sigme’s eindeloze feuilleton

sigme’s eindeloze feuilleton

SPOILER: wat is een feuilleton?

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Het landschap
We hebben het hier over een mythisch land, met burchten. Ons verhaal speelt zich af op een van de burchten, en wel een die op wankele grond staat. Die grond is gevormd uit twee drijfeilanden die enige tijd geleden tegen elkaar getrokken zijn, waarop de twee losse burchtjes die op elk eiland stonden ietwat zijn afgebroken en met het materiaal nieuwe, grotere gebouwen van gemaakt. Helaas bleek de verbinding zwak, en de twee eilanden zijn weer een beetje losgescheurd, waarmee de gebouwen wat beschadigd zijn geraakt en er noodbruggetjes zijn aangelegd, met name daar waar de scheur dwars door een gebouw loopt.

De groepen/ambachten
Er is adel. In de burcht heerst de kasteelheer, tamelijk lage adel, en bovendien is het eigenlijk een omhooggevallen boer.
Er zijn kloosterlingen, afgezonden door de bisschop. Kloosterlingen doen al het schrijfwerk.
Er zijn koks. Die maken de burchtproducten voor de buitenwereld.
Er zijn recensenten/voorproevers.
Er zijn conciërges. Die verpakken de gerechten van de koks en verschepen ze naar de buitenwereld.
Er is voetvolk. Die houden waarschijnlijk de boel draaiende, maar niemand verdiept zich er erg in wat zij nu precies doen.

Oh, en er zijn goden natuurlijk. Die hebben weinig directe invloed op de burchtbewoners, maar de adel siddert voor hun oekazes. Zodra goddelijke oekazes zijn vertaald naar adellijke instructies en/of voorschriften heeft dat wel invloed op de burcht.

De taarten
Elke burcht heeft koks en kloosterlingen etc, en elke burcht heeft een eigen specialiteit. De onze bakt taarten/vlaaien. We hebben een stuk of 15 verschillende taarten en ook zoveel vlaaien, die we in verschillende oplages opleveren. Eigenlijk bakte men op de ene oude burcht taarten en op de andere vlaaien, en sinds de scheur er is doen we ook gewoon weer taarten aan de ene (onze) kant en vlaaien op de andere (hullie).
Onze burcht valt onder de banketbakkershertog, er zijn nabije burchten die koekjes bakken, of cakes etc. Verder weg zijn er ook soepburchten, stampotburchten en weetikveel meer. Wij maken taart.

De personages in hun bezigheden
De kasteelheer gaat, anders dan je misschien zou denken, eigenlijk nergens over. Hij is niet de baas van de kloosterlingen, koks, recensenten of conciërges. Wel wordt hij door hogere adel afgerekend op de hoeveelheid en kwaliteit van de taarten (en de personeelskosten). Hij mag daarom wel zeggen welke taarten eerst gebakken zouden(!) moeten worden.

Kloosterlingen doen alle schrijfwerk. Waaronder alle recepten voor de koks. Kloosterlingen hebben niet per se veel verstand van taart. Of koken. Wij hebben twee kloosterlingen, een jong nonnetje en een iets oudere monnik. De vlaaiburcht had een volwassen maagd, maar die heeft onlangs de bisschop gemeld dat ze de kasteelheer een onbehouwen boer vond en toen door de bisschop overgeplaatst. De vlaaienburcht zit nu zonder kloosterling.

De koks bakken taart en vlaai. Dat doen ze op ervaring en ietwat op recept. We hebben 1 chefkok. Toen de scheur langzaam de burcht spleet is de chefkok bij de taarten gebleven, samen met de souschef. De commis de cuisine en de casserolier zwaaien de scepter bij de vlaaien. Koks zijn vaak enorm bezig met allerlei franje van hun taart, daarbij nog wel eens andere belangrijke taartaspecten (eetbaarheid, vorm, kostprijs, levertijd) uit het oog verliezend.

De recensenten zijn arrogante lieden, die zich overal mee bemoeien. Ze kraken de recepten van de kloosterlingen af, en de taarten van de koks. Zelf leveren ze niks nuttigs op. Wij hebben er twee; de heks, vol met oude wijsheden en enge waarzeggerij, en haar hulpje, een vriendelijke gnoom die rustig en beschouwend te werk gaat. De vlaaienhelft heeft een toverkol en een dwerg.

De huurlingen
Sommige ambachtslieden zijn huurlingen. Zo is onze monnik een huurling, en de chefkok ook. Huurlingen zijn in zoverre problematisch dat we onderworpen zijn aan een goddelijk voorschrift van de Roemergod. Dit is de beschermutseling van verdrukten en vertrapten, en heeft verordend dat huurlingen onder geen beding langer dan 2 jaar gehuurd mogen worden. Helaas kiest niemand een huurling uit weelde, en liggen huurlingen niet voor het oprapen. Chefkok is ver, vér over z’n tht. Er is eenmaal pauselijk pardon verleend, en daarna een keer de draaideurconstructie gebruikt, maar chefkok zal ons moeten verlaten.

