[Giro] Etappe 5: Mileto - Camigliatello Silano #1

Tappa 5: Mileto - Camigliatello Silano, 225 km

Een redelijk geschiedenisloze rit, dat mag ook wel eens. Een kansloos kopgroepje van drie dag na tien seconden al vertrokken was. Een valpartij van Pieter Weening dankzij opnieuw een bidon, dan heb je een groot deel van het verhaal al verteld. De koers werd pas leuk op de klim halverwege de rit. Bora begon hard op kop te rijden in een poging de sprinters te lossen, wat deels lukte. Gaviria moest eraf, later Hodeg en Viviani ook. Demare niet, dat was dan weer een lichte tegenvaller. In de finale van de rit wist een groepje met daarin Viviani nog terug te keren in het peloton, terwijl Simon Pellaud nog een tijdje sympathiek mocht doen vlak voor het peloton. Gaviria en Hodeg deden ook nog hun best om terug te keren, maar dat lukte uiteindelijk niet. We gingen sprinten met een behoorlijk grote groep. Het werd een millimetersprint, Demare redde het net ten opzichte van Sagan en Ballerini. Leuk voor Arnaud, wij schieten er verder niets mee op. Voor Sagan begint het ondertussen wel een beetje pijnlijk te worden, nog steeds geen overwinning dit jaar. Matthews was de teleurstelling van de dag. De ploeg de hele dag niet laten werken, terwijl ze dat best hadden kunnen doen in een poging Demare meer in de moeilijkheden te brengen en Viviani niet terug te laten keren. Krachten gespaard voor een goed treintje in de finale, denk je dan. Niets van dat alles, we noteren een kansloze achtste plaats. Ergens in de achtergrond werden een paar Vini Zabu's omver gekegeld door de hekken, die dan weer omver werden geblazen door een te laag vliegende helikopter. De Giro stelt nooit teleur, zelfs op zo'n saaie dag kunnen we afsluiten met een bijzonder verhaal. Na vier dagen op Sicilië gaan we nu naar het vasteland. En op het vasteland krijgen we meteen te maken met een lange en lastige rit, kijken jullie mee ASO?




Mileto is een gemeente in de Italiaanse provincie Vibo Valentia (regio Calabrië) en telt 6710 inwoners (31-12-2019). De oppervlakte bedraagt 34,9 km², de bevolkingsdichtheid is 210 inwoners per km². Groetjes, Wikipedia. De Giro is hier nog nooit geweest, maar we zijn een paar jaar geleden wel door dit dorpje gereden. In 2017 was dat, toen we vanuit Reggio Calabria vertrokken. Nu bevinden we ons iets verder in het binnenland, het is nog best een aardige verplaatsing geweest voor de renners. In Mileto valt niet veel te beleven, tenzij je gelovig bent. Het bisdom Mileto-Nicotera-Tropea is een in Italië gelegen rooms-katholiek bisdom met zetel in de stad Mileto. De meest opmerkelijke gebouwen zijn daarom ook de kathedraal en de kerk. De kathedraal is opnieuw opbebouwd na de aardbevingen van 1905 en 1908, dit is een plaats waar de grond nog wel eens wil schudden. De SS Trinità is wel een fraaie kerk, met een bas-reliëf dat de heilige drie-eenheid zou afbeelden. In het verleden schijnen er nog wel wat significante dingen gebeurd te zijn in deze stad. Ten eerste zou de stad opgericht zijn door Griekse vluchtelingen uit Miletos, vandaar de naam. De Noormannen zijn hier ook geweest, Mileto was in die tijd een bolwerk van de Noormannetjes. Rogier I van Sicilië, de laatste grote leider van de Noormannetjes in het zuiden van Italië, stierf hier in 1101. Hij stierf natuurlijke dood en werd bijgezet in de benedictijner abdij van Mileto, die hij zelf had gesticht en bestemd was als familiegraf. Zijn zoon Simon kwam hier ook om het leven. Significant, zonder meer. Een andere zoon, Rogier II, nam de boel daarna over. Werd later nog koning van Sicilië enzo. Een paar eeuwen later werd hier dan weer gevochten tijdens de Derde Coalitieoorlog. De Slag om Mileto, onvergetelijk. Koninkrijkje van Sicilië tegen de Fransen, amai. De Fransen wonnen. Dat was het wel zo'n beetje, in Mileto. Bombardementje tijdens de Tweede Wereldoorlog nog, anders hoor je er niet bij. Een stuk buiten Mileto ligt nog een klein archeologisch parkje, met een paar ruïnes.



