Zo werkt het natuurlijk niet.quote:Op zondag 15 november 2020 23:54 schreef einzeinz het volgende:
Ze zijn ziek en kunnen niets aan hun gedrag doen maar zijn wel in staat om iemand te mishandelen of verkrachten.
Als ik niet weet wat ik doe. Mishandel of verkracht ik niemand. Het is altijd makkelijk om achteraf te zeggen ‘ik was mezelf niet’.
Ik blijf er bij. Handeling gesteld = straf op nemen.
Wat een apart statement van iemand die in de verpleging werkt Ik zou denken dat dit soort mensen mede handelen vanuit een bepaalde problematiek, trauma, verwardheid, dingen die ze meegemaakt hebben in hun leven waardoor ze uit balans (niet happy) zijn en van daaruit misdadig en destructief gedrag gaan vertonen als een soort coping mechanisme.quote:Op zondag 15 november 2020 23:19 schreef Bracha020 het volgende:
De klacht van de patiënt staat nooit centraal en de maatregel richt zich ook niet op zijn of haar welzijn.
Zelf ken ik het boek niet, misschien ga ik het eens lezen.quote:Op maandag 16 november 2020 11:11 schreef F.Sinatra het volgende:
Ik heb inmiddels heel wat True Crime boeken gelezen, en eentje die me recent is bijgebleven is 'Hoe de moord op Kim Stoker doodslag werd'.
Daarin stelt de vader dat het de onderzoekers naar de geestelijke gesteldheid van de verdachte (en uiteindelijk dader)alles aangelegen was om de verdachte in een zo positief mogelijk daglicht te krijgen. Dit is iets wat ik vaker terug zie komen.
Herken je dit?
Ik heb best wat zaken gelezen waarbij een second opinion haaks stond op de 1e bevinding.quote:Op maandag 16 november 2020 20:11 schreef Bracha020 het volgende:
[..]
Zelf ken ik het boek niet, misschien ga ik het eens lezen.
Het komt natuurlijk zeer regelmatig voor dat familie van betrokkenen een andere visie heeft dan onderzoekers.
Waarmee ik niet wil zeggen dat het beeld van de familie altijd onjuist is.
Maar nabestaanden, en mensen in het algemeen, zien graag een verdachte of dader die duidelijk is over alles.
Een dader waar alles bij lijkt binnen te komen en die alle verwijten en een eventuele veroordeling helder ondergaat.
Veel mensen zien graag dat een verdachte of dader het zichtbaar moeilijk heeft.
Zelf kan ik alleen praten over zaken waar ik mee te maken heb, of mee te maken heb gehad.
Ik heb nog nimmer meegemaakt dat er ons iets (laat staan alles) is aangelegen om een verdachte of dader in een zo positief mogelijk daglicht te krijgen.
Ik kan me er dan ook helemaal niets bij voorstellen, vooral niet in Nederland.
Als bevindingen niet overeenkomen met de werkelijkheid dan wordt een eventuele behandeling sowieso een heel moeilijk verhaal.
Ik werk met mensen met psychoses en heb er tijdens mijn studie dan ook veel onderzoek naar gedaan.quote:Op maandag 16 november 2020 12:15 schreef Keep_Walking het volgende:
Wat vind je ervan van mensen die vanwege een psychose of vergelijkbare aandoening een geweldsdelict pleegt? Zoals bijvoorbeeld Thijs H. die drie mensen vermoorde tijdens zijn psychose? Leef je met die persoon mee of vind je dat hij gestraft dient te worden?
Ik heb de film nog niet gezien, ik ga het eens doen.quote:Op maandag 16 november 2020 12:38 schreef golfer het volgende:
Een behandelend psychologe vragen naar meningen over strafmaten die door rechters worden opgelegd lijkt mij niet ter zake doende.
Mijn vraag aan TS: heb jij de film Instinct van Halina Reijn gezien en is die setting een beetje waarheidsgetrouw?
Ik begrijp welke kant je op wilt maar zou je iets specifieker kunnen zijn?quote:Op maandag 16 november 2020 16:23 schreef dokter.knakworst het volgende:
Hoe denkt TS over de combinatie van dwang/voorwaarden, en of dit te vervangen is door een permanente variant
Hoe ga jij / je organisatie om met confirmation bias?quote:
Lijkt me juist vitaal voor betere straffen. Behandeling (ter resocialisatie en/of verkleining van recidive) is een van de doelen van straffen (samen met afschrikkende werking, vergelding, bescherming vd samenleving). Mensen werkzaam in de forensische psychologie kunnen hopelijk vanuit hun expertise, licht werpen op welke mate van straffen het beste het dat doel dient. Maw, antwoord geven op de vraag: Wat zijn de meest optimale straffen (en de duur van die straffen) om een zo laag mogelijke recidive te bewerkstelligen? Waarbij bijvoorbeeld politie en reclassering meer kennis hebben over het maatschappij-beschermende doel van straffen. En kwantitatieve onderzoekers over afschrikkende werking.quote:Op maandag 16 november 2020 12:38 schreef golfer het volgende:
Een behandelend psychologe vragen naar meningen over strafmaten die door rechters worden opgelegd lijkt mij niet ter zake doende.
