regenboog, en een olifant met een lange snuit, en die blies haar verhaaltje uit.

[ Bericht 0% gewijzigd door sigme op 31-03-2023 08:09:09 ]

Adviesvodje

Om voor mij gelukkig onbekende redenen heeft de adel in hun jaarlijkse adelborstbesluiten opgenomen dat hun burchten dit jaar betrouwbaarder en zekerder moeten worden. En dan bedoelen ze natuurlijk niet dat ze de burchten gaan versterken, maar dat wij onbetrouwbare en/of onzekere sujetten zijn. Of misschien bedoelen ze dat zij nooit weten wanneer wij de presentjes klaar hebben. Of hoe hoog de rekening blijkt.
Hoe dan ook, adelborstbesluit is dat wij voortaan meer OpsMurf moeten werken opdat wij betrouwbaarder worden. Mocht het verband u ontgaan, mij ook.

Om dit (wat? iets!) te bewerkstelligen heeft ons adeldom (in een land buiten het onze) een kudde sultans gevangen en naar ons land geleid. Dat begon met een kleine verkennersultan, die al ras een kleine kudde sultans erbij haalde. Sultans zijn dure kostgangers die her en der in de weg lopen, koeiďg kijken, vragen stellen en dan een adviesvod uitschijten wat meestal het binnenhalen van meer sultans adviseert.

Tot nu toe gedraagt deze kudde sultans zich als verwacht.
Alleen zijn dit misschien wat een wat jonge of extra domme kudde sultans, want ze hebben zich wat vergaloppeerd. Op hun verzoek, en dat van onze adel, hebben wij hun een paar weken opgenomen in onze burcht alsof het welkome gasten waren. Ze mochten overal komen, alles vragen en kregen bij alles onze hulp en op alles antwoord. Op basis daarvan zouden ze aan het eind ons vertellen wat ze zoal bevonden hadden en wat hun vod dus ongeveer zou adviseren (naast het standaardadvies: grotere kudde sultans).

Per toeval kwamen we er achter dat ze hun vod af hadden en aan de adel overhandigd, zonder vertellechie aan ons. In hun vod beschreven ze hun bezoekjes aan onze burcht en wel alsof wij een stel onhandige zakkenrollers waren in plaats van de edeldieven die we in werkelijkheid zijn. Gelardeerd met citaten uit vertrouwelijke gesprekken.

Dus nu zijn de rapen gaar.

Overigens is de voornaamste conclusie van hun vod dat met redelijke geringe inzet van een kudde sultans, het een kudde sultans zou moeten lukken om in een jaar tijd onze burcht in elk geval één streepje te verheffen.