Afrikaans wielrennen #2

Na een topic over Zuid-Amerikaans wielrennen en Aziatisch wielrennen mag het Afrikaanse wielrennen natuurlijk niet achterblijven. Afrika is het continent dat de laatste jaren steeds meer in opkomst is, zowel binnen als buiten de sport. Het is het continent van de onbegrensde mogelijkheden, en dus is het vooral voor ons als wielerliefhebbers interessant om de ontwikkeling van het Afrikaanse wielrennen te volgen. Qua fysiek talent is Afrika onverslaanbaar, nu is het alleen nog de vraag hoe en of zich dat gaat vertalen naar prestaties op de fiets. Een beschouwing per land volgt, in volgorde van belangrijkheid. Geheel subjectief uiteraard.


Eritrea
De bakermat van het Afrikaanse wielrennen. Het land waar men toch nog iets positiefs heeft overgehouden aan de kolonisatie. De Italianen brachten naast een hoop verderf ook de fiets met zich mee. Zij waren het ook die de eerste wedstrijden organiseerden, waarna de Eritree�rs verliefd werden op de fiets. Na het vertrek van de Italianen bleef de liefde voor de fiets bestaan. Het is een van de populairste sporten in Eritrea, misschien zelfs wel de populairste. Ieder weekend worden in hoofdstad Asmara de straten afgezet zodat er wedstrijden kunnen worden afgewerkt. Wedstrijden op verschillende niveau's, want Eritrea is een van de weinige Afrikaanse landen waar men een systeem van doorstroming kent. Beginnende Eritree�rs gaan van start op het laagste niveau en kunnen zich een weg omhoog werken als ze goed blijken te zijn. Het levert een gezond systeem op, waarin de grootste talenten vanzelf boven komen drijven. Eritrea heeft een vrij goede infrastructuur, zowel qua wegennet als clubs. Enkele bekende clubs luisteren naar de namen Eritel, Asbeco en Sembel. Bijna alle bekende Eritrese wielrenners hebben voor een van deze clubs gereden, ze komen nooit uit het niets.

Voor de Eritree�rs is het wielrennen een afleiding, een manier om even de dagelijkse beslommeringen te vergeten. Want die zijn er natuurlijk genoeg in Eritrea, het is niet meteen het fijnste land op aarde. Niet voor niets dat zoveel mensen het land hebben ontvlucht. Het is natuurlijk een dictatuur, zoals je wel vaker ziet in Afrika. In Eritrea draait alles om Isaias Afewerki, de man die sinds Eritrea in 1991 onafhankelijk werd met de scepter zwaait. Dankzij het nog steeds bestaande conflict met buurland Ethiopi� groei je als jonge jongen liever niet op in Eritrea, de kans dat je aan een dienstplicht met onbekende duur mag beginnen is vrij groot. Een manier om de dienstplicht te ontlopen is door op een andere manier iets bij te dragen aan het land. Bijvoorbeeld door heel hard te fietsen. De bekende Eritrese wielrenners hoeven uiteraard het leger niet in, zij maken reclame voor het land. Een extra motivatie voor jonge jongens om te beginnen met fietsen, al zouden ze dat zonder die motivatie waarschijnlijk ook wel doen. Goede nieuws is dan weer dat de spanningen tussen Eritrea en Ethiopi� de laatste tijd wat minder zijn geworden, sinds Ethiopi� een nieuwe premier heeft. Het verdwijnen van de spanningen zou ervoor kunnen zorgen dat Eritrea als wielernatie nog verder gaat groeien. Rust is het belangrijkste om te kunnen groeien, eigenlijk is het knap dat men tussen alle onrust door toch nog wielrenner heeft weten af te leveren. Nu alleen nog even ervoor zorgen dat de media wat minder gecensureerd wordt en dat de doorsnee Eritree�r over een telefoon met internet kan beschikken, dan kan ik misschien wat meer meekrijgen van de gebeurtenissen in het Eritrese wielrennen, want daar hoor je dus nooit wat over.

Goed, wat droge feiten dan. De Eritrese wielrenners, wie, waar?
WT:
Merhawi Kudus (Astana)
Amanuel Gebreigzabhier (Dimension Data)

PCT:
Natnael Berhane (Cofidis)
Awet Gebremedhin (Israel Cycling Academy) - een vluchteling. Na een WK wielrennen gevlucht, beschikt tegenwoordig ook over een Zweeds paspoort.

CT:
Mekseb Debesay (Bike Aid)
Yakob Debesay (Groupama-FDJ Continental) - stagiair, tevens broertje van Mekseb
Metkel Eyob (Terengganu Cycling Team) - schroeien in Azi�
Natnael Testatsion (Dimension Data Continental)
Nahom Desale (BEAT) - nog een vluchteling, terechtkomen in Nederland en dankzij een of ander project om Eritrese vluchtelingen weer aan het fietsen te krijgen fietst hij nu al twee jaar voor BEAT, samen met Daniel Abraham.
Daniel Habtemichael (7 Eleven - Cliqq - Air21 by Roadbike Philippines)
Natnael Mebrahtom (7 Eleven - Cliqq - Air21 by Roadbike Philippines) - lekker man, Filipijns ploegje.

Technisch gezien rijden er dus vrij weinig Eritree�rs op fatsoenlijk niveau rond. Dat heeft verschillende oorzaken, nog even los van het niveau van de renners. Zo is het haast onmogelijk om een visum aan te vragen voor een Eritrese wielrenner. Landen zijn nogal bang dat zo'n jongen blijft hangen in het land nadat hij een tijdelijk visum heeft gekregen, de vluchtelingencrisis ligt nog vers in het geheugen. Toch slaat dit enorm door, want zelfs iemand als KUDUS heeft hier af en toe nog problemen mee. Al zoveel jaar prof en dan nog vertrouwen sommige landen hem niet, een schande natuurlijk. Veel Eritrese wielrenners zijn daarom vroegtijdig afgevoerd. Daniel Teklehaimanot bijvoorbeeld, de man die jaren voor Dimension Data reed. Eerst nog wel met fatsoenlijke resultaten, maar na een tijd begon dat wat tegen te vallen. Omdat het ook nog eens veel moeite was om iedere keer een visum voor hem aan te vragen werd hij bedankt voor bewezen diensten, net als Mekseb Debesay. Qua niveau liet Mekseb aardige dingen zien als hij kon koersen, maar vaak kon hij niet koersen dankzij blessures of visumproblemen. Ook daar waren ze snel klaar mee en nu fietst Mekseb voor Bike Aid. Teklehaimanot is na een jaartje Cofidis nu terechtgekomen bij een Franse amateurploeg, samen met boezemvriend Tesfom Okubamariam. Ook dat was ooit een groot talent, maar op een passage bij een of andere Japanse ploeg na heeft hij nergens ooit een kans gekregen.

Als we na jonge Eritree�rs kijken moeten we vooral Biniam Girmay en Henok Muluberhan noemen. Jongens die dit jaar voor het WCC rijden, het World Cycling Centre. Daar verwachten we veel van, vooral van Girmay. Typische Eritree�rs. Ze zijn bijna allemaal snel en ze kunnen aardig klimmen, dat liet Girmay zien tijdens de laatste rit van de Tour de l'Avenir. Werd toch mooi vijfde bergop, terwijl hij in het begin van het jaar nog sprintjes won in Gabon en Rwanda. Neefje van Meron Teshome overigens, dat was ook weer zo'n Eritree�r waar ik een paar jaar geleden veel van had verwacht. Na een passage bij Bike Aid verdween hij ook snel richting de vergetelheid. Ik kan nog wel een uur doorgaan met het noemen van namen van Eritree�rs, maar ze zullen zichzelf in de toekomst maar moeten bewijzen, zelf maar een plaats afdwingen in het topic. Al wil ik nog wel een uitzondering maken voor De Neus. Sirak Tesfom, de jongen met de grootste neus van het peloton. Is al wat ouder, van 1994, maar sinds vorig jaar rijdt hij overal waar hij fietst de stenen uit de straat. Gaat er ooit een ploeg zijn die hem de kans geeft? Waarschijnlijk niet, dus zien we hem snel ook weer richting de anonimiteit verdwijnen. Net als grote talenten als Saymon Musie, Awet Habtom en Solomon Zemenfes, waar zijn ze allemaal gebleven? Ik weet het niet, het is een tragedie.

Koersen, zijn er Eritrese koersen? Ja, die zijn er dus. Ieder weekend. Ook had Eritrea een aantal jaar een paar wedstrijden op de kalender van de UCI staan, zoals de Tour of Eritrea. Om onduidelijke redenen is deze koers na de editie van 2017 weer van de kalender verdwenen. Hopelijk keert het snel terug op de kalender, dat maakt het wat makkelijker om het Eritrese wielrennen te volgen. Qua uitslagen moet je het nu doen met de Eritrese kampioenschappen, en hopen dat ze meedoen aan koersen in andere landen. Vorig jaar werd in Eritrea dan wel weer de Africa Cup georganiseerd, dat was zelfs een 1.1-wedstrijd. Maar of dat een jaarlijks dingetje gaat worden, geen idee. Het Afrikaanse wielrennen is zoals de woestijn. Je loopt eindeloos in de verzengende hitte door het zand, op zoek naar een oase. Als je er eindelijk een ziet blijkt het dan meestal ook nog eens een fata morgana te zijn. Er is veel ruimte voor verbetering, laat ik het maar op een eufemistische manier uitdrukken.


Zuid-Afrika
Voor sommige mensen misschien het grootste wielerland van Afrika, ik zet het lekker op de tweede plaats. Natuurlijk ook weer een land met een geschiedenis, maar ik doe er waarschijnlijk goed aan dit niet te uitgebreid te bespreken. Zuid-Afrika is tegenwoordig in ieder geval een van de landen waar het goed mogelijk is om aan fietsen te doen. Ook hier zijn er aardig wat clubs, met een toereikend wegennet. Renners uit Europa trekken zelfs naar Zuid-Afrika omdat je hier perfect de dopingcontroleurs kan ontlopen kan trainen. Tom Dumoulin vindt dit leuk. Al kan je dan wel net als Vakoc en De Plus worden aangereden, ook dat is Afrika. Zuid-Afrika is een prachtig land, met nog steeds de wrange nasmaak van gebeurtenissen uit het verleden vers in het geheugen. Dat er sprake is van tweespalt zie je ook goed terug in het Zuid-Afrikaanse wielrennen. Bijna alle wielrenners stonden niet vooraan toen het pigment uitgedeeld werd, donkere Zuid-Afrikanen op de fiets kom je minder snel tegen. Ze zijn er wel, zoals Songezo Jim bijvoorbeeld. Hij kreeg een paar jaar geleden een kans van Dimension Data, maar omdat je er alleen op basis van de gunfactor niet komt is hij inmiddels ook alweer van het voorfront verdwenen.

Wie zijn er dan nog wel?
WT:
Daryl Impey (Mitchelton-Scott) - de veteraan, klein dopingprobleempje achter de rug, ieder jaar schroeien Down Under en sinds een paar maanden heeft hij nog een rit in de Tour gewonnen ook.
Ryan Gibbons (Dimension Data) - de jongere en minder goede uitvoering van Impey, zou je kunnen zeggen
Reinardt Janse van Rensburg (Dimension Data) - Reinie!
Stefan de Bod (Dimension Data) - Stefan de God
Jacques Janse van Rensburg (Dimension Data)
Jaco Venter (Dimension Data)
Jay Robert Thomson (Dimension Data)
Willie Smit (Team Katusha-Alpecin) - Willem Jakobus, met dat zielige verhaal
Nic Dlamini (Dimension Data) - started from the township, now we here
Louis Meintjes (Dimension Data) - in het laatste wiel, alweer.

Daarnaast heb je sinds kort heel wat jongens op continentaal niveau, gaat me wat te ver om die allemaal op te noemen. Sinds 2019 zijn er twee nieuwe Zuid-Afrikaanse continentale ploegen, waar wel een aantal goede jongens rijden. Clint Hendricks is bijvoorbeeld niet heel slecht. Met Gustav Basson en Main Kent heeft Zuid-Afrika een aantal behoorlijk jonge hardrijders, in principe gasten die voor Dimension Data in aanmerking zouden moeten kunnen komen. Een van de twee continentale ploegen is TEG Procycling, Jason Oosthuizen is de jongste daar en lijkt het grootste talent te zijn. De andere ploeg is ProTouch, daar rijden over het algemeen wat oudere jongens. Rohan Du Plooy is een van die gasten, hij heeft dit jaar laten zien aardig snel te zijn. Eddie van Heerden is dan weer een van mijn persoonlijke favorieten, die is ook al 25 maar fietst pas sinds een paar jaar. Kan wel wat, als Afrikanen wat beter in de markt lagen zou hij ook op hoger niveau mogen rijden waarschijnlijk. Buiten Zuid-Afrika heb je ook nog Brendon Davids, die sinds vorig jaar voor een Australische continentale ploeg rijdt. Kan ook wel wat, maar uiteindelijk is het meestal toch gerommel in de marge. Misschien dat de nieuwe generatie meer kan laten zien, onder aanvoering van Marc Pritzen, Callum Ormiston en Ryan Terry. Of misschien dat Devin Shortt zich via de amateurploeg van Caja Rural op kan werken naar de profploeg. Je weet het niet zeker, maar waarschijnlijk niet.

Zuid-Afrikaantjes hebben natuurlijk de mazzel Dimension Data een Zuid-Afrikaanse ploeg is. Hoewel het de vraag is hoeveel profijt ze daar ondertussen nog van hebben. Gezien het beleid van de laatste jaren moet je als Zuid-Afrikaan of Afrikaan �berhaupt enorm veel mazzel hebben, je dwingt niet zomaar een plek af. De voorkeur gaat uit naar nobuddies als Slagter, Walscheid en dat soort werk. In dat kader is het prettig dat er meer Zuid-Afrikaanse ploegen zijn ontstaan. Veel jongens krijgen nu een kans op een hoger niveau, al hebben de Zuid-Afrikanen over het algemeen niet echt te klagen. Ze krijgen vaak wel een plekje bij een amateurploeg ergens in Frankrijk of Spanje, zoals Byron Munton en Morne van Niekerk. Die laatste rijdt nu zelfs op continentaal niveau rond in Frankrijk, zonder veel aansprekende resultaten. Over het algemeen vallen de Zuid-Afrikanen erg tegen. Als Impey met pensioen gaat blijft er weinig over. De Bod, Gibbons en Meintjes, dat kan beter.

Gelukkig organiseren ze in Zuid-Afrika ook steeds meer wedstrijden op niveau, al schuilt daar een geniepige reden achter. Zuid-Afrika wil graag de Africa Tour winnen, dat is handig voor het prestige maar ook om plaatsjes af te dwingen voor het WK en dat soort werk. De laatste jaren werden ze vaak afgetroefd door Eritrea, dus hebben ze iets verzonnen. Ze organiseren meerdere 2.2 en 1.2-wedstrijden, zoals de Tour de Limpopo en de Tour of Good Hope. Vervolgens nodigen ze voor deze wedstrijden alleen Zuid-Afrikanen uit, waardoor de Zuid-Afrikanen uiteraard ook winnen. Punten voor Zuid-Afrika, geen punten voor Eritrea. Derhalve staat Zuid-Afrika nu eerste, gefeliciteerd hoor! Echt, lekker gewerkt. Zuid-Afrika dus, heb je niets aan. Al is het wel fijn dat er hier een afdeling van het WCC zit, WCC Africa. Jongens als Froome en Kudus zijn hier gepasseerd, voor ze naar Europa gingen. Verder is Zuid-Afrika dus vrij kut, in vergelijking met andere Afrikaanse landen leeft het wielrennen hier ook veel minder. Als ik wel eens wat beelden zie van die koersjes daar staat er echt nooit iemand langs de kant van de weg. Dat doen ze in Eritrea beter.


Rwanda
Nog zo'n land met een vreselijke geschiedenis. Iets met Hutu's en Tutsi's, iets met een genocide, ergens in 1994. Dat ging allemaal niet helemaal lekker, maar tegenwoordig gaat het een stuk beter met Rwanda. Na de genocide kwam Paul Kagame naar voren als sterke man en sindsdien regeert hij met ijzeren hand. Je kan heel veel vraagtekens zetten achter het beleid van deze man, maar het politieke gehalte van dit topic kan beter vrij beperkt blijven. Hoewel de Belgen in Rwanda zijn gepasseerd hebben zij niet net zoals de Italianen in Eritrea de fiets achtergelaten. Niet op dezelfde manier. Het duurde in Rwanda veel langer voor de fiets echt populair werd. Het was een vervoersmiddel, niet meer dan dat. Tot men na de genocide manieren moest vinden om de relaties tussen het volk te lijmen. Sport is een van de manieren om dat te doen. En dus werd het wielrennen gepromoot. Vooral nadat Jock Boyer vanuit Amerika naar Rwanda vertrok, hij richtte een wielerschool op en sindsdien is Rwanda bezig aan een opmark. Dat Boyer verder ook geen man van onbesproken gedrag is schuiven we ook maar even terzijde, het werk dat hij heeft geleverd is indrukwekkend. Binnen een paar jaar begonnen de eerste Rwandezen door te breken. Adrien Niyonshuti, die zijn ouders verloor tijdens de genocide, werd de eerste Rwandees in de World Tour. Hij groeide mee met MTN-Qhubeka en later Dimension Data, in zo ongeveer iedere koers van betekenis werd hij de eerste Rwandees. Uiteindelijk werd ook hij weer bij het grof vuil gezet wegens gebrek aan prestaties, maar de deur naar Rwanda werd geopend.

