[Etappe 17] Grenoble - Col de la Loze #1

Etappe 17: Grenoble - Méribel Col de la Loze, 170 km

De vorige rit begon best leuk, met flink wat aanvalswerk. Al vrij snel leek er een grote groep weg te rijden, maar nadat Guillaume Martin ook in de aanval wilde gaan vond Jumbo het wel leuk geweest. Ze reden het gat dicht, wat makkelijk ging omdat Bora daarvoor ook al op kop aan het rijden was. Toch weer bezig met de groene trui, een plan dat daarna wel vergeten werd. Een paar aanvalspogingen later reed er ineens een groep van 15 voorop die op de goedkeuring van het peloton kon rekenen. Al was niet iedereen tevreden, Benoot ging met ploeggenoot Pedersen en Rolland alsnog in de achtervolging. Ze moeten lang achtervolgen, maar op de Col de Porte konden ze toch vooraan aansluiten. Heel wat kilometers later kon ook een groep met onder meer Nieve en Sivakov aansluiten, waardoor we het uiteindelijk met een kopgroep van 23 mochten doen. De voorsprong van de kopgroep liep snel op, Jumbo vond het wel best zo. Van vijf minuten naar tien minuten en later richting een kwartier. Een snipperdag, min of meer. Hoewel er op de voorlaatste klim van de dag toch gekoerst werd, vooral vooraan. Quentin Pacher besloot in de aanval te gaan, hij werd halverwege de klim bijgehaald door een groepje van vier. Alaphilippe was weer eens van de partij, ook jongens als Kämna en Reichenbach hadden we al vaker in de aanval gezien. Carapaz was een nieuwe naam, nadat Bernal is weggevallen uit het klassement heeft hij de vrijheid gekregen om als Rittenkaper Richard door het leven te gaan. Dat nam hij alleen iets te serieus, want richting het eind van de klim bleef hij maar demarreren. Bij de eerste demarrage reageerde Alaphilippe bijzonder fel, hij sloot meteen aan. Kämna had iets meer tijd nodig, maar sloot toch aan. Daarna versnelde Carapaz nog eens en poef, daar ging de brommer van Alaphilippe. Hij blies zichzelf volledig op, voor de zoveelste keer. Julian snapt nog steeds niet dat hij niet in vorm is, blijkbaar. Bijzonder om hem rond te zien rijden als de broer van Soler, het blijft een opmerkelijke sport. Carapaz bleef maar gaan, waarna Reichenbach ook moest afhaken. Carapaz en Kämna bereikten bijna de top. Carapaz bleef op kop rijden, blijkbaar was hij bang voor Alaphilippe en wilde hij hem graag definitief lossen. Kämna zat te lachen in het wiel. Toen het tempo van Carapaz zakte versnelde de jonge Duitser. Hij sloeg een klein gaatje dat Carapaz net niet dicht kon krijgen. Het scheelde een meter of vijf, maar het was genoeg. In de afdaling reed Kämna op de grote plaat weg van Carapaz, een veel mindere tijdrijder. Op het vlakke daarna had Carapa helemaal geen kans.

Kämna reed daardoor onbedreigd naar de ritzege, hij reed Carapaz op meer dan een minuut. Toch de vraag hoe het was afgelopen als Carapaz zich rustig had gehouden, met zijn explosiviteit had hij altijd moeten gokken op een sprintje. Achteraf is makkelijk praten natuurlijk, maar toch. Voor Kämna al bij al een verdiende zege. Op het slotklimmetje kwam hij niet in de problemen, hij stoomde vrolijk verder. Na een paar mislukte pogingen, onder meer een tweede plaats op Puy Mary, pakt hij nu dan eindelijk een ritzege. Het heeft wat weg van het verhaal van Hirschi. De verhalen van Sunweb en Bora zijn ook vergelijkbaar. Heel vaak heeft Bora het geprobeerd, nu is er eindelijk de zege. Komt ze toe, zonder meer. Voor Kämna zelf ook een prachtige opsteker. Niet al te lang geleden was hij depressief en kon hij geen fiets meer zien, nu laat hij zijn talent aan de wereld zien. Net als in de Dauphiné wint hij een rit. In beide koersen moest hij eerst vallen, toen het herstel intrad volgde de ritzege. Een redelijke finale daardoor, al was het wel vrij snel duidelijk wie ging winnen. In het peloton gebeurde zo mogelijk nog minder. Jumbo had een makkelijke dag. Alleen nog een tempoversnelling toen de snoodaard Guillaume Martin demarreerde, daar was Wout het niet mee eens. Op de slotklim nam UAE in de persoon van David de la Cruz het commando over, in een poging Pogacar nog wat tijdwinst te laten boeken. Dat lukte niet helemaal, Pogacar kreeg Roglic niet gelost. Lopez probeerde het ook, zowaar, warempel. Scheelde niet veel of hij had wel een seconde gepakt, maar op de streep zat Pogacar toch bijna op het wiel, met Roglic weer in zijn wiel. Nee, een dag zonder veel betekenis. Het zal van de volgende dag moeten komen. We gaan naar het dak van de Tour, de Col de la Loze. een klim waar alle renners al dagen wakker van liggen. De koninginnenrit, zonder meer.




