quote:
Op vrijdag 14 augustus 2020 07:27 schreef Uhmmpie het volgende:[..]
Ik ga er voor het gemak maar vanuit dat mensen zoiets vertellen omdat ze het willen vertellen.
Wij hadden ooit wat noemden een auti-poes.
Was stelselmatig als mini-kitten geschopt door de eigenaar..
Kittens zijn met een week of 3 uit huis gehaald door een asiel medewerker. (Dat doet vermoeden dat het echt nogal erg was.. want tja.. ze waren echt veel te klein)
Bijgezet bij een moederpoes in het asiel waar ze dus netjes door zijn opgevoed tot ze daadwerkelijk een huisje mochten krijgen.
Goede vriendin van mijn ex nam 2 van die kittens mee. Eentje hield ze zelf.. de ander kregen wij.
Haar kitten kon je alles mee doen.. staart, oren trekken.. verzin het. Ze had een kleuter en dat kind zat continu met dat beestje te klieren en het was helemaal prima. Kwam bij iedereen aandacht halen en op schoot.
Die van mijn ex echter.. denk dat het een jaar heeft geduurd voor ze stelselmatig bij ons op de bank durfde te liggen... daarvoor kwam ze af en toe snuffen en heel soms ineens toch even bij je liggen.
Sterilisatie zo lang mogelijk uitgesteld omdat ze vreemden al helemaal niet kon handelen.
Toen was ze bijna anderhalf (kon niet naar buiten.. dus was niet erg.. tot ze op gegeven moment heel de zomer krols was met steeds 2 dagen ertussen.. toen was het wel tijd)
Dierenarts gewaarschuwd.. geen enkel probleem hij had wel ervaring met straatkatten.
Bij het ophalen... een heleboel complimenten dat er toch mensen waren die voor “zo’n kat” wilden zorgen.
Gelukkig was ze bij ons liever... en wij kenden natuurlijk de gebruiksaanwijzing.
(Geen snelle voetbewegingen als ze in de buurt was, bepaalde plekken niet aaien.. dat soort dingen en vooral.. lekker dr gang laten gaan)
Pas toen ik dochterlief elke avond ging voorlezen kwam het eigenlijk echt goed. Dat deed ik op de grond met dochterlief erbij natuurlijk.
En dan kwam ze erbij liggen.. eerst in de deuropening.. en steeds dichterbij.
Heb ik in het begin met poes ook gedaan... maar nu was er veel meer vertrouwen
En ineens hadden we een superaanhankelijke schootkat
(Later als er iemand op de kat paste... is het meer dan eens voorgekomen dat diegene dacht dat we 1 ipv 2 katten hadden en dat diegene dr gewoon letterlijk niet gezien heeft)
Ja daar heb je wel gelijk in, sinds mijn moeder overleden is... kan ik mijn belevenissen met mijn katten veel minder kwijt. Mijn moeder wilde graag over de kattenstreken horen, en ik had verhalen genoeg. Maar nu moet ik het doseren, de grappigste of de meest vertederende verhalen vertellen... maar daarbij blijft het bij, bij de familie.
En op Fok natuurlijk wat ervaring delen, waarvan ik hoop dat anderen er iets aan hebben.
Bah, wat een minkukels zijn er toch ook, een weerloze kitten mishandelen. Ik ben blij dat jullie haar hebben opgevangen.
Ja het duurt soms lang voordat je het vertrouwen van een kat hebt gewonnen. En daarvoor moet je inderdaad de "gebruiksaanwijzing" van de kat leren kennen.
Hahaha, jouw laatste zin komt me zo bekend voor... Toen het uit was met mijn toenmalige vriendin moest ik noodgedwongen weer bij mijn ouders intrekken (op mijn 40e, the horror, the horror). Ruim 2 maanden later gingen we op een zonvakantie in Egypte tijdens de kerst periode.
De buren zouden wel voor mijn eerste kater zorgen. Nou, ze hebben hem wel gezien, maar meneer liet zich niet aaien.
Later toen ik weer in een huurwoning zat, kwam er een poes aangelopen amper 3 maand oud. Echt heel schichtig, maar wel reuze blij dat ze ergens eten kreeg. Mij vertrouwde ze direct, maar als de deurbel ging, of de telefoon... dan schoot ze in paniek onder mijn bed.
Maar goed, kreeg uiteindelijk ook een nestje van 3 katers, een daarvan heb ik gehouden. En die is net zo bang als haar moeder (die inmiddels overleden is). Als ik nu op vakantie ben, en mijn broertje en zijn familie komen ze voeren... dan zien ze hem inderdaad niet eens. Daarom moest ik zo lachen wat jij over jouw kat schreef.
Maar in een opzicht is meneer niet bang... niet voor andere katten. Het brekebeentje van vroeger, is echt een Alfa mannetje geworden. En zijn vechtkunsten? Ik heb dit nog nooit bij een andere kat zo gezien. Soms lijkt het alsof hij op 2 of meer plaatsen tegelijkertijd is (ja letterlijk). Het lijkt wel op Capoeira, de bekende Braziliaanse vechtdans.
Ik moet nog eens een filmcamera kopen om dit op te nemen, want dit geloofd bijna niemand.
Maar weet je wat de band met mijn katten ook versterkt (of had ik dit al verteld)?
Dat ik met elke kat die hier sinds kort is, even een blokje om ga wandelen. Gewoon in het tempo van de kat.
Even de geuren van de omgeving opnemen, terwijl hij beschermd door mijn aanwezigheid ook de direct omgeving even kan leren kennen. En dat ben ik blijven doen, ik heb nu 5 katten en meestal gaan er minimaal 4 wel met mij mee, soms alle 5... en soms sluiten er zelfs buurtkatten aan bij dit rondje van nog geen 200 meter.
En hoe ik me dan voel, al die katten die achter me aanlopen (de meeste met hun staartjes blij omhoog)?
Nou veel gelukkiger kun je mij bijna niet krijgen.