Hoe omgaan met schuldgevoel na relatiebreuk?

Gaat met de tijd vanzelf over, kan ik uit ervaring vertellen

quote:

Op donderdag 5 november 2020 11:40 schreef duracellkonijntje het volgende:
De titel zegt het eigenlijk al. SInds een kleine week heb ik mijn relatie beëindigd. Ze was een enorm lief, trouw en toegewijd meisje, alleen uiteindelijk was het voor mij niet genoeg.

Na bijna een jaar twijfel en angst heb ik gekozen voor mezelf. Haar hart was gebroken. Ook al weet ik vrijwel zeker (en voel ik dit ook) dat ik de juiste keuze heb gemaakt, voel ik me soms erg schuldig. De enorme pijn die ze onderging toen ik het nieuws bracht, het ging door merg en been bij me.

We hebben alle tijd genomen om goed te praten over waarom ik het uitmaakte, waar ik blij om ben. Het schuldgevoel voor het pijn doen zo'n goed meisje die echt toegewijd was aan mij doet alsnog pijn. Hebben jullie hier ervaring mee, en zo ja, tips om hoe hier mee om te gaan?

Alvast bedankt!

Ik denk dat je even wat kritischer moet kijken naar jouw aandeel in die pijn. Als jij niet meer de liefdesgevoelens hebt die je in een liefdesrelatie hoort te hebben, hoe kun je dan denken dat je haar geen pijn doet door haar maar gewoon in die waan te laten? Is liegen beter? Is dat hoe je haar trouw beloont? Terwijl je haar vasthoudt, kan zij dus niet verder naar een persoon die wel die gevoelens voor haar zou kunnen hebben. Dat doe je dan toch echt meer voor jezelf.
En hoe langer jij die leugen volhoudt, hoe moeilijker het kan worden omdat haar gevoelens en de relatie in stand gehouden worden. Dus beter dat je wel de confrontatie aangegaan bent. Beter nu dan later en dat is een goede keuze die je echt niet alleen voor jezelf hebt gemaakt. Je kiest ook voor haar, door haar niet meer te laten geloven in iets wat er niet meer is en ook niet meer terug komt.

Je hebt een jaar lang de tijd genomen om te kijken of je gevoelens zouden veranderen. Dat is niet gebeurd, dus je maakt het ook niet lichtzinnig uit omdat het even tegen zit ofzo. De breuk was zo te horen onvermijdelijk, dus beter om dat niet uit te blijven uit te stellen onder valse voorwendselen.

Kijk nu niet naar haar verdriet alsof jij dit hebt veroorzaakt door het uit te maken. Het was er al als de relatie niet meer was wat jullie hoopten, het was alleen nog niet zichtbaar. Uitstellen had het alleen maar erger gemaakt.
Dit soort emoties horen gewoon bij het afscheids- en rouwproces en daar heeft ze de tijd voor nodig. Als jij daar niet tegen kan, ben jij niet de persoon om haar hier door heen te helpen. Ze moet hier nu door heen, om straks weer open te kunnen staan voor iemand met wie ze wel weer echt romantisch klikt.
Net als jij. Dus hou jezelf niet langer voor de gek en ga aan de slag met je eigen verwerkingsproces.

Sterkte, dit heeft gewoon even tijd nodig

quote:

Op donderdag 5 november 2020 12:40 schreef Scary_Mary het volgende:

[..]

Ik denk dat je even wat kritischer moet kijken naar jouw aandeel in die pijn. Als jij niet meer de liefdesgevoelens hebt die je in een liefdesrelatie hoort te hebben, hoe kun je dan denken dat je haar geen pijn doet door haar maar gewoon in die waan te laten? Is liegen beter? Is dat hoe je haar trouw beloont? Terwijl je haar vasthoudt, kan zij dus niet verder naar een persoon die wel die gevoelens voor haar zou kunnen hebben. Dat doe je dan toch echt meer voor jezelf.
En hoe langer jij die leugen volhoudt, hoe moeilijker het kan worden omdat haar gevoelens en de relatie in stand gehouden worden. Dus beter dat je wel de confrontatie aangegaan bent. Beter nu dan later en dat is een goede keuze die je echt niet alleen voor jezelf hebt gemaakt. Je kiest ook voor haar, door haar niet meer te laten geloven in iets wat er niet meer is en ook niet meer terug komt.

Je hebt een jaar lang de tijd genomen om te kijken of je gevoelens zouden veranderen. Dat is niet gebeurd, dus je maakt het ook niet lichtzinnig uit omdat het even tegen zit ofzo. De breuk was zo te horen onvermijdelijk, dus beter om dat niet uit te blijven uit te stellen onder valse voorwendselen.

Kijk nu niet naar haar verdriet alsof jij dit hebt veroorzaakt door het uit te maken. Het was er al als de relatie niet meer was wat jullie hoopten, het was alleen nog niet zichtbaar. Uitstellen had het alleen maar erger gemaakt.
Dit soort emoties horen gewoon bij het afscheids- en rouwproces en daar heeft ze de tijd voor nodig. Als jij daar niet tegen kan, ben jij niet de persoon om haar hier door heen te helpen. Ze moet hier nu door heen, om straks weer open te kunnen staan voor iemand met wie ze wel weer echt romantisch klikt.
Net als jij. Dus hou jezelf niet langer voor de gek en ga aan de slag met je eigen verwerkingsproces.

