Therapie opbiechten?

quote:

Op donderdag 3 december 2020 18:15 schreef LeesFoknl het volgende:

[..]

Ligt er ook een beetje aan waarom in therapie. Verslaafd aan alcohol, drugs, overvreten, zelfbeschadigen, zelfdoden, kleptomanie, pyromaan, pedofiel, gewelddadig, sterke sociale angsten, durft niet naar buiten, niet onder de mensen.
Tja, en als je dan elkaar nog maar net kent en dus nog geen band hebt met iemand ........... Ik weet niet wat ik zou doen.

Maar ik ben blij jij dus wel en al die duimpjes-omhoog-gevers dus ook. Geeft mij weer hoop in de mensheid.

Het lijkt me vooral ook relevant in hoeverre het je in het dagelijkse leven en in een liefdesrelatie belemmert. Dat laatste is toch het doel van zo een date en dan wil je natuurlijk het totaalplaatje ook wel peilen.

In dat opzicht kan het in therapie zijn dus net zo goed een red flag als nog steeds thuis wonen op je 30e. Kijk dan naar de context. In wat voor levens- en/of behandelfase zit je/de ander/de behandeling? Heb je nooit zelfstandig gewoond, daar geen behoefte aan, dan kan het wat zeggen over wat voor relatie en daarmee partner je ambieert.
Kom je net uit een verslavingskliniek of ben je net aan een andere intensieve behandeling begonnen? Dan ben je misschien ook nog niet optimaal relatiemateriaal. Niet zo raar als een ander daar geen trek in heeft.
Dat hoeft niet per se perfectionisme of gemakzucht te zijn. Niet iedereen kan dealen met bepaalde problematiek. Sommige mensen hebben hun eigen trauma's en dat matcht dan gewoon op de verkeerde punten. Beter weet je dat snel dan dat je je open stelt en daarna alsnog d deur in je gezicht krijgt.

En daarmee kom ik aan bij hoe je het brengt. Kun je goed onder woorden wat het voor je en daarmee ook de ander betekent? Heb je zelf- en ziekteinzicht en handvaten om ermee om te gaan? Wat verwacht je van de ander? Dan lijkt het mij als een stuk beter werkbaar klinken dan dramatisch leeglopen en het laten overheersen. Date je met iemand met issues of is de issue nog zo aan de oppervlakte als een rauwe wond dat het de overhand neemt? Iemand die verder in een behandeling en/of verwerkingsproces zit zal meer persoonlijkheid kunnen laten zien, waarbij de problematiek een bijzaak is.
Beetje hetzelfde idee als een date hebben met iemand die zijn of haar ex(en) overmatig veel zwart loopt te maken. Dan weet je wel hoe het laat is..

TS, schrap het woord opbiechten in deze context. Het is geen zonde of schande.

Eerlijkheid is het belangrijkste. Als je partner (in spe) niets van therapie moet weten en er ook niet voor open staat dat jij er wel gebruik van maakt, moet je je afvragen of het een goede match is (moet je natuurlijk sowieso al, maar je snapt wat ik bedoel). De vraag is echter wanneer je het erover gaat hebben. Het lijkt me niet nodig om zoiets tijdens een eerste date van de daken te schreeuwen. Wanneer in een relatie of tijdens het daten zou jij je verhaal graag willen delen?

Trouwens, opbiechten klinkt alsof je iets ergs wil vertellen. De therapie zelf is natuurlijk niet iets ergs, maar juist iets goeds.

Ja, therapie is zeker geen schande. Bij de meer liberale en rijkere Amerikanen hoor je er zelfs niet bij als je niet in therapie bent. Inderdaad, niet therapie "opbiechten".

[ Bericht 0% gewijzigd door LeesFoknl op 04-12-2020 12:35:32 ]

Niks mis met therapie, misschien kan soms de reden wat beschamend zijn, maar tenzij je je eigen poep eet en daar van af probeert te komen of iets dergelijks, zie ik geen reden waarom iemand daar zeg maar moeite mee zou hebben.

Het kan ook helpen, misschien, als je een klik hebt met iemand die bijv zelf ook in therapie voor het een of ander heeft gezeten.
Noem het een lotgenoot of wat je wil.

Verder herken ik het wel, dat liever alleen zijn dan andere in je leven laten.
Is ook erg lastig daar uit te komen als je eenmaal zo introvert bent geworden na tig jaar.

quote:

Op donderdag 19 november 2020 19:46 schreef Sushilover het volgende:
Ik heb al een tijdje therapie, omdat ik moeite heb met een band opbouwen met iemand. Ik ben vroeger een paar keer bedrogen en heb mijn beide ouders dood zien gaan.