In de jaren daarna is Rwanda vooral populair geworden dankzij Stephan van der Zwan. De Louis van Gaal van het wielrennen heeft Rwanda in z'n eentje op de kaart gezet. Niemand had ooit gehoord van de Tour de Rwanda, die arme Rwandezen wisten ook helemaal niet hoe je met twitter moest werken enzo, maar gelukkig was daar Steef. Hij vertrok naar Kigali en liet zien hoe je een koers onder de aandacht brengt. Sindsdien is de Tour de Rwanda de belangrijkste koers van Afrika geworden. Sinds dit jaar is het zelfs een profkoers. De Tour de Rwanda is van het niveau 2.1 en dit jaar stond er zelfs een team uit de World Tour aan de start. Astana trok richting Rwanda met Merhawi KUDUS en hij won meteen het rondje waar hij in 2012 als junior zijn doorbraak beleefde. Het bekendste element van de Tour de Rwanda ligt ergens in een achterafstraatje in de hoofdstad Kigali, de Muur van Kigali. Dat had eerste een moeilijke Rwandese naam, maar dankzij Steef is het nu heel simpel de Muur van Kigali. Sindsdien kent iedere wielerliefhebber deze steile straat met de kasseien, fantastisch. Je zou kunnen zeggen dat sponsor Skol ook een rol heeft gespeeld, maar dat zou oneerlijk zijn ten opzichte van Steef. De Belgjes achter Skol hebben veel geld in de Tour de Rwanda gepompt en dankzij deze connecties zijn er ook wat Rwandese junioren naar Belgi� afgereisd vorig jaar, maar dat kan natuurlijk niet op tegen het getwitter van Steef.

Niet alleen de Tour de Rwanda is aan het groeien, het wielerland als geheel wordt steeds beter. Daarom gaan er ook verhalen over een WK in Rwanda. De president van de UCI, David Lappartient, wil graag een WK in Afrika. Landen mogen zich nog een paar maanden aanmelden, maar voorlopig lijken alleen Marokko en Rwanda interesse te hebben. Het plan van Rwanda is inmiddels ingediend, dus krijgen we in 2025 wellicht een WK in Rwanda. Dat zou fantastisch zijn, want Rwanda staat inmiddels overal wel bekend als het land waar zo ongeveer de meeste mensen naar de koers komen kijken. Het volk staat overal rijen dik langs de kant van de weg, het levert imponerende beelden op. De wegen zijn ook nog eens goed, wat wil een mens nog meer? En er zijn ook geen vervelende meerenners, want als je het in je hoofd haalt mee te rennen mag je meteen 100 jaar naar de gevangenis. Leuk land dus, Rwanda.

We hebben nu alleen nog een paar goede Rwandese wielrenners nodig. Adrien Niyonshuti werd het niet, hij moest het vooral van zijn verhaal hebben. De renners die nu proberen door te breken zijn allemaal van na de genocide, ze moeten het niet meer van het verhaal hebben. De hoop was gevestigd op Joseph Areruya, sinds vorig jaar renner van Delko-Marseille. Joseph is een blok graniet op de fiets, in Afrika liet hij mooie dingen zien. Voor Europa is hij blijkbaar wat te ongepolijst, het komt er niet helemaal uit. Al werd hij begin dit jaar wel de eerste donkere Afrikaan die Parijs-Roubaix mocht rijden. Buiten tijd kwam hij aan bij de velodroom, maar toch. Andere jongens om in de gaten te houden zijn Samuel en Moise Mugisha. Samuel rijdt al een paar jaar bij Dimension Data Continental, net als Areruya wist hij ooit de Tour de Rwanda te winnen. Samuel heeft alleen die laatste stap niet kunnen zetten, dus we zien hem waarschijnlijk ook weer vrij snel richting de anonimiteit verdwijnen. Moise Mugisha is ook weer zo'n ongepolijste renner. Kan heel hard rijden, maar de rest moet hij nog leren. Typisch Afrikaans, het fysieke talent is er maar alle andere aspecten van het wielrennen beheerst men nog niet. Coach van Team Rwanda en voormalig lid van Rock Racing Sterling Magnell heeft er zijn handen vol aan. Tactiek, rijden in het peloton, dalen, noem het maar op. Allemaal ondermaats.

Een stap in de goede richting is het oprichten van een eigen ploeg. Sinds dit jaar heeft Rwanda een continentale ploeg, Benediction Excel Energy. Rijden alleen maar acht renners voor, dat is een beetje jammer. Alsnog rijden jongens als Eric Manizabayo, Didier 'Mbappe' Munaneza en Jean Claude Nzafashwanayo daardoor meer wedstrijden op een hoger niveau, kan ze alleen maar helpen. Yvus Nkurunziza reed ook voor dit team, maar hij heeft in de tussentijd ook nog wat koersen mogen afwerken voor een amateurclub uit Monaco. Allemaal DNF, maar toch. Het wielrennen in Rwanda staat nog echt in de kinderschoenen, veel meer dan in andere Afrikaanse landen. In Eritrea lopen ze een jaar of 20 voor op Rwanda, misschien wel meer. Op echte Rwandese toppers gaan we nog wat langer moeten wachten, maar dat WK komt er. Ik heb er nu al zin in.


Ethiopi�
Een interessant land, het wielrennen zou hier eigenlijk groter moeten zijn dan in Eritrea. Ethiopi� heeft meer dan 100 miljoen inwoners, terwijl er in Eritrea slechts vijf miljoen wonen. Het is alleen zo dat de Italianen nooit helemaal zijn doorgedrongen in Ethiopi�. Ze hebben daar niet hun stempel kunnen drukken zoals ze in Eritrea hebben gedaan. Daarnaast wonen er in Ethiopi� ook een hoop verschillende volkeren, die niet allemaal iets met de fiets hebben. Fietsen is in Ethiopi� vooral populair in het noorden, daar waar de Tigrinya wonen. Toevallig ook de grootste bevolkingsgroep van Eritrea. Onder de Tigrinya, voornamelijk Christenen, is het wielrennen krankzinnig populair. Voor de rest bestaat het overgrote deel van Ethiopi� uit bevolkingsgroepen die wat meer richting de islam leunen, daar maakt het wielrennen om wat voor reden dan ook minder indruk. Lopen is populairder, en dat kunnen ze wel behoorlijk goed. Enfin, in het noorden van Ethiopi� is wielrennen dus w�l populair. Daar komen ook alle goede Ethiopische wielrenners vandaan.

Een van de steden waar wielrennen populair is luistert naar de naam Mek'ele. Uit deze stad is Tsgabu Grmay afkomstig, de enige Ethiopische wielrenner die actief is in de World Tour. De eerste Ethiopi�r die een grote ronde reed, de eerste op zo ongeveer ieder gebied. Hij kreeg ooit een kans bij MTN-Qhubeka, maar werd daarna weggetrapt door Doug Ryder omdat hij lui zou zijn. Heeft in de jaren daarna toch een mooie carri�re uit weten te bouwen, de afgelopen Vuelta reed hij nog een aantal keer goed in beeld. Al jaren roept Tsgabu dat er nog veel grotere talenten op komst zijn in Ethiopi�. We moeten hem maar geloven op zijn woord, want ook vanuit Ethiopi� krijgen we niet veel mee. Af en toe duikt er ergens een Ethiopisch talent op. Hailemelekot Hailu, die reed nog een jaar voor de amateurploeg van Caja Rural bijvoorbeeld. En zo had je ooit Temesgen Buru die een jaar voor Burgos reed. Gerommel in de marge, helaas. Ook Ethiopi�rs komen niet makkelijk aan de bak in Europa, daarnaast kampen ze met dezelfde achterstanden als andere Afrikanen. Toch lijkt er nu wel echt eentje aan te komen: Mulu Hailemichael. Samen met landgenoot Milion Beza rijdt hij voor Dimension Data Continental en waar Beza niets liet zien ontpopte de piepkleine Hailemichael zich wel. Mulu is een klimmer, en wat voor een. Vijfde in de loodzware Valle d'Aosta, daarna won hij een koersje op de Monte Grappa. Hij zal zodra het niet bergop gaat nog veel bij moeten leren, maar dit kan zomaar een echt goede Afrikaan gaan worden. Al dachten we dat ook van Hafetab Weldu, nadat hij eveneens wat mooie uitslagen liet noteren namens DiDataCont. Ondanks een paar sterke wedstrijden wilde niemand hem en nu zit de man met de na Sirak Tesfom mooiste neus van Afrika bij Bike Aid, waar hij amper koersen rijdt.

Aangezien wielrennen toch wel wat aan populariteit lijkt te winnen in Ethiopi� kunnen we hopen dat er in de toekomst meer goede renners uit dit land gaan komen. Bij de junioren beginnen ze al aan de hegemonie van Eritrea te tornen. Normaal winnen de Eritree�rs altijd met twee vingers in de neus, dit jaar werden ze te kijk gezet door de Ethiopi�rs en de Rwandezen. Welay Berehu moeten we bijvoorbeeld in de gaten gaan houden, amai. Ethiopi�rs hebben alleen nog wel een eigen ploeg nodig, en ze mogen ook wel weer wat wedstrijden gaan organiseren. In het verleden zagen we 2.2-wedstrijden als Tour Meles Zenawi georganiseerd worden, maar dat soort evenementen zijn vaak geen lang leven beschoren. Wij hopen op progressie, want als je ziet wat er in Eritrea allemaal mogelijk is zouden de mogelijkheden hier helemaal eindeloos moeten zijn.


Algerije
Langzaam kom ik uit bij de landen waar ik wat korter van stof kan zijn. Vooral de landen in het noorden van Afrika hebben toch wat minder mijn interesse, al is dat niet helemaal terecht. Wielrennen is hier immers gewoon heel populair. Bijkomend voordeel is dat ze hier enorm veel wedstrijden organiseren. Er zijn tal van 2.2-wedstrijden in Algerije, hoewel... ik lieg een beetje. Er waren enorm veel 2.2-wedstrijden in Algerije. Vorig jaar had je de GP d'Alger, Tour d'Algerie en Tour d'Oranie om maar wat te noemen. Niet de meest boeiende koersen, maar wel UCI-koersen met een deelnemersveld dat niet enkel bestond uit Algerijnen. Dit jaar zijn alle koersen van de kalender verdwenen en worden ze alleen nog maar op lokaal niveau georganiseerd. Met vooral Algerijnen dus, vrij jammer. Het wielrennen in Algerije heeft dus een stap achteruit gezet, terwijl Algerije wel een van de beste Afrikaanse landen is. Waar andere Afrikaanse landen vooral progressie boeken zie ik in het noorden van Afrika eerder achteruitgang.

Terwijl ze vorig jaar juist nog wel wat moois neer leken te zetten. Een nieuwe continentale ploeg, met Davide Rebellin als kopman! Sovac-Natura4ever werd alleen niet echt een doorslaand succes. De ploeg bestond uit een paar Belgen, Rebellin en Algerijnen. Deze Algerijntjes mochten vooral in Afrika rijden, terwijl het Europese programma van de ploeg uitsluitend werd afgewerkt door de Gaetan Bille's en de Laurent Evrards van deze wereld. Zonde, het project is daarom een jaar later alweer volledig geflopt. Rebellin begon nog wel aan het jaar bij deze ploeg, maar vertrok een paar maanden later. Nu zijn er alleen nog Algerijnen over, waaronder alle Mansouri's. Abderrahmane, Islam, Oussama en Hamza. Ze stonden allemaal op het lijstje van de hoop, maar doorbreken is enorm moeilijk.

De enige die het ooit tot Europa heeft gehaald is Youcef Reguigui, vriend van het forum. Hij reed een aantal jaar voor Dimension Data, maar het is een terugkerend verhaal. Ook Rekiki werd na een paar jaar bedankt voor bewezen diensten en na een jaar voor die ploeg van Sovac gereden te hebben fietst hij nu in Maleisi� voor Terengganu, de ploeg van Eyob en Ovechkin. Daar rijgt hij de ereplaatsen aaneen, maar winnen lukt hem nog steeds niet echt. Wel gewonnen tijdens de vierjaarlijkse Afrikaanse Spelen, waar hij Gibbons in het sprintje te snel af was. Je zou voor minder. In een verder verleden kende Algerije trouwens nog wel een andere prof, niemand minder dan Abdel-Kader Zaaf. Die ene jongen van die anekdote met de bidon waar in plaats van water sterke drank in bleek te zitten, dat is de nalatenschap van Algerije in het wielrennen. Er is ook hier ruimte voor verbetering, zou je zeggen. We moeten maar hopen dat iemand als Oussama Cheblaoui plotseling heel goed blijkt te zijn, volgens mij komt er verder niet veel aan vanuit Algerije.


Marokko
Nog maar een land uit het noorden van Afrika. Een vergelijkbaar verhaal met Algerije. Al lijken ze in Marokko ieder jaar meer wedstrijden te organiseren. Ook een aantal wedstrijden op UCI-niveau, zoals de Challenge du Prince. Een reeks van wedstrijden, net als Les Challenges de la Marche Verte. Ook veel amateurwedstrijden hier, zo'n beetje het enige positieve dat ik kan melden over Marokko. Verder is het hier gewoon een enorme strontpot, vooral vorig jaar ging het goed mis. Tijdens de Ronde van Marokko van 2018 besloten de Marokkaanse renners te staken. Ze hadden al een tijd geen geld meer ontvangen van de Marokkaanse bond. Geen salaris, geen prijzengeld, helemaal niks. Terecht om te staken, zou je zeggen. De Marokkaanse bond vond van niet. Alle betrokken renners werden publiekelijk door het slijk gehaald, daarnaast kregen ze ook allemaal een mooie schorsing opgelegd. Afrikaanse praktijken? Afrikaanse praktijken. Men lijkt er niet veel voor over te hebben om de Marokkaanse wielrenners naar een hoger niveau te brengen, we hoeven dus in de toekomst niet veel van Marokko te verwachten. Al zie je die problemen met geld overal, in Zuid-Afrika hebben ze daar ook altijd gezeik mee. Moeten de renners zelf hun vlucht richting een WK regelen en dat soort werk, altijd gezellig.

Enfin, Marokko dus. Op papier wel een aantal talenten, maar wederom is dat lastig te vertalen naar de praktijk. De afgelopen jaren heb ik talloze Marokkaanse talenten gevolgd, alleen maar om te zien dat ze blijven hangen. Abderrahim Zahiri bijvoorbeeld. Klein klimmertje, kreeg vorig jaar een kans bij een continentaal ploegje rondrijdend op een Bulgaarse licentie. Matxin was daar nogal bij betrokken, dus misschien ging het via hem. Hoe dan ook, hij liet daar best wat aardige dingen zien. Won een ritje in de Toscane-Terre bijvoorbeeld, een ritje over onverharde wegen in een 2.2-koers. Daarna nog wat ereplaatsen, 10e in de lastige Ronde de l'Isard en tiende in de Ronde van Estland. Als hij een Italiaans vlaggetje had gehad was dat misschien wel genoeg geweest, zonder dat vlaggetje fietst hij dit jaar voor een Franse amateurploeg. Het leven is soms vrij oneerlijk. Zahiri had best een paar jaar op WT-niveau mogen rijden, zoals landgenoot Anass A�t El Abdia wel is gelukt. Na een goed WK in Qatar kreeg deze jongen een kans bij UAE-Emirates. Daar reed hij de afgelopen twee jaar voor. Matxin zei ooit nog dat hij El Abdia een groot talent vond, maar de sympathieke Marokkan mocht toch wieberen. Wederom gezeik met het regelen van een visum en ook met enige regelmaat geblesseerd, dan ben je een vogel voor de kat. Nu rijdt Anass de stenen uit de straat voor VIB Sports, ook niet mis. Vooral goed in Turkije, maar ook een 10e plaats in Villafranca de Ordizia. Goed hoor.

