[Wielrennen] #460 Sunweb wordt DSM

quote:

Op vrijdag 4 december 2020 00:51 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:
[ twitter ]

Toch wel een fenomeen hoor, die Rot Ellingworth. Een partij Britse narigheid binnenhalen met Cav, Williams, Davies en Fredje Wright, daarna snel weer vertrekken.

Baggerijn blijft een chaotisch ploegje, benieuwd wat daar achter de schermen allemaal aan de hand is. Moeten ook nog steeds een paar transfers bevestigen, dat we daar niets meer over hebben gehoord zal wel aan het vertrek van Ellingworth liggen. Voorlopig zijn ze nog niet victorious.

quote:

Op vrijdag 4 december 2020 12:27 schreef Momo het volgende:
Innovation, science, research, development,data analysis,climate change, ecological footprint, sustainability is dit een wielerploegpresentatie?

quote:

Op vrijdag 4 december 2020 14:41 schreef _-_ratjetoe_-_ het volgende:

[..]

Oei, dit gaat mensen triggeren.

quote:

Uiteraard slorpte Wout van Aert alle aandacht op, maar ook Tom Pidcock maakte vorig weekend zijn rentree in de cross. De 21-jarige Brit eindigde vrij anoniem zeventiende in Tabor. “Mijn doelen liggen later. Eerst het WK veldrijden, dan de Ardennenklassiekers en in de zomer mountainbiken in Tokio”, aldus het nieuwste lid van Ineos-Grenadiers, die zich de komende maanden dapper in het zog van Mathieu van der Poel wil nestelen.

Vergis u niet. Hij pendelt tegenwoordig dan wel tussen zijn nieuwe woonplaats Andorra en Buggenhout, waar hij logeert bij zijn vaste begeleider Kurt Bogaerts, maar Tom Pidcock is en blijft een echte Brit. Flegmatiek, droge humor en tijdens het telefonisch interview reed hij – zoals het een eilandbewoner betaamt – met zijn auto aan de linkerkant van het wegdek. En maar beter ook. Sinds woensdag vertoeft hij in Manchester samen met Laurens De Plus en andere toprenners van Ineos-Grenadiers. Tijdens de driedaagse ondergaan de renners een eerste inspanningstest, wordt materiaaltechnisch alles op punt gezet en kunnen de nieuwe gezichten kennis maken met de renners en staf.

Pidcock is een van die nieuwe gezichten. Vanaf 1 maart 2021 behoort hij officieel tot de meest vermogende wielerploeg ter wereld. Met zijn 21 jaar is hij de benjamin van de bende. Toch verwacht sportieve baas Sir Dave Brailsford veel van zijn youngster. “Tom is een van de meeste opwindende talenten van zijn generatie. Hij is ongelofelijk compleet en presteert op het allerhoogste niveau in verschillende disciplines. We spreken over een geboren winnaar.”

Ontplofte benen
Wat die polyvalentie betreft, daar komen we straks op terug. Zijn imago van geboren winnaar vloeit voort uit zijn eerste kennismaking met Brailsford. “Ik heb Dave ontmoet in 2017 daags voor het WK tijdrijden voor junioren in Bergen. Hij gaf mij een paar tips en zou mij in de gaten te houden. De dag nadien werd ik wereldkampioen en zijn we contact blijven houden.”

Pidcock bleef winnen. In 2019 de Ronde van de Elzas en Parijs-Roubaix voor beloften. Deze zomer drie ritten en het eindklassement van de Baby Giro. Ook reed hij mee op het WK bij de profs. Hij was in Imola zowaar kopman van de Britse nationale ploeg. Hij eindigde 42ste op 9’24” van Julian Alaphilippe. “Een leerrijke ervaring, maar in de slotronde ontploften mijn benen. Een wedstrijd van 260 kilometer is toch nog andere koek dan de beloftenkoersen.”

Voorbestemd om te klimmen
Naast ervaring nam Pidcock uit Imola ook een eerste kennismaking met zijn toekomstige ploegmaats mee naar huis. Luke Rowe was op het WK zijn lijfwacht. “Ik woon sinds kort in Andorra en heb daar ook al enkele ploegmaats leren kennen. Giro-winnaar Tao Geoghegan Hart heeft me wegwijs gemaakt.”

Net als Geoghegan Hart is ook Pidcock met zijn 1m71 en 59 kilogram voorbestemd om uit te groeien tot een klassementsrenner – de corebusiness van Ineos-Grenadiers. Toch moeten we nog minstens een jaar wachten om zijn kunnen in het hooggebergte te beoordelen. “Ik zal pas ten vroegste in 2022 een grote ronde rijden. Ik weet nog niet of ik ooit een klassementsman kan worden of eerder een rittenkaper, maar ik besef wel dat klimmen mij het beste af gaat.”

