Heeft iemand tips voor me hoe ik hiermee moet omgaan? Ik kan an sich zijn dood wel accepteren (DA was het er ook over eens) maar het schuldgevoel en de leegte die hij achterlaat niet.
En wat moet ik doen met zijn overgebleven spulletjes? (riem komt in een box vol foto's en dingetjes uit verleden)
[ Bericht 97% gewijzigd door murp op 18-09-2020 16:45:00 ]
De overgebleven spulletjes bewaren op de plek waar ze altijd waren. Helpt bij het rouwproces. De tijd komt dat je daar afscheid van neemt, beslis jezelf.
Niks raars aan. Zoveel mensen hebben foto's staan van hun overleden dieren.
M'n ma heeft bijvoorbeeld z'n drinkbak direct weg gegooid. En durfde het pannetje in de koellkast waar zijn karbonade op lag ook niet aan te raken. Nu zag ze vandaag dat de ramen van de deur onder de snoetvlekjes zit, hij wachtte altijd met smart tot iemand thuis kwam (zeker mijn moeder). Ze vroeg aan mij wat ze ermee moest doen..quote:Op vrijdag 18 september 2020 16:06 schreef Scheepskok het volgende:
Foto's inlijsten en ergens neerzetten waar je naar kunt kijken.
De overgebleven spulletjes bewaren op de plek waar ze altijd waren. Helpt bij het rouwproces. De tijd komt dat je daar afscheid van neemt, beslis jezelf.
Niks raars aan. Zoveel mensen hebben foto's staan van hun overleden dieren.
Het is echt verschrikkelijk, dit heb ik bij mijn grootouders en ooms en tantes niet gehad.
wat bedoel je daarmee?quote:
Daarnaast voel ik me enorm schuldig of ik hem wel goed heb behandeld de afgelopen 16 jaar en dat ik er geen stokje voor had moeten zetten om te proberen hem nog beter te maken van zijn aandoeningen en status.
tevens is het wel familie van je, een hond. Maar het zal wel slijten.
Eigenlijk weet je vantevoren dat je hond over ca 10 of nu zelfs 16 jaar zal overlijden.
Maak een foto van die snoetvlekjes.quote:
[..]
M'n ma heeft bijvoorbeeld z'n drinkbak direct weg gegooid. En durfde het pannetje in de koellkast waar zijn karbonade op lag ook niet aan te raken. Nu zag ze vandaag dat de ramen van de deur onder de snoetvlekjes zit, hij wachtte altijd met smart tot iemand thuis kwam (zeker mijn moeder). Ze vroeg aan mij wat ze ermee moest doen..
Het is echt verschrikkelijk, dit heb ik bij mijn grootouders en ooms en tantes niet gehad.
En je bent nu in de rouw. Daar zijn geen regels voor. Geef het de tijd ...
Sterkte
Gewoon, of hij niks te kort gekomen is, of ik hem wel goed genoeg begreep.. En dat ik dat inslapen had moeten voorkomen zodat hij door behandeld kon worden.quote:
[..]
wat bedoel je daarmee?
tevens is het wel familie van je, een hond. Maar het zal wel slijten.
Eigenlijk weet je vantevoren dat je hond over ca 10 of nu zelfs 16 jaar zal overlijden.
Wat mankeerde hij?quote:
[..]
Gewoon, of hij niks te kort gekomen is, of ik hem wel goed genoeg begreep.. En dat ik dat inslapen had moeten voorkomen zodat hij door behandeld kon worden.