De misschien wel beslissende rit van deze Tour gaat van start in Grenoble, een stad die men ook wel de hoofdstad van de Alpen pleegt te noemen. We bevinden ons in het departement Isère, waar Grenoble de hoofdstad van is. Er wonen 162.000 mensen in deze stad, alwaar de Isère en de Drac samenvloeien. In Grenoble is niemand minder dan Nans Peters geboren, die won deze rit nog een Tour. Bovendien komt Michel Fugain hier vandaan, dat is een mooi verhaal. De Tour is ontelbare keren in deze stad geweest, om over de Dauphiné nog maar te zwijgen. 41e Tourpassage, weet de organisatie te melden. In 2014 ging hier voor het laatst een rit van start, we zouden vanuit Grenoble naar Risoul rijden alwaar Rafal Majka zou winnen. Drie jaar eerder werd er dan weer een tijdrit verreden in en rond deze stad. Tony Martin zou die tijdrit winnen, maar nog belangrijker was dat Cadel Evans hier de gele trui over wist te nemen van Andy Schleck. In een verder verleden wisten grote namen als Robic, Gaul, Bahamontes, Merckx en Thevenet te winnen in deze stad. En Stuart O'Grady, ook niet onbelangrijk. Vanwege de ligging van Grenoble komen we hier enorm vaak langs. Aan alle kanten van de stad liggen bergen, een aantal daarvan hebben we al gezien tijdens de vorige rit. Ten noorden ligt bijvoorbeeld de Col de Porte, ons nu bekend. Ten westen van de stad kun je dan weer naar Saint-Nizier-de-Moucherotte beklimmen, weten we eveneens. Ten zuiden van de stad zou je naar Chamrousse kunnen gaan, hebben we in het verleden ook wel eens gedaan. Om het gezellig te houden fietsen we nu vooral naar het noordoosten, door de vallei. Daar zijn geen bergen, voorlopig in ieder geval. Historisch gezien zijn Grenoble en zijn omgeving het gebied van mijnbouw en zware industrie. Omdat de stad in een vallei ligt, zijn er problemen met de luchtkwaliteit, niet alleen door het autoverkeer, maar ook door vuilverbrandingsovens en chemische- en papierindustrie. In de omgeving worden soms nucleaire tests gedaan. Oei. Toch is het geen lelijke stad, er zijn best wat mooie gebouwen te vinden. Er zijn diverse middeleeuwse gebouwen te vinden, waaronder de lokale kathedraal. Buiten de stad kom je ook wel wat moois tegen, op een van de bergen buiten Grenoble ligt het Fort de la Bastille, dat is een flinke constructie. Via een karakteristieke kabelbaan met bolvormige gondels (de Télépherique) is de Bastille gemakkelijk vanuit de stad bereikbaar. Grenoble is voorts een studentenstad. 50.000 studenten, da's best veel. Vooral op natuurwetenschappelijk gebied, volgens Wikipedia. Nee, dan haak ik toch af. Hoewel ze wel reclame voor zichzelf maken door fietsvriendelijk te zijn. Een van de meest fietsvriendelijke steden van Frankrijk, met meer dan 300 kilometer aan fietspad! Dat ligt bij ons in ieder dorp zo'n beetje, maar dat maakt niet uit verder. Het is ook een gunstige stad voor mensen met fysieke beperkingen, de beste stad van Frankrijk op dat gebied zelfs. Komt goed uit voor ons forumgebruikers.




De renners gaan van start aan de rand van het Parc Paul Mistral, een centrale plek in Grenoble. In dit park komen we onder meer meer de Tour Perret tegen, het lokale stadhuis, het Palais des Sport en het Stade des Alpes, het stadion van lokale voetbalclub Grenoble Foot 38, actief in de Ligue 2. ONZE Bart Straalman en Terell Ondaan spelen voor die club, moet dus wel een topploeg zijn. In het park ligt ook de Anneau de Vitesse, een voormalige ijsbaan die men nog heeft gebruikt tijdens de winterspelen van 1968. De renners starten iets verderop, voor de Halle Clemenceau. Een enorm vervallen pand, een beetje een troosteloos begin van de rit. Tijdens de neutralisatie rijden we behoorlijk lang door Grenoble, we rijden richting de Isère en zien in de verte het Fort de la Bastille op de berg liggen. Het troosteloze begin wordt wat minder troosteloos, er staan best veel leuke gebouwen in Grenoble. Leuk gevels in ieder geval, de binnenkant is misschien een ander verhaal. We rijden over wat tramrails, zelfs tijdens de neutralisatie moet je dus op je qui-vive zijn. Buiten het centrum komen we uit bij de rivier, aan de overkant zien we het fort en een aantal fraaie gebouwen langs de oevers van de Isère. We volgen een tijd deze kant van de rivier, nadat we langs de Tour de l'Isle en het Musée de Grenoble zijn gefietst slaan we linksaf om via een brug naar de andere kant van de Isère te gaan. Langs de Porte Saint Laurent fietsen we verder richting het echte begin van de rit. Het officiële vertrek komt pas een paar kilometer later, als we bijna alle buitenwijken en voorsteden van Grenoble wel hebben gezien. In de buurt van Meylan gaat het echt beginnen, de eerste kilometers van de rit rijden we over een weg die we nog kennen van de vorige etappe. Drie kilometer gaat het vooral rechtdoor over een vlakke weg, die wel is voorzien van wat paaltjes, vluchtheuvels en bloemenperkjes in het midden van de weg. In het begin loopt het een klein beetje vals plat omhoog, maar de start kan toch vooral vlak genoemd worden. In Montbonnot-Saint-Martin ging het de vorige keer naar rechts, nu rijden we mooi rechtdoor. Hierna rijden we eigenlijk een kilometer of 15 vooral rechtdoor. Een kilometer of vier zal de brede maar gevluchtheuvelde weg glooiend zijn, met een paar knikjes omhoog. Daarna volgt er een stuk in licht dalende lijn van een kilometer of vier. Op enkele flauwe bochten na gaat het vooral rechtdoor, maar het blijft toch opletten aangezien we door tal van dorpjes fietsen. Daar liggen natuurlijk de nodige obstakels, vooral de vluchtheuvels waren weer eens in de aanbieding. We komen ook een paar keer een rotonde tegen, terwijl er aan de linkerkant van de weg bijna continu een mooi uitzicht is op de bergen. Die slaan we voorlopig nog wel even over, na het stuk in dalende lijn is het ongeveer zeven kilometer zo goed als vlak tot we La Terrasse bereiken. Van de dorpjes waar we doorheen moeten fietsen is de passage in Lumbin het meest vervelend, daar wordt het vrij smal en grossieren ze al helemaal in onnodige obstakels. Buiten Lumbin fietsen we wel een keer door de natuur tot aan La Terrasse, waar we na 18 kilometer rechtsaf slaan om 2,5 kilometer rechtdoor te rijden richting Tencin. Tijdens dit stuk rechtdoor rijden we weer over de Isère, via een smal maar kicken bruggetje.



Als we over de brug zijn geraakt gaat het nog een tijd rechtdoor over een vlakke weg. Eenmaal in Tencin slaan we linksaf, waarna we door het centrum van dit dorpje rijden. Buiten Tencin gaat het vier kilometer rechtdoor over een vlakke weg richting Goncelin, een weg die alleen een paar keer onderbroken wordt voor een rotonde. Als we in Goncelin zijn slaan de renners rechtsaf, ze laten de vallei van de Isère voorlopig achter zich. Na een flauwe bocht naar rechts in het centrum van het dorp begint de weg direct omhoog te lopen, dat krijg je ervan als je de vallei verlaat. Het gaat vier kilometer omhoog aan 5% gemiddeld, toch wel. Staat nergens aangegeven, krijg je er zomaar bij cadeau. Een brede weg door een bos brengt de renners naar Saint-Pierre-d'Allevard, terwijl we tussendoor door wat andere gehuchten fietsen waar vooral de vluchtheuvels weer populair zijn. Na vier kilometer bergop te hebben gereden gaat de weg kort naar beneden, gevolgd door een kort knikje bergop. Na een nieuw stukje in dalende lijn blijft het nog een kilometer of drie een beetje vals plat omhoog lopen tot in Saint-Pierre-d'Allevard, alwaar de renners langs het Bassin du Flumet fietsen. Voorbij dit meertje loopt de brede weg een kilometer of drie vals plat naar beneden tot in Allevard, waar we weer wat rotondes en vluchtheuvels tegenkomen. Tot aan Allevard was de weg best recht, maar daarna gaan we vijf kilometer dalen over een iets bochtigere weg. Die weg loopt ook weer eens door een bos. Mooie weg daardoor, ondanks alle bochten. Het is breed en veel scherpe bochten zijn er niet, het zal dus wel te doen zijn. Vlak voor we beneden zijn gaat het nog even een halve kilometer omhoog, daarna dalen we verder tot we in Détrier linksaf slaan. Hierna bereiken we een grote weg, die ons rechtstreeks naar de tussensprint van de dag gaat brengen. Tot aan de tussensprint in La Rochette is het drie kilomer volledig vlak, bijna volledig recht ook. De tussensprint bereiken we na 45,5 kilometer. Door het klimmetje een aantal kilometer geleden kan Bora hier weer wat proberen, als ze nog zin hebben. In La Rochette ligt boven op een heuvel een kasteel. In principe niet zo bijzonder, het stikt hier de moord van de kastelen. De bestemming van dit kasteel is alleen wel grappig, het doet sinds een aantal jaar dienst als bejaardentehuis.