Toen we hem drie jaar terug een eerste keer interviewden, heette zijn droomkoers nochtans Parijs-Roubaix. “Ik heb zeker voldoende techniek voor Roubaix, maar ik zal als lichtgewicht altijd in het nadeel zijn tegen de renners van 80 kilogram. Toen ik Roubaix voor beloften won, was ik op slag verliefd op die koers en kasseien, maar dat was van korte duur. Enkele dagen later verkende ik het parcours van de Ronde van Vlaanderen met de nationale selectie en werd ik op elke kasseihelling gelost. Ik wil zeker ooit Parijs-Roubaix rijden, maar nog niet in 2021.”

Wat volgende lente wel op zijn programma staat, is de Strade Bianche. “Ik koers graag op gravel. Bovendien telt de wedstrijd slechts 180 kilometer. Dat moet wel nog lukken.” De Vlaamse klassiekers slaat hij over. “In de Ardennenklassiekers start ik normaal wel.”

Nog niet top
Zijn grootste doel van het seizoen ligt niet op de weg. “Vanaf mei focus ik me volledig op het mountainbiken en rijd ik drie wereldbekers.” Daar wil hij zich plaatsen voor de Spelen van Tokio. “Tom maakt zeker kans om een ticket te bemachtigen en zal niet naar Tokio trekken om louter deel te nemen. Hij heeft nog nooit een mountainbikerace bij de profs gereden, maar op het WK bij de beloften klokte hij snellere rondetijden dan de profs”, zegt mentor Kurt Bogaerts.

Pidcock zal in 2021 vaak tegen Mathieu van der Poel koersen. Te beginnen in de cross vanaf midden december. Vorige winter werd hij nog vicewereldkampioen achter de Nederlander. De verwachtingen zijn hoog, maar die werden afgelopen zondag in Tabor nog niet ingelost: zeventiende op meer dan twee minuten van Michael Vanthourenhout. “Een tegenvaller”, bekent Pidcock. “Ik mikte vooraf op de top tien, maar voelde al snel dat het onmogelijk was. Ik had beter moeten weten. Op tv zag ik dat het niveau op de Koppenberg en in Niel erg hoog lag. De top is naar cross-normen vrij breed. Ik ben ook nog niet top. In november heb ik een rustpauze ingelast na een lang seizoen en veel aandacht besteed aan stabilisatie-oefeningen bij Lieven Maesschalck in Antwerpen. Pas binnen twee weken zal ik kunnen meedingen voor de top vijf en het podium.”

“Niet voor het geld”
Toen we Pidcock in de herfst van 2017 interviewden, was hij nog lid van het Telenet-Fidea van Sven Nys. In de zomer van 2017 was hij er alweer weg. Volgens Nys vertrok de Brit om financiële redenen, maar Pidcock weerlegt dat. “Ik kan u zeggen dat ik bij mijn veldritploeg Trinity nog geen penny heb verdiend, dus dat is larie. Ik cross niet voor het geld.”

Gelukkig maar, want net als zijn collega’s, moet ook de vicewereldkampioen inboeten qua startgelden. Van 2500 euro naar 1250 euro. “Je kan er moeilijk over klagen. Het is nu eenmaal de situatie zoals ze is in het crazy jaar 2020. Als ik meer wil verdienen, moet ik maar dichter finishen en meer prijzengeld vangen.”

Al luidt de vraag hoe lang Pidcock nog zal crossen, wetende dat Ineos-Grenadiers ook op de weg veel van het grootste Britse talent verwacht. In 2017 zegde Pidcock dat hij nog minstens drie jaar in het veld zou blijven. Die termijn is nu om. “Doe er nog maar een paar jaren bij. Ik wil in de toekomst graag nog tien crossen per winter afwerken. Een beetje zoals Van der Poel en Van Aert. Als je tien crossen rijdt, kan je voldoende UCI-punten verzamelen om een goede startpositie te bemachtigen op het WK, want ook die wereldtitel in het veld blijft een droom.” Benieuwd of Sir Brailsford ook wakker ligt van een eerste Britse wereldkampioen veldrijden.

quote:

Op vrijdag 4 december 2020 20:05 schreef Koffieplanter het volgende:
Zitten jullie al op de Javier Jamaica bandwagon?

quote:

Op vrijdag 4 december 2020 20:07 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:

[..]

De Roemeense haarlijn heeft hem al gekaapt.

quote:

Op vrijdag 4 december 2020 20:08 schreef Koffieplanter het volgende:

[..]

Mihai heeft niks.

quote:

Op vrijdag 4 december 2020 20:10 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:

[..]

[ twitter ]

Het is wel een beetje een downie.

quote:

Op vrijdag 4 december 2020 17:36 schreef Sjoerd102 het volgende:
De Sekte Mannen

quote:

Op vrijdag 4 december 2020 20:19 schreef TargaFlorio het volgende:

[..]