Mijn vraag aan TS: heb jij de film Instinct van Halina Reijn gezien en is die setting een beetje waarheidsgetrouw?
Zoals veel collega-hulpverleners baart dit nieuwe verschijnsel ook mij grote zorgen.quote:Op maandag 16 november 2020 16:30 schreef roodzonderkapje het volgende:
Hoe denk je over al die pedojagers die we tegenwoordig overal zien?
Omdat je met pedo’s werkt lijkt het me dat je hier wel een mening over hebt en ik ben daar erg benieuwd naar
Kun je je voorstellen dat de al dan niet gehaalde rechtspraak over de handelingen die veroordeelde pedoseksueel heeft uitgevoerd voor sommige mensen niet geheel goed voelt? Het lijkt me nogal frustrerend om te horen dat de veroordeelde in behandeling gaat om weer hopelijk terug te keren in de maatschappij terwijl de voor het leven getekende slachtoffers wellicht moeten smeken om hulp en behandeling.quote:Op maandag 16 november 2020 21:57 schreef Bracha020 het volgende:
Voor het opsporen van mensen die de fout in (kunnen) gaan hebben we in Nederland instanties die genoeg kennis van zaken hebben en keihard werken, die hebben geen 'pedojagers' nodig.
Voor het eventueel berechten en behandelen van deze mensen geldt precies hetzelfde.
Wat een enorm waardevolle post Vooral het deel over het effect van een sociaal netwerk op het handelen naar pedofiele gevoelens.quote:Op maandag 16 november 2020 21:57 schreef Bracha020 het volgende:
[..]
Zoals veel collega-hulpverleners baart dit nieuwe verschijnsel ook mij grote zorgen.
Ik geef hier als professional zijnde, die dagelijks keihard en intensief met deze groep mensen werkt en de maatschappij tegen hun eventuele uitspattingen probeert te beschermen, dan ook graag mijn mening over.
Mensen (over het algemeen jongeren) die vaak niet weten wat het verschil is tussen een pedofiel en een pedoseksueel, en vaak totaal geen weet hebben van parafiliën en parafiele stoornissen (de meeste pedoseksuelen hebben een pedofiele stoornis), benaderen uiterst kwetsbare mensen en proberen deze te pakken op hun meest zwakke plek door vreselijke dingen uit te lokken.
Tegenwoordig lijkt het, vooral onder jongeren, een rage te zijn om te schelden met het woordje ‘pedo’, terwijl je met dat woordje dus een pedofiel of pedoseksueel kan bedoelen, en daar zit nogal een verschil.
Een pedofiel misbruikt geen kinderen en pedofilie is niet strafbaar.
Iemand die een kind (heeft) misbruikt noemen we een pedoseksueel.
Uit onderzoek is gebleken dat ongeveer 3% van alle mannen pedofiele gevoelens heeft, sommige onderzoeken zeggen zelfs 5%, dat is me nogal wat.
De meeste mannen zullen dit uit schaamte en angst voor sociale uitsluiting echter nooit vrijwillig toegeven, en een pedofiel of pedoseksueel is meestal geen vies oud mannetje.
Daarnaast bestaan er genoeg vrouwelijke pedofielen en pedoseksuelen maar is het helaas zo dat vrouwelijke lichamelijkheid met kinderen veel minder snel als pedofiel bestempeld wordt.
Het is dus een probleem dat onder zeer veel mensen in onze samenleving voorkomt en waar uiterst voorzichtig mee moet worden omgegaan.
Veruit de meeste mensen met pedofiele gevoelens komen niet tot handelen en doen niets strafbaars.
De meesten verafschuwen deze gevoelens en leven een lang, moeilijk en eenzaam leven vol dagelijkse strijd met zichzelf.
Niemand kiest voor seksuele gevoelens voor kinderen, net zo min als iemand ervoor kiest deze gevoelens niet te hebben.
Het zijn geen keuzes, het overkomt je.
Essentieel is dat deze mensen het gevoel hebben (en houden) er bij te horen, niet uitgestoten worden en dus niet overal alleen voor komen te staan want dan gaat het mis.
Mensen met zeer ernstige klachten en problematiek zijn hulpbehoevend, redden het meestal niet alleen.
Sociale isolatie en bespot worden door anderen (vaak wildvreemden) is the worstcasescenario.
Een manke hond die je blijft opsluiten en blijft schoppen zal op een dag ook bijten.
