SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Even de waterflessen weer verzamelen en op pad. Het water voor koken, drinken en wassen werd uit riviertjes gehaald en ’s nachts gekookt. In de ochtend vóór het ontbijt deed je de waterflessen en camelbacks in een verzamelemmer. Die werden dan gevuld en na het ontbijt lag het klaar voor je.
Vanaf vandaag is er geen water meer voor washy washy. Er is namelijk na die Barranco Wall geen plek meer om water te halen. De porters moeten dus vanaf deze camp en vanuit Barafu camp helemaal terug lopen, die muur over, om water te halen. En dan weer terug. Vandaar dat het water de komende twee dagen enkel voor drinken en koken is.
Op pad. Een hele steile stuk. Met af en toe wat klauterwerk.
De top is wel héél dichtbij nu:
Even rusten met een energiereep in het zonnetje. Zonnetje verdween op een gegeven moment. Zaten we in de mist.
Hier werd ik een beetje terecht gewezen door Maaike Dit was ook een plaspauze en ik ging op zoek naar een veilige rots. Maar ja, die was te dichtbij, en die was weer te klein..en…en….en….. Uiteindelijk eentje gevonden die toch aardig wat verder weg was. Ze had me getimed. 20 minuten was ik bezig om een plekje te zoeken, m’n ding te doen, en weer terug te komen . Dat was véél te lang en kostte té veel energie. Had ze wel gelijk in. En tijdens de summit nacht kon dat dus al helemaal niet. Moest ik maar brullen dat iedereen een andere kant op moest kijken. En als ze het niet deden, pech. Schroom opzij zetten. Pfffff. Oké dan
En weer verder. Het waren brokken steen en lava waar we overheen liepen/klommen nu. Lastig lopen. Wel een hele bijzondere landschap.
Even wat warmere lagen aandoen…als die mist voor de zon trok werd het ineens een heel stuk kouder. En steeds verder, hoger en hoger.
Hier kun je goed zien waar we vandaan kwamen, dat pad dat daar aan de horizon verdwijnt. Het was ongeveer 11:30. We waren er nu bijna.
En daar was het. Base camp Bijna 4700m.
De hoogte voelde je nu goed. Ademhalen ging steeds moeizamer. Alles ging moeizamer.
Ook hier stonden we op een helling. Ik had het vermoeden dat de porters waren als een gek naar boven gespurt zijn want we hadden, ondanks die helling, een redelijk mooi stukje. Scheef…maar het leek minder scheef als de dag ervoor.
En hier zit ik op een steen voor mijn tentje. Ik weet precíes nog wat ik hier aan het doen was…@TillyB aan het SMS’en met een update . Live from Barafu!
Ik had onderweg naar basecamp bedacht dat ik bij het avondeten zou beslissen wat ik ging doen. De top proberen te halen of in camp blijven. Het hing er allemaal om of ik eten naar binnen kon krijgen én houden. Ik had nu een aantal dagen nauwelijks kunnen eten en daardoor was mijn energiepeil behoorlijk aan de lage kant.
Het was wel fijn dat we zo vroeg aankwamen zodat er tijd genoeg was om te rusten. Dat heb ik ook gedaan. Er was de mogelijkheid een korte acclimatisatie hike te doen. Eigenlijk het eerste stuk van de route die we vannacht zouden lopen en weer terug.De meesten kozen er voor het niet te doen. Ik geloof dat ze met drie man omhoog zijn gegaan.
Ik heb de hele middag in mijn slaapzak gelegen en heerlijk gerust.
Bij het avondeten kon ik inderdaad iets naar binnen krijgen en toen heb ik het besluit genomen om die top te gaan proberen te halen. We kregen een laatste briefing. Wat aan te doen (veel lagen, daar heb ik het in een eerder stukje over gehad), wat mee te nemen (zo licht mogelijk rugzak).
We moesten onze thermosflessen inleveren. Die zouden we voor we op pad gingen terugkrijgen met hete thee erin. De camelback en/of drinkfles zou gevuld worden en moest mee. Drinkfles op zijn kop in de rugzak doen omdat de bovenkant als eerste bevriest en anders had je geen water. Het slangetje van de camelback zou sowieso bevriezen maar bij de afdaling zou het ontdooien zodat je dan in elk geval water had.
De pauzes naar de top zouden elk uur zijn en heel erg kort. Genoeg om even te plassen indien nodig en om thee te drinken en eventueel een energiereep of iets. Te lang pauzeren zou je onderkoeld raken.
