Zoals sommigen van jullie weten heb ik vorig jaar meegedaan aan de topicreeks ‘VraagWatJeWil': GC / [Vraag wat je wil] aan iemand werkzaam in de forensische psychiatrie
Sindsdien blijven er echter regelmatig, zowel via Private Messaging als andere topics waar ik een bijdrage aan lever, vragen en/of opmerkingen binnenkomen die min of meer gerelateerd zijn aan dit destijds door mij verzorgde topic.
In overleg met de moderator is er daarom besloten deze week een vervolg (deel 2) te doen.
De komende paar dagen zal ik opnieuw proberen vragen te beantwoorden die betrekking hebben op het werken in de (Nederlandse) forensische psychiatrie.
Ik vind het geen probleem om zo nu en dan een vraag dubbel te beantwoorden maar misschien is het verstandig om eerst het eerste deel eens door te nemen.
Dit tweede deel zal ik openen door mezelf wederom kort te introduceren:
Ik ben werkzaam als forensisch psychologe in een FPC (ook wel TBS-kliniek genoemd).
De mensen die bij ons verblijven hebben een vonnis (de maatregel TBS) te horen gekregen van een strafrechter en zijn vervolgens als patiënt ter verpleging bij ons opgenomen.
We noemen deze psychiatrie (de verpleging en behandeling) ‘forensisch’ omdat de beslissing van een strafrechter (in tegenstelling tot de beslissing van een dokter) openbaar is, het wordt uitgesproken voor het ‘forum’ van de samenleving.
Bijna iedereen die deze extreme en dure maatregel opgelegd krijgt is na lang en zeer uitgebreid onderzoek en observatie geheel of gedeeltelijk ontoerekeningsvatbaar verklaard.
Dit houdt in dat de mensen waar ik mee werk ziek zijn, en dus weinig of niets aan hun gedrag kunnen doen.
Zelf werk ik voornamelijk met pedoseksuelen en mensen die veroordeeld zijn voor gewelds- en levensdelicten.
Ik help ze een geweldscyclus te doorbreken en bereid ze voor op hun terugkeer in de samenleving.
Ook begeleid ik familie van deze patiënten.
De maatregel TBS is niet bedoeld als straf of voor genezing maar voor terugval-preventie en verlaging van het gevaar.
De klacht van de patiënt staat nooit centraal en de maatregel richt zich ook niet op zijn of haar welzijn.
Wat centraal staat is de klacht van de samenleving.
We geven deze mensen onderdak, verplegen ze, en proberen voor zover dat mogelijk is te behandelen.
Het doel is ze weer te laten terugkeren in de maatschappij en ze een nieuw en leefbaar leven te geven waarin ze zo weinig mogelijk gevaar zullen opleveren voor jou en mij.
[ Bericht 2% gewijzigd door Bosbeetle op 16-11-2020 10:45:17 ]
Als ik niet weet wat ik doe. Mishandel of verkracht ik niemand. Het is altijd makkelijk om achteraf te zeggen ‘ik was mezelf niet’.
Ik blijf er bij. Handeling gesteld = straf op nemen.
Zo werkt het natuurlijk niet.quote:Op zondag 15 november 2020 23:54 schreef einzeinz het volgende:
Ze zijn ziek en kunnen niets aan hun gedrag doen maar zijn wel in staat om iemand te mishandelen of verkrachten.
Als ik niet weet wat ik doe. Mishandel of verkracht ik niemand. Het is altijd makkelijk om achteraf te zeggen ‘ik was mezelf niet’.
Ik blijf er bij. Handeling gesteld = straf op nemen.
Als jij (zoals je schrijft) niet weet wat je doet weet je ook niet of je iemand niet ’mishandelt’ of ‘verkracht’.
Je weet immers niet wat je doet.
Als je hier wel zo zeker van bent dan weet je dus wat je doet, zo simpel is het.
De mensen waar ik mee werk zijn, zoals ik al schreef, na lang en zeer uitgebreid onderzoek en observatie geheel of gedeeltelijk ontoerekeningsvatbaar verklaard, en dus ziek.
Of iemand dit zelf ook vindt, of naderhand zegt: ‘ik was mezelf niet’ is niet zo heel belangrijk, en al helemaal niet doorslaggevend.
Bij ons verblijven veel patiënten die ervan overtuigd zijn alles op een rijtje te hebben maar toch bij ons terecht zijn gekomen omdat dit niet zo is.
Vaak is dit naar voren gekomen mede na neurobiologisch onderzoek van de hersenen (o.a. hersenscans).
Naast allerlei psychische oorzaken waar vaak de meest ernstige stoornissen aan ten grondslag liggen en die grondig worden achterhaald en onderzocht leiden lichamelijke ziekten namelijk ook zeer regelmatig tot het ontwikkelen van gewelddadige en/of pedofiele gevoelens, alsmede tot een vermindering van het beheersen van bepaald (o.a. seksueel) gedrag.
Frontotemporale dementie (FTD), een tumor of hersentrauma zijn voorbeelden.
Ik werk dagelijks met mensen die zichtbare afwijkingen (hersenschade, tumoren) hebben/hadden in de orbitofrontale cortex of de amygdala.
Er is veel wetenschappelijk bewijs voor een verminderd volume van de amygdala bij mensen met pedofiele gevoelens en agressief gedrag.
Ook is er zeer regelmatig sprake van door medicijnen veroorzaakt afwijkend (seksueel) gedrag (o.a. dopamine-agonisten).
Al deze dingen zeggen dus dat iemand ziek is en zodoende geheel of gedeeltelijk ontoerekeningsvatbaar kan worden verklaard, en in Nederland gooien we zieke mensen liever niet in een gevangenis zonder eerst te kijken of het ook anders kan.
We leven in een beschaafd land.
[ Bericht 0% gewijzigd door Bracha020 op 16-11-2020 01:56:06 ]
Daarin stelt de vader dat het de onderzoekers naar de geestelijke gesteldheid van de verdachte (en uiteindelijk dader)alles aangelegen was om de verdachte in een zo positief mogelijk daglicht te krijgen. Dit is iets wat ik vaker terug zie komen.
Herken je dit?
[ Bericht 3% gewijzigd door #ANONIEM op 16-11-2020 11:11:31 ]
Mijn vraag aan TS: heb jij de film Instinct van Halina Reijn gezien en is die setting een beetje waarheidsgetrouw?
Omdat je met pedo’s werkt lijkt het me dat je hier wel een mening over hebt en ik ben daar erg benieuwd naar
Wat een apart statement van iemand die in de verpleging werktquote:
De klacht van de patiënt staat nooit centraal en de maatregel richt zich ook niet op zijn of haar welzijn.
Ik zou denken dat dit soort mensen mede handelen vanuit een bepaalde problematiek, trauma, verwardheid, dingen die ze meegemaakt hebben in hun leven waardoor ze uit balans (niet happy) zijn en van daaruit misdadig en destructief gedrag gaan vertonen als een soort coping mechanisme. Iemand die gelukkig en in balans is zal minder gauw tot een misdrijf overgaan lijkt mij. De meeste mensen die in de psychiatrie zitten zijn niet zo happy en sommigen willen dit blijkbaar afreageren via misdadig gedrag.
Misschien dat als jullie daar toch eens naar zouden kijken dat deze mensen nauwelijks behoefte meer voelen om misdrijven te plegen.
De klacht van een patiënt niet centraal stellen en ook niet op zijn of haar welzijn richten lijkt me bovendien ook geen aanpak om zo iemand gemotiveerd te krijgen.
Ik vraag me bijna af of dit werkelijk zo is of dat dit meer iets persoonlijks is van hoe jij je in die wereld manifesteert.
[ Bericht 2% gewijzigd door Tengano op 16-11-2020 19:22:33 ]
Zelf ken ik het boek niet, misschien ga ik het eens lezen.quote:Op maandag 16 november 2020 11:11 schreef F.Sinatra het volgende:
Ik heb inmiddels heel wat True Crime boeken gelezen, en eentje die me recent is bijgebleven is 'Hoe de moord op Kim Stoker doodslag werd'.
Daarin stelt de vader dat het de onderzoekers naar de geestelijke gesteldheid van de verdachte (en uiteindelijk dader)alles aangelegen was om de verdachte in een zo positief mogelijk daglicht te krijgen. Dit is iets wat ik vaker terug zie komen.
Herken je dit?
Het komt natuurlijk zeer regelmatig voor dat familie van betrokkenen een andere visie heeft dan onderzoekers.
Waarmee ik niet wil zeggen dat het beeld van de familie altijd onjuist is.
Maar nabestaanden, en mensen in het algemeen, zien graag een verdachte of dader die duidelijk is over alles.
Een dader waar alles bij lijkt binnen te komen en die alle verwijten en een eventuele veroordeling helder ondergaat.
Veel mensen zien graag dat een verdachte of dader het zichtbaar moeilijk heeft.
Zelf kan ik alleen praten over zaken waar ik mee te maken heb, of mee te maken heb gehad.
Ik heb nog nimmer meegemaakt dat er ons iets (laat staan alles) is aangelegen om een verdachte of dader in een zo positief mogelijk daglicht te krijgen.
Ik kan me er dan ook helemaal niets bij voorstellen, vooral niet in Nederland.
Als bevindingen niet overeenkomen met de werkelijkheid dan wordt een eventuele behandeling sowieso een heel moeilijk verhaal.
Ik heb best wat zaken gelezen waarbij een second opinion haaks stond op de 1e bevinding.quote:
[..]
Zelf ken ik het boek niet, misschien ga ik het eens lezen.
Het komt natuurlijk zeer regelmatig voor dat familie van betrokkenen een andere visie heeft dan onderzoekers.
Waarmee ik niet wil zeggen dat het beeld van de familie altijd onjuist is.
Maar nabestaanden, en mensen in het algemeen, zien graag een verdachte of dader die duidelijk is over alles.
Een dader waar alles bij lijkt binnen te komen en die alle verwijten en een eventuele veroordeling helder ondergaat.
Veel mensen zien graag dat een verdachte of dader het zichtbaar moeilijk heeft.
Zelf kan ik alleen praten over zaken waar ik mee te maken heb, of mee te maken heb gehad.
Ik heb nog nimmer meegemaakt dat er ons iets (laat staan alles) is aangelegen om een verdachte of dader in een zo positief mogelijk daglicht te krijgen.
Ik kan me er dan ook helemaal niets bij voorstellen, vooral niet in Nederland.
Als bevindingen niet overeenkomen met de werkelijkheid dan wordt een eventuele behandeling sowieso een heel moeilijk verhaal.
Ik snap dat de psychologie geen wiskunde is waarbij een som altijd kloppend te maken is. Ik vind het wel lastig om te zien dat een verdachte soms 3 labels opgeplakt krijgt die vervolgens allemaal weer worden afgedaan om vervolgens 3 andere op te plakken wanneer een rechter (of OvJ) vraagtekens zet bij een diagnose. Dat komt de geloofwaardigheid niet ten goede.
Hoe ervaar jij het als uit een 2nd opinion een totaal andere diagnose komt dan diegene die jij gesteld hebt?
Ik werk met mensen met psychoses en heb er tijdens mijn studie dan ook veel onderzoek naar gedaan.quote:
Wat vind je ervan van mensen die vanwege een psychose of vergelijkbare aandoening een geweldsdelict pleegt? Zoals bijvoorbeeld Thijs H. die drie mensen vermoorde tijdens zijn psychose? Leef je met die persoon mee of vind je dat hij gestraft dient te worden?
Momenteel doe ik dat beroepsmatig nog steeds.
Het verhaal Thijs H. heb ik op de voet gevolgd.
Psychoses als die van hem zijn een ware hel die je niemand toewenst.
Ik moet mensen wel eens uitleggen dat psychoses geen broodjeaapverhalen zijn.
Mensen dromen terwijl ze wakker zijn, leven in een complete nachtmerrie, hebben wanen en hallucinaties.
Ze leven in een andere werkelijkheid.
Er zijn mensen die stemmen horen, allerlei opdrachten krijgen en de meest rare dingen zien die niet via hun ogen binnenkomen.
We weten dit omdat het gezichtsveld actief is, dit kunnen we meten.
Ik leef op een bepaalde manier met mijn patiënten mee, maar dit neemt niet weg dat ik het vaak vreselijk vind wat ze hebben gedaan.
Ik zal er dan ook alles aan doen om herhaling te voorkomen.
Maar ik ben daar om ze te helpen en ze voor te bereiden op hun terugkeer in de samenleving, niet om ze te veroordelen.
Dat is mijn werk, het wil niet zeggen dat ze sympathie van mij moeten verwachten
Wat Thijs H. betreft vind ik de maatregel TBS geheel op zijn plaats.
Persoonlijk heb ik mijn ernstige twijfels of de gegeven gevangenisstraf dit ook is, en of Thijs H. in een gevangenis thuishoort waar weinig of geen sprake is van enige gepaste begeleiding.
Ik heb de film nog niet gezien, ik ga het eens doen.quote:
Een behandelend psychologe vragen naar meningen over strafmaten die door rechters worden opgelegd lijkt mij niet ter zake doende.
Mijn vraag aan TS: heb jij de film Instinct van Halina Reijn gezien en is die setting een beetje waarheidsgetrouw?
Ik begrijp welke kant je op wilt maar zou je iets specifieker kunnen zijn?quote:
Hoe denkt TS over de combinatie van dwang/voorwaarden, en of dit te vervangen is door een permanente variant
Hoe ga jij / je organisatie om met confirmation bias?quote:
(ik houd expres de vraag zo open mogelijk, en ben zeer benieuwd naar je antwoord.)
[ Bericht 5% gewijzigd door probeer op 16-11-2020 21:46:24 ]
Lijkt me juist vitaal voor betere straffen. Behandeling (ter resocialisatie en/of verkleining van recidive) is een van de doelen van straffen (samen met afschrikkende werking, vergelding, bescherming vd samenleving). Mensen werkzaam in de forensische psychologie kunnen hopelijk vanuit hun expertise, licht werpen op welke mate van straffen het beste het dat doel dient. Maw, antwoord geven op de vraag: Wat zijn de meest optimale straffen (en de duur van die straffen) om een zo laag mogelijke recidive te bewerkstelligen? Waarbij bijvoorbeeld politie en reclassering meer kennis hebben over het maatschappij-beschermende doel van straffen. En kwantitatieve onderzoekers over afschrikkende werking.quote:
Een behandelend psychologe vragen naar meningen over strafmaten die door rechters worden opgelegd lijkt mij niet ter zake doende.
Mijn vraag aan TS: heb jij de film Instinct van Halina Reijn gezien en is die setting een beetje waarheidsgetrouw?
Beter dan rechters die onderling richtlijnen opstellen.
[ Bericht 3% gewijzigd door probeer op 16-11-2020 22:00:39 ]
Zoals veel collega-hulpverleners baart dit nieuwe verschijnsel ook mij grote zorgen.quote:
Hoe denk je over al die pedojagers die we tegenwoordig overal zien?
Omdat je met pedo’s werkt lijkt het me dat je hier wel een mening over hebt en ik ben daar erg benieuwd naar
Ik geef hier als professional zijnde, die dagelijks keihard en intensief met deze groep mensen werkt en de maatschappij tegen hun eventuele uitspattingen probeert te beschermen, dan ook graag mijn mening over.
Mensen (over het algemeen jongeren) die vaak niet weten wat het verschil is tussen een pedofiel en een pedoseksueel, en vaak totaal geen weet hebben van parafiliën en parafiele stoornissen (de meeste pedoseksuelen hebben een pedofiele stoornis), benaderen uiterst kwetsbare mensen en proberen deze te pakken op hun meest zwakke plek door vreselijke dingen uit te lokken.
Tegenwoordig lijkt het, vooral onder jongeren, een rage te zijn om te schelden met het woordje ‘pedo’, terwijl je met dat woordje dus een pedofiel of pedoseksueel kan bedoelen, en daar zit nogal een verschil.
Een pedofiel misbruikt geen kinderen en pedofilie is niet strafbaar.
Iemand die een kind (heeft) misbruikt noemen we een pedoseksueel.
Uit onderzoek is gebleken dat ongeveer 3% van alle mannen pedofiele gevoelens heeft, sommige onderzoeken zeggen zelfs 5%, dat is me nogal wat.
De meeste mannen zullen dit uit schaamte en angst voor sociale uitsluiting echter nooit vrijwillig toegeven, en een pedofiel of pedoseksueel is meestal geen vies oud mannetje.
Daarnaast bestaan er genoeg vrouwelijke pedofielen en pedoseksuelen maar is het helaas zo dat vrouwelijke lichamelijkheid met kinderen veel minder snel als pedofiel bestempeld wordt.
Het is dus een probleem dat onder zeer veel mensen in onze samenleving voorkomt en waar uiterst voorzichtig mee moet worden omgegaan.
Veruit de meeste mensen met pedofiele gevoelens komen niet tot handelen en doen niets strafbaars.