De vrouwenploeg is ook erg belangrijk.

quote:

Op vrijdag 4 december 2020 20:36 schreef Immerdebestebob het volgende:

[..]

Dikke sexy memmen.

quote:

Op vrijdag 4 december 2020 20:38 schreef TargaFlorio het volgende:

[..]

Door Samenwerking Macht

quote:

Team van Tour-winnaar Tadej Pogacar krijgt coronavaccin op trainingskamp

De renners van UAE Team Emirates zullen in januari tijdens een trainingskamp in de Emiraten gevaccineerd worden tegen het coronavirus. Dat heeft teammanager Mauro Gianetti verteld in de Italiaanse sportkrant La Gazzetta dello Sport.

Mauro Gianetti, ex-winnaar van Luik-Bastenaken-Luik en Amstel Gold Race, was zelf een van de proefpersonen voor het vaccin SinoPharm. Dat werd in China ontwikkeld en een deel van de testen vond in de Verenigde Arabische Emiraten plaats.

"Ik was een van de 30.000 vrijwilligers in Abu Dhabi die het nieuwe SinoPharm vaccin testten. Ik kreeg twee dosissen en had geen bijwerkingen", legt de Zwitser uit in La Gazzetta.

"Het bevindt zich vandaag in testfase drie. Er is nog geen officiële toelating, maar die laat niet lang meer op zich wachten. Ze voorzien in 2021 een miljard dosissen te verdelen. In januari willen wij de renners en staf vaccineren."

Volgens Gianetti heeft hij voldoende dosissen om de 28 renners en zowat 100 stafleden te vaccineren, al benadrukt hij dat niemand verplicht zal worden. "Het is een persoonlijke keuze", klinkt het.

UAE Team Emirates werd dit jaar getroffen door verschillende coronagevallen. Het virus kreeg onder meer topsprinter Fernando Gaviria te pakken. Ook Tour-winnaar Tadej Pogacar moest in quarantaine, terwijl ploegosteopaat Dario Marini 9 dagen op intensieve verzorging lag.


"Dit zal onze relatie met de buitenwereld helemaal veranderen", gelooft Gianetti. "Als ploeg werden wij in februari hard geraakt door het coronavirus. We weten welke nachtmerrie het is om het virus door te maken."

quote:

Op maandag 7 december 2020 19:55 schreef Pino112 het volgende:
90 renners op de Spelen bij de wegwedstrijd. Zowel bij mannen als vrouwen.
Alles wordt gelijkgetrokken.

https://www.uci.org/insid(...)pic-games-paris-2024

quote:

Op maandag 7 december 2020 20:09 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:
Wel genot dat alle traditionele sporten het met minder plaatsen moeten doen zodat het IOC onzin als breakdancen kan toevoegen aan het programma.

De olumpische spelen zijn geen sport.

quote:

Op donderdag 10 december 2020 13:57 schreef Marcoss het volgende:
Shirt FDJ 2021

[ afbeelding ]

En DQS 2021

[ afbeelding ]

quote:

Op maandag 14 december 2020 08:56 schreef Momo het volgende:
[ twitter ]
Dit is wel intressant over het effect van draften in het wielrennen.

quote:

Op woensdag 16 december 2020 22:51 schreef Sjoerd102 het volgende:
Showbizz nieuws. Groenewegen gaat trouwen.
Nu alleen de vraag: is die meid op die 2e foto echt Nine zonder Make-up?
https://twitter.com/StormsNine/status/1338764551442100225

quote:

Precies 10 jaar geleden verdween de Pegasus-spookploeg uit het peloton: “Hendrik, heb jij dollars?”

Het begon op het privé-eiland van Richard Branson, het eindigde in een Milanees hotel, aan een tafeltje tegenover een oplichter uit Libanon. Precies tien jaar geleden speelde zich in het wielrennen de tragikomedie ‘Team Pegasus’ af. De gedupeerden van toen reconstrueren de op- en ondergang van de grootste wielerploeg die nooit zou bestaan.

De foto die u ziet, is de enige die bestaat van Team Pegasus. Hij belandde afgelopen week in onze mailbox, met een boodschap van de afzender: “Je hebt hem niet van mij”. Het beeld is genomen op de eerste en enige stage van de ploeg. Alle blije gezichten hebben er daar nog geen idee van: dichter bij wat een wielerploeg is, zal ‘Team Pegasus’ nooit geraken.