En we moesten ook op elkaar letten. Maaike gaf aan dat als we iemand zagen met een neus die wit uitsloeg, dat we dat ook meteen moesten aangeven. Dat was een van de eerste bevriezingsverschijnselen. Eerst de neus, dan handen en voeten.
Pffffffff. Allemaal erg spannend nu het eindelijk bijna zo ver was.
Vervolgens, terwijl de zon al onder was en de maan zichtbaar was, gingen we allemaal naar onze tent om proberen nog wat slaap te krijgen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Prisha op 13-03-2020 15:53:49 ]Silence breaks apart, Brightness comes to life
Stream of sounds Wash away the darkness from my soul
quote:Op vrijdag 13 maart 2020 13:54 schreef Prisha het volgende:(tief alsjeblieft op met die worstjes….misselijk )
aww Dat was zó bizar om op dat moment wat van je te horen, wetende dat je daar ver weg bijna op een andere planeet zat in die uitdagende omstandigheden en wij in onze warme comfortabele zolderkamers.quote:En hier zit ik op een steen voor mijn tentje. Ik weet precíes nog wat ik hier aan het doen was…@:TillyB aan het SMS’en met een update . Live from Barafu!
Het voelde ook soms als een andere planeetquote:Op vrijdag 13 maart 2020 15:50 schreef TillyB het volgende:
aww Dat was zó bizar om op dat moment wat van je te horen, wetende dat je daar ver weg bijna op een andere planeet zat in die uitdagende omstandigheden en wij in onze warme comfortabele zolderkamers.
thanks! Gaat vast lukken, heb er nu alle vertrouwen inquote:
Komt goed .. weet ik nu alquote:Op vrijdag 13 maart 2020 20:11 schreef Prisha het volgende:
[..]
thanks! Gaat vast lukken, heb er nu alle vertrouwen in
Hopelijk na morgenquote:Op dinsdag 17 maart 2020 20:57 schreef Prisha het volgende:
Door dit gedoe bij Fok lukt het me niet het restant hier te plaatsen. Het wilt niet laden.
Zodra Fok weer een beetje normaal doet komt de rest. Hopelijk.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Iets voor middernacht. Thermos met thee stond voor iedereen klaar, waterfessen gevuld. Koplampje aan en……op weg. Maaike had eerder op de avond aangegeven dat dit een etappe was waarbij ze de groep zo lang mogelijk bij elkaar wilde houden. Er moesten geen gaten vallen.
Er liepen 4 gidsen mee en nog 4 porters. De porters liepen mee om ervaring op te doen en om eventueel rugzak te dragen van ons als we het lastig hadden. Ook werd er zuurstof mee naar boven genomen.
Tempo was heel erg langzaam. Het eerste half uur, drie kwartier was nog een stuk omhoog klimmen over rotsen. Daarna was het een pad van bevroren vulkaanas en puin. Het pad slingerde zich een weg omhoog. Hier en daar wat klauterpartijen maar dat werd hoe hoger we kwamen steeds minder.
Om het uur was een korte pauze. Even de tijd om te zitten, op adem te komen, plassen indien nodig, en warme thee naar binnen te werken. Met die volle maan was het wel prachtig.
Ik schreef al eerder hoe ik de klim naar top heb ervaren:
Het was een reeks van impressies. In het donker en kou naar boven....licht van de bijna volle maan. Boven je in de verte een rijtje hoofdlampjes...ver onder je ook een rijtje hoofdlampjes. Het licht van die lampjes pulseerde als het ware.
Maaike, de expeditieleider, liep voor mij. Ze had twee reflecterende puntjes op de achterkant van haar broek. Daar focuste ik op. Zag enkel die puntjes. Een oneindige pad dat maar door en door ging, er kwam geen einde aan. En steeds maar weer die puntjes. Nu nog steeds zie ik ze voor me.
Ik had ook steeds een herhalende gedachte: nog 6 uur, dan komt de zon op. Nog 5 uur dan komt de zon op. Nog 4 uur… Op die manier was het behapbaar. Als ik maar die zonsopkomst kon zien, dan zouden we er bijna zijn. Dan zou ik het halen.
Er was een porter, een Masai, die enkel een Masai doek omhad tegen de kou. Hij liep steeds aan de buiten kant om ervoor te zorgen dat we niet in de afgrond vielen. En hij zong Swahili liedjes.