Sindsdien heb ik nooit meer een echte relatie gehad. Al 8 jaar niet. Alleen zijn is veiliger zeg maar en ik vermaak me ook prima alleen, maar zou ook zo graag eens iemand echt weer toelaten en ooit eens samenwonen ofzo. Seks hebben is voor mij geen probleem, maar knuffelen vind ik wel weer een beetje lastig bijvoorbeeld. En als ik verdrietig ben, ben ik liever alleen dan met vrienden. Ik stort mijn verhaal liever uit bij een therapeut.

Die leert me nu een beetje hoe ik een band kan opbouwen met iemand. Ik ben er nog lang niet, maar ik heb nu wel iemand leren kennen die ik nu een maand ken en heel lief voor me is. Maar ik merk al dat ik weer een beetje afstand neem en dat merkt hij misschien ook.

Is het oké om het te delen met iemand dat je therapie hebt? Zou jij dat delen? Of rennen mensen dan weg? Het komt wel een beetje negatief over misschien. Ben benieuwd hoe mensen hier daar over denken.

Als je je alleen prima vermaakt waarom ga je dan in therapie

quote:

Op vrijdag 4 december 2020 10:49 schreef Sushilover het volgende:

[..]

Omdat ik graag wil leren een band met iemand opbouwen. Ik ben graag alleen thuis, maar ook wel een sociaal persoon. Ik spreek heel vaak met vrienden af, maar ben ook blij als ik daarna lekker weer naar huis ga. Zou het haast omschrijven als extraverte introvert. Maar ik kan mensen volgens mijn therapeut dus niet ECHT goed toelaten.

Ik ben best wel jaloers op mensen die een romantische liefdesrelatie hebben. Mensen die super verliefd op elkaar lijken te zijn. Dat gevoel heb ik al jaren niet gehad.

Tsja ik heb zoiets van : een comfortzone is er niet voor niets

quote:

Op vrijdag 4 december 2020 10:42 schreef Sushilover het volgende:
Ja het is heel fijn om je eigen ding te doen, ik ben ook graag alleen. Maar mis je soms niet het 'leven delen' met iemand? Ik ben soms best jaloers op stelletjes die alles samen doen en echt verliefd op elkaar zijn. Ik ken dat al zo lang niet meer.

Dat gevoel van liever alleen zijn gaat denk ik weg als je ECHT verliefd bent op iemand. Maar als ik verliefd ben is dat bijna altijd op iemand die onbereikbaar is.

Herkenbaar! Helaas betekent onbereikbaar voor mij soms zelfs niet-bestaand of deels verzonnen. Maar iig altijd onbereikbaar net als bij jou. Daarom heb ik er geen zin meer in, blijf liever mn hele leven alleen want wat heb ik of de ander eraan als je niet echt verliefd bent? Ik heb geen extreem hoge eisen, maar het is vooral dat mijn persoonlijkheid nooit in romantische zin met anderen matcht. En ik denk eigenlijk dat ik ook gewoon helemaal qua karakter ongeschikt ben voor een relatie. Maar jij hebt nu dus iemand die echt en bereikbaar is en die je wel leuk vindt. Of vind je hem gewoon niet leuk genoeg en geef je dat niet toe maar verklaar je het in plaats daarvan met bindingsangst?
Meestal is het een slecht teken als de ander geduld moet hebben, want dan vind je diegene dus gewoon nog niet leuk genoeg zoals je zelf aangeeft.
Maar het probleem is.... heel veel mensen zeggen “beiden elkaar heel leuk vinden kan niet, is zeldzaam, pas je maar aan en settle gewoon want een relatie is een verplichting tov anderen ”. En omdat er nooit is vastgesteld wat nou objectief waar is, hebben mensen geen enkele richtlijn wat ze moeten doen daarin. Het hangt ervan af of je op dat gebied een pleaser of egoistisch bent. Ikzelf ben op het gebied van romantiek door en door egoistisch en ik schaam me er absoluut niet voor, ook niet als iemand me een schuldgevoel probeert aan te praten dat het bijv mijn schuld is dat fatsoenlijke mannen alleen blijven. Tja, ik blijf ook single en mij boeit het niet, misschien moet je eens wat van me leren denk ik dan.
Dat klinkt misschien hard, maar het is precies wat zij ook denken: single mannen denken altijd dat ik van hen moet leren maar dat niet alleen... daarnaast ook dingen met tegenzin moet doen, alleen maar omdat zij daar beter van worden (denken ze ten minste). Als jij dat bij jezelf ook herkent zou ik erover nadenken wie eigenlijk de beslissingen voor jou neemt.

[ Bericht 4% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 04-12-2020 11:10:58 ]

quote:

Op vrijdag 4 december 2020 10:42 schreef Sushilover het volgende:

[..]