Nouja, verder blijven alle Marokkaanse talenten dus hangen. Ik had gehoopt dat Amin Galdoune een goede sprinter kon worden, maar dat lukt niet. Ik had gehoopt dat Mehdi El Chokri een goede klimmer kon worden, maar Mehdi boekt weinig progressie ondanks het feit dat hij toch een kans heeft gekregen van Dimension Data Conti. Mohcine El Kouraji dan maar, nee, ook niet. Allemaal afgeschreven, door naar de volgende generatie. Imad Sekkak rijdt voor het WCC, waar hij weinig laat zien. Jammer, wordt hem ook niet. Youssef Bdadou mag het dan gaan doen, maar ook dat wordt niet evident. Nee, de beste Marokkaanse wielrenners zijn tot nu toe de jongens die in Europa geboren zijn. Nacer Bouhanni bijvoorbeeld. Een Europese opleiding maakt toch wel een wereld van verschil, daar kan geen misverstand over bestaan. Wellicht dat de Marokkanen dan maar moeten hopen op Omar El Gouzi, een Italiaan met Marokkaanse roots die voor Tirol Cycling Team rijdt.

Marokko wil dus ook misschien het WK organiseren, maar dat gaan we dus niet doen. Als je niet eens je eigen renners kan betalen heeft het geen zin een WK te organiseren. Al heeft Lappartient al gezegd dat hij minder geld gaat vragen aan een Afrikaans land dan aan een Europees land, maar toch. Verder kunnen ze wel een wedstrijdje organiseren in Marokko hoor. Vaak Afrikaanse kampioenschappen hier, en dit jaar de Afrikaanse Spelen. Dat gaat op zich wel goed, maar ze moeten toch eerst maar eens hun interne strubbelingen gaan oplossen voor ze een echt groot evenement gaan organiseren.


Kenia
Het land van Chris Froome, jawel. Al is het lastig om Froome een echte Keniaan te noemen. Nee, dat telt niet mee. Hij leerde fietsen van David Kinjah, toch een naam die genoemd moet worden als we het over Kenia hebben. Het Keniaanse wielrennen is pas echt gaan groeien nadat Nicholas Leong besloot naar Kenia te vertrekken. Een of andere fotograaf uit Singapore, ofzo. Hij vroeg zich op een dag af hoe het kon dat er in Kenia zoveel goede hardlopers waren, maar geen wielrenners. Als die jongens daar allemaal het fysieke talent hebben om marathons te lopen, waarom zouden ze dan geen goede wielrenners kunnen zijn? Voor zo'n marathon heb je toch vooral uithoudingsvermogen nodig, als ze dat daar allemaal hebben kunnen ze ook goede wielrenners zijn. Dus ging hij naar Iten, the home of champions. Daar waar alle Kenianen en vaak genoeg ook andere atleten op grote hoogte trainen. Hij verzamelde wat mensen rond zich en besloot willekeurige Kenianen op de schouder te tikken, met de vraag of ze misschien wielrennen wilden uitproberen. Op meerdere plaatsen in Kenia worden (of werden) wedstrijd georganiseerd, waarna men onder de jonge bevolking deelnemers probeerde te verzamelen. Een aantal van die jongens mochten zelfs testen afleggen, waarna aan de hand van de resultaten werd besloten of ze welkom waren in het trainingscentrum in Iten.

Het verhaal wil dat ze Salim Kipkemboi rond zagen rijden op een oude fiets met een paar kilo hout achterop. Ze hielden hem aan en vroegen hem of hij een keer mee wilde trainen met de rest van de groep. Salim had die groep al een aantal keer zien trainen en het waren meteen zijn idolen geworden, hij zei dus meteen ja. En zo geschiedde. Blijkt dat Salim daarvoor al aan wielrennen deed, maar goed, je moet het soms wat mooier maken dan het is. Enfin, de afgelopen jaren zijn er wel steeds meer Kenianen op de fiets gezet en daardoor zien wij heel sporadisch een Keniaan in beeld verschijnen. Een paar jaar terug begon men een samenwerking met een Australische sponsor, waardoor er een continentale ploeg ontstond met een paar Keniaanse renners. Die samenwerking duurde niet lang, maar er volgde daarna wel een samenwerking met Bike Aid. Daardoor hebben er de afgelopen jaren wat Kenianen voor Bike Aid gereden. Salim Kipkemboi, Suleiman Kangangi en Geoffrey Langat. Vooral Kipkemboi en Kangangi lieten wat mooie dingen zien, Kipkemboi leek zelfs een tijd op een gigantisch groot talent. Versloeg vorig jaar in een of ander koerske in de zandbak zomaar Rebellin, dan kan je wel wat.

Dit jaar is de progressie alleen helemaal tot stilstand gekomen. Een conflict tussen de Kenianen en Bike Aid. Blijkbaar hebben ze niets of weinig betaald gekregen. Voor straf hebben ze daarom dit jaar geen koers gereden voor Bike Aid. De Kenianen zijn weer terug bij af, ze rijden alleen in Afrika rond. Kipkemboi mocht het dit jaar toen met de Ronde van Rwanda, waar hij vrij snel uitviel na een valpartij. Daarna reed hij wat lokale koersen in Kenia en mocht hij opdraven in de Ronde van Congo. Eeuwig zonde, dit had er eentje kunnen worden. Zeker met dit weggegooide jaar erbij wordt het waarschijnlijk niets meer. Voorlopig geen Kenianen in de World Tour dus. Het is ook lastig, het project in Kenia bestaat nog niet zo lang. Ze zijn hier pas een jaar of 10 bezig, wonderen mogen we eigenlijk ook niet verwachten. Het project heeft nu alleen wel een nieuwe impuls nodig, alles lijkt volledig stil te liggen. Ripkemboi.


Gabon
Ik noem Gabon alleen even tussen neus en lippen door omdat ze hier jaarlijks een van de weinige profwedstrijden van Afrika organiseren. Lange tijd was het zelfs de enige profkoers. La Tropicale Amissa Bongo. Echt een enorme kutkoers eigenlijk, vaak alleen maar vlakke ritten die eindigen in een massasprint. Daardoor kon Niccolo Bonifazio dit jaar het eindklassement winnen. Enige mooie was dat Biniam Girmay dit jaar een rit won, verder was het eigenlijk een koers om snel te vergeten. Wel een mooie gelegenheid voor de Afrikaanse renners om zich te meten met de Europese renners, er staan hier toch altijd wat mooie ploegen aan de start. De Gaboneesjes zelf zijn alleen niet zulke goede coureurs. Meestal halen ze de finish niet eens. Er is geen enkele Gabonese wielrenner die dit jaar een punt heeft gescoord op de CQranking, een prestatie op zich. Over het Gabonese wielrennen hoeft u dus niet na te denken, op de Tropicale Amissa Bongo Bongo na is het een land om weinig rekening mee te houden. 't Is dat ze Aubameyang hebben. Geoffrey Ngandamba is de beste Gabonese wielrenner, hij werd dit jaar 43e in de Bongo Bongo Tour.


Burkina Faso
Ja, ook in Burkina Faso doen ze aan wielrennen. Niet echt op een bijzonder hoog niveau, maar ze hebben wel een UCI-wedstrijd. De Tour du Faso, 2.2. Vorig jaar gewonnen door Mathias Sorgho, de veteraan van het Burkinese wielrennen. Sinds kort is er opvolging in aantocht, de nieuwe hoop van Burkina Faso luistert naar de naam Paul Daumont. Deze jongen viel vorig jaar voor het eerst op in de Tour de l'Espoir, de Afrikaanse Ronde van de Toekomst. Hij werd 7e, voor iemand uit Burkina Faso niet slecht. Dit jaar werd ie slechts 19e, maar zijn piek volgde later. Zo won hij recent de Ronde van Ivoorkust, jawel! Daumont is een mooie jongen, met een prachtig geblondeerd kapsel. Staat bij niemand op de radar, want wie heeft er ooit gehoord van Burkina Faso? Desondanks een jongen die een kans hoort te krijgen in Europa. Dat moet hij dan maar afdwingen in Yorkshire, hij is van de partij. Verder valt er weinig te vertellen over Burkina Faso. Ja, dat Abdoul Aziz Nikiema een van de weinige Afrikanen is die ooit op doping is betrapt. Geen feit om trots op te zijn.


Kameroen
In dit land organiseren ze wel eens een koers. De Ronde van Kameroen bijvoorbeeld, netjes 2.2. Ook de GP Chantal Biya is een begrip in heel Afrika. Wedstrijden met een opmerkelijk deelnemersveld, meestal. Een of andere amateurploeg uit Frankrijk, een amateurploeg uit Nederland, een paar Slowaken en dan nog wat Afrikaantjes. Kameroeneesjes ook, met name Clovis Kamzong. Dat is de beste renner van Kameroen. Al wat ouder, hij is van 1991. Toch is hij al jaren een stabiele kracht in het Afrikaanse circuit, hij noteert ieder jaar wel een paar mooie uitslagen. Dit jaar werd hij vijfde in de Ronde van Kameroen, maar hij won wel twee ritten. Kameroen is verder wel een land waar het wielrennen aan het groeien is, mede dankzij de Tour de l'Espoir. Deze Afrikaanse variant van de Ronde van de Toekomst bestaat sinds vorig jaar en het speelt zich af in Kameroen. Voorlopig is die koers wel steeds een strijd tussen Eritrea en Rwanda, met dit jaar inmenging van Ecuador. Kameroen zelf speelt nog niet echt een rol, maar wat niet is kan nog komen. Alleen al dat dit land is gekozen om de wedstrijd te organiseren is een positief teken, er zijn mensen die iets in Kameroen zien. Dat heb je nodig voor het iets kan worden.


Tunesi�
Als ik Rafaa Chtioui zeg, wat zeggen jullie dan? Naast gezondheid waarschijnlijk dat hij in het verleden voor Acqua & Sapone en Europcar reed. Jawel, we hadden ooit een Tunesische prof. Was helemaal geen slechte renner, reed best wat mooie uitslagen bij elkaar. Ook toen hij later uit Europa verdween bleef hij nog een paar jaar schroeien, zo reed hij namens een ploeg uit Dubai in 2015 alles aan gort. Sindsdien hebben we niets meer van hem vernomen, net zoals we van alle andere Tunesi�rs ook niets vernemen. Tunesi� is weer zo'n land in het noorden van Afrika, waar men maar geen progressie weet te boeken. Een paar jaar geleden leken ze best wat leuke talenten te hebben, maar dat komt er niet echt uit. Je ziet ze ook steeds minder koersen rijden, de liefde voor de koers is wat bekoeld. Maher Hasnaoui bijvoorbeeld, reed ook een paar jaar voor zo'n ploeg uit Dubai. Reed af en toe zelfs goed. Hoor je niets meer van. Ook Ali Nouisri gaat tegenwoordig anoniem door het leven. Hij rijdt voor een ploeg uit Qatar en wist namens die ploeg vorig jaar nog wel het een en ander te winnen, dit jaar is ie niet veel verder gekomen dan het nationale kampioenschap tijdrijden. Er zit verder ook weinig in de pijplijn in Tunesi� qua aanstormend talent. Nee, hier moeten we het niet van hebben.


Egypte
Nog zo'n land waar ze ieder jaar minder hard gaan fietsen. Nochtans een land waar de renners interessante namen hebben. Islam Ramadan, je zou voor minder. Talaat Shawky, was ook geen verkeerde. Egypte heeft wel nog een eigen 2.2-koers, maar geen renners om die koers ook zelf te winnen. Dit jaar ging de overwinning naar een Griek, de eerste Egyptenaar was Sayed Elkhouly op de 28e plaats. Nee, dat is niet best. Mohamed Mahmoud werd 36e, ook niet fraai. Ik vrees dat Egypte een groot probleem heeft. Een paar jaar geleden zag het er mooier uit allemaal, maar alle onrust daar zal ook geen goede uitwerking hebben op het aanstormende talent. Die staan waarschijnlijk allemaal ergens op een plein te rellen, is wel wat spannender dan een rondje fietsen. Terwijl Egypte toch een van de grotere landen van het Afrikaanse wielrennen zou moeten zijn. Om de zoveel jaar organiseren ze hier de Afrikaanse kampioenschappen, ergens hebben ze toch wel iets met de koers. Komt er alleen in de praktijk vrij matig uit.


Togo
Abdou-Raouf Akanga, dat is de enige Togolees die ooit op enig niveau heeft gereden. Abdou-Raouf kreeg een paar jaar geleden een kans aangeboden om voor Bike Aid te rijden, maar dankzij visumproblemen (terugkerend verhaal) kon hij nooit een koers voor die ploeg afwerken. Hij bleef dus hangen in Afrika en kon alleen wat lokale wedstrijden rijden. Zijn eigen carri�re zag hij daarom vroegtijdig stranden, al won hij in 2016 wel een rit in de Ronde van Benin! Om toekomstige Togoleesjes een kans te geven op een betere toekomst begon hij een project, Up2School-Kpalim� Cycling Project. In zijn eigen streek in Togo verzamelt hij jonge kinderen die een dubbele opleiding krijgen. Ze gaan naar school en ze krijgen fietsles. Een uniek project, in die regio in ieder geval. Abdou is een lieve jongen, zijn verrichtingen zijn te volgen via twitter. I_Am_Akanga. Mooie jongen, een voorbeeld voor heel Togo.


Angola
BAI - Sicasal - Petro De Luanda. Watte? Ja, dit is de continentale ploeg van Angola. Een ploeg die voor de helft uit Angolezen bestaat en voor de andere helft uit Portugezen. Ze deden zelfs mee aan de mythische Volta, geweldig toch? Niet dat ze er iets van kunnen, de beste Angolees werd 96e. Dario Antonio was bijna drie uur langer onderweg dan Joao Rodrigues, al kunnen we daar best begrip voor opbrengen. Andere Angolezen als Bruno Araujo, Gabriel Cole en Jose Cruz Tutu haalden de finish niet eens. Jammer, want Bruno Araujo staat stiekem toch wel op het lijstje van de hoop. Hij is pas 20, wie weet wordt het nog wat. Hij is in ieder geval de kampioen van Angola, en in allerlei kleine wedstrijden in Angola eindigt hij vaak vooraan. Als hij het in Portugal moet laten zien is het alleen een ander verhaal, de finish halen is vaak al een uitdaging. Beste Angolees ooit is Igor Silva, hij is 35 en werd dit jaar zowaar derde in de Ronde van Egypte. Zo ongeveer de enige Angolees die niet voor de Angolese ploeg rijdt, al was hij in het verleden dan wel weer actief voor Banco-BIC-Garmin. Zou het wat uitmaken? Een 103e plaats in de Volta in 2014, niet echt dus. Angola is dus ook niet echt het grote wingewest van het Afrikaanse wielrennen. Helaas.


Namibi�
Windhoek! Dat is de hoofdstad van Namibi�. Een land dat enigszins te vergelijken valt met Zuid-Afrika. Het zijn voornamelijk de lichter getinte jongens die hier de show stelen. Of nouja, dat is wat overdreven. Bekendste exponent van Namibi� is waarschijnlijk nog steeds Dan Craven. DanFromNam, de man die alleen opviel vanwege zijn gigantische baard. Reed ooit voor Europcar, naar verluidt omdat hij daar zelf zijn plekje had gekocht. Kon er verder geen reet van, maar het is wel een gezellige jongen. Best actief op twitter, probeert het Afrikaanse wielrennen ook een beetje te promoten. Geen verkeerde vent. Namibi� ken ik verder van Petrus Lotto, de jongen met de fantastische naam die ooit nog voor MTN-Qhubeka reed. Goed was hij niet, maar dat maakt niet uit. Wel een kleurrijke jongen, net als Raul Costa Seibeb. Die overleed dan alleen weer in 2017 nadat hij in Namibi� werd aangereden door een auto. Zo wordt het natuurlijk nooit wat met Namibi�. Ooit had ik verwacht dat Till Drobisch een goede renner zou worden, maar dat is niet gelukt. Dankzij zijn Duitse naam kreeg hij wel een plek bij een Duits ploegje, maar de resultaten bleven achterwege. Nieuwe hoop is Alex Miller, een jongen uit 2000 die meteen bij de eerste poging kampioen van Namibi� werd. Mocht daarna naar het WCC, waar hij meteen een mooie OTL noteerde tijdens Parijs-Roubaix U23. Maakt niet uit, we houden hem in de gaten. Toevallig is nu net de Tour de Windhoek bezig, een amateurkoers in Namibi�. De jonge Zuid-Afrikaan Marc Pritzen won daar gisteren een rit, goed bezig Marc. Tristan de Lange, Hendrikus Coetzee, Dieter Koen, Xavier Papo, Namibi�rs hebben wel goede namen. Nu nog goede prestaties.