Hij was doof, kon bijna niet meer lopen, maakte doelloos rondjes in de huiskamer, staart omlaag, kopje omlaag, plaste 10/15x op een dag en even snel dronk hij het weer aan. Poepte in huis en in zijn bench (in de nacht), liep er ook doorheen. Zijn ogen zagen troebel. Hij is het laatste jaar enorm hard achteruit gegaan. Tijdens een onderzoek (bloed en urine) begin 2020 (gok ik) waren de waardes goed, alleen zijn niertjes waren iets minder. Speciale voeding gehad, kon ie niet handelen en braakte alles uit. Al leek die wel beter zijn plas op te kunnen houden in het begin. Maar omdat die zo vaak braakte, gewoon weer gegeven wat de pot schaft of brokken. En hij ging langzamerhand snel achteruit, plaste en poepte steeds vaker binnen. Uitlaten ging nu helemaal niet meer. Hij liep niet meer en zakte door z'n pootjes heen. Laatste 3/4 maanden had hij ook enorme problemen met drinken, zijn tong deed niet meer wat hij hoorde te doen.quote:
Afgelopen zondag hebben we besloten om hem nog een keer naar de dierenarts te brengen (met inslapen in ons achterhoofd), we dachten aan suikerziekte, ondanks dat zijn suikerwaarde dus goed waren in januari. Daarnaast dachten we evt. aan een hernia ofzo omdat hij de voorbije 2 jaar 3x van de trap is gevallen. 1x was ik er bij, en stormde direct de trap af. Hij had in het begin een beetje last van zn pootje maar liep een half uur later weer als vanouds.
Dus mijn ma is die dinsdag naar de DA geweest, ze hebben hem tot op teen gecontroleerd. Hij gaf geen krimp, geen pijn of wat dan ook. De DA merkte dat zijn tong inderdaad niet goed functioneerde en hij artrosis had. Toen vroeg de DA aan mijn moeder hoe ver ze wilde gaan omdat hij al oud was en wij hem niet meer terug herkende in hoe hij altijd is geweest. Zijn levensvreugde was totaal weg, en heen en weer mank sloffend naar zijn water bak en terug richting zijn mand is ook geen leven (kwam mand niet eens meer volledig in..)
Mijn moeder had toen besloten om hem in te slapen bij de DA. (300 meter van ons huis)
Toen ik thuis kwam was ik een beetje overdonderd en had er eigenlijk geen rekening mee gehouden, maar ben uiteindelijk blij dat mijn moeder toch mee is gegaan. Ze zei altijd dat ze er niet bij wilde zijn en vroeg diverse familieleden of zij dat konden doen.
De hond was echt verzot op jaar. 14 jaar lang bij haar in bed slapen. En als ze er uit ging, kwam die naar mijn bed. Hij lag altijd in mijn knielholtes
[ Bericht 1% gewijzigd door Ciclon op 18-09-2020 16:50:09 ]
Triest voor jullie maar voor hem het beste zo.
Dat weten we stiekem allemaal. Het is echter zo'n leegte ineens. We zijn ook niet van plan om een nieuwe hond te nemen. Dit hondje was eigenlijk een impuls aankoop nadat we bij een tante zijn (iets grotere) zusjes hadden gezien. Dit zusje is 2 jaar geleden al overleden, helemaal blind en afgetakeld ookquote:Op vrijdag 18 september 2020 16:40 schreef maily het volgende:
Je had hem dan verder niet kunnen helpen ...
Triest voor jullie maar voor hem het beste zo.
. Jammer dat de familie door ruzie niet meer bij elkaar over de vloer kwamen. De honden hadden het altijd helemaal naar hun zin met z'n 2en. Alsof men van elkaar wist dat zij familie van elkaar waren.Graag gedaan. Nogmaals sterkte!quote:
Ik merk dat het van me af schrijven helpt. Danku
Het blijft natuurlijk zwaar en het gemis zal groot zijn! Hij is lang een gezinslid geweest en hij is zo te lezen heel erg goed verzorgd geweest!
En als je hondje elke ochtend bij jou kwam liggen, dan kan je er vanuit gaan dat je heel goed voor hem bent geweest
Heel veel sterkte gewenst
Er is een boek geschreven over het overlijden van een huisdier “Dan neem je toch gewoon een nieuwe”. Heb hem zelf niet gelezen maar ken mensen die er veel troost aan gehad hebben.