Voorbij de tussensprint rijden de renners elf kilometer rechtdoor over een brede, vlakke en kaarsrechte weg. Nou, vooruit, vlak na La Rochette komen we nog wel een rotonde tegen. Verder niets, helemaal niets. Rechtdoor in de vallei, het zal moeite kosten om wakker te blijven. Vooral akkers en weilanden in deze vallei ook, niet te doen. Na een eeuwigheid rechtdoor te hebben gereden slaan de renners ineens scherp rechtsaf, een bruggetje over. De weg wordt iets smaller en wat bochtiger terwijl we langs Chamoux-sur-Gelon fietsen. Het loopt ook een kilometer vals plat omhoog, joepie. Via een smalle weg met een paar rotondes rijden we door het centrum van Chamoux, alwaar we ook een chateautje ontwaren. Buiten het centrum wordt de weg weer breed, waarna het een tijdje vals plat naar beneden gaat. Na een tweetal zo goed als vlakke kilometers slaan we vervolgens rechtsaf, we bereiken nu weer een grote weg. Deze weg volgen we niet zo lang, anderhalve kilometer later slaan we alweer rechtsaf om over een iets minder brede weg verder te fietsen. Een hobbelig weggetje, met flink wat bochten. Het gaat de komende drie kilometer een beetje op en af, terwijl de bergen steeds meer in beeld komen. Aan het eind van deze weg komen we uit in Montgilbert, maar niet voordat we nog een keer het spoor overgestoken zijn. Even later slaan we rechtsaf en bereiken we de hoofdweg van deze vallei, die we eigenlijk gaan volgen tot de voet van de Madeleine. We rijden echt een eeuwigheid over deze weg, in eerste instantie 12 kilometer tot aan Épiere. De weg begint langzaam een beetje vals plat omhoog te lopen, maar we mogen het nog steeds vlak noemen. We rijden af en toe door of langs een dorpje, waar er wat vluchtheuvels te vinden zijn. Verder is er weinig te vinden, behalve wat natuurlijk schoon. Bergen, steeds meer. Boompjes, ook een boel. En een kasteeltje in Épiere, dat we na 76 kilometer passeren. Voorbij Épiere rijden we nog eens acht kilometer verder door de vallei, over een brede en vrij rechte weg. We komen 100 meter hoger uit in dit stuk, dan weet je wel hoe zwaar het is. Na een tijd houden we de linkerkant van de weg aan, waarna we linksaf slaan. Direct daarna rechtsaf en dan rijden we nog eens drie kilometer rechtdoor langs het spoor, tot aan de buitenrand van La Chambre. Hier gaan we na 88 kilometer koers eindelijk maar eens echt aan de rit beginnen.



Als we bijna in La Chambre zijn komen we een paar bochten tegen, de weg begint hier al iets omhoog te lopen. Even verderop komen de renners een rotonde tegen, waar ze naar links gaan. Hierna loopt de weg helemaal omhoog, we rijden richting het gehucht Notre-Dame-de-Cruet. In dit dorp begint de beklimming van de Col de la Madeleine. Een klim van de buitencategorie die al talloze keren in de Tour heeft gezeten. Meer dan 20 keer reden we over de Madeleine, voor het laatst in 2018. Toen kwam Alaphilippe als eerste boven. Een grote naam was ook wel weer eens nodig, want de keren daarvoor kwamen notoire onnozelaars als Charteau, Velits en Rolland als eerste boven. Als we diep in het archief duiken komen we uit bij namen als Van Impe, Delgado, Oegroemov, Virenque, Ullrich en ook ONZE Boogerd. Dat was onderweg naar La Plagne, een memorabele rit. Ondanks alle passages op de Madeleine hebben we toch met een unicum te maken, we gaan deze berg namelijk voor het eerst langs deze kant beklimmen. We gaan niet over de hoofdweg, maar pakken een alternatieve route. Deze route werd door de renners pas voor het eerst bereden tijdens de Dauphiné, een paar weken geleden. Voor een groot deel van het peloton zal deze klim dus geen verrassing zijn, als u de Dauphiné heeft gemist zou het wel als een verrassing kunnen komen. Vooral dat de weg in Notre-Dame-de-Cruet ineens een stuk smaller wordt, en na een bocht aan het eind van het dorp enorm steil. De Col de la Madeleine is langs deze kant 17,1 kilometer lang, het gaat aan 8,4% gemiddeld omhoog. We beginnen met een kilometer aan 9%, daarna gaat het zelfs twee kilometer aan 10% omhoog. Een loodzwaar begin, bovendien een flinke omschakeling na al dat vlakke werk van hiervoor. Het wordt voorlopig ook niet makkelijker, want hierna volgt een kilometer aan 11%. Vier loeiend zware kilometers, over een smalle en niet al te beste weg. We komen een paar bochten tegen, waar het nog steiler is. Beginnen doen we in een bos, maar na een tijd wordt het wat meer open en krijgen we een paar prachtige vergezichten aangeboden. Het wordt nu ook wat makkelijker, een kilometer aan 7,5%. Daarna weer twee kilometer aan 9%, gewoon, is leuk. Paar haarspeldbochtjes achter elkaar, lekker steil. De renners rijden langs Montgellafrey, waar het verdomd lastig blijft. Pas een paar lacetjes hoger gaat het weer verder aan 7%, even een korte adempauze voor er een kilometer aan 11% volgt. Na deze enorm zware kilometer volgt nog een kilometer aan 8%, vervolgens hebben we het zwaarste gedeelte van de Madeleine achter de rug. Het is hierna nog zeven kilometer fietsen tot aan de top, we rijden inmiddels weer voornamelijk door het bos. Een kilometer aan 5% volgt, de hartslag kan wat zakken.