Ivoorkust
Een van de weinige landen in die streek van Afrika waar ze een beetje aan wielrennen doen. Ivoorkust heeft ook al een aantal jaar een eigen 2.2-koers, al lijkt die wedstrijd sinds dit jaar alleen nog maar een amateurkoers te zijn. Dit jaar gewonnen door de geweldenaar Paul Daumont. De laatste keer dat het 2.2 was won dan weer de bekendste wielrenner van Ivoorkust, Issiaka Cisse. Deze jongen is al jaren een vaste waarde in het Afrikaanse circuit. Lang geleden mocht hij een tijdje voor het WCC rijden, maar geen enkele ploeg toonde interesse. Dus ging hij weer terug naar Afrika, waar hij al jaren z'n koersjes wint. Vorig jaar won hij dus de ronde van zijn eigen land, dit jaar pakte hij een ritje mee in de Ronde van Kameroen. Een andere semi-bekende Ivoriaan is Abou Sanogo, die jongen zie je ook wel altijd een paar keer per jaar vooraan verschijnen in dat soort wedstrijden. Ik vrees dat er verder niet veel te melden valt over Ivoorkust, er moet hier nog veel gebeuren voor het ergens op begint te lijken.


Mauritius
Dit eilandje hoort ook bij Afrika. Het ligt weliswaar behoorlijk ver weg van het vasteland, ergens voorbij Madagaskar in de Indische Oceaan. Heel groot is het eiland niet en er wonen ook niet bijzonder veel mensen (ongeveer een miljoen), toch komen er de laatste jaren steeds meer wielrenners vandaan. De familie Rougier-Lagane bijvoorbeeld, de broertjes Christopher en Gregory rijden allebei voor een Franse amateurploeg. Dat is sowieso het verhaal van Mauritius, bijna al die gastjes rijden voor een of andere Franse ploeg. Olivier Le Court ook, die fietst voor GSC Blagnac, toch geen kleine ploeg in Frankrijk. Dylan Redy en Alexandre Mayer zijn met z'n tweetjes voor dezelfde Franse ploeg actief, wel zo gezellig. Het zijn allemaal jonge gasten, Redy is bijvoorbeeld pas 20. Die staat stiekem wel op het lijstje van de hoop, net als Andriano Azor. Met zo'n naam moet je wel goed zijn, zou je zeggen. Viel dit jaar nog niet mee, maar hij is pas van 2000. Hij heeft nog wat tijd, vorig jaar won hij de African Youth Games voor landgenoot Fernando Charlot dus talent zal er wel zijn. Deze eilanders moeten we dus een beetje in de gaten gaan houden.


Democratische Republiek Congo
Congo is natuurlijk altijd een gecompliceerd onderwerp. Qua wielrennen lijkt vooral de DRC van de fiets te houden, over het andere Congo hoor je minder. Het zal wel een erfenis van de Belgen zijn dat ze hier zijn gaan fietsen, hebben die patjepee�rs toch nog op een bepaalde manier iets fatsoenlijks achtergelaten. Verder wel belachelijk wat de Belgen hier allemaal uitgespookt hebben, Congo: een geschiedenis van David Van Reybrouck moet iedereen gelezen hebben. Leopold II is een drinker. Maar goed, Congo dus. Daar hebben ze wel wat wedstrijden, zoals de Tour de Congo. Amateurkoersje, gewonnen door de jonge Rwandees Jean Claude Nzafashwanayo. Congoleesjes komen er nog niet echt aan te pas, ze zijn hier niet zo ver in hun ontwikkeling. Loick Tshiyana Kamena werd 28e in de Ronde van Kameroen dit jaar, dat is waar ze hier trots op moeten zijn. Tijdens de Afrikaanse spelen eindigden er wel een paar jongens wat meer vooraan, Kyaviro Muhindo werd 21e bijvoorbeeld. Ik vrees alleen dat we deze namen niet hoeven te onthouden. Het zal van een volgende generatie afhangen of we ooit een Congolees vlaggetje in actie gaan zien.


Mali
Zelfs in Mali zijn er mensen die hard kunnen trappen. Daar gaan we alleen nooit iets van horen, toch wil ik nog graag even Yaya Diallo genoemd hebben. Die werd vorig jaar 13e in de Tour de l'Espoir, een Malinees met een fatsoenlijk resultaat! Daarna heb ik alleen niets meer van Yaya gehoord, dat is jammer. Staat desondanks nog steeds op het lijstje van de hoop. Volgens firstcycling heeft hij dit jaar een rit gewonnen in de Tour de Sahel, een rittenkoers in Mauritani�. Wel gaaf, maar ik weet niet of dat hem ooit een plek in Europa gaat bezorgen. Mali mag je dus meteen weer vergeten eigenlijk, sorry.


Nigeria
Het enige wat ik van het Nigeriaanse wielrennen weet is dat ze altijd met z'n allen achteraan eindigen als ze een keer meedoen aan een koers. Vaak op drie kwartier van de winnaar ofzo. En ze gaan vrij snel naar de uitgang, meestal. DNF of OTL, veel meer smaken heeft Nigeria niet. Nigeria is een land met enorm veel inwoners, maar wielrennen leeft er niet echt. Lijkt me de schuld van Boko Haram, klootzakken. Als er nog een Europeaan is met wat ambitie die ergens iets neer wil zetten: ga naar Nigeria. 190 miljoen inwoners, daar moeten er een paar tussen zitten die hard kunnen fietsen. Harder dan Azeez Mutiu en Kurotimi Abaka in ieder geval, die werden tijdens de Afrikaanse spelen 65e en 73e. De beste Nigerianen daar, de rest werd op enorm grote achterstand gereden of noteerde weer lekker ouderwets een OTL. Meeste inwoners van heel Afrika, daar moet meer mogelijk zijn.


Guinee-Bissau
Sinds dit jaar heeft Guinee-Bissau een eigen continentale ploeg. Guerciotti - Kiwi Atlantico, jawel. Hebben ze daar iets aan? Nee, natuurlijk niet. Er rijden zeven jongens uit Guinee-Bissau voor deze ploeg, allemaal met een keurige 0 op de CQranking. Het is vooral een excuusploeg, waar vijfderangs Spanjaarden aan de bak komen. David Galarreta en Mikel Ugarte, wie kent ze niet. Vreemde ploeg, hebben op wat koersjes in Spanje na ook weinig gereden. Nog leuker, de jongens uit Guinee-Bissau hebben zelfs helemaal niets gereden. Niets, geen enkele wedstrijd. Wat een fantastische ploeg is dit, geweldig. Toch weer een soort van uitbuiting van Afrika, in een of ander derdewereldland goedkoop een licentie nemen, paar gasten aantrekken die je vervolgens geen koersen laat rijden en dan een Bask van 37 z'n profdebuut laten maken. Fenomenaal. Guinee-Bissau kunnen we dus ook van het lijstje strepen, ze hebben hier een veel te lange weg te gaan.


Oeganda
Charles Kagimu!!! De boezemvriend van Salim Kipkemboi. Aangezien wielrennen in Oeganda niet heel groot is zijn er weinig bekende wielrenners uit dit land, maar er wordt wel aan fietsen gedaan. Charles is begonnen in Oeganda, maar omdat hij talent liet zien werd hij al snel naar buurland Kenia gebracht, waar hij in Iten terechtkwam. Daar bleek hij zo goed te zijn dat hij werd opgenomen in het team. Niet veel later werd hij stagiair bij Bike Aid, want dat was toen nog een gelukkig huwelijk. De afgelopen tijd heeft Kagimu voor Bike Aid gereden, maar ook hij is dit jaar niet aan koersen toegekomen door het gedoe waar ook de Keniaantjes last van hebben. Jammer, Kagimu leek best hard te kunnen trappen. Sympathieke knul ook, hij is behoorlijk goed te volgen op sociale media, dit in tegenstelling tot de meeste Afrikanen. Oeganda heeft verder geen andere toppers, geen wedstrijden en geen infrastructuur, of wat had u verwacht?


Ghana
Best een groot land, maar geen wielerland. Ze doen hier amper aan fietsen, al kom je de Ghanese nationale ploeg soms wel tegen in het buitenland. Iemand als Anthony Boakye heb ik wel een paar keer in de uitslagen voorbij zien komen, maar verder heb ik me altijd verbaasd over hoe weinig de Ghanezen met wielrennen lijken te hebben. Sowieso is het in die hoek van Afrika met een vergrootglas zoeken naar wielrenners of landen waar het ook maar enigszins lijkt te leven. Een groeimarkt, om het maar even voorzichtig te zeggen.


Senegal
Zelfde verhaal als Ghana. Ook hier leeft het eigenlijk voor geen meter, zal wel komen omdat ze dankzij het Dakargebeuren een hekel hebben gekregen aan de ASO. Er zijn wel Senegalese wielrenners, maar daar hoef je geen geld op in te zetten als ze meedoen aan een wedstrijd. Fallou Mbow is momenteel kampioen van Senegal, gefeliciteerd Fallou!


Botswana
Lekker man, Botswana. Ik kende ooit een wielrenner uit Botswana, Bernardo Ayuso. Deze jongen groeide op in Spanje en reed jarenlang rond in het Spaanse amateurcircuit. Reed zelfs nog een paar jaar voor een Baskische ploeg, wat een topper. E�n keer per jaar ging ie dan naar Botswana om daar nationaal kampioen te worden, goed man. Sinds 2017 is hij alleen van de aardbodem verdwenen. De nieuwe heerser in Botswana luistert nu naar de naam Abeng Malete. Botswaneesjes dienen verder vooral als kanonnenvoer voor de Zuid-Afrikaantjes tegenwoordig. In Zuid-Afrika organiseren ze dus allerlei wedstrijden om punten te scoren. Om aan voldoende deelnemers te komen nodigen ze dan gasten uit Lesotho en Botswana uit, zodat het nog ergens op lijkt. Die kunnen er verder qua niveau niets van, waardoor de Zuid-Afrikanen toch wel winnen. Waardeloos, waardeloos, waardeloos.


Tanzania
Richard Laizer reed ooit voor Bike Aid! Verder weet ik echt helemaal niets over Tanzania, behalve dat ze hier de Kilimanjaro hebben. Op zich wel leuk om daar een paar fietspaden aan te leggen, lijkt me. Dan krijgen we meer Richard Laizers, die dan misschien wel verder gaan komen dan een 34e plaats in de Tour de Rwanda als hoogtepunt.


Zambia
Zambiaantjes moet je kort houden! Nou, dat is aardig gelukt. Tien jaar geleden reed er een Zambiaan voor MTN Cycling, de voorloper van wat nu Dimension Data is. Jupiter Naneembo, een gigantisch groot talent. Jupiter reed rond alsof hij van een andere planeet was. Dat vonden ze bij MTN niet echt eerlijk ten opzichte van de rest, dus liet Doug Ryder hem gaan. Sindsdien hebben we nooit meer wat vernomen van de Zambiaantjes. Ja, je moet ze toch kort houden he. Hier krijgen we weer brieven over, dat heb ik nou al weer door. Goed man, die Zambiaantjes.


Zimbabwe
Zimbabwaantjes worden ook behoorlijk kort gehouden, geen enkel probleem. In Zimbabwe val je eigenlijk alleen op door het hebben van een briljante naam. Zo is Advocate Phiri geen slechte hoor, Alvin Makurumidze werd dan weer mooi 50e tijdens de Afrikaanse Spelen. Andrew Chikwaka, 83e in de Tour de Limpopo, je zou voor minder. Nee, sorry, ik weet niets over Zimbabwe. Behalve dat het een vreemd land is, maar we zijn in ieder geval van Mugabe af.

Ik denk dat ik nu toch minstens de helft van de Afrikaanse landen besproken heb. De landen die ik niet heb besproken willen niets met wielrennen te maken hebben, zijn er n�g slechter in of ik ben ze simpelweg vergeten. Benin is zo'n land, daar doen ze wel aan wielrennen maar niet op hoog niveau. Heel sporadisch zie ik wel eens iemand uit Burundi in de uitslagen verschijnen. De jongens uit Soedan komen altijd met z'n allen buiten tijd binnen, net als de nomaden uit Libi�. Op Madagaskar schijnt er ook wel eens gefietst te worden, ik meld het maar voor de volledigheid. Verder hebben de andere Afrikaanse landen echt niets met wielrennen, voor zover ik weet. De landen die er w�l wat mee hebben gaan we volgen in dit topic. Hoera.

De beelden blijven wat achter, maar Rein schijnt bijna ingelopen te zijn. Moise Mugisha nog maar eens in de aanval, zou spannender kunnen zijn dan allerlei interviews.

Diaz gaat op het allerlaatste moment voorbij Mugisha.

Tesfatsion pakt de eindzege!

Ja, het is binnen. Na het trauma in Gabon is er nu de glorietocht in Rwanda. Op ��n seconde na wint Tesfatsion de twee belangrijkste wedstrijd van Afrika, toch een prestatie die redelijk uit de lucht komt vallen. Al ging het niet van harte, hij had het nog moeilijk tijdens de laatste rit. Gelukkig had hij een goede ploeg om zich heen, dat scheelde behoorlijk. Tijdens de laatste beklimming van de Tour du Rwanda 2020 moest Tesfatsion passen, terwijl Muluberhan nog makkelijk met latere winnaar Diaz mee aan het peddelen was. Bij het volgende beeld reed Muluberhan ineens op kop voor Tesfatsion, de ploeggenoten hadden dus oog voor elkaar. Fraaie zaak. Henok is een wereldgozer, zijn 10e plaats is dan eigenlijk weer wat te min voor de prestatie die hij afgelopen week geleverd heeft. Als ze die Fedorov nou wat beter in het oog hadden gehouden... dan had hij in ieder geval nog een rit gehad, nu blijft de teller op nul staan. Alle aandacht gaat uit naar Tesfatsion, maar Muluberhan heeft ook weer een stap vooruit gezet. Ook ploeggenoten Yemane, Tesfom en Tewelde deden het prima. Yemane neemt zelfs nog een trui mee naar huis, hij heeft de meeste punten verzameld bij de tussensprints.



Natnael Tesfatsion mocht na zijn zege even uitleggen hoe hij het allemaal voor elkaar had gekregen. Daardoor hoorde ik hem eigenlijk voor het eerst Engels praten en dat viel me alles mee. Behoorlijk goed Engels, toch weer een bonuspuntje. Hij legde en passent ook nog even uit waarom hij het tijdens de zesde rit zo lastig had. Eigenlijk voelde hij zich helemaal niet slecht, legde hij uit. Nee, hij moest door de regen zijn bril afdoen omdat hij niets meer zag. En toen kwamen alle druppels in zijn ogen, waardoor hij nog steeds niet zag. Daarom moest hij de andere jongens laten gaan en bleef hij alleen met Muluberhan over. Allemaal de schuld van de regen dus, anders had hij met een paar minuten voorsprong gewonnen. Iemand moet hem alleen wel even vertellen dat het in Europa ook kan regenen, en dat hij dus maar beter aan die druppels kan wennen. Maar, buiten dat, feest! Na alle prijsuitreikingen nodigde Tesfatsion al zijn landgenoten uit op het podium, om te zingen en te dansen. Hij mocht zelf ook nog even op de schouders, lekker man. Volksfeestje, helemaal niks mis mee.



Voor dat feest gevierd kon worden moest er eerst nog een rit verreden worden. Een korte maar lastige rit, met onderweg een nieuwe klim. Letterlijk nieuw, want de weg is blijkbaar pas vorig jaar aangelegd. Met het oog op de Tour du Rwanda en eventueel het WK? Wie zal het zeggen, het komt in ieder geval goed uit voor de koers. Een lastige klim van zes kilometer aan 6,5%, met onderweg stroken richting 20% blijkbaar. Volgens Strava 5,5 kilometer aan 7%, nouja, zoiets dus. Rein Taaramae heeft de KOM! Rein ging gisteren in de aanval en even leek het er sterk op dat hij zijn benen had hervonden. Lang reed hij solo vooraan, waarna hij op de voorlaatste klim plafonneerde. Zijn aanval leverde wel iets op, want doordat Mount Kigali een klim van de buitencategorie was verzamelde Rein veel bergpuntjes. Voor de rit stond hij op 0 punten, aan het eind van de dag nam hij de bergtrui mee naar huis. Dat had misschien iets beter geregeld kunnen worden door de organisatie. Goed, Rein reed dus solo met een minuut of 3/4 voorsprong op het peloton, waar zeker tijdens de eerste passage niet heel veel gebeurde.