Het overlijden van een geliefd huisdier kan even veel gevoelens meebrengen als het overlijden van een naast familielid. Als je zelf voor de hond gezorgd hebt verandert ook je dagroutine. Bij elk uitlaatmoment besef je weer “hij is er niet meer..” Ondanks dat het even veel verdriet brengt als bij overleden mensen, wordt de rouw van een huisdier minder serieus genomen door de omgeving. Er wordt gewoon verwacht dat je gelijk aan het werk gaat. Veel praten kan je ook niet want “het was maar een dier”. Of je krijg van die misplaatste opmerkingen dat je gewoon een nieuwe kan kopen. Hierdoor kan om je huisdier rouwen veel eenzaamheid met zich meebrengen.
Toen mijn hond overleed had ik ook veel verdriet. Meer dan ik ooit bij mensen heb gehad. Gelukkig neemt verdriet met de tijd af, en komen daar veel mooie herinneringen van je hond voor in de plaats. Ik kan niet zeggen dat het verdriet helemaal verdwijnt. Opeens wordt ik herinnerd aan mijn hond doordat ik bv een foto van haar terug zie. Maar vaker heb ik dus gewoon goede herinneringen en kijk ik met een lach terug naar foto’s en filmpjes die ik van haar heb.
Ik mis hem zo.
Dat verdiend zo'n beest niet, liever laten inslapen voordat ze onnodig veel pijn moeten lijden.
Sterkte.
Ergquote:
Niet te lang wachten met inslapen. De krijs van mijn hond nadat zijn spieren hem in de steek lieten... Ik heb m'n ouders in tranen opgebeld dat ik hem wilde laten inslapen (waren op vakantie)
Dat verdiend zo'n beest niet, liever laten inslapen voordat ze onnodig veel pijn moeten lijden.
Sterkte.
. Gelukkig is onze hond erg vreedzaam heen gegaan. De DA bracht hem eerst in slaap, hij gaf een hele grote geeuw. En vervolgens de allesomvattende prik, binnen enkele seconden was het gedaan.
Auw ... zo'n jonkie nog ...quote:Op vrijdag 18 september 2020 17:37 schreef bijdehand het volgende:
Wij hebben gisteren onze hond laten inslapen. Hij was net 1 jaar oud, maar werd erg ziek van iets wat hij op straat heeft gevonden en opgegeten. De leegte die hij achterlaat is onbeschrijfelijk.
Ik mis hem zo.
Mijn ouders beginnen er ook niet meer aan. Zijn ook niet echt mensen voor huisdieren. Ondanks dat ze erg veel om het diertje hebben gegeven. Hij was echt onderdeel van. Deelde overal in mee, slapen, eten, oppas kleinkinderen (hond ging altijd naast ledikantje leggen).quote:
Ik heb een hoekje met ingelijste foto's van overleden huisdieren. Ik heb nu geen huisdieren meer. Alleen al om het feit dat je altijd dat overlijden door moet gaan. Het laten inslapen went nooit.
Ik begin er ook niet aan trouwens, puur om dit soort gebeurtenissen. Ik zou het ook verschrikkelijk vinden als mijn hond mij zou moeten overleven.
Ook dat.quote:
[..]
Mijn ouders beginnen er ook niet meer aan. Zijn ook niet echt mensen voor huisdieren. Ondanks dat ze erg veel om het diertje hebben gegeven. Hij was echt onderdeel van. Deelde overal in mee, slapen, eten, oppas kleinkinderen (hond ging altijd naast ledikantje leggen).
Ik begin er ook niet aan trouwens, puur om dit soort gebeurtenissen. Ik zou het ook verschrikkelijk vinden als mijn hond mij zou moeten overleven.
Dankje!quote:
Gister was een zware dag. Ik kamp bij vlagen met enorme schuldgevoelens of ik niet goed voor hem ben geweest. Uitlaten deed ik bijvoorbeeld amper (ouders wel, laatste jaar minder want hond wilde niet meer..) en of ik hem wel genoeg of de juiste aandacht gaf. Bij het laatste jaar plaste hij heel vaak binnen en dus werd ik altijd boos, maar wel met de achterliggende hoop dat ie het weer af zou leren, tegen beter weten in natuurlijk..
