FollowPrishaupthebloodymountain deel #4

Bericht van Prisha:



Welkom op de bloody mountain
Jambo! Ik ga binnenkort richting Tanzania, om daar een poging te doen de top van de Kilimanjaro te halen. Er zijn toch wel een aantal Fok!-ers benieuwd of me dat zal lukken . Omdat eventuele updates in de SC lastig terug te vinden zijn, was het idee een apart topic voor te openen.

Dit is hem dus.

Mijn prioriteit ligt uiteraard bij mijn expeditie, maar ik zal proberen (als ik eraan denk) om wat updates van mijn vorderingen te doen. Dat zal ik niet rechtstreeks hier doen maar via mijn Instagram. @TillyB zal, indien er updates zijn, deze vanuit Insta overhalen naar hier.

Verder heb ik een GPS mee (met dank aan @Voxs) en die zal ik aanzetten zodra we beginnen met lopen. Het ding geeft elke 10 minuten een ping en geeft die locatie weer op een Google Maps kaart op een site. Dit is vooral voor de thuisblijvers zodat ze mijn vorderingen kunnen zien. Ik zal de link naar die site kort van tevoren ook hier delen.
[toekomstige link naar shared site]

Expeditie Schema: Lemosho Route
Er zijn nogal wat routes die de berg opgaan. Ik heb gekozen voor de Lemosho route. Dit is de langste route. Hoe langer je erover doet, hoe meer je kan acclimatiseren. En hoe hoger de kans is dat je de top haalt.

De percentage mensen die de top halen op de andere routes, vooral de 5 daagse route, is een stuk minder. Bovendien is dit ook wel een prachtige route, de eerste dag beginnend door het tropisch regenwoud.

Van begin tot eind is 8 dagen. Waarvan 6.5 dagen omhoog en 1.5 dag omlaag. Het tempo is vooral heel erg langzaam: "polle polle" zoals men daar zegt. Ga je te snel, dan heb je grotere kans last te krijgen van hoogteziekte. Verder geldt, ook om kans op hoogteziekte te verkleinen: climb high, sleep low. Er zitten een aantal acclimatisatie hikes in. Waarbij je naar een hoog punt klimt, om vervolgens weer naar het lager gelegen kamp te gaan.

Het schema ziet er als volgt uit:




So. That's it peeps. Qua voorbereidingen zal ik af en toe wat plaatsen. Leuk dat jullie zo meeleven en dit willen volgen. Enne....die bloody top ga ik halen ook. Hakuna matata


FollowPrishaupthebloodymountainlink

Nog een laatste deel dan, om de boel af te ronden.
Er waren nog twee vragen te beantwoorden, over Fit zijn/Conditie en Met welke groep je daar het beste heen kan of dat het ook alleen kan.

En nog wat foto's van dag 3 t/m dag 8. Het geeft geen laadproblemen dus ik neem aan dat het in de huidige opzet kan.

Komt allemaal nog

quote:

Op donderdag 27 februari 2020 12:26 schreef sjampoeh het volgende:

quote:

Op donderdag 27 februari 2020 12:27 schreef TillyB het volgende:
Followprishadownthebloodymountain

quote:

Op donderdag 27 februari 2020 12:49 schreef Ghostbuster het volgende:

[..]

Bij gelezen weer, leuk hoor mooie foto's ook

thanks!

quote:

Op donderdag 27 februari 2020 15:48 schreef FANN het volgende:

[..]

Prisha is dit leuk om in de OP te zetten?

Daarna haal ik dit natuurlijk weg....

Dat is wat veel voor enkel een OP...en ik wil ook niet in herhaling vallen, anders misschien too much
Maar je hebt wel een punt....ik kan wel in de OP een update zetten dat het doel gehaald is. Misschien de top foto erbij. De rest zou ik denk ik weghalen, dat staat in de andere topics, ik denk dat degenen die dit volgen dat ook wel gezien hebben.

Thanks voor het meedenken

Edit: had ik had expres de foto's kleiner gemaakt voor het laden, vooral op mobiel. En er zitten een paar onflatteuze in, die kunnen beter op klein formaat, vandaar

Nog een keer edit: en de groepsfoto had ik onder een spoiler gedaan...die graag weghalen Fann als kan

quote:

Op donderdag 27 februari 2020 16:04 schreef FANN het volgende:
[quote][ afbeelding ] Op donderdag 27 februari 2020 15:48 schreef FANN het volgende:

[..]

Prisha is dit leuk om in de OP te zetten?

Daarna haal ik dit natuurlijk weg....

thanks!

quote:

Op donderdag 27 februari 2020 16:06 schreef FANN het volgende:

[..]

2 uur aan gewerkt

nou ja pech

awwww heel lief bedoeld Fann dank je wel. 2 uur

Foto's dag 3: Shira 1 naar Shira 2

Dag 3 van Shira1 naar Shira 2 (3850m). Ongeveer 7 uur lopen. Wat een heerlijke dag was dit. Het weer was prachtig, blauwe lucht, af en toe wat wolken. Op sommige plekken zaten we in de mist. Daarna weer in de zon.

Het was goed beloopbaar met op het eind een behoorlijke klim. Het was vooral gewoon goed te doen, heerlijk relaxed en chill. De route was ook wel heel mooi. Wat opviel was de steeds lager wordende vegetatie. Eerste dag zaten we midden in het regenwoud. Tweede dag werd vegetatie al lager, meer hoge struiken en op het eind heide. En de derde dag grassen, pollen, kleine bloemetjes.




Zonopkomst over de top van Kili. En ontbijten in het zonnetje. Heerlijk!



Eerst wat water oversteken. Ik had wat hulp nodig hier, de rotsblokken lagen wat ver uit elkaar



Daarna prachtige stukken, geleidelijk aan omhoog gaand. En steeds de top van Kili zichtbaar. Het was zo stil ook. Wat me meteen opviel: nergens het geluid van auto's. motoren etc, wat in Nederland bijna overal op de achtergrond te horen is. Gewoon, heerlijke stilte met enkel natuurgeluiden.




Het was een vrij rustige route. We kwamen geen andere groepen tegen hier. Heerlijke stilte. Het had een uitwerking op de groep. Zelfs degenen die redelijk vaak al lopende non-stop aan het kletsen waren, die hoorde je nu niet. Ieder trok zich terug in al dan niet diepe gedachten.

Het was mooi






Het laatste stuk was een geleidelijke klim. Daarna weer wat dalen. En dan weer een klim. We kwamen hier in de mist terecht.





En kwamen de helicopterlandplaats tegen. Die werd toch regelmatig nog gebruikt.



En een prachtige plek voor kamp...met de wolken om ons heen:





Eindigend op 3850 meter en hier begon voor mij de problemen met de hoogte. Het wegkrijgen van voedsel begon hier voor het eerst wat lastig te worden. Het lukte nog wel maar heel moeizaam. Gelukkig geen hoofdpijn.