Ja het is heel fijn om je eigen ding te doen, ik ben ook graag alleen. Maar mis je soms niet het 'leven delen' met iemand? Ik ben soms best jaloers op stelletjes die alles samen doen en echt verliefd op elkaar zijn. Ik ken dat al zo lang niet meer.

Dat gevoel van liever alleen zijn gaat denk ik weg als je ECHT verliefd bent op iemand. Maar als ik verliefd ben is dat bijna altijd op iemand die onbereikbaar is.

Ik heb zelf wel iemand ondanks dat ik hetzelfde voel als jij, maar het is soms echt knokken (intern dan) om toch aan te passen aan de ander.
Bij mij helpt het niet mee dat zij, ja hoe lullig het ook klinkt, op een heel ander niveau zit en daardoor veel dingen niet begrijpt en dus veel hulp van mij nodig heeft.

Dat maakt het "ik wil ff mijn eigen doen nou ja?" toch een stuk lastiger, want ik denk of voel dat dan wel maar kan/zou dat niet zeggen want daarmee doe je toch iemand misschien wel pijn.

Dus tja, het liefst had ik ook iemand gehad die veelal liever haar eigen ding doet en dan af en toe leuk wat samen doen als daar behoefte aan is.

Hier uiteindelijk iemand opgedoken die diezelfde behoefte heeft... dus als hij een dagje wil lezen...
ga ik ook gewoon lekker even mijn eigen ding doen.
En dat werkt andersom dan ook zo.

Het kan echt.

Probleem is vooral.. waar vind je zulke mensen?

quote:

Op vrijdag 4 december 2020 10:42 schreef Sushilover het volgende:

[..]

Ja het is heel fijn om je eigen ding te doen, ik ben ook graag alleen. Maar mis je soms niet het 'leven delen' met iemand? Ik ben soms best jaloers op stelletjes die alles samen doen en echt verliefd op elkaar zijn. Ik ken dat al zo lang niet meer.

Dat gevoel van liever alleen zijn gaat denk ik weg als je ECHT verliefd bent op iemand. Maar als ik verliefd ben is dat bijna altijd op iemand die onbereikbaar is.

Ik zou daar in therapie nog maar eens een gesprekje aan wagen en het niet af laten hangen van het zo verliefd worden op een ander dat je er dan vast wel automagisch over heen wil en kan stappen.

Als je veel van je ouders en misschien ook een ex gehouden hebt, dan ben je misschien wel bang om zo weer zoveel van iemand te houden die ook weer weg zou kunnen vallen om allerhande redenen. Bindings- cq verlatingsangst zeg maar. Rigoreus verhuizen naar elders en maar beperkt wortelen in je nieuwe omgeving zou daarmee samen kunnen hangen. Het kan een fase zijn om je wonden te likken, maar je kan er soms ook in blijven hangen.
Dan houd je alles op een min of meer veilige afstand en kun je tegen jezelf zeggen dat het ok is, want dan ben je gewoon niet gek genoeg op iemand of wil je het niet graag genoeg ofzo. Maar kun je wel gek genoeg op iemand worden van zo een afstandje? Is het wel zo functioneel als je stiekem toch verlangt naar een geliefde die je wel zo na staat?

quote:

Op vrijdag 4 december 2020 10:22 schreef Sushilover het volgende:

[..]

Het is meer dat IK juist een beetje bang ben om geclaimed te worden.. Sinds de dood van mijn ouders heb ik mijn eigen plan getrokken, ben ik naar de andere kant van het land verhuisd en sindsdien ook vrijgezel gebleven. Ik heb geleerd hoe het is om alleen te zijn en ik vind dat eigenlijk heel fijn. Dus zodra iemand dichter bij komt, neem ik soms al weer een beetje afstand. Het is zelfs zo dat ik dan echt even geen zin heb om hem te zien, hoe lief hij ook is. En ik denk dat hij daar geduld mee moet hebben, maar misschien wel heel veel geduld. Ik wil gewoon niet het gevoel hebben ergens aan 'vast' te zitten. En dan denk ik: Hóeveel geduld moet iemand dan wel niet hebben??

De therapie duurt ook al jaren, omdat dingen bij mij niet echt blijven hangen. Er is naar voren gekomen dat ik ADD heb en ik kan me dus lastig concentreren, tenzij ik iets HEEL interessant vind. Dat is misschien zo met mannen ook wel haha.

Als het je toch niets uitmaakt, waarom ga je dan in therapie? Als je je toch lekker voelt hoe je bent, is het toch goed. Scheelt ook weer in de ziektekostenverzekerings premies en de wachtlijsten worden korter.
Waarom ben je in therapie hiervoor? Hiertoe (min of meer) toe gedwongen?