[Vuelta] Etappe 9: Castrillo del Val - Aguilar de Campoo #1

Etapa 9: B.M. Cid Campeador. Castrillo del Val - Aguilar de Campoo, 157,7 km

We hebben weer een leuke nieuwe klim ontdekt, zoveel is na gisteren wel duidelijk. Onderweg naar de Alto de Moncalvillo kreeg een klein groepje niet enorm veel voorsprong. Het peloton, onder aanvoering van Chris Froome, hield het op een minuut of vijf. Lang keken we naar groeiend gras, tot de eerste klim van de dag naderde. In aanloop naar die eerste klim probeerde Caja Rural met twee man de oversteek te maken naar de kopgroep, waarom is die ploeg altijd zo slecht in de Vuelta? Uiteraard slaagde die poging niet, vooral niet omdat Movistar direct vanaf de voet van de klim tempo begon te maken. Dat tempo hielden ze vol tot aan de voet van de slotklim, een fraaie krachtsinspanning van de mannen van Valverde en co. Door het hoge tempo van Movistar ontstonden er in de afdaling tussen de twee beklimmingen in wat gaten, maar uiteindelijk werden de belangrijke renners niet verrast. De kansloze kopgroep werd in het begin van de slotklim al ingerekend, Ben Dyball en Stan Dewulf reden het langst vooruit. Leverde Dewulf zelfs de prijs voor de strijdlust op, met dank aan het betere lobbywerk van Renaat en José. De prijs voor de strijdlust gaat in ieder geval niet naar Dumoulin, de altijd klagende Tom was zo moe dat hij gisteren blijkbaar niet meer uit bed kon komen. Fijne ploegmaat, heb je echt iets aan. Eenmaal op de slotklim, de steile Alto de Moncalvillo, bleef Movistar hard op kop beuken. Al snel bleef er maar een klein groepje over. Om het gezelschap nog wat selecter te maken koos Alejandro Valverde voor de tweede dag op rij voor de aanval. Hij werd een paar meter later lachend ingerekend door Robert Gesink, die blijkbaar niet moe is. Even later nam Woods het commando over, hij reed hard op kop voor Carthy. De Brit voelde zich blijkbaar heel goed, want even later ging hij in de aanval. In eerste instantie kon alleen Kuss mee en leek de rest te moeten passen. Er werd naar Carapaz gekeken, als leider van de koers. Hij besloot het op zijn eigen tempo op te lossen en sloot een tijd later aan bij de koplopers. Op dat moment demarreerde Kuss dan weer, maar daar had Carapaz geen zin in. Hij reageerde meteen en kreeg alleen Roglic mee. De rest moest allemaal lossen, de steile flanken van de klim kenden geen genade. Vooral Mas zakte door het ijs, een pijnlijke zaak nadat Movistar de hele dag op kop had gereden. Wel fraai dat Movistar het probeerde, maar achteraf gezien niet zo slim. Roglic en Carapaz werden richting de laatste twee kilometer toch weer bijgehaald, door Dan Martin, Hugh Carthy en Aleksandr Vlasov. Die laatste probeerde het daarna zelf, en leek even weg te rijden. Tot Roglic met een indrukwekkende versnelling kwam. Carapaz had alle moeite van de wereld om hem bij te houden. Ze reden allebei Vlasov voorbij en kwamen verderop weer bij elkaar. Daarna volgde een mooi staaltje blufpoker. Carapaz zette aan, maar Roglic had het door. Hij sloot aan bij Carapaz en zag zijn kans schoon, een nieuwe demarrage volgde. Die kon niet meer beantwoord worden door Carapaz, al leek hij even dichterbij te komen. Plooide uiteindelijk toch een beetje. De tweede ritzege van de Vuelta voor Roglic, hij komt in het klassement wat dichter, de achterstand is meer dan gehalveerd. Carapaz houdt het rood, we gaan dus nog wat spannende ritten krijgen de komende tijd. Ook mooi dat Roglic het op deze manier deed, vooral José begon een beetje te overdrijven met zijn kritische houding jegens Roglic. De slechte dag op Formigal lag dus echt aan het jasje, de koers is nog niet gereden. Martin staat ook nog dichtbij, Carthy overschatte zichzelf lichtelijk en verloor aan het eind nog wat tijd. Na deze toch wel leuke rit met een fraaie aankomst gaan we vermoedelijk even op onze honger blijven zitten. Het weekend kan leuk worden, voor die tijd moeten we eerst twee op papier mindere ritten zien te overleven. De eerste van de twee is bijna helemaal vlak, zou de tweede kans voor de sprinters moeten zijn.