Pas richting het eind van de eerste ronde ging het goed los. Moise Mugisha ging in de aanval! Een aanval op de leiderstrui. En Mugisha reed weg, tot hij lek reed. Hij werd snel geholpen door een ploeggenoot, maar moest wel de rest van de rit op een fiets rijden die te groot voor hem was. Moise is maar een klein mannetje, maar wel met een leeuwenhart. Dus ging hij tijdens de tweede en laatste ronde gewoon weer in de aanval, op die te grote fiets. Ook tijdens de tweede beklimming van Mount Kigali gebeurde er niet gek veel, maar daarna ging het los. Zo ongeveer rond de tweede beklimming van de Wall of Kigali ging Mugisha in de aanval, de kilometers daarna reed hij een voorsprong van een halve minuut bij elkaar. Bij lange na niet genoeg, hij moest immers anderhalve minuut goedmaken. Na de twee beklimming van de Wall of Kigali moesten we alleen nog naar Rebero, waar wel nog een andere lastige kasseienklim lag. Aan de voet van dit klimmetje had Mugisha nog een seconde of 20 over op de achtervolgers, waar Muluberhan nog steeds Tesfatsion kon ondersteunen. Op deze klim moest Tesfatsion lossen, terwijl mannen als Diaz, Main en Schelling wel nog wat in de tank hadden. Diaz had zelfs nog heel veel over, hij fladderde naar Mugisha toe. Mugisha bleef dapper op de trappers duwen, maar tijdens de laatste 300 meter viel hij volledig stil. Diaz passeerde hem en reed zo naar de ritzege. Zuur voor Mugisha, hij had het absoluut verdiend om te winnen. Zonder die lekke band had hij waarschijnlijk wel de rit gewonnen, en misschien ook het klassement. Grote klasse van de kleine Rwandees, een dappere jongen waar we nog veel plezier aan gaan beleven. Volgens een mannetje van zijn ploeg gaan we hem later dit jaar ook nog in Belgi� aan het werk zijn, SACA komt in augustus onze kant op.



Een renner die het logo van Delko kust, daar moeten we toch even aan wennen. Na een passage in Isra�l en Oostenrijk denkt Diaz nu definitief aan doorbreken. Altijd wel een goede klimmer geweest, in de marge. Wel altijd wisselvallig, zo ook tijdens deze Tour du Rwanda. Bijzonder jammer voor Mugisha dat hij uitgerekend gisteren een goede dag had. Verder geniet ik wel echt van die Mugisha. Hij doet nog niet zo lang mee met de grote jongens, is eigenlijk pas vrij laat begonnen. Een paar jaar geleden hoorde je al verhalen dat hij een gigantisch grote motor had, maar de rest nog moest leren. Nou, dat is eigenlijk nog steeds zo. Hij gaat altijd in de aanval, altijd. Als hij dat allemaal wat beter zou timen zit er misschien nog wel meer in. Verbazingwekkend hoe dicht hij hier bij de zege kwam, als ze in Rwanda netjes blijven slijpen kan het misschien ooit wel echt iets worden. Al is hij al relatief oud, maarja. Goed, leuke renner in ieder geval. Weet je wie ook een leuke renner is? Kent Main. Derde gisteren, straffe prestatie voor een renner die toch niet al te licht is. Grote opgeschoten jongen, eigenlijk meer een tijdrijder dan een klimmer. Dacht ik tenminste altijd, maar mijn woorden zijn de afgelopen dagen aardig gelogenstraft. Hij komt ten opzichte van Schelling helaas twee tellen tekort, anders hadden we een volledig Afrikaans podium gehad. Enfin, NTT, letten we op? De nummer 1 en de nummer 4 van het klassement contracteren, gaarne.



Vermakelijke rit wel, uiteindelijk. Minder vermakelijke beelden, dat moet met het oog op de toekomst wel wat beter. In plaats van het interviewen van een gek met een slijptol kan je ook prima wat beelden van de koers uitzenden, geen enkel probleem. Nouja, nemen we ze voorlopig nog maar even niet kwalijk. Ze wagen in ieder geval een poging. Toch is dat wel het laatste zetje dat deze koers nodig heeft, goede beelden. Het zou toch wel fijn zijn om niet afhankelijk te zijn van twitter. Maar goed, ik heb alsnog genoten. Het blijft een wonderlijke koers, met na flink wat grasduinen uiteindelijk toch mooie sfeerbeelden. En een mooie einduitslag, gelukkig. Weer een overwinning voor Eritrea, de derde in totaal. Na Teklehaimanot in 2010 en KUDUS vorig jaar is het nu dus Tesfatsion. Niks mis mee. Ook weer een Afrikaanse overwinning, de enige niet-Afrikaan die ooit won blijft Kiel Reijnen. Dat vind ik toch wel mooi meegenomen. Al blijft het jammer dat zoveel ritten naar Restrepo gingen. Met een beetje meer geluk had Muluberhan de eerste rit gewonnen en had Biniam een keer Restrepo verslagen, dan zag het er al heel anders uit. Nu is het ietwat uit balans, met maar twee Afrikaanse ritoverwinningen. Nouja, goed, ik zal verder niet klagen. Het podium mag er zijn. Twee Afrikanen en de enige WT-renner aan de start, je zou voor minder.



Na de koers was het tijd om te feesten. Dat begon al op het podium, waar de Eritree�rs zich verzamelden. Ook Debesay mocht mee het podium op, waarom niet. Na de podiumceremonie ging het alleen maar verder. Tesfatsion kreeg als winnaar een gigantische taart aangeboden, die hij zo te zien samen met Moise Mugisha heeft opgepeuzeld. Die taart konden ze ook wel gebruiken, want volgens de renners uit Rwanda was dit de zwaarste editie van de koers ooit. Ze vroegen zich af welke sadist dit parcours had uitgetekend. Alleen maar een goede zaak, die jongens doen zo wat extra koersheidhard op. Ze hadden nog genoeg energie over om ongemakkelijk te dansen, dus het was in ieder geval niet t� zwaar.

twitter:

tour_du_Rwanda twitterde op zondag 01-03-2020 om 21:06:45 #TdRwanda After Party #Rwanda ns fought for yellow jersey with their direct rival #Eritrea But in After party of Tour, they danced together one of the popular song from #Asmara We are brothers #FairPlay https://t.co/WCP4m36LPg reageer retweet

Bijkomend positief nieuws is dat het vrouwtje van de UCI erg enthousiast is. Nog nooit zo'n sfeer gezien en dat soort teksten. Dat WK komt er, dat kan niet anders. 2025 wordt een fantastisch jaar.

twitter:

Amina_Lanaya twitterde op zondag 01-03-2020 om 13:00:10 Outstanding crowd along the Wall of Kigali on the @tour_du_Rwanda. Never experienced such an amazing atmosphere! Congratulations to @cyclingrwanda & president @abdallahmurenz2, Minister of Sports @auroremimosa, Mayor of Kigali @PudenceR for their dedication in developing cycling! https://t.co/D2lvuM1Cvk reageer retweet

Nou, dan gooien we de resterende beelden er nog even in:

Helaas, de Tour du Rwanda is gedaan. Het was weer een fantastisch editie. Een prachtige winnaar, al blijft die missende tand een hinderlijk element. Laten we hopen dat de koers volgend jaar nog mooier wordt, met meer en betere deelnemers. Dat is voor de Afrikaanse deelnemers misschien nadelige, maar om te groeien heb je dat wel nodig.

Nu gaan we verder met andere koersen. Die Tour de l'Espoir heb ik inmiddels opgegeven, dus gaat het vizier richting de Afrikaanse kampioenschappen, die zo rond 23 maart schijnen te beginnen op Mauritius. Zuid-Afrika heeft de selectie in ieder geval alvast rond, Kent Main mag het daar gaan doen. In de tussentijd moeten we even op onze honger zitten, al is vandaag wel de Tour of Good Hope begonnen. Dat was vorig jaar nog een 2.2-koers, maar is nu weer een nationale wedstrijd. Niet echt de moeite van het bespreken waard dus, maar ik ben toch een aandachtig volger aangezien de Afrikaanse afdeling van het WCC aanwezig is. De eerste rit eindigde in een sprint, gewonnen door de niet zo boeiende Zuid-Afrikaan Travis Barrett. De nummer drie, die is dan wel weer interessant. Bizaye Redae, afkomstig uit Ethiopi�. Is nog een junior, al lijkt hij wel weer 58 maar dat geheel terzijde. Bizaye gaat op het lijstje van de goede hoop, ha ha ha ik schater. Ayoub Sahiri werd vierde, daarom was die jonge Algerijn er dus niet bij in Rwanda. Al is deze koers in Zuid-Afrika toch een wat minder alternatief, maar afijn.



Dit is een junior.

Tot ziens. Tot Afrika.

Tesfatsion is inmiddels terug in Eritrea, alwaar hij onthaald is alsof hij de Tour de France heeft gewonnen.



De renners van lokale ploegen als Eritel en Asbeco vormen een fietsende erehaag, dat is toch wel vrij fascinerend allemaal.



Stel je voor dat je als Eritree�r ooit een keer een echt grote koers wint, dan hoef je de rest van je leven niets meer te doen.

Alvast voor de agenda van volgend jaar: de Tour du Rwanda zal dan verreden worden van 21 t/m 28 februari. Ik zit nu al klaar.



Al heb ik ook wel zin in september, dan krijgen we met een beetje mazzel de bevestiging dat het WK in 2025 inderdaad naar Rwanda gaat. Begint er wel steeds positiever uit te zien eigenlijk. Directeurtje van de UCI kraamt dit soort teksten uit, dan begint het ergens op te lijken:

quote:

Dit is je eerste contact met Rwanda en zijn nationale tour, wat zijn je indrukken?

Eerlijk gezegd ben ik onder de indruk van populaire ijver. Mij ​​is er altijd over verteld, er is mij veel verteld: "Je zult zien, de Tour du Rwanda is fantastisch", maar je moet het echt zien om het te geloven. Toen ik in de auto zat, op de Kigali-muur, zag ik deze menigte, deze kinderen, deze families en ik had koude rillingen. Ik had nog nooit zoiets sterk gevoeld in het racen en toch heb ik al Belgische klassiekers of etappes van de Tour de France gevolgd. Deze test wordt door de hele bevolking geduwd, door de overheid. De Ronde van Rwanda is een referentie in de ontwikkeling van onze sport en daarom kunnen we spreken van een kandidatuur op het juiste spoor voor de organisatie van de 2025 Worlds.

http://www.rfi.fr/fr/spor(...)ne-voie-Amina-Lanaya

De Tour of Good Hope is toch ook wel lachen hoor. Gisteren een tijdrit, gewonnen door Jaco Venter. Een naam die de lezer misschien wat zegt, want Jaco Venter reed de afgelopen jaren voor MTN en Dimension Data. Na jaren trouwe dienst bij het grof vuil gezet, waarna hij besloot te gaan mountainbiken samen met Jacques Janse van Rensburg. Blijkbaar doet hij toch niet alleen aan mountainbiken, hij komt de rest op de weg nog even naar huis fietsen. Jacques doet ook mee, hij werd 7e. Vandaag werd Jaco Venter dan weer tweede, achter voormalig dopingzondaar Nolan Hoffmann. The Hoff, geen misselijke renner hoor. Enfin, leukste van die wedstrijd is dus vooral de deelname van de Afrikaanse afdeling van het WCC. Er is ook een vrouwenkoers waar wat renners van dat geheel aan de start staan, waardoor ze een recordaantal opvallende nationaliteiten bij elkaar weten hebben te verzamelen. Lesotho, Botswana, Zimbabwe, je zou voor minder allemaal. Onze nieuwe vriend Bizaye Redae is twee dagen achter elkaar tweede bij de junioren geworden, lekker hoor.

twitter:

WCCAfrica twitterde op dinsdag 03-03-2020 om 10:39:40 Stage 2 of #TOGH. 45km, 308m elevation. Temperatures will go up to 35 degrees by midday. 🇩🇿 🇧🇼 🇪🇹 🇱🇾 🇱🇸 🇳🇦 🇹🇳 🇿🇼 all part of our Africa Championships training camp. https://t.co/OP542nemhx reageer retweet

Bij de hoofdmacht van het WCC hebben ze ook weer wat Afrikanen rondlopen, kwam ik dankzij de firstcyclinggoden achter. Zij publiceerden een voorlopige startlijst van de Tour de Normandie, waar het WCC aanwezig zal zijn. We noteren de namen van Imad Sekkak, Jean Eric Habimana, Welay Berehe en Tiano Da Silva. Imad Sekkak is een klein Marokkaantje, hij reed vorig jaar ook al voor het WCC. Ik had hem eerder al gespot op een foto van het WCC, geen verrassing dus. Jean Eric Habimana reed vorig jaar een aantal koersen voor het WCC toen hij nog junior was, dit jaar reed hij namens de continentale ploeg van SKOL en Adrien Niyonshuti de Tour du Rwanda. Mag dus ook wat in Europa gaan rijden, niks mis mee. Welay Berehe reed vorig jaar eveneens voor het WCC, al was ook hij toen nog junior. Nu eerstejaars belofte dus, en volgens mij eentje om in de gaten te houden. Tiano Da Silva is dan weer een niet enorm goede Zuid-Afrikaan. Wel eerstejaars belofte ook, wie weet kan hij zich nog ontwikkelen.

Voorbehoud is wel nog dat de jongens een visum zien te regelen. Een eventuele Eritrese afvaardiging blijft nog wat achter, al had ik een tijdje terug op een foto wel Yohannes Gebrehiwet gespot. Nouja goed, onder meer dankzij het WK van 2025 mogen we verwachten dat het WCC meer koersen gaat rijden en meer Afrikanen een kans geeft. Dat is blijkens het interviewtje met het directeurtje ook een van de doelen, de Afrikanen in 2025 niet voor spek en bonen laten meerijden. Goede signalen, in principe. Nu de praktijk nog even afwachten.

twitter:

CyclingAfrica twitterde op woensdag 04-03-2020 om 12:25:00 @PelotonMag @asmaraasmra @WCC_cycling @FirstCycling @WCCAfrica Yes, we talked to @EricHABIMANA9 today and he confirmed he's been invited. He's working on his visa right now. reageer retweet

[ Bericht 1% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 04-03-2020 23:49:14 ]

Er is al 258 dagen niet in dit topic gepost. Maar nu hebben we een goede reden om dat wel weer te doen, want er is koers! De GP Chantal Biya, een 2.2-koers in Kameroen, is vandaag begonnen. Een koers ter ere van de first lady van Kameroen, dat zijn meteen heerlijk Afrikaanse praktijken. Het deelnemersveld is matig gestoffeerd, eigenlijk staat alleen Rwanda met een sterke ploeg aan de start. Met Areruya, de twee Mugisha's, Munyaneza en het grote talent Renus Uhiriwe moeten ze deze koers eigenlijk makkelijk kunnen winnen. Kameroen zelf zal het nog altijd van Clovis Kamzong moeten hebben, al kwam er tijdens de eerste rit een andere Kameroener bovendrijven. Rwanda liet vandaag meteen zien de grote favoriet te zijn, energiebom Moise Mugisha heeft direct gewonnen. Hij reed met Michel Tientcheu (waar ik nog nooit van had gehoord) naar de finish en versloeg hem in de sprint. De rest kwam op 44 seconden binnen.



Maar er is ook ander nieuws, minder leuk nieuws. Het gaat over Ethiopi�. Een paar weken geleden las ik nog nietsvermoedend een groot interview over de toekomst van het Ethiopische wielrennen, voor iedereen een aanrader:
https://prodige-mag.wixsite.com/peloton-mag/ethiopian-cycling

Negasi Hailu Abreha, Hagos Welay Berehe en Bizaye Tesfu Redae, allemaal werden ze nog prominenter genoteerd op het lijstje van de hoop. Maar toen brak de pleuris ineens uit in Ethiopi�. Met name in de regio Tigray. En wat wil het toeval? Laat dat nu net de enige regio van Ethiopi� zijn waar ze aan wielrennen doen. Voor meer achtergrond lees je het artikel hierboven maar. Kort gezegd komt het er op neer dat in de regio Tigray eigenlijk dezelfde mensen wonen als in Eritrea, met daardoor ook dezelfde interesses. We moeten ons nu dus ineens zorgen maken over onze getalenteerde Ethiopi�rs, en vooral hopen dat ze zich momenteel niet in hun thuisregio bevinden.

Er is alleen ��n renner die zich daar w�l bevindt, een Eritree�r. Awet Gebremedhin. Gevlucht van Eritrea naar Zweden, maar zijn familie kwam nooit verder dan vluchten naar Ethiopi�. Hij ging op bezoek bij zijn familie en zit nu vast.

quote:

Awet Gebremedhin (Israel Cycling Academy) heeft nog geen contract voor volgend seizoen, maar de tot Zweed genaturaliseerde Eritre�r heeft belangrijkere dingen aan zijn hoofd. Volgens zijn zus zit hij namelijk ondergedoken in de Ethiopische regio Tigray, waar een conflict dreigt uit te monden in een burgeroorlog.

Na een seizoen waarin Gebremedhin slechts 11 koersdagen had, keerde hij terug naar Mekele. Deze stad in het noorden van Ethiopi� is de hoofdstad van de regio Tigray, waar een bloedig conflict woedt tussen de regering en lokale troepen. Bij aanvallen over en weer zijn waarschijnlijk honderden doden gevallen. De stad werd al gebombardeerd en vele duizenden mensen zijn op de vlucht geslagen.

