Dominante schoonfamilie

Hoe gaan jullie om met een dominanten schoonfamilie die een hekel heeft aan jou door je schoonzus die iedereen om haar vingers weet te winden?

En vervolgens de schoonmoeder je partner emotioneel manipuleert en de rest van de familie ook? Wat resulteert in dat bij elk probleem, ze elkaar appen en je partner met z'n allen bombarderen per app en belletjes met dat ik fout ben en gestoord.

Zijn moeder appt zelfs via de vaders app en doet zich voor als hem (en komt voor haarzelf op), maar intimideert hem ook. Zijn hele familie met uitspraken als 'je bent niet meer welkom' als hij voor me opkomt... als ik racistische teksten en erg beledigende uitspraken en scheldpartijen krijg van zijn moeder.

[ Bericht 73% gewijzigd door Brenda94 op 07-04-2020 00:19:24 ]

Er is veel gebeurd. Ik ben altijd een open boek geweest en ben mezelf gebleven. Desondanks creeert zijn zus een beeld van mij, terwijl ze nooit moeite heeft gedaan om mij te leren kennen. Ik heb nooit willen geloven dat mensen 2 gezichten hebben en uit jaloezie kunnen reageren. Maar uiteindelijk heb ik dat wel ingezien. Ik heb ook altijd de waarheid gesproken, terwijl moeder en dochter liegen, verzinnen maar ook mijn woorden verdraaien. Ze hebben geen grip op emoties en denken ook niet na voor ze wat zeggen/doen. Ze hebben ook last van woede aanvallen en de rest van de familie (de mannen) doen alles om ze te pleasen (in mijn ogen door angst voor hun woede). Ze mogen geen eigen mening hebben.

Ik had contact verbroken toen ik een patroon zag in hun daden. Ondanks hun beschuldigingen van tafel geveegd te hebben met feiten die zo tegenstrijdig waren, bleef zijn moeder erop terugkomen tot nu toe als we contact hebben. Het zijn uitspraken als dat ik voor zijn geld bij hem ben, maar hem ook zou willen isoleren van vrienden en een wig drijven tussen hem en zijn zus...

Toen mijn partner en ik gingen samenwonen hebben we besproken dat ik weer contact met zijn familie zou hebben, omdat ik zag wat het met hem deed als we hun niet zouden betrekken. Ik heb wel gezegd dat zijn zus niet welkom was, want die heeft alles veroorzaakt, nooit contact met me opgenomen en alleen maar meer gestookt in mijn afwezigheid en heel familie tegen mij weten op te zetten. Toen mijn man haar dit vertelde was haar reactie: dan hebben wij geen band meer.

Ik had verwacht dat zij spijt en besef zou hebben en voor haar broertjes geluk dingen wilde oplossen. Maar het ging wederom om haar.
Ik had besloten geen gesprek over het verleden met zijn moeder aan te gaan en vooruit te kijken, omdat een gesprek met haar gewoon niet te doen is (het is ik en mijn dochter), want in haar ogen blijf ik fout. Ze heeft me in de tussentijd ook van alles gestuurd waaronder vreselijke teksten onder haar mans Fb account terwijl ze via haar eigen social media en mail wel wat netter blijft in haar woorden naar mij. Maar alles wat ik probeerde in herstel pogingen, het werkte niet door haar ego en trots.

Uiteindelijk heb ik geen contact en alles geblokkeerd op alle kanalen van zijn hele familie wat me rust heeft gegeven ipv angst. Want ze heeft op veel manieren contact gezocht waaronder via families account.

Ik had verwacht dat mijn man niet beïnvloedt zou raken door hun. Maar helaas gebeurt dat wel. Daarnaast is hij bang hun kwijt te raken maar ook mij. Hij heeft hun vaker aangesproken en zelfs gedreigd met contact te verbreken maar het interesseert ze niet want ze gaan gewoon door. Waarschijnlijk omdat ze weten dat ze hem onder de duim hebben en hij toch in contact met ze zal blijven. Ze intimideren hem door te zeggen dat hij niet meer welkom is, wat hem dan weer angst aanjaagt. Ze zijn ook altijd in paniek en paniek bij elkaar aan T zaaien en doen dat ook bij mijn partner.
Maar nu is mijn partner dus in goed contact weer met hun en ergens kwetst dat wel na alles. Ik gun hem het beste, en snap dat het zijn familie blijft maar ik maak me wel zorgen. Hij kwam vroeger voor me op en goed ook en nu is hij zo geïntimideerd dat hij alles maar tolereert doordat hij emotioneel gemanipuleerd wordt door een ‘bezorgde’ moeder. Het gaat ten koste van mij.

