Muziek die goed begint, maar...

quote:

Op maandag 15 februari 2021 19:27 schreef Treinhomo het volgende:

[..]

Als de zang begint zijn ze me kwijt.

Maar die raggarap is geweldig

Ik kan zo even niet een direct voorbeeld vinden maar op spotify geregeld eens een plaatje gehad dat best lekker begint met een stuk akkoestische ritmegitaar over de twee stereokanalen en dat je dan drums en bassline verwacht... die er helemaal nooit komen.

Dat er ipv dat alles er iemand komt die er zeer lauw overheen gaat lopen zingen tot het einde van het lied.

Zojuist gehoord. Blij verrast van de toch best smaakvolle eerste helft, en nog meer toen ik zag dat het niet uit een van de standaard leuke muziektijdperken kwam.

Toen kwam de tweede helft, en veranderde het in een soort van pompeuze nu-metal. Nee, het is hem toch niet.

quote:

Op donderdag 13 augustus 2020 05:35 schreef Eightyone het volgende:
Weer ontopic - In eerdergenoemde Franse house-categorie zijn Superfunk - Lucky star en Modjo - Lady van die nummers die in eerste instantie wel iets aardigs hebben, maar die uiteindelijk vooral (weliswaar aangenaam) behang blijven.

Van Modjo ligt Chillin' me btw behoorlijk goed.

Er is trouwens nog een nummer, weer niet helemaal ontopic maar toch, waar qua opzet wat mee aan de hand is. Ook eentje van The Bangles, maar dan Hazy shade of winter. Dat is een vreemde combinatie van niet-gelukte elementen (die weke zangpartijen, waar het nummer al mee begint - trek die scheur eens wat meer open, en die kerstbelletjes) en hele fijne (de gitaarstukken).

Deze lees ik terug: ik vind hazy shade of winter inderdaad een vrij rommelige cover. Alsof ze het origineel niet goed in kunnen passen. Dat origineel is wel een persoonlijke favoriet.

Ik moet zelf erg denken aan ‘You'll Be In My Heart’ van Phil Collins.

Ikzelf ben eigenlijk nooit echt zo'n fan van de stem van Phil Collins, want ik vind altijd dat deze stem zo zijig klinkt. Maar bij het nummer ‘You'll Be In My Heart’ vind ik altijd dat de opbouw aan het begin heel erg mooi klinkt!
Het nummer klinkt aan het begin mooi, maar wanneer de zanger voor de eerste maal zingt “You'll Be In My Heart.....” dan houdt het voor mij helemaal op. Van de sfeer die aan het begin opgebouwd werd, is dan plots niks meer over!


Verder vind ik bij ‘Boulevard Of Broken Dreams’ van Greenday het begin ook ijzersterk maar het refrein vind ik eigenlijk niet heel bijzonder.



[ Bericht 0% gewijzigd door ReizigerZonderDoel op 30-11-2021 17:57:51 ]

In het algemeen zijn er, vind ik, vooral in de metal-hoek een heleboel nummers die een prachtige opbouw hebben maar genadeloos afgaan als de intro over is en de "zang" begint. Vroeger luisterde ik veel meer metal, maar nu zet ik het vaak na de intro al uit of ik spoel snel door naar de solo's, mocht ik in een nostalgische bui zijn.

Ik heb dat onder andere met:

Wallace Collection - Daydream, begint lekker... maar vanaf 2:10 ongeveer wordt het mij wat te zweverig allemaal...

The Animals - Around & Around, na een minuut is het wel opeens erg rock & roll achtig, wat ik dus totaal niet bij The Animals vind passen. Overigens Eric Burdon, echt een geweldige stem altijd. Eén van de meest herkenbare zangers ooit.

The Turtles - Elenore, begint als een lovesong, redelijk smooth... en dan vanaf 34 seconden wordt het opeens erg 'happy' allemaal. Beetje te blij...

En als we het dan toch over happy hebben... van dezelfde groep uiteraard de klassieker Happy Together, zelfde principe, vanaf het begin lijkt het sterk op een smooth liefdesnummer, maar dan vanaf 40 seconden wordt het ook weer erg blij allemaal... terwijl ik het 'tragischer klinkende' stuk zoveel beter vind.

Ik weet het, de Turtles zijn wereldberoemd geworden met het maken van zulke muziek, alleen ik vind het elke keer toch teleurstellend hoe de nummers ontwikkelen naarmate ze vorderen.

quote:

Op vrijdag 18 september 2020 14:39 schreef Geluiden het volgende:

Napalm Death - You Suffer