Maar al met een een bijzonder mooie dag. Me happy

quote:

Op maandag 2 maart 2020 19:27 schreef Lucky2Bastard het volgende:
Wat een práchtige foto's, Prisha! Volgens mij breekt nu het moment zo'n beetje bij je aan wat je allemaal meegemaakt hebt daar.

thanks! En ja klopt. Het duurde even
Op deze dag begon een beetje dat "in trance" gevoel waar je zaterdag naar vroeg.

quote:

Op maandag 2 maart 2020 19:28 schreef pullup het volgende:
Leuk weer Prish en apart om te zien dat die hele top daar nog best een eind weg lijkt

Ja inderdaad, het leek zo'n pokkeeind weg. En toch zo enorm. Dacht wel van: bloody hell hoe krijgen we dit voor elkaar.

One step at a time blijkt.

quote:

Op maandag 2 maart 2020 20:25 schreef TillyB het volgende:
Fijne update mooie foto's happy Prish

thanks
Nu ik die foto's zie heb ik het pas door dat er gewoon drie man nodig waren om me die riviertje over te helpen

quote:

Op dinsdag 3 maart 2020 21:43 schreef Recce het volgende:

[..]

Wat een prachtige luchten daar! Intens blauw! Heel mooi. Benieuwd naar het verslag van de volgende dagen.

Thanks! Ben er wat langzaam in maar de rest volgt deze week stukje bij beetje.

Die luchten waren prachtig inderdaad. Wat dat betreft hadden we veel meer geluk dan de voorgaande groepen. Die hadden elke fokking dag regen.

quote:

Op woensdag 4 maart 2020 09:37 schreef sjampoeh het volgende:
Werkelijk prachtig iets wat ik nooit zelf ga zien, ben ik bang. Respect girl
Valt dit nog te toppen

Thanks. Zeg nooit nooit sjampie...wie weet waar jij over een jaar staat, you never know!
En ach toppen.....elk nieuwe ervaring is een mooie

quote:

Op woensdag 4 maart 2020 09:42 schreef cafca het volgende:
Toffe foto's Prisha!

Thanks!

quote:

Op woensdag 4 maart 2020 18:37 schreef Recce het volgende:

[..]

Gaaf! Van de korte verslagen die via Tilly kwamen, was ik een beetje bang dat je ook de hele tijd in de regen had gelopen. Gelukkig viel dat mee dus.

Dat viel enorm mee gelukkig. Dat maakt het zoveel fijner.

quote:

Op woensdag 4 maart 2020 19:03 schreef Soury het volgende:
Mooi zeg, jullie hadden ook wel het weer mee zo te zien. Het kan ook spoken. Tof

Thanks! En ja we hadden er niet een week eerder moeten zijn, wat dat betreft hadden we echt geluk.

quote:

Op woensdag 4 maart 2020 21:24 schreef Charmian het volgende:
@:prisha kijktan, is een daytrip, mooi toch

[ afbeelding ]

Ha ja zeker! Ziet er bizar en mooi uit. Ik heb sowieso de Inca trail naar Machu Picchu in het vizier voor ooit een keer. Dan kan die regenboog 🌈 er ook wel bij

quote:

Op woensdag 4 maart 2020 21:35 schreef pullup het volgende:

[..]


Je had in de reisbranche moeten gaan, goede promo, ik wil er nu ook al heen

Het zal wellicht ook wel moeilijker zijn iets te vinden waar Prisha niet heen wil

Eigenlijk wel. China en Japan Bijvoorbeeld trekken me totaal niet.

Foto’s dag 4: Van Shira 2 via Lava Tower naar Baranco




Vandaag een lange dag met een flinke acclimatisatie klim.
We werden al vooraf tijdens de trainingsdag in Nederland gewaarschuwd voor deze dag. Het is een lange en lastige route. Vanuit Shira 2 (3850m) eerst omhoog klimmen naar Lava Tower op 4600m. Best een behoorlijke stuk omhoog. Bij de Lava Tower zou een warme lunch klaarstaan. En daarna volgt de lange (lange lange lange…er kwam geen eind aan) afdaling naar Baranco camp op 3900m.

De dag begon zonnig. Strakblauwe lucht, wolkjes hier een daar. Geweldig mooi. De route naar Lava Tower was ook heel mooi. Op een gegeven moment was er prachtig zicht op Mount Meru ( 4566) wat ongeveer 70 km naar het westen van de Kili ligt.





Het landschap bleef veranderen. Van de lage begroeiing van Shira 2 was er nu enkel een polletje gras hier en daar. Vervolgens alleen maar stenen en gruis. Een bizar landschap met een geheel eigen schoonheid.





Fijne pauzeplek met prachtig zicht op Kili en lekker in het zonnetje. En genoeg hoge stenen nog om iedereen het zicht te ontnemen van mijn ongoing struggles met die stomme she-wee. Die ik later helemaal niet meer gebruikte, het ging beter zonder

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

En weer verder omhoog. Steeds hoger. We konden de hoogte goed voelen. Ademen was een stuk moeilijker. Bij het leveren van inspanning door het klimmen is het fijn om diep adem te kunnen halen….maar dat kon niet. Het bleef ergens halverwege steken. Waardoor men eigenlijk heel snel en oppervlakkig ademhaalde. Heel bizar gewaarwording.




En daar was Lava Tower!




We zouden hier ongeveer een uur blijven, niet langer. Dat zou genoeg zijn voor een goede acclimatisatie. Door meteen af te dalen zouden de effecten van de hoogte moeten meevallen. Dat bleek toch later voor een aantal tegen te vallen.

De grootste gedeelte van de porters hadden een andere route genomen, rechtstreeks vanuit Shira 2 naar Baranco. Een aantal gingen met ons mee naar de Lava Tower. En toen we daar aan kwamen stond de eettent klaar evenals de kooktent waar de kok druk bezig was geweest een warme lunch klaar te maken. Het was heerlijk, die lunch, maar, nu nog steeds, heb ik dat dubbel gevoel. Dat ze al die spullen naar boven hebben moeten dragen, alleen om ons van een warme lunch te voorzien.

Zelfs de wctent stond boven. Was fijn om niet een steen op hoeven te zoeken…maar toch



En daarna de afdaling. We kwamen in de mist terecht en halverwege de afdaling begon het ook nog eens lichtjes te regenen. Het was tijdens deze afdaling dat ik over natte rotsen uitgleed en de spier in mijn bovenbeen verrekte. Auw!