Ik kan een heel boek erover schrijven met wat er allemaal aan vooraf is gegaan en in de tussentijd is gebeurd maar dat is echt teveel. We houden van elkaar maar ik voel me toch duidelijk een tweede keuze sinds kort. En idd maak ik mij ook zorgen om de toekomst. Want als ik een kind krijg dan kan het ook idd de kant opgaan dat hij zijn familie voor laat gaan.

Ik kan er niet meer echt boven staan door al het gekwets en ben nu wel harder geworden. Ik heb ook een hekel gekregen aan hun maar vind ze meer zielig met hoe ze in het leven staan en mensen opzettelijk kwetsen omdat ik niet hun bloed heb... ik zag ze wel als mijn familie en vertrouwde hun enorm. Maar ik heb geleerd dat je idd naar iemands daden moet kijken ipv mooie woorden. Pfff ik ben het zo zat. Ik wil mijn partner zoals hij was, we waren zo gelukkig en ik mis de steun. Ik snap hem ook wel aan de ene kant, hij houdt van allebei (ook altijd hecht geweest, want ze hebben elkaar en ook genoeg goede tijden) en wilt niemand kwijt maar hij raakt me al kwijt en denkt van niet omdat ik nog steeds bij hem ben.

Praten met zijn zus die juist alles heeft veroorzaakt en bijna 2 jaar door ging met verpesten? Nee dat ga ik zeker niet doen. Zij geeft mij overal de schuld van en verdraait zaken zodat zij er als slachtoffer in zit en ik als dader terwijl het toch echt andersom is. Haar familie vindt dat ik haar moet vergeven en zegt dat zij nou eenmaal zo is dat zij nooit excuses zal maken, erg negatief is en ook nooit toenadering zal zoeken om het uit te praten. Ik heb vaker dingen laten gaan bij haar en zelfs een x excuses aangeboden voor het gevoel dat zij had dat ik mijn best niet deed voor haar en zij wel voor mij (wat niet zo was). Zij heeft nooit interesse in mij getoond noch moeite gedaan. Wat moet ik uit ene gesprek met haar verwachten?
Ze heeft ook geen lef, doet alles achter mijn rug en als ik een x voor haar sta omdat mijn man aangeeft dat ze wat te zeggen heeft tegen mij, ontkent ze het en loopt ze snel weg en legt de schuld bij hem neer dat hij zomaar dingen zegt ....

quote:

Op dinsdag 7 april 2020 14:08 schreef RM-rf het volgende:

[..]

waarom vind je het erg dat je man wel contact met zijn familie heeft?

Het is verder zijn familie en als hij wel contact wenst is dat zijn goed recht en zijn keuze.

Klopt, uiteindelijk bepaalt hij zelf wat zijn keuze is. Waar ik moeite mee heb is het stukje inlevingsvermogen van hem naar mij toe na alles wat er is gebeurd. Als je weet dat je partner enorm gekwetst is jaren lang, en je eigen keuzes niet gerespecteerd is en daarin geprobeerd is om dat kapot te maken voor je, waarom zou je dat dan accepteren en verder gaan alsof er niks is gebeurd? Het voelt alsof ze ervoor beloond worden en overal mee wegkomen.

quote:

Op dinsdag 7 april 2020 14:01 schreef Leandra het volgende:
De schuld waarvan? Waar gaat dit nou precies om?
En geloof me, ik weet van familie break-ups die echt om totaal achterlijke redenen begonnen zijn.

Ik heb wat specifiekere voorbeelden later in dit topic geschreven. Het zijn erge beschuldigingen gebaseerd op oordelen en aannames en geen feiten. De eerste paar x heb ik het laten gaan, ik dacht namelijk dat het wel zou stoppen omdat ze niks feitelijks had en mijn partner ook zei van dat het niks aan de waarheid veranderde. Maar ze bleef ermee komen bij elke ruzie of poging tot herstel. Ze wilt kennelijk perse dat ik het toegeef. Ik heb het idee dat ze dat wilt omdat ze wilt dat ik fout ben en niet haar dochter. Dus een mentaal iets, trots denk ik. Een keer schreeuwde ze met een vinger in mijn gezicht: je bent een wolf in schaapskleren.... dus dat zegt ook genoeg toch?

Ik had o.a. eerder aangegeven dat ik ervan beschuldigd word dat ik hem zou isoleren van zijn vrienden, terwijl hij zijn vrienden sprak en nog steeds spreekt en mee afspreekt... dit kwam van zijn zus overigens.