Volgende rit, volgende regio. Vandaag bevinden we ons in de regio Castilië en Leon, provincie Burgos. De gemeente waar we ons bevinden luistert naar de naam Castrillo del Val, in totaal wonen hier om en nabij de 800 mensen. In deze gemeente komen we onder meer het Monasterio de San Pedro de Cardeña tegen, een trappistenabdij dat er mag zijn. Tegenwoordig een heel complex met enkele interessante gebouwen, zoals de capilla de El Cid. Daar bevinden zich de grafmonumenten van El Cid en zijn echtgenote Jimena Díaz. In 1099 werd de Spaanse held El Cid begraven in het klooster en later ook zijn vrouw Jimena Díaz. In 1835 werden El Cid en Jimena overgebracht naar de kathedraal van Burgos. El Cid, echte naam Rodrigo Díaz de Vivar, was een ridder waar de nodige verhalen over bekend zijn. Soms lichtelijk overdreven wellicht, maar dit mannetje kon vechten dasnienormaal. Mede door de verovering van Valencia werd hij de nationale held van de Spanjaarden, jawel. Tijdens de laatste jaren van zijn leven woonden zijn vrouw en kinderen hier, in Castrillo del Val. Vandaar dat ze ook hier begraven werden. El Cid kwam sowieso uit deze streek, net iets ten noorden van Burgos zou hij in Villar geboren zijn. El Cid Campeador, dat was de bijnaam voluit. Hij is met recht de bekendste zoon van Burgos, daarom is zo'n beetje alles in deze regio naar hem vernoemd, zo ook de lokale militaire basis. Daar gaan we vandaag van start, bij de Base Militar Cid Campeador. Wat moet ik verder in vredesnaam vertellen over een militaire basis? Ze hebben er barakken, en legervoertuigen. En een atletiekbaan, want je moet natuurlijk wel aan de conditie blijven werken. Ze hebben ook een übernationalistische toegangspoort. Todo por la patria, alles voor het vaderland. Met rood-geel-rode letters. Vriend Cid wordt een beetje misbruikt, heb ik het idee. Een of ander legioen bestaat dit jaar 100 jaar, daarom schijnen we hier te zijn. Mij iets te veel militaire bases de afgelopen tijd, in de Giro was het ook al raak. Heb daar heel weinig mee, allemaal. Nee, dan was ik liever van start gegaan bij de Yacimientos arqueológicos de la Sierra de Atapuerca. Niet ver van de militaire basis is een archeologische vindplaats, waar ook meteen een archeologisch museum van is gemaakt. Je kan hier zelf komen graven, enzo, lijkt mij leuker dan de hele dag rondjes rennen en piew piew roepen.