Die porters liepen dezelfde route, alleen met 20 kilo bij zich. Zoveel bewondering voor




Na een stuk afgedaald te zijn was ik de groep inmiddels weer kwijt. Ik ging heel langzaam en voorzichtig met de hulp van een van de gidsen (put your foot there, then there…NO not there slippery!). Wel even gestopt om deze foto’s te maken van de Lava Tower, waar we dus net vandaan kwamen en nu gehuld in nevel. Ik kon zo stiekem ook even op adem komen.




Stukje verderop zagen de gids en ik ineens iemand van onze groep, die midden op het pad zat. Hij was op ons aan het wachten zodat ik het laatste moeilijke stuk niet alleen met de gids hoefde te lopen. Heel lief! De gids die bij hem was, was verder gelopen en kreeg later een reprimande. Ze mogen nooit iemand alleen laten en dat had hij dus gedaan. Een stuk verderop was de hoofdgids daar ook en zo liepen we met z'n vieren dat laatste stuk.

Het was nat, het was lastig, het was glibberen en glijden op die rotsen. En er kwam geen eind aan. Ik was al moe van de klim omhoog naar Lava Tower en door die vermoeidheid maakte ik fouten en gleed ik dus uiteindelijk uit. Omdat we al achterliepen namen we ook nauwelijks tijd voor pauze. Voor donker binnen zijn was wel heel belangrijk.



Op een gegeven moment zagen we héél in de verte de gekleurde tentjes van het kamp. Maar het beeld daar vertekent enorm. Het duurde nog iets van 2.5 uur eer we er waren. Ik vroeg nog aan de gids: how long?? Ik vroeg dat meer omdat ik moest plassen en het liever in de tent deed als achter een rots op deze drukke route. Gids: oh…40 minutes or less. Nou dikke doei, 2 uur later waren we er nog niet. Toch maar een rots opgezocht



En hier heel dichtbij. Met de Baranco Wall verscholen achter de wolken


We waren er bijna. Er zat op het eind nog een verraderlijke klim in. Iedereen heeft een “vaste” porter die altijd jouw duffel droeg en in de tent klaar zet. Hij verwelkomt je in kamp en laat zien waar je tent staat. “Mijn” porter was halverwege die laatste klim me tegemoet komen lopen om mijn rugzak over te nemen. Ik strubbelde wat tegen maar na aandringen van de drie heren toch afgestaan. Dat liep een heel stuk fijner inderdaad.

YEAHHHHH Eindelijk!!!! Ik kwam strompelend binnen, maar….dag 4 gehaald!!!!




Aangekomen in kamp na overleg met Maaike meteen paracetamol genomen en de been/spier zoveel mogelijk warm gehouden. Ook geprobeerd die been wat te masseren. En maar hopen dat de rusttijd voldoende was om morgen die Baranco Wall te kunnen klimmen.

Vandaag was dus een zware dag. Wel een hele mooie dag ook. Er waren een aantal die het even heel erg moeilijk hadden. Lichamelijk en mentaal. Even helemaal er doorheen. Twee hadden behoorlijke hoofdpijn ook. Hoogteziekteverschijnselen.

Voor mij viel dat eigenlijk nog mee. Ik had het ergste al op dag 2 gehad, was daar mezelf al behoorlijk tegengekomen. Hoewel vandaag zwaar was en ik gevallen was en zorgen om mijn been had, zat het mentaal eigenlijk best goed. Blij om!

Iedereen lag al voor 20:00 in z’n tent. En morgen…..een spannende dag. Dag 5. De dag van de beruchte Baranco Wall.

quote:

Op vrijdag 6 maart 2020 17:07 schreef chufi het volgende:
Mooi verslag weer, Fok had wel ff problemen met het laden van al die fotos..

thanks! Ah daar was ik al bang voor. Als t heel erg is moet ik er wat weghalen of misschien verkleinen.

quote:

Op vrijdag 6 maart 2020 17:48 schreef Recce het volgende:

[..]

De foto's staan niet op FOK!, dus dat is het probleem niet.

ah ok. imgBB was ook wat traag toen ik ze uploadde dus dat zal het misschien zijn? Die hikt zo af en toe.

quote:

Op vrijdag 6 maart 2020 17:50 schreef Recce het volgende:

[..]

Het werkt bij mij op de computer met Firefox prima en op de telefoon met Chrome ook.

ik laat het dan maar even voor wat het is

quote:

Op vrijdag 6 maart 2020 17:47 schreef Recce het volgende:

[..]

Wow, wat een landschap. Het wordt steeds indrukwekkender! De foto's laden trouwens prima hier. Op sommige foto's kun je klikken voor een hogere resolutie en dat werkt op dit moment niet helemaal goed bij imgbb, maar dat zal wel tijdelijk zijn (laadrondje blijft ronddraaien).

EDIT: Dat laden bij imgbb gaat nu wel beter. Je moet even wachten.

Ik heb sommige foto's idd zo laten staan dat je de hogere resolutie kan weergeven als je doorklikt, is net wat mooir.

en thanks . Bij de top is het op een gegeven moment een soort van maanlandschap. Of tenminste...wat ik me er bij voorstel.

quote:

Op vrijdag 6 maart 2020 17:27 schreef tonja het volgende:
Al je verslagen doorgelezen. Je schrijft echt leuk. Bedankt voor het nemen van de moeite

thanks

quote:

Op vrijdag 6 maart 2020 17:53 schreef mootie het volgende:

[..]

Mijn ipad heeft er ook geen problemen mee.
Wel een bummer, de she-wee was toch wel een dingetje, en dan plast het niet lekker

Gedoe Ik had hem later nog wel gebruikt om 's nachts in de tent beter in het potje te kunnen plassen. Maar wel een een kussensloop eronder. Mannen hadden het veel makkelijker.

quote:

Op vrijdag 6 maart 2020 17:52 schreef Recce het volgende:

[..]

Ja, gaat prima zo. Ik vind het echt gaaf!

thanks

quote:

Op vrijdag 6 maart 2020 17:53 schreef D. het volgende:
Updates

Binnenkort even goed voor gaan zitten

Daar was om gevraagd dus tja...I aim to serve please

[ Bericht 1% gewijzigd door Prisha op 06-03-2020 18:11:45 ]

quote:

Op vrijdag 6 maart 2020 18:12 schreef TillyB het volgende:
Mooie Minnie Mouse plu

Maaike's plu

quote:

Op vrijdag 6 maart 2020 18:32 schreef Charmian het volgende:
Ben benieuwd naar de nieuwe aflevering Expeditie Prisha
die wordt toch wel op tijd geplaatst he

quote:

Op vrijdag 6 maart 2020 18:38 schreef Lucky2Bastard het volgende:
De foto's zijn weer onwerkelijk fraai, Prisha en zo krijgen we een steeds betere indruk van hoe zwaar je het gehad hebt. Ook in de momenten die eeuwig leken te duren als een gids je zegt dat je nog zo'n 40 min. te lopen hebt en het ruim 2 uur blijkt te zijn.