Na de neutralisatie gaat het in de eerste drie kilometer van de rit aan 5% omhoog, een pittige start. Is goed voor ons, want dan kunnen er meteen een aantal sterke mannen vertrekken. Ik zou de vluchters ook willen adviseren om hier meteen alle kaarten op tafel te leggen, want na het klimmetje is het een kilometer of zeven zo goed als vlak, terwijl we dwars door Vibo Valentia rijden. Na de passage in deze stad dalen we af richting de kust, een afdaling van acht kilometer. De weg is breed en in het begin redelijk bochtig, daarna gaat het vooral rechtdoor richting Pizzo. Voorbij Pizzo, waar in 2018 nog een rit van start ging, fietsen we een kilometer of acht vrij dicht langs de Tyrreense Zee, het is hier ook vrij vlak. Daarna laten we de kust wat meer achter ons en trekken we het binnenland in. De komende 20 kilometer rijden de coureurs over een iets smallere weg, door het midden van het niets. Vooral veel bos, af en toe wat agrarisch geneuzel in de marge. Het terrein is wel redelijk geaccidenteerd, het gaat een aantal keer behoorlijk op en af. Zo zit er tussendoor een keer een klimmetje van twee kilometer aan 4% ofzo. Aan het eind van deze lange weg slaan de renners rechtsaf, ze gaan nu op weg naar de Ionische Zee. Een kilometer of vijf gaat het vooral rechtdoor, het is ook vrij vlak. Daarna gaat het 2,5 kilometer omhoog aan 6% ongeveer, lekker. Daarna loopt het een kilometer of acht een beetje vals plat omhoog verder, met tussendoor twee korte steilere stukjes. Vervolgens dalen we af richting Catanzaro Lido, waar de eerste tussensprint ligt. Het gaat iets meer dan tien kilometer naar beneden, maar alleen de eerste zes kilometer hoeft er serieus gedaald te worden. Best veel bochten, zo te zien. We rijden ook weer door wat dorpjes, altijd gevaarlijk. Voor je het weet liggen er ineens weer ergens kasseien, haha. Maar goed, uiteindelijk komen we dus beneden aan de kust, daar slaan we linksaf en dan fietsen we Catanzaro Lido binnen. We hebben alweer 80 kilometer afgewerkt, schiet wel lekker op als je de boel niet bekijkt. Het meest fascinerende aan Catanzaro Lido is dat er alleen maar lelijke foto's te vinden zijn. Hier, kijk maar:



Lekker man, pixels tellen. Goed, voordat we überhaupt de haven van Catanzaro Lido bereiken slaan we snel linksaf, we gaan op weg naar Catanzaro zelf. Onderweg naar Catanzaro, waar in 2016 nog een rit van start ging, begint de weg al snel omhoog te lopen. Na wat vals plat krijgen we vervolgens te maken met een klimmetje van 3,5 kilometer aan 5,5%. Vlak voor we Catanzaro zouden bereiken gaan we mooi naar links, op weg naar de volgende klim. Afdaling van een kilometer of acht toch wel zo ongeveer, met onderweg talloze bochten. Het is al een heel gedoe om Catanzaro definitief achter ons te laten, het is de hoofdstad van de regio en daar hoort een uitgebreide infrastructuur bij. Helemaal buiten Catanzaro gaat het dus over een bochtige weg verder richting de voet van de volgende klim. Niet enorm steil zo te zien, maarja, wel bochtig dus. Beneden beginnen we aan de beklimming naar Tiriolo. Net als de klim naar Catanzaro eentje van de derde categorie, ofschoon er nogal wat verschil zit tussen de twee beklimmingen. Tien kilometer aan 5% is wel wat anders dan 3,5 aan 5,5%, zou ik bijna durven te denken. Enfin, Italiaantjes. Die tien kilometer aan 5% is overigens niet eens het volledige verhaal, want nadat we de 'top' bereiken loopt de weg nog zeven kilometer verder omhoog. In totaal kom je aan 17 kilometer aan 4,5%. Uh, oké. 16 kilometer aan 4,9% kan ook, het is maar net welke bron je bekijkt. In ieder geval wel iets meer dan de organisatie ons wil doen laten geloven. We komen na 117 kilometer boven op de Monte Trearie. In Tiriolo schijnen overigens allerlei archeologische vondsten te zijn gedaan, misschien dat ze daarom wat extra aandacht krijgen van de organisatie.