De meesten verafschuwen deze gevoelens en leven een lang, moeilijk en eenzaam leven vol dagelijkse strijd met zichzelf.
Niemand kiest voor seksuele gevoelens voor kinderen, net zo min als iemand ervoor kiest deze gevoelens niet te hebben.
Het zijn geen keuzes, het overkomt je.
Essentieel is dat deze mensen het gevoel hebben (en houden) er bij te horen, niet uitgestoten worden en dus niet overal alleen voor komen te staan want dan gaat het mis.
Mensen met zeer ernstige klachten en problematiek zijn hulpbehoevend, redden het meestal niet alleen.
Sociale isolatie en bespot worden door anderen (vaak wildvreemden) is the worstcasescenario.
Een manke hond die je blijft opsluiten en blijft schoppen zal op een dag ook bijten.
Deze ‘pedojagers’ kunnen iemand die waarschijnlijk toch al ‘bekend’ is en bespot wordt in de buurt misschien net dat laatste zetje geven om de grens over te gaan.
Ook nadien, als iemand na een dergelijke heftige en emotionele confrontatie weer thuis komt te zitten, is de door deze mensen veroorzaakte schade vaak niet te overzien.
Afgelopen week kreeg ik hier via Private Messaging een berichtje van iemand die ooit een artikel had geschreven over pedofilie en mij vroeg dit eens te gaan lezen.
In het betreffende artikel kwam naar voren dat hij een enorm respect heeft voor mensen met pedofiele gevoelens die zich weten te beheersen, zichzelf onder controle weten te houden.
Voor mensen die dit niet doen heeft hij geen enkel respect.
Wat mensen als hij over het hoofd zien, en mij zorgen baart, is dat zo goed als al deze ‘pedofielen’ waar hij over schrijft niet tot handelen komen mede omdat ze sociaal omringd zijn.
Het is vaak de sleutel.
Deze mensen hebben vrienden en kennissen die interesse in ze tonen en met ze praten over de dagelijkse problemen waar ze tegenaan lopen, hebben het gevoel dat hun ‘handicap’ begrepen wordt en kunnen hun ei kwijt.
Deze mensen ondervinden steun en begrip, staan volop in het leven en hebben mensen die tegen ze zeggen: 'wat kut allemaal die gevoelens, maar we helpen je er doorheen'.
Zo goed als iedere pedoseksueel waar ik mee werk, en dus op een bepaald moment aan een kind heeft gezeten, heeft deze steun en dit begrip voor zijn stoornis nooit gehad, heeft overal alleen voor gestaan en is uitgestoten, vaak uitgekotst, door de gemeenschap.
Op een zekere dag is er kortsluiting ontstaan.
In Nederland werken we al een tijdje met de uit Canada afkomstige COSA-methode.
Dit is een uitgebreid netwerk van vrijwilligers en professionals die een sociaal netwerk om de pedofiel of pedoseksueel heen vormen.
Naast het praten over problemen die de betrokkene in zijn of haar dagelijks leven ondervindt zijn deze mensen ook getraind om vroege signalen te herkennen dat de betrokkene de controle over zichzelf dreigt te verliezen.
De zogenaamde ‘Pedojagers’ die we tegenwoordig zien lopen ook deze mensen enorm voor de voeten, zorgen er niet alleen voor dat er weer veel extra werk te doen is maar ook dat veel werk voor niets is geweest.
Men heeft geen idee van de schade die veroorzaakt kan worden.
Daarnaast is het zo dat politie en justitie erg weinig kan met deze dingen want er is immers geen sprake van seksuele handelingen.
Of dit echt gebeurd zou zijn moet ook maar bewezen worden, uit ervaring weet ik dat dit zelden het geval is.
Daar komt bij dat ik je kan verzekeren dat er genoeg mannen zonder pedofiele gevoelens zijn die op zo’n lok-afspraakje afkomen, en dus met hele andere intenties.
Er zijn genoeg mannen die nieuwsgierig zijn, op de aandacht van een jong meisje kicken, een soort van suikeroom-wens met zich meedragen etc.
Ook is het zo dat kinderen van de betrokken maar al te vaak (extra) de dupe worden van acties als deze.
Ik werk intensief met kinderen van o.a. veroordeelde pedoseksuelen die het al moeilijk genoeg hebben met het feit dat hun vader waar ze enorm veel van houden niet meer thuis is, en die je echt niet nog meer ellende toewenst.
Momenteel begeleid ik een meisje van 10 wiens vader een veroordeelde pedoseksueel is en bij ons verblijft.
Dit kind wordt op school bijna dagelijks omringd en ingesloten door hele groepen andere kinderen en vervolgens geïntimideerd en uitgescholden.
Er worden haar de ernstigste dingen toegewenst, stelselmatig wordt er in koor geroepen en gezongen dat haar vader dood moet, zelfs na schooltijd door ouders van klasgenootjes.
Als ik dit kind zie en vraag wat ze het liefst zou willen is haar antwoord altijd: ‘dat papa niet dood gemaakt hoeft te worden maar beter wordt en weer naar huis komt’.
Kinderen raken ernstig getraumatiseerd, zijn vaak beschadigd voor het leven door toedoen van mensen die dingen horen en klakkeloos van elkaar overnemen zonder de gevolgen en de ernst van de situatie in te zien.
Het lijkt wel een heksenjacht uit de middeleeuwen.
Voor het opsporen van mensen die de fout in (kunnen) gaan hebben we in Nederland instanties die genoeg kennis van zaken hebben en keihard werken, die hebben geen 'pedojagers' nodig.
Voor het eventueel berechten en behandelen van deze mensen geldt precies hetzelfde.
Als je dingen weet of vermoedt loop dan mensen die kennis van zaken hebben niet voor de voeten, maak niet meer kapot.
Deel je bevindingen a.u.b. met politie/justitie of instanties als COSA.
Kun je je voorstellen dat de al dan niet gehaalde rechtspraak over de handelingen die veroordeelde pedoseksueel heeft uitgevoerd voor sommige mensen niet geheel goed voelt? Het lijkt me nogal frustrerend om te horen dat de veroordeelde in behandeling gaat om weer hopelijk terug te keren in de maatschappij terwijl de voor het leven getekende slachtoffers wellicht moeten smeken om hulp en behandeling.quote:
Voor het opsporen van mensen die de fout in (kunnen) gaan hebben we in Nederland instanties die genoeg kennis van zaken hebben en keihard werken, die hebben geen 'pedojagers' nodig.
Voor het eventueel berechten en behandelen van deze mensen geldt precies hetzelfde.
Wat een enorm waardevolle postquote:
[..]
Zoals veel collega-hulpverleners baart dit nieuwe verschijnsel ook mij grote zorgen.
Ik geef hier als professional zijnde, die dagelijks keihard en intensief met deze groep mensen werkt en de maatschappij tegen hun eventuele uitspattingen probeert te beschermen, dan ook graag mijn mening over.
Mensen (over het algemeen jongeren) die vaak niet weten wat het verschil is tussen een pedofiel en een pedoseksueel, en vaak totaal geen weet hebben van parafiliën en parafiele stoornissen (de meeste pedoseksuelen hebben een pedofiele stoornis), benaderen uiterst kwetsbare mensen en proberen deze te pakken op hun meest zwakke plek door vreselijke dingen uit te lokken.
Tegenwoordig lijkt het, vooral onder jongeren, een rage te zijn om te schelden met het woordje ‘pedo’, terwijl je met dat woordje dus een pedofiel of pedoseksueel kan bedoelen, en daar zit nogal een verschil.
Een pedofiel misbruikt geen kinderen en pedofilie is niet strafbaar.
Iemand die een kind (heeft) misbruikt noemen we een pedoseksueel.
Uit onderzoek is gebleken dat ongeveer 3% van alle mannen pedofiele gevoelens heeft, sommige onderzoeken zeggen zelfs 5%, dat is me nogal wat.
De meeste mannen zullen dit uit schaamte en angst voor sociale uitsluiting echter nooit vrijwillig toegeven, en een pedofiel of pedoseksueel is meestal geen vies oud mannetje.
Daarnaast bestaan er genoeg vrouwelijke pedofielen en pedoseksuelen maar is het helaas zo dat vrouwelijke lichamelijkheid met kinderen veel minder snel als pedofiel bestempeld wordt.
Het is dus een probleem dat onder zeer veel mensen in onze samenleving voorkomt en waar uiterst voorzichtig mee moet worden omgegaan.
Veruit de meeste mensen met pedofiele gevoelens komen niet tot handelen en doen niets strafbaars.
De meesten verafschuwen deze gevoelens en leven een lang, moeilijk en eenzaam leven vol dagelijkse strijd met zichzelf.
Niemand kiest voor seksuele gevoelens voor kinderen, net zo min als iemand ervoor kiest deze gevoelens niet te hebben.
Het zijn geen keuzes, het overkomt je.
Essentieel is dat deze mensen het gevoel hebben (en houden) er bij te horen, niet uitgestoten worden en dus niet overal alleen voor komen te staan want dan gaat het mis.
Mensen met zeer ernstige klachten en problematiek zijn hulpbehoevend, redden het meestal niet alleen.
Sociale isolatie en bespot worden door anderen (vaak wildvreemden) is the worstcasescenario.
Een manke hond die je blijft opsluiten en blijft schoppen zal op een dag ook bijten.
Deze ‘pedojagers’ kunnen iemand die waarschijnlijk toch al ‘bekend’ is en bespot wordt in de buurt misschien net dat laatste zetje geven om de grens over te gaan.
Ook nadien, als iemand na een dergelijke heftige en emotionele confrontatie weer thuis komt te zitten, is de door deze mensen veroorzaakte schade vaak niet te overzien.
Afgelopen week kreeg ik hier via Private Messaging een berichtje van iemand die ooit een artikel had geschreven over pedofilie en mij vroeg dit eens te gaan lezen.
In het betreffende artikel kwam naar voren dat hij een enorm respect heeft voor mensen met pedofiele gevoelens die zich weten te beheersen, zichzelf onder controle weten te houden.
Voor mensen die dit niet doen heeft hij geen enkel respect.
Wat mensen als hij over het hoofd zien, en mij zorgen baart, is dat zo goed als al deze ‘pedofielen’ waar hij over schrijft niet tot handelen komen mede omdat ze sociaal omringd zijn.
Het is vaak de sleutel.
Deze mensen hebben vrienden en kennissen die interesse in ze tonen en met ze praten over de dagelijkse problemen waar ze tegenaan lopen, hebben het gevoel dat hun ‘handicap’ begrepen wordt en kunnen hun ei kwijt.
Deze mensen ondervinden steun en begrip, staan volop in het leven en hebben mensen die tegen ze zeggen: 'wat kut allemaal die gevoelens, maar we helpen je er doorheen'.
Zo goed als iedere pedoseksueel waar ik mee werk, en dus op een bepaald moment aan een kind heeft gezeten, heeft deze steun en dit begrip voor zijn stoornis nooit gehad, heeft overal alleen voor gestaan en is uitgestoten, vaak uitgekotst, door de gemeenschap.
Op een zekere dag is er kortsluiting ontstaan.
In Nederland werken we al een tijdje met de uit Canada afkomstige COSA-methode.
Dit is een uitgebreid netwerk van vrijwilligers en professionals die een sociaal netwerk om de pedofiel of pedoseksueel heen vormen.
Naast het praten over problemen die de betrokkene in zijn of haar dagelijks leven ondervindt zijn deze mensen ook getraind om vroege signalen te herkennen dat de betrokkene de controle over zichzelf dreigt te verliezen.
De zogenaamde ‘Pedojagers’ die we tegenwoordig zien lopen ook deze mensen enorm voor de voeten, zorgen er niet alleen voor dat er weer veel extra werk te doen is maar ook dat veel werk voor niets is geweest.
Men heeft geen idee van de schade die veroorzaakt kan worden.
Daarnaast is het zo dat politie en justitie erg weinig kan met deze dingen want er is immers geen sprake van seksuele handelingen.
Of dit echt gebeurd zou zijn moet ook maar bewezen worden, uit ervaring weet ik dat dit zelden het geval is.
Daar komt bij dat ik je kan verzekeren dat er genoeg mannen zonder pedofiele gevoelens zijn die op zo’n lok-afspraakje afkomen, en dus met hele andere intenties.
Er zijn genoeg mannen die nieuwsgierig zijn, op de aandacht van een jong meisje kicken, een soort van suikeroom-wens met zich meedragen etc.
Ook is het zo dat kinderen van de betrokken maar al te vaak (extra) de dupe worden van acties als deze.
Ik werk intensief met kinderen van o.a. veroordeelde pedoseksuelen die het al moeilijk genoeg hebben met het feit dat hun vader waar ze enorm veel van houden niet meer thuis is, en die je echt niet nog meer ellende toewenst.
Momenteel begeleid ik een meisje van 10 wiens vader een veroordeelde pedoseksueel is en bij ons verblijft.
Dit kind wordt op school bijna dagelijks omringd en ingesloten door hele groepen andere kinderen en vervolgens geïntimideerd en uitgescholden.
Er worden haar de ernstigste dingen toegewenst, stelselmatig wordt er in koor geroepen en gezongen dat haar vader dood moet, zelfs na schooltijd door ouders van klasgenootjes.
Als ik dit kind zie en vraag wat ze het liefst zou willen is haar antwoord altijd: ‘dat papa niet dood gemaakt hoeft te worden maar beter wordt en weer naar huis komt’.
Kinderen raken ernstig getraumatiseerd, zijn vaak beschadigd voor het leven door toedoen van mensen die dingen horen en klakkeloos van elkaar overnemen zonder de gevolgen en de ernst van de situatie in te zien.
Het lijkt wel een heksenjacht uit de middeleeuwen.
Voor het opsporen van mensen die de fout in (kunnen) gaan hebben we in Nederland instanties die genoeg kennis van zaken hebben en keihard werken, die hebben geen 'pedojagers' nodig.
Voor het eventueel berechten en behandelen van deze mensen geldt precies hetzelfde.
Als je dingen weet of vermoedt loop dan mensen die kennis van zaken hebben niet voor de voeten, maak niet meer kapot.
Deel je bevindingen a.u.b. met politie/justitie of instanties als COSA.
Vooral het deel over het effect van een sociaal netwerk op het handelen naar pedofiele gevoelens. Enkele korte vervolgvragen (die echt niet ook zo'n uitgebreide reactie verdienen hoor, als je kan mag je van mij heel kort zijn)
- Zijn er cijfers bekend over de verhouding tussen het aantal pedoseksuelen en het aantal pedofielen (binnen Nederland)? Ik besef me dat daarbij enorme kanttekeningen geplaatst moeten worden, zoals bv de invloed van de pakkans van pedoseksuelen handelingen, verschillen in bereidheid van respondenten, etc.
- Zijn er cijfers bekend over het effect van die COSA-methode (binnen Nederland) op ofwel recidive, ofwel het voor het eerst pedoseksueel handelen?
- Kan je me wellicht enkele forensische psychologen / onderzoekers aanraden die schrijven over die COSA methode (toegepast binnen Nederlandse TBS)?
Wij krijgen mensen inderdaad gemotiveerd door een wisselwerking en de intensieve zorg en aandacht die ze bij ons krijgen.quote:
[..]
Wat een apart statement van iemand die in de verpleging werkt
Iemand die gelukkig en in balans is zal minder gauw tot een misdrijf overgaan lijkt mij. De meeste mensen die in de psychiatrie zitten zijn niet zo happy en sommigen willen dit blijkbaar afreageren via misdadig gedrag.
Misschien dat als jullie daar toch eens naar zouden kijken dat deze mensen nauwelijks behoefte meer voelen om misdrijven te plegen.
De klacht van een patiënt niet centraal stellen en ook niet op zijn of haar welzijn richten lijkt me bovendien ook geen aanpak om zo iemand gemotiveerd te krijgen.
Ik vraag me bijna af of dit werkelijk zo is of dat dit meer iets persoonlijks is van hoe jij je in die wereld manifesteert.
Dit neemt niet weg dat (zoals ik al schreef) TBS een bijzondere en extreme maatregel is die zich niet richt op de genezing of het welzijn van de patiënt maar op het belang van de samenleving.
De klacht van de samenleving staat centraal en niet de klacht van de patiënt.
De maatregel is bedoeld voor terugval-preventie en verlaging van het gevaar.
Duidelijker kan ik het niet maken voor je, en dit antwoord zal iedere collega van me je geven.
- Wat houdt de behandeling in/ hoe ziet dat eruit van een TBS patient?
- Wat is het ergste geval dat je bent tegengekomen?
- Zijn het over het algemeen jongere of juist oudere mannen die een behandeling krijgen?
- Hoe gedragen de patiënten zich? Wat zijn typische karaktertrekken van mensen die pedoseksueel zijn?
- Hoe kunnen we het beste onze kinderen beschermen tegen pedoseksuelen volgens jou?