Sterkte, dit heeft gewoon even tijd nodig

Kwaliteitspost.

Gewoon loslaten en je niet meer met haar bemoeien.

Je maakt het toch uit om een reden? Blijf daaraan denken op de momenten dat je twijfelt. En ja medelijden is menselijk, maar een 'relatie' geboren uit medelijden is niemand bij gebaat.

Je hebt haar juist geholpen, alleen ziet ze dat zelf nog niet.

Ik bedoel, zou jij haar een partner gunnen die over haar twijfelt?

quote:

Op donderdag 5 november 2020 11:57 schreef kwiwi het volgende:
Gaat met de tijd vanzelf over, kan ik uit ervaring vertellen

Gaat in vele decennia nooit over, kan ik uit ervaring vertellen Je hebt het juiste gedaan, dat wel!

quote:

Op donderdag 5 november 2020 12:46 schreef Amee het volgende:
Genoeg ervaring mee. Vaak probeer ik me dan een beetje te misdragen zodat zij denken dat ze beter af zijn zonder mij.

Doet me denken aan de hoer en de dikbil. Die hadden ook met elkaar maar gingen op de achtergrond met hun exen liever dingen doen dan met elkaar. Beiden hadden op een gegeven moment geen zin meer in elkaar. Maar uitmaken wilden geen van beide omdat het voor de ander dan te dramatisch zou worden. Dus gingen ze zich misdragen naar elkaar. Volgens mij had de hoer toen de stekker eruit gehaald.

Uiteindelijk zijn ze getrouwd met hun exen

quote:

Op donderdag 5 november 2020 11:40 schreef duracellkonijntje het volgende:
De titel zegt het eigenlijk al. SInds een kleine week heb ik mijn relatie beëindigd. Ze was een enorm lief, trouw en toegewijd meisje, alleen uiteindelijk was het voor mij niet genoeg.

Na bijna een jaar twijfel en angst heb ik gekozen voor mezelf. Haar hart was gebroken. Ook al weet ik vrijwel zeker (en voel ik dit ook) dat ik de juiste keuze heb gemaakt, voel ik me soms erg schuldig. De enorme pijn die ze onderging toen ik het nieuws bracht, het ging door merg en been bij me.

We hebben alle tijd genomen om goed te praten over waarom ik het uitmaakte, waar ik blij om ben. Het schuldgevoel voor het pijn doen zo'n goed meisje die echt toegewijd was aan mij doet alsnog pijn. Hebben jullie hier ervaring mee, en zo ja, tips om hoe hier mee om te gaan?

Alvast bedankt!

Ha die Duracell, tip vooraf: neem nooit besluiten waar je achteraf spijt van krijgt, Denk dus altijd goed na wat je wilt en hoe. Zie wat er is gebeurd ook als een leermoment.

De pijn die je hebt gaat op den duur weg. Doe vooral iets wat je leuk vindt om te doen als afleiding en geniet van hoe het nu is.

quote:

Op donderdag 5 november 2020 12:46 schreef Amee het volgende:
Genoeg ervaring mee. Vaak probeer ik me dan een beetje te misdragen zodat zij denken dat ze beter af zijn zonder mij.

Klinkt ook niet gezond.

quote:

Op zaterdag 7 november 2020 12:50 schreef Cockwhale het volgende:

[..]

Klinkt ook niet gezond.

Niet echt nee.

quote:

Op donderdag 5 november 2020 23:04 schreef stokj het volgende:

[..]

Ha die Duracell, tip vooraf: neem nooit besluiten waar je achteraf spijt van krijgt, Denk dus altijd goed na wat je wilt en hoe. Zie wat er is gebeurd ook als een leermoment.

De pijn die je hebt gaat op den duur weg. Doe vooral iets wat je leuk vindt om te doen als afleiding en geniet van hoe het nu is.

Leven in het nu idd

quote:

Op donderdag 5 november 2020 12:40 schreef Scary_Mary het volgende:

[..]

Ik denk dat je even wat kritischer moet kijken naar jouw aandeel in die pijn. Als jij niet meer de liefdesgevoelens hebt die je in een liefdesrelatie hoort te hebben, hoe kun je dan denken dat je haar geen pijn doet door haar maar gewoon in die waan te laten? Is liegen beter? Is dat hoe je haar trouw beloont? Terwijl je haar vasthoudt, kan zij dus niet verder naar een persoon die wel die gevoelens voor haar zou kunnen hebben. Dat doe je dan toch echt meer voor jezelf.
En hoe langer jij die leugen volhoudt, hoe moeilijker het kan worden omdat haar gevoelens en de relatie in stand gehouden worden. Dus beter dat je wel de confrontatie aangegaan bent. Beter nu dan later en dat is een goede keuze die je echt niet alleen voor jezelf hebt gemaakt. Je kiest ook voor haar, door haar niet meer te laten geloven in iets wat er niet meer is en ook niet meer terug komt.

