Hoe vaak heb jij last van jezelf?

quote:

Op donderdag 15 oktober 2020 07:03 schreef -marz- het volgende:
Ik denk wel dat mensen 'kiezen' om te problematiseren. Althans, dat men niet ziet dat hierin überhaupt keuzes of aanpassingen te maken zijn die iets opleveren.

Zonder iemand voor het hoofd te willen stoten. Als je dagelijks last hebt van JEZELF, of all people, vind ik dat logisch gezien heel raar. Ook als het mezelf betreft. Ik heb dan liever dat anderen last van me hebben.

Omdat wat men “jezelf” noemt niet iets is waar je voor 100% invloed op hebt. Tenzij jij van tevoren een planning maakt wat je die dag gaat denken en wat voor emoties je zal gaan hebben. Als het zo is dat mensen altijd direct hun gedachten en gevoelens ten positieve kunnen beinvloeden maakt niet uit wat de staat is van hun lichaam dan waren er geen mensen met ernstige psychiatrische aandoeningen die medicijnen moeten blijven nemen of mensen met hersenletsel. Ja, gezien het feit dat dit de heersende mening is heb ik zelf ook liever dat anderen als het vreemden zijn dan last van mij hebben want dat is minder vervelend dan dat je zelf last van jezelf hebt, er voor je eigen gevoel niets aan kunt veranderen en anderen je de schuld geven. Nou als moet kiezen tussen dat of de ander die bij mijn eigen problematische situatie toch geen begrip voor mij heeft irriteren dan kies ik natuurlijk dat laatste.

quote:

Op donderdag 15 oktober 2020 10:16 schreef -marz- het volgende:
Eens.

Zou je wel invloed kunnen hebben op de mate waarin je er last van hebt?

Dat is gewoon een retorische vraag, jij accepteert waarschijnlijk alleen ja als antwoord.
Maar als ik ergens last van heb dan heb ik er geen invloed op anders had ik er geen last van hoeven hebben.

quote:

Op donderdag 15 oktober 2020 10:32 schreef Lienekien het volgende:
“Kun je daar een voorbeeld van geven? Wat zijn bijvoorbeeld argumenten om een probleem voor jezelf te creeren? Wat voor aanleiding gaat daaraan vooraf?“

Ik denk niet dat het gaat om argumenten en aanleidingen. Ik denk dat problemen zich aandienen en stress veroorzaken als je bijv. niet weet hoe je het direct kunt oplossen. Dan heb je een keuze om erover te gaan zitten piekeren en het je te laten verlammen. En je kan bijv. ook denken: is er iets wat ik er nu aan kan of moet doen? Zo ja, dan doe ik dat. Zo nee, dan maak ik mijn plan (bijv. ik bel morgen die en die of ik ga maandag dat en dat doen). En dan laat ik het nu los en richt ik mijn aandacht ergens anders op.

Als je iets niet kunt oplossen kun je er toch ook niks aan doen? En als het een probleem is houdt het je toch van je plan af, anders is het ook niet echt een probleem?
Ik snap wel wat je bedoelt, het kan helpen als je er een handje van hebt om alles te dramatiseren, maar dat noem ik zelf dus geen problemen creeren omdat het geen echte problemen creeert maar gewoon een soort foute denkwijze is die door de samenleving vanzelf vervangen wordt en dan is er niets meer aan de hand.

quote:

Op donderdag 15 oktober 2020 12:06 schreef Chia het volgende:
Inderdaad. Met die aspecten kom je in het begin van je mensenleven als baby al in aanraking, dus die vind ik echt inherent aan het leven.

quote:

Op donderdag 15 oktober 2020 12:07 schreef Chia het volgende:
En iets als gebrek aan concentratie is doorgaans meer een gevolg van hoe onze maatschappij is ingericht.

Maar wat is dan jouw mening over GGz instellingen en hun diagnoses als gegeneraliseerde angststoornis en ADHD?

quote:

Op donderdag 15 oktober 2020 12:44 schreef Chia het volgende:
Ik herken dat problematiseren ondertussen iig wel bij mijzelf. Tegenwoordig ben ik veel milder voor mezelf en dat zorgt voor veel minder problemen en problematisering.

