Ik krijg daar opmerkingen over van het allerzachtste (van een vrijwilligster in een dierenasiel) "dat is goed zo, neem ook dan geen huisdier, want zo'n beestje zou doodongelukkig bij je worden en jij ook" tot het allerhardste: "jij hoort in een psychiatrische inrichting thuis".
Ik krijg veel meer harde opmerkingen dan de wat zachtere. Ik zorg voor de kat van mijn buren als ze op vakantie zijn, en dat waarderen ze erg. Ik vind het wel grappig, ik kom mijn belofte na dat ik naast het watertje en het etentje geven ik ook even bij de kat zit achter de tv, dat ze even op mijn schoot kan zitten. De buren zetten zelfs wat bier voor me in de koelkast. Gaat hartstikke goed.
Maar zelf hou ik er niet van om een kat of hond in huis te hebben. Allemaal haren en je moet er op tijd uit, ik heb daar totaal geen zin in. En mensen vinden dat raar. En dan zie ik bij vergaderingen op het computerscherm dat katten over het toetsenbord lopen van collega's. Dat is hartstikke schattig? Ik moet er niet aan denken. En nu voel ik me schuldig, dat ik die gevoelens niet heb. Ik denk dat er psychisch iets mis met me is, en ik maak me zorgen. Net zoals ik niet van kinderen houd. Dat gegil en geren door de supermarkt....
Ik vind dat verschrikkelijk.
Wel ben ik een groot tegenstander van de bio-industrie, want dieren hebben mensenrechten, vind ik. Ik doneer ook aan dierenorganisaties die ervoor zorgen dat dieren een beter leven krijgen. Ja, ik hou van een lekker stukje vlees op mijn bord, maar ik baal er verschrikkelijk van als een varken of een koe zo'n kloteleven heeft gehad en op een rotmanier dood gaat. Dus ik koop biologisch en bij de landwinkel (kreeg ik een opmerking van: "wie bewijst dat die dieren wel een goed leven hebben gehad?" Ja dat is een goeie).
Ik zit er enorm mee. Dan zeggen ze: doet het je helemaal niks als zo'n hond je met zielige ogen aankijkt?
Nou, zielige ogen zie ik weinig. En als ik iemand met een hond of een kat zie denk ik maar een ding: Veel plezier, maar niet voor mij.
Ik heb soms een vriendin en die zeggen dit. Het ergste was een keer een vriendin die nam een grote bullebak mee en alles zat onder de haren. Ik was strontchagrijnig, en dan krijg je ruzie, krijg je dit soort dingen te horen. Dan loop ik me te ergeren en ik krijg reacties van "maar vind je hem niet lief dan?"quote:Op zondag 21 juni 2020 17:34 schreef Chia het volgende:
Ik heb ook geen huisdieren, maar heb hier nooit mee te maken.
Hij zal best lief zijn, dat zal best, maar als ik na drie keer stofzuigen de haren nog niet uit mijn meubels heb en mijn kleren, dan heb ik er gewoon de pest in.
Dus ik riep: die hond eruit of ik eruit. Krijg je als reactie: "Joh, jij moet eens een keer naar de dokter"
Je hoeft je daar niet voor te verantwoorden.
Als ze zulke vragen stellen kun jij terugvragen: "vind je het niet smerig dat alles telkens onder de haren zit?"
En honden/katten die steeds langs de salontafel lopen waar eten en drinken op staat
Vind je verder ook helemaal niet raar klinken, hoor. Het is niet dat je een dierenhater bent of een psycho die geniet van dierenleed. Zou alleen niet nog een keer gaan daten met mensen die een hond hebben (die overal mee naartoe moet) als ik jou was, of in het algemeen van iemand eisen dat ze hun dier wegdoen.
En jij denkt niet dat dit meer iets zegt over die vriendinnen dan over jou? (oké, wel over jouw partnerkeuze)quote:
[..]