Marcelino Pacheco, de manager van Gebremedhin, probeert al enkele weken contact te krijgen. “We zijn op zoek naar een team voor 2021 en we wilden contact opnemen, maar ik heb hem al twee weken niet gesproken”, zegt Pacheco tegen de Spaanse sportkrant Marca. “Gelukkig woont zijn zus in Zweden en zij vertelt dat Gebremedhin met zijn gezin ergens is ondergedoken, wachtend tot alles voorbij is.”

“Er wordt gezegd dat er een burgeroorlog op het punt staat uit te breken en we zijn echt bezorgd. Laten we hopen dat het conflict niet erger wordt, want we maken ons zorgen om onze vriend”, besluit Pacheco.

Aan het begin van dit seizoen werd Gebremedhin overgeheveld van de hoofdmacht van Israel Start-Up Nation naar de continentale ploeg, Israel Cycling Academy. In 2019 wist hij onder meer de Ronde van Lombardije en de Giro d’Italia uit te rijden.

Begin dit jaar kwamen ze bij Israel nog met dit filmpje over Awet, in Ethiopi�. Goed voor wat meer context.

Ik zou het erg waarderen als ze snel stoppen met vechten daar. Net nu het Ethiopische wielrennen bezig is aan een opmars krijg je dit soort kutkloterij.

Paultje Daumont, jawel! De grote Burkinese belofte, regelt hier gewoon even het sprintje.

Iets mindere dag van de Rwandese goden, maar Moise Mugisha staat nog steeds aan de leiding.

Zo, de GP Chantal Biya was me het koersje wel hoor. De derde rit zou de enige rit zijn die niet door een Afrikaan gewonnen werd. Er deed een ploeg mee uit Slowakije, en de beste renner van die ploeg bleek Lukas Kubis te zijn. Komt uit 2000, kan zomaar daadwerkelijk een echt talent blijken te zijn. Hij won voor Clovis Kamzong en Moise Mugisha, die wel uit wist te lopen op veel van zijn concurrenten. Een prima dag dus, al bij al.



Gisteren werd de vierde rit verreden, een rit met een hellende aankomst. Hier wist Moise Mugisha zijn overmacht tentoon te spreiden. Uitgebreid juichend kwam hij over de streep. Beetje omkijken enzo, waar zijn jullie dan? Zijn grootste concurrent, Lukas Kubis, werd tweede op een paar tellen. Renus Uhiriwe werd derde, eindelijk een keer een mooie uitslag voor hem. Een groot talent, maar hij heeft deze dagen vooral moeten knechten. Logisch ook. Levert wel wat op, want Rwanda heeft de zaken volledig onder controle. Met Yaya Diallo zien we ook de beste Malinees ver van voren, geinig.




De vrouw waar de koers naar is vernoemd kwam zowaar even opdagen, de altijd elegante Chantal Biya. Kan Moise toch maar mooi boven z'n bed hangen.



Vandaag volgde de laatste rit. Bij Rwanda hadden ze er wel vertrouwen in. Even dansen voor de wedstrijd, niks aan de hand:



De koers werd blijkbaar live uitgezonden in Afrika, dat leverde de volgende fantastische beelden op:

CAN HE HOLD ON? CAN HE HOLD ON?

Nee, het arme Kameroenertje Herv� Raoul Mba wordt op het laatste moment ingehaald door een werkelijk uitzinnige Paul Daumont. Mba lijkt iets minder blij. Tweede ritzege voor Daumont, die toch maar mooi even laat zien dat hij het grootste Burkinese talent is. Koop je verder niets voor, want who gives a fuck, maar toch. Even later zien we Moise Mugisha in zijn gele trui juichend over de finish komen, het is binnen. Rwanda wint de GP Chantal Biya, Moise Mugisha was onklopbaar. ARE YOU WOTCHING @dougryd? Qua cijfers schijnt Moise Mugisha al een tijd enorm indrukwekkend te zijn, op alle andere gebieden heeft hij alleen nog veel te leren. Het zou een leuke gok kunnen zijn voor Qhubeka, maar waarschijnlijk kiezen ze voor de 'veilige' opties, oftewel een hoop Europese bagger. Doug, je bent een eikel.

Mooie jongens.




Volledige rituitslag en het volledige eindklassement:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Gezellig met z'n allen het volkslied zingen:


Het vervelende nieuws tussendoor was dat La Tropicale Amissa Bongo niet door zal gaan. Toch altijd de opener van het seizoen, en een van de twee profkoersen in Afrika. Bijzonder jammer. We zullen tussen 18 en 24 januari iets anders moeten doen met onze tijd. De organisatie geeft alleen niet op, men gaat proberen een andere datum te vinden zodat de koers toch nog in 2021 afgewerkt kan worden. Hopen op het beste dan maar, anders sterft dit topic helemaal een stille dood. Gelukkig hebben we voorlopig in ieder geval de Tour du Rwanda nog.



[ Bericht 6% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 22-11-2020 18:35:06 ]

Ik zit nu al klaar.

Genoten van de presentatie van de Tour du Rwanda 2021.

Om te beginnen komen we natuurlijk lekker in de sfeer met het promotiefilmpje:


Daarna ging het over de sponsoren, over de leiderstruien, etc. etc. Duurde allemaal lang, terwijl we natuurlijk op de deelnemende ploegen en het parcours zaten te wachten. Goed, toen werden uiteindelijk de deelnemende ploegen onthuld:

Grotendeels vergelijkbaar met vorig jaar. Rwanda valt dus nog steeds niet in de smaak bij de grote ploegen. Op zich logisch in dit geval, gezien je met de coronaonzekerheid zit. Maar goed, zonder corona hadden ze ongetwijfeld ook geen interesse gehad. De organisatie wilde de koers koste wat kost door laten gaan met het oog op het WK van 2025, even bewijzen dat ze zelfs in lastige omstandigheden een wedstrijd kunnen organiseren.

We zien een paar verrassingen. Een negatieve verrassing is het ontbreken van de nationale ploeg van Eritrea. Vorig jaar wonnen ze dankzij Tesfatsion de Tour du Rwanda, nu zouden ze niet eens aanwezig kunnen zijn. Het mannetje van de organisatie probeerde dit wel te duiden: het is niet zo dat de ploeg niet welkom is, nee, ze hebben zichzelf (nog) niet kandidaat gesteld. Er zijn nog twee lege plekken, dus eventueel zou Eritrea alsnog deel kunnen nemen. Laten we het hopen, zonder Eritrea is dit ineens een veel minder leuke koers. Hoewel er ook een positieve verrassing is: Team Medellin doet mee! Zien we volgend jaar Oscar Sevilla in Rwanda? Dat zou werkelijk schitterend zijn. Wel geinig trouwens dat Pineau denkt dat hij hier even puntjes kan komen stelen met zijn B&B-mannen. E�n WT-ploeg, vier proconti en de rest allemaal van nog lager niveau. Blijft zonde, maar goed, in 2022 kunnen we pas echt conclusies trekken vermoedelijk.

Dan, het parcours. Lastiger dan ooit, zo op het eerste oog. Bijna iedere dag een aankomst bergop, je zou voor minder. Alleen de lange rit ontbreekt. De afgelopen jaren vonden ze het belangrijk om een rit van meer dan 200 kilometer in het parcours te leggen, om de Afrikaantjes te laten wennen aan de lengte. Dat is niet meer nodig, blijkbaar. Langste rit is nu 170 kilometer lang, verder vooral korte ritten. Kort, maar lastig. Tussen 21 en 28 februari krijgen de renners het volgende voorgeschoteld:









Een paar klassieke aankomsten, maar ook wel weer wat noviteiten zo te zien. Dat gaan we volgend jaar eens nader bestuderen. Alleen even hopen dat Eritrea alsnog meedoet. Verder heb ik er weer �norm veel zin in.

Wow, er is zowaar een reden om dit topic te kicken!

De vorige post ging over de Ronde van Rwanda, die eigenlijk gisteren afgelopen zou zijn. Maar nee, dat liep even iets anders af. Men besloot de Ronde van Rwanda een paar maanden te verplaatsen. Niet omdat het zo slecht gaat in Rwanda, nee, dat is eigenlijk best onder controle. Als Google een beetje accuraat is hadden ze gisteren maar 60 positieve gevallen, dat is te overzien. Het hebben van een sterke leider die zonder veel overleg beslissingen kan nemen is af en toe ook een voordeel, zullen we maar zeggen. Men besloot de koers vooral te verplaatsen omdat men bang was dat bepaalde ploegen vanwege allerhande reisbeperkingen niet naar Rwanda zouden kunnen of willen vliegen. In een poging daadwerkelijk alle ploegen aan de start te krijgen verplaatsen we de mooiste wedstrijd van het jaar naar mei.



Nog 60 nachtjes slapen. Lange nachten wel. Gelukkig kunnen we in de tussentijd wel genieten van koers in Afrika!

Er gaat gekoerst worden, jawel, daadwerkelijk. Vanaf morgen is het bal, in Egypte. Ja, Egypte. Daar worden de komende dagen de Afrikaanse kampioenschappen verreden. Een aangename verrassing, want die kampioenschappen gingen in 2020 juist weer niet door. Toen zouden we eigenlijk gaan fietsen op Mauritius, wat wel grappig was geweest. Maar goed, niets daarvan, in 2021 bevinden we ons in Egypte. Het programma:



De aanwezige landen:



Het is nu al een onthoofd kampioenschap, want we missen twee belangrijke landen. Eritrea, laten we daar mee beginnen. Het praktisch altijd overheersende Eritrea is er niet bij. Ze stonden ook al niet op de startlijst voor de Ronde van Rwanda, wat is er met mijn Eritrea aan de hand? Het is een feit dat praktisch alle goede Eritree�rs momenteel in Europa aanwezig zijn en ook daadwerkelijk gaan koersen. Woensdag staan Biniam Girmay, Yakob Debesay, Merhawi KUDUS (de echte) en Natnael Berhane aan de start in Laigueglia, Natnael Tesfatsion en Amanuel Gebreigzabhier staan dan weer op de rol voor de GP Industria & Artigianato, allemaal tijdens deze kampioenschappen zo'n beetje. Muluberhan is ook in Itali�, dus dan blijft er verder weinig over. Buiten dat kom ik ook steeds meer voormalige talenten tegen in het buitenland. Drie grote talenten van nog niet eens zo lang geleden bevinden zich tegenwoordig allemaal in Groot-Britanni�. Awet Habtom, Saymon Musie, Zemenfes Solomon, allemaal hebben ze het hazenpad gekozen. Mooi van het wielrennen gebruikgemaakt om te kunnen vluchten, toen het met de carri�re toch niet zo bleek te vlotten. Terwijl ik vooral van Habtom en Solomon veel had verwacht, maarja, het valt allemaal niet mee voor Afrikaanse wielrenners. Blijft sowieso ook een merkwaardig lang, dat Eritrea. Maar toch, ondanks alles blijven er genoeg fietsende Eritree�rs over in Eritrea, je kunt altijd een team afvaardigen, dan maar het C-garnituur. Vreemde kwestie, geen goed nieuws.

Ook Ethiopi� ontbreekt, maar dat heeft dan weer een logische reden. Het gaat nog steeds niet goed in Ethiopi�. Ik kan me voorstellen dat het aan de aandacht is ontsnapt, want kerona en whogivesafuckikkomdaarnooit, daarom deel ik wel even een recent berichtje van de NOS:

quote:

Zorgen om wreedheden Tigray, VS vraagt Ethiopi� en Eritrea om terugtrekking
De Verenigde Staten willen dat Eritrea en Ethiopi� per direct hun troepen terugtrekken uit de Ethiopische regio Tigray. Minister van Buitenlandse Zaken Blinken zegt in een verklaring "ernstig bezorgd" te zijn over wreedheden en misdaden tegen de menselijkheid.

Verder roept hij de internationale gemeenschap, en in het bijzonder de Afrikaanse Unie, op om zich nadrukkelijker te bemoeien met de situatie in Tigray. Er moet onder meer een onafhankelijk onderzoek naar mensenrechtenschendingen komen, vindt Blinken.

Dorpen weggevaagd
De verklaring van de minister komt een dag nadat de krant The New York Times had bericht over een geheim Amerikaans overheidsrapport. Daarin staat geschreven dat de Ethiopische autoriteiten zich samen met milities en Eritrese soldaten op systematische wijze schuldig maken aan etnische zuiveringen.

Er zouden complete dorpen zijn weggevaagd, waarvan de inwoners zijn verdwenen. Het rapport werd eerder deze maand opgesteld. Begin november viel het Ethiopische leger Tigray binnen, volgens premier Abiy Ahmed om een einde te maken aan een opstand.

Grensconflict met Eritrea
De regio is de basis van het gewapende Tigray People's Liberation Front (TPLF), dat bijna dertig jaar aan de macht was in Ethiopi�. Het land vocht onder de TPLF-leiding een bloedige grensoorlog uit met het aan Tigray grenzende buurland Eritrea.

Premier Abiy sloot nadat hij aan de macht was gekomen vrede met Eritrea. Het leverde hem in 2019 de Nobelprijs voor de Vrede op. Maar de TPLF was het niet eens met de vrede, waardoor de spanning in het grensgebied nooit is verdwenen.

Sinds de inval in Tigray is het onduidelijk wat er precies gebeurt in Tigray; de regio is nagenoeg niet toegankelijk voor hulpverleners en journalisten. Daardoor is ook niet bekend in hoeverre de Ethiopische autoriteiten nog controle hebben over het gebied.

Er zijn berichten dat Eritrea steeds meer gebied in handen krijgt, hoewel dat land ontkent �berhaupt betrokken te zijn bij het conflict.

Zo af en toe komt er een flard nieuws naar buiten. Mensenrechtenorganisatie Amnesty International schreef vrijdag bijvoorbeeld op basis van interviews met 41 getuigen en overlevenden dat Eritrese militairen eind november zeker honderden ongewapende burgers hebben gedood in Tigray.

Mannen en jongens zouden op straat zijn ge�xecuteerd en er zijn tal van meldingen van verkrachtingen. Verder bevestigen de getuigenissen verklaringen over willekeurige beschietingen en plunderingen, aldus de mensenrechtenorganisatie. Ook zijn er berichten over massagraven.

De VN noemde begin deze maand de situatie "extreem alarmerend". Volgens het Ethiopische Rode Kruis verergert de humanitaire crisis in de regio.

Steeds meer mensen zijn voor voedsel afhankelijk van noodhulp en er zouden zo'n 2 miljoen mensen op de vlucht zijn geslagen vanwege het geweld.

https://nos.nl/artikel/23(...)m-terugtrekking.html

Het is een gecompliceerde situatie. De afwezigheid van Eritrea zou hier ook weer mee te maken kunnen hebben, want Eritrea bemoeit zich ook met dit conflict. Het draait dus allemaal om de regio Tigray, waar toevallig de Tigray wonen. Dat is ook de grootste bevolkinsgroep van Eritrea. Veel Tigray uit Eritrea zijn gevlucht naar Ethiopi�, zoals er ook veel gevlucht zijn richting Europa. Al die gevluchte Eritree�rs worden nu door de Eritrese troepen opgezocht in Ethiopi� en als je wordt gevonden loopt dat niet echt fraai voor je af. Dat is een bijkomend probleem, terwijl er zonder die Eritrese bemoeienissen al voldoende gedoe was. In Ethiopi� zelf gaat dus de nobelprijswinnaar (lol) helemaal los tegen de Tigray. Nu is Ethiopi� ook wel een land met een stuk of 90 stammen, dat levert altijd wel een leuke voedingsbodem op voor conflicten. Maar goed, de Tigray waren altijd machtig en nu niet meer. Ze deden een poging om toch weer wat macht terug te pakken en dat wil onze vriend Abiy Ahmed met harde hand de kop indrukken. Iedere Tigray is eigenlijk zijn leven niet zeker.

En dan zou je natuurlijk kunnen denken, ja, de Tigray. Het zal wel. Nee, het zal niet. De Tigray zijn net toevallig die ene stam die van wielrennen houdt. De Eritree�rs zijn verliefd op de fiets, en dat zijn voornamelijk Tigray. Ze hebben hun liefde voor de fiets doorgespeeld aan de Ethiopische Tigray, die dus net over de grens wonen. Daardoor zien we tegenwoordig Tsgabu Grmay vaak hevig schuddend in beeld terwijl hij een ploeggenoot probeert af te zetten voor de sprint, wat toch wel enigszins kolderiek is. Maar we hebben er ook onze kleine vriend Mulu aan te danken. En nog meer talenten. Negasi Abreha bijvoorbeeld. Zijn verhaal deelde ik al eens in het Qhubeka-topic, maar het kan geen kwaad om het nog een keer te delen. Vooral omdat het zo schrijnend is. En we zijn nu weer een paar weken verder, maar de situatie wordt niet beter.

quote:

NEGASI HAYLU ABREHA: THE RIDER WHO CAN’T GO HOME

[EDITORIAL]: Every morning when the Ethiopian road race champion, Negasi Haylu Abreha, wakes up he has no idea whether his family are alive. He has no way of being able to call home or message them immediately to check.