En zo zijn er meer dingen. Ik vraag me wel af waar sommigen over twijfelen die reageren als ik mijn verhaal vertel. Ik snap aan de ene kant dat bijv het wat kunnen verduidelijken, maar ik dacht dat je op dit forum ook je verhaal kon doen en daarmee advies kon krijgen zonder in allemaal details te treden. Los daarvan, alle opbouwende feedback is welkom.

quote:

Op dinsdag 7 april 2020 17:10 schreef itchycoo het volgende:
Voor ons als meelezers van je verhaal lastig om te beoordelen hoe het nou allemaal ligt, omdat je (enigszins begrijpelijk) alles bij je schoonfamilie c.q. je partner legt. Met dat in het achterhoofd zou je denk ik het gesprek met je partner aan moeten gaan over waar je mee zit en wat jullie samen (!) kunnen doen om hier verder in te komen. Als dat niet tot iets bevredigends leidt, moet je jezelf afvragen of je dit voor de toekomst wel ziet zitten...

Kijk goed naar wat het mentaal met je doet en of je bereid bent om dat dus nog jarenlang te verdragen. Ik wil niet zeggen dat sowieso niet zo is, maar je zult een modus moeten vinden om ermee te kunnen dealen, anders ga je eraan kapot.

Ik doe mijn verhaal en helaas is het wel zo dat mijn schoonfamilie deze hele drama heeft veroorzaakt. Het kon stoppen als ik doe en zeg wat zij willen, maar dat lijkt me niet gezond.

Klopt dat ik idd met mijn partner hierover hoor te communiceren en dat heb ik gedaan. Het voelt echter alsof ik hem aan het verliezen ben omdat hij is veranderd sinds zijn hele familie nu tegen mij is. Maar ook de manier waarop ze hem benaderen. Dus met z’n allen hem appen en bellen en hem een naar gevoel geven over hemzelf alsof hij dom is. Hij reageert van daaruit weer op mij af. En dat kwetst enorm, alsof zij hun zin krijgen en ervoor beloond worden. Terwijl het ons uit elkaar drijft. Mentaal is dat slopend, ondanks dat je je best doet dan toch dit mee te maken.

Ik vraag me af wat voor modus je dan het beste zou kunnen hebben in zo een situatie.
Er zijn mensen die dus alle reacties van hun schoonfamilie kunnen negeren alsof het hun niet (meer raakt), maar ook mensen die er kapot aan gingen en waarvan hun relatie uiteindelijk ook is geëindigd. Wat is de middenweg, welke mindset, waarbij je jezelf alsnog goed kunt beschermen?

quote:

Op dinsdag 7 april 2020 18:42 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ja logisch, het is zijn familie. Vind hij zelf de band met hen dan wel goed? Zo ja hoe voelt hij zich er dan over dat de band tussen jou en hen zo slecht is? Geeft hij jullie beiden gelijk of zo?

Gek hè dat dat aan de ene kant logisch is...
Als mijn familie aannames zou doen over mijn man die niet kloppen, zou ik nadenken en relativeren in hoeverre dat logisch is. Is het niet logisch dan zou ik ze dat vertellen en aangeven waarom het niet zo is. Ik vind het belangrijk dat ze namelijk wel een juist beeld over hem hebben. Erover twijfelen en meegaan in hun mening vind ik raar als ik weet dat het niet klopt. Het voelt dan alsof ik hem teniet doe.

De band is goed met hun, behalve op momenten dat het dus gaat over zijn relatie (waar hij niet over wilt praten met hun) en die gaan er heftig aan toe, ruzie en 2 x zelfs vechten bijna. Dan loopt hij het liefs weg. Verder vragen ze veel tijd van hem en eisen ze het meer, het is best obsessief geworden.
Hij vindt het naar hoe het is tussen zijn familie en mij, omdat wij goede tijden hebben gehad in het begin voor zijn zus ermee bemoeide en hij dat het liefst weer zo heeft. Maar hij geeft zelf aan dat het ego en trots is van zijn moeder en zus kant waar ze zich niet overheen kunnen zetten en dat hij dat heel jammer vindt. Alsof zijn gevoelens daarbij niet belangrijk zijn, dat gevoel heeft hij. Hij geeft ze geen gelijk nee.

quote:

Op dinsdag 7 april 2020 08:29 schreef Redbullkid het volgende:
Mijn familie zou mij niet meer zien in elk geval.

Als het mijn partner zijn familie is, zou het voor mij snel klaar zijn in elk geval.

De relatie? Zelfs als je van hem houdt? Kan je dat uitleggen, ben benieuwd hoe jij daarin staat

quote:

Op woensdag 8 april 2020 10:05 schreef Scary_Mary het volgende:

[..]

Waar baseer je op dat hij het allemaal maar zou accepteren en doet alsof er niks is gebeurd?

Misschien begrijp je verkeerd waar hij mee bezig is, aangezien hij na jaren strijden misschien door heeft dat het a. niet werkt en b. onrust in stand houdt. Het zou kunnen dat hij met zijn houding juist rust in de tent probeert te krijgen, waar jij natuurlijk ook profijt van zou kunnen hebben. Maar daar moet je misschien wel jouw beeld van zorg voor en loyaliteit aan jou voor kunnen en willen herzien..