Al ken ik grote honden die de hele dag alleen zijn omdat de eigenaren 40u per weer werken. Dat is bij ons gelukkig niet het geval geweest, hij was zelden langer dan 3 uurtjes alleen. Zat nooit in bench (op laatste jaar in de nacht na). Daarnaast kon hij thuis lopen en staan waar hij wilde, zowel boven en beneden.
Nog naar de sportclub geweest gister, maar het leek wel of mijn wereld stil stond. Ik zat volledig in mijn hoofd. S'avonds ging het iets beter nadat ik een vriend sprak over zijn ervaring met het inslapen van zijn hondje.
Hoe zet ik die schuldgevoelens van mij af, iemand tips?
Ik ken het wel, heb me zo ook al flink schuldig gevoeld ivm overleden huisdieren. Dat slijt ook wel wat met de tijd, maar je gaat nooit alles goed kunnen doen he? Het is normaal dat je 'fouten' maakt.
Altijd ellendig om je huisdier te verliezen.
Dat probeer ik ook. En die zijn er ook zeker wel. Het hondje heeft thuis altijd veel aandacht gehad, laatste jaar wat minder.quote:
Ik denk dat je moet kijken naar wat je wel voor hem deed en de leuke momenten! En niet te hard in het schuldgevoel blijven hangen.
Ik ken het wel, heb me zo ook al flink schuldig gevoeld ivm overleden huisdieren. Dat slijt ook wel wat met de tijd, maar je gaat nooit alles goed kunnen doen he? Het is normaal dat je 'fouten' maakt.
De volgende gedachten schieten mij telkens te binnen:
-Ik had hem meer uit moeten laten.
-Ik had niet zo boos moeten worden tijdens zijn laatste maanden toen die zijn behoefte elke keer binnen deed, al was het altijd met goede bedoelingen en heb ik hem nog veel meer knuffels, kusjes, snoepjes en aaitjes gegeven.
-Hij had nog veel ouder kunnen worden, ik heb nagelaten daarvoor te kunnen zorgen.
-In augustus 2018 waren mijn ouders 13 dagen op vakantie in Spanje, dus ik zat alleen met de hond waarvaan een aantal dagen ook werkend. Dus is vrij lang alleen thuis gebleven die dagen. Na terugkomst van mijn ouders kwam hij niet meer aan huppelen, alsof die een klap heeft gekregen. Of is die ergens gevallen of wat dan ook? Hij wilde sindsdien ook niet graag meer de deur uit en wilde altijd zsm weer naar huis. (niet altijd)
Ik herinner me vooral het laatste jaren, logisch ook aan de ene kant omdat het de meest recente jaren zijn.
Dank! Ik hoop dat dit de enige en laatste keer is.quote:Op zondag 20 september 2020 12:13 schreef vosss het volgende:
Sterkte TS.
Altijd ellendig om je huisdier te verliezen.
De hond komt nooit meer terug. 16 lijkt me een respectabele leeftijd en een punt waar je het dier echt niet per se een plezier doet met langer leven.
Wat je wel met zulke gedachten kan doen is kijken hoe je het bij een eventuele volgende hond beter zou aanpakken. Sterkte met jullie verlies
Dat weet ik. Maar ik kan het niet van mij af zetten. Ik weet dat als hij nog had geleefd, deze gedachten niet bestonden en dat zijn tijd nabij zou zijn.quote:
Wat is de meerwaarde van je richten op de dingen die je nu toch niet meer kan veranderen?
De hond komt nooit meer terug. 16 lijkt me een respectabele leeftijd en een punt waar je het dier echt niet per se een plezier doet met langer leven.