Deze ‘pedojagers’ kunnen iemand die waarschijnlijk toch al ‘bekend’ is en bespot wordt in de buurt misschien net dat laatste zetje geven om de grens over te gaan.
Ook nadien, als iemand na een dergelijke heftige en emotionele confrontatie weer thuis komt te zitten, is de door deze mensen veroorzaakte schade vaak niet te overzien.
Afgelopen week kreeg ik hier via Private Messaging een berichtje van iemand die ooit een artikel had geschreven over pedofilie en mij vroeg dit eens te gaan lezen.
In het betreffende artikel kwam naar voren dat hij een enorm respect heeft voor mensen met pedofiele gevoelens die zich weten te beheersen, zichzelf onder controle weten te houden.
Voor mensen die dit niet doen heeft hij geen enkel respect.
Wat mensen als hij over het hoofd zien, en mij zorgen baart, is dat zo goed als al deze ‘pedofielen’ waar hij over schrijft niet tot handelen komen mede omdat ze sociaal omringd zijn.
Het is vaak de sleutel.
Deze mensen hebben vrienden en kennissen die interesse in ze tonen en met ze praten over de dagelijkse problemen waar ze tegenaan lopen, hebben het gevoel dat hun ‘handicap’ begrepen wordt en kunnen hun ei kwijt.
Deze mensen ondervinden steun en begrip, staan volop in het leven en hebben mensen die tegen ze zeggen: 'wat kut allemaal die gevoelens, maar we helpen je er doorheen'.
Zo goed als iedere pedoseksueel waar ik mee werk, en dus op een bepaald moment aan een kind heeft gezeten, heeft deze steun en dit begrip voor zijn stoornis nooit gehad, heeft overal alleen voor gestaan en is uitgestoten, vaak uitgekotst, door de gemeenschap.
Op een zekere dag is er kortsluiting ontstaan.
In Nederland werken we al een tijdje met de uit Canada afkomstige COSA-methode.
Dit is een uitgebreid netwerk van vrijwilligers en professionals die een sociaal netwerk om de pedofiel of pedoseksueel heen vormen.
Naast het praten over problemen die de betrokkene in zijn of haar dagelijks leven ondervindt zijn deze mensen ook getraind om vroege signalen te herkennen dat de betrokkene de controle over zichzelf dreigt te verliezen.
De zogenaamde ‘Pedojagers’ die we tegenwoordig zien lopen ook deze mensen enorm voor de voeten, zorgen er niet alleen voor dat er weer veel extra werk te doen is maar ook dat veel werk voor niets is geweest.
Men heeft geen idee van de schade die veroorzaakt kan worden.
Daarnaast is het zo dat politie en justitie erg weinig kan met deze dingen want er is immers geen sprake van seksuele handelingen.
Of dit echt gebeurd zou zijn moet ook maar bewezen worden, uit ervaring weet ik dat dit zelden het geval is.
Daar komt bij dat ik je kan verzekeren dat er genoeg mannen zonder pedofiele gevoelens zijn die op zo’n lok-afspraakje afkomen, en dus met hele andere intenties.
Er zijn genoeg mannen die nieuwsgierig zijn, op de aandacht van een jong meisje kicken, een soort van suikeroom-wens met zich meedragen etc.
Ook is het zo dat kinderen van de betrokken maar al te vaak (extra) de dupe worden van acties als deze.
Ik werk intensief met kinderen van o.a. veroordeelde pedoseksuelen die het al moeilijk genoeg hebben met het feit dat hun vader waar ze enorm veel van houden niet meer thuis is, en die je echt niet nog meer ellende toewenst.
Momenteel begeleid ik een meisje van 10 wiens vader een veroordeelde pedoseksueel is en bij ons verblijft.
Dit kind wordt op school bijna dagelijks omringd en ingesloten door hele groepen andere kinderen en vervolgens geïntimideerd en uitgescholden.
Er worden haar de ernstigste dingen toegewenst, stelselmatig wordt er in koor geroepen en gezongen dat haar vader dood moet, zelfs na schooltijd door ouders van klasgenootjes.
Als ik dit kind zie en vraag wat ze het liefst zou willen is haar antwoord altijd: ‘dat papa niet dood gemaakt hoeft te worden maar beter wordt en weer naar huis komt’.
Kinderen raken ernstig getraumatiseerd, zijn vaak beschadigd voor het leven door toedoen van mensen die dingen horen en klakkeloos van elkaar overnemen zonder de gevolgen en de ernst van de situatie in te zien.
Het lijkt wel een heksenjacht uit de middeleeuwen.
Voor het opsporen van mensen die de fout in (kunnen) gaan hebben we in Nederland instanties die genoeg kennis van zaken hebben en keihard werken, die hebben geen 'pedojagers' nodig.
Voor het eventueel berechten en behandelen van deze mensen geldt precies hetzelfde.