Tijdens de neutralisatie rijden we richting Burgos, de stad waar de Vuelta van 2021 groots gaat beginnen in de lokale kathedraal. Ik zou dus heel veel over Burgos kunnen vertellen, maar dat kunnen we ook een jaar op de plank laten liggen. Burgos is in ieder geval de stad van Carlos Barbero, nu namens NTT aanwezig in de Vuelta. Ook de stad van Angel Fuentes, die rijdt voor Burgos en heeft het voor elkaar gekregen om niet geselecteerd te worden voor de Vuelta, dan moet je wel heel erg slecht zijn. De Vuelta was hier voor het laatst in 2015, toen werd hier een tijdrit verreden die werd gewonnen door een man die toen nog niet moe was. Tom Dumoulin dus, in die verrassende Vuelta. De Ronde van Burgos komt hier ook praktisch ieder jaar langs, de eerste rit van die ronde eindigt praktisch altijd bij het lokale kasteel voor de deur. Dit jaar was Felix Grossssssssssssssssssschartner daar iedereen met een late uitval te snel af. Leuk zo'n kasteel, maar de kathedraal blijft het belangrijkste. Daar ligt El Cid nu begraven dus, de bekendste zoon van Burgos. Lang gaan we daar nu niet bij stilstaan, buiten het centrum van Burgos gaat de rit officieel van start en zijn we vertrokken. In de eerste kilometers van de rit komen de renners een aantal rotondes tegen, eenmaal buiten Burgos rijden we vooral over rechte en brede wegen. Door open velden, uiteraard. Een beproefd Spaans recept, een peloton een dag lang langs eindeloze velden vol graan of wat dan ook laten fietsen. Verder niets, helemaal niets. Het kan een oneindig lange rit worden, tenzij het gaat waaien. In de eerste 25 kilometer van de rit rijden we eigenlijk steeds rechtdoor, alleen in de paar dorpjes die we passeren wordt het soms wat bochtiger. In dit eerste deel van de rit moet er ook wat geklommen worden, nouja, wat heet. Het gaat aan de rand van Burgos twee kilometer vals plat omhoog, later komen we twee stroken van vijf kilometer tegen waar het eveneens vals plat omhoog gaat. Tussendoor wat vals plat naar beneden, tot in de buurt van Olmillos de Sasamón. Hier wordt het vlak, en dat blijft zo tot in Melgar de Fernamental. Twintig kilometer over rechte, brede en vlakke wegen. Eindeloze uitgestrekte vlaktes vol met niets, helemaal niets. We rijden over de hoogvlakte. De meseta, we zijn er. Tarwe, leegte en een rechte weg die geen einde kent. Na 48 kilometer komen we uit in Melgar de Fernamental. Kort voor dit dorp kwamen we zowaar een paar bochten tegen, we fietsten even over de snelweg die hier ook ligt. Net buiten het dorp staat een kicken kapelletje, verder valt er niets te vertellen over deze plaats.



In Melgar slaan we linksaf, ho, jeetje, er gebeurt iets. Na deze bocht rijden we dan weer zes kilometer rechtdoor over de eindeloze meseta, waarna we in Arenillas de Riopisuerga rechtsaf slaan. Daarna weer een kilometer of vier rechtdoor ofzo, tot we wat bochtjes tegenkomen als we de Rio Pisuerga over gaan steken. Hier staan zowaar wat boompjes enzo, allemachtig. De brug over de rivier is smal, maar wel mooi. Aan de andere kant van het water komen we uit in Lantanilla, waar nog wat bochten liggen. Buiten dit dorp gaat het weer vooral vrolijk rechtdoor over de extreem lege hoogvlakte. De weg blijft wat smaller, we hebben een boerenweggetje gevonden lijkt het. Als het hier waait krijg je kleine waaiertjes, maar zoveel geluk hebben we vast niet. Deze smallere weg die volledig rechtdoor naar het noorden leidt gaat in het begin een beetje vals plat omhoog, stelt niet veel voor. Genieten van alle agricultuur hier hoor, zo'n landschap zou eigenlijk strafbaar moeten zijn. Aan het eind van de smallere weg slaan we bij een rotonde rechtsaf in Osorno, hierna fietsen we weer verder over een brede weg. Nadat we deze weg bereiken gaat het eigenlijk 22 kilometer rechtdoor tot aan de tussensprint, min of meer. In de eerste vijf kilometer van dit stuk gaat het vals plat omhoog, aan iets van 2% gemiddeld. Daarna is het vlak, of gaat het in licht dalende lijn verder. Er valt zo nu en dan wat meer begroeiing waar te nemen, terwijl we nog steeds rechtdoor richting het noorden fietsen. Af en toe wat bomen, die dingen bestaan ook nog. Tussen de bomen door nog steeds de uitgestreke lege velden, het is een merkwaardig landschap en dat is het. Na 92 kilometer komen we zonder veel noemenswaardigheden uit in Herrera de Pisuerga, daar verlaten we sowieso even de grote weg voor een rondje door het dorp. Er gaat keihard gesprint worden in het centrum van dit dorpje, al laat de echte sprint nog even op zich wachten.