Het onderwerp blijft interessant en actueel, en het is heel zinvol om hier de nodige verdieping en achtergronden te kunnen lezen. Ik hoop dat dit vooroordelen en onderbuikgevoelens kan wegnemen. Ik las gisteren een artikel over pedojagers met dezelfde strekking als jouw antwoord hierover: https://nos.nl/artikel/23(...)juist-vergroten.html
Een quote hieruit kan ik echter niet rijmen met jouw antwoord hieronder, kun jij dat verschil duiden?
quote:Maaike Blok van Reclassering Nederland benadrukt dat 50 tot 80 procent van het kindermisbruik niet wordt gepleegd door pedofielen. Vaak gaat het om een bekende van het slachtoffer die allerlei motieven kan hebben om zich op dat moment te vergrijpen aan een minderjarige.
quote:
de meeste pedoseksuelen hebben een pedofiele stoornis
[...]
Iemand die een kind (heeft) misbruikt noemen we een pedoseksueel.
Er zijn recentelijk nieuwsberichten geweest over grote zedenzaken in Duitsland, zie bijvoorbeeld:
https://nos.nl/artikel/23(...)bruik-stiefzoon.html
Een quote hieruit:
We hebben het tot nu toe vooral gehad over de mensen die worstelen met hun pedofiele voorkeur, die het verschrikkelijk vinden dat dit hun voorkeur is, en die (al dan niet succesvol) proberen hier niet naar te handelen.quote:In het tuinhuisje in Münster stonden stapelbedden waar videocamera's op gericht waren, in het verlaagde plafond lagen netwerkapparatuur en harde schijven.
De gruweldaden werden gefilmd en verkocht op het dark web, een moeilijk toegankelijk deel van internet. De autoriteiten verwachten dat er meer slachtoffers zijn. Op de computer van de hoofdverdachte, die IT-specialist is, werd ruim 500 terabyte aan versleuteld materiaal gevonden. In de kelder van zijn huis had hij een professionele serverruimte ingericht die door airco's gekoeld werd.
In o.a. de zaak hierboven is iets heel anders aan de hand: mensen die hun pedoseksualiteit lijken te omarmen, die hun hele huis en leven hebben ingericht om kindermisbruik te faciliteren en daar soms zelfs hun inkomen uit halen.
Zie jij dit soort doorgewinterde/professionele pedoseksuelen ook in jouw praktijk? Zo ja: heeft een TBS-behandeling dan eigenlijk wel kans van slagen?
Ik vind die gevangenisstraf ook oneerlijk voor Thijs H. Hij zat immers in een psychose, dus hij kon er niks aan doen. Vind je dat psychoses altijd een reden is waarom iemand ontoerekeningsvatbaar is?quote:
[..]
Ik werk met mensen met psychoses en heb er tijdens mijn studie dan ook veel onderzoek naar gedaan.
Momenteel doe ik dat beroepsmatig nog steeds.
Het verhaal Thijs H. heb ik op de voet gevolgd.
Psychoses als die van hem zijn een ware hel die je niemand toewenst.
Ik moet mensen wel eens uitleggen dat psychoses geen broodjeaapverhalen zijn.
Mensen dromen terwijl ze wakker zijn, leven in een complete nachtmerrie, hebben wanen en hallucinaties.
Ze leven in een andere werkelijkheid.
Er zijn mensen die stemmen horen, allerlei opdrachten krijgen en de meest rare dingen zien die niet via hun ogen binnenkomen.
We weten dit omdat het gezichtsveld actief is, dit kunnen we meten.
Ik leef op een bepaalde manier met mijn patiënten mee, maar dit neemt niet weg dat ik het vaak vreselijk vind wat ze hebben gedaan.
Ik zal er dan ook alles aan doen om herhaling te voorkomen.
Maar ik ben daar om ze te helpen en ze voor te bereiden op hun terugkeer in de samenleving, niet om ze te veroordelen.
Dat is mijn werk, het wil niet zeggen dat ze sympathie van mij moeten verwachten
Wat Thijs H. betreft vind ik de maatregel TBS geheel op zijn plaats.
Persoonlijk heb ik mijn ernstige twijfels of de gegeven gevangenisstraf dit ook is, en of Thijs H. in een gevangenis thuishoort waar weinig of geen sprake is van enige gepaste begeleiding.
Begrijp je het gewoon echt niet? Zij zijn ziek en daarom ze zulke dingen. Jij bent dus NIET ziek in die zin, en daarom zul je niet snel zulke dingen doen, maar je kan altijd ziek worden natuurlijk. (Alleen pedofilie niet, dat is een geaardheid en al vanaf de geboorte aanwezig.)quote:
Ze zijn ziek en kunnen niets aan hun gedrag doen maar zijn wel in staat om iemand te mishandelen of verkrachten.
Als ik niet weet wat ik doe. Mishandel of verkracht ik niemand. Het is altijd makkelijk om achteraf te zeggen ‘ik was mezelf niet’.
Ik blijf er bij. Handeling gesteld = straf op nemen.
Ben jij ook van mening - net als ik - dat de mensen die geen pedofiel zijn juist kindermisbruik in stand houden door zó ontzettend giftig en kwaad te reageren op pedofielen, zodat zij geen hulp durven te zoeken voor hun gevoelens en uiteindelijk waarschijnlijk de fout ingaan doordat ze niemand hebben om mee te praten?
Zouden die mensen begrijpen dat als ZIJ hun houding veranderen er minder kindermisbruik plaats zal vinden omdat meer pedofiele mensen hulp durven te zoeken, als ze niet uitgekotst zouden worden door 90% van de bevolking?
Ik ben al jaren van deze mening, maar dat wordt gewoon niet begrepen. Men wil liever pedofielen/-seksuelen haten en zo zelf kindermisbruik in stand houden.
Soms komt het voor dat diagnoses vanuit andere instellingen of collega's niet (geheel) overeenkomen met wat wij op dat moment zien.quote:
[..]
Ik heb best wat zaken gelezen waarbij een second opinion haaks stond op de 1e bevinding.
Ik snap dat de psychologie geen wiskunde is waarbij een som altijd kloppend te maken is. Ik vind het wel lastig om te zien dat een verdachte soms 3 labels opgeplakt krijgt die vervolgens allemaal weer worden afgedaan om vervolgens 3 andere op te plakken wanneer een rechter (of OvJ) vraagtekens zet bij een diagnose. Dat komt de geloofwaardigheid niet ten goede.
Hoe ervaar jij het als uit een 2nd opinion een totaal andere diagnose komt dan diegene die jij gesteld hebt?
Veel factoren kunnen daar een grote rol bij spelen.
Verlof is één van de belangrijkste onderdelen van een behandeltraject.quote:
Hoe komt een besluit tot stand voor een proefverlof?
In tegenstelling tot wat veel mensen denken is verlof geen afsluiting.
Het verlofbeleid is de laatste jaren echter wel flink aangescherpt.
Verlof komt pas ter sprake wanneer er bepaalde doelstellingen zijn gehaald, wanneer wij inschatten dat iemand er klaar voor is en de kans op delictrecidive voldoende is gedaald.
Dit wordt uitgebreid overlegd met het hele team en met iedereen die in het traject met de patiënt te maken heeft of te maken heeft gehad.
Wanneer er van onze kant groen licht volgt dan wordt er een verlofmachtiging aangevraagd.
Als deze aanvraag is goedgekeurd wordt er begonnen met verlof onder begeleiding van een psycholoog met beveiliging.
Dit wordt langzaam en secuur afgebouwd tot wij van mening zijn dat er onbegeleid verlof kan plaatsvinden.
Ook hier moet weer een machtiging voor worden aangevraagd.
De volgende fase is het transmuraal verlof.
Dit is vooral gericht op zelfstandigheid en betrouwbaarheid.
Tussen al deze fases is er steeds sprake van uitgebreid overleg en evaluatie waar het hele team bij betrokken is en inspraak in heeft.
Als al deze fases goed zijn verlopen kan er proefverlof worden aangevraagd en dit kan uiteindelijk leiden tot een einde van de maatregel.
Een belangrijk onderdeel van mijn studie en werk is neuropsychologie en neurobiologie.quote:Op maandag 16 november 2020 21:36 schreef probeer het volgende:
[..]
Hoe ga jij / je organisatie om met confirmation bias?
(ik houd expres de vraag zo open mogelijk, en ben zeer benieuwd naar je antwoord.)
Een van mijn taken is dan ook neurobiologisch onderzoek .
Kennis van de menselijke psyche (zeker ook herkenning) is essentieel in dit werk.
Ik denk dat ik over het algemeen voldoende gewapend ben tegen ‘confirmation bias’ en geleerd heb om dingen ook zeker in twijfel te kunnen en durven trekken.
Beslissingen worden ook nooit door één persoon genomen en bevindingen worden altijd doorgenomen met het hele team.
Wat in mijn werk (in de hele geneeskunde en wetenschap) normaal is is dat we iedere dag leren en zo een voortschrijdend inzicht krijgen, dat is heel belangrijk.
We krijgen steeds meer kennis en die extra kennis gebruiken we de dag daarna.
Dit kan ik me heel goed voorstellen.quote:
[..]
Kun je je voorstellen dat de al dan niet gehaalde rechtspraak over de handelingen die veroordeelde pedoseksueel heeft uitgevoerd voor sommige mensen niet geheel goed voelt? Het lijkt me nogal frustrerend om te horen dat de veroordeelde in behandeling gaat om weer hopelijk terug te keren in de maatschappij terwijl de voor het leven getekende slachtoffers wellicht moeten smeken om hulp en behandeling.
Voor slachtoffers is dit vaak een vreselijk oneerlijk en vaak beangstigend gevoel.
Toch is het zo dat we in een rechtstaat wonen, en rechtspraak zodoende soms ook niet goed kan voelen.
In Nederland hebben we ooit samen besloten om mensen die een ernstige fout hebben begaan niet op te ruimen maar op te sluiten, en indien mogelijk te behandelen, mensen krijgen bij ons een tweede kans.
Zo ook mensen met een stoornis die misschien d.m.v. hulp en behandeling in de toekomst weer normaal kunnen gaan functioneren.
Zelf vind ik dat we zulke dingen moeten koesteren, mensen zijn enorm kwetsbare wezens.
Ook jij en ik kunnen morgen vanuit het niets vreselijke dingen doen.
Zeker waar. Ik denk dat het eerlijke gevoel soms ver te zoeken is. Geen idee wat ik zou doen als me dit zou overkomen. Ook is een regering en justitie niet onfeilbaar. Maar hopelijk leren we er elke dag een beetje meer van.quote:
Dit kan ik me heel goed voorstellen. Voor slachtoffers is dit vaak een vreselijk oneerlijk en vaak beangstigend gevoel.
Toch is het zo dat we in een rechtstaat wonen, en rechtspraak zodoende soms ook niet goed kan voelen.
In Nederland hebben we ooit samen besloten om mensen die een ernstige fout hebben begaan niet op te ruimen maar op te sluiten, en indien mogelijk te behandelen, mensen krijgen bij ons een tweede kans.
Zo ook mensen met een stoornis die misschien d.m.v. hulp en behandeling in de toekomst weer normaal kunnen gaan functioneren.
Zelf vind ik dat we zulke dingen moeten koesteren, mensen zijn enorm kwetsbare wezens.
Ook jij en ik kunnen morgen vanuit het niets vreselijke dingen doen.
Dank je wel voor je antwoord.
[ Bericht 18% gewijzigd door osodevo op 17-11-2020 19:32:25 ]
Dank je voor het compliment.quote:
[..]
Wat een enorm waardevolle post
Enkele korte vervolgvragen (die echt niet ook zo'n uitgebreide reactie verdienen hoor, als je kan mag je van mij heel kort zijn)
- Zijn er cijfers bekend over de verhouding tussen het aantal pedoseksuelen en het aantal pedofielen (binnen Nederland)? Ik besef me dat daarbij enorme kanttekeningen geplaatst moeten worden, zoals bv de invloed van de pakkans van pedoseksuelen handelingen, verschillen in bereidheid van respondenten, etc.
- Zijn er cijfers bekend over het effect van die COSA-methode (binnen Nederland) op ofwel recidive, ofwel het voor het eerst pedoseksueel handelen?
- Kan je me wellicht enkele forensische psychologen / onderzoekers aanraden die schrijven over die COSA methode (toegepast binnen Nederlandse TBS)?
De post is natuurlijk zo uitgebreid omdat dit mijn doelgroep betreft.
Ik kan het niet vaak genoeg duidelijk maken dat wanneer je deze mensen gaat uitstoten, en ze dus in een sociaal isolement terecht komen, het gevaar juist ontstaat.
Het is de voedingsbodem van seksueel delictgedrag en dit moeten we met z'n allen zien te voorkomen.
Er zijn inderdaad cijfers bekend.
Zoals ik al schreef blijkt uit onderzoek dat ongeveer 3% van alle mannen in Nederland pedofiele gevoelens heeft.
Sommige onderzoeken zeggen zelfs 5% of hoger (tot 10%).
De cijfers schommelen dus nogal en dit komt mede omdat er niet altijd een duidelijk onderscheid wordt gemaakt tussen een pedofiel en een pedoseksueel.
Maar er spelen ook andere dingen mee.
Wanneer ik praat over werken in de forensische psychiatrie en onderscheid maak tussen deze twee groepen, en dus aangeef dat je iemand die kinderen misbruikt een pedoseksueel en geen pedofiel noemt, dan praat ik over de groepen waar ik zelf mee te maken heb, maar er is natuurlijk meer, er zijn meer groepen.
Veruit de grootste groep mensen die zich vergrijpt aan een kind heeft geen pedofiele gevoelens en geen last van een parafiele stoornis, krijgt ook vaak geen maatregel opgelegd maar gaat gewoon de gevangenis in.
Is dus geen pedofiel maar krijgt vaak wel deze stempel opgedrukt.
Ik heb zelf bij ervaring dat in onderzoeken vaak slecht of geen onderscheid wordt gemaakt tussen de verschillende groepen.
Wat COSA Nederland betreft kun je zelf op hun website waarschijnlijk cijfers terugvinden.
Ik zal eens kijken of ik aan je laatste vraag kan voldoen en je dan hierover via PM op de hoogte stellen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Bracha020 op 19-11-2020 07:11:14 ]
Leuk dat je nu de tijd neemt om mee te doenquote:
Interessant onderwerp. Ik heb het vorige topic ook gevolgd, maar toen geen vragen gesteld. Nu neem ik even de tijd om toch een paar vragen te stellen.
- Wat houdt de behandeling in/ hoe ziet dat eruit van een TBS patient?
- Wat is het ergste geval dat je bent tegengekomen?
- Zijn het over het algemeen jongere of juist oudere mannen die een behandeling krijgen?
- Hoe gedragen de patiënten zich? Wat zijn typische karaktertrekken van mensen die pedoseksueel zijn?
- Hoe kunnen we het beste onze kinderen beschermen tegen pedoseksuelen volgens jou?
- Wat houdt de behandeling in/ hoe ziet dat eruit van een TBS patiënt?
Zoals ik al eerder heb geschreven spreekt TBS van verpleging en niet van behandeling, maar ligt dit er natuurlijk wel in besloten.
Dit wil zeggen dat er in de praktijk, wanneer het kan, wel degelijk wordt behandeld.
Soms is het echter zo dat behandeling niet lukt of geen zin meer heeft en de persoon in kwestie naar een longstay inrichting gaat, daar komt de focus dan helemaal op verpleging te liggen.
Hij of zij wordt daar uiteraard nog steeds met alle nodige zorg en aandacht verpleegd, maar in zulke (vaak zeer trieste) gevallen gaat het dan alleen nog maar om dingen als welzijn, niet meer om een terugkeer in de samenleving.
Zo’n iemand komt namelijk meestal nooit meer vrij en verblijft in deze inrichting tot zijn of haar dood.
De patiënten in onze instelling verblijven daar niet uit vrije keuze.
Veel van deze mensen leven met zeer ingewikkelde, meestal meervoudige, psychiatrische stoornissen en zijn (vooral in het begin van een traject) zeer moeilijk te doorgronden en testen het personeel.
Ze hebben geen of weinig inzicht in hoe ze in problemen verzeild blijven raken en geven daar vooral anderen de schuld van.
Vaak is er in hun beleving niets met ze aan de hand en is het de ander of de situatie die moet veranderen.
Bij de opname is er vaak al veel informatie uit dossiers voorhanden, maar het is altijd de vraag hoe iemand zal gaan functioneren binnen onze muren en in de groep.
Delict en vonnis zijn daarom in het begin meestal niet meteen aan de orde, er moet eerst enige rust en een band tussen patiënt en personeel ontstaan.
Ik kijk ook niet teveel naar de veroordeling zelf, maar richt me vooral op de persoon die ik op dat moment voor me zie.
Ik ken het dossier en weet zodoende waar iemand voor veroordeeld is maar kan (en mag) er vaak toch niet met 100% zekerheid van uitgaan dat iemand iets ook daadwerkelijk heeft gedaan of op een bepaalde manier heeft gedaan.