Sterke vrouw ben je.

Thanks

quote:

Op vrijdag 6 maart 2020 18:38 schreef Lucky2Bastard het volgende:
De foto's zijn weer onwerkelijk fraai, Prisha en zo krijgen we een steeds betere indruk van hoe zwaar je het gehad hebt. Ook in de momenten die eeuwig leken te duren als een gids je zegt dat je nog zo'n 40 min. te lopen hebt en het ruim 2 uur blijkt te zijn.

Sterke vrouw ben je.

Ik ben nog even aan het peinzen over wat je zegt, over het "zwaar" hebben. Er waren sommige stukken die heel zwaar waren. Maar dan heb ik het over specifieke stukken. Met name dag 2, die afdaling van de Lava Tower, de afdaling van de top (wéér dat been) en die laatste dag. Die laatste dag enkel door dat been, anders had ik het denk ik heel anders ervaren.

Maar ik denk, omdat het allemaal tegelijkertijd zo mooi was, zo een indrukwekkende omgeving, en zoveel nieuwe ervaringen en indrukken, dat het de zwaarte overstijgt. Waardoor het uiteindelijk een fantastische belevenis was. Of zo. Lastig te omschrijven.

quote:

Op vrijdag 6 maart 2020 19:48 schreef sjampoeh het volgende:
Prachtige foto's en dagboekachtig verslag
Hier ook geen problemen met de foto's laden hoor

Thanks! dagboek? Dat was niet de bedoeling

[ Bericht 0% gewijzigd door Prisha op 07-03-2020 10:11:26 ]

quote:

Op vrijdag 6 maart 2020 21:13 schreef Deisyy het volgende:
Wat een geweldig mooie foto's Prish en je verhalen zijn zo bijzonder, wat ontzettend tof dat je dit gedaan hebt!

Thanks

quote:

Op vrijdag 6 maart 2020 19:34 schreef Lucky2Bastard het volgende:

[..]

Je omschrijft het juist prima zo. Het is in de verste verten niet te vergelijken met jouw klimavontuur, maar in militaire dienst ooit een dropping gehad met volle bepakking. We hebben een avond en hele nacht gelopen voor we bij de eindbestemming aankwamen. Daar hadden we wel volop training voor gehad, maar niet met volle bepakking. Op een gegeven moment zat ik compleet stuk en ging het vanzelf over in een soort trance ritme. Dat zal zo'n beetje plaatsvinden (denk ik) op het moment dat je stopt met piekeren of je het wel haalt.

Vandaar dat ik daar zaterdag over begon. Volgens mij is het precies wat jij op sommige stukken meemaakte én inderdaad het overstijgen van de zwaarte door alle indrukken en het natuurschoon daar.

Ik had het je in ieder geval nog niet voor een vierde na kunnen doen.

Dat trance ritme is wel herkenbaar. Die summit nacht was precies zo.

De andere dagen was net iets anders. Ik had het dag 2 zwaar. En dan dus vooral mentaal. Ik weet nog dat ik dacht: goh, de benen voelen goed. Conditie voelt goed. Dat is het niet Het was een gevecht met mezelf, met zorgen. Kan ik dit wel. Waarom ben ik hier. Hou ik de anderen niet op? Vinden ze me te langzaam? Zouden ze geïrriteerd zijn? Wat zal de groep wel niet denken....dat soort dingen. Maaike hielp daar enorm bij moet ik zeggen. Ze zag dat ik mentaal aan het worstelen was en kon met de juiste vragen tot de kern komen. Ze had goede, wijze woorden en dat heeft die blok wel doorbroken.

Door dat allemaal aan de kant te gooien en me puur te focussen op mezelf en het genieten, dat maakte het verschil. Ik kan niet beter omschrijven als dat ik op een gegeven moment inwaards keerde? En dat was heel mooi. Wel genieten en verwonderen van alle indrukken van buitenaf...en tegelijkertijd, wat ik ook aan Sjampie probeerde te uit te leggen eerder, alle overtollige bagage in je hoofd lozen. Het hoofd helder krijgen. En daarom was het ondanks dat het zwaar was, in mijn belevenis niet zo erg.

Ahhh ik kan het lastig omschrijven. Ik kan hier wel een hele tijd over doorkletsen. Maar goed, dat hoort hier uiteindelijk ook niet, is niet interessant verder. Het was wel heel bijzonder in elk geval. En het voelt nog steeds goed!

quote:

Op zaterdag 7 maart 2020 18:09 schreef sjampoeh het volgende:

[..]

Dat vond ik juist leuk

Ik wilde gewoon een korte beschrijving doen van die dag en wat je op de foto's ziet, geen "lief dagboek" achtig iets Naja. Whatever. Maakt niet uit verder. Het gaat uiteindelijk om de foto's

quote:

Op zaterdag 7 maart 2020 18:44 schreef Deisyy het volgende:

Ik vond het juist helemaal geen lief dagboek-verhaal, maar een mooi en duidelijk verslag van jouw avontuur.

quote:

Op zaterdag 7 maart 2020 18:44 schreef sjampoeh het volgende:

Ik bedoel ook meer een reisverslag . Ik vind je ervaringen erbij, net zo leuk als de prachtige foto's

Ah ok. Ik was al aan het kijken of ik wat weg moest halen of aanpassen. Dan houden we het zo

Foto’s dag 5: Barranco naar Karanga camp

Vandaag: de dag van de beklimming van de beruchte Barranco Wall. Toen ik hier voor het eerst over las werd het omschreven als ‘an imposing sheer vertical wall’. Bij aankomst in het kamp gisteren kon je het door de nevel niet goed zien. Later op de avond, bij zonsondergang, trok de nevel weg en zag je de Wall in alle huiveringwekkende glorie. Zéér imposant inderdaad.

Holy fuck Dat ding gaan we beklimmen??

Gisterenavond bij de ondergaande zon
(ik doe een aantal foto's hier in z'n geheel, als je doorklikt kun je kiezen voor bekijken in volledige resolutie, dat is best mooi):





‘s Morgens bij het ontbijt had ik mooi zicht op de Wall. Er waren heel wat gekleurde puntjes te zien, vrij hoog al. Die waren heel erg vroeg al op pad gegaan om de grote drukte voor te zijn.



Barranco camp is een hele grote en drukke camp. Ik geloof dat 5 routes hier bijeenkomen, en dat moet allemaal die muur op. Inclusief alle porters. Vroeg gaan is geen gek idee. Wij gingen, zoals elke dag, om 8 uur van start. Eerst een stukje afdalen nog, naar de voet van die muur. En daarna…..up up up.