Het Australische team zou nochtans groot worden. Vanaf september 2010 staat elke week dezelfde kop in de kranten: Renner X op weg naar Australische Pegasus-project. Fabian Cancellara, Richie Porte en Thor Hushovd passeren de revue. Uiteindelijk is Robbie McEwen de eerste grote naam die effectief een contract tekent. En via McEwen komt ook de Belgische ploegleider Hendrik Redant aan boord. “Ik lag nog onder contract bij Lotto”, zegt Redant. “De enige keer in mijn loopbaan dat ik een contract van twee jaar had kunnen tekenen. Maar bij Pegasus zou ik zelf de ploeg kunnen uitbouwen, wat altijd mijn ambitie was geweest. Ik zou sportief manager zijn en mocht zelf de staf samenstellen. Natuurlijk stond ik daar open voor.”

In de Vuelta van 2010 ontmoet Redant in Barcelona Chris White, de man die het hele Pegasus-project in de steigers heeft gezet. White is op dat moment manager van de succesvolle, maar kleinschalige continentale Fly V-ploeg. Als oud-renner met een diploma boekhouden heeft hij een Lefevere-profiel. “Meneer Chris White vertelde een machtig verhaal”, zegt Redant. “Hij had zeer goeie ideeën. En een budget van tien tot vijftien miljoen euro. De ploeg zou voorlopig Team Pegasus heten (naar het gevleugelde paard uit de Griekse mythologie, nvdr.), maar meneer Chris White had een grote sponsor gevonden, zo verzekerde hij.”

De mysterieuze geldschieter achter Pegasus is in de pers voer voor speculatie. De naam van scheermesjesfabrikant en multinational Gillette doet de ronde, maar dat is het eerste van vele misverstanden rond het team. Het echte kapitaal dat manager White achter zich heeft, is de Amerikaanse familie Gillett, die niks met scheermesjes te maken heeft. George N. Gillett Jr maakte als zakenman fortuin in de media- en consultancywereld en maakt er zijn hele loopbaan een hobby van om sportteams op te kopen. In 2010 is hij samen met Tom Hicks eigenaar van de Premier League-club Liverpool.

“Op de Tourvoorstelling in oktober 2010 wilde Pegasus met de Gilletts als financierder naar buiten komen”, zegt Redant. “Chris White had mij gebeld met de vraag om bij ASO plaatsen te reserveren voor een delegatie van zeven man, onder wie vader en zoon Gillett. Met mijn contacten was me dat ook gelukt.”

“Tot ik de avond voor de voorstelling plots telefoon kreeg. Meneer Chris White vertelde dat de Gilletts toch niet zouden komen. Ze hadden Liverpool net moeten verkopen, met veel verlies. Op de Tourvoorstelling zouden daar te veel lastige vragen over komen van journalisten. Een aannemelijk verhaal, dacht ik. Achteraf bekeken had daar een lampje moeten gaan branden.”

Eind oktober 2010 lijkt Pegasus nog steeds de wind in de zeilen te hebben. Er liggen ondertussen tweeëntwintig renners onder contract, onder wie Robbie Hunter en Rohan Dennis. In Eindhoven is de service course in aanbouw en Redant heeft zijn netwerk aangesproken om de staf uit te bouwen: ploegleider Egon Van Kessel komt aan boord, net als verzorger Bart Brackez en mecanicien Nick Mondelaers. Met Scott is er een grote fietsconstructeur en de auto’s zullen geleverd worden door BMW. De mensen van de ploeg hebben de catalogus toegestuurd gekregen waaruit ze een model mogen kiezen.

In oktober is er ook de eerste teamstage in Brisbane, Australië. Renners worden ingevlogen van over de hele wereld. De foto is daar genomen. “Een vijfsterrenhotel”, zegt Redant. “Met een golfbaan erbij. Ik heb het me letterlijk afgevraagd: Wie betaalt dit allemaal? In totaal waren wij daar met meer dan vijftig mensen.”

Op de stage trainen de renners samen, ze praten met de ploegleiding over hun programma in 2011. Alles in een Australische, relaxte sfeer. Er is evenwel één incident dat Hendrik Redant niet goed kan plaatsen. Hij heeft zelf voorgesteld om ’s middags niet meer op restaurant te lunchen, maar om gewoon buiten broodjes te eten die de verzorgers maken. Goedkoper en gezelliger.

“Tot mijn verzorger na een dag of twee naar mij toe kwam: Hendrik, Hendrik, heb jij dollars? Hij had al die broodjes uit eigen zak betaald, tot hij niks meer had. En Chris White wilde hem geen geld meer geven. Ik heb Chris daar al lachend op aangesproken: Chris, je praat over vijftien miljoen euro en nu is er een probleem voor een paar honderd dollar? Opnieuw: daar had een belletje moeten rinkelen.”

Niemand weet nog wat te denken van Team Pegasus. De ene dag is er geen geld voor broodjes, de volgende dag groeien de bomen weer tot in de hemel. Via sponsor V Australia – een dochter van Virgin Airlines – bekomt manager Chris White dat zijn ploeg een dag kan doorbrengen op het privé-eiland van Richard Branson. “Wie kan zeggen dat hij daar gebarbecued heeft?”, aldus Geert Broekhuizen, destijds marketing- en communicatieverantwoordelijke. “Wij van Team Pegasus dus.”