Dan zijn we pas ongeveer halverwege, haha. Lange dag, joh. Het merkwaardige is dat we na de Monte Trearie niet beginnen aan een afdaling. Nee, allesbehalve. De komende 30 kilometer rijden de renners over een soort van plateau. Het gaat vier keer omhoog, ook gaat het een paar keer kort naar beneden. Jullie mogen het met de droge cijfers doen: eerst een klimmetje van twee kilometer aan 4%, daarna een kort afdalinkje. Klimmetje van twee kilometer aan vijf procent, heel minimale afdaling. Een nieuwe klim, nu gaat het ongeveer drie kilometer aan 5% omhoog, alvorens het aan ongeveer dezelfde cijfers naar beneden gaat. Een klimmetje van 1,5 kilometer aan 5,5% om dit plateau af te sluiten, hartstikke leuk. De renners rijden over een brede weg door een groene omgeving. Ze komen een aantal dorpjes tegen, dat zal dan wel weer gevaar opleveren. In de buurt van Bivio Bonacci komen ze de restanten van een voormalig klooster tegen, da's wel een kicken plaatje. Abbazia di Santa Maria di Corazzo, mond vol. We vervolgen onze weg dwars door Calabrië. Af en toe is het wat bochtig, maar het gaat ook lange tijd rechtdoor. Na het laatste knikje omhoog gaat het meer dan tien kilometer naar beneden. Ziet er bochtig uit, deze afdaling. Toch even snel gespiekt, iets smallere weg en slecht asfalt ook. Nibali zal z'n mannen hier wel weer naar voren sturen, toch even de boel onder druk zetten. Voorbij Carpanzano komen de renners in een stuk met een stuk of tien haarspeldbochten terecht, het ziet er hier serieus best lastig uit. Karsten kan maar beter wat push ups gaan doen buiten tijdens deze afdaling. We hebben maar een paar druppels nodig en dan is het hier helemaal feest. Hieronder een foto van Carpanzano:



Na heel wat snelle bochten en een flink aantal haarspeldbochten komen we beneden bij een riviertje. Aan de andere kant van de rivier zal de weg weer omhoog gaan. Vijf kilometer aan 6% klimmen richting Rogliano, het houdt niet op vandaag. Pittige rit, het lijkt me geen misvatting om dat statement te maken. Via Marzo rijden we naar Rogliano en buiten Rogliano gaat het over een enorm bochtige weg verder richting San Stefano di Rogliano. Het is wel een paar kilometer zo goed als vlak nu, even een moment om op adem te komen. Voorbij San Stefano blijft het nog even bochtig, tot we een of ander industrieterrein bereiken. Hier gaat het een kilometer of vier volledig rechtdoor over een vlakke weg. In totaal is het toch al snel een kilometer of zeven zo goed als vlak, geniet er maar van want hierna gaan we weer los. Aan het eind van het industrieterrein volgt een bocht, waarna we een kilometer of 12 gaan dalen richting Cosenza. Wel een afdaling in twee stukjes, want halverwege gaat het ook nog eens anderhalve kilometer redelijk stevig omhoog. Paar brede haarspeldbochtjes omhoog, en toen het karretje van Google hier was ook een loslopende hond, als dat maar geen voorbode is. We komen boven in Donnici en dalen daarna weer een aantal kilometer verder richting Cosenza. Deze afdaling is een stuk beter te doen door de brede weg, ook niet overdreven veel bochten. Wel een aantal als we bijna in Cosenza zijn, paar haarspeldbochtjes. Lange bocht om een kerk heen, dat gaat het thema van vandaag zijn. Doen ze in Overijse immers ook, niet vergeten naar de Brabantse Pijl te kijken. Na de volgende haarspeldbocht hebben de renners ineens zicht op het kasteel van Cosenza, leuk joh. Als we de stad binnenrijden slaan we meteen rechtsaf, waarna de tussensprint na 187,5 kilometer volgt. Bonificaties voor het grijpen, oh oh oh wat namen ze die arme Caicedo in de maling gisteren. Fraaie stad wel hoor, dat Cosenza. De Giro is hier in het verleden ook regelmatig geweest, tegenwoordig is de stad alleen niet meer zo populair. Grote namen als Argentin, De Vlaeminck en Stablinski staan op de erelijst, maar sinds 1989 is de Giro hier niet meer aangekomen, blijkbaar. We geven de schuld aan Francesco Reda, die is afkomstig uit deze stad. Eerst geschorst omdat hij een aantal dopingcontroles had gemist, bij zijn terugkeer in het peloton bijna meteen gepakt op EPO, hilarische gozer. Hij is nu nog tot 2023 geschorst, misschien dat ze daarna weer terug durven te komen.