Eerst een riviertje nog oversteken:



De stokken waren opgeborgen. Je had hiervoor beide handen en voeten nodig voor het klimmen. Ik had hier voor het eerst ook handschoenen aan. Dunne wel. Niet zozeer tegen de kou als om de handen te beschermen.

Erg snel ging het niet….zoveel mensen die de muur op moesten. En de porters gingen dezelfde route, met die zware bepakking op hun hoofd..hoe doen ze dat echt ongelooflijk als je dat zag

The Barranco-verkeersopstopping




En het blééf maar komen, die mensen. Hier al op aardige hoogte en je ziet rechts boven in beeld bij dat riviertje waar we vandaan kwamen. En waar nog steeds klimmers en porters aan het oversteken waren.



Klimmen en klauteren.





Ver beneden was Barranco camp te zien:



Even pauzeren halverwege de muur. Mooi plekje met prachtige uitzicht.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

En weer verder…up up up. Steeds maar verder omhoog.



En eindelijk….bovenop de Wal . Wat een heerlijk gevoel was dat, echt niet te beschrijven. Even uitrusten voor we weer verder gingen. Het weer was wederom prachtig. En…boven de wolken! Zo vreemd om op de wolken neer te kijken. Prachtig en bizar tegelijk.




Prachtig uitzicht op de top. Zo mooi. En steeds dichterbij.





Na wat rust gingen we verder naar Karanga camp. Nog een paar uur voor de boeg. Gelukkig hield mijn been het goed. Bij het klimmen had ik er niet zoveel last van. Na de top van de Wall volgde eerst een afdaling en daar voelde ik hem wel, maar het was goed te doen.

Zodra we iets lager kwamen, was er ineens ook meer vegetatie:






Karanga camp was op een gegeven moment te zien. Op deze eerste foto zie je het groene dak en de gekleurde tentjes helemaal bovenin. Nog wél een heel stuk omhoog (en eerst omlaag ook nog).





Yes! Gehaald



Wat minder leuk was: hoogteziekte. Misselijk en niet kunnen eten. ’s Avonds voor het eerst diamox genomen. Niet kunnen/willen eten is best vervelend.

Wat ook vervelend was: die tent staat schééf!!



De laatste paar nachten was dat al zo. Er zijn weinig kampen met "rechte" stukken. Vaak stuurde een expeditie één of twee porters al héél vroeg vooruit om zo het beste plekje te bemachtigen.

Ik moet zeggen dat we best vaak een goede plek hadden. Die hellingen was weinig aan te doen uiteindelijk, je bent op een fucking berg tenslotte Maar dit was heel scheef wel. Waardoor ik steeds naar beneden gleed ‘s nachts. Zou niet zo erg zijn, zou je denken. Die tent houdt je tegen, het is niet dat je naar buiten glijdt of zo. Nee, oke. Maar vanaf dag 3 was het heel erg koud s nachts. Het werd ook steeds kouder. Er was, ik denk vanaf dag 4, ijs op de tent. Het tegen de tent aankomen met je voeten was geen pretje. Ondanks de warme slaapzak én de sokken, werden de voeten heel erg koud. En de druk van de tent was ook heel vervelend aan de voeten.

Gelukkig kwamen er een paar tips.
Tip 1: zoveel mogelijk spullen onder het matras leggen zodat het wat rechter lag.
Tip 2: En je rugzak of duffel aan het voeteneind zetten zodat je daar tegenaan kwam ipv de tent. Dat ging ik deze nacht voor het eerst proberen, kijken of dat helpt. Dat omhoog tijgeren s nachts was ik een beetje beu.

Voor de rest: alles prima! De Barranco Wall overwonnen en weer een dag volbracht. Uiteindelijk vond ik dit een van de leukste dagen.

Tijdens het eten was de sfeer vrij uitgelaten, iedereen had veel lol gehad vandaag. En morgen was het bijna zover: we zouden we op weg gaan naar Barafu camp, oftwel base camp. Ineens voel je het: de top is bijna in zicht, ik ben er bijna...

quote:

Op woensdag 11 maart 2020 20:44 schreef pullup het volgende:
Beste fotoserie tot nu toe

Kicken

quote:

Op woensdag 11 maart 2020 20:47 schreef oma-Nijn het volgende:
Zoooo gaaf
Verder geen woorden voor

quote:

Op woensdag 11 maart 2020 20:51 schreef Deisyy het volgende:
Prachtige foto's zeg en samen met jouw verhaal zo bijzonder

quote:

Op woensdag 11 maart 2020 21:34 schreef Voxs het volgende:
Fantastisch

thanks guys

quote:

Op donderdag 12 maart 2020 13:41 schreef puzziepie het volgende:
Wauw Prish!! Wat een gave foto's !!!

quote:

Op donderdag 12 maart 2020 16:29 schreef sjampoeh het volgende:
prachtig

Thanks

quote:

Op donderdag 12 maart 2020 21:57 schreef Superbadeendje het volgende:
Mooi verslag Prishe, ik zit ervan te genieten.

thanks

Foto’s dag 6: Karanga naar Barafu camp (base camp)

Het trucje met de duffel tegen het voeteneind werkte! Ik heb zowaar wat geslapen ook. Het op hoogte zijn heeft ook behoorlijk impact op het slapen. Slecht slapen, wakker schrikken met het gevoel dat je geen adem kunt krijgen en veel en vreemd dromen zijn dingen die vaak genoemd worden.

Dat dromen klopt inderdaad, ik heb een aantal hele bizarre dromen gehad

Mijn collega, die twee jaar terug deze tocht heeft gemaakt, had me daar al hiervoor gewaarschuwd. Hij zei: je slaapt eigenlijk niet, je rust. En dat klopte dus inderdaad voor mij en voor de meesten. Er was maar een enkeling die de nachten door konden slapen.

Ik was in elk geval blij met elk momentje slaap die ik kon krijgen.

En dan….vandaag was de dag. We zaten nu op bijna 4000m. Nog één korte steile etappe naar base camp op 4673m. En dan.....de top

Programma voor vandaag is als volgt:
08.00 vertrekken naar base camp
12:00 aankomst base camp
13:00 warme lunch en dan rusten, tijd voor jezelf
17:00 warme maaltijd
18:00 (proberen te) slapen
23:00 wakker gemaakt worden en aankleden
23:30 “ontbijt”
00:00 Op weg naar de top.

Het was wederom een prachtige ochtend. Later op de dag zaten we in de mist maar het bleef droog. Geen regen, geen sneeuw. We hadden enorm veel geluk aangezien de groepen voor ons daar heel veel van hebben gehad.