Ook niet wanneer de persoon in kwestie volledig heeft bekend.
Er wordt altijd zo zorgvuldig mogelijk gekeken naar wat de beste manier is om resultaten te boeken.
Iemand kan verplicht worden om opgenomen en geobserveerd te worden, maar niet verplicht worden om mee te werken.
Er mag dan sprake zijn van dwangverpleging maar dwangbehandeling is nooit aan de orde.
Iemand moet praten en in zijn/haar psyche laten kijken, openstaan voor gesprekken en tot een bepaald besef komen, iets van zijn/haar leven willen maken.
Nieuwe kansen en mogelijkheden zien die wij hem/haar voorhouden en aanreiken.
Het is een wisselwerking.
Iedere patiënt heeft een dagbesteding (een rooster), allerlei dagelijkse activiteiten.
Dit is afgestemd op de mogelijkheden en beperkingen van de patiënt, dus het is niet voor iedereen hetzelfde.
De dagbesteding bestaat uit dingen als arbeid, therapieën en gesprekken (zowel individueel als in groepsverband), sport en recreatie.
Een belangrijk onderdeel van de behandeling is verlof.
Hier heb ik zojuist al het een en ander over geschreven dus dit kun je elders in dit topic terugvinden.
- Wat is het ergste geval dat je bent tegengekomen?
Alle mensen die bij ons verblijven hebben vreselijke dingen gedaan, dit varieert van extreem geweld tot meervoudige moorden.
Wat mij persoonlijk vaak het meest raakt zijn de verhalen achter de patiënten die zich hebben vergrepen aan kinderen, en alles wat daarbij komt kijken.
Ik zal er daarom ook alles aan doen om te voorkomen dat dit zich straks bij terugkeer in de maatschappij gaat herhalen.
Dit is vaak een lang, moeizaam en energievretend traject vol onmacht, frustratie, discussie, verdriet, hoop en twijfel.
Maar de kleinste bijdrage die ik hieraan kan leveren is het me aan het eind van de dag allemaal dubbel en dwars waard.
- Zijn het over het algemeen jongere of juist oudere mannen die een behandeling krijgen?
In instellingen verblijven zowel mannen als vrouwen, van alle leeftijden en afkomsten.
- Hoe gedragen de patiënten zich? Wat zijn typische karaktertrekken van mensen die pedoseksueel zijn?
Wat we bij mannen vaak zien is dat ze enorm antisociaal zijn (geworden).
De hoofdoorzaak hiervan is dat ze uitgestoten zijn door de gemeenschap en weten dat ze anders zijn, en zodoende een leven in sociaal isolement en emotionele eenzaamheid hebben geleefd.
Je schrijft over mannen maar er zijn dus ook vrouwelijke veroordeelden, ongeveer 5% van alle pedoseksuele daden wordt gepleegd door een vrouw, waarvan de helft samen met een man.
Bij vrouwen is de achtergrond vaak wel wat anders.
In hun verleden is er vrijwel altijd sprake geweest van ernstig lichamelijk of seksueel misbruik en/of ernstige verwaarlozing.
- Hoe kunnen we het beste onze kinderen beschermen tegen pedoseksuelen volgens jou?
Iedere psycholoog of hulpverlener is het er wel over eens dat een kind moet opgroeien in een rustige en veilige omgeving, dit is de beste manier om het te beschermen.
Probleemgezinnen met onrust en geweld creëren vaak nieuwe daders en slachtoffers.
Wat pedoseksuelen betreft kan ik je alleen maar adviseren mijn post hierover en hierboven goed door te nemen en je er ook van bewust te zijn dat veruit de meeste mensen die aan kinderen zitten geen pedofielen zijn, en dus niet dat woordje 'pedo' verdienen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Viv op 22-11-2020 16:52:36 (Typo verbeterd op verzoek van TS.) ]
Zoals ik in een vorige post al schreef is het inderdaad zo dat veruit het meeste kindermisbruik niet gepleegd wordt door pedofielen of mensen met een parafiele (pedofiele) stoornis.quote:
Allereerst: ik waardeer het dat je opnieuw de tijd wil nemen om onze vragen te beantwoorden!
Ik las gisteren een artikel over pedojagers met dezelfde strekking als jouw antwoord hierover: https://nos.nl/artikel/23(...)juist-vergroten.html
Een quote hieruit kan ik echter niet rijmen met jouw antwoord hieronder, kun jij dat verschil duiden?
[..]
[..]
Zelf denk ik dat (richting) 80% een meer waarheidsgetrouw beeld schetst dan de geschatte 50%.
Deze plegers zijn ‘gewone’ mensen die bij kinderen terecht komen omdat ze b.v. geen partner kunnen krijgen, eenzaam of verlegen zijn, seksverlaafd etc.
Ze glijden steeds verder af en komen zodoende tot hun wandaden.
Dit terwijl er dus geen sprake is van pedofiele gevoelens en/of een parafiele (pedofiele) stoornis.
Veruit de meeste van deze veroordeelde plegers zijn niet geheel of gedeeltelijk ontoerekeningsvatbaar verklaard, en verblijven zodoende niet in een TBS instelling maar in een gevangenis, zitten een vrijheidsstraf uit.
Zelf werk ik met mensen met stoornissen, dus wanneer ik uitleg geef over het werken in de forensische psychiatrie en zeg dat we mensen die kinderen misbruiken geen pedofiel maar pedoseksueel noemen, dan heb ik het over onderscheid maken tussen deze twee groepen.
Ik benader dingen natuurlijk allemaal wat beroepsmatig en begrijp dat ik het voor mensen voor wie al deze informatie helemaal nieuw is misschien wat anders zou kunnen formuleren.
Deze patiënten zie ik zeker, en behandeling richt zich dan vooral op seksualiteitsproblematiek en zelfregulatieproblematiek.quote:
En een vraag die al eerder dit jaar bij mij opkwam:
Er zijn recentelijk nieuwsberichten geweest over grote zedenzaken in Duitsland, zie bijvoorbeeld:
https://nos.nl/artikel/23(...)bruik-stiefzoon.html
Een quote hieruit:
[..]
We hebben het tot nu toe vooral gehad over de mensen die worstelen met hun pedofiele voorkeur, die het verschrikkelijk vinden dat dit hun voorkeur is, en die (al dan niet succesvol) proberen hier niet naar te handelen.
In o.a. de zaak hierboven is iets heel anders aan de hand: mensen die hun pedoseksualiteit lijken te omarmen, die hun hele huis en leven hebben ingericht om kindermisbruik te faciliteren en daar soms zelfs hun inkomen uit halen.
Zie jij dit soort doorgewinterde/professionele pedoseksuelen ook in jouw praktijk? Zo ja: heeft een TBS-behandeling dan eigenlijk wel kans van slagen?
Er zal aandacht zijn voor het erkennen van de pedoseksuele verlangens en het ontkrachten van cognities die het handelen daarnaar goedkeuren.
Maar ook voor dingen als relatievorming en niet op een seksualiserende wijze omgaan met vervelende emoties.
Ook hier geldt dat iemand tot een bepaald beself moet komen en er dan pas kans van slagen is.
Er zijn mensen die geheel of gedeeltelijk ontoerekeningsvatbaar verklaard zijn voor een bepaald strafbaar feit maar waar niet mee is gezegd dat diegene dat strafbare feit niet opzettelijk heeft begaan.quote:
[..]
Ik vind die gevangenisstraf ook oneerlijk voor Thijs H. Hij zat immers in een psychose, dus hij kon er niks aan doen. Vind je dat psychoses altijd een reden is waarom iemand ontoerekeningsvatbaar is?
Schuld heeft ook verschillende betekenissen in het strafrecht.
Als antwoord op je vraag neig ik naar een 'ja' maar ik weet dat dingen soms complex zijn.
Bedankt voor je inbreng, maar het laatste klopt niet helemaal.quote:Op dinsdag 17 november 2020 13:15 schreef -Ferb- het volgende:
Begrijp je het gewoon echt niet? Zij zijn ziek en daarom ze zulke dingen. Jij bent dus NIET ziek in die zin, en daarom zul je niet snel zulke dingen doen, maar je kan altijd ziek worden natuurlijk. (Alleen pedofilie niet, dat is een geaardheid en al vanaf de geboorte aanwezig.)
Pedofilie kan (zoals ik al schreef, en ik citeer hier en daar mijn eerdere berichten) op ieder moment ontstaan, ook op latere leeftijd.
Er zijn mensen die deze pedofiele gevoelens door een ernstige lichamelijke oorzaak ontwikkelen, soms van de één op andere dag.
Bij pedofilie is het (zeker wanneer deze voor het eerst op latere leeftijd tot uiting komt) van belang om een lichamelijke oorzaak uit te sluiten, ook i.v.m. een eventueel strafproces.
Lichamelijke ziekten als frontotemporale dementie, een hersentumor en hersentrauma leiden soms tot pedofiele gevoelens en een vermindering van het beheersen van seksueel gedrag (neurobiologie).
Operaties bij mensen met pedofiele gevoelens komen regelmatig voor.
In veruit de meeste gevallen zijn dit operaties bij mannen die van de een op andere dag deze gevoelens ervaren, en waarbij vervolgens een tumor in de orbitofrontale cortex (OFC) wordt gevonden.
De OFC is het gedeelte in de hersenen dat betrokken is bij processen zoals emotieregulatie, motiverende aspecten van planning en gedrag en het anticiperen op beloning en straf.
Wanneer na een operatie deze tumor (deels) is verwijderd verdwijnen de pedofiele gevoelens bij deze mannen zo goed als altijd.
Soms komen ze terug en blijkt de tumor weer gegroeid te zijn.
Ook kan er een tumor of andere afwijking aanwezig zijn in de amygdala (een klein hersengebied diep in het brein dat ook betrokken is bij emotionele processen).
Er is b.v. behoorlijk veel wetenschappelijk bewijs voor een verminderd volume van deze amygdala bij mensen met pedofiele gevoelens en agressief gedrag.
Vaak is er ook sprake van door hersenschade of medicijnen veroorzaakt afwijkend seksueel gedrag.
Een voorbeeld van medicijnen waarbij een zeer sterke toename van (afwijkend) seksueel gedrag kan voorkomen zijn dopamine-agonisten die worden gebruikt bij de behandeling van de ziekte van Parkinson.
Ik hoop zeker dat er meer mensen zo gaan denken na het lezen van de betreffende post.quote:
(Dit gaat over post 18 in dit topic.)
Ben jij ook van mening - net als ik - dat de mensen die geen pedofiel zijn juist kindermisbruik in stand houden door zó ontzettend giftig en kwaad te reageren op pedofielen, zodat zij geen hulp durven te zoeken voor hun gevoelens en uiteindelijk waarschijnlijk de fout ingaan doordat ze niemand hebben om mee te praten?
Zouden die mensen begrijpen dat als ZIJ hun houding veranderen er minder kindermisbruik plaats zal vinden omdat meer pedofiele mensen hulp durven te zoeken, als ze niet uitgekotst zouden worden door 90% van de bevolking?
Ik ben al jaren van deze mening, maar dat wordt gewoon niet begrepen. Men wil liever pedofielen/-seksuelen haten en zo zelf kindermisbruik in stand houden.
Dat is immers waar ik het voor doe.
Bedankt voor je antwoord.quote:
Zoals ik in een vorige post al schreef is het inderdaad zo dat veruit het meeste kindermisbruik niet gepleegd wordt door pedofielen of mensen met een parafiele (pedofiele) stoornis.
Zelf denk ik dat (richting) 80% een meer waarheidsgetrouw beeld schetst dan de geschatte 50%.
Deze plegers zijn ‘gewone’ mensen die bij kinderen terecht komen omdat ze b.v. geen partner kunnen krijgen, eenzaam of verlegen zijn, seksverlaafd etc.
Ze glijden steeds verder af en komen zodoende tot hun wandaden.
Dit terwijl er dus geen sprake is van pedofiele gevoelens en/of een parafiele (pedofiele) stoornis.
Veruit de meeste van deze veroordeelde plegers zijn niet geheel of gedeeltelijk ontoerekeningsvatbaar verklaard, en verblijven zodoende niet in een TBS instelling maar in een gevangenis, zitten een vrijheidsstraf uit.
Zelf werk ik met mensen met stoornissen, dus wanneer ik uitleg geef over het werken in de forensische psychiatrie en zeg dat we mensen die kinderen misbruiken geen pedofiel maar pedoseksueel noemen, dan heb ik het over onderscheid maken tussen deze twee groepen.
Ik benader dingen natuurlijk allemaal wat beroepsmatig en begrijp dat ik het voor mensen voor wie al deze informatie helemaal nieuw is misschien wat anders zou kunnen formuleren.
Als ik het goed begrijp, bestaan er grofweg 4 categorieën mensen op dit gebied:
1. Mensen met pedofiele gevoelens/stoornis, die zich niet vergrijpen aan kinderen.
2. Mensen met pedofiele gevoelens/stoornis, die zich wel vergrijpen aan kinderen.
3. Mensen zonder pedofiele gevoelens/stoornis, die zich niet vergrijpen aan kinderen.
4. Mensen zonder pedofiele gevoelens/stoornis, die zich wel vergrijpen aan kinderen.
Worden alleen mensen uit categorie 2 pedoseksueel genoemd? Zo ja: bestaat er dan een aparte term voor mensen uit categorie 4? Ik wil dit graag goed opslaan in mijn hoofd.
Nochtans werk jij met veroordeelde pedoseksuelen en zal hetgeen geroepen wordt over de seksuele geneigdheden van de vader van dit meisje niet zover bezijdens de waarheid zijn dat dit op welke manier dan ook te vergelijken valt met een "heksenjacht uit de middeleeuwen". Het enige dat in de anekdote klakkeloos overgenomen lijkt te zijn is de notie dat pedoseksualiteit een ziekte is waaraan een persoon kan lijden zoals een griep, crohn of kanker; iets dat een grote invloed kan uitoefenen op de zieke en diens leven maar verder losstaat van diens persoon(lijkheid) en diens zijn. Dat is natuurlijk helemaal niet zo en ik persoonlijk zou het niet heel gek vinden om het levensgevaarlijk (en moreel verwerpelijk) te noemen om dit wel zo uit te leggen aan een kind, hoe jong ook.quote:
Ook is het zo dat kinderen van de betrokken maar al te vaak (extra) de dupe worden van acties als deze.
Ik werk intensief met kinderen van o.a. veroordeelde pedoseksuelen die het al moeilijk genoeg hebben met het feit dat hun vader waar ze enorm veel van houden niet meer thuis is, en die je echt niet nog meer ellende toewenst.
Momenteel begeleid ik een meisje van 10 wiens vader een veroordeelde pedoseksueel is en bij ons verblijft.
Dit kind wordt op school bijna dagelijks omringd en ingesloten door hele groepen andere kinderen en vervolgens geïntimideerd en uitgescholden.
Er worden haar de ernstigste dingen toegewenst, stelselmatig wordt er in koor geroepen en gezongen dat haar vader dood moet, zelfs na schooltijd door ouders van klasgenootjes.
Als ik dit kind zie en vraag wat ze het liefst zou willen is haar antwoord altijd: ‘dat papa niet dood gemaakt hoeft te worden maar beter wordt en weer naar huis komt’.
Kinderen raken ernstig getraumatiseerd, zijn vaak beschadigd voor het leven door toedoen van mensen die dingen horen en klakkeloos van elkaar overnemen zonder de gevolgen en de ernst van de situatie in te zien.
Het lijkt wel een heksenjacht uit de middeleeuwen.
't Is natuurlijk wel verschrikkelijk en absurd dat dit kind uitgescholden en geintimideerd wordt, zeker als dit ook door volwassenen gedaan wordt maar alle weerzin tegen haar vader lijkt mij bepaald niet uncalled for.
Om het nog enigszins ontopic te houden: heb jijzelf wel eens (een begin van) lust of liefde gevoeld voor een patient in de forensische psychiatrie?
Het is natuurlijk niet zo dat iedere pedofiel maar "hulp" wil zoeken en daar slechts van weerhouden wordt door maatschappelijke weerzin. Het zijn geen weerloze slachtoffers, zoals de kinderen waaraan pedoseksuelen zich vergrijpen dat onuitgezonderd wél zijn.quote:
(Dit gaat over post 18 in dit topic.)
Ben jij ook van mening - net als ik - dat de mensen die geen pedofiel zijn juist kindermisbruik in stand houden door zó ontzettend giftig en kwaad te reageren op pedofielen, zodat zij geen hulp durven te zoeken voor hun gevoelens en uiteindelijk waarschijnlijk de fout ingaan doordat ze niemand hebben om mee te praten?
Zouden die mensen begrijpen dat als ZIJ hun houding veranderen er minder kindermisbruik plaats zal vinden omdat meer pedofiele mensen hulp durven te zoeken, als ze niet uitgekotst zouden worden door 90% van de bevolking?
Ik ben al jaren van deze mening, maar dat wordt gewoon niet begrepen. Men wil liever pedofielen/-seksuelen haten en zo zelf kindermisbruik in stand houden.