WHY?

Negasi, who in 2021 will ride his second year with the Team Qhubeka Continental team, is from Mek’ele, the main town in the region of Tigray, Ethiopia. It’s a region that’s seen conflict arise between national government forces and the region’s ruling party, following an outbreak of hostilities in early November. It’s a situation that’s continued unabated, which at the time of writing has seen the United Nations declare its concern over a potential humanitarian crisis in the region.

This conflict arose on 4 November 2020, the exact same date that Negasi travelled from Bologna to Rome after the conclusion of racing for the season for the NTT Continental cycling team. He was returning home to his family after his first full season with the team having shown tremendous promise.

Once in Rome he was set to catch a flight to Addis Ababa and then an onward connection to Mek’ele. After arriving and waiting to board his flight he received a phone call from Team Manager Kevin Campbell, who had been at home scrolling through the news feed on his phone and taken note of the reported tensions arising in northern Ethiopia.

After further investigation and attempting to contact the Ethiopian embassy to get clarity on the current situation, it was clear that the people from the region of Tigray were to be cautious as all domestic flights to the region were cancelled immediately. If Negasi had boarded his flight he would have been stranded in Addis Ababa and there was major concern that his safety could be at great risk. It was agreed that it would be better to wait until there was more information regarding the situation, and only return home when safe to do so.

This decision created an immediate situation at the airport as Negasi’s luggage had already been loaded onto the Addis Ababa-bound flight and required one of our team’s staff members, Martina Alessandri, explaining the situation to airport officials over the phone. The youngster then opted to sleep in the airport, hoping to get onto the first flight back to Bologna; however, as the ticket office only opened after 6am he eventually was only able to return later that afternoon.

Negasi returned to the team house in Lucca, alone, as all of his teammates had already left for home, and stayed until the end of the month, at which point the rental agreement for the premises came to an end. With the situation over a return home to Ethiopia still unclear he moved indefinitely into the apartment of another staff member, Damian Murphy, until there was an option for him to be hopefully be reunited with his family.

That has never happened so he will wait now until early March when the team house is available again to join his Continental teammates for the start of their 2021 season. His hopes of a return home on hold, indefinitely.

IN HIS OWN WORDS

It is very difficult (to stay in touch with my family) because all the network coverage in Tigray has been shut off. I am sometimes able to call my mom on a Sunday. We keep the calls very, very short. It is usually “Hello Negasi, we are okay, everyone is fine and we love you. Ciao.” My mother told me to never ask more about the situation over the phone out of fear for their safety.

I am very scared for my family and friends. I only see pictures of what might be on social media or what people send me. I know the places in the pictures from my home region, and I can see the death, destruction and poverty happening there now.

For sure it’s difficult (for me at the moment). I have stress for my family but also, I am very grateful and happy because I have people around me from the team that are helping me a lot. The team give me a place to stay, provide all my food and make sure I am always able to train. I am still motivated to train because I know If I can be successful, I can help my family more.

I am very happy to be in this team. They are like family to me now: Kevin, Martina, Oksana, Damian – everyone, they all help me a lot. The team has provided me with a big opportunity.

If I wasn’t a bike rider I would be in Ethiopia now where it would be dangerous and a very difficult life. In my region and hometown many people are dying every day. Maybe it is between 500 – 700 people who are dying every day.

There is no food or water, they have closed everything. There are no shops and businesses open. My parents can do nothing. My brother is older than me, he is a hairdresser but he cannot work now. I have three younger sisters, normally they should be in school, but all the schools are closed. With the help of a friend I was able to send them some money last year.

But for now they all do nothing, they just survive.

De huidige generatie Ethiopische wielrenners zit nu noodgedwongen in Europa en kan niet naar huis. Geen idee hoe het met familie en vrienden gaat. Slecht, waarschijnlijk. De volgende generatie Ethiopische godstalenten ligt nu ergens te schuilen in een kelder of is simpelweg al dood. Een pijnlijke affaire. Het is �berhaupt verschrikkelijk, maar als ze ook nog eens aan mijn wielrenners komen ben ik er helemaal klaar mee. De Eritree�r Awet Gebremedhin, die nog een aantal jaar voor Israel reed, zit nu ook nog steeds vast in Ethiopi� gok ik. Dat was een paar maanden terug in het nieuws, daarna niets meer van gehoord. Geen nieuws is slecht nieuws in dit geval, ga ik vanuit. Hij en zijn familie zijn Eritrea ontvlucht, als ze worden gevonden, tja, geen hogere wiskunde. Ik ben ook wel benieuwd waar mijn Ethiopische vrienden van het nieuwe Nippo-Provence-PTS zijn. Welay Berehe is gespot in het tenuetje van zijn nieuwe ploeg, die is dus veilig in Europa. Bizaye Redae heb ik dan weer nergens gezien, als die jongen maar niet in Ethiopi� zit nu. Het grootste talent ooit, zul je altijd zien dat hij door een nobelprijswinnaar om het leven wordt gebracht. Altijd tegen mij.

Maar afijn. Terug naar het sportgedeelte dan maar. Morgen beginnen we dus met de ploegentijdritten. Er gaat iets opmerkelijks gebeuren, er gaat een ander land winnen. Sinds 2009 wordt de ploegentijdrit verreden. In dat jaar won Zuid-Afrika, sindsdien won Eritrea negen (!) keer achter elkaar. Dat wordt morgen een ander verhaal. Als je niet meedoet kun je ook niet winnen. Zuid-Afrika komt hier onder meer met Ryan Gibbons en Kent Main aan de start, dus die gaan voor de tweede keer in de historie de ploegentijdrit winnen. Rwanda zal wel tweede worden, met Areruya en de Mugisha's. Eigenlijk een floptoernooi zonder Eritrea, maar het is wel leuk om �berhaupt koers te zien in Afrika. Wedstrijden voor de junioren ook, erg mooi. Kunnen we weer wat jongens op het lijstje van de hoop gooien.

We gaan er toch maar goed voor zitten, bij gebrek aan beter.



[ Bericht 1% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 02-03-2021 00:43:52 ]

Nou jongens, de eerste twee dagen van de fantastische Afrikaanse kampioenschappen zitten er alweer op. En wat een spektakel was het!

Gisteren werden de ploegentijdritten verreden, met over het algemeen een indrukwekkend deelnemersveld. Zo stonden er bij de junioren vrouwen liefst twee landen aan de start! De Zuid-Afrikaanse junioren wonnen met een formidabele voorsprong van drie seconden op een aantal Egyptische meisjes. Bij de junioren mannen stonden er al meer ploegen aan de start, maar het hield alsnog niet echt over. Zes landen, liefst. Algerije won, voor Rwanda en Zuid-Afrika. Tot nu toe zo'n beetje het enige dat niet door de Zuid-Afrikanen gewonnen is.

Bij de vrouwen won Zuid-Afrika wel, met een ruime voorsprong op Rwanda. Verrassend genoeg werd Ethiopi� derde, dat land heeft toch een aantal sporters richting Egypte weten te sturen. Ze zouden niet meedoen, maar dat blijkt dus niet helemaal te kloppen. Ondanks de vreselijke toestanden in het noorden van het land zijn er toch een aantal renners gevonden die namens Ethiopi� willen fietsen. Vreemde praktijken, ik weet het ook allemaal niet meer. Eritrea is in ieder geval w�l daadwerkelijk afwezig. Nergens een Eritree�r te bekennen. Gelukkig in Europa wel. In Laigueglia stonden er mooi zes aan de start, een unicum gok ik zomaar. Met Biniam op de 9e plaats ook nog een mooi resultaat, toch nog iets dat de burger moed kan geven. Hoewel er verder weinig hoop is, als we Herman Beysens mogen geloven. Dat is een voormalige knecht van Merckx (staat tenminste in ieder interview van hem) die al jaren betrokken is bij allerlei Afrikaanse koersen. Vooral in Rwanda. Beetje rondrijden namens Skol, biertje erbij, goed leven.

quote:

“Er is nochtans talent, zeker in Rwanda en Eritrea. Dat laatste land telt vijfduizend amateurs en organiseert elk weekend wedstrijden, maar door de oorlog met Ethiopi� ligt alles op zijn gat. Neen, het zal van Rwanda moeten komen, met zijn milde klimaat, zijn goede wegen en zijn degelijke wielerclubs. In andere Afrikaanse landen geloof ik niet. Te corrupt, te slechte wegen, te warm…”

Dat Skol stijgt hem langzamerhand wel naar het hoofd, het moet van Rwanda komen, oei. Maar, wel weer een extra signaal dat het in Eritrea niet zo goed gaat. Het ligt op z'n gat, dat begin ik onderhand wel te geloven. Geen aanwezigheid in de Ronde van Rwanda, hier niet aanwezig, niet best. Deels door de oorlog die er nu weer aan de gang is in Tigray, maar ook deels door corona. Ze schijnen daar al sinds maart 2020 in een lockdown te zitten, lekker joh. In een dictatoriaal geleid land wonen hoeft niet altijd een voordeel te zijn. Het kan, met een Kagame. Met een Afewerki zit je dan weer iets dikker in de shit. Geen koers voor de Eritree�rs, wel ellende.

Goed, de ploegentijdrit van de mannen kende dan weer een vrij voorspelbaar verloop. Uiteraard won Zuid-Afrika, met Kent Main en Ryan Gibbons en zonder Eritrea is dat een vrij helder verhaal. Rwanda werd tweede, op meer dan twee minuten. Samuel Mugisha werd ziek wakker en moest vervangen worden door Jean Eric Habimana, maar dat zal het verschil niet hebben gemaakt. Nee, er is nog werk aan de winkel voor onze Rwandese vrienden. Ofschoon enkele Rwandezen op prachtige Pinarello's te bewonderen zijn. Cadeautje van Paul Kagame himself, naar het schijnt. Je zou voor minder.

Graag nog even aandacht voor het schitterende podium:

De hoogspanningsmast steelt de show.

Vandaag was het dan weer tijd voor de individuele tijdrit. Een simpel overzicht:


Zuid-Afrika wat de klok slaat, alleen bij de beloften mannen vissen ze achter het net. Wat kan liggen aan het feit dat ze �berhaupt geen belofte aan de start hadden. De elite en beloften reden samen, maar met slechts twee deelnemers per land en de logische keuze voor Gibbons en Main konden ze bij de beloften �berhaupt niet winnen. Saai toernooitje, zonder mijn Eritrese vrienden. De grootste verrassing van de dag is dat Tsgabu Grmay plotsklaps aan de start stond. Nochtans afkomstig uit Mekele, de hoofdstad van de regio Tigray. Terwijl z'n familie mogelijk een groot probleem heeft komt hij als Tigray vrolijk uit voor Ethiopi�. Even lekker een koersje rijden in Egypte en snel weer terug naar Europa, zal het idee zijn. Bijzonder, erg bijzonder. De focus was er alleen niet echt, hij werd slechts vijfde op bijna vijf minuten van Ryan Gibbons, de logische winnaar. Kent Main dus tweede, de altijd ondergewaardeerde Kent Main. Had makkelijk voor Qhubeka kunnen rijden, maarja, een anonieme Deen of wat voor ellende ze dan ook gehaald hebben is beter. Mooie derde plaats voor Moise Mugisha, al is meer dan drie minuten verliezen op zo'n beeldschone Pinarello ook weer niet echt heel erg ideaal te noemen. Andere mooie jongens in de uitslag: Charles Kagimu 6e! Jawel, Oeganda boven. De tweede Oegandees is 13e geworden, eentje met een prachtige naam. Jordan Schleck! Ja! Eerstejaars belofte, al een paar jaar flink aan het schroeien in Oeganda en Kenia. Zou lachen zijn als we meer van hem gaan horen, een nieuwe Schleck heeft cultpotentie. Kipkemboi leeft ook nog, prachtige 11e plaats. De Burkinese hoop Paultje Daumont 10e, achja, die kunnen we ondertussen eigenlijk ook wel weer afschrijven. Een 7e plaats voor Habimana is dan weer best prima, relatief gezien. Maakt wel onderdeel uit van de talentvolle Rwandese generatie waar we volgens Herman Beysens rekening mee moeten houden.

Nog een een keer een hoogspanningsmast, ik ben fan:



Bij de vrouwen won Carla Oberholzer voor Frances Janse van Rensburg, geen familie van Reinardt of Jacques. Van Rensburg is wel heel erg jong, 19 nog maar. Zou eventueel wat kunnen worden. Oberholzer is oud, hebben we niets aan. Aan de andere deelnemers ook niet echt, pover deelnemersveld. Valt niet mee, voor de vrouwtjes in Afrika. Afgaande op de foto's rijden de Rwandese vrouwen bijvoorbeeld niet op Pinarello's, verschil moet er zijn. Bij de junioren vrouwen won ook weer een meisje uit Zuid-Afrika, leuk voor haar. Bij de junioren mannen won Pedri Crause, een jongen die eigenlijk niet van start zou gaan. Komt eigenlijk uit het mountainbiken en volgens mij is hij alleen hier omdat iemand anders ziek afhaakte. Nouja, dat is misschien wel een talent dan. Al bedroeg zijn voorsprong op de nummer 2, de Rwandees Etienne Tuyizere, slechts zeven tellen. Niet echt een ruime marge, met een beetje mazzel had Rwanda zowaar een keer goud kunnen winnen. Samuel Niyonkuru, op onderstaande foto rechts, werd vijfde, om een (eigenlijk niet eens zo leuke) rubriek in stand te houden vermelden we voor de volledigheid dat hij na het toernooi de bus terug naar huis rijdt.



Nou, dat was 'm verder wel weer. Er is eigenlijk geen reet aan zonder Eritrea en met een beperkt contingent Ethiopi�rs. Morgen gaan we verder met de mixed relay (lol). Vrijdag en zaterdag het echte werk, de wegritten. Nog meer goud voor Zuid-Afrika, gok ik zomaar. Gibbons vs Rekiki, zou ik zomaar durven te stellen. Bij de junioren mannen zie ik Rwanda dan wel weer winnen. Verder ja, geen idee. Achja. Toedels he.

Jaja, jaja. De Afrikaanse kampioenschappen zijn weer voorbij. Wat een fenomenaal toernooi was het. Met het absolute hoogtepunt op donderdag, de mixed relay! Er deden liefst drie landen mee, in Afrika neemt men deze nieuwe discipline dus ook uiterst serieus. Op twitter wist men er nog een positieve draai aan te geven:



ProTouch had dan weer een iets praktischer argument, zelfs met deze nutteloze discipline vallen er blijkbaar punten te rapen. Daarom eigenlijk des te vreemder dat niet meer landen meededen, al was het maar voor de vorm.



De winst ging - uiteraard - naar Zuid-Afrika, met een voorsprong van bijna vier minuten op Rwanda en meer dan vijf minuten op Ethiopi�. (lol)

Over Ethiopi� gesproken, de RAI is nog op bezoek geweest bij de altijd sympathieke Negasi Abreha die in Itali� moest blijven omdat het zo'n shitshow is in zijn eigen land. Kijktip, ook al lult er steeds iemand in het Italiaans door de ge�nterviewden heen. Eigenlijk geen kijktip dus, maar toch. We kennen zijn verhaal ook al lang en breed, dus eigenlijk heb je er niets aan, maar hey, bewegende beelden zijn altijd leuk.



Goed, gisteren werden de wegritten bij de junioren verreden. Bij de meisjes stonden er liefst 12 deelnemers aan de start! De Zuid-Afrikaanse Chante Olivier won met vier minuten voorsprong op een meisje uit Egypte. Echt een volledig nutteloos toernooi eigenlijk, op deze manier. Bij de jongens was het gelukkig iets beter, maar 28 deelnemers is ook geen vetpot. Het goede nieuws was dan weer dat Zuid-Afrika eindelijk een keer verslagen werd. Zoals ik voorspelde ging Rwanda met de overwinning aan de haal, altijd feest om per ongeluk een keer gelijk te krijgen. Etienne Tuyizere reed iedereen de vernieling in, hij won met anderhalve minuut voorsprong op de Marokkaan Mohammed Sanbouli. Een paar tellen later druppelde zijn landgenoot Samuel Niyonkuru binnen, Rwanda laat hier wel weer even zien dat we de toekomst van het Afrikaanse wielrennen in dat land moeten zoeken. Zeker als Eritrea er geen zin meer in heeft. Zuid-Afrika was nergens te vinden, ook wel een keer prettig. Etienne Tuyizere werd ook al tweede tijdens de tijdrit, ik schrijf zijn naam op. Hij kwam met de fiets (wederom een fraaie Pinarello) boven het hoofd over de streep, een mannetje hoor.