Nou ja, ik denk dat dit een verschil in woordkeuze is. Mij spreekt problematisering als term niet aan omdat ik daar het gevoel bij krijg dat je eerst 1 of andere labiele drama queen was en nu eindelijk normaal bent geworden. Ik zie het liever zo van jij had psychische problemen en hebt die zelf opgelost. Maar oke, het idee erachter snap ik wel.

quote:

Voor moeilijk inslapen bijvoorbeeld weet ik al van kinds af aan dat het niet helpt om me daar druk over te maken en toch blijft het lastig om niet in dat gedachtepatroon te vallen. Toch gaat dat, qua gedachten dan , steeds beter. Wat hierbij wel hielp is dat mijn zelfbeeld de afgelopen jaren beter is geworden. Rationeel kon ik het niet of moeilijk kunnen inslapen altijd al wel relativeren, maar dat veranderde gevoelsmatig niet per se iets voor mij.

Maar het is ook volkomen rationeel om daar bezorgd over te zijn, als je de gevolgen merkt van slaaptekort en uit onderzoek is gebleken dat het heel slecht is voor zowel de psychische als fysieke gezondheid. In mijn ogen is dat gewoon een probleem erkennen hoor... niet van iets een probleem maken dat het nooit was. En nu heb je door anders te denken kennelijk het probleem opgelost omdat je er geen last meer van hebt. Of je slaapt meer, of je merkt de gevolgen van slaaptekort minder. Beiden is toch een oplossing?

quote:

Verder weet ik van mezelf dat ik een bepaalde oplaadtijd nodig heb om op andere momenten wel voldoende energie te hebben en mezelf te kunnen concentreren. En daarin surf ik bijvoorbeeld nutteloos op het internet. Maar ik reken mezelf daar niet op af en dat maakt het juist makkelijker om er niet eindeloos in te blijven hangen. Mezelf 0,0 ademruimte geven bemoeilijkte het voor mij juist. Als ik dan toch nog iets wil verbeteren (bijv. daar eerder een punt achter zetten en weer aan de slag gaan) kijk ik meer naar het proces dan mezelf direct te zien als lui varken.

Ja dat herken ik. Maar jij surft nu minder nutteloos en je bent ook minder boos als gevolg daarvan. Mij lukt dat nu ook eindelijk. Dat ik dit nu typ, was bewust gepland. Maar dan hebben we toch dit probleem voor onszelf gewoon opgelost?

quote:

Stress is ook zoiets. Meer verantwoordelijkheden op het werk zorgen bij mij in eerste instantie ook voor meer stress, want ik had daardoor ook met meer onzekerheden te maken dan voorheen. Maar als ik daarin wel gewoon weet te groeien en steeds beter mee weet te dealen en vervolgens ook bijna geen stress meer heb zie ik daar geen probleem in.

Dan is er toch geen probleem meer? Want het probleem was dan niet dat je niet met stress om kunt gaan, maar dat je niet met stress om kon gaan omdat je in eerste instantie niet de benodigde vaardigheden had en nu wel. Dus dan was het echte probleem dat je ervaring miste op de manier waarop ik er tegenaan kijk.

quote:

Hetzelfde geldt eigenlijk voor tegenvallende resultaten, dat is zeker niet per se een probleem op zichzelf. Iets kan alleen tegenvallen als er een bepaalde verwachting was, dus was die verwachting wel reëel? En als de verwachting wel reëel was, welke factoren hebben dan afbreuk gedaan aan het resultaat? Hoe kan dat een volgende keer worden voorkomen? Of misschien kan dat niet en moeten we dit soort projecten niet meer doen totdat we bepaalde kennis intern in huis hebben? enz.

Ja, helemaal mee eens hoor... goed beschreven. Er is ook nog een midden tussen “geef alles maar op, accepteer geen enkel positief resultaat” en “heb maar de hoogst mogelijke verwachtingen dan lukt alles gewoon”. Kritisch kijken naar hoe realistisch de eisen zijn die je aan jezelf stelt ook rekening houdend met je eigen zwakke punten is belangrijk om niet depressief te raken, maar blijven oefenen en leren in dingen waar je slecht in bent en een niveau lager kiezen als het niet lukt en van fouten leren zijn ook heel belangrijk. Succes meten in de moeite die je erin stopt en daar plezier aan beleven ipv resultaten. Spreekt in principe gewoon voor zich maar het duurde bij mij wel even gezien mijn perfectionisme en verkeerde vergelijking met anderen.

quote:

Disclaimer: als ik een post als de mijne had gelezen op een punt met een laag zelfbeeld waarin ik geen mogelijkheid zag om mijn problemen meer procesmatig te benaderen, had ik dat een hoop clichématig coaching gelul gevonden. Dus onderschat die factor van je zelfbeeld op het moment van lezen niet.