De spanning was al wel te voelen nu, vooral na de uitgelatenheid van gisteren.
Ontbijt was zoals gewoonlijks prima, kreeg het alleen niet door mijn strot. Brood en pannekoeken nam ik sowieso niet en die pap was ik na dag 2 al helemaal misselijk van. Hield het bij wat ei, mango, komkommer en tomaat.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Even de waterflessen weer verzamelen en op pad. Het water voor koken, drinken en wassen werd uit riviertjes gehaald en ’s nachts gekookt. In de ochtend vóór het ontbijt deed je de waterflessen en camelbacks in een verzamelemmer. Die werden dan gevuld en na het ontbijt lag het klaar voor je.

Vanaf vandaag is er geen water meer voor washy washy. Er is namelijk na die Barranco Wall geen plek meer om water te halen. De porters moeten dus vanaf deze camp en vanuit Barafu camp helemaal terug lopen, die muur over, om water te halen. En dan weer terug. Vandaar dat het water de komende twee dagen enkel voor drinken en koken is.

Op pad. Een hele steile stuk. Met af en toe wat klauterwerk.




De top is wel héél dichtbij nu:



Even rusten met een energiereep in het zonnetje. Zonnetje verdween op een gegeven moment. Zaten we in de mist.



Hier werd ik een beetje terecht gewezen door Maaike Dit was ook een plaspauze en ik ging op zoek naar een veilige rots. Maar ja, die was te dichtbij, en die was weer te klein..en…en….en….. Uiteindelijk eentje gevonden die toch aardig wat verder weg was. Ze had me getimed. 20 minuten was ik bezig om een plekje te zoeken, m’n ding te doen, en weer terug te komen . Dat was véél te lang en kostte té veel energie. Had ze wel gelijk in. En tijdens de summit nacht kon dat dus al helemaal niet. Moest ik maar brullen dat iedereen een andere kant op moest kijken. En als ze het niet deden, pech. Schroom opzij zetten. Pfffff. Oké dan

En weer verder. Het waren brokken steen en lava waar we overheen liepen/klommen nu. Lastig lopen. Wel een hele bijzondere landschap.




Even wat warmere lagen aandoen…als die mist voor de zon trok werd het ineens een heel stuk kouder. En steeds verder, hoger en hoger.




Hier kun je goed zien waar we vandaan kwamen, dat pad dat daar aan de horizon verdwijnt. Het was ongeveer 11:30. We waren er nu bijna.




En daar was het. Base camp Bijna 4700m.






De hoogte voelde je nu goed. Ademhalen ging steeds moeizamer. Alles ging moeizamer.

Ook hier stonden we op een helling. Ik had het vermoeden dat de porters waren als een gek naar boven gespurt zijn want we hadden, ondanks die helling, een redelijk mooi stukje. Scheef…maar het leek minder scheef als de dag ervoor.




En hier zit ik op een steen voor mijn tentje. Ik weet precíes nog wat ik hier aan het doen was…@TillyB aan het SMS’en met een update . Live from Barafu!



Ik had onderweg naar basecamp bedacht dat ik bij het avondeten zou beslissen wat ik ging doen. De top proberen te halen of in camp blijven. Het hing er allemaal om of ik eten naar binnen kon krijgen én houden. Ik had nu een aantal dagen nauwelijks kunnen eten en daardoor was mijn energiepeil behoorlijk aan de lage kant.

Het was wel fijn dat we zo vroeg aankwamen zodat er tijd genoeg was om te rusten. Dat heb ik ook gedaan. Er was de mogelijkheid een korte acclimatisatie hike te doen. Eigenlijk het eerste stuk van de route die we vannacht zouden lopen en weer terug.De meesten kozen er voor het niet te doen. Ik geloof dat ze met drie man omhoog zijn gegaan.

Ik heb de hele middag in mijn slaapzak gelegen en heerlijk gerust.

Bij het avondeten kon ik inderdaad iets naar binnen krijgen en toen heb ik het besluit genomen om die top te gaan proberen te halen. We kregen een laatste briefing. Wat aan te doen (veel lagen, daar heb ik het in een eerder stukje over gehad), wat mee te nemen (zo licht mogelijk rugzak).

We moesten onze thermosflessen inleveren. Die zouden we voor we op pad gingen terugkrijgen met hete thee erin. De camelback en/of drinkfles zou gevuld worden en moest mee. Drinkfles op zijn kop in de rugzak doen omdat de bovenkant als eerste bevriest en anders had je geen water. Het slangetje van de camelback zou sowieso bevriezen maar bij de afdaling zou het ontdooien zodat je dan in elk geval water had.

De pauzes naar de top zouden elk uur zijn en heel erg kort. Genoeg om even te plassen indien nodig en om thee te drinken en eventueel een energiereep of iets. Te lang pauzeren zou je onderkoeld raken.

En we moesten ook op elkaar letten. Maaike gaf aan dat als we iemand zagen met een neus die wit uitsloeg, dat we dat ook meteen moesten aangeven. Dat was een van de eerste bevriezingsverschijnselen. Eerst de neus, dan handen en voeten.

Pffffffff. Allemaal erg spannend nu het eindelijk bijna zo ver was.

Vervolgens, terwijl de zon al onder was en de maan zichtbaar was, gingen we allemaal naar onze tent om proberen nog wat slaap te krijgen.



[ Bericht 0% gewijzigd door Prisha op 13-03-2020 15:53:49 ]

quote:

Op vrijdag 13 maart 2020 15:50 schreef TillyB het volgende:

aww Dat was zó bizar om op dat moment wat van je te horen, wetende dat je daar ver weg bijna op een andere planeet zat in die uitdagende omstandigheden en wij in onze warme comfortabele zolderkamers.

Het voelde ook soms als een andere planeet

quote:

Op vrijdag 13 maart 2020 16:07 schreef chufi het volgende:
Sterkte morgen Prish

thanks! Gaat vast lukken, heb er nu alle vertrouwen in

Door dit gedoe bij Fok lukt het me niet het restant hier te plaatsen. Het wilt niet laden.
Zodra Fok weer een beetje normaal doet komt de rest. Hopelijk.

Foto’s dag 7: Base camp – Stella Point – Uhuru Peak – Base camp - Milennium Camp
_{(ik heb hier de meeste fotos op volledige grootte...hoop dat dit wilt laden)}

23:00: geen ‘washy washy’ dit keer maar ‘wakey wakey’. Niet echt geslapen, wel wat kunnen doezelen.

Het. Was. Koud!!! Goddammit wat was het koud. Ik had mijn lenzen en lenzenvloeistof in de slaapzak gedaan, tegen me aan, omdat het anders bevroor. Ook mijn iPhone en de GPS in de slaapzak zodat ze het goed zouden blijven doen. Door de kou raken batterijen zo snel leeg.

Alle lagen kleding aangedaan. Voelde me zo’n Michelin poppetje met twee jassen, een dikke trui en dunne trui en een thermoshirt

Je merkte goed dat je op hoogte zat hier. Alles kost meer moeite en duurt langer, van het aankleden tot het vaststrikken van de veters.

De eettent. Mooi, zo in het donker met de lichtjes in de verte.



Thee, pap, pannenkoeken. Ik had tot nu geen pannenkoek op maar probeerde er nu eentje binnen te werken. Het enige wat je erop kon doen was honing.
De sfeer was behoorlijk gespannen. De meesten waren toch wat nerveus.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Iets voor middernacht. Thermos met thee stond voor iedereen klaar, waterfessen gevuld. Koplampje aan en……op weg. Maaike had eerder op de avond aangegeven dat dit een etappe was waarbij ze de groep zo lang mogelijk bij elkaar wilde houden. Er moesten geen gaten vallen.

Er liepen 4 gidsen mee en nog 4 porters. De porters liepen mee om ervaring op te doen en om eventueel rugzak te dragen van ons als we het lastig hadden. Ook werd er zuurstof mee naar boven genomen.

Tempo was heel erg langzaam. Het eerste half uur, drie kwartier was nog een stuk omhoog klimmen over rotsen. Daarna was het een pad van bevroren vulkaanas en puin. Het pad slingerde zich een weg omhoog. Hier en daar wat klauterpartijen maar dat werd hoe hoger we kwamen steeds minder.

Om het uur was een korte pauze. Even de tijd om te zitten, op adem te komen, plassen indien nodig, en warme thee naar binnen te werken. Met die volle maan was het wel prachtig.



Ik schreef al eerder hoe ik de klim naar top heb ervaren:
Het was een reeks van impressies. In het donker en kou naar boven....licht van de bijna volle maan. Boven je in de verte een rijtje hoofdlampjes...ver onder je ook een rijtje hoofdlampjes. Het licht van die lampjes pulseerde als het ware.




Maaike, de expeditieleider, liep voor mij. Ze had twee reflecterende puntjes op de achterkant van haar broek. Daar focuste ik op. Zag enkel die puntjes. Een oneindige pad dat maar door en door ging, er kwam geen einde aan. En steeds maar weer die puntjes. Nu nog steeds zie ik ze voor me.

Ik had ook steeds een herhalende gedachte: nog 6 uur, dan komt de zon op. Nog 5 uur dan komt de zon op. Nog 4 uur… Op die manier was het behapbaar. Als ik maar die zonsopkomst kon zien, dan zouden we er bijna zijn. Dan zou ik het halen.

Er was een porter, een Masai, die enkel een Masai doek omhad tegen de kou. Hij liep steeds aan de buiten kant om ervoor te zorgen dat we niet in de afgrond vielen. En hij zong Swahili liedjes.
Die impressie heb ik nog heel sterk. Donker, kou...en dan vanuit het donker zijn diepe melancholische zangstem dat op de wind naar je toe zweefde. Heel bijzonder. Dat hielp op bepaalde punten om er doorheen te komen.




Zo rond 6 uur bereikten we Stella Point. Hoogte: 5756m. Groep nog helemaal compleet. Het begon nu te gloren.

Er lag al vanaf een uur geleden sneeuw. Het was zo koud en de wind kwam er ook nog eens bij. Lang konden we niet rusten. Vanaf hier was de final push naar de summit. Nog 2 uur door de sneeuw.

Er kwam geen einde aan. Je kwam mensen tegen die al op de terugweg waren: Hey come on you’re almost there! (met nog 1.5 uur te gaan maar dat wist ik toen nog niet).

Voorbij Stella Point kwam het besef keihard binnen: ik ga het halen. Ik ga die top echt halen.
Tranen op dit moment ook. Dat was niet zo handig want die bevroren op mijn wimpers en wangen. Van die harde ijsklonten arghhh auw






Hier viel uiteindelijk een gat. De snelsten waren al op de top en de langzameren kwamen ongeveer 15 minuten later aan. Eigenlijk mag je maximaal 15 minuten blijven en dan al terug naar beneden. Maar ze wachtten op ons, zodat we met z’n allen op die top stonden.

En uiteindelijk was ie daar: Uhuru Peak, 5895m

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Het was prachtig daarboven. Helaas kwam er net bij zonsopgang die mist opzetten, maar ondanks dat toch mooie uitzichten.









Lang heb ik niet kunnen genieten op de top. Ik had moeilijkheden met ademhalen en de gids die de hele nacht bij mij was gebleven zag dat gelukkig. Ik werd in bijna een houdgreep naar beneden gesleurd. Zo snel mogelijk naar beneden.

Ik heb al eerder verteld van de desoriëntatie, het gebrek aan gevoel aan prikkels. Heel bizar.
Eentje van onze groep die dus voorover neerviel en daar later helemaal niks meer van wist. Mensen die gewoon gingen zitten en niet meer overeind kwamen tot iemand ze hielp.

De weg naar beneden was bijna erger als omhoog. De zon was nu op. Sneeuw smolt heel snel waardoor het tot aan Stella Point heel erg glad was. De bevroren ondergrond ontdooide. Je zakte behoorlijk weg in de as/puin. Het was steil, het was glad.

De lagen kleding gingen een voor een uit. Dan is het ineens erg warm met al dat spul aan!

De gids had mijn arm stevig vast en toch gleed ik een aantal keren weg. Het was tijdens deze afdaling dat ik uitgleed in een soort van spagaat en mijn bovenbeen blesseerde.

Het was nog een lange weg naar beneden. Ik was niet de enige die het moeilijk had



Ik weet niet meer hoe laat ik base camp binnen kwam strompelen. 11 uur of zo. Kon nog heel even rusten, even die been ontzien. Iets eten. En daarna de boel inpakken en verder afdalen naar Millenium camp op 3950 m. Dat was nog iets van 4 uur lopen. Strompelen in mijn geval.



Wat een nacht/dag. Iedereen was kapot. Gezamenlijk wat gegeten en de briefing voor de laatste dag gehad.

Daar werd gezegd dat voor een van ons een stretcher geregeld zou worden, hij was tijdens de afdaling aan de knie geblesseerd geraakt en kon bijna niet meer lopen.
Voor mij zou bijna op het einde van de afdaling een ambulance jeep geregeld worden zodat ik het allerlaatste stukje niet hoefde te lopen.

En: morgen was het ook nog eens een uur eerder opstaan en weg. Omdat de porters direct door konden gaan naar hun familie. De fooi uitdeel en afscheid was ook morgenochtend. Dus 6 uur op. 6:30 ontbijten en om 7:00/7:30 lopen.

Moe! Pijn! Maar…..voldaan! En trots dat ik die top gehaald had. Heel onwerkelijk maar heel blij



Nog de laatste dag te gaan, ik zal om het compleet te maken ook de laatste dag hier nog plaatsen morgen of zo. En dan antwoord op de laatste 2 vragen. Hangt een beetje van de snelheid van Fok af.