Na heel wat bochten in Cosenza verlaten we de stad weer, waarna de laatste klim van de dag bijna direct gaat beginnen. We gaan 24 kilometer omhoog aan 5,6% gemiddeld, de Valico Monte Scuro mag er zijn. De beklimming van eerste categorie begint met een aantal makkelijke kilometers, in het begin gaat het een beetje vals plat omhoog. Daarna volgt er een stuk van een kilometer of vijf aan 6% gemiddeld. Mede dankzij een halve kilometer aan 9% en een stuk aan 8%, het gaat ook een paar keer wat minder steil omhoog. De weg omhoog is breed en leidt voornamelijk door open terrein. We komen een paar dorpjes tegen, Magli bijvoorbeeld. Best leuke uitzichten over de omgeving zo nu en dan, buiten de dorpen dan. In de dorpen is het vrij bochtig, de percentages wisselen er ook nogal. De klim gaat verder met een stuk van zes kilometer aan 4% gemiddeld, wat eigenlijk ook weer niks zegt. Het is af en toe vlak, volledig vlak. Dan is er ineens uit het niets een stuk aan 11%, waarna het zelfs even kort naar beneden gaat. De eerste helft van de klim is onregelmatig, om het eufemistisch uit te drukken. Na dat korte stukje in dalende lijn gaat het anderhalve kilometer omhoog aan 12% gemiddeld, met tussendoor een halve kilometer aan 14% gemiddeld. Steilste strook van 18%, dan weet je het wel. In Spezzano Piccolo komen we overigens weer een centrumpje tegen waar kasseien liggen, voor de leuk. Het is buiten dit dorpje dat het even naar beneden gaat, richting Spezzano della Sila. In Spezzano zelf slaan we schuin rechtsaf, we rijden hierna een smal weggetje in waar het weer omhoog gaat. Paar drempeltjes in deze straat, daar gaan de bidonnen weer. Lastig navigeren hier, de nauwe bochtjes volgen elkaar in hoog tempo op. Het wordt ook steeds steiler, dit is die ene steile strook. Zodra we de huizen van Spezzano achter ons laten wordt het alleen maar steiler. Tussen de bomen door slingeren we ons een weg omhoog over een smalle en slecht onderhouden weg. Als je wat wil ondernemen moet je het hier ook wel doen, want zodra we de smalle en slechte weg verlaten gaat het over een veel bredere en betere weg een stuk gelijkmatiger verder tot aan de top. In de laatste tien kilometer van de klim gaat het omhoog aan 6% gemiddeld, dat gemiddelde klopt nu ook wel aardig. Aan het eind van de steile strook is het even wat vlakker, maar we gaan nu tot aan de top vooral stabiel tussen aan 6% omhoog. Soms een keer een halve kilometer aan 7%, maar veel spectaculairder dan dat wordt het niet meer tot we boven zijn. Leuk klimmetje wel hoor. Best veel bochten, best groen. Verder valt er weinig over te zeggen, gelijkmatig omhoog. Gek dingetje op de top.