Als je dingen weet of vermoedt loop dan mensen die kennis van zaken hebben niet voor de voeten, maak niet meer kapot.
Deel je bevindingen a.u.b. met politie/justitie of instanties als COSA.
Wij krijgen mensen inderdaad gemotiveerd door een wisselwerking en de intensieve zorg en aandacht die ze bij ons krijgen.quote:Op maandag 16 november 2020 18:51 schreef Tengano het volgende:
[..]
Wat een apart statement van iemand die in de verpleging werkt Ik zou denken dat dit soort mensen mede handelen vanuit een bepaalde problematiek, trauma, verwardheid, dingen die ze meegemaakt hebben in hun leven waardoor ze uit balans (niet happy) zijn en van daaruit misdadig en destructief gedrag gaan vertonen als een soort coping mechanisme.
Iemand die gelukkig en in balans is zal minder gauw tot een misdrijf overgaan lijkt mij. De meeste mensen die in de psychiatrie zitten zijn niet zo happy en sommigen willen dit blijkbaar afreageren via misdadig gedrag.
Misschien dat als jullie daar toch eens naar zouden kijken dat deze mensen nauwelijks behoefte meer voelen om misdrijven te plegen.
De klacht van een patiënt niet centraal stellen en ook niet op zijn of haar welzijn richten lijkt me bovendien ook geen aanpak om zo iemand gemotiveerd te krijgen.
Ik vraag me bijna af of dit werkelijk zo is of dat dit meer iets persoonlijks is van hoe jij je in die wereld manifesteert.
quote:Maaike Blok van Reclassering Nederland benadrukt dat 50 tot 80 procent van het kindermisbruik niet wordt gepleegd door pedofielen. Vaak gaat het om een bekende van het slachtoffer die allerlei motieven kan hebben om zich op dat moment te vergrijpen aan een minderjarige.
quote:Op maandag 16 november 2020 21:57 schreef Bracha020 het volgende:
de meeste pedoseksuelen hebben een pedofiele stoornis
[...]
Iemand die een kind (heeft) misbruikt noemen we een pedoseksueel.
We hebben het tot nu toe vooral gehad over de mensen die worstelen met hun pedofiele voorkeur, die het verschrikkelijk vinden dat dit hun voorkeur is, en die (al dan niet succesvol) proberen hier niet naar te handelen.quote:In het tuinhuisje in Münster stonden stapelbedden waar videocamera's op gericht waren, in het verlaagde plafond lagen netwerkapparatuur en harde schijven.
De gruweldaden werden gefilmd en verkocht op het dark web, een moeilijk toegankelijk deel van internet. De autoriteiten verwachten dat er meer slachtoffers zijn. Op de computer van de hoofdverdachte, die IT-specialist is, werd ruim 500 terabyte aan versleuteld materiaal gevonden. In de kelder van zijn huis had hij een professionele serverruimte ingericht die door airco's gekoeld werd.
Ik vind die gevangenisstraf ook oneerlijk voor Thijs H. Hij zat immers in een psychose, dus hij kon er niks aan doen. Vind je dat psychoses altijd een reden is waarom iemand ontoerekeningsvatbaar is?quote:Op maandag 16 november 2020 21:06 schreef Bracha020 het volgende:
[..]
Ik werk met mensen met psychoses en heb er tijdens mijn studie dan ook veel onderzoek naar gedaan.
Momenteel doe ik dat beroepsmatig nog steeds.
Het verhaal Thijs H. heb ik op de voet gevolgd.
Psychoses als die van hem zijn een ware hel die je niemand toewenst.
Ik moet mensen wel eens uitleggen dat psychoses geen broodjeaapverhalen zijn.
Mensen dromen terwijl ze wakker zijn, leven in een complete nachtmerrie, hebben wanen en hallucinaties.
Ze leven in een andere werkelijkheid.
Er zijn mensen die stemmen horen, allerlei opdrachten krijgen en de meest rare dingen zien die niet via hun ogen binnenkomen.
We weten dit omdat het gezichtsveld actief is, dit kunnen we meten.
Ik leef op een bepaalde manier met mijn patiënten mee, maar dit neemt niet weg dat ik het vaak vreselijk vind wat ze hebben gedaan.
Ik zal er dan ook alles aan doen om herhaling te voorkomen.
Maar ik ben daar om ze te helpen en ze voor te bereiden op hun terugkeer in de samenleving, niet om ze te veroordelen.
Dat is mijn werk, het wil niet zeggen dat ze sympathie van mij moeten verwachten
Wat Thijs H. betreft vind ik de maatregel TBS geheel op zijn plaats.
Persoonlijk heb ik mijn ernstige twijfels of de gegeven gevangenisstraf dit ook is, en of Thijs H. in een gevangenis thuishoort waar weinig of geen sprake is van enige gepaste begeleiding.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |