Draai hier alle platen in je platenkast #18 (Van A tot Z)

Heb nooit gecheckt of mijn artwork gebleekt is

BBCD68



Nog geen jaar na zijn debut kwam Everlast met zijn tweede plaat, eat at whitey's. Het is eigenlijk allemaal van hetzelfde laken een pak, een beetje bluesy liedjes die randjes van hip-hop aanraken. Op deze plaat doen er wat mensen mee zoals santana, Rhazel, Cee-lo etc. Opzich best wel leuke kabbelende plaatjes maar niet iets wat ik snel weer zou opzetten.


coffee, toffee, love me, of me, above me, monkey, junky rijmen mensen

[ Bericht 23% gewijzigd door Bosbeetle op 08-06-2020 13:58:10 ]

Ik vond die eerste Everlast best aardig en heb hem toen ook live gezien, maar daarna nooit meer gehoord.

bazbo cd0176: Adrian Belew - e



Whoa! Meesterlijke plaat van de Adrian Belew Power Trio, dat naast de giertarist (op deze plaat) bestaat uit de lieflijke Julie Slick op monsterbas en haar broer Eric Slick op drums. Vijf stukken op dit album: waaronder a, b, c, en het titelnummer. Daarnaast ook d. Heerlijk scheurende en instrumentale rockstukken die heel wat complexer in elkander steken dan ze op het eerste gehoor doen. Belew legt met zijn gitaar allerlei loops neer, waaroverheen zijn trio dan vijelijk wegragt. Het geheel heeft veel weg van King Crimson tijdens The Power To Believe, maar Belew legt er vooral ook zijn eigen creatieve stempel op. Toen ik The Power Trio in deze bezetting enkele stukken van de plaat hoorde spelen op 29 oktober 2008 in Den Haag, was e nog niet eens verschenen, dat gebeurde pas in 2009; toch duurde het nog tot 5 juli 2014 voordat ik de plaat wist te bemachtigen (tijdens Zappanale, waar The Power Trio - onderdeel van The King Crimson ProjeKCt - speelde).. Potjandosie, wat is dit een lekkere headbangplaat.


Geen losse stukken van de plaat te vinden op YT, maar wel een opname van mijzelf:

BBCD69



Hey there's a nuclear war at the dancefloor Deze cd kocht ik op lowlands 2003 daar ging hij een draagbare radio in en hop op repeat. Wat leuke show was dat op Lowlands maar wat een ontzettende catchy foute nummers staan op deze plaat zeg. Van Danger! high voltage naar de gaybar (wat misschien wel het minst leuke nummer op de plaat is) naar naked pictures or your mother naar improper dancing door de dance commander. Eén en al goud op deze cd Ik luister hem te weinig
Grappig genoeg voelt deze plaat ook weinig gimmicky terwijl de cds hierna van electric six toch een stuk minder bevlogen zijn ofzo, allemaal wat overdreverer, dit is eigenlijkgewoon een goede rock/dansvloer cd.




[ Bericht 2% gewijzigd door Bosbeetle op 08-06-2020 16:08:23 ]

BBCD70



And now for something completly different, vanity of vanities is een tribute album voor Conny Converse uitgebracht op Tzadik met daarop nummers van Conny Converse gespeeld door o.a. Martha Wainwright, Jesse Harris, Elysian Fields, Mike Patton & Alain Johannes, Laurie Anderson, Big Thief met Jeff tweedy, Kessika Kenney, Karen O en nog wat anderen. Best wel bekende namen behalve Conny Coverse zelf En daar zit hem de spanning van deze plaat, Conny Converse is een vrouw die op school ontzettend slim was maar besloot na high school om een soort singer songwriter te worden (in een tijd dat die term nog niet bestond) we hebben het over de jaren 50. Conny heeft muziek gemaakt tussen 1950 en 1960 maar het sloeg nooit aan, ze is ook journalist geweest, om in 74 een briefje te schrijven ik wens geen contact meer met de wereld om vervolgens te verdwijnen, ze schijnt overleden te zijn maar geen idee wanneer. Haar muziek is om en nabij 2000 herontdekt en blijken eigenlijk hele gave voorbeelden te zijn van singer songwriter nummers die heel erg in het nu passen, kritiek die ze in haar tijd kreeg dat het allemaal nogal botjes was niet echt poetisch en veel te persoonlijk zijn nu juist zaken waarnaar men opzoek is. Dit is een collectie pakkende liedjes met een bijzonder verhaal daarom staat hij hier in de kast, eigenlijk moet ik nog een keer een cdtje van Conny zelf aanschaffen. Trouwens zit er bij deze cd ook een essay over Conny waar ik veel van deze info vandaan heb, erg leuk voor de muziek liefhebber