Kort na het eilandbezoek gaat de slinger weer de andere kant uit: de UCI maakt bekend dat Pegasus geen licentie voor de Pro Tour (nu World Tour) krijgt. Verrassend, maar niet het einde van de wereld. In Luxemburg is er het nieuwe Leopard-team met de broers Schleck, de plaatsen in de World Tour zijn gewoon duur.

“Samen met Egon Van Kessel ben ik bij Chris op de kamer gaan praten”, zegt Redant. “We wilden weten wat er speelde. Hij hing een heel verkooppraatje op. De papieren waren gewoon iets te laat opgestuurd. Ze wilden de originelen en geen fax. Maar de bankgarantie was in orde, niks aan de hand. We werden met een kluitje in het riet gestuurd.”

“Op de voorlaatste dag riep Chris dan iedereen bij elkaar. Pegasus ging ineens Beats per Minute heten. Er volgde een hele uitleg: economische grootspraak over hoe we met onze bestaande sponsors andere sponsors zouden aantrekken. Ik ben daar met een slecht gevoel vertrokken.”

Dat wordt er niet beter op wanneer Redant onderweg naar Italië besluit om een ommetje te maken langs het hoofdkantoor van BMW in München. De beloofde auto’s zijn nog steeds niet aangekomen. “Ik stond daar met mijn stom gezicht bij de hoge pieten van BMW. Chris White? Ze hadden nog nooit van die naam gehoord.”

Begin december wordt duidelijk hoe fout het zit. Het plan is om in 2011 op procontinentaal niveau te starten, maar Hendrik Redant krijgt een zeer verontrustende telefoon. Chris White laat weten dat de bankgarantie naar beneden moet en dat kan alleen als de loonlast met de helft daalt. Redant moet ervoor zorgen dat alle renners de helft van hun overeengekomen loon inleveren. “Ongelofelijk, maar waar”, zegt hij. “Op minder dan achtenveertig uur hadden vierentwintig van de zesentwintig renners daarmee ingestemd.”

Geleidelijk aan zakt de aarde onder Pegasus helemaal weg. De UCI weigert de procontinentale licentie, ook na een ongebruikelijk uitstel van zes dagen. “Ik stond in onze nieuw ingerichte service course in Eindhoven toen het telefoontje kwam”, zegt Egon Van Kessel. “De Amerikaanse geldschieter had zich teruggetrokken. Het was voorbij.”

Twee bijna simultane, maar onafhankelijke gebeurtenissen zouden Pegasus hebben genekt. De verplichte en zwaar verlieslatende verkoop van Liverpool – met doodsbedreigingen van de fans erbovenop – deed de Gilletts besluiten dat investeren in het wielrennen geen goed idee was. Tegelijk zou White ook Red Bull zijn verloren als sponsor, na de cero, cero, cero-plas van Alberto Contador. Tot op vandaag is onduidelijk of het engagement van Red Bull concreet was, dan wel een wensdroom van een manager die wanhopig geld zocht.

Geert Broekhuizen, destijds de marketing- en communicatie verantwoordelijke bij Team Pegasus, vat het zo samen: “Chris was een fijne vent. Maar feit is dat hij contracten heeft afgesloten met renners en personeel zonder dat aan de andere kant getekende sponsordeals lagen. Dat heeft hij al die tijd geweten. Zeer pijnlijk voor alle betrokkenen en totaal onacceptabel.”

Het verhaal krijgt nog een pijnlijke epiloog. Na de onheilstijding van de UCI proberen Chris White, Hendrik Redant en Egon Van Kessel bij hem thuis in Kerkdriel nog wanhopig het hele project te reanimeren. “Chris heeft echt alles geprobeerd”, zegt van Kessel. “Die man moet onder een ongelofelijke druk hebben gestaan. En opeens was daar dan het verhaal Hariri.”

Met Hariri dient zich uit het niks een nieuwe investeerder aan, afkomstig uit Libanon. Of hij familie is van de vermoorde president Rafik Hariri, is onduidelijk. “Maar hij had een broer die was doodgeschoten of zoiets”, zegt Redant.

White, Van Kessel en Redant ontmoeten de genaamde Hariri in een hotel in Milaan. “Maar hij sprak geen Frans of Engels”, zegt Van Kessel. “Alleen Duits, wat niemand van ons heel goed sprak.” Redant herinnert zich ook nog “een rolex en een gouden visitekaartje”. Geld was in ieder geval geen probleem. “Op een bepaald moment vroeg die man: Hoeveel geld wil je? Vijf, tien of vijftien miljoen? Voor mij hield het daar op. Die Hariri was overduidelijk een oplichter. Chris is daarin meegegaan en heeft er veel geld aan verloren. Het was de reddingsboei van de radelozen.”