Ik heb soms een vriendin en die zeggen dit. Het ergste was een keer een vriendin die nam een grote bullebak mee en alles zat onder de haren. Ik was strontchagrijnig, en dan krijg je ruzie, krijg je dit soort dingen te horen. Dan loop ik me te ergeren en ik krijg reacties van "maar vind je hem niet lief dan?"
Hij zal best lief zijn, dat zal best, maar als ik na drie keer stofzuigen de haren nog niet uit mijn meubels heb en mijn kleren, dan heb ik er gewoon de pest in.
Dus ik riep: die hond eruit of ik eruit. Krijg je als reactie: "Joh, jij moet eens een keer naar de dokter"
Heb daar meer respect voor dan voor mensen die dieren nemen en daar dan onverschillig mee omgaan.
Zolang je ze ook geen pijn doet maar daar ga ik vanuit aangezien je op een dier passen wel prima vind.
Zou ik zelf een relatie willen met iemand willen die huisdieren niet kan ik waarderen...? Nee, dat niet. Ik kan me geen leven kunnen voorstellen zonder huisdieren en zou nooit een huisdier nemen als mijn partner daar niet achter zou staan. Dus dan wel liever iemand die wel net als ik huisdieren wil houden.
Maar zijn vast genoeg mensen die er net zo instaan als jij hoor.
Die verantwoordelijkheid vind ik ook maar kut. Katten zijn nog makkelijk, maar honden, daar moet je gewoon met zonsopgang mee naar buiten, moet je ook maar willen zeg.
Echt niks van aantrekken, huisdieren zijn superleuk, maar op een afstandje wel net zo makkelijk. Mensen die vinden dat er wat mis met je is, die hebben gewoon geen leven ofzo, de moeite dat je er een ander op aanspreekt, dan zit er gewoon iets niet goed in je hersenpan.
Dit dan maar als post. Het enige wat nog mag blijkbaarquote:
Ik heb ook geen huisdieren, maar heb hier nooit mee te maken.
Ik heb vroeger in relaties wel eens honden en katten gehad. Leuke beesten hoor, maar ik heb er gewoon geen zin in om van alles en nog wat er omheen te organiseren. Kat vangt een vogel, wordt de kat weer gemept door vriendinlief, de kattebak stinkt een uur in de wind, hond moet er in de lunchpauze uit (dat is nogal wat als je allebei van een aardige afstand van je werk woont), je kleren zitten altijd onder de hondeharen, de meubels gaan eraan.
Dan kunnen ze allemaal wel zo lief zijn, maar ik heb daar gewoon geen zin in.
Mooi hoe je de allerhardste opmerking later in je verhaal zelf nog even begrijpelijk maakt.quote:
Ik ben een vrijgezel en ik heb geen huisdieren. Ik word daarover wel eens gevraagd. Heb je geen kat of een hond? Nee, die heb ik niet. Ik heb daar ook helemaal geen zin in. Ik heb mijn huis netjes op orde, ik heb het druk met mijn werk en een huisdier is dan een blok aan mijn been. Het doet me ook helemaal niets. Ik ben nu eenmaal eerlijk, wat moet ik nou met een hond of een kat?
Ik krijg daar opmerkingen over van het allerzachtste (van een vrijwilligster in een dierenasiel) "dat is goed zo, neem ook dan geen huisdier, want zo'n beestje zou doodongelukkig bij je worden en jij ook" tot het allerhardste: "jij hoort in een psychiatrische inrichting thuis".
Ik krijg veel meer harde opmerkingen dan de wat zachtere. Ik zorg voor de kat van mijn buren als ze op vakantie zijn, en dat waarderen ze erg. Ik vind het wel grappig, ik kom mijn belofte na dat ik naast het watertje en het etentje geven ik ook even bij de kat zit achter de tv, dat ze even op mijn schoot kan zitten. De buren zetten zelfs wat bier voor me in de koelkast. Gaat hartstikke goed.