Wat je wel met zulke gedachten kan doen is kijken hoe je het bij een eventuele volgende hond beter zou aanpakken. Sterkte met jullie verlies
Dankje
Ze ging ineens minder eten en werd erg benauwd, in het dierenziekenhuis vertelden ze na een rontgenfoto dat ze aan hartfalen leed. Daar hebben ze nog geprobeerd haar een kans te geven er weer bovenop te komen met medicatie, maar haar hartje was te zwak en ze kon haar lichaam niet meer warm houden.
Ze laat een grote lege plek achter in ons huis en alles herinnert nog aan haar, ik mis haar enorm.
Sterkte aan alle anderen die ook verdriet hebben om hun lieve dierenvriendje dat ze moeten missen.
Awww sterktequote:
Wij moesten gisteren onze lieve poes Dikkie laten inslapen, ze was nog maar 3 jaar.
Ze ging ineens minder eten en werd erg benauwd, in het dierenziekenhuis vertelden ze na een rontgenfoto dat ze aan hartfalen leed. Daar hebben ze nog geprobeerd haar een kans te geven er weer bovenop te komen met medicatie, maar haar hartje was te zwak en ze kon haar lichaam niet meer warm houden.
Ze laat een grote lege plek achter in ons huis en alles herinnert nog aan haar, ik mis haar enorm.
Sterkte aan alle anderen die ook verdriet hebben om hun lieve dierenvriendje dat ze moeten missen.
Tja honden zijn lieve beesten he.quote:
Het is echt verschrikkelijk, dit heb ik bij mijn grootouders en ooms en tantes niet gehad.
Je kan al je problemen en gedachtes aan ze kwijt.
Als je verdrietig bent kan je het aan je hond vertellen, wat je bijv. niet aan je moeder wil vertellen.
Veel sterkte, je hondje heeft een mooi leven gehad bij jou en je moeder.
Ik weet zeker dat je in al die jaren ook veel liefde aan hem gegeven hebt.
Ik heb een paar jaar terug een poezenbeest moeten verliezen, hij was pas 5 jaar. Het was niet echt een kat, meer een teddybeer, alleen maar heel lief altijd knuffelen samen slapen enz. hij kletste honderuit en ging zelfs mee douchen, het was een apart beest maar echt mijn maatje. Hij was bij me gekomen toen ik in een moeilijke tijd zat en bracht op die manier wat leven en vrolijkheid terug.
Hij was een paar dagen niet fit, leek niet ernstig. Er was de optie om hem ter observatie bij de dierenarts te laten overnachten maar ik besloot het nog een dagje aan te kijken en gewoon lekker mee naar huis te nemen. Die nacht werd hij heel ziek en zat ie weggekropen onder mijn bed te grommen en blazen van de pijn
in paniek nog alles bij elkaar gepakt om naar de dierenarts te gaan maar hij is in zijn reismand overleden.Ik heb me zo schuldig gevoeld, en de leegte die hij achterliet vond ik zo pijnlijk. Maarja het slijt wel. Dingen gebeuren, je kan het niet allemaal goed doen. Het is gewoon verdrietig.
Denk dat het beste wat je kan doen is weten dat jullie d'r een goed leven hebben gegeven en dat 16 ook een hele mooie leeftijd is.
Verder is het ook gewoon zuur en heb je tijd nodig om te rouwen. Heb zelf ook net een huisdier verloren aan een luchtweginfectie. Gezien de boosdoener al aanwezig was bij aankoop konden we ook niets doen om te voorkomen dat ze ziek werd maar blijft zuur.
Het overdonderd je nu allemaal en het blijft ook altijd wel een beetje plakken, dat moeten missen, maar het gaat langzamerhand slijten.
En straks, later, kan je je spijtige gevoelens van nu gebruiken om juist iets wel te doen, of te laten, wanneer je in een dezelfde situatie terecht mocht komen. (En dat geldt niet alleen voor huisdieren.)
Fistbump!
Prima reden om geen hond te nemen.quote:
[..]
Eigenlijk weet je vantevoren dat je hond over ca 10 of nu zelfs 16 jaar zal overlijden.