De episode-Hariri is de komische noot in het verhaal. De tragiek is dat het grote Pegasus op 28 januari ophoudt te bestaan. De meer dan vijftig werknemers krijgen een mail in de bus: “We zien geen mogelijkheid om een ploeg te hebben in 2011.” Iedereen zit in één keer zonder werk.

“Chris was een dromer”, zegt Egon van Kessel. “We hadden renners, fietsen, personeel, een hele service course, maar Pegasus was in feite niets meer dan iemands droom.”

“Veel mensen dachten het contract van hun leven te tekenen”, besluit Geert Broekhuizen, “maar het was allemaal gebaseerd op de valse beloften van één man. Ik heb via een Australische advocaat nog een aangetekende brief gestuurd naar Chris White om gemaakte kosten te recupereren, maar daar is nooit antwoord op gekomen.”

Redant ziet de naam van Chris White wel nog passeren. “Hij contacteerde me op LinkedIn, een vriendschapsverzoek dat ik natuurlijk straal genegeerd heb. Voor mij was het dubbel pijnlijk: ik heb veel mensen mee aan boord gehaald en zelf zat ik een jaar zonder werk. Het heeft me veel geld gekost. Mijn mooie contract telde zeventien pagina’s. Ik heb er zeventien keer mijn gat mee kunnen afvegen. Pegasus is geen mooi verhaal, maar wel een dat het verdient om een keer verteld te worden.”

quote:

Op woensdag 16 december 2020 22:55 schreef Momo het volgende:

[..]

Als vrouw kan ik bevestigen: ja

quote:

De stembussen voor verkiezing Wielrenner van het jaar zijn gesloten. Meer dan achtduizend wielerliefhebbers brachten hun stem uit. Donderdagavond worden de trofeeën uitgedeeld in een live-uitzending op televisie.

Bij de mannen behoren Mathieu van der Poel, Wilco Kelderman en Harrie Lavreysen tot de vijf kanshebbers. Bij de vrouwen zijn onder andere Anna van der Breggen, Annemiek van Vleuten en Ceylin del Carmen Alvarado genomineerd. De winnaars worden gekozen door de Club van 48 (oud-profs), huidige profrenners via vakbond VVBW en de publieksstem.

De trofeewinnaars zullen donderdagavond live onthuld worden in een speciale televisie-uitzending op Eurosport. Presentatie is in handen van Sander Kleikers. Samen met een aantal tafelgasten zal hij uitgebreid terugblikken op het succesvolle wielerseizoen van de Nederlandse profs.

Decor van de talkshow is het Jheronimus Bosch Art Center in Den Bosch. Onder andere Harrie Lavreysen, Adrie van der Poel, Raymond Kerckhoffs, Loes Gunnewijk, Erik Dekker en Olav Kooij zullen (afwisselend) aanschuiven aan de talkshowtafel.

Publiek is vanwege de coronalockdown niet welkom. De uitzending is vanaf 18:30 tot 20:00 uur live te zien op Eurosport 1.

quote:

Op donderdag 17 december 2020 18:15 schreef TargaFlorio het volgende:
Was dit hier al gemeld:
[..]

Bron: WF

quote:

Kelderman beleeft jaar vol emoties: ‘Jammer dat er niet echt vertrouwen was’

Wilco Kelderman (29) verloor dit jaar de roze trui op een dag voor Milaan. Maar hij won in de Giro wel zijn dromen terug. Dit is zijn verhaal. Over de breuk met Sunweb, een podiumplaats in een grote ronde en bier drinken met Peter Sagan.

En? Hoe was het?
,,Die kennismakingsdagen met mijn nieuwe ploeg?’’

Ja, wij denken bij BORA-hansgrohe meteen aan die ene Slowaakse vedette. Was het de Grote Peter Sagan Show?
,,Viel reuze mee. Sagan is niet altijd een showbinkie. Hij was vrij rustig. Maar het was wel even een omschakeling, van Sunweb naar BORA. Bij Sunweb was het altijd vrij serieus. Bij BORA kwam er wel iets meer bier bij kijken, zeg maar.’’

Heb je in de gordijnen gehangen? Een kotsje gelegd?
,,De nieuwkomers werden ontgroend. Ze hadden een vast ritueel met veel bier en een spelletje. Beetje lol maken, elkaar leren kennen. Maar ik ben geen beste drinker, bij mij tikt ’t redelijk snel aan. Ik heb me wel een paar avonden redelijk slecht gevoeld toen ik mijn bed indook.’’