De top van de Valico di Montescuro bereiken we na 213 kilometer, op iets minder dan 12 kilometer van het eind. Pas de derde keer dat deze klim bedwongen wordt. In 1972 kwam Merckx hier als eerste boven, in 1985 Acacio Da Silva. Wel een beetje zijn ronde, ook op de Etna kwam hij als eerste boven en wist hij als eerste Portugees de roze trui te dragen. Je zou bijna gaan denken dat het vandaag voor Almeida is. Voor het eerst in 35 jaar zijn we weer hier, maar de finish hebben we nog niet bereikt. Er gaat gedaald worden, eens even kijken of dit wat voor Nibali is. De eerste drie kilometer niet, in ieder geval. Het gaat niet echt enorm steil naar beneden, er zijn niet gek veel bochten en de weg is breed. Valt allemaal mee, voorlopig. Alleen het asfalt lijkt hier slecht te zijn, dat was althans de situatie in 2011. Na drie kilometer in dalende lijn bereiken we een andere weg, waar het asfalt wat beter is. Deze weg is dan wel weer een stuk bochtiger, terwijl de renners door een bos fietsen. Iets lastiger, maar toch ook weer niet buitengewoon. Haarspeldbochtje tussendoor, maar dit moet toch allemaal wel lukken mits het droog is. Paar scherpe bochtjes, veel is het niet. Het gaat tussendoor ook een paar keer lichtjes omhoog. Er wordt niet continu gedaald, als we in Moccone uitkomen wordt het zelfs zo goed als vlak. Het is nu nog een kilometer of vier fietsen tot aan de finish. Na een relatief vlakke kilometer in en rond Moccone, met aan het eind een stukje vals plat omhoog, gaat het nog eens anderhalve kilometer naar beneden. We bevinden ons dan al in finishplaats Camigliatello Silano, wat overigens een vervelende naam is om meerdere malen te moeten typen. Bij het binnenrijden van het dorp slaan we meteen linksaf, een of ander achterafwijkje in. Langs de verpauperde gebouwen door gaat het rechtdoor naar beneden over een slecht geasfalteerde weg. Even verderop gaan we scherp naar links en direct naar rechts, het loopt een paar meter omhoog. Al snel wordt het weer vlak, voordat we nog een stukje verder dalen. Nog steeds in een pauperwijk, geen gezicht. Vooral dat asfalt, verschrikkelijk. Al zullen ze dat hopelijk hebben opgelapt voor de gelegenheid. Op iets meer dan een kilometer van het eind volgt er een flinke U-bocht, dat wordt sturen jongens. Na deze bocht begint de weg direct omhoog te lopen, tot aan de finish gaat het vals plat omhoog. In de slotkilometer komen we 23 meter hoger uit, hoewel het wel iets lastiger is dan dat. Op 500 meter van het eind volgt er namelijk nog een bocht naar links, waar de weg even naar beneden loopt. Een paar meter later slaan we rechtsaf, waarna het in de laatste 350 meter van de rit rechtdoor gaat. Aan een procentje of vier omhoog tot aan de finish, zoiets. De streep ligt wel op een idyllische plaats, ergens op een parkeerplaats aan de buitenrand van Camigliatello Silano.




Na 225 kilometer zijn we geëindigd in Camigliatello Silano, de naam komt inmiddels vloeiend uit mijn toetsenbord tevoorschijn. In dit plaatsje met 4500 inwoners is de Giro ooit al eens geweest, in 1982 om precies te zijn. Bernard Becaas won toen, die ken ik niet. Camigliatello Silano is zo nietszeggend dat er niet eens een Engelse Wikipediapagina is, amai. Dan vertalen we de Italiaanse maar even. Integraal overnemen: Het bevindt zich op 1272 meter boven zeeniveau . Het heeft een moderne skilift en twee skipistes (1 blauwe en 1 rode), en is een van de Silane resorts met de grootste toeristische roeping, in alle seizoenen en vooral in de winter. De belangrijkste stedelijke kern van het dorp bevindt zich in het Sila National Park , waar u het hele jaar door de aanwezige dieren kunt bewonderen en wandelingen kunt maken over de paden van de Sila- bossen , terwijl tal van andere kleine gehuchten zich ontwikkelden langs de weg die vanuit het dorp leidt. al Lago Cecita , die allemaal deel uitmaken van het toeristencomplex Camigliatello, bevinden zich buiten de grenzen van het park. Daarna hebben ze over het aanwezige bos in deze omgeving, zit wat in. Veel bossen hier ja, in het nationale park van Sila. Er zou een archeologisch museum moeten zijn, of dat is nog in aanbouw. Zowel het rondeboek als Wikipedia hebben het over een paddenstoelenfestival, klinkt werkelijk fantastisch. Daarnaast zou er ook een aardappelfestival moeten zijn, klinkt misschien nog wel beter. In de buurt ligt een meer, het Lago Cecita. Ook de moeite waard. Dat was het verder wel, want in het roadbook steken ze een verhaal af over een heiligdom dat 60 kilometer verderop ligt. Bedankt maar weer.


Een sfeerimpressie van het onvolprezen Camigliatello Silano.