Vervolgens zien we de chalets van Saint-François-Longchamps verschijnen, de appartementen vliegen je om de oren. In dit resort maken we een bocht van 180 graden, waarna het twee kilometer omhoog gaat aan 7%, tussen de vakantiehuizen door. Een paar matig geasfalteerde haarspeldbochten later sluiten we aan op de normale weg, de weg die we normaal zien tijdens de beklimming van de Madeleine. De weg wordt breder en beter, terwijl we nog vier kilometer moeten fietsen tot de top. Het gaat nog een keer aan 8% omhoog, daarna volgt een kilometer aan 6,5%. In de voorlaatste kilometer van de klim wordt het toch nog lastig, het gaat aan 9% omhoog. Vervolgens zwakt het af van 8% naar 6%, waarna we na 107,5 kilometer de top van de Col de la Madeleine ronden. Het is kaal, de laatste kilometers voor de top. We passeren wat skiliften en meer van dat soort werk, het draait hier uiteindelijk toch vooral om de wintersport. Op de top bevinden we ons op 2000 meter hoogte, het terrein van de Colombianen. Als ze tenminste niet geblesseerd zijn. Direct na de top gaat het naar beneden, een lange afdaling volgt. De renners gaan 25 kilometer afdalen richting Notre-Dame-de-Briançon. De afdaling begint met twee lastige kilometers. Het gaat vrij steil naar beneden en we komen kort achter elkaar een aantal haarspeldbochten tegen. Daarna is het een kilometer of vijf toch wat makkelijker, het gaat vooral rechtdoor naar beneden. Niet eens zo steil ook, prima te doen. Daarna volgt er alleen wel een stuk van zeven kilometer waar het extreem lastig wordt. We fietsen door wat kleine dorpjes, zoals Celliers en La Thuile. In dat tweede dorp ligt in het centrumpje een lastige bocht naar links, als je daar niet oplet vlieg je zo bij een schuur naar binnen. Tussen de dorpejs in stikt het van de snelle bochtjes die soms onaangekondigd komen, een rotstuk. Een aantal steile haarspeldbochten ook, het zou een moment kunnen zijn om het verschil te maken. Aan het eind van dit steile en lastige stuk wordt het weer een paar kilometer wat makkelijker. In en rond Bonneval is het zelfs even vlak, al moeten we hier dan wel weer over een smal bruggetje fietsen. Voorbij Bonneval wordt de weg wat beter en breder, het gaat nog acht kilometer naar beneden maar supermoeilijk wordt het niet meer. Wel een paar haarspeldbochten na Bonneval, daarna vooral wat korte en snelle bochtjes. Pas als we bijna helemaal beneden zijn komen de haarspeldbochten terug, in de buurt van Notre-Dame-de-Briançon komen we er weer een aantal tegen. Wel een stuk of zes meteen, de renners gaan gedurende die 25 kilometer nooit helemaal op hun gemak zitten.



Beneden hebben we 132,5 kilometer afgewerkt. We bereiken de oevers van de Isère en slaan hier rechtsaf een smaller weggetje in. Deze weg volgen we een tijdje, tot in La Léchère. Weggetje blijft een beetje verder naar beneden lopen, maar het echt dalen is gedaan. Paar scherpe bochtjes wel nog, en een tweetal smalle bruggetjes. Bij het tweede bruggetje slaan we linksaf, waarna we over de Isère rijden. Aan de andere kant van de rivier slaan we rechtsaf, vervolgens rijden we een aantal kilometer verder over een brede weg. Die weg gaat ons naar de slotklim brengen, daar ziet iedereen waarschijnlijk tegenop. We fietsen richting Aigueblanche, wit water hahaha. Het gaat redelijk rechtdoor, al komen we wel een paar obstakeltjes tegen. Zo nemen we een keer een afslag, waar de brede tweebaansweg tijdelijk eenbaans wordt. Daarnaast komen we vooral in de buurt van Aigueblanche zelf een stuk of drie rotondes tegen. Bij de derde rotonde gaan we naar links, waarna we over een brug dit dorpje betreden. We rijden door het centrum van dit dorp, slaan rechtsaf en rijden dan twee kilometer rechtdoor over een brede weg. Vervolgens houden we de rechterkant van de weg aan, waarna we richting Moûtiers rijden. De afslag is wat smaller en verloopt in dalende lijn met een lange bocht naar links, het is allemaal wat hier. Vervolgens botsen we op een rotonde in dit volgende dorpje, waarna we door het centrum gaan fietsen. Blijkbaar heeft Moûtiers wat geld op tafel gelegd, want we rijden dwars door de winkelstraat. Daar liggen tijdelijk steentjes, voor de gezelligheid. Aan het eind van deze straat gaat het naar rechts, waarna we weer eens via een brug over de Isère rijden. Na deze brug rijden we eigenlijk praktisch rechtdoor richting de voet van de slotklim. Wel een keer een rotonde, maar daarna gaat het een kilometer of vier zo goed als rechtdoor. De weg begint een beetje vals plat omhoog te lopen, maar interessant is het nog niet echt. Wel een bekende weg, vorig jaar waren we hier ook nog toen we op weg gingen naar Val Thorens. Is hier best dichtbij. Toen de renners tijdens de Dauphiné hier waren reden ze na de Madeleine ook richting Val Thorens, al stopten ze een eind voor dat godvergeten oord, in Saint-Martin-de-Belleville. Nu rijden we een stukje langer door te vallei, tot aan Brides-les-Bains. We zouden meteen aan de klim kunnen beginnen, maar in Brides-les-Bains hebben ze ook wat keiharde knaken op tafel gelegd, dus slaan we linksaf en rijden we in licht dalende lijn richting het centrum van het dorp.