Maar ik vind zelfbeeld ook zo’n niet concreet woord. Omdat ik het gevoel heb dat als je een laag zelfbeeld hebt vanwege feiten, je wel op een andere manier naar die feiten kunt kijken maar ze daardoor niet weggaan. Als je bedoelt jezelf accepteren zoals je bent, dat zit bij mij wel goed. Ik accepteer zowat alle mislukkingen van mezelf en denk waarschijnlijk beter over mezelf dan 9 van de 10 onbekende mensen die ik tegenkom.

quote:

Op donderdag 15 oktober 2020 12:52 schreef -marz- het volgende:
Wat is je rationele standpunt over deze kwestie?

Je bent volgens mij geen dom persoon, dus hier kan je over verder denken.

Als ik je betoog in mijn eigen woorden vertaal lees ik: bij mensen die groei doormaken lossen problemen zich op. Hoe dit gebeurt is onbekend, dus daar zit een soort black box. Resultaat is wel dat ze uiteindelijk minder last hebben van zichzelf.

Bij jou werkt dit niet. Want je weet niet wat er in een black box gebeurt en je beschikt niet over de mogelijkheid om invloed te hebben op de factor "last ervaren". Resultaat zal zijn: je zit in je eigen sop gaar te koken zonder dat je ergens invloed op hebt. Totdat een tot op heden onbekende factor daar verandering in zou brengen.

Nou mijn probleem is dus het feit dat psychiaters/psychologen beweren dat zij weten wat er in die black box gebeurd door middel van zoiets: https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Abductie_(filosofie)
En vervolgens gaan zij daar dus soms wel allerlei aannames over doen, maar soms ook niet en dan interesseert de mogelijke inhoud hen weer helemaal niets.
En de rest van de mensen interesseert alleen de uitkomst. Dus je hebt iets wat jou in negatieve zin kan beinvloeden maar je weet idd niet hoe en dat vind ik iig heel frustrerend omdat het altijd frustrerend is als ergens alleen maar onzekerheid en aannames over zijn ipv aantoonbare feiten en de enige manier om daar mee om te gaan is idd acceptatie. Maar dan word je telkens weer ervan beschuldigd dat je dat niet kunt.

quote:

Iets in jou maakt dat je dit topic opent, dus de wil om je daar volledig bij neer te leggen is er niet.

Jawel, juist wel. Ik opende dit topic omdat ik me afvroeg of mijn psychische klachten normaal waren. Als ze normaal zijn, dan hoef ik niet meer boos te zijn omdat ik er geen hulp voor krijg, omdat ik me niet voorstel (vooral met deze wachtlijsten niet) dat de meerderheid vande mensen psychologische hulp krijgt. En mijn vermoeden werd bevestigd, dit maakt mij aan de ene kant blij omdat ik door kan met mijn leven omdat het probleem van boos zijn om iets wat niet zo onrechtvaardig was als ik dacht opgelost is. Aan de andere kant maakt het mij wel wat pessimistisch en maak ik mij zorgen als het grotendeel van de mensen kennelijk op het randje van wat ze een burnout noemen balanceert.

quote:

Dan heb je je topic en dan komen weer die klonen zoals ik die zeggen "zelfacceptatie = groei!" maar dat is een taal die je niet spreekt. Het feit dat je het als een homogene groep klonen ervaart zegt genoeg. Dus dat is geen inspiratie en geeft geen inzicht.

Nou de boodschap vind ik goed. In die zin behoor ik zelf ook tot de klonen. Wat mij irriteerde was meer dat ik het gevoel kreeg steeds in een herhalende vicieuze cirkel te belanden van aangevallen worden voor dingen die ik volgens anderen niet kan en niet goed doe met ieder topic.

quote:

Stel dat je nu al weet dat je nog 25 jaar zal leven. Wat zie jij dan als logische vervolgstap in deze impasse? Dus ff niet dat "jamaar ik heb al zoveel blabla en mensen zeggen dit dat" maar puur logisch en rationeel beschouwd. Wat zou je iemand anders adviseren die in jouw schoenen staat?