Op het Italiaanse vasteland is het een stuk frisser, volgens de voorspellingen. Slechts 19 graden overdag in Mileto, ook in Italië komt de herfst eraan. Overdag zou het droog blijven, 's avonds schijnt er wel regen aan te komen. Hebben de renners dus geen last van als het goed is. Een stevig briesje uit het westen, dan staat ie in het begin een beetje schuin tegen en zou ie een aantal kilometer schuin in de rug kunnen staan. Later helemaal in de rug, maar ik denk niet echt dat het veel invloed gaat hebben. Toch veel door de bossen vandaag. In Catanzaro, nog niet eens halverwege, schijnt het nog wat steviger te waaien vanuit het noordwesten. Wel een plaatselijke wind dan, want in Cosenza zou het dan weer totaal niet waaien. Goed, Cosenza heeft dan weer wat anders in de aanbieding: regen. Grote kans op regen in de middag, we zouden zomaar een paar natte afdalingen kunnen krijgen. Da's nooit een feest, maar in Italië al helemaal niet. Toch een paar afdalingen met slecht asfalt en veel bochtenwerk, ik zie dat niet zo zitten. In finishplaats Camigliatello Silano is de kans op regen in de middag 90%, dat gaat wel gewoon echt gebeuren dus. Beetje wind, maar niet gek veel. Wel in de rug tijdens de laatste klim en in het laatste stuk naar de finish, als het klopt. Koud ook, 11 graden maar. Een dag voor sterke jongens, op alle mogelijke manieren. Beginnen doen we vroeg, om 10:25 al. Na een neutralisatie van slechts vijf minuten gaan we om 10:30 echt op weg. Als ik het schema van Eurosport mag geloven zijn we er jandorie een keer niet live bij. Ze beginnen pas om 12:25, wat is dit nou weer? Missen we gewoon de eerste twee uur, het is toch niet te geloven. Pas in Catanzaro zijn we erbij, verdraaid. De finish wordt weer vroeg verwacht, tussen 16:06 en 16:47. Vanaf 15:30 begint Sporza aan de Brabantse Pijl, als ze een beetje tempo maken in Italië overlappen die koersen niet echt.


Een sfeerimpressie van de lokale piste.

Vooraf leek deze rit mij vrij eenvoudig: vluchters. Vooral vanwege de lengte, maar ook omdat het niet echt een duidelijke aankomst is. Een lange klim, maar daarna nog een stuk in dalende lijn. Meestal halen de klassemenstrenners daar hun neus voor op, zeker als het zo vroeg in de ronde is. De situatie is nu alleen wel iets anders: er staat iemand in het roze die zijn trui liever niet zo snel weer wil verspelen waarschijnlijk. Of Almeida moet denken dat hij de Giro kan winnen, valt ook niet uit te sluiten met de Patbonus natuurlijk. Maar goed, normaal zal de gedachte daar toch zijn dat hij vroeg of laat de trui gaat verliezen. Beetje de vraag of ze zin hebben om de ganse dag te controleren, met het risico dat hij dan nog op de slotklim moet lossen. Als Quick Step niet gaat controleren wordt het vast een dag voor de vluchters, tenzij er nog ploegen zijn die willen proberen Simon Yates verder richting de verdoemenis te fietsen. Nibali lijkt me daarvoor wel een geschikte kandidaat. Zeker als het ook nog eens gaat regenen. Beetje oorlog maken, ik sluit het niet uit. Maar goed, voor het zover is hebben we al een kilometer of honderd gehad waar de kopgroep een grote voorsprong bij elkaar kan fietsen, dus ik ga toch maar voor de vluchters. Dankzij het weer en de situatie rond Yates gaan we denk ik wel meer koers zien dan vooraf te verwachten viel, maar dat zal alsnog in de achtergrond zijn. Vermoed ik, maar wat weet ik er eigenlijk ook van he. Fuglsang, Nibali, dat soort jongens mag je wel verwachten. Kunnen ook wel met het slechte weer omgaan en gaan aardig hard naar beneden. Achter deze vijf jongens. Haha.
1. Gebreigzabhier. Als AmanuelGebreigzabhierN1Fan kan ik niet anders. De grote dag is aanstaande.
2. Guerreiro. Gwereiroe wordt waarschijnlijk wel een klant om de komende weken in de gaten te houden. EF gaat sowieso voor de ritzeges, dankzij Caicedo is de eerste al binnen. Een motivatie voor de rest.
3. Conti. Of Ulissi, dat zou eigenlijk ook wel kunnen. In ieder geval een Italiaantje van UAE, dat kan niet missen. Conti lijkt ook wel prima in vorm te zijn, is ook wel echt een man voor dit soort ontsnappingen.
4. De Gendt. De onvermijdelijke De Gendt. We proberen het nog maar een keer.
5. Valter. Ze zullen bij CCC toch ook wel een beetje gaan aanvallen zeker? Zakarin alvast niet, teveel afdalingen vandaag en dan nog regen ook, brrr. Al ging Valter ook een keer aardig op z'n plaat in de regen, we denken maar even terug aan Yorkshire. Enfin, een mens moet wat.