Hoe is die overgang verlopen eigenlijk? Nog voordat het seizoen hervat werd, maakte Sunweb al bekend dat ze niet met je door wilden.
,,Dat moest ik in de krant lezen, ja. Maar op dat moment twijfelde ik al heel erg of ik bij Sunweb wilde blijven. Ik vond de rennersgroep en de mensen eromheen leuk, maar ik kreeg nooit het gevoel dat ik zelf onderdeel was van mijn eigen plan. Er werd van alles bepaald voor me, ik had te weinig inspraak. Alsof ik een robot moest zijn. Dus er waren al gesprekken gaande met andere ploegen, waaronder BORA. Maar ik was net zo goed in gesprek met Sunweb, dus ik was wel verrast dat er ineens in de krant stond dat ik geen contractverlenging zou krijgen. Op dat moment moest het seizoen nog beginnen.’’

Voelde dat als een motie van wantrouwen?
,,Ik weet niet wat de gedachte erachter was. Ik was het laatste jaar best kritisch op de plannen. Ik kan soms redelijk hard of direct zijn, misschien soms té hard. Ik probeerde feedback te geven zodat we beter werden als ploeg, maar het laatste jaar viel het misschien wel bij ze in het verkeerde keelgat. Maar uiteindelijk heb ik nog een heel mooi jaar gehad, hoor.’’

Nogal ja. Je reed overal vooraan.
,,Ja, maar zeker in het begin voelde ik me niet zo heel goed. Eigenlijk maakte ik die stap pas richting de Tirreno. Maar ik wist in de coronapauze al dat ik op de goede weg was, dat mijn lichaam er klaar voor was. Eindelijk kon ik klachtenvrij trainen.’’

In juni zei je dat je minder droomt dan vroeger. Dat je misschien wat vaker moest denken dat je die fucking Giro kon winnen. Toen je aan de start van de Giro stond, was er toen een stemmetje in je achterhoofd dat fluisterde dat je misschien wel kon winnen?
,,Niet echt eigenlijk. Ik startte wel met podiumambities, al wist ik dat het heel moeilijk zou worden. Als alles goed zou lopen, kon ik misschien derde worden. Dacht ik.’’

Wanneer kreeg je het gevoel dat er misschien wel meer in zat?
,,In het eerste weekend merkte ik wel dat ik goed was. Op de Etna keek ik om me heen en zag ik dat er geen ploeg meer was die een overtal had, dat ik ervan weg kon rijden. Maar pas in de laatste week begon ik aan het roze te denken. Almeida droeg de trui, maar ik wist dat hij op zijn leeftijd kon breken als het lang bergop zou gaan. In de rit naar Piancavallo moest hij lossen, maar toen voelde ik ook hoe hard Jai Hindley en Tao Geoghegan Hart reden. Ik zat te janken in het wiel, al is dat wel vaker zo als je bergop rijdt.’’

De Giro werd uiteindelijk beslist in twee bergetappes, misschien zelfs wel in één: die over de Stelvio. Wat was jullie plan voor die etappe?
,,Almeida lossen en het roze pakken. Dat lukte, al vrij vroeg eigenlijk. Sam (Oomen, red.) reed op kop, Almeida werd gelost. Ik dacht: perfect, nu een strak tempo omhoog. Niet te geforceerd, niet te gehaast. Maar toen nam Ineos ineens over, met Rohan Dennis en Geoghegan Hart. In het begin ging het nog wel, maar hij bleef maar zo hard rijden. Ik zat op mijn limiet, moest ze laten rijden. Vanaf toen was het vechten.’’

Hindley, jouw ploeggenoot, bleef niet bij je. In plaats daarvan volgde hij Geoghegan Hart. Had jij dat zien aankomen? Dat je daar in je eentje zou zitten?
,,Ik had niet zien aankomen dat Dennis zo goed zou zijn. Maar ook niet dat Jai helemaal zijn eigen koers mocht rijden, dat zijn kaart werd getrokken. Dat ik aan mijn lot werd overgelaten. Op de teambespreking, de avond ervoor, was dat niet duidelijk geworden.’’

Heb je gevloekt? Geroepen dat hij moest wachten?
,,Op een gegeven moment reed ik alleen op de Stelvio, vol in de wind. Dan begint de frustratie. Je weet dat de Giro uit je handen glipt, dat je je voorsprong aan het verliezen bent. Je rijdt zoveel alleen, in de afdaling moest ik veel bijtrappen, ik had al zoveel energie verspeeld voor de laatste klim. Het was harken naar de finish. Ik heb wel in mijn communicatie geroepen dat Jai moest wachten, maar ze zeiden: ‘Nee, Jai blijft in het wiel van Tao’. Het was ook een moeilijke situatie. Hoe vaak komt het nou voor dat je met twee man de Giro kunt winnen? Jai kon Tao bergop niet lossen, er zat te weinig verschil tussen ze. Maar ik was zelf ook niet goed genoeg, zo realistisch ben ik ook wel. Uiteindelijk had ik zelf harder moeten rijden. Jai deed wat hem werd gezegd, ik neem hem niks kwalijk. Ik was ook wel blij voor hem, dat hij die rit won.’’