Ik ben niet de TS uiteraard. Wel heb ik 8 jaar in de zorg gewerkt waarvan merendeel als groepstherapeut in de OGH te Zetten, waar jongeren wonen met allerlei crimineel verleden, waaronder veel daden, die een volwassene jarenlang in de gevangenis laten belanden.quote:
[..]
Bedankt voor je antwoord.
Als ik het goed begrijp, bestaan er grofweg 4 categorieën mensen op dit gebied:
1. Mensen met pedofiele gevoelens/stoornis, die zich niet vergrijpen aan kinderen.
2. Mensen met pedofiele gevoelens/stoornis, die zich wel vergrijpen aan kinderen.
3. Mensen zonder pedofiele gevoelens/stoornis, die zich niet vergrijpen aan kinderen.
4. Mensen zonder pedofiele gevoelens/stoornis, die zich wel vergrijpen aan kinderen.
Worden alleen mensen uit categorie 2 pedoseksueel genoemd? Zo ja: bestaat er dan een aparte term voor mensen uit categorie 4? Ik wil dit graag goed opslaan in mijn hoofd.
Uiteraard is seksualiteit een enorm actueel item en een veelbesproken onderwerp onderling tussen de bewoners en in therapie met begeleiders, psychologen, psychiaters en zelfs OvJ.
Zo heb ik 2 jaar volledig op een groep gewerkt met jongens tussen de 12-17 jaar die seksuele vergrijpen hadden gepleegd. Meest voorkomend met leeftijdsgenoten, soms volwassenen, ouderen, maar ook enkelen met kleine kinderen.
Het was allereerst sowieso een enorme eye-opener voor mijzelf. Gezien je zelfs met levenservaring en boekkennis die wereld instapt, maar toch met eigen vooroordelen te maken hebt. Wat mij opviel is, dat ik te maken had met jonge mensen met dezelfde interesses, verhalen en humor als ieder ander. Een grote gemene deler was wel vaak dat ze op een bepaalde wijze waren misbruikt, mishandeld, of eigenlijk vaker genegeerd. Vaak kom je levensverhalen tegen, die je niemand toewenst. Na de eerste kennismakingen, gesprekken en dagen samen, ga je toch ook de jongeren vertrouwen en respecteren.
Omtrent de woordverschillen tussen pedofiel & pedoseksueel;
- ik kan mij uitstekend vinden in een zekere classificering van geaardheid en gedrag, al was het puur om in een gesprek de juiste boodschap over te kunnen brengen.
- echter wordt in de Nederlandse taal vaak een nadruk gelegd op het verschil tussen de woorden, zo ze eindigen op -filie, of -seksueel, als dat ze daarmee iets anders zouden zeggen over de activiteiten van mensen.
- het ligt gecompliceerder denk ik; filie betekent "verwantschap aan" of "liefde voor"; seksueel betekent dus erotisch aangetrokken voelen tot; daarin betekenen de woorden pedofiel en pedoseksueel maar 1 begrip, hetzelfde begrip.
- in geval van heterofiel/heteroseksueel, wordt een persoon nooit het ene bestempeld omdat hij/zij een celibaat leven leidt of een (modern begrip) incel is, maar pas het andere als hij het in een relatie of tijdens dating het in de praktijk brengt. Een persoon die de ene sekse is en zich aangetrokken voelt tot de andere sekse, met of zonder activiteiten is zowel een heterofiel (voorliefde voor de andere sekse, impliciet een seksuele voorkeur) als een heteroseksueel.
- in geval van homofiel/homoseksueel, maken we dit onderscheid in het dagelijks leven ook niet; een persoon wordt dan ook nooit het ene bestempeld omdat hij/zij een celibaat leven leidt of een (modern begrip) incel is, maar pas het andere als hij het in een relatie of tijdens dating het in de praktijk brengt. Een persoon die de ene sekse is en zich aangetrokken voelt tot dezelfde sekse, met of zonder activiteiten is zowel een homofiel als een homoseksueel.
- Tegenwoordig is er meer vrijheid gelukkig, maar nog steeds komt het voor dat iemand zich geneert voor homoseksuele verlangens en daarom trouwt of samenleeft met een persoon van de andere sekse, maar ook met deze persoon een seksuele relatie aangaat. Is een dergelijke persoon dan een homofiel-heteroseksueel? Ik denk dat de typeringen dan nodeloos ingewikkeld worden.
- Een persoon met romantische danwel seksuele verlangens naar erg jonge mensen, heeft deze verlangens evengoed. Deze persoon heeft mogelijk de eigen acties en aandacht goed onder controle en besteedt weinig of geen aandacht aan kinderen in het dagelijks leven, of op forums, chatpagina's, pornografie, omdat deze persoon ten eerste mogelijk sterke ethische overtuigingen heeft en niet de kat op het spel wil binden, ofwel nodeloos aandacht besteden aan een onhaalbaar doel; een relatie met een minderjarige.
- Iemand weet in de regel, met uitzonderingen, waar de seksuele verlangens liggen. De sterkste verlangens definieren de geaardheid. Wat een persoon doet zijn activiteiten. Activiteiten definieren niet de verlangens en vice versa.
- Overigens is pedoseksualiteit zeer lastig samen te vatten. Een persoon kan van iedere sekse zijn en iedere leeftijd hebben, inclusief dat van een kind of tiener en onder de noemer vallen. Ikzelf werkte met tieners, waarvan enkelen zich hadden vergrepen aan een jongere tiener of kind. Het vervolgen van deze daden zijn zeer lastig, als zowel de dader als slachtoffer onder de 18 zijn. Overigens is leeftijd maar een nummer. Ik ken mensen die al druk seksueel actief waren met een vriendje/vriendinnetje op 12-jarige leeftijd en genoten beiden van iedere seconde. Ook zijn er voorbeelden van minderjarige stelletjes van een 13-jarige met een 16-jarige. Is een slachtoffer veel jonger gaat het als beoordelaar steeds enger en gevaarlijker aanvoelen. Maar waar ligt de absolute grens, is dat bij 13, 16, of 18? Dit is moeilijker te bepalen in de praktijk.
- Er is zoiets als klaar zijn voor seksuele omgang en er niet klaar voor zijn, dit heeft meer te maken met een psychische rijping wat waarschijnlijk hand-in-hand gaat met een lichamelijke rijping, maar wat vrijwel onmogelijk in het echte leven te definieren is met een getal zoals 16 of 18. We zijn er zeer waarschijnlijk allen over eens dat er niet klaar voor zijn en gedwongen worden gelijkstaat aan misbruik.
- Ikzelf was absoluut niet met seksualiteit bezig totdat ik al ruim en breed studeerde en op kamers woonde in de grote stad. Voor die tijd speelde ik sport, muziek, computerspelletjes met vrienden en vond meisjes (ik ben een man) eng en raar en spannend, maar niet interessant. Anderen zullen mij een enge gek vinden, maar ik was 21 toen ik met een meisje uit was, wat voor mij geen date was (maar voor haar kennelijk wel). Ze was een studiegenote en na samen voor school te werken, eindigden we zoenend bij haar thuis op de bank. Dit was een eye-opener. Ik denk oprecht, dat ik nooit enig risico liep als jongere, maar ik was er zelfs als 18-jarige gewoon niet eens klaar voor, laat staan toen ik 13 of 16 was. Echter heb ik altijd al geweten, zelfs als kleine jongen, dat als ik ooit in een romantische verwikkeling terecht zou komen dat dit met een meisje/vrouw zou zijn. Ik was altijd al heteroseksueel.
Een goede vriend van me is homoseksueel en heeft nooit seks gehad met een man, Hij is vrij kritisch en ziet liefde als te mooi om te delen met iedereen in de kroeg. Hij was totaal niet ongelukkig, zeer actief sociaal leven enzo. Hij is duidelijk bezig met mannen in de romantische context, maar heeft niet de juiste kerel gevonden. Hij is wel degelijk klaar om keihard een relatie in te springen als je juiste man zich aandient.Hij heeft een voorliefde voor mannen, is daarom homofiel, maar wil ook alleen seksueel actief gaan worden, waneer het zover is, met een speciale man, is daarom homoseksueel.
Door gesprekken en kennen van mensen, is pedoseksualtiet eigenlijk op een bepaalde manier hetzelfde, maar is natuurlijk ook om enkele duidelijke redenen verwerpelijk (en strafbaar). Seksualiteit heeft te maken met bewondering voor esthetiek, activiteit en machtsverhoudingen. De esthetiek is wat je mooi vind, lichamelijk aan een andere persoon. De activiteit is dus wat je lichamelijk doen wilt, gericht op erogene zones om een prettige ervaring te creeeren (voor jezelf, en hopelijk de ander). De machtsverhoudingen zijn het meest interessante, gezien dit denk ik ten grondslag ligt aan waar het fout kan gaan bij mensen. Bij pedoseksuelen, wordt dit duidelijk zichtbaar in gedrag dat onmiddellijk zal worden afgekeurd door de samenleving.
Als een mens te veel of te weinig is geknuffeld, om het even simpel te zeggen, kan dat beiden problemen opleveren. Te weinig, ofwel genegeerd worden, kan onherstelbare schade aanbrengen aan een persoon. Teveel worden geknuffeld, ofwel misbruik in alle soorten en maten, kan dat ook. Een persoon dat beschadigd is, heeft niet kunnen leren waar de grenzen van anderen en de eigen grenzen liggen. Ook kan een persoon ten onrechte hebben geleerd dat een persoon op zeer jonge leeftijd seksueel kan zijn, omdat de persoon dit zelf ook was. Daarbij heb je gevoelens van macht uit willen oefenen en wraak willen nemen (op zichzelf via zichzelf te spiegelen in een kind, of een ander door te doen aan een ander waartegen de persoon zich nooit kon verdedigen).
De ideale liefde is een liefde die in gelijke mate wordt gegeven en genomen. De partner is de gelijke en de ene persoon is zeer aantrekkelijk voor de andere persoon en vice versa.
Ik heb een vriend, die zichzelf het belangrijkste vind in de relaties die hij had. De andere persoon was vooral heel mooi. Maar het gerief was heel eenzijdig. Zodra hij wilde vrijen was hij snel ook weer klaar. Zodra zij iets terug wilde, haalde hij zijn schouders op. Zijn vader wilde letterlijk niks met hem te maken hebben. Hij groeide op met een hele lieve moeder als enig kind. Hij was een hele actieve jongen die goed voor zijn uiterlijk, hygiene, baan en woning zorgde. Hij snapte meestal zelf niet waarom die meiden die eerste natuurlijk voor zijn knappe kop en levenslust bezweken en met hem gingen samenwonen een paar maanden later weer hun koffer pakten. Ik sprak hier openhartig over met hem. Ik legde hem uit dat hij haar moest geven wat hij nam van haar. Maar hij deed dit nooit. In sommige opzichten een hele normale jongen. Maar heel ongelukkig in de liefde.
Een pedoseksueel ziet niet in alle gevallen een slachtoffer voor zich, maar vaak simpelweg wat bijvoorbeeld een lesbienne ziet wanneer ze een mooie vrouw tegenkomt op een feestje. Echter is er zeer vaak iets stukgemaakt bij een persoon die een onevenwichtige relatie wilt. Het is duidelijk dat een 3-jarig kind niet kan bieden wat een normale 40-jarige man nodig heeft. Dat een persoon dit tock op zoekt is dus een gebrek.
In de jaren in de zorg met slachtoffers en ook jonge daders van wat ik classificeer als pedoseksualiteit, ben ik geen personen tegengekomen die een gebalanceerde jeugd hadden met veel positeve aandacht, en ineens op een zoldertje werden gevonden met een te jong kind.
Pedofiel en pedoseksueel beiden impliceert de wakkere seksuele drift die iemand voelt en niet of wel omzet tot actie.
Excuses voor het enorme verhaal.
En is er overleg met het verplegend personeel en hoe vaak?
Zodra je een kind seksueel hebt misbruikt ben je pedoseksueel. Dit heeft niets met je geaardheid te maken. Ook een niet-pedofiel is dus een pedoseksueel als diegene zich heeft vergrepen aan een kind, met wat voor reden dan ook. Men zegt/vindt dat je zelfs een pedoseksueel bent als je kinderporno hebt gekeken, maar daar ben ik het niet mee eens.quote:
[..]
Bedankt voor je antwoord.
Als ik het goed begrijp, bestaan er grofweg 4 categorieën mensen op dit gebied:
1. Mensen met pedofiele gevoelens/stoornis, die zich niet vergrijpen aan kinderen.
2. Mensen met pedofiele gevoelens/stoornis, die zich wel vergrijpen aan kinderen.
3. Mensen zonder pedofiele gevoelens/stoornis, die zich niet vergrijpen aan kinderen.
4. Mensen zonder pedofiele gevoelens/stoornis, die zich wel vergrijpen aan kinderen.
Worden alleen mensen uit categorie 2 pedoseksueel genoemd? Zo ja: bestaat er dan een aparte term voor mensen uit categorie 4? Ik wil dit graag goed opslaan in mijn hoofd.
Snap ik. Maar hoe ga je daarmee om? Ga je toch proberen 'je gelijk' te krijgen? Accepteer je het?quote:
[..]
Soms komt het voor dat diagnoses vanuit andere instellingen of collega's niet (geheel) overeenkomen met wat wij op dat moment zien.
Veel factoren kunnen daar een grote rol bij spelen.
Uit welk oogpunt? Uit eergevoel? Het beste voor de patient?
Ook in Nederland zien we dit de laatste tijd helaas steeds vaker.quote:
Hoe kijken jullie/jij tegen gefrustreerde Incels aan? Zien jullie deze mensen als een gevaar voor de maatschappij?
Zelf heb ik niet direct te maken met deze groep mensen, en heb zodoende dan ook te weinig kennis om nu concrete uitspraken te doen over een eventuele verpleging en/of behandeling en mijn ervaringen te delen.
Wat ik wel weet is dat deze mensen, met hun vaak zeer diep gewortelde gevoelens en overtuigingen, een ernstig probleem kunnen vormen en maar al te vaak als een tikkende tijdbom kunnen worden gezien.
Zelf ben ik dan ook bang dat we in de nabije toekomst helaas veel vaker van deze mensen zullen gaan horen.
Waar het mij als forensisch behandelaar vooral om te doen is zijn de huidige maatschappelijke ontwikkelingen.quote:Op dinsdag 17 november 2020 23:44 schreef van_Lamehuizen het volgende:
[..]
Nochtans werk jij met veroordeelde pedoseksuelen en zal hetgeen geroepen wordt over de seksuele geneigdheden van de vader van dit meisje niet zover bezijdens de waarheid zijn dat dit op welke manier dan ook te vergelijken valt met een "heksenjacht uit de middeleeuwen". Het enige dat in de anekdote klakkeloos overgenomen lijkt te zijn is de notie dat pedoseksualiteit een ziekte is waaraan een persoon kan lijden zoals een griep, crohn of kanker; iets dat een grote invloed kan uitoefenen op de zieke en diens leven maar verder losstaat van diens persoon(lijkheid) en diens zijn. Dat is natuurlijk helemaal niet zo en ik persoonlijk zou het niet heel gek vinden om het levensgevaarlijk (en moreel verwerpelijk) te noemen om dit wel zo uit te leggen aan een kind, hoe jong ook.
't Is natuurlijk wel verschrikkelijk en absurd dat dit kind uitgescholden en geintimideerd wordt, zeker als dit ook door volwassenen gedaan wordt maar alle weerzin tegen haar vader lijkt mij bepaald niet uncalled for.
Om het nog enigszins ontopic te houden: heb jijzelf wel eens (een begin van) lust of liefde gevoeld voor een patient in de forensische psychiatrie?
[..]
Het is natuurlijk niet zo dat iedere pedofiel maar "hulp" wil zoeken en daar slechts van weerhouden wordt door maatschappelijke weerzin. Het zijn geen weerloze slachtoffers, zoals de kinderen waaraan pedoseksuelen zich vergrijpen dat onuitgezonderd wél zijn.
Mensen bemoeien zich met dingen waar ze totaal geen weet van hebben.
Roepen van alles, de meest vreselijke dingen, zonder enige kennis van zaken.
Nemen het klakkeloos van elkaar over, en zoiets gaat vervolgens een geheel eigen leven leiden.
Iemand moet en zal aan de publiekelijke schandpaal.
Mensen hebben geen idee van de vaak vreselijke gevolgen van hun gedrag.
Ik heb het dan over volwassen mensen, waarvan de kinderen dat gedrag vervolgens kopiëren.
Het voorbeeld van het kindje is geen op zichzelf staand probleem, ik kom het maar al te vaak tegen.
Als ouder zijnde kun je je kinderen ook vertellen dat er heel erge dingen gebeurd zijn, zonder daar al te diep op in te gaan, en dat zo’n kindje steun nodig heeft.
Zelf probeer ik altijd eerst zoveel mogelijk kennis te vergaren, achtergrond.