Hij maakt zijn grenzen niet duidelijk. Zegt a doet b en blijft hun dus een ingang geven om door te gaan. Hij accepteert het nu en verzet zich amper meer. Dat betekent dat ik moet verdragen.
Je kan van een mens niet verwachten dat ze alles moeiteloos kan verdragen. Het doet veel met me om keer op keer te horen hoe slecht ik wel niet ben en van dingen beschuldigd te worden die ik niet doe. Los daarvan ben ik heel zorgzaam en loyaal naar hem toe. Altijd geweest naar een ieder zelfs, zelfs zijn familie voordat ze steeds over me heen liepen.

Ik weet nu niet goed hoe ik moet omgaan in deze situatie. Ik kan doen alsof ik niks hoor en zie maar het kwetst enorm. Hoe zou jij ermee omgaan als je man elke dag te horen krijgt hoe slecht ik ben en hij me zou moeten laten? En dit ook via zijn vaders app wordt gecommuniceerd door zijn moeder? Elke dag?
En je merkt hoe je partner ineens toch wel veranderd door emotionele manipulaties.
Vind je niet dat de oorzaak aangepakt zou moeten worden ipv de vervolg reacties? Hoe zou jij het aangepakt hebben?

quote:

Op woensdag 8 april 2020 14:27 schreef Scary_Mary het volgende:

[..]

Je interpreteert dus zonder zijn echte intentie te weten?
[..]

Je zoekt medestand. Dat is niet zo raar als het zo hoog zit, maar beter houd je het ook een beetje praktisch en eerlijk. Praktisch in die zin dat je er geen kut aan hoeft te hebben hoe ik om ben gegaan met de kritiek die wij kregen. Jij mag en moet zelf bepalen tot hoe ver jij wil gaan. Dat is niet zijn verantwoordelijkheid, ook niet als jij echt helemaal zuiver en opofferend super loyaal en zorgzaam bent geweest enzo. Leuk is anders, natuurlijk wil je wat terug, maar je bent als volwassene ook wel in staat om er geen wedstrijdje van te willen maken.

Eerlijk zijn is dat het je kennelijk zo hoog zit, dat je niet meer wil of kan zien wat hij wel voor jou doet. En waarom. Jij vindt het kennelijk niet voldoende en vindt dat je meer mag verwachten dan je nu krijgt. Prima, maar motiveer dat dan vanuit jezelf. Laat zijn familie en jouw interpretatie van iedereens gedrag en motivaties even buiten en ga in gesprek met je man.
Geef hem de ruimte om uit te leggen waarom hij bepaalde dingen wel of niet doet. Doe niet net als zijn familie dat hij alleen maar goed kan doen als hij doet wat jij wil. Kijk of je jullie ergens weer een lijn samen kunnen vinden om weer meer een team te worden ipv dat hij als speelbal tussen jullie in zit en het sowieso nooit meer goed kan doen.

Overweeg therapie. Is het niet samen, dan wel afzonderlijk. Om gewoon eens goed te kunnen luchten bij een buitenstaander, die mee kan kijken en denken. Die naast je kan staan in je beslissingsproces en je een en ander beter kan helpen verwerken. Want nu is het een rauwe wond die niet kan helen en dat blijft als het zo doorgaat tussen jullie in staan. En dat ligt niet puur aan zijn familie of zijn vermeende gebrek aan ruggengraat.

Ik lees frustratie uit je reactie, althans zo komt het over.

Los ervan ik interpreteer niks, iets wat jij wel doet over mij... zoals dat ik niet zie wat mijn man wel goed doet. Of ik verwacht dat hij alleen goed doet als hij doet wat ik wil? Waar haal je dat uit?

Ik wil graag dat mijn man zijn eigen mening heeft en voor zichzelf kan opkomen en voor onze relatie. Maar hij wordt zo gemanipuleerd dat hij daar geen ruimte voor krijgt noch neemt.
Ik heb vaak genoeg met hem gesproken en heb erg met hem te doen. Hij is een oprecht persoon en heel lief. Maar alleen sympathie voor hem en daarmee constant verdragen werkt op een gegeven moment niet meer. Al helemaal niet als je ziet dat het beïnvloeden van hun kant aan het werken is maar hij hun zelfs toelaat om dingen te doen omdat hij zich machteloos voelt.

Ondanks dat ik je reactie begrijp is het lastig om alleen met mijn man in gesprek hierover te gaan. Feit is dat hij niemand kwijt wilt maar mij hiermee aan het kwijtraken is. Hoe ga je dus om met zo een situatie.

Ik wil iedereen iig bedanken voor alle feedback. Het is heel wisselend allemaal.

[ Bericht 17% gewijzigd door Brenda94 op 08-04-2020 15:10:32 ]

Dit topic mag van mij gesloten worden. Hoe doe ik dit of laat ik dit doen?