[ Bericht 0% gewijzigd door Prisha op 19-03-2020 22:20:50 ]

quote:

Op donderdag 19 maart 2020 22:16 schreef pullup het volgende:
Made it

En toch nog super spannend om te lezen

Ja ik was ook benieuwd of ik het nog een keer zou halen...maar dus wel gelukt

quote:

Op donderdag 19 maart 2020 22:18 schreef chufi het volgende:
Thanks Prish voor je mooi verslag met foto's

very welcome

quote:

Op donderdag 19 maart 2020 22:27 schreef Lucky2Bastard het volgende:
Stel je niet aan mens. Dat heuveltje, pfff.

quote:

Op donderdag 19 maart 2020 23:11 schreef Lucky2Bastard het volgende:

[..]

De foto van de vorige post van je, daar lijk je op gelijke hoogte te staan met bewolking. Zo'n onwerkelijk en mooi gezicht als dat is.

Voelde ook heel onwerkelijk. Onvergetelijke momenten.

Foto’s dag 8: Millenium Camp naar eindpunt

5:30 Ahhhh vroeg dag! Laatste dag aangebroken alweer….zo bizar. Heel veel voorbereid, zo naartoe geleefd, en dan is het alweer bijna afgelopen. Uiteindelijk is het snel gegaan.

Omdat we zo vroeg op waren konden we de zonsopkomst meepakken. En het zag er naar uit dat het weer een prachtige dag zou zijn:





Na het ontbijt volgde een afscheidsceremonie. De porters en kok zouden we niet meer terugzien. Enkel de gidsen die met ons mee liepen tot het eindpunt. Er werden wat speeches gegeven en iedereen kreeg een envelop met fooi.



Iedereen uit het team kreeg een basis salaris. Vanuit Mountain Network werd ook nog eens gezorgd voor een fooi. We kregen allemaal vooraf door hoeveel we aan fooi mee moesten nemen (210 US dollar in kleine coupures). Dit was geen optie, maar verplicht. Als je meer wilde geven mocht dat, maar in elk geval dat verplichte hoeveelheid. Onze expeditieleider had van te voren een staffel gekregen hoe de verdeling zou moeten zijn. Er zat uiteraard een hiërarchie in. Dit ging in envelopjes en dat kregen ze dus deze ochtend.

Verder kon je eventueel spullen achterlaten die door hun verdeeld zou worden. Ik gaf een van mijn waterflessen weg en mijn camp schoenen. Paars, klein maatje….ik had geen idee of iemand ze wilde. Ik vroeg het aan de hoofdgids. Misschien voor iemands dochtertje of vrouw? Nou…die schoenen vonden meteen gretig aftrek. Dus dat was wel mooi . Er werden veel shirts ook weggegeven. Dat was grappig. Zag je later de porters voorbij snellen en hadden ze die shirts al aan

Terwijl de tenten opgeruimd werden begonnen wij vast met de afdaling. Eerst via een rotspad naar Mweka Camp (3100m). Ik deed er 3 uur over.







Ik was met die been van mij direct de aansluiting al kwijt. Een van de expeditieleden die andere etappes ook met mij meeliep was bij me gebleven en ook twee gidsen. Zo daalden we met z’n vieren langzaam af. Ik kon de rechterbeen niet meer buigen wat erg lastig was bij het naar beneden gaan.

Twijfelde om deze te plaatsen maar goed, the good, the bad and the ugly dan maar….net zo’n bejaard oud mannetje hier



Maar het kon nog erger. We hoorden al in de verte een hoop kabaal. Snel aan de kant en daar kwam met veel lawaai onze andere geblesseerde groepslid voorbij op de stretcher met zes porters die dat ding droegen. Dat raasde met een enorme vaart naar beneden





Na 3 uur kwamen we dus bij Mweka Camp aan. Van hieruit was het nog een behoorlijk stuk afdalen naar het punt waar de ambulance klaar zou staan. Wij dachten dat het ding hier al zou staan. Maar nee….nog even doorbijten....4.5 uur doorbijten uiteindelijk



Als ik één dag over zou kunnen doen, dan was het deze. Het was zo’n prachtige etappe naar beneden. Veel vegetatie, grote bomen, varens, apen in de bomen, vlinders....Ik heb er helaas niet van kunnen genieten. Het was door de pijn heen bijten en proberen naar beneden te komen.






Ondertussen waren de anderen beneden aangekomen en de ambulance met stretcher boy was ook beneden aangekomen



Nu wij nog. Met nog 1.5 uur te lopen kwamen we eindelijk ook op de plek waar de Jeep Ambu klaarstond. Met z’n vieren (2 gidsen, mijn mede expeditielid en ik) reden we naar het eindpunt.



Daar kreeg ik een cola in m’n mik gedouwd en was het direct het busje in om naar de lodge te gaan. Maaike ging al om 17:00 naar het vliegveld en we waren al erg laat. Onderweg naar de lodge nog een bekeuring gekregen wegens te hard rijden (we betaalden allemaal uiteraard mee aan die bekeuring)

En in de lodge aangekomen heerlijk even opfrissen (douchen!!! na 8 dagen niet kunnen wassen was dat heerlijk!) samen zitten…en: Kili bier!!!



En jaaaaaaa we kregen ook nog eens een diploma
(mijn broer had hem subtiel veranderd…dat gaf een beetje zijn gedachten weer…spot de verschillen ).



En dat was het. Missie volbracht (dat laatste 1.5 uur tellen we even niet mee ). Gehaald!
Het gevoel was op dat moment nog wat onwerkelijk. En dat heeft een behoorlijke tijd aangehouden. Pas bij thuiskomst ben ik het langzaam gaan verwerken.

Zoveel gevoelens, het is lastig te beschrijven. Het was in elk geval een ongelofelijke ervaring en alles en meer als dat ik verwacht had. Zelfs het proberen te piessen al dan niet met die she-wee

Uiteindelijk: blij, voldaan, trots!

Slotwoord:

So. This is it. De laatste twee vragen (hoe fit moet je zijn/trainingen en met welke reisorganisatie kun je het beste kan gaan heb ik inmiddels via PM beantwoord). De antwoorden van de andere vragen staan in het vorige deel.

Rest mij nog jullie heel erg te bedanken voor het meereizen, het meeleven en meebeleven van mijn avontuur. Ik hoop dat ik zo een beetje een indruk heb kunnen geven van de 8 daagse route, vanuit het perspectief van iemand voor wie dit allemaal zo heel erg nieuw was.

Ik hou het hierbij. Nogmaals bedankt en voor in de komende tijd en de toekomst: take care, be safe and live life xxx

quote:

Op zaterdag 21 maart 2020 17:27 schreef Lucky2Bastard het volgende:
Was dat bier een beetje te zuipen trouwens?

meh...het was bier....voor daar was het oké