Dat is lief. Nibali had hem waarschijnlijk aan zijn haren van het podium gesleurd.
,,De ploegleiders staan boven ons. Die bepalen de tactiek. Bij Nibali is dat anders. Die is zo ongeveer de baas van zijn ploeg.’’

Je pakte die etappe wel het roze. Was er euforie of overheerste de frustratie?
,,Het was een wrang gevoel. Het schemerde, er was geen kip te bekennen, het was koud en ik had er liever beter voor gestaan. Ik had me het anders voorgesteld om het roze aan te trekken. Maar tegelijkertijd voelde het als iets waarvan ik ooit droomde. Ik heb er jaren voor gevochten, ik heb zoveel slechte dingen meegemaakt. Het was een overwinning op mezelf.’’

Wat als Hindley bij jou had moeten blijven? Had je dan de Giro gewonnen?
,,Dan zou ik wel echt superdichtbij zijn gekomen of had ik de Giro gewonnen. Alleen al in die Stelvio-etappe had het zoveel tijd gescheeld als Jai bij me was gebleven. Dan had ik er heel anders voor gestaan. Ik had het gevoel dat het vertrouwen er niet in me was, met deze koerstactiek. Op zaterdag, een dag voor Milaan, startte ik in het roze aan de laatste bergetappe naar Sestrières, maar de ploegtactiek was erop ingericht dat ik dacht: ik ga de Giro verliezen. De marge was te klein, ik voelde me niet super meer, het vertrouwen was er ook niet. Jai zou Tao volgen, het ging er vooral over bij welk verschil hij zijn gang mocht gaan. Toen ze aangingen, voelde ik al snel dat ik niet kon volgen. Ik heb het een kilometer volgehouden, toen wist ik genoeg. De knop moest om, ik moest me richten op de derde plaats. Na Milaan heb ik nog twee weken gedroomd over de Giro. Elke keer speelde ik datzelfde filmpje af. Wat als we het anders hadden gespeeld?”

Dat gebrek aan vertrouwen is eigenlijk een rode draad door het seizoen.
,,Dat gevoel had ik richting het einde van de Giro wel een beetje. Het was jammer dat het vertrouwen er niet echt was vanuit de ploegleiding. Ik weet niet of ze ook echt blij waren toen ik op het podium stond.’’

Hè?
,,Er was niet echt vreugde. We werden 2 en 3 in een grote ronde, maar ik had niet echt het idee dat iedereen zo blij was in de ploeg. Beetje raar idee. Ik wil Iwan (Spekenbrink, teammanager, red.) er nog over bellen. Een keer dat laatste jaar bespreken.’’

En jouw eigen gevoel? Wat overheerst er nu als je erop terugkijkt? Trots of frustratie?
,,Het is dubbel. Het was zo’n kans. Maar ik heb wel het podium gehaald in een grote ronde. Daar ben ik enorm trots op, dat kunnen er niet veel zeggen. En ik heb echt goede herinneringen aan de Giro zelf, aan de rennersgroep, aan hoe sterk we reden als ploeg, aan het roze. Die trui ga ik inlijsten en in mijn fietsenhok hangen.”

Kom je anders binnen bij BORA, met die derde plek in je zak?
,,Het is fijn voor mezelf. Maar het vertrouwen was er al. Ze hadden mijn waardes gezien. Daarvan waren ze wel onder de indruk. Ze zeiden: hiermee kun je top 10 rijden in elke grote ronde, je kunt er zelfs een winnen.’’

Wat wordt je rol?
,,Een beetje hetzelfde als bij Sunweb. Ik word als kopman uitgespeeld. Maar er zullen ook situaties zijn waarin ik voor anderen rij.”

Mag je kiezen welke grote ronde je rijdt?
,,Kiezen is het niet, maar ik heb wel veel invloed op mijn programma. Ik begin in de Ronde van Valencia, ik rij het Baskenland, Luik-Bastenaken-Luik en Romandië. Ik stond er niet op voor de Amstel Gold Race, maar die is bij mij om de hoek, die wil ik graag rijden. Zeiden ze: o, prima.’’

De klassiekers en de Ronde van Romandië zijn lastig te combineren met een hoogtestage voor de Giro.
,,Hahaha.’’

Dus je gaat naar de Tour.
,,Dat is wel het plan ja, om naar de Tour te werken.’’

Wilco, durf je weer te dromen? Kun je een grote ronde winnen?
,,Met deze generatie jonge renners wordt het wel heel lastig. Maar ik voel me het laatste jaar echt heel goed. En ik denk dat het nog wel iets beter kan. Dus zeg nooit nooit.’’