Tijdens de Olympische Winterspelen van 1992 was er in Brides-les-Bains wat te doen, blijkbaar. Daarnaast hebben ze hier een spa en een casino, maar de belangrijkste attractie is de nabijheid van Méribel. Daar gaan we dadelijk naartoe, maar eerst rijden we dus een rondje door het centrum. In het centrum, waar vooral veel hotels staan, slaan we al vrij snel rechtsaf. Daarna rijden we terug omhoog, voor de slotklim echt begint gaat het alvast stevig omhoog. Buiten het dorp slaan we linksaf, dan begint de klim echt. Er gaat 21 kilometer geklommen moeten worden naar de top van de Col de la Loze. Uiteraard een beklimming van buitencategorie, waar zoveel punten te verdienen zijn dat Cosnefroy dan eindelijk zijn truitje gaat kwijtspelen. In totaal 21,5 kilometer aan 7,8%, impressionant. Al begint de klim niet eens zo bijzonder zwaar. Over een brede weg rijden we in eerste instantie naar het skioord Méribel, we beginnen met twee kilometer rond de 7,5%. Daarna gaat het omhoog aan 8,5%, terwijl we ons door best een aantal haarspeldbochten moeten wringen. Brede haarspeldbochten, dat wel. Méribel is een populair oord, dat kan niet missen. Vers asfalt ook, dat zal speciaal voor de gelegenheid zijn. Vervolgens gaat het nog eens twee kilometer aan 7,5% omhoog, Wout van Aert gaat hier gewoon op de cruisecontrol omhoog hoor. De Jumbotrein gaat hier normaliter doen wat ze al de hele Tour doen, zeker als we het zware eind van deze klim in ogenschouw nemen. Maar goed, voor we dat zware deel van de klim bereiken moeten eerst nog maar een extra kilometer aan 7% overbruggen. We rijden door Les Allues, nog zo'n oord vol hotels. Het is hier even wat vlakker, maar daarna gaat het weer steil omhoog. Na nog een kilometer aan 7% gaat het vervolgens aan 6,5% omhoog, voor we een makkelijker deel van de klim bereiken. De laatste kilometers voor Méribel toont het profielkaartje blauwe stukken, dan weet je dat het te doen is. Twee kilometer aan 5% en daarna een kilometer aan 6%, wij verwachten Wout hier nog steeds op kop. Want Wout is eigenlijk beter dan Dumoulin. Beter dan Roglic, die uitspraak kan nooit lang achterwege blijven. Eenmaal in Méribel komen we een rotonde tegen, een rotonde bergop! Het gaat hier naar rechts, waarna we ons tussen de lokale blokhutten bevinden. Even verderop gaat het naar links, we gaan dan aan de laatste tien kilometer beginnen. Het leukste moet nog komen.




Na de bocht naar links slingeren we ons een weg omhoog tussen de chalets door, we komen een stuk of acht brede haarspeldbochten tegen in dit toeristische oord. In dit bebouwde gebied gaat het een kilometer omhoog aan 7%, daarna volgt er zelfs een kilometer aan 8%. Als we in de buurt van de laatste chalets zijn gaat het tijdelijk omhoog aan 6%, we nemen nu wat bochtjes en gaan op weg naar het laatste gedeelte van de klim, de noviteit. Een vers geasfalteerde weg, pas vorig jaar besloten ze hier de boel op te vrolijken. Voor de fietsers, maar ook voor de wintersporters. De weg waarover we ons de laatste zeven kilometer omhoog gaan hijsen wordt in de winter gebruikt als piste, geen grap. De weg is alleen wel zo nieuw dat Google hier nog niet is geweest, er is geen Streetview. Wel filmpjes op youtube en ook de jongens van inrng hebben het aangedurfd. We leren daardoor best veel over dit laatste stuk van de klim. Dat het meteen bijzonder steil omhoog gaat, bijvoorbeeld. Een kilometer aan 9%, je zou voor minder. We leren daarnaast dat de weg bijzonder smal is, het is eigenlijk een fietspad. Drie meter breed, dat is het dan ook wel. Onregelmatig ook, de volgende kilometer gaat het gemiddeld aan 7,7% omhoog, de kilometer daar weer na slechts aan 6,6%. Dat zegt evenwel niet zo gek veel tijdens deze klim, ook binnen die kilometers is het onregelmatig. Enorm steile stroken worden afgewisseld door vlakkere stukken, het zal enorm lastig zijn om in een ritme te komen. Daar komt de hoogte nog bij, we begeven ons richting de grens van 2000 meter en gaan daar een heel stuk boven. Er kan alvast een streep door Valverde, als u dat nog niet had gedaan. Op 4,5 kilometer van de finish wordt het pas echt lastig. Het gaat aan 11% omhoog, gemiddeld. Ook de kilometer daarna, 11% gemiddeld. Waarbij gemiddeld het toverwoord is, want we komen pentes tot 24% tegen. Op een kilometer of twee van het eind slaan we linksaf, daarna gaat het praktisch rechtdoor tot aan de streep. Je kan de ellende dus voor je zien liggen, want ellende is het. Twee kilometer aan 9,5%, die zo onregelmatig als de pest zijn. Soms is er zelfs een klein stukje afdaling, maar daarna gaat het weer vrolijk omhoog aan 18%. In de laatste meters van de rit kruipen we weer naar 10%, of nog meer. Het blijft lastig aan de finish, terwijl we ons inmiddels op 2300 meter hoogte bevinden. Niet alleen de percentages zijn hier dodelijk, ook het gebrek aan zuurstof. Degene die na 21,5 kilometer klimmen en 170 kilometer koers als eerste boven weet te komen op de Col de la Loze neemt ook meteen de Souvenir Henri Desgrange mee. De hoogste top van deze Tour, een geldbedrag van een euro of 5000 euro voor de winnaar.