Daarom in YT een liedje van Conny zelf:

BBCD71



Klassiekertje hoor in de bosbeetle muziek geschiedenis, deze plaat en de nummers hierop maar ook op het album hiervoor (die ik niet eens heb rare ontbrekende in mijn patton collectie). Ik denk dat ik epic kende van MTV maar ik heb ook een verzamel album waar epic op staat, en faith no more kwam wel eens voorbij op de radio vooral met easy, en op de tv met rare clipjes (I started a dream). Maar het raakte gelijk een snaar, en toen kwam deze cd in huis ongeveer tegelijk met een album van primus en iets later mr. bungle die drie bands haalden mijn hele muziekwereld overhoop er zat vanalles in wat ik leuk vond aan gabber, agressieve stukjes, gave zanglijnen, rare geluiden vreemde overgangen alleen dan zoveel beter dan ik ooit gehoord had!! en dan nog zoveel meer kerkorgels, cheerleaders, vieze oude mannetjes in een RV. Geweldig goed gezongen in verschillende zangstijlen. Ja wat kan ik er nog meer van zeggen inmiddels wel ontzettend grijsgedraaid maar man man man man wat een plaat is dit!


Alleen deze vier openingsnummers al zeg kan net zo goed de rest van de plaat er ook neerzetten.

bazbo cd0177: Adrian Belew - Live at Rockpalast



Leuke set. Een cd met een dvd'tje van het concert dat Belew met zijn Power Trio speelde op 3 november 2008 in Leverkusen. De setlijst is een verkorte versie van dat wat ik vier dagen daarvoor in Het Paard van Troje mocht zien. Op die setlijst prijken scheurstukken als Writing On The Wall, Ampersand, A Little Madness, en maar liefst drie Crimsonstukken: Dinosaur, Three Of A Perfect Pair en Thela Hun Ginjeet. Met vijfenvijftig minuten is het natuurlijk allemaal veel te kort. En waarom duurde het tot 2015 voordat het pas uitkwam? Op 26 november 2016 was het trouwens pas via mijn plaatselijke platenwinkel verkrijgbaar. Ik scheur nog even uit mijn dak. Lang leve de giertaar!

BBCD72



Voor de plaat king for a day hebben de mannen van faith no more trey pruance ingeschakeld, de gitarist van mr. bungle, en dat hoor je ook wel een beetje aan deze plaat. Het zit nogsteeds goed in elkaar maar heeft ook een beetje een soort chaos/rustig/chaos/rustig vibe. Iets wat niet persee heel erg mr. bungle is ofzo maar toch wel een manier is waarop dat in faith no more is overgebracht. Maakt het natuurlijk zeker geen slechte plaat en er staan ook zeker klassiekers op

bazbo cd0178: Bryan Beller - View



Wie is Bryan Beller nu weer? Hij bracht in 2003 dit album uit. Het staat vol met heavy metal/rock/prog/jazz/funk/weetikveelwatallemaal. Beller komt uit de stal van Mike Keneally (over helden gesproken) en speelt op ongeveer al diens platen (en dat zijn er nogal wat). Daarnaast is hij een deel van de Aristocrats en de begeleidingsband van Joe Satriani. Dat meneer Beller een aardig stukje basgitaar kan spelen, hoef ik dus niet uit te leggen. Zeker als je de stukken van deze plaat hoort, wordt dat duidelijk. Het is een soloplaat, maar de bas voert zeker niet de boventoon. Beller heeft dan ook een trits gasten uitgenodigd waar je u tegen zegt. Mike Keneally is natuurlijk van de partij, maar ook Joe Travers, Griff Peters, Rick Musallam, Toss Panos, Nick D'Virgilio en nog heel veel meer. Prijsnummers te over op deze plaat die ik kocht op 23 juli 2004.

BBCD72



De laatste plaat voor dat faith no more uit elkaar ging, om een paar jaar geleden weer bij elkaar te komen. Nogal bold om een album album of the year te noemen. Ook nog best wel een leuke plaat al draai ik hem niet zo vaak. Jammer dat ze toen stopten maar ze zijn goed terug gekomen En het heeft veel mike patton albums veroorzaakt hierna want mike wilde niet persee stoppen.

bazbo cd0179: Bryan Beller - Wednesday Night Live



The Baked Potato is een restaurant/concertzaal in Los Angeles, geliefd bij muzikanten in de regio. De ontspannen sfeer (de serveersters komen tijdens het concert je gepofte aardappel in het publiek brengen) en de prima geluidsapparatuur doen vele grootheden besluiten er op te treden, op te nemen of een concertfilm te maken. Mike Keneally is er kind aan huis. In de herfst van 2010 doet de Mike Keneally Band een tour rond de westkust van de Verenigde staten en in het voorprogramma staat de Bryan Beller Band. Het is exact dezelfde band, alleen wisselen Beller en Keneally van positie als frontman en mag Beller in zijn voorprogramma zijn eigen stukken spelen. Op 15 september van 2010 doet de 'It's The Same Band Tour' The Baked Potato aan en het resultaat mag er zijn. In vijftig minuten komen er zes hoogstaande progjazzrockstukken voorbij, vele van View. Ernaast nog twee bonustracks van twee eerdere tours (uit 2007 en 2009. Ik koop deze plaat op 19 juni 2011. Tegelijkertijd met dit album komt het concert van The Baked Potato ook op film/dvd uit. (Ook Keneally brengt zijn set van die avond uit op cd en dvd). Lekkere plaat, zeker!

bazbo cd0180: Bryan Beller - Scenes From The Flood



Vorig jaar waagde Beller zich aan een link project: de prog dubbelelpee. In de voetsporen van Tales From Topographic Oceans en The Lamb Lies Down On Broadway krijgen we hier een bijna apocalytisch verhaal (van de wereld na een (zond)vloed), maar dan geheel op z'n Bryan Bellers, krijgen we hier vier suites (ieder een plaatkant, maar ik heb 'm op cd), ieder weer onderverdeeld in vier of vijf korte stukken. De hoeveelheid van stijlen doet duizelen en we vallen van de ene atmosfeer in de andere. Van alles krijgen we hier voor onze kiezen: van verstilde pianoklanken tot furieuze metal, van robuuste rock tot jazzrockgepiel. Je zou denken dat het daardoor een allegaartje is, maar dat is geenszins het geval. Dit is een Bryan Beller-plaat en een heel mooie ook! Niet de minsten komen een bijdrage leveren: Mike Keneally (natuurlijk), Guthrie Govan, John Petrucci, Joe Satriani en vele vele anderen. Hoogtepunt is World Class, een soort wereldmuziekmetaljam. De plaat komt sinds 7 oktober 2019 zeer regelmatig uit de platenkast.

bazbo 0181: Bells Of Youth - BOY



Op 18 mei 2014 heb ik nog nooit van deze groep gehoord. Die middag spelen ze bij ons hier in het zo majestueuze Apeldoorn in het café van poptempel Gigant. Wat blijkt? Het zijn vijf getalenteerde jongedames die frisse popliederen maken en zojuist een plaat hebben utigebracht. Het is heel mooi weer en het vijftal speelt onder een partytent buiten op het terras. Leuk! Ik koop de plaat bij de dames en thuisgekomen blijken er in veertig minuten tijd twaalf pittige liedjes voorbij te komen. Alleraardigst. En dat dan ook nog uit Nederland. Na een week of wat komt de cd niet zo veel meer de kast uit, maar nu ik hem zo weer hoor moet ik zeggen dat ik er weer veertig minuten plezier aan beleef.