Die impressie heb ik nog heel sterk. Donker, kou...en dan vanuit het donker zijn diepe melancholische zangstem dat op de wind naar je toe zweefde. Heel bijzonder. Dat hielp op bepaalde punten om er doorheen te komen.
Zo rond 6 uur bereikten we Stella Point. Hoogte: 5756m. Groep nog helemaal compleet. Het begon nu te gloren.
Er lag al vanaf een uur geleden sneeuw. Het was zo koud en de wind kwam er ook nog eens bij. Lang konden we niet rusten. Vanaf hier was de final push naar de summit. Nog 2 uur door de sneeuw.
Er kwam geen einde aan. Je kwam mensen tegen die al op de terugweg waren: Hey come on you’re almost there! (met nog 1.5 uur te gaan maar dat wist ik toen nog niet).
Voorbij Stella Point kwam het besef keihard binnen: ik ga het halen. Ik ga die top echt halen.
Tranen op dit moment ook. Dat was niet zo handig want die bevroren op mijn wimpers en wangen. Van die harde ijsklonten arghhh auw
Hier viel uiteindelijk een gat. De snelsten waren al op de top en de langzameren kwamen ongeveer 15 minuten later aan. Eigenlijk mag je maximaal 15 minuten blijven en dan al terug naar beneden. Maar ze wachtten op ons, zodat we met z’n allen op die top stonden.
En uiteindelijk was ie daar: Uhuru Peak, 5895mSPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Het was prachtig daarboven. Helaas kwam er net bij zonsopgang die mist opzetten, maar ondanks dat toch mooie uitzichten.
Lang heb ik niet kunnen genieten op de top. Ik had moeilijkheden met ademhalen en de gids die de hele nacht bij mij was gebleven zag dat gelukkig. Ik werd in bijna een houdgreep naar beneden gesleurd. Zo snel mogelijk naar beneden.
Ik heb al eerder verteld van de desoriëntatie, het gebrek aan gevoel aan prikkels. Heel bizar.
Eentje van onze groep die dus voorover neerviel en daar later helemaal niks meer van wist. Mensen die gewoon gingen zitten en niet meer overeind kwamen tot iemand ze hielp.
De weg naar beneden was bijna erger als omhoog. De zon was nu op. Sneeuw smolt heel snel waardoor het tot aan Stella Point heel erg glad was. De bevroren ondergrond ontdooide. Je zakte behoorlijk weg in de as/puin. Het was steil, het was glad.
De lagen kleding gingen een voor een uit. Dan is het ineens erg warm met al dat spul aan!
De gids had mijn arm stevig vast en toch gleed ik een aantal keren weg. Het was tijdens deze afdaling dat ik uitgleed in een soort van spagaat en mijn bovenbeen blesseerde.
Het was nog een lange weg naar beneden. Ik was niet de enige die het moeilijk had
Ik weet niet meer hoe laat ik base camp binnen kwam strompelen. 11 uur of zo. Kon nog heel even rusten, even die been ontzien. Iets eten. En daarna de boel inpakken en verder afdalen naar Millenium camp op 3950 m. Dat was nog iets van 4 uur lopen. Strompelen in mijn geval.
Wat een nacht/dag. Iedereen was kapot. Gezamenlijk wat gegeten en de briefing voor de laatste dag gehad.
Daar werd gezegd dat voor een van ons een stretcher geregeld zou worden, hij was tijdens de afdaling aan de knie geblesseerd geraakt en kon bijna niet meer lopen.
Voor mij zou bijna op het einde van de afdaling een ambulance jeep geregeld worden zodat ik het allerlaatste stukje niet hoefde te lopen.
En: morgen was het ook nog eens een uur eerder opstaan en weg. Omdat de porters direct door konden gaan naar hun familie. De fooi uitdeel en afscheid was ook morgenochtend. Dus 6 uur op. 6:30 ontbijten en om 7:00/7:30 lopen.
Moe! Pijn! Maar…..voldaan! En trots dat ik die top gehaald had. Heel onwerkelijk maar heel blij
Nog de laatste dag te gaan, ik zal om het compleet te maken ook de laatste dag hier nog plaatsen morgen of zo. En dan antwoord op de laatste 2 vragen. Hangt een beetje van de snelheid van Fok af.
[ Bericht 0% gewijzigd door Prisha op 19-03-2020 22:20:