Maar zelf hou ik er niet van om een kat of hond in huis te hebben. Allemaal haren en je moet er op tijd uit, ik heb daar totaal geen zin in. En mensen vinden dat raar. En dan zie ik bij vergaderingen op het computerscherm dat katten over het toetsenbord lopen van collega's. Dat is hartstikke schattig? Ik moet er niet aan denken. En nu voel ik me schuldig, dat ik die gevoelens niet heb. Ik denk dat er psychisch iets mis met me is, en ik maak me zorgen. Net zoals ik niet van kinderen houd. Dat gegil en geren door de supermarkt....
Ik vind dat verschrikkelijk.
Wel ben ik een groot tegenstander van de bio-industrie, want dieren hebben mensenrechten, vind ik. Ik doneer ook aan dierenorganisaties die ervoor zorgen dat dieren een beter leven krijgen. Ja, ik hou van een lekker stukje vlees op mijn bord, maar ik baal er verschrikkelijk van als een varken of een koe zo'n kloteleven heeft gehad en op een rotmanier dood gaat. Dus ik koop biologisch en bij de landwinkel (kreeg ik een opmerking van: "wie bewijst dat die dieren wel een goed leven hebben gehad?" Ja dat is een goeie).
Ik zit er enorm mee. Dan zeggen ze: doet het je helemaal niks als zo'n hond je met zielige ogen aankijkt?
Nou, zielige ogen zie ik weinig. En als ik iemand met een hond of een kat zie denk ik maar een ding: Veel plezier, maar niet voor mij.
De meeste mensen die ik ken hebben geen dieren. Ik zie daar niets abnormaals in eigenlijk.
Ik denk dat er een ex eens een keer een zo rot mogelijke opmerking heeft willen maken naar jou. Dat is blijkbaar gelukt. Til er niet zo zwaar aan.
Je bent echt niet de enigequote:
Nou, jutezakken, dat vind ik echt te ver gaan. Ik zit er alleen mee dat ik het gevoel heb dat ik de enige ben die gewoon er niets aan vindt om honden en katten te houden. Als ik de opmerkingen in mjin omgeving hoor ben ik daar een uitzondering in, en dat baart me zorgen (over mezelf).
Ik heb vroeger in relaties wel eens honden en katten gehad. Leuke beesten hoor, maar ik heb er gewoon geen zin in om van alles en nog wat er omheen te organiseren. Kat vangt een vogel, wordt de kat weer gemept door vriendinlief, de kattebak stinkt een uur in de wind, hond moet er in de lunchpauze uit (dat is nogal wat als je allebei van een aardige afstand van je werk woont), je kleren zitten altijd onder de hondeharen, de meubels gaan eraan.
Dan kunnen ze allemaal wel zo lief zijn, maar ik heb daar gewoon geen zin in.
Dit.quote:
Ik ken zelfs best wat mensen met huisdieren die geen huisdier meer zouden willen als de oude zijn overleden. Allemaal om verschillende redenen: uitlaten is best wat werk, gedoe als je op vakantie of een lange dag weg wil, viezigheid in huis, enz. En het is niet dat ze zich er op hebben verkeken na de aanschaf van een dier. De meesten zijn dierenliefhebbers, maar hebben het na jaren en verschillende dieren wel gehad.
De opmerkingen die je te horen krijgt vind ik dan wel weer abnormaal en dat zou ik die mensen kwalijk nemen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Sumppi op 21-06-2020 21:56:04 ]
Dat valt zelfs bij de grootste dierenliefhebber in de smaak.
Dat ik feitelijk de meeste huisdieren gewoon vies vindt, hoeft niemand te weten.
Ben jij dit ?quote:Op zondag 21 juni 2020 17:53 schreef halfway het volgende:
Ik hou van honden maar katten mogen allemaal de container in.