De Col de la Loze dus, een primeur. Voor de Tour althans, men was hier vorig jaar al tijdens de Tour de l'Avenir. Vanuit Brides-les-Bains reden de renners omhoog, een rit van slechts 23,5 kilometer. Toch werd het een ware veldslag. Mauri Vansevenant, de zoon van Wim, reed in de gele leiderstrui. Die moest hij alleen afstaan tijdens deze rit, hij kwam al zigzaggend amper boven. De klim leidt vooral langs skiliften en sneeuwkanonnen, verder is er een eindeloze leegheid te bewonderen. En dus een geitenpad dat continu op en af gaat, waarbij de stukken op maar al te vaak richting de 20% gaan. Het ideale terrein voor Alexander Evans, die zichzelf ook wel AEClimber noemt. Een jongen die werkelijk alleen kan klimmen, verder beschikt hij over geen enkele kwaliteit. Hilario trapte er helaas in, Evans scoort nu DNF'jes voor Wanty. Enfin, als het alleen bergop gaat kan hij het wel. Voor de 23,5 kilometer had Evans één uur en vijf minuten nodig. Ja, dan weet je dat het een zware klim is. Verschillende renners noemen het de zwaarste klim die ze ooit hebben gedaan, de renners die nu de Tour rijden en de boel vakkundig hebben verkend geven hetzelfde aan. Roglic schijnt hier talloze keren omhoog gereden te zijn, hij zou het uit z'n hoofd moeten kennen. Omdat hij weet dat het hier gaat gebeuren. Op een slechte dag verlies je een half uur, dat soort teksten. Een lange intervalsessie, de clichés rollen er heerlijk uit. Het is een nieuw geasfalteerde weg dus, met het oog op het zomertoerisme. In de winter is dit uiteraard een populair skigebied, dat zullen we tijdens de rit wel zien aan de oneindige stroom gebouwen. In de zomer kwamen hier ook wel eens wat wandelaars langs, die zich met een skilift naar de top lieten voeren. Maar fietstoerisme kan ook lucratief zijn, dus heeft men besloten een aantal wegen te asfalteren. De Col de la Loze is de eerste weg, in het skigebied Les Trois Vallées moeten er nog een aantal wegen volgen. Aan de andere kant van de berg ligt Courchevel, ook geen onbekende plaats voor de koers. Door deze weg sluiten de skigebieden bijna op elkaar aan. De weg is overigens alleen open voor fietsers, dat is dan wel weer een prettig initiatief. Les Trois Vallées is ondertussen al genoemd, volgens het roadbook het grootste skigebied van de wereld, met 600 kilometer aan piste. In Méribel, waar we doorheen fietsen, is de Tour al eens eerder geweest. In 1973, om precies te zijn. De finish lag toen bij de altiport, waar Bernard Thevenet een paar seconden sneller was dan ONZE Joop. Sindsdien is de koers hier nog wel vaker geweest, in 2018 kwam de Tour de l'Avenir hier ook al aan. Toen nog niet op de Col de la Loze, want die weg was er toen nog niet. Wel in Méribel, alwaar Ivan Sosa in de sprint Brandon McNulty en... Tadej Pogacar versloeg. McNulty dacht toen te winnen, gooide te vroeg de handen in de lucht en Sosa ging er snel voorbij. Pogacar was toen blijkbaar nog niet zo explosief bergop. Hij nam wel de gele trui over, die hij de rest van die ronde niet meer af zou staan. Pakt hij nu ook weer geel? Het zou kunnen! Kan ook niet. Oja, de Olympische Winterspelen van 1992 werden hier ook deels gehouden. Skiën en ijshockey, naar het schijnt. Het Olympisch park staat er nog steeds, voor de liefhebbers van een potje ijshockey. In 2023 gaan ze hier samen met Courchevel de wereldkampioenschappen skiën organiseren, lees ik. Leuk, maar lang niet zo leuk als deze aankomst bergop. Ik heb er zin in. Waar ik dan weer geen zin in heb is de start van de volgende rit, die gaat hier in Méribel van start. Gaat het me lukken om nog wat over dit gat te vertellen? Grote bang.



In Grenoble wordt het overdag 30 graden, geen kans op regen en totaal geen wind. In Méribel is het iets minder warm, 20 graden in het skiresort. Het zou daar 's middags kunnen gaan regenen, dat zou de rit nog een stukje zwaarder maken. Weinig wind, dat lijkt me dan weer mooi meegenomen. Zelfs wat kans op onweer, volgens andere bronnen. Dat zou geen feest zijn, met die open vlakte richting de top in het achterhoofd. Laten we hopen dat het gewoon droog blijft, is voor iedereen bezig. Regen zou overigens in het voordeel zijn van Pogacar, dat is echt helemaal zijn ding. De ontwikkelingen van het weer en de koers kunnen we volgen vanaf 12:15. Na een neutralisatie van een kwartier verlaten we Grenoble en gaan we op weg naar de Col de la Loze. Eurosport is er meteen bij, uiteraard. De Belg is er voor de gelegenheid ook integraal bij, eerst op Canvas. Na het onvermijdelijke nieuws kunnen we zappen naar Sporza. Als u graag naar de onkunde van Stef, Maarten en Joris wilt luisteren moet u bij NPO2 zijn. Algemene beschouwingen op NPO1, ofzo. Vanaf 12:25 inschakelen, net voor het eind van de neutralisatie dus. De rit zal vermoedelijk ergens tussen 17:05 en 17:39 eindigen. De laatste renners zijn waarschijnlijk niet voor het donker binnen.