Goede vraag maar gewoon doorgaan met mijn leven zoals het is, en teleurstellingen in het geheel te negeren en alleen te concentreren op waar ik wel dankbaar voor kan zijn, wat al snel een best lange lijst is als je in een welvarend land woont. Omdat ik nu heb ontdekt dat ik dus niet abnormaal ben en alle beperkingen die ik heb nu eenmaal zo horen omdat anderen ze ook hebben. Ik zou dus precies hetzelfde adviseren als jullie, iemand die zoals ik is adviseren om te kijken of diegene normaal is aan de hand van mijn poll. Normaal > niet denken dat je een psychische stoornis of ziekte hebt maar jezelf zien als persoon met normale beperkingen omdat bijna iedereen deze psychische problemen heeft. Als deze dan toch een probleem zijn dat je normale functioneren teveel hindert, je verdiepen in voedingssupplementen op pubmed. Hier kun je makkelijk zoeken naar jouw psychische probleem en de mogelijk supplement oplossingen hiervoor. Maar ik raad ook aan alles vooraf in kleine hoeveelheden te testen vanwege mogelijke allergieen en supplementen als medicijnen te beschouwen, dus ook niet meer nemen dan nodig ivm wisselwerking en invloed op lever /nieren/allerlei mogelijke nog niet ontdekte processen in lichaam. Maar ik ben nou eenmaal geobsedeerd met het idee dat het lichaam direct de psyche kan beinvloeden. Ook al is dat niet zwartwit en kan andersom de gedachten ook wel de gevoelens beinvloeden, dat geloof ik aan de andere kant ook wel weer, is ook gewoon bewijs voor met placebo en nocebo enz maar ik zou nooit beweren dat ik daarover iets zeker weet. Omdat het niet in alle gevallen geldt en zoals jij al schrijft de psyche gewoon een mysterie is, iig voor leken zoals ik.

[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 17-10-2020 12:16:06 ]

quote:

Op zaterdag 17 oktober 2020 13:55 schreef -marz- het volgende:
Laat ik voorop stellen dit bedoel ik niet flauw of als open deur. Maar het dikgedrukte is het begin van alle vooruitgang geweest sinds het bestaan van de mensheid. Het begint met ontevredenheid over de status quo.

En dan zijn er volgens mij 2 opties:
A je erbij neerleggen (vermindert stress)
B experimenteren (vermindert alleen stress als er vooruitgang geboekt wordt)

Als A niet lukt dan B.

Dat stukje erboven geeft aan dat je wat de (zogenaamde) experts erover gezegd hebben tegen jou, of in het algemeen, serieus neemt. Dat is op zich integer en voor de hand liggend, want zij hebben ervoor geleerd en jij
niet. Maar op dat punt verschillen jij en ik waarschijnlijk van standpunt. Want ik vind dat de genoemde experts in de GGZ functioneren in een systeem wat op z'n minst ineffectief is, maar in mijn ogen gewoon ziek en beschadigend.

Huh? Ik ben hier heel vaak naar beneden gehaald door anderen door mijn kritiek op de GGZ. Ik vind het deels ook ziek en beschadigend, bijv het stoornisdenken.

quote:

Waardoor de goede bedoelingen, energie en expertise van deze hulpverleners op een vervormde, tot zelfs gestoorde, manier wordt overgedragen op cliënten. Daar is nu onderhand zo veel bewijs voor dat het niet te ontkennen valt. De hele GGZ staat dan ook op het punt om als een kaartenhuis in elkaar te pleuren. Of dat is eigenlijk al aan de gang, instellingen die failliet zijn, negatieve beoordelingen, doelstellingen niet behalen etc.

Klopt denk ik, waar ligt dat volgens jou aan?
Volgens mij komt het door inefficientie, gebrek aan oog voor resultaat in de ogen van de client en gebrek aan harde bewijzen waarom iemand wel of niet een stoornis heeft.

quote:

Ik ben me er terdege bewust van dat grote groepen mensen afhankelijk zijn van deze hulpverlening, of anders zich wel afhankelijk voelen van dit systeem. Waardoor ze minder geneigd of in staat zijn om zelf te experimenteren. Omdat ze worden teruggefloten door de ambassadeurs van het systeem (waaronder ook veel (ex-)cliënten die het wel de holy grail vinden of niet in contact zijn met hun onderliggende frustraties). En dat terugfluiten gaat echt wel soms met grof geweld, dus het is niet raar als je niet zelf tot actie kan komen zolang je in dat systeem meedraait als cliënt.

Dus dat erken ik echt wel. Maar tegelijkertijd kan de oplossing daardoor nooit komen. Dus dan moet er toch iets gebeuren om uit die invloed los te komen, of die invloed nou reëel is of 'ingebeeld'. Zolang je in die positie zit en alle mogelijke manieren tot zelfverbetering uit je handen worden geslagen, ofwel je laat toe dat dat gebeurt, kom je niet verder.