bazbo cd0182: Robert Berry - (A Soundtrack For) The Wheel Of Time



Robert Berry is een multi-instrumentalist en producer die vooral furore maakte in 1988, toen hij samen met Keith Emerson en Carl Palmer een plaat uitbracht onder de bandnaam 3. Daarvoor was hij vooral in eigen regio bekend met zijn progrockcoverband Hush. Bij de start van het progrocklabel Magna Carta kwam hij weer in beeld, ook voornamelijk als producer van allerlei bands. Op dit album uit 2001 mag hij zijn eigen muziek aan de wereld laten horen. Het is een conceptalbum met muziek geïnspireerd door de fantasyromans van Robert Jordan. Ik heb de boeken nooit gelezen, maar de muziek is beeldend genoeg. Filmische progfolkrock is wat Berry ons voorschotelt. Niet erg. Integendeel, bij vlagen zelfs erg stemmig. Lief Sorbye speelt alle mandolinepartijen, maar de rest verzorgt meneer Berry zelf. Ik kocht de plaat op 29 juni 2001 en dat is dus ook alweer negentien jaar geleden.

bazbo cd0183: Between The Buried And Me - Coma Ecliptic



Ergens in de zomer van 2015 lees ik een recensie van de op dat moment net verschenen plaat Coma Ecliptic door de Amerikaanse band Between The Buried And Me. De recensie is lyrisch en als ik op 10 augustus in een plaatselijke platenwinkel ben en de speciale editie van het album zie, koop ik hem. Zonder er iets van gehoord te hebben. De plaat begint voor mij veelbelovend met een atmosferisch pianostukje. Daarna komt het eerste echte nummer, waarin ik veel moois hoor. Instrumentaal staat het als een huis. Aanvankelijk zingt de zangert met een toegankelijke, heldere stem. Maar op eenderde begint hij ineens te krijsen en te growlen. Nu vind ik dat een keertje niet zo erg (praten we niet meer over), maar helaas komt het meerdere keren terug op de plaat. In bijna ieder nummer. Ik draai de plaat twee of drie keer en dan gaat hij de kast in en ik heb hem zo ongeveer nooit meer gedraaid. Nu dus weer wel. Ik ben geen progmetalfan, maar hoor dat er hier een goede band bezig is. Als de schreeuwstem er niet in zou zitten, zou ik 'm veel vaker draaien. Sterker nog: dan is het een fantastisch album! De mix van melodieus en beuken, van verstild en stevig, de mooie koortjes en instrumentatie: dat bevalt me wel. Het is de brulaap die mij doet afhaken en ik ben bang dat de plaat weer voor tijden de kast in gaat. Ik heb ook nog de speciale editie met een dvd erbij, die ik nog nimmer heb bekeken. De eerste twee YT-filmpjes hieronder zijn de eerste twee stukken van de plaat, dan weet je een beetje wat mij overkwam.

GCD049 Future Sound of London - Lifeforms



Weer een klassieker, met deze plaat (Hun 2e onder de naam FSOL), wilden de heren meer een landschap van geluid creëren. Nou dat is zeker gelukt, vanaf de eerste klanken lijkt het alsof je in een buitenaards/onderwater wereld binnenloopt, maar dan wel met PS2-graphics.

Verder speelt Robert Fripp nog gitaar op 1 nummer, en doen ze nog een cover van Klaus Schulze (@bazbo, let je op? )

Het meisje op de hoes heeft later nog een voetbalcariere bij Arsenal gehad (las ik net op wikipedia, qua sport-feitjes moet je niet bij mij zijn Ik moest googlen waar Arsenal weg komt)



[ Bericht 0% gewijzigd door Gehenna op 10-06-2020 12:00:13 ]

Lifeforms FSOL

bazbo cd0184: Big Big Train - The Difference Machine



Ik had twee collega's die helemaal lijp waren/zijn van Big Big Train. We wisselden altijd veel muziek uit, maar ik kwam er nooit toe om de muziek van deze band eens te beluisteren. Pas laat in 2015 hoorde ik voor het eerst eens iets en: ik was verkocht. Dit album komt uit 2007, het is al het vijfde van de groep (die in 1990 startte) en ik kocht het op 16 augustus 2016. In de band: Greg Spawton en Andy Pool. De zang is hier van Sean Filkins. Gasten zijn drummer Nick D'Virgilio en Dave Meros (van Spock's Beard) en Pete Trawavas (van Marillion). Melodieuze progrock van de degelijke en bijna pastorale soort, voornamelijk geschreven door Spawton, ook vandaag nog de aanjager van de band. Dit spul draai ik graag en vaak.