Vooruit, toch nog een noemenswaardigheid dan: we fietsen de laatste kilometers voor Herrera de Pisuerga niet alleen langs de Rio Pisuerga, maar ook langs het Canal de Castilla. Informatiecentrumpje net buiten het dorp, voor de liefhebber. Na de doortocht in het centrum van Herrera de Pisuerga komen we weer terug op de grote weg, die volgen we nog een aantal kilometer langer richting het noorden. Het terrein is weer heerlijk open in de eerste kilometers buiten het dorp, in de buurt van Alar del Rey vinden we dan weer wat meer beschutting. Voorbij dit dorp komen we meer bochten tegen, hoewel het een vrij eenvoudige tocht blijft. De weg is nog steeds enorm breed, het is ook nog steeds vrij vlak. We komen iets meer in de heuvels terecht, dus iets meer hoogteverschil. Af en toe een paar meter omhoog, dan weer omlaag. Er zit een keer een kilometer aan 4% tussen, dat is het spannendste deel van de tocht richting finishplaats Aguilar de Campoo. Meer beschutting, steeds meer beschutting. Rotsen ook, al wordt het niet zo fraai als gisteren. De renners volgen de weg naast de snelweg, daardoor komen ze zowaar ook een paar keer op een bochtige weg door de bossen terecht. Daar ook wat meer hoogteverschil, maar aan het eind van de dag halen we de 1000 hoogtemeters amper. Boeit dus niets, eigenlijk. Uiteindelijk komt de weg uit bij een rotonde, waar we linksaf slaan. Bij de volgende rotonde gaan we rechtdoor, daarna rijden we bijna Aguilar de Campoo binnen. Het gaat twee kilometer rechtdoor, een beetje vals plat omhoog. Als we Aguilar de Campoo voor het eerst vandaag bereiken volgen we de brede hoofdweg om het dorp heen. Deze weg gaat in de finale van de rit terugkeren, tegen die tijd bevinden we ons hier op vier kilometer van het eind. We volgen 2,5 kilometer dezelfde weg, tot op anderhalve kilometer van het eind dus. De weg is breed en zo goed als vlak. We komen een paar flauwe bochten tegen, maar het gaat vooral rechtdoor. Aguilar de Campoo is dichtbij, maar nog niet te zien. Links zien we vooral weer de graanvelden, rechts is dan weer een industrieterreintje te vinden. Niet zomaar industrie, daar komen we later op terug. Op anderhalve kilometer van het eind volgt er een terugdraaiende bocht naar links, we rijden vervolgens rechtdoor Aguilar de Campoo binnen over een weg die nog steeds vrij breed is. Op een kilometer van het eind een flauwe bocht naar rechts, even later fietsen we het centrum in waar een fabriek staat die later onder de loep genomen wordt. De weg wordt in het centrum smaller, op 400 meter van het eind komen we ook nog een rotonde tegen. Niet echt een rotonde waar veel gestuurd heeft te worden, maar toch. Na die rotonde wordt de weg weer breder en fietsen we rechtdoor tot aan de finish. We noteren een licht dalende lijn in de laatste kilometer, na de rotonde loopt het dan in het slot nog wat omhoog. Gekke laatste kilometer wel, al met al. Vooral door die versmalling na een flauw bochtje naar rechts, is toch gekkig. Kan altijd worden aangepast, in volle sprint van twee banen naar een baan lijkt mij ook weer niet zo'n succes.