Mijn eigen ervaring met antidepressiva is wel heel goed. Ik volgde namelijk therapie die maar niet hielp, totdat ik medicijnen mocht proberen. Mijn leven veranderde van de hele dag door bang zijn naar misschien een kwartier per dag nadat ik daarmee was begonnen. Alleen ik was er weer mee gestopt door de bijwerkingen en later werden ze niet meer opnieuw voorgeschreven, vandaar dat ik ze niet meer neem. Maar wat zou dan de oplossing zijn volgens jou? GGZ afschaffen of iets anders?

quote:

Ik ook, en volgens mij is dat een werkelijkheid die we niet kunnen ontkennen. Niet alleen vanwege de poll in dit topic maar ook omdat bekend is dat een kwart van onze bevolking lijdt onder psychische problemen. En dat is nog zonder alle mensen die op het randje balanceren en dus nog moeten doorgaan voor functionerend, een begrip wat ik ook al redelijk uitgehold vind eerlijk gezegd. Veel mensen zijn alleen maar aan het overleven op de automatische piloot en kunnen niet werkelijk verder komen in het leven en patronen doorbreken.

Het is dus inderdaad "normaal". Betekent echter niet dat je je er als een willoze bij neer hoeft te leggen. Je kan experimenten uitvoeren met jezelf, zoals jij doet met supplementen.

Ik zou daar zelf nog aan toevoegen dingen als meditatie en veranderingen in je gedrag die bijdragen aan meer balans. Als je op 1 van die punten niet verder komt, kan je daarbij hulp inschakelen van mensen die daarin iets verder zijn. Ervaringsdeskundigen die enig inzicht hebben in de black box van persoonlijke groei en die de kennis ook kunnen overdragen, of je aanmoedigen om bepaalde dingen uit te proberen.

Eigenlijk is dat wat ik ook doe, dingen uitproberen. Dus alleen maar zeggen dat het over acceptatie gaat klopt dus eigenlijk helemaal niet besef ik nu. Het zijn 2 dingen, accepteren wie/wat je in wezen bent en tegelijkertijd een manier vinden om met die lastige/beschadigde persoon beter door 1 deur te kunnen door zelfmanagement.

Ja precies, dat is idd de werkelijkheid. Dat zelfs in de meest welvarende landen ook de meeste fysiek gezond verklaarde mensen nog steeds psychisch alleen maar aan het overleven zijn. Dat het goed voor elkaar hebben in het leven nog steeds gewoon betekent iedere dag aan somberheid, angst, afleiding, verwarring of stress lijden misschien wel nonstop.
Geleide meditatie door behulp van een bandje ofzo word ik zelf boos van tenzij iemand het live doet, wel goed dat jij aan meditatie doet. Soms doe ik het op mijn manier, gewoon mijn ogen dicht doen en aan niks denken. Dat helpt op zich wel ter ontspanning. Ik denk dat gezonde gewoonten qua gedrag vaak juist gedwarsboomt worden door mentale problemen, maar het is goed om in ieder geval de intentie te hebben om het te doen en meerdere doelen te hebben. Als het een mislukt dan lukt het ander misschien wel. Zo heb ik vandaag bijv wel genoeg bewogen maar minder gezond gegeten en ben ik nu weer zo afgeleid dat ik niet de juiste hoeveelheid slaap ga krijgen. Daar kan ik boos om worden maar kennelijk moest het zo zijn dat ik 2 dingen weer verpestte, in ieder geval heb ik 1 ding goed gedaan. Advies van anderen kan idd helpen zo lang het specifiek is en dat hoeft idd niet per se van een psycholoog te zijn.

Ja precies. Je kunt beter je problemen in het nu accepteren maar ook nadenken of je wel al alles eraan doet om het in de toekomst te veranderen.

quote:

Op zaterdag 17 oktober 2020 14:05 schreef -marz- het volgende:
Ik ben dus in de basis ervan overtuigd dat mensen net als planten zijn. Groei gaat vanzelf, mits de omstandigheden daarvoor enigszins geschikt zijn.

Een baby is ook niet contstant aan het bedenken wat hij allemaal voor middelen kan inzetten en welke kennis hij nodig heeft om te leren kruipen. Hij leert ook niet kruipen van een volwassene die zegt hoe het moet. Hij is hooguit gefrustreerd omdat hij anderen ziet voortbewegen op 2 benen en omdat hij niet bij zijn speeltjes kan die iets verderop liggen. De rest zit al ingebakken en gaat vanzelf.