BBCD73



Nadat californication van the red hot chilli peppers uitkwam kwam er ook weer een solo album van john frusciante. Eerder had hij solo materiaal wat echt heel erg in zijn heroine periode zat, bijna syd barrett-esque. Ik heb het gevoel dat hij bij deze plaat dat een beetje probeerde te simuleren, het is niet de beste zanger maar toch is zijn zang erg passend bij deze muziek. De nummers zijn erg pakkend en eigenlijk best wel goed geproduceerd, het lijken mij teksten die gebaseerd zijn op slechte periodes in zijn leven maar hoe hij in de hoes afgebeeld staat is het duidelijk dat hij veeeeeel beter in zijn vel zit. Daardoor is het eigenlijk best een positief album. Ook zitten er een soort van tips in voor hemzelf wat een grappig gegeven is.

Hierna is hij behoorlijk productief geworden om vervolgens te minderen en te eindigen als breakcore artiest maar toch wel een ontzettend muzikaal persoon die John, mooie dingen gedaan hoopt dat hij ze blijft doen

En dan heb ik nog niets gezegd over wonderschoon gitaarspel natuurlijk want daar ligt duidelijk zijn kracht ook te horen op de instrumentaaltjes op dit album.

quote:

Op woensdag 10 juni 2020 13:17 schreef Bosbeetle het volgende:
BBCD73

[ afbeelding ]

Nadat californication van the red hot chilli peppers uitkwam kwam er ook weer een solo album van john frusciante. Eerder had hij solo materiaal wat echt heel erg in zijn heroine periode zat, bijna syd barrett-esque. Ik heb het gevoel dat hij bij deze plaat dat een beetje probeerde te simuleren, het is niet de beste zanger maar toch is zijn zang erg passend bij deze muziek. De nummers zijn erg pakkend en eigenlijk best wel goed geproduceerd, het lijken mij teksten die gebaseerd zijn op slechte periodes in zijn leven maar hoe hij in de hoes afgebeeld staat is het duidelijk dat hij veeeeeel beter in zijn vel zit. Daardoor is het eigenlijk best een positief album. Ook zitten er een soort van tips in voor hemzelf wat een grappig gegeven is.

Hierna is hij behoorlijk productief geworden om vervolgens te minderen en te eindigen als breakcore artiest maar toch wel een ontzettend muzikaal persoon die John, mooie dingen gedaan hoopt dat hij ze blijft doen

En dan heb ik nog niets gezegd over wonderschoon gitaarspel natuurlijk want daar ligt duidelijk zijn kracht ook te horen op de instrumentaaltjes op dit album.

John Frusciante - Going Inside

John Frusciante - Murderers

John Frusciante - Ramparts

Maar sowieso Frusciante =

bazbo cd0185: Big Big Train - The Underfall Yard



Met het toetreden van David Longdon en Nick D'Virgilio als vaste bandleden heeft BBT het definitieve geluid gekregen. The Underfall Yard is dan ook de eerste 'klassieke' BBT-plaat. Hij verschijnt in 2009 en ik koop 'm op 6 juni 2017. Er staan een paar grootse stukken op, waaronder Victoria Brickwork en het epische het titelnummer. Ieder stuk weet een prachtig verhaal te vertellen, veelal uit de Engelse geschiedenis. Wat een rijk geschakeerd geluid en wat een prachtig album, dit. En dan te bedenken dat de band dat geluid sindsdien nog verder weet te ontwikkelen en tot nog grotere hoogte weet te brengen.

GCD050 Future Sound of London - ISDN



In 1994 deed FSOL iets wat (zo ver ik weet) nog nooit gedaan was. Live je concert streamen via het internet, dit werd mogelijk dankzij de ISDN technologie waar dit album naar vernoemd is.

En het mag dan live zijn (wat niet te horen is), er staan zo ver ik weet alleen nieuwe nummers op

GCD051 Future Sound of London - Dead Cities



En de laatste die hier in de kast staat van FSOL. En met 70 minuten, de kortste van de drie Op deze een veel grootser geluid, met af en toe uitstapjes richting de 'big beat'. Heerlijk plaatje, klassieker uit die tijd.

Verder doet Max Richter nog even mee op een track of 2