De toestand
In ons mythisch land heerst, net als bij jullie, de Pest. Sinds het uitbreken daarvan kunnen we niet meer samenwerken met directe collega's, of bij elkaar de kamer binnenvallen, lekker luistervinken bij de kloosterlingen of alvast uit de keuken halfgare hapjes proeven of kladrecensies uit de prullenbak vissen en doorlezen.
We kunnen communiceren per brief en telefoon en dergelijke, en we kunnen elk in een speciaal kamertje gaan staan met een luikje naar de binnenplaats zodat we elkaars hoofd kunnen zien terwijl we elkaar boodschappen toeschreeuwen. 

De oude velletjes
Voordat een feuilleton zoveel status heeft dat het echt een geheel wordt, zijn er natuurlijk al wat losse vellen her en der beschreven, en gelezen door sommigen.

Oude vellen: het lijk
Op een van de oude feuilles wordt verhaald van het lijk. Er lag ergens een dood bloemenmeisjeslijk, in een kast, zoals het hoort. Dit was toen het eiland nog één leek, maar onder water de rot die tot de scheur zou leiden al flink had ingezet.

Het probleem met het lijk was dat de kasteelheer een paar maal geïnformeerd had naar de toestand van het bloemenmeisje, waarop alle betrokken kasteelheer bezworen dat bloemenmeisje in blakende gezondheid was en binnenkort de feestelijk stoet zou leiden.

Een poging het lijkje in een jurk op de bloemenwagen aan de kasteelheer te presenteren werd doorzien door de kasteelheer, die door de heks ingefluisterd was dat dat meiske stonk en rammelde.
Daarna is het lijk netjes gebalsemd en ligt nu ergens in het volle zicht te wachten op een reïncarnatie. De reïncarnatie zou volgens de vlaaienbakkers weldra plaatsvinden, maar helaas duiken er steeds nieuwe hobbels op en zijn er nieuwe bezweringen en vlaaien nodig om de magische wederopstanding binnenkort of iets later misschien ooit….. wordt vervolgd

Oude vellen: de brief van de koning

Ok, we hebben een maagd. Schikkerig en lichtgeraakt . En een onbehouwen boer die het op raadselachtige wijze tot kasteelheer geschopt heeft. Maagd, lid van het vlaaienklooster, vind dat kasteelheer een hork is, en heeft haar nood geklaagd bij de bisschop. Bisschop aait haar over d'r bolletje en plaatst haar over naar een ander klooster.

Bisschop, altijd in voor een vette rel, zeker omdat hij de implosie van de vorige maagd (een geharnaste maagd, waarvan niemand denkt dat ze maagd was) nog vers in het geheugen heeft. Ok, bisschop dus, die liep naar de lokale koning en brieste dat Kasteelheer terug naar z'n varrekens mot worden geschopt.

Koning weet van hoed noch rand, heeft geen idee of bisschop een punt heeft een stuurt een paar duiven naar lakeien in het kasteel waarin hij eist dat ze direct antwoorden op de vraag of kasteelhereboer een lul is, zonder nadere context en met een dreigement dat ze geen raad mogen vragen aan anderen.

De lakeien begrijpen de vraag niet echt, snappen wel dat er ergens stront aan de knikker is en houden zich wat op de vlakte. Ze hebben sowieso niet echt problemen met de kasteelheer (of eigenlijk: andere kasteelheren zijn ook geen pretje).

Koning besluit dat maagd vermoedelijk wat schrikachtig van aard is en dat het besluit van bisschop op haar over te plaatsten een Wijs Besluit is, doet alsof het zijn besluit is en stuurt kasteelheer een reprimande voor het op de kast jagen van maagden en daarmee is de kous af.

Totdat een geheimzinnige brief de koning bereikt. Daarin staat dat er heus wel wat mankeert aan die kasteelheer! We noemen geen man en paard maar..... Nu is de koning verward. Heeft hij misschien geblunderd? Heeft hij misschien een maagd geofferd op het altaar van een waanzinnige boer? Hij stuurt een brief op poten naar de kasteelheer over wangedrag en verantwoordelijkheid en transparantie en boetedoening. De koningsbrief wordt aan de kasteelheer overhandigd op het moment dat deze net een belangrijk feest van taarters en vlaaiers aan het openen is. Kasteelheer opent brief, valt sidderend op z'n knieën en stamelt nog net iets naar z'n getrouwen en rent lijkbleek weg...

verhalen uit de oude doos

De heks vertelt.

quote:

Vroeger, toen ik nog een klein hübsch beginnend heksje was, was alles anders. Het hele landschap was anders, geaccidenteerder. Elke beroepsgroep zat met alle vakgenoten in 1 burcht, wij recensenten zaten in een mooi kasteel aan een groot binnenwater, waar je mooi op kon surfen. Kloosterlingen hokten samen in het Grote Klooster en koks in de Keukenburcht, bijgenaamd 'de Beerput'.
Communicatie tussen de burchten liep via zwaarbewaakte douaneposten, die alle brieven uitgebreid controleerden op juiste lakzegels en frankering, en soms wat kwijtmaakten.