Daarna probeer ik me in iemands situatie te verplaatsen en dingen van zijn/haar kant te bekijken.
In ieder geval niet gelijk te roepen en te oordelen.
Het is ook helemaal niet erg om eens een keertje ergens weinig of niets van te vinden.
Simpelweg omdat je niet altijd (genoeg) kennis van het onderwerp hebt.
Je hoeft ook helemaal geen psycholoog of psychiater te zijn om je gezond verstand te gebruiken en te weten dat er complexe dingen bestaan die niet nog eens extra rond hoeven te gaan zodat iedereen zijn of haar zegje kan doen.
Het zijn volwassenen (vaak ouders) die kinderen beïnvloeden.
Er zijn Facebook-groepen online waar kleine kinderen lid van zijn, waarin van alles geroepen, en tot van alles opgeroepen wordt.
Wat je andere vraag betreft: ik ben ook gewoon mens, een jonge vrouw van begin 30, dus ook ik vind iemand wel eens aantrekkelijk.
Ook wel eens iemand waar ik mee werk.
Dit wil niet zeggen dat ik daar iets mee doe, en ook niet dat het dagelijks voorkomt.
Ik schreef al dat ik werk met mensen die vreselijke dingen hebben gedaan en dat ik er ben om ze helpen, ze klaar te stomen voor hun terugkeer in de maatschappij.
Het wil niet zeggen dat ze sympathie van mij moeten verwachten, en dit is ook nog nooit voorgekomen.
Als ik boos op ze ga worden kan ik mijn werk niet uitvoeren, als ik verliefd op ze word ook niet.
Als dit ooit wel gaat gebeuren zal ik een andere baan moeten gaan zoeken.
[ Bericht 0% gewijzigd door Bracha020 op 18-11-2020 18:18:26 ]
Geen excuses!quote:
[..]
Ik ben niet de TS uiteraard. Wel heb ik 8 jaar in de zorg gewerkt waarvan merendeel als groepstherapeut in de OGH te Zetten, waar jongeren wonen met allerlei crimineel verleden, waaronder veel daden, die een volwassene jarenlang in de gevangenis laten belanden.
Uiteraard is seksualiteit een enorm actueel item en een veelbesproken onderwerp onderling tussen de bewoners en in therapie met begeleiders, psychologen, psychiaters en zelfs OvJ.
Zo heb ik 2 jaar volledig op een groep gewerkt met jongens tussen de 12-17 jaar die seksuele vergrijpen hadden gepleegd. Meest voorkomend met leeftijdsgenoten, soms volwassenen, ouderen, maar ook enkelen met kleine kinderen.
Het was allereerst sowieso een enorme eye-opener voor mijzelf. Gezien je zelfs met levenservaring en boekkennis die wereld instapt, maar toch met eigen vooroordelen te maken hebt. Wat mij opviel is, dat ik te maken had met jonge mensen met dezelfde interesses, verhalen en humor als ieder ander. Een grote gemene deler was wel vaak dat ze op een bepaalde wijze waren misbruikt, mishandeld, of eigenlijk vaker genegeerd. Vaak kom je levensverhalen tegen, die je niemand toewenst. Na de eerste kennismakingen, gesprekken en dagen samen, ga je toch ook de jongeren vertrouwen en respecteren.
Omtrent de woordverschillen tussen pedofiel & pedoseksueel;
- ik kan mij uitstekend vinden in een zekere classificering van geaardheid en gedrag, al was het puur om in een gesprek de juiste boodschap over te kunnen brengen.
- echter wordt in de Nederlandse taal vaak een nadruk gelegd op het verschil tussen de woorden, zo ze eindigen op -filie, of -seksueel, als dat ze daarmee iets anders zouden zeggen over de activiteiten van mensen.
- het ligt gecompliceerder denk ik; filie betekent "verwantschap aan" of "liefde voor"; seksueel betekent dus erotisch aangetrokken voelen tot; daarin betekenen de woorden pedofiel en pedoseksueel maar 1 begrip, hetzelfde begrip.
- in geval van heterofiel/heteroseksueel, wordt een persoon nooit het ene bestempeld omdat hij/zij een celibaat leven leidt of een (modern begrip) incel is, maar pas het andere als hij het in een relatie of tijdens dating het in de praktijk brengt. Een persoon die de ene sekse is en zich aangetrokken voelt tot de andere sekse, met of zonder activiteiten is zowel een heterofiel (voorliefde voor de andere sekse, impliciet een seksuele voorkeur) als een heteroseksueel.
- in geval van homofiel/homoseksueel, maken we dit onderscheid in het dagelijks leven ook niet; een persoon wordt dan ook nooit het ene bestempeld omdat hij/zij een celibaat leven leidt of een (modern begrip) incel is, maar pas het andere als hij het in een relatie of tijdens dating het in de praktijk brengt. Een persoon die de ene sekse is en zich aangetrokken voelt tot dezelfde sekse, met of zonder activiteiten is zowel een homofiel als een homoseksueel.
- Tegenwoordig is er meer vrijheid gelukkig, maar nog steeds komt het voor dat iemand zich geneert voor homoseksuele verlangens en daarom trouwt of samenleeft met een persoon van de andere sekse, maar ook met deze persoon een seksuele relatie aangaat. Is een dergelijke persoon dan een homofiel-heteroseksueel? Ik denk dat de typeringen dan nodeloos ingewikkeld worden.
- Een persoon met romantische danwel seksuele verlangens naar erg jonge mensen, heeft deze verlangens evengoed. Deze persoon heeft mogelijk de eigen acties en aandacht goed onder controle en besteedt weinig of geen aandacht aan kinderen in het dagelijks leven, of op forums, chatpagina's, pornografie, omdat deze persoon ten eerste mogelijk sterke ethische overtuigingen heeft en niet de kat op het spel wil binden, ofwel nodeloos aandacht besteden aan een onhaalbaar doel; een relatie met een minderjarige.
- Iemand weet in de regel, met uitzonderingen, waar de seksuele verlangens liggen. De sterkste verlangens definieren de geaardheid. Wat een persoon doet zijn activiteiten. Activiteiten definieren niet de verlangens en vice versa.
- Overigens is pedoseksualiteit zeer lastig samen te vatten. Een persoon kan van iedere sekse zijn en iedere leeftijd hebben, inclusief dat van een kind of tiener en onder de noemer vallen. Ikzelf werkte met tieners, waarvan enkelen zich hadden vergrepen aan een jongere tiener of kind. Het vervolgen van deze daden zijn zeer lastig, als zowel de dader als slachtoffer onder de 18 zijn. Overigens is leeftijd maar een nummer. Ik ken mensen die al druk seksueel actief waren met een vriendje/vriendinnetje op 12-jarige leeftijd en genoten beiden van iedere seconde. Ook zijn er voorbeelden van minderjarige stelletjes van een 13-jarige met een 16-jarige. Is een slachtoffer veel jonger gaat het als beoordelaar steeds enger en gevaarlijker aanvoelen. Maar waar ligt de absolute grens, is dat bij 13, 16, of 18? Dit is moeilijker te bepalen in de praktijk.
- Er is zoiets als klaar zijn voor seksuele omgang en er niet klaar voor zijn, dit heeft meer te maken met een psychische rijping wat waarschijnlijk hand-in-hand gaat met een lichamelijke rijping, maar wat vrijwel onmogelijk in het echte leven te definieren is met een getal zoals 16 of 18. We zijn er zeer waarschijnlijk allen over eens dat er niet klaar voor zijn en gedwongen worden gelijkstaat aan misbruik.
- Ikzelf was absoluut niet met seksualiteit bezig totdat ik al ruim en breed studeerde en op kamers woonde in de grote stad. Voor die tijd speelde ik sport, muziek, computerspelletjes met vrienden en vond meisjes (ik ben een man) eng en raar en spannend, maar niet interessant. Anderen zullen mij een enge gek vinden, maar ik was 21 toen ik met een meisje uit was, wat voor mij geen date was (maar voor haar kennelijk wel). Ze was een studiegenote en na samen voor school te werken, eindigden we zoenend bij haar thuis op de bank. Dit was een eye-opener. Ik denk oprecht, dat ik nooit enig risico liep als jongere, maar ik was er zelfs als 18-jarige gewoon niet eens klaar voor, laat staan toen ik 13 of 16 was. Echter heb ik altijd al geweten, zelfs als kleine jongen, dat als ik ooit in een romantische verwikkeling terecht zou komen dat dit met een meisje/vrouw zou zijn. Ik was altijd al heteroseksueel.
Een goede vriend van me is homoseksueel en heeft nooit seks gehad met een man, Hij is vrij kritisch en ziet liefde als te mooi om te delen met iedereen in de kroeg. Hij was totaal niet ongelukkig, zeer actief sociaal leven enzo. Hij is duidelijk bezig met mannen in de romantische context, maar heeft niet de juiste kerel gevonden. Hij is wel degelijk klaar om keihard een relatie in te springen als je juiste man zich aandient.Hij heeft een voorliefde voor mannen, is daarom homofiel, maar wil ook alleen seksueel actief gaan worden, waneer het zover is, met een speciale man, is daarom homoseksueel.
Door gesprekken en kennen van mensen, is pedoseksualtiet eigenlijk op een bepaalde manier hetzelfde, maar is natuurlijk ook om enkele duidelijke redenen verwerpelijk (en strafbaar). Seksualiteit heeft te maken met bewondering voor esthetiek, activiteit en machtsverhoudingen. De esthetiek is wat je mooi vind, lichamelijk aan een andere persoon. De activiteit is dus wat je lichamelijk doen wilt, gericht op erogene zones om een prettige ervaring te creeeren (voor jezelf, en hopelijk de ander). De machtsverhoudingen zijn het meest interessante, gezien dit denk ik ten grondslag ligt aan waar het fout kan gaan bij mensen. Bij pedoseksuelen, wordt dit duidelijk zichtbaar in gedrag dat onmiddellijk zal worden afgekeurd door de samenleving.
Als een mens te veel of te weinig is geknuffeld, om het even simpel te zeggen, kan dat beiden problemen opleveren. Te weinig, ofwel genegeerd worden, kan onherstelbare schade aanbrengen aan een persoon. Teveel worden geknuffeld, ofwel misbruik in alle soorten en maten, kan dat ook. Een persoon dat beschadigd is, heeft niet kunnen leren waar de grenzen van anderen en de eigen grenzen liggen. Ook kan een persoon ten onrechte hebben geleerd dat een persoon op zeer jonge leeftijd seksueel kan zijn, omdat de persoon dit zelf ook was. Daarbij heb je gevoelens van macht uit willen oefenen en wraak willen nemen (op zichzelf via zichzelf te spiegelen in een kind, of een ander door te doen aan een ander waartegen de persoon zich nooit kon verdedigen).
De ideale liefde is een liefde die in gelijke mate wordt gegeven en genomen. De partner is de gelijke en de ene persoon is zeer aantrekkelijk voor de andere persoon en vice versa.
Ik heb een vriend, die zichzelf het belangrijkste vind in de relaties die hij had. De andere persoon was vooral heel mooi. Maar het gerief was heel eenzijdig. Zodra hij wilde vrijen was hij snel ook weer klaar. Zodra zij iets terug wilde, haalde hij zijn schouders op. Zijn vader wilde letterlijk niks met hem te maken hebben. Hij groeide op met een hele lieve moeder als enig kind. Hij was een hele actieve jongen die goed voor zijn uiterlijk, hygiene, baan en woning zorgde. Hij snapte meestal zelf niet waarom die meiden die eerste natuurlijk voor zijn knappe kop en levenslust bezweken en met hem gingen samenwonen een paar maanden later weer hun koffer pakten. Ik sprak hier openhartig over met hem. Ik legde hem uit dat hij haar moest geven wat hij nam van haar. Maar hij deed dit nooit. In sommige opzichten een hele normale jongen. Maar heel ongelukkig in de liefde.
Een pedoseksueel ziet niet in alle gevallen een slachtoffer voor zich, maar vaak simpelweg wat bijvoorbeeld een lesbienne ziet wanneer ze een mooie vrouw tegenkomt op een feestje. Echter is er zeer vaak iets stukgemaakt bij een persoon die een onevenwichtige relatie wilt. Het is duidelijk dat een 3-jarig kind niet kan bieden wat een normale 40-jarige man nodig heeft. Dat een persoon dit tock op zoekt is dus een gebrek.
In de jaren in de zorg met slachtoffers en ook jonge daders van wat ik classificeer als pedoseksualiteit, ben ik geen personen tegengekomen die een gebalanceerde jeugd hadden met veel positeve aandacht, en ineens op een zoldertje werden gevonden met een te jong kind.
Pedofiel en pedoseksueel beiden impliceert de wakkere seksuele drift die iemand voelt en niet of wel omzet tot actie.
Excuses voor het enorme verhaal.
Ik vind het fijn dat je zo intensief meedoet en heb je verhaal (hoewel ik het met een paar dingen niet geheel met je eens ben) zodoende dan ook aandachtig gelezen.
Dit verschilt.quote:
Hoe vaak zie/spreek je een gemiddelde TBS patiënt?
En is er overleg met het verplegend personeel en hoe vaak?
Soms vinden we dat iemand meer gesprekken nodig heeft en volgt er een periode waarin dit vaker voorkomt.
Het gebeurt ook dat iemand juist even minder gesprekken nodig heeft en meer bezig is met dingen als arbeid en sport.
Er wordt dagelijks geëvalueerd tussen personeel.
Vaak ook met het hele team, maar dit kan verschillen en heeft meestal te maken met bepaalde ontwikkelingen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Bracha020 op 18-11-2020 18:53:10 ]
Heb je wel eens een consult stil moeten leggen omdat iets je té erg raakte?
Krijgen jullie als medewerkers structureel hulp voor de afschuwelijke dingen die je misschien soms te horen krijgt?
Neem je je werk mee naar huis?
De zienswijze dat sociale omringing compleet met als intrinsiek gemotiveerde (oprecht belangstellende) sociale contacten vermomde opgeleide observatoren een end all be all is, een (beschaafd) antwoord op het pedofielen probleem, is precies dat: een zienswijze. Eventueel zou je kunnen stellen (als dit al zo zou zijn) dat effectiviteit van deze aanpak bij bekende pedofielen onderzocht is en dit gunstig afsteekt bij alternatieve aanpakken. Om te doen alsof mensen die een andere zienswijze hebben (bijvoorbeeld dat stenen muren, metalen tralies/hekken en voltijd bewaking foolproof zijn) niet zouden weten waarover zij het hebben, hun mond moeten houden en het hebben van meningen hieromtrent over moeten laten aan deskundige academici met hun ongetwijfeld zeer hoogstaande zienswijzen vind ik wat bevreemdend.quote:
Waar het mij als forensisch behandelaar vooral om te doen is zijn de huidige maatschappelijke ontwikkelingen.
Mensen bemoeien zich met dingen waar ze totaal geen weet van hebben.
Roepen van alles, de meest vreselijke dingen, zonder enige kennis van zaken.
Los van de complete loonies die in hun hoofd zo maar eens een daadwerkelijk liefdescontact met een kind zouden kunnen hebben en die je met wat fantasie en een klein loopje met de werkelijkheid haast goedaardig zou kunnen noemen, heb je ook de geniepige, manipulatieve en zelfs sadistische pedoseksuelen die naar het schijnt online ervaringen en methodieken/handleidingen uitwisselen aangaande grooming, misbruik en het voorkomen/wissen van sporen.
Denk jij dat pedoseksuelen van deze tweede soort zich ooit zullen lenen voor sociale omringing? Mij lijkt het zeer onwaarschijnlijk. Sterker nog, ik denk dat zelfs de goedbedoelende pedofielen die nooit een kind willen misbruiken maar net genoeg vooruitziend vermogen hebben om zich te realiseren dat relatief liberale opvattingen van vandaag er morgen of overmorgen niet per se ook nog zullen zijn wel twee keer na zullen denken voor ze zichzelf waar dan ook als pedofiel laten aanmerken, goed mogelijk veronderstellend dat zij ook zelf hun verlangens wel in bedwang zullen kunnen houden.
Naast bijzonder onoprecht komt de notie van sociale omringing, zeker als een oplossing voor het pedofilieprobleem op mij over als bijzonder naief. Ook vind ik de focus die hier minstens zozeer ligt bij ondersteuning van de pedofiel als bij het beschermen van de samenleving (of liever weerloze kinderen) tegen hem en zijn verlangens en geneigdheden pervers en moreel onjuist.
Heb je het dan puur over het uiterlijk/de verschijning van iemand of echt over de persoon? En in dat laatste geval: is wat je weet van het verleden en/of het ziektebeeld van zo iemand daar dan niet van invloed op?quote:
Wat je andere vraag betreft: ik ben ook gewoon mens, een jonge vrouw van begin 30, dus ook ik vind iemand wel eens aantrekkelijk.
Ook wel eens iemand waar ik mee werk.