Ook niet echt een succes als je nu denkt dat we er zijn. Nee, zeer zeker niet. De eerste passage aan de streep volgt na 122 kilometer. Het is nu nog een kleine 38 kilometer fietsen tot de finish, we krijgen een kicken lokaal rondje voorgeschoteld. Een rondje om het lokale stuwmeer, heerlijk geweldig. Eerst rijden we voorbij de streep het lokale kasteel tegemoet, boven op een heuvel. Ook een kerkje op die heuvel, erg gezellig. Een paar bochten later verlaten we Aguilar, het gaat hierna een kilometer of vier vals plat omhoog over een brede weg. Langs het meer, maar omdat er hier best veel bomen staan zien we daar niets van. We komen uit in Matamorisca, buiten dit dorpje volgen we de brede weg tot in de buurt van Salinas de Pisuerga. In de buurt van dit dorp slaan we linksaf een smallere weg in, daarna rijden we dwars door het dorp. In de zes kilometer tussen Matamorisca en Salinas de Pisuerga is het vooral vlak, al gaat het ook nog een tijdje licht naar beneden. Open vlaktes weer hier, als ik dadelijk zie dat de wind niet op de afspraak is ga ik met dingen gooien. In Salinas de Pisuerga slaan we in het centrumpje nog eens linksaf, weg wordt hierna wat smaller. We rijden buiten het dorp weer over een lachen bruggetje, daarna is het een kilometertje vlak. We volgen de smallere weg tien kilometer, en in die tien kilometer komen we nog wel wat tegen. Een paar dorpjes, redelijk wat bochten en vooral veel leegheid. Ook een klimmetje, het gaat na die vlakke kilometer zowaar een kilometer aan iets meer dan 5% omhoog. Zodra we tussen de bomen zitten gaat het omhoog, eenmaal buiten de bomen gaat het kort naar beneden voordat het vlak wordt. We fietsen verder over de smalle weg, het blijft wat glooiend maar echte klimmetjes krijgen we niet meer. Als we bijna het eind van deze weg bereiken komen we in Foldada een scherpe bocht naar links tegen, na een bocht naar rechts gaat het vervolgens nog een halve kilometer iets heviger omhoog. Hierna gaat het dan weer een halve kilometer stevig naar beneden, met onderweg zelfs vier scherpe bochten. Bij de vijfde bocht slaan we linksaf, we bereiken een bredere weg. Die weg loopt nog wat verder naar beneden, terwijl we in de heuvels hier een kapelletje zien liggen. Even verderop gaat het dan weer wat meer vals plat omhoog, al mag je het hier net zo goed vlak noemen. Na drie kilometer over deze brede weg gereden te hebben komt eindelijk het stuwmeer in beeld, wauw. Verder fietsen we van de leegte het bos in en weer omgekeerd, weggetje blijft breed en goed. Na nog wat glooiend werk en een paar niet al te boeiende bochten komen we drie kilometer later weer uit in Aguilar de Campoo, op vijf kilometer van het eind. In het dorp slaan we na een tijd rechtsaf, even later volgt er dan een scherpe bocht naar links. Na deze bocht zitten we weer op de bekende weg. Praktisch rechtdoor tot op anderhalve kilometer van het eind, dan scherp naar links en vervolgens de gekke laatste kilometer in. Weer die versmalling, weer de rotonde. Licht dalende lijn, uiteindelijk nog wat omhoog. De opgedane parcourskennis zal schelen. Na 157,7 rijden we over de tweede keer over de streep in Aguilar de Campoo en mag er door de winnaar gejuicht worden.



In Aguilar de Campoo vertellen we het verhaal van Alberto Fernandez. Alberto werd op 15 januari 1955 geboren in Cuena, maar groeide op in Aguilar de Campoo. Al snel bleek de jonge Alberto over veel wielertalent te beschikken. In 1978 werd hij prof, een jaar later won hij meteen de Ronde van Asturië. In 1980 wist hij zelfs de Ronde van het Baskenland te winnen, een nieuwe kampioen was geboren. Bergop moest hij nog wat beter worden, maar met zijn uitstekende tijdrit wist hij het ene na het andere klassement binnen te slepen. Hij deed ook vrij snel mee aan de grote rondes, maar de echte doorbraak in de drieweekse wedstrijden liet nog even op zich wachten. In 1983 was het eindelijk zo ver, hij wist in de Vuelta één rit te winnen en hij werd derde in het eindklassement, alleen Hinault en Lejarreta moest hij voorrang verlenen. In de Giro van dat jaar won hij zelfs twee ritten, ook daar werd hij derde in het klassement. In 1984 keerde hij terug naar de Vuelta, nu om te winnen. Een nog jonge Pedro Delgado stond aan de leiding, maar Fernandez wist dat hij hem wel kon hebben. Hij had alleen de Fransoos Eric Caritoux over het hoofd gezien, die nam het geel van Delgado over en wist in de bergen de aanvallen van Fernandez af te slaan. Met een achterstand van 37 seconden op Caritoux trok Fernandez naar de afsluitende tijdrit. In principe geen probleem, want Fernandez was de veel betere tijdrijder. Het regende alleen, tijdens de tijdrit. Niet zo naar de zin van