De omstandigheden zijn voor sommige mensen heel slecht om te groeien. Voor een deel door waar je in terecht komt door omstandigheden, voor een deel door erfelijke belastheid. Op latere leeftijd zijn deze omstandigheden vaak volledig geintegreerd in de identiteit van de persoon, waardoor die zichzelf belemmert om te groeien ook al zijn er inmiddels betere externe omstandigheden gekomen.

Misschien zitten we daarom altijd in topics over dit soort onderwerpen met z'n allen te proberen iemand te wijzen op zijn/haar eigen mogelijkheden. Waarop die persoon dan boos wordt of het negeert omdat hij/zij dat niet als mogelijkheden ervaart.

Ja precies en dat zorgt bij mij ook voor de frustratie en weerzin soms. Dat als iets niet goed gaat, ik gecommandeerd word om over allerlei dingen na te denken en bewust mee bezig zijn wat voor de mensen die wel succes hebben op dat vlak ook niet hoeft omdat het bij hen wel gewoon vanzelf gaat. Maar ik heb geen slechte jeugd gehad. Maar goed ik zeg daarom dan ook tegen mezelf dat die anderen toevallig veel mazzel hebben in de dingen waar ik hen om benijd maar dat ik zelf op zich ook al mazzel heb met andere dingen.
En inderdaad, als je het gevoel hebt dat je mogelijkheden te beperkt zijn dan voelt het eerder als belediging wanneer je daarop gewezen wordt iig voor mij. Maar het is niet erg meer, want inmiddels kan ik goed genoeg relativeren dat het mij aan mn reet zal roesten dat anderen wel normaal functioneren en daarin meer succes hebben dan ik. Ik denk nu alleen fijn voor die anderen want voor mij zijn sommige gebieden toch al niet eens interessant meer.

[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 19-10-2020 09:17:54 ]

quote:

Op maandag 19 oktober 2020 02:34 schreef ChildoftheStars het volgende:
Ik heb best regelmatig last van mezelf. Doordat ik dingen overdenk, over wanen/hallucinaties/e.d. heb.
Daarnaast stel ik te hoge eisen. Dus ja, ik herken me wel

Oke, vervelend. Maar helpt medicatie hier niet bij? Bedankt voor het stemmen

quote:

Op maandag 19 oktober 2020 09:20 schreef ChildoftheStars het volgende:

Meestal wel hoor! Alleen soms ook niet

Oke dat is mooi maar in hoeveel procent ongeveer van de tijd werkt medicatie dan wel en in hoeveel niet? Weten je behandelaars hoe het komt dat het soms niet meer werkt?

quote:

Op maandag 19 oktober 2020 10:13 schreef lemmethinkaboutit het volgende:
Ik kan na 30 jaar nog steeds niet normaal omgaan met hormonen. Dus elke maand is het weer een feestje.

Wat houdt dat in dan? Word je dan chagrijnig of zo? Weet je huisarts daarvan?

[ Bericht 20% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 19-10-2020 10:21:03 ]

quote:

Op maandag 19 oktober 2020 10:18 schreef lemmethinkaboutit het volgende:
Joa ik loop al jaren bij de huisarts, vorig jaar compleet gestopt met hormonale anticonceptie als soort van laatste poging maar er is niks veranderd.
Chagrijnig is het niet, meer gewoon dat alles 10x zwaarder binnenkomt.

Vervelend heb je al calcium en vitamine d geprobeerd? Wordt ook veel toegevoegd aan vitaminedranken en sportdranken.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5313351/
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/29447494

quote:

Op maandag 19 oktober 2020 10:22 schreef lemmethinkaboutit het volgende:
Ja, allerlei onderzoeken gehad, komt niks uit. Alle waarden zijn normaal. Gewoon een hersenafwijking denk ik

Jammer zeg. Daar ben je mooi klaar mee. En het is dus dan weer niet ernstig genoeg voor antidepressiva?

quote:

Op maandag 19 oktober 2020 10:26 schreef lemmethinkaboutit het volgende:
Nee, ik ben niet depressief. Achja, je kan niet alles hebben. Verder ben ik gelukkig gezond

Dat is mooi! Ja je kunt zeker niet alles hebben idd, vooral qua geestelijke gezondheid kun je niet zo veel krijgen, dat bewijst deze poll maar weer eens.