Vandaag werden dan de wegritten voor de mannetjes en de vrouwtjes verreden. U23 ook meteen, maar die reden samen. Het parcours in de buurt van een paar piramides in Gizeh was een kilometer of 15 lang, met onderweg een keer een klimmetje van anderhalve kilometer aan een procent of zes. Dat zorgt voor een afvallingsrace, zeker in Afrika. Bij de vrouwen liet Zuid-Afrika er geen gras over groeien. Na een paar rondjes reden er nog maar vier vrouwen in beeld, drie uit Zuid-Afrika en eentje uit Namibi�. Carla Oberholzer bleek logischerwijs de sterkste te zijn, onder de aanwezige dames ook zo ongeveer de enige die ooit in Europa heeft gereden. Weer Zuid-Afrika, maar gezien de deelnemerslijst is dat niet zo onlogisch. 29 deelnemers �berhaupt maar, lollertoernooi. In Afrika zijn de vrouwen al nooit zo populair, maar met corona erbij houdt het al helemaal niet over. Frances Janse van Rensburg werd vierde, en eerste bij de U23. Voor wat het waard is.

Bij de mannen was mijn gok dat het tussen Gibbons en Reguigui zou gaan, maar daar dacht Gibbons heel anders over. Wel flink wat deelnemers zowaar, 83 stuks! Waarvan er 23 de finish wisten te halen, lol. Het rondje bleek pittig te zijn. Halverwege zaten er nog maar een stuk of 10 renners vooraan, bij het ingaan van de laatste drie rondes hadden we er nog maar vijf over. Gibbons, Main, de verrassend sterke Nassim Saidi, Rekiki en Grmay. Gibbons was overduidelijk bang voor de sprint van Rekiki en koos daarom voor een solo. Dat lukte, met voorsprong wist hij dit wonderlijke toernooi volledig winnend af te sluiten. Verrassend genoeg werd Reguigui niet tweede, nee, die eer was weggelegd voor zijn landgenoot Saidi. Jeetje. De ondergewaardeerde Main werd vierde, voor Grmay. De rest deed amper mee. Arme Rwandeesjes zaten geen moment in de wedstrijd. De rest is gewoon niet goed genoeg. Charles Kagimu en Salim Kipkemboi konden het ook niet bolwerken, helaas. De jeugd had tijdens dit toernooi duidelijk niet de toekomst, want Travis Barrett was de eerste U23 op de 10e plaats. Oeps.





Gelukkig was Gibbons er wel bij mee. Wint de ploegentijdrit, de tijdrit, de mixed relay en de wegrit. Mag gezien de concurrentie (of het gebrek daaraan) ook wel, maar toch. Je zou hem bijna een speciaal Afrikaans truitje gunnen. Als Europa er eentje heeft, waarom Afrika dan niet?



Blijkt er aan de andere kant toch nog een mooi uitzicht te zijn, niet alleen hoogspanningsmasten daar.

Enfin, dat waren de Afrikaanse kampioenschappen. Nu kan dit topic weer aan een nieuwe winterslaap beginnen. We zijn met een beetje mazzel terug in mei, in die maand staat de Tour of Limpopo op het programma! En een paar koersen in Marokko! En natuurlijk de Tour du Rwanda. Van 2 tot 9 mei, zet het in je agenda. Tenzij ze het weer verplaatsen of helemaal afgelasten, maar daar hopen we natuurlijk niet op.

In de tussentijd zullen we het moeten doen met een paar Afrikaanse optredens in Europa. Zo hopen we bijvoorbeeld op het altijd sympathieke en warme Delko. Als we in mei terugkeren moet Bini toch wel een keer een koers hebben gewonnen, toch?

quote:

NEGASI ABREHA CAN’T GO HOME
On the final weekend of February, the U23 elite Italian cycling season officially kicked off. On the start line was a hoard of riders, all waiting to test the effectiveness of their off-seasons. Pre-race nerves are always greater on this first start line than during the rest of the season, and likely to include trivial concerns of having over-indulged in nonna’s home-cooked food to more tangible woes on how to fund their upcoming season (new wheelset not included), the fear of moving up from the juniors, or the pressure of being in their final year as a U23. But there was one rider on the start line with a unique set of worries, one that involves civil war in his home region of Tigray, Ethiopia, where his family still resides. This rider, who might otherwise go unnoticed on the start line were it not for his Ethiopian National Champion jersey, ended up having an off-season unlike no other.

Rewind to the 4th November 2020: promising 21-year-old Negasi Abreha was due to catch a flight from Bologna, Italy to his home city of Mek’ele in the Tigray region of Ethiopia. The journey is a long one; it involves a change in Rome, then Addis Ababa, the country’s capital, before Negasi would take an internal flight for the final 800 km back to his home city, after a season spent racing on the U23 circuit with NTT Pro Cycling Continental Team, now Team Qhubeka ASSOS’ continental and feeder team, Team Qhubeka.

Negasi made the same journey in June in the opposite direction. He’d landed in Lucca, settled in with his new team and set about learn the ropes of racing and living in Europe, in what would be a crazy season with limited racing opportunities thanks to COVID19. 2020 had, in short, been pretty hard for Negasi, but as he would soon be reminded, the stresses of a limited racing season diminish in comparison to real life and the increasingly aggressive situation back home in Ethiopia.

Most of Negasi’s teammates had already left Lucca for their off-seasons. He was one of the last to go. Team Qhubeka’s Manager, Kevin Campbell, had been following the situation in Ethiopia alongside Negasi, where tension was building between the Tigray region, located in the North of the country on the Eritrean border, and the Federal Ethiopian Government. Disputes over elections are cited as the reasoning for increased militarisation of the region, but these were just the latest issues in a long-running feud between the two camps. But Negasi was going home, he was looking forward to it, his family were waiting for him. Even when the region’s leader and leader of the Tigray People’s Liberation Front (TPLF) gave a statement on 2nd November to journalists that the Ethiopian Federal Government was about to attack the region, his flight plans remained the same.

Things changed quickly on the 4th. Negasi had made it to Rome and was waiting for his second flight. He was preoccupied and kept scrolling Twitter to see what the situation was in his region. The news was mixed. Armed conflict had broken out. The TPLF had made a pre-emptive attack on an outpost of the Federal Government, and civil war had started. At the same time, Kevin was glued to the news at the team’s Service Course in Lucca. He called Negasi in Rome, who had just received news that all flights from Addis-Ababa to Tigray were now cancelled.

‘It was a moment of big stress for me. I did not know what to do, or what was happening. Almost immediately the phone networks and internet were cut off in Tigray so I could not contact my family,” Negasi says. “Kevin was optimistic that the flights might re-start in a week – I didn’t think so. He suggested I could pitch up in a hotel in Addis-Ababa, but as a Tigrayan I might get arrested. There was already a lot of hatred for Tigrayans in other parts of Ethiopia. We decided that I would come back to Lucca.” Negasi is at times hesitant with his choice of words, but speaking with a speed and passion that extenuates the emotions of his recollections.

Negasi then proceeded to tell the airline that he was not taking the flight. He would have to sleep in the airport until the following morning when the Ethiopian Airlines ticket desk re-opened. At the same time, his team, who rallied around him from the outset, were planning on how or where Negasi could stay.

Whilst all of these decisions and new travel logistics were being made, Negasi tried in vain to contact his family and tell them that, no, he would not be coming home just yet. There was no way to get through to them. The immediacy of the blackout was the starkest reminder for this young Tigrayan that the conflict was real, and the fear of not knowing about his family, or his family not knowing about him, was a burden they would all have to carry for the next 50 days.

As with anything taking place in the Tigray region, contact and information are extremely hard to come by. The Federal Government forces, who argue that their actions are in a policing sense to control the aggression of the TPLF, have cut the phone, power and data networks, as well as the Internet. In the last few weeks of February, phone networks were turned on sporadically, with no notice. At the same time, fighting is widely considered to be still taking place, despite affirmation from the Federal Government to the international community that the conflict has subsided.

For Negasi, contacting his family became an impossibility that weighed heavy on him. Eventually current Trek-Segafredo rider Amanuel Ghebreigzabhier was able to help make contact. At home in Eritrea, he got the message over to Negasi’s family in Tigray that Negasi was safe, and was able to relay back to Negasi that his family was also alive and safe. It was still some time after that when Negasi got to speak in person with his family.

“When I finally spoke to my mother she cried so much. All she said was: ‘you are alive, Negasi, you are alive.’ She really hadn’t known where I had been since I never arrived off the plane. No-one did. I felt the same, speaking to her. It was an emotional moment that I will not forget. She told me that I was safe in Italy and needed to stay there. That I should not ask her about the situation, but chat about other things, for her safety because we don’t know who might be listening, but also to save me stress. I was very relieved, but still very anxious for them,” Negasi recalls.

That call lasted just 5 minutes.

It is interesting to watch Negasi as he talks. He’s comfortable around us, open and warm, but there are moments of preoccupation. He wrings his hands when the topic gets hard. But then, almost as quickly, as the conversation changes to something more positive, his face lights up with a broad smile. At times he covers his face in the inside of his elbow to hide his youthful embarrassment as we joke with him. In a way, it mirrors Negasi’s current situation: joy at the opportunity he faces, yet out-and-out fear of the unknown, totally uncontrollable situation that is taking place in his home region.

“It’s now been 125 days since conflict started in Tigray, and it has been a very stressful time,” he says. Negasi is sitting at the dining table in the team’s shared house, just back from an endurance ride. “I have to check social media to find out what is happening – Facebook or Twitter, always, but when I do this my stress levels get even higher, especially when I see news on the number of dead each day.”

He scrolls down his news feed – it’s all Tigray related. Negasi visibly bristles as his thumb hovers over photos of people drinking water from puddles, lines of refugees and wounded civilians wrapped in bandages. In the current age of social media and fake news, validity of posts is never clear-cut, but it’s undeniable that the media blackout is causing huge amounts of stress because of the unknown.

Currently both the United Nations and Red Cross are pushing for access into the Tigray region to overt a humanitarian crisis. Basic essentials for life have been cut off, including water, power and medical supplies. This is due to the ongoing conflict, which many believe currently sees the TPLF holding the majority of the region against the national forces, whilst at the same time the silent participation of Eritrea is further exacerbating the impact on civilians. Some experts predict war crimes similar to those seen during the Balkans conflict or even in Rwanda being discovered.

We move off the news feed towards his profile, where he is looking for a photo of the day he won the Ethiopian National Title. He stops at his friends list, pointing out a former member of his local team. “He is dead, so I had to share something about him. The Eritrean army came into his house and…” Negasi gestures a gun going off with his hand. There’s a moment of silence.

He then finds the photo of him and his entire family celebrating his win, which went uncontested last year due to COVID-19. A 23-lap course in his home region – of course it would be held in Tigray, it’s Ethiopia’s heartland of cycling, he confirms – it was a race of attrition and he spent the final 6 laps making break after break until the penultimate lap when he stayed away. His brother was on the finish line, calling his mum each lap to update her.

“We’re not a rich family, nor a smart one. There are six of us kids living with our mother in the centre of the city,” he says. “My youngest brother and sister are 12 and 14 – I tell them they’ve got to study but right now there is no school so everyone is at home. One brother is a hairdresser but he can’t work. There is no food or money for anyone. My mum tells me that they’re doing fine, but I know her too well.”

While his family dealt with the abrupt end of daily life as they once knew it amidst the conflict, Negasi arrived back in Lucca. The team put him up in an apartment with two Eritrean teammates, who were stuck in Italy because the conflict had affected their flight from Addis Ababa to Asmara, the capital of Eritrea. As the lease ran out on that apartment and the two Eritreans got seats on a charter flight home, Negasi moved into Team Qhubeka ASSOS’ Head of Marketing Damian Murphy’s apartment in Lucca, who was home in South Africa for the off-season.

We ask Negasi if there was any ill feeling between the Eritrean and Tigrayan contingents of the team and he replies with a broad smile: “Not at all. We are riders. We race bikes. This has nothing to do with politics. I’m here for my work.”

But when you’re wearing the National Champions jersey, politics can be hard to avoid. He posted photos of riding in and around Lucca in the winter – in social-media friendly conditions like snow, rain and other conditions he would not normally experience. “I got comments from Tigrayans questioning how I could ride in the Ethiopian National Champion’s jersey, after so much killing and death. My reply is the same: This is cycling. This is not politics. I can’t let it bother me. I feel Tigrayan first, then Ethiopian. I still remember with so much pride the day that I won the race, so I don’t feel it is the right place to make any political statements.” Negasi continues with resolve, demonstrating a deeper understanding of the situation and sport – an even thornier position given that the national federation are based outside of Tigray.

Our questions go back to Negasi’s family and friends.

“I’m really happy that I’m here because it is an opportunity for me – not just for me, for my family too. At home my family can do nothing but survive,” he says. “Everything is closed, shops, schools, businesses. My old teammates cannot train. If you want, you can go outside between 7am and 4pm but after that it is forbidden, way too dangerous. People are desperate and will try to rob everyone – fortunately, my family is not rich. It is very hard. No-one really knows how many people die each day. I speak to my family when the network works, but I never know if it’ll work or not when I try to call. I have a special mobile VOIP that calls their network from Eritrea, on the occasion it is connected. I also have sent money home through a friend in Addis Ababa and with the help of Tsgabu Grmay, who rides for Team BikeExchange. He is my idol and friend. He is from Tigray, but now in Spain away from his wife and child who are stuck in Addis.”

But whilst all of this was happening around Negasi, the consummate professional has continued to train. For the past couple of weeks, he’s made a conscious effort to avoid social media before training, adopting a monastic routine of waking up, praying, eating breakfast, then riding. No screens before the bike. His biggest goal is getting a professional contract, which could come through the WorldTour partner of his current continental team.

He’s impressed the staff so far: “We would see Negasi every two days or so over the winter, when he would drop by the service course here to say hi,” Kevin Campbell, Team Qhubeka Manager, says. “It is something that I’ve encountered a lot with African athletes. They have this amazing ability to accept situations outside of their control. Negasi has been hugely strong, although we have had to guide him fairly strictly on what to wear whilst riding in bad weather.” He laughs, gently chiding Negasi, who’s grown to see the friendly South African as a father figure.

Daniele Nieri, Team Qhubeka’s Director Sportif interjects: “Can you imagine not speaking to your family for over 50 days? Not knowing what is happening to them? I think that any European would have gone crazy. Living alone, too. Just thinking about the situation and not knowing. It’s been amazing to see how strong and independent he has been. From a riding standpoint, he has trained well. You can certainly see a progression in his technical ability after getting through a winter on European roads.”

So, what lies ahead for Negasi? Heading into 2021, he is motivated and determined to start his season. There is still much to learn, but now that he is back in the team house and surrounded by his teammates, he will have more stimulus to take his mind off the situation at home. “Every time I speak with my mother, she tells me to focus, train hard, and respect other riders,” he says. “For her, the most important thing is that I’m here and that I make the most of this opportunity. I will help them where I can, but who knows when this will all end.”

That really is the biggest unknown about the current situation: when it will end. What will be the ultimate outcome for Tigray? How many will die? When will access be granted for humanitarian aid to enter the region? How desperate does the situation have to become in order for this to be realised?

More trivially, it leads us to wonder how this conflict may affect the future of cycling in Ethiopia. Tigray – because of the historical links to Italy through its proximity to Eritrea – is the bike racing homeland of the country. It’s the place where the top cyclists have always come from – and, until bike riding spreads further around the country – the talent will continue to come from Tigray, and only Tigray.

For politicians, the warring factions and humanitarian aid providers, cycling isn’t important. And within cycling, the issues caused by this conflict are also largely unimportant – what’s the likelihood that anyone will consider Negasi’s situation while on the start line of that first race of the season? It is only the hard results in races that determine a rider’s progression, success and development within the sport. For Negasi, an African rider attempting to break into a Europe-centric sport with such high barriers of entry for those from other continents, this is just another hurdle along the way to achieve his dream of getting a professional contract.

Now, Negasi will continue his daily routine of waking up, praying, eating breakfast, not checking social media and then training. The talented athlete is committed to maximising this rare opportunity that he has been presented with and dreaming of when he will next see his family.

https://cyclingtips.com/2(...)il-war-cant-go-home/

Een flinke longread over Negasi en de situatie in Tigray.

quote:

Op zaterdag 17 april 2021 12:50 schreef wimderon het volgende:

[..]

[ twitter ]

We kunnen ook gaan genieten van Jos� bij koers in Afrika!

Dit is oprecht erg leuk nieuws.

Alle kleine beetjes aandacht zijn mooi meegenomen. Hopelijk in de toekomst helemaal live, dat ben ik volledig met Jozee eens.

quote:

Op zaterdag 17 april 2021 16:55 schreef Immerdebestebob het volgende:

[..]

Laat dat wk er maar snel komen.

Nog een paar maanden geduld, dan krijgen we het te horen. Marokko of Rwanda.

Steef en ik zijn heel bang voor mevrouw Amina Lanaya. Meneer Mohammed Ben El Mali vertrouwen we ook voor geen meter.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.