In het klooster werd eindeloos en nijver gezwoegd op schrijfwerk. Af en toe hielden ze pagansessies, waarbij allerlei volk uit andere burchten was uitgenodigd voor een studiemiddag. Dan werd 1 document in een soort Poolse landdag bezworen, en als iedereen murw was werd het document heilig verklaard. Dan werd de tekst in steen gebeiteld, en ging er een afschrift naar het surfkasteel en eentje naar de beerput.

Het waren mooie tijden voor de recensenten. Als er zo'n kloosterbrief binnenkwam werd het surfen onderbroken om de brief te bestuderen. Meestal stond er bij vrij oppervlakkige lezing wel iets in dat we konden gebruiken. Bijvoorbeeld zoiets: "men bakke de taart 3 minuten op 150^o in het midden van de oven".
Beet! Dan gingen we een mooi officieel schrijven opstellen en postzegels aanvragen. Waren de zegels binnen dan ging er een brief naar het klooster, met de opmerking dat ons onduidelijk is wat voor graden bedoeld worden (Kelvin? Celsius?) en dat we er zo natuurlijk niks mee kunnen.

Dan wachtten we (lees: we gingen weer surfen). Na verloop van tijd kwam er een bode, met taart. Als de taart er taartvormig uitzag stuurden we 'm terug naar de keuken want een taart die 3 minuten gebakken is moet een rauwe flats zijn. Met begeleidend schrijven natuurlijk, dat de taart niet eens in ontvangst genomen wordt in deze staat. Dan gingen wij weer surfen. Als we wanhopige sms'jes kregen van koks die probeerden ons uit te leggen dat de kloosterlingen natuurlijk 3 KWARTIER bedoeld hadden, geen 3 MINUTEN, dan stuurden we na een weekje een bericht terug dat wij, en zij, niks te maken hadden met bedoelingen, enkel met recepten. En daarin staat 3 MINUTEN. Punt.

Meestal ging er dan na verloop van tijd wel iemand palaveren in het klooster, waar na een maand studie dan besloten om er inderdaad 3 kwartier van te maken, en graden Celsius. De steen moest geherbeiteld worden, officiële afschriften naar surf en beer, en dan moesten wij toch echt iets langer ons surfen onderbreken.

Op basis van het nieuwe recept formuleerden wij dan hoe de taart er volgens ons uit zou moeten zien, wat erin zou zitten (en wat niet), van dat soort dingen. Daar maakten we enorme rapporten van, en dan gingen we weer surfen. Na enige tijd kwam er weer een taart. Deze keer moesten we 'm dan maar aansnijden.

De reden dat de keukenburcht 'de beerput' genoemd werd, was omdat het ding vergeven was van de vliegen. Taarten zaten dan ook altijd vol vliegen. Erop, erin, eronder.
Dus van de taart visten we eerst maar eens alle zichtbare vliegen, en prikten deze op een officiële vliegdeterminatiekaart. Daarna ontleden we de rest van de taart, deden chemische proefjes, metingen, wegingen, en eventueel een heeeeeel voorzichtig hapje. Taarten waren gewoonlijk smerig, en bovendien zat er vrijwel altijd toch nog een vlieg in je hapje.

Nou, en dan kwam het leuke werk: de recensie schrijven. Vol vuur schreven we een sarcastisch verslag over aantallen en soorten vliegen (stront/brom/levend/tseetsee etc), welke voorgeschreven ingrediënten er niet in zaten, onverwachte dingen aangetroffen in taart, bakkwaliteit (rauw/gaar/aangebrand/geblakerd) etc etc.

De verslag ging ergens naar een Ivoren Toren, alwaar dan besloten werd de taart wel of niet door te sturen naar de congiërges. Of dat besluit iets te maken had met onze recensie was nooit heel helder, maar dat was verder ons pakkie-an ook niet.

Mooie tijden waren dat. Recensenten waren zongebruind van al dat surfen, onaantastbaar en vilein. Kloosterlingen en koks waren bleekneusjes, altoos aan het zwoegen in de krochten van hun burchten, omgeven door pagans of vliegen. Het enige minpunt van deze tijd was dat we werkelijk nooit een mooie lekkere taart aangeboden kregen.

[ Bericht 0% gewijzigd door sigme op 14-12-2020 12:15:42 ]

Kladblaadje

Gister was de kasteelheer weer gewoon op het kasteel. Hij toonde zijn hoofd vanaf zijn binnenplaats-luikje bij het rituele ochtendomroeprondje. In het rituele omroeprondje komt even iedereen bij z'n luikje staan en dan schreeuwen we een voor een over de binnenplaats dat we er nog zijn. Niemand vroeg iets aan de kasteelheer over z'n weekend of de brief, en de kasteelheer deed gewoon alsof het gewoon maandag was.

[ Bericht 0% gewijzigd door sigme op 15-12-2020 13:06:03 ]