Dit wil niet zeggen dat ik daar iets mee doe, en ook niet dat het dagelijks voorkomt.
Is het dan zo dat mensen met stoornissen weer met die stoornissen kunnen terugkeren in de maatschappij?
Ik begrijp dat dus niet echt.
En in post 9 schreef iemand over dat jij zegt dat je je niet richt op het welzijn van de patiënt en zijn klachten ook niet centraal stelt.
Begrijp je dat dit voor mij als leek nogal vreemd klinkt?
Hoe kun je zo’n iemand dan behandelen?
En wanneer is iemand eigenlijk een seriemoordenaar?
En zie je veel verschil tussen mannelijke en vrouwelijke patiënten?
Het lijkt mij juist logisch (al klinkt het wat gek als je enkel dat leestquote:
En in post 9 schreef iemand over dat jij zegt dat je je niet richt op het welzijn van de patiënt en zijn klachten ook niet centraal stelt.
Begrijp je dat dit voor mij als leek nogal vreemd klinkt?
Hoe kun je zo’n iemand dan behandelen?
) dat diens klachten en welzijn niet bovenaan staan. Zoals TS zelf schreef, de klacht van de samenleving staat centraal. Het gaat hier niet om een psychisch probleem wat met wat therapie verholpen kan worden, en de patiënt kan goed het probleem (de klacht van de samenleving) helemaal niet als probleem zien. Het welzijn van de samenleving staat hier ook boven het welzijn van de patiënt.TS, interessant weer, bedankt voor deze topics!
Een pleger van kindermisbruik noem je (ik let nu echt goed op mijn woordkeuzequote:
[..]
Bedankt voor je antwoord.
Als ik het goed begrijp, bestaan er grofweg 4 categorieën mensen op dit gebied:
1. Mensen met pedofiele gevoelens/stoornis, die zich niet vergrijpen aan kinderen.
2. Mensen met pedofiele gevoelens/stoornis, die zich wel vergrijpen aan kinderen.
3. Mensen zonder pedofiele gevoelens/stoornis, die zich niet vergrijpen aan kinderen.
4. Mensen zonder pedofiele gevoelens/stoornis, die zich wel vergrijpen aan kinderen.
Worden alleen mensen uit categorie 2 pedoseksueel genoemd? Zo ja: bestaat er dan een aparte term voor mensen uit categorie 4? Ik wil dit graag goed opslaan in mijn hoofd.
) een pedoseksueel, ja.En er zijn inderdaad pedoseksuelen met en zonder pedofiele gevoelens, en pedoseksuelen met en zonder stoornis.
Veruit de meeste pedoseksuelen hebben geen gevoelens voor kinderen (bij hun is er dus geen sprake van pedofilie).
Omdat ze geen pedofiel zijn hebben ze dus ook geen pedofiele stoornis.
Pedofilie (het pedofiel zijn) is geen stoornis.
Helder.quote:
[..]
Een pleger van kindermisbruik noem je (ik let nu echt goed op mijn woordkeuze
En er zijn inderdaad pedoseksuelen met en zonder pedofiele gevoelens, en pedoseksuelen met en zonder stoornis.
Veruit de meeste pedoseksuelen hebben geen gevoelens voor kinderen (bij hun is er dus geen sprake van pedofilie).
Omdat ze geen pedofiel zijn hebben ze dus ook geen pedofiele stoornis.
Pedofilie (het pedofiel zijn) is geen stoornis.
De term pedoseksueel zegt dus iets over de daden, maar niets over de manier waarop iemand tot die daden gekomen is. Wat is het onderscheid tussen pedofiel zijn en een pedofiele stoornis hebben?
Eigenlijk zou het wel geclassificeerd moeten worden als een stoornis. Waarom valt pedofilie niet onder stoornissen?quote:
[..]
Een pleger van kindermisbruik noem je (ik let nu echt goed op mijn woordkeuze
En er zijn inderdaad pedoseksuelen met en zonder pedofiele gevoelens, en pedoseksuelen met en zonder stoornis.
Veruit de meeste pedoseksuelen hebben geen gevoelens voor kinderen (bij hun is er dus geen sprake van pedofilie).
Omdat ze geen pedofiel zijn hebben ze dus ook geen pedofiele stoornis.
Pedofilie (het pedofiel zijn) is geen stoornis.
In de forensische psychiatrie hebben we verschillende specialismen die zich allemaal richten op bepaalde doelgroepen.quote:
Wat is het grote verschil tussen FOBA patiënten en TBS klanten?
FOBA patiënten (en ook longstay patiënten) worden over het algemeen op een andere manier benaderd en behandeld dan de patiënten waar ik mee werk.
Ik zou graag overal een duidelijk antwoord op geven maar omdat ik zelf weinig of niet te maken heb met deze groep, en er dus weinig of geen ervaring mee heb, kan en wil ik hier zodoende nu geen verdere uitspraken over doen.
Ik vertrouw op de vakbekwaamheid en kennis van mijn collega’s.quote:
[..]
Snap ik. Maar hoe ga je daarmee om? Ga je toch proberen 'je gelijk' te krijgen? Accepteer je het?
Uit welk oogpunt? Uit eergevoel? Het beste voor de patient?
TBS-patiënten zijn psychisch vaak zeer kwetsbaar, er is meestal sprake van comorbiditeit.
Iemand heeft dan last van (vaak zeer ingewikkelde) meervoudige psychiatrische stoornissen.
En er treden regelmatig veranderingen op in die stoornissen.
Deze mensen zitten vaak eerst in detentie (waar eigenlijk weinig voor en met zo’n iemand gedaan kan worden), en komen vervolgens bij ons terecht.
Vooral na een lange detentie zien we regelmatig dat er veranderingen zijn opgetreden.
Zelf ben ik vaak dan ook kritisch wat een opgelegde maatregel TBS plus gevangenisstraf betreft.
Het komt voor dat wanneer een patiënt bij ons in de instelling wordt opgenomen, het (Pro Justitia onderzoek) al jaren (soms wel tien jaar) oud is.
Vaak is er dan ook opnieuw uitgebreid onderzoek nodig.
Ten eerste wil ik je bedanken voor je compliment.quote:
Dankjewel dat je nogmaals een vwjw wil doen!
Heb je wel eens een consult stil moeten leggen omdat iets je té erg raakte?
Krijgen jullie als medewerkers structureel hulp voor de afschuwelijke dingen die je misschien soms te horen krijgt?
Neem je je werk mee naar huis?
Nee, ik heb nog nooit iets stil moeten leggen omdat iets me raakte.
Wat niet wil zeggen dat dingen me niet raken.
Als wij de behoefte hebben om te praten, en met dingen zitten, dan kunnen we dit aangeven en dan is er hulp en ondersteuning.
Ik neem dingen soms mee naar huis ja, ik ben ervan overtuigd dat iedere hulpverlener dit doet.
Wel kan ik het daar loslaten, wij zijn hier ook voor getraind.
Als ik dit niet zou kunnen dan zou ik mijn werk niet meer kunnen uitvoeren.
We hebben geleerd hoe we op een juiste manier met dingen om moeten gaan om het een plekje te kunnen geven.
Ik denk dat je het niet helemaal goed begrijpt.quote:Op woensdag 18 november 2020 22:38 schreef van_Lamehuizen het volgende:
[..]
De zienswijze dat sociale omringing compleet met als intrinsiek gemotiveerde (oprecht belangstellende) sociale contacten vermomde opgeleide observatoren een end all be all is, een (beschaafd) antwoord op het pedofielen probleem, is precies dat: een zienswijze. Eventueel zou je kunnen stellen (als dit al zo zou zijn) dat effectiviteit van deze aanpak bij bekende pedofielen onderzocht is en dit gunstig afsteekt bij alternatieve aanpakken. Om te doen alsof mensen die een andere zienswijze hebben (bijvoorbeeld dat stenen muren, metalen tralies/hekken en voltijd bewaking foolproof zijn) niet zouden weten waarover zij het hebben, hun mond moeten houden en het hebben van meningen hieromtrent over moeten laten aan deskundige academici met hun ongetwijfeld zeer hoogstaande zienswijzen vind ik wat bevreemdend.
Los van de complete loonies die in hun hoofd zo maar eens een daadwerkelijk liefdescontact met een kind zouden kunnen hebben en die je met wat fantasie en een klein loopje met de werkelijkheid haast goedaardig zou kunnen noemen, heb je ook de geniepige, manipulatieve en zelfs sadistische pedoseksuelen die naar het schijnt online ervaringen en methodieken/handleidingen uitwisselen aangaande grooming, misbruik en het voorkomen/wissen van sporen.
Denk jij dat pedoseksuelen van deze tweede soort zich ooit zullen lenen voor sociale omringing? Mij lijkt het zeer onwaarschijnlijk. Sterker nog, ik denk dat zelfs de goedbedoelende pedofielen die nooit een kind willen misbruiken maar net genoeg vooruitziend vermogen hebben om zich te realiseren dat relatief liberale opvattingen van vandaag er morgen of overmorgen niet per se ook nog zullen zijn wel twee keer na zullen denken voor ze zichzelf waar dan ook als pedofiel laten aanmerken, goed mogelijk veronderstellend dat zij ook zelf hun verlangens wel in bedwang zullen kunnen houden.
Naast bijzonder onoprecht komt de notie van sociale omringing, zeker als een oplossing voor het pedofilieprobleem op mij over als bijzonder naief. Ook vind ik de focus die hier minstens zozeer ligt bij ondersteuning van de pedofiel als bij het beschermen van de samenleving (of liever weerloze kinderen) tegen hem en zijn verlangens en geneigdheden pervers en moreel onjuist.
[..]
Heb je het dan puur over het uiterlijk/de verschijning van iemand of echt over de persoon? En in dat laatste geval: is wat je weet van het verleden en/of het ziektebeeld van zo iemand daar dan niet van invloed op?
Uit onderzoek en ervaring weten we (met de nadruk op ’weten’) veel over wat plegers beschermt om te gaan handelen naar hun verlangen.
Zo weten we dat sociaal isolement en emotionele eenzaamheid de bron (voedingsbodem) is van seksueel delictgedrag.
En dat één van de dingen die deze mensen juist helpt is om die sociale cirkel om ze heen te vormen, ze niet kwijt te raken.
Het is niet zo dat wij psychologen en psychiaters 'denken' dat deze aanpak wel eens zou kunnen werken, de cijfers laten zien dat het werkt, het is de realiteit.
Ook voor 'pedoseksuelen van deze tweede soort' is deze aanpak altijd essentieel.
Deze dingen gaan vaak ook niet geheel vrijwillig en zonder slag of stoot.
Daar komt bij dat wanneer meer mensen hun gezond verstand eens zouden gebruiken, dingen een stuk minder 'onoprecht' (jouw woordkeuze) zouden zijn, en instanties als COSA veel minder hard nodig.
Wat je laatste vraag betreft: ja, dan heb ik het over uiterlijk en iemands voorkomen.
Ik ben mens, weet je nog?
Dus ook ik denk wel eens: ‘die persoon ziet er leuk uit’.
Ik weet niet waar je naartoe wilt en waarom je eindigt met die emoticon, maar ik ben daar professioneel als therapeut aan het werk en heb zodoende helemaal geen tijd of intenties om met zulke dingen bezig te zijn en/of zulke dingen toe te laten.
Ik weet waarom iemand tegenover me zit, ik ken het dossier en weet waar diegene voor veroordeeld is.quote:
Krijg je de gruwelijke details te horen die de personen bij de kinderen hebben gedaan? Mag je daar naar vragen?
Zoals ik al vaker heb geschreven wil dat niet zeggen dat ik er met 100% zekerheid van uit kan gaan dat iemand iets ook daadwerkelijk heeft gedaan of op een bepaalde manier heeft gedaan.
Ook niet wanneer de persoon in kwestie heeft bekend.
Wij weten niet wat we in onze schoot geworpen krijgen en in het begin is het altijd aftasten.
Iedere patiënt neemt zijn of haar eigen karakter mee.
In de loop van een traject wordt er veel duidelijk en zien we wat er mogelijk is.
In het begin van een traject zijn delict en vonnis meestal nog niet aan de orde.
Soms is het later handig of nodig de patiënt naar details van een gepleegd delict te vragen, soms ook niet.
Toch zijn er ook plegers met voor de buitenwereld een rijk sociaal en familieleven, het enige waarin die zogenaamde eenzaamheid zich dan zou uiten zijn de geheime seksuele verlangens; wat je hier dan dus eigenlijk stelt is dat juist die pedofiele geaardheid hen eenzaam en zielig zou maken en dat het enige mogelijke antwoord daarop sociale acceptatie en controle zou zijn.quote:
[..]
Ik denk dat je het niet helemaal goed begrijpt.
Uit onderzoek en ervaring weten we (met de nadruk op ’weten’) veel over wat plegers beschermt om te gaan handelen naar hun verlangen.
Zo weten we dat sociaal isolement en emotionele eenzaamheid de bron (voedingsbodem) is van seksueel delictgedrag.
En dat één van de dingen die deze mensen juist helpt is om die sociale cirkel om ze heen te vormen, ze niet kwijt te raken.
Het is niet zo dat wij psychologen en psychiaters 'denken' dat deze aanpak wel eens zou kunnen werken, de cijfers laten zien dat het werkt, het is de realiteit.
Zijn lustmoordenaars ook slachtoffers van hun bizarre, monsterlijke parafilie? Verdienen of behoeven die ook vooral maar begrip en warmte?
Nou, de reden dat ik de vraag stel is dat er vanuit dergelijke instellingen wel vaker berichten komen over behandelend personeel dat seksueel en/of romantisch contact heeft met patienten, vrij recentelijk nog één die zelfs bezwangerd was door Michael Panhuis, die natuurlijk voordat hij Anne Faber verkrachtte en vermoordde vanuit een dergelijke instelling al veroordeeld was voor het op gruwelijke wijze langdurig seksueel misbruiken van twee minderjarige meiden onder bedreiging van een vuurwapen, op ik meen koninginnedag.quote:Ook voor 'pedoseksuelen van deze tweede soort' is deze aanpak altijd essentieel.
Deze dingen gaan vaak ook niet geheel vrijwillig en zonder slag of stoot.
Daar komt bij dat wanneer meer mensen hun gezond verstand eens zouden gebruiken, dingen een stuk minder 'onoprecht' (jouw woordkeuze) zouden zijn, en instanties als COSA veel minder hard nodig.
Wat je laatste vraag betreft: ja, dan heb ik het over uiterlijk en iemands voorkomen.
Ik ben mens, weet je nog?
Dus ook ik denk wel eens: ‘die persoon ziet er leuk uit’.
Ik weet niet waar je naartoe wilt en waarom je eindigt met die emoticon, maar ik ben daar professioneel als therapeut aan het werk en heb zodoende helemaal geen tijd of intenties om met zulke dingen bezig te zijn en/of zulke dingen toe te laten.
Zoiets komt op mij als buitenstaander altijd héél gek over.
[ Bericht 0% gewijzigd door van_Lamehuizen op 19-11-2020 20:08:57 ]
Bij veel stoornissen gaan we er niet vanuit dat de patiënt geneest.quote:
Je zegt dat tbs niet bedoeld is voor genezing.
Is het dan zo dat mensen met stoornissen weer met die stoornissen kunnen terugkeren in de maatschappij?
Ik begrijp dat dus niet echt.
En in post 9 schreef iemand over dat jij zegt dat je je niet richt op het welzijn van de patiënt en zijn klachten ook niet centraal stelt.
Begrijp je dat dit voor mij als leek nogal vreemd klinkt?
Hoe kun je zo’n iemand dan behandelen?
Het is ook maar de vraag of er wel iets te genezen valt.
Hoofddoel is dat de patiënt zijn of haar gedrag onder controle krijgt en voortaan dingen kan laten.
De patiënt moet leren weerstand te bieden bij nieuwe verleidingen.
We kijken of de patiënt tot dit doel gemotiveerd is.
Als deze motivatie aanwezig is dan zoeken we samen naar een weg om dit doel te bereiken.
Wanneer de motivatie er niet is dan werken we eraan dat hij of zij de noodzaak van dit doel gaat inzien.
Dat TBS niet spreekt van behandeling en zich niet richt op het welzijn van de patiënt wil natuurlijk niet zeggen dat wij niet met deze dingen bezig zijn.
Iedere patiënt wordt met alle nodige zorg en aandacht verpleegd en indien mogelijk behandeld.
Het blijft echter zo dat de klacht van de samenleving centraal staat.
De meeste mensen die in Nederland veroordeeld zijn voor een levensdelict en in een TBS-traject terecht komen zijn man.quote:
Zijn de mensen die iemand vermoord hebben en bij jullie terecht komen meestal man of vrouw en verblijven er bij jullie ook seriemoordenaars?
En wanneer is iemand eigenlijk een seriemoordenaar?
En zie je veel verschil tussen mannelijke en vrouwelijke patiënten?
Maar er zijn ook veel vrouwen.