Je hebt een jaar lang de tijd genomen om te kijken of je gevoelens zouden veranderen. Dat is niet gebeurd, dus je maakt het ook niet lichtzinnig uit omdat het even tegen zit ofzo. De breuk was zo te horen onvermijdelijk, dus beter om dat niet uit te blijven uit te stellen onder valse voorwendselen.

Kijk nu niet naar haar verdriet alsof jij dit hebt veroorzaakt door het uit te maken. Het was er al als de relatie niet meer was wat jullie hoopten, het was alleen nog niet zichtbaar. Uitstellen had het alleen maar erger gemaakt.
Dit soort emoties horen gewoon bij het afscheids- en rouwproces en daar heeft ze de tijd voor nodig. Als jij daar niet tegen kan, ben jij niet de persoon om haar hier door heen te helpen. Ze moet hier nu door heen, om straks weer open te kunnen staan voor iemand met wie ze wel weer echt romantisch klikt.
Net als jij. Dus hou jezelf niet langer voor de gek en ga aan de slag met je eigen verwerkingsproces.

Sterkte, dit heeft gewoon even tijd nodig

Goede post en zo zou ik het ook uitleggen, maar eerlijkheid gebied me wel te zeggen dat de emoties het makkelijk over kunnen nemen. Toen ik in jouw situatie zat ging het schuldgevoel pas weg toen mijn ex een nieuwe relatie kreeg en ging samenwonen. Erg dom, ik maakte mezelf ook veel te belangrijk en was totaal niet verantwoordelijk voor zijn geluk, maar toch. Dat gevoel knaagde aan alle kanten.

quote:

Op zaterdag 7 november 2020 12:59 schreef puzziepie het volgende:

[..]

Leven in het nu idd

Daar komt ook nog eens bij dat als je ergens nog niet zeker over bent maar je moet vanwege tijd o.i.d. een besluit nemen: zorg dat je altijd in dat besluit een escape hebt. Als je geen escapemogelijkheid hebt dan zit je op the point of no return en dan is het accepteren wat er dan gebeurd.

Jij bent nooit verantwoordelijk voor de emoties die een ander kiest. Je bent alleen verantwoordelijk voor het schuldgevoel dat jij voelt.

quote:

Op donderdag 5 november 2020 11:40 schreef duracellkonijntje het volgende:
De titel zegt het eigenlijk al. SInds een kleine week heb ik mijn relatie beëindigd. Ze was een enorm lief, trouw en toegewijd meisje, alleen uiteindelijk was het voor mij niet genoeg.

Na bijna een jaar twijfel en angst heb ik gekozen voor mezelf. Haar hart was gebroken. Ook al weet ik vrijwel zeker (en voel ik dit ook) dat ik de juiste keuze heb gemaakt, voel ik me soms erg schuldig. De enorme pijn die ze onderging toen ik het nieuws bracht, het ging door merg en been bij me.

We hebben alle tijd genomen om goed te praten over waarom ik het uitmaakte, waar ik blij om ben. Het schuldgevoel voor het pijn doen zo'n goed meisje die echt toegewijd was aan mij doet alsnog pijn. Hebben jullie hier ervaring mee, en zo ja, tips om hoe hier mee om te gaan?

Alvast bedankt!

Tja dus eigenlijk zou je gewoon mensen willen kwetsen zonder dat het je iets doet. Beetje meer antisociaal worden dus.
Aan de andere kant is het feit dat ze gekwetst is ookvrij onlogisch. Jij had al veel langer rare denkbeelden over vrouwen, en nu past zij niet meer in je ideale plaatje en een platonische relatie wil je ook niet net als ongeveer 99,9% van de mannen. Dus wat voor toekomst had ze precies voor zich gezien met jou? Ze is wel heel naief als ze had verwacht dat het nog iets kon worden. Misschien moet je dat letterlijk tegen haar zeggen? Dat je niet snapt waar ze verdrietig over is omdat je haar toch niets had kunnen bieden.

Ongeveer een halfjaar geleden heb ik het ook uitgemaakt met mijn exvriendin. Ik liep er ook zeker een jaar of 2 mee rond, gemengde gevoelens om er nou wel of niet een punt achter te zetten. Uiteindelijk heb ik dan toch de beslissing gemaakt en het moment dat ik het haar vertelde en haar reactie te zien was voor mij ook echt verschrikkelijk moeilijk. Ik wist dat ze erg van mij hield, onvoorwaardelijk had ik het idee zelfs. Halfjaar later loop ik ook met nog schuldgevoelens, maar je moet je wel realiseren dat het voor iedereen beter is. Zorg er voor dat je zo snel mogelijk uit elkaars leven verdwijnt. Vroeg of laat komt er wel acceptatie.

5 jaar later denk ik er inmiddels ook nog wel eens aan, maar de pijn hield op na 2 jaar