Best een ingewikkelde rit om te voorspellen, naar mijn bescheiden mening. Ik heb zomaar het vermoeden dat Jumbo er prima mee kan leven als er tijdens deze rit een kopgroepje met de zege gaat lopen. Dan zijn de bonificaties weer mooi weg, scheelt alweer een beetje gezeik. Dan is het vervolgens de vraag welke andere ploeg wil controleren. Ja, geen enkele dus. UAE zal vast willen, maar met dat beperkte materiaal kan dat amper. Tony Martin of Marco Marcato, het is nogal een verschil. De andere kant van de medaille is dan wel weer dat we door de vlakke aanloop waarschijnlijk een kansloos groepje krijgen. Die arme zielen moeten dan ook nog over de Madeleine en de Col de la Loze zien te geraken. De Col de la Loze is dus alleen al meer dan een uur klimmen, je hebt dus aan de voet aardig wat minuten nodig. Derhalve kan het uiteindelijk best uitdraaien op een rit voor de klassementsrenners. Eigenlijk moet dat ook wel, want dit is de laatste aankomst bergop. Goed, de tijdrit komt aan op La Planche des Belles Filles, maar dat bedoelen we natuurlijk niet. Omdat het de laatste aankomst bergop is en omdat hier duidelijk moet worden wie de Tour gaat winnen ga ik toch maar voor de klassementsmannen. Hoewel het nog steeds prima voor de vluchters zou kunnen zijn, zou ik wel voor gaan als ik Jumbo was. Ook omdat ze in het peloton nogal ontevreden zijn. 'We gaan niet meer in de vlucht want Jumbo haalt ons toch wel terug.' Wat dat betreft hebben de gele mannen gisteren weer wat punten gescoord, goed gedaan. De andere dagen reed Jumbo blijkbaar zo hard dat er amper tijd was om te pissen. Zou ik nu niet doen, met het oog op Pogacar zou ik toch maar proberen m'n mannen zo lang mogelijk bij elkaar te houden. Zorg er maar voor dat Roglic op de Col de la Loze nog over al z'n troepen beschikt. De laatste kilometers zal het sowieso ieder voor zich worden en daar kunnen de verschillen flink oplopen, maar je moet hem op z'n minst afzetten in Méribel. Nouja, goed, we gaan het meemaken. Een showdown tussen de Slovenen ligt toch wel heel erg voor de hand.
1. Pogacar. Laat ik toch maar meegaan met het sentiment. Veel beter, die Pogacar. Pakt hier gewoon een minuut, minstens. Al zullen we waarschijnlijk wel lang moeten wachten. Tadej heeft zelf al aangegeven dat het geen zin heeft om vroeg aan te vallen. De Col de la Loze is zo lang en zo lastig dat je een flinke pandoering kunt krijgen als je te vroeg met je krachten gaat smijten. Het zal van de laatste vier kilometer gaan komen, vrees ik. Denk eigenlijk weer een sprintje op het eind, tenzij we inderdaad onweer krijgen. Dan wint ie zeker. Tenzij het voor de vluchters is, wat ik nog steeds waarschijnlijk acht.
2. Roglic. Sloveentjes runnen de show. Enige geruststelling voor mensen die eventueel een hekel aan Slovenië zouden hebben: Dit is het wel. Er komt verder niets aan, voorlopig althans. Roglic kan deze klim wel dromen, dat lijkt me alvast een voordeel. Het is zo lastig en vooral zo onregelmatig dat een beetje kennis geen overbodige luxe is. Voor ons als kijker waarschijnlijk wel weer nadelig, deze man gaat zich dus niet zomaar opblazen. Weet precies wat ie moet doen, en dat is vooral niet aanvallen. Slim. Enerverend allerminst.
3. Porte. Ik ga hem eindelijk een keer noemen, vooral zodat hij dan gaat kraken. Jammer Richie.
4. Lopez. We begeven ons nu op het terrein van de Colombianen, dik boven de 2000 meter. Dit had de rit van Bernal en Quintana moeten zijn, maar dat feest gaat mooi niet door. Dan moet het maar van Lopez komen. Al weet ik niet of dit echt een klim voor hem is, hij is vaak toch meer van het lopende werk. Enfin, weinig andere opties. Ja, Uran, maar die is zo onzichtbaar dat ik hem zeker niet ga noemen. Zubeldia zou trots zijn.
5. Landa. Mikel stelt me een beetje teleur. Nog geen aanval gezien. Ligt ook wel aan Jumbo, die rijden te hard. Hij zit meestal ook wel op z'n limiet, dus eigenlijk kunnen we het hem niet kwalijk nemen. Toch te weinig buiten kunnen trainen waarschijnlijk, die lockdown heeft echt wel effect op de renners. Het laatste procentje mist. Derhalve wel de morele winnaar natuurlijk, zonder lockdown was hij niet te stoppen geweest.

Tot slot wil ik graag afsluiten met de volgende vraag: Kan dit?

Vino is vandaag jarig, Lopez gaat vliegen.