Van mannen gaat in een instelling vaak veel meer fysieke en verbale dreiging uit.
Vrouwen zijn veel vaardiger in het manipuleren en op je gevoel werken, ze zijn veel meer geneigd om over hun leven en persoonlijke dingen te vertellen.
Bij vrouwen zie je heel veel levensdelicten in de relationele sfeer (wraak, jaloezie).
We noemen iemand een seriemoordenaar wanneer er minimaal twee levensdelicten zijn gepleegd.
Die moeten dan op afzonderlijke momenten van elkaar zijn gepleegd, dus niet tegelijkertijd.
Er moet een ‘afkoelperiode’ tussen zitten.
Daarnaast moet de dader echt psychologisch intrinsiek gemotiveerd zijn om de moorden te plegen (hij of zij moet het bijvoorbeeld niet uit geldgebrek doen).
[ Bericht 0% gewijzigd door Viv op 22-11-2020 16:48:46 (Typo verbeterd op verzoek van TS.) ]
Om dit goed te kunnen begrijpen moet je weten dat er onderscheid gemaakt wordt tussen een parafilie en een parafiele stoornis.quote:
[..]
Helder.
Wat is het onderscheid tussen pedofiel zijn en een pedofiele stoornis hebben?
Een parafilie (pedofilie is een parafilie) wordt gedefineerd als een van de norm afwijkende, intense en aanhoudende seksuele opwinding gedurende ten minste zes maanden.
Voor een parafiele stoornis geldt dat ook, maar dan is er ook naar de opwinding gehandeld met een niet-instemmende persoon ofwel lijdt men onder de voorkeur ofwel wordt men erdoor belemmerd in het sociaal of beroepsmatig functioneren.
Van pedofilie is sprake wanneer er een intense en recidiverende seksuele opwinding is met betrekking tot seksuele handelingen met een prepuberaal kind (meestal tot 13 jaar oud) gedurende zes maanden.
De betrokkene moet dan wel minimaal zestien jaar oud zijn en minstens vijf jaar ouder.
Het hoeft bij een pedofiele stoornis niet altijd om strafbaar gedrag te gaan dat altijd verbonden is aan handelen (denk aan het bezitten van kinderporno).
Pedofilie is dus geen stoornis, het gedragen ernaar wel.
Iemand die kinderen seksueel misbruikt (pedoseksualiteit dus) kan al dan niet ook pedofiel zijn.
Ongeveer 80% van alle mannen die zich hieraan schuldig maakt is dit niet en heeft dus geen pedofiele gevoelens.
Mannen plegen misbruik vanuit allerlei motieven: eenzaamheid, alcohol of drugs, stress en depressie, minderwaardigheidsgevoelens, seksverslaving, angst voor vrouwen etc.
Dit zijn dus niet-pedofiele plegers van seksueel misbruik.
Dit was ooit wel zo.quote:
[..]
Eigenlijk zou het wel geclassificeerd moeten worden als een stoornis. Waarom valt pedofilie niet onder stoornissen?
In de DSM-IV werd geen onderscheid gemaakt tussen een seksuele interesse en het zich al dan niet gedragen naar die interesse.
In DSM-5 werden voorkeur en gedrag gescheiden.
De plegers die jij schetst, en die dus dat ‘rijke en sociale familieleven’ leiden, zullen nooit voor hun gevoelens en gedachten uitkomen, en zodoende ook een leven in emotionele eenzaamheid leven.quote:
[..]
Toch zijn er ook plegers met voor de buitenwereld een rijk sociaal en familieleven, het enige waarin die zogenaamde eenzaamheid zich dan zou uiten zijn de geheime seksuele verlangens; wat je hier dan dus eigenlijk stelt is dat juist die pedofiele geaardheid hen eenzaam en zielig zou maken en dat het enige mogelijke antwoord daarop sociale acceptatie en controle zou zijn.
Zijn lustmoordenaars ook slachtoffers van hun bizarre, monsterlijke parafilie? Verdienen of behoeven die ook vooral maar begrip en warmte?
[..]
Nou, de reden dat ik de vraag stel is dat er vanuit dergelijke instellingen wel vaker berichten komen over behandelend personeel dat seksueel en/of romantisch contact heeft met patienten, vrij recentelijk nog één die zelfs bezwangerd was door Michael Panhuis, die natuurlijk voordat hij Anne Faber verkrachtte en vermoordde vanuit een dergelijke instelling al veroordeeld was voor het op gruwelijke wijze langdurig seksueel misbruiken van twee minderjarige meiden onder bedreiging van een vuurwapen, op ik meen koninginnedag.
Zoiets komt op mij als buitenstaander altijd héél gek over.
Het woord zielig is hier niet op zijn plaats, het woord bescherming wel.
Berichten in de media over dergelijke ‘seksuele’ of ‘romantische’ contacten gaan meestal aan mij voorbij.
Als dingen relevant zijn, en het dus belangrijk is dat ik ze weet, dan hoor ik dat via mijn werkgever en weet ik gelijk wat ervan klopt.
Ik weet niet waarom je Michael P. noemt maar de instelling waar hij verbleef kun je totaal niet vergelijken met een instelling als waar ik werk.
Ik werk in een TBS instelling, een FPC.
Bij Michael P. is geen sprake geweest van TBS.
Michael P. heeft in detentie gezeten met als afsluiting een korte tijd FPA.
Bescherming van wie precies en waartegen?quote:
De plegers die jij schetst, en die dus dat ‘rijke en sociale familieleven’ leiden, zullen nooit voor hun gevoelens en gedachten uitkomen, en zodoende ook een leven in emotionele eenzaamheid leven.
Het woord zielig is hier niet op zijn plaats, het woord bescherming wel.
Moet ik hieruit opmaken dat jouw ideale samenleving er één is waarin dit soort (potentiele) plegers zich volkomen vrij en veilig voelt uit te komen voor hun seksuele verlangens/geneigdheden? Een samenleving waarin daarover dus geheel niet geoordeeld wordt?
Dat lijkt mij gezien de moeite die zelfs homoseksuelen (en met homoseksualiteit tussen twee gelijkgestemde volwassenen is natuurlijk niets mis) uit beklemmende religieuze millieus dikwijls steken in het ophouden van de schijn naar hun sociale omgeving nogal een utopie, los van alle voor de hand liggende morele bezwaren hiertegen.
Denk jij dat het mogelijk is pedofiel te zijn zonder een levensgroot gevaar te vormen voor (het welzijn/de ontwikkeling van) kinderen? Ik persoonlijk niet en ik vind het ook zeer onredelijk te verwachten dat daarvan niets gevonden en daarover niets gezegd wordt. Wereldvreemd bijna.
Je eerste zin zegt al genoeg.quote:
[..]
Bescherming van wie precies en waartegen?
Moet ik hieruit opmaken dat jouw ideale samenleving er één is waarin dit soort (potentiele) plegers zich volkomen vrij en veilig voelt uit te komen voor hun seksuele verlangens/geneigdheden? Een samenleving waarin daarover dus geheel niet geoordeeld wordt?
Dat lijkt mij gezien de moeite die zelfs homoseksuelen (en met homoseksualiteit tussen twee gelijkgestemde volwassenen is natuurlijk niets mis) uit beklemmende religieuze millieus dikwijls steken in het ophouden van de schijn naar hun sociale omgeving nogal een utopie, los van alle voor de hand liggende morele bezwaren hiertegen.
Denk jij dat het mogelijk is pedofiel te zijn zonder een levensgroot gevaar te vormen voor (het welzijn/de ontwikkeling van) kinderen? Ik persoonlijk niet en ik vind het ook zeer onredelijk te verwachten dat daarvan niets gevonden en daarover niets gezegd wordt. Wereldvreemd bijna.
Je begrijpt blijkbaar helaas nog steeds niet waar het om gaat en je legt me ook woorden in de mond.
Ik raad je aan om alles nog eens goed door te nemen.
Ik heb het eerste deel van dit topic ook goed gelezen.quote:
[..]
De meeste mensen die in Nederland veroordeeld zijn voor een levensdelict en in een TBS-traject terecht komen zijn man.
Maar er zijn ook veel vrouwen.
Van mannen gaat in een instelling vaak veel meer fysieke en verbale dreiging uit.
Vrouwen zijn veel vaardiger in het manipuleren en op je gevoel werken, ze zijn veel meer geneigd om over hun leven en persoonlijke dingen te vertellen.
Bij vrouwen zie je heel veel levensdelicten in de rationele sfeer (wraak, jaloezie).
We noemen iemand een seriemoordenaar wanneer er minimaal twee levensdelicten zijn gepleegd.
Die moeten dan op afzonderlijke momenten van elkaar zijn gepleegd, dus niet tegelijkertijd.
Er moet een ‘afkoelperiode’ tussen zitten.
Daarnaast moet de dader echt psychologisch intrinsiek gemotiveerd zijn om de moorden te plegen (hij of zij moet het bijvoorbeeld niet uit geldgebrek doen).
Wat vind je ervan dat veruit de meeste vragen die je kant opkomen gaan over kindermisbruikers terwijl je binnen de muren van je instelling met zoveel meer bezig bent?
En heb je een mening over de uitspraak in de zaak Nicky Verstappen?
Wat vind jij als forensische psycholoog van de opgelegde straf en wat vind je van het feit dat er geen tbs is opgelegd?
Denk je dat het hoger beroep kans van slagen heeft?
Pedofilie en pedoseksueel gedrag is omgeven door oordelen en weinig feitelijke kennis.quote:
[..]
Ik heb het eerste deel van dit topic ook goed gelezen.
Wat vind je ervan dat veruit de meeste vragen die je kant opkomen gaan over kindermisbruikers terwijl je binnen de muren van je instelling met zoveel meer bezig bent?
En heb je een mening over de uitspraak in de zaak Nicky Verstappen?
Wat vind jij als forensische psycholoog van de opgelegde straf en wat vind je van het feit dat er geen tbs is opgelegd?
Denk je dat het hoger beroep kans van slagen heeft?
Het is een onderwerp dat vaak veel maatschappelijke onrust oproept, iedereen wil er zijn of haar mening over geven.
Er is echt een vertekend beeld van mensen die kinderen misbruiken, en dit beeld moet veranderen.
De meeste veroordeelde plegers van kindermisbruik zijn geen pedofielen, en in de toekomst zal dit ook het geval zijn.
Natuurlijk begrijp ik de vele vragen en zorgen.
Dat is ook een van de redenen dat ik deze topics doe en mij bijdrage lever aan andere.
Het zijn exact dezelfde vragen en zorgen als waar ik mee zat voordat ik ging studeren en in deze wereld terecht kwam.
Mensen die niet begrijpen waarom ik met pedoseksuelen werk (ook mensen uit mijn eigen familie en vriendenkring) moet ik regelmatig uitleggen dat ik eigenlijk niet voor de pedoseksueel aan het werk ben maar voor hen.
Ze realiseren zich vaak niet dat deze mensen weer terugkeren in de maatschappij, en dan hun buurman of buurvrouw kunnen worden.
Wat ik hoop is dat, mede door deze topics, meer mensen zich eens zullen gaan verdiepen in dit onderwerp, zich bewust worden van oorzaken en (mogelijke) gevolgen.
En zodoende in de toekomst beter zullen nadenken voordat ze dingen roepen en/of doen.
Wat je vraag over de zaak Nicky Verstappen betreft:
Omdat ik me in mijn werk als forensisch psychologe beweeg op de grens van psychiatrie en recht, is kennis van het straf(proces)recht en de wisselwerking tussen psychiatrie en rechtspraak essentieel.
Er zijn veel punten waar het strafrecht en de geestelijke gezondheidszorg elkaar ontmoeten.
De benaming ‘forensisch’ is afgeleid van het Latijnse woord ‘forum’ dat te vertalen is als ‘marktplein’.
Hierbij wordt verwezen naar het openbaar optreden van een gedragsdeskundige als getuige-deskundige tijdens een strafrechtproces in de rechtbank, vroeger meestal een marktplein.
Dat ik kennis heb van psychiatrie en recht wil niet zeggen dat ik er alles van weet, en overal maar een mening over heb.
Ik ken het dossier in de zaak Nicky Verstappen niet, en het is enorm.
Ik verbaas me nog steeds over de vele mensen van buitenaf die uitspraken doen over bewijs, bevindingen en conclusies.
Bij al deze dingen komen namelijk de meest ingewikkelde zaken kijken waar men meestal geen weet van heeft, en daarnaast is er heel veel op een andere manier te vertalen.
Maar de maatschappelijke druk is natuurlijk enorm.
Ik kan alleen maar hopen dat de man die nu als dader is aangewezen daadwerkelijk de dader is.
Van deze man is bekend dat hij niet in zijn psyche wil laten kijken, en daarom vind ik het niet opleggen van de maatregel TBS dan ook een prima beslissing.
Wij hebben al genoeg van deze gevallen binnen onze muren waar we eigenlijk heel weinig mee kunnen.
Ik begrijp dat de familie van het slachtoffer het graag anders had gezien, want deze man zal nu na zo’n zes jaar gevangenisstraf weer buiten staan.
Maar TBS is een extreme 'straf', de allerzwaarste die we in Nederland kennen, en lang niet altijd op zijn plaats.
Een hoger beroep heeft altijd kans van slagen.
Alles wordt opnieuw bekeken, en betrokkenen en deskundigen worden opnieuw gehoord.
Als instelling zijn we continue bezig met de terugkeer van de patiënt in de maatschappij.quote:
Hoe helpen jullie patiënten eigenlijk wat betreft hun re-integratie proces? Het lijkt mij vrijwel onmogelijk om als ex TBS'er weer mee te kunnen doen met de samenleving, omdat er altijd véél vooroordelen zullen zijn... Zo lijkt mij het zoeken naar werk als ex TBS'er bijvoorbeeld lastig.
Tijdens het traject is er veel aandacht voor alles wat daarbij komt kijken, zo ook het vinden en behouden van een baan.
Er zijn verschillende categorieën uitstromende patiënten, al deze mensen hebben zijn of haar eigen soort hulp en begeleiding nodig.
Na beëindiging van de maatregel blijven we ze volgen en zijn er verschillende instanties die met ze aan de slag gaan.
Veel werkgevers zijn inderdaad huiverig om zo’n iemand in dienst te nemen.
Toch zijn er ook die dit niet zijn.
Vaak werken die samen met instanties.
Net zoals bij ex-gedetineerden het geval is, is het begin naar een nieuwe baan voor een ex-tbs’er vaak het starten van vrijwilligerswerk.
Ik heb niet het idee dat jij ooit zodanig onder de indruk bent van iemands voorgeschiedenis dat jij jouw beroep niet meer goed kan uitoefenen, in het algemeen of richting die specifieke patiënt(categorie). Correct me if I'm wrong.
Heb je dit bij collega's ooit wél gezien?
Ik ben regelmatig onder de indruk van iemands voorgeschiedenis.quote:
Nog een laatste vraag van mijn kant.
Ik heb niet het idee dat jij ooit zodanig onder de indruk bent van iemands voorgeschiedenis dat jij jouw beroep niet meer goed kan uitoefenen, in het algemeen of richting die specifieke patiënt(categorie). Correct me if I'm wrong.
Heb je dit bij collega's ooit wél gezien?
Maar het is inderdaad nog niet voorgekomen dat ik daardoor mijn taken niet meer kon uitvoeren.
Ik ken ook geen collega's waarbij dit wel het geval was.
Soms kom ik dingen tegen die me meer doen dan ik zou willen.
Maar ik weet hoe ik daarmee moet omgaan, ik ben er voor getraind.
Daarnaast weet ik dat ik bezig ben met iemand hopelijk een nieuwe en betere toekomst te geven, een nieuw leven.
En daar is straks iedereen bij gebaat.
Hoe ontstaat dit meestal en hoe ga je ermee om?
Ik heb regelmatig te maken met verbale agressie en geweld.quote:
Ik kan me voorstellen dat je regelmatig met geweld van patienten te maken krijgt
Hoe ontstaat dit meestal en hoe ga je ermee om?
Mensen met stoornissen en klachten functioneren nu eenmaal vaak niet zoals een gezond iemand doet.
Een kwetsbaar iemand kan door van alles getriggerd worden.
En tussen iets willen en kunnen zit vaak een groot verschil.
Een speciaal team zal bij agressie en geweld heel snel ter plaatse zijn.
Maar dit is niet altijd nodig, vooral niet als het gaat om agressie en geweld binnen een groep.
In de samenleving zien we vaak dat in groepen mensen elkaars gedrag corrigeren, tussen onze muren is dit niet anders.
Ik kan je verzekeren dat 9 van die 10 patiënten, waar ik misschien een uur daarvoor nog enorm mee in de clinche heb gelegen, zullen ingrijpen wanneer ze getuige zijn van agressie afkomstig van iemand anders uit diezelfde groep die zich tegen mij richt.
Jij ook bedankt voor het inkijkje in dit boeiende vakgebied!
@Bosbeetle Op haar verzoek sluit ik het hierbij af.