Fernandez, hij ging vierkant door de bochten. Caritoux nam alle risico's en wist zijn trui te behouden met de schamele marge van zes seconden op Fernandez. Een zure tweede plaats voor Alberto, dit had zijn jaar moeten zijn. Een jaar om nooit meer te vergeten, zo omschreef hij het zelf. Het maakte hem bij de fans misschien nog wel populairder. Hij was geliefd, vooral vanwege zijn aanvallende stijl. Het nooit opgeven, terwijl hij misschien niet de allerbeste bergop was. Toch proberen, blijven gaan. Al was deze nederlaag wel bitter, tot op dat moment had hij zo ongeveer iedere ronde in Spanje gewonnen, behalve de belangrijkste. Caritoux was op dat moment even de minst populaire man van Spanje, hij stond het succes van de lieveling in de weg. Om Fernandez toch nog een soort van erkenning te geven voor zijn fraaie prestaties besloot Unipublic, toen ook al organisator, hem de Superprestigio-prijs toe te kennen. De beste Spaanse wielrenner van het jaar, een troostprijs. Fernandez ging samen met zijn vrouw de prijs toch maar ophalen, tijdens een gala in Madrid. Flink eind rijden, van Aguilar de Campoo naar Madrid. En dan moesten ze eerst nog omrijden naar Santander, om zoon Alberto bij de grootouders te droppen. Het gala was prima, niks aan de hand. Na een overnachting in Madrid vertrok Alberto samen met zijn vrouw Inmaculada vroeg, de terugweg zou een stuk korter blijken te zijn. Onderweg naar Santander, waar Alberto jr. opgepikt moest worden, raakte ter hoogte van Pardilla een auto het spoor bijster. De bestuurder verliet zijn eigen weghelft en reed vol in op de auto van Alberto en Inmacula. Alle drie waren ze op slag dood. Zo overleed de beste Spaanse wielrenner van het moment op 29-jarige leeftijd, zonder de mogelijkheid te hebben de Vuelta nog ooit te winnen.



Fernandez heeft zijn eigen straat in Aguilar de Campoo, op vijf kilometer van de finish fietsen we langs deze straat. Ook de lokale wielerclub is naar hem vernoemd, het sportterrein uiteraard ook. Er staat ook een monument ter ere van Alberto Fernandez in Aguilar de Campoo, maar dat is zo lelijk dat het bijna onvoorstelbaar is. Al zit daar ook wel weer een verhaal achter, het originele monument werd gestolen en men had geen zin meer om moeite te doen voor de replica, zoiets. De zoon van Alberto, Alberto junior, verbleef op het moment van het ongeluk, op 14 december 1984, bij zijn grootouders in Santander. Zonder ouders moest hij verder, de zorg voor hem kwam bij de grootouders te liggen. Junior besloot in de voetstappen van zijn vader te treden, hij wilde wielrenner worden. Dat is gelukt. Alberto Fernandez de tweede is een aantal jaar prof geweest bij het altijd fantastische Xacobeo-Galicia, waar hij ploeggenoot was van kleppers als Ezequiel Mosquera, David Garcia Dapena en natuurlijk Gustavo Cesar Veloso. In 2009 mocht hij zelfs de Vuelta rijden, maar hij had duidelijk niet het talent van zijn vader geërfd. De finish niet gehaald, zoals hij eigenlijk nergens de finish haalde. Het einde van Xacobeo-Galicia was ook het einde van de carrière van de tweede Alberto. Zijn vader had als bijnaam El Galletas, de koekjes. Dit omdat Aguilar de Campoo een grote speler is. Groot op het gebied van koekjes. In dit dorp waar ongeveer 7000 mensen wonen worden bijna alle Spaanse koekjes geproduceerd. Vroeger was het zelfs zo erg dat negen van de tien koekjes in Spanje afkomstig waren uit Aguilar. Tegenwoordig zijn er nog steeds drie grote koekjesfabrieken aanwezig in de stad. Eentje zien we in de laatste kilometers in de verte liggen op het industrieterrein, een andere zien we dan weer passeren in de laatste kilometer. Gullón I, Gullón II en Vida, al maakt het allemaal deel uit van hetzelfde concern. Galletas Gullón, een flink miljoenenbedrijf. De tweede fabriek, Gullón II, is zelfs de grootste koekfabriek van Europa! Amai zeg, meer dan honderd miljoen kilo koekjes per jaar, je zou voor minder. Op zich is het niet gek dat juist in deze regio zoveel koekjes worden gemaakt. Graan en tarwe is er hier genoeg, op de meseta hebben ze niets anders. De haven van Santander is ook relatief dichtbij, daar kwam dan weer de suiker vandaan. Galletas, dus. Buiten de koekjes om heeft Aguilar de Campoo dus een kasteel, daarnaast hebben ze enorm veel kerkjes. Tijdens de etappe komen we er al een aantal tegen, maar er zijn er nog veel meer en ze liggen overal en nergens verspreid in het landschap. Het gebied rond de Rio Pisuerga is ook de moeite waard. Paar parkjes, wat fraaie bruggetjes en een paar aardige gebouwen aan de waterkant. In het centrum komen we ook wat mooie gebouwen tegen, het is best oud en pittoresk hier. Stuwmeertje is ook een attractie op zich, niks mis mee allemaal.



In 1985, het jaar na het overlijden van Alberto Fernandez, ging er een rit van start in Aguilar de Campo. Een mooi eerbetoon, ook wel een bewijs dat het een geliefde renner was. In 2012 keerde de Vuelta terug naar deze stad, weer ging er een rit van start. Op datzelfde moment werd het lelijke monument onthuld, Alberto jr. was van de partij. Daarna is alleen de Ronde van Castilië en Leon hier nog eens geweest. In 2020 maken we de eerste aankomst in Aguilar mee. Het kan een leuke aankomst worden als het waait, dus waait het natuurlijk niet. Laat ook maar zitten. Rijden we jandorie de hele dag door de open velden over de meseta, nemen de weergoden een snipperdag. Zoek het lekker uit met je hele handel. In Burgos wordt het 17 graden, geen kans op regen en een minimaal beetje wind uit het zuiden. Zuidwesten zelfs een beetje, dus vooral tegenwind in de eerste kilometers, voor zover er wind is. In Herrera de Pisuerga, waar de tussensprint ligt, ongeveer hetzelfde verhaal. Een minimale hoeveelheid wind vanuit het zuiden/zuidwesten. We fietsen daar richting het noorden. Met volle bak wind uit het zuidwesten kan de broek in de hoek van de kamer gesmeten, maar met zo weinig wind als er nu verwacht wordt trekken we de riem nog wat verder aan. Flopshow, tot en met. In Aguilar de Campoo wordt het 's middags 16 graden, een minimale kans op regen en hetzelfde verhaal, beetje wind vanuit het zuiden/zuidwesten. Jammer, jongens. De rit begint om 13:25, Sporza is er om 14:35 weer bij. Kun je prima missen vandaag, inschakelen rond 16:30 zal wel volstaan. Finish wordt weer verwacht tussen 17:05 en 17:27.



Met wind had dit geweldig kunnen worden, zonder wind is het gewoon kut en anders niks. Het beetje wind dat er is zal soms wel goed staan, dus misschien dat we af en toe wat nerveus gedoe krijgen, maar hier mogen we eigenlijk echt niks van verwachten. Zonder wind krijgen we een sprint. Er zijn amper kansen geweest voor de rappe mannen, deze mogelijkheid gaan ze nooit laten lopen. Simpel zat.
1. Bennett. Dat lijkt me wel duidelijk na de vorige sprint. Straffe stoot om Philipsen nog terug te halen. Die is wel in orde.
2. Ackermann. Matige sprint de vorige keer. Maar gisteren klom hij dan wel weer lekker. We gaan voor de herkansing.
3. Philipsen. Leuke verrassing tijdens de eerste sprint. Dit is ook wel weer een beetje een gekke aankomst, misschien kan hij weer iets uit de hoge hoed toveren. Op pure snelheid wordt het lastig, vrees ik.
4. Barbero. De sympathiestem omdat we vandaag door zijn Burgos rijden. Vorige keer mocht Janse van Rensburg sprinten, als ze dat nu weer doen gaat dit niet op. Als Barbero nu een kans krijgt gaat het alsnog niet op, want Barbero kan er niets van. Maar ik vertik het om iemand als Mareczko te noemen. Dus.
5. Kanter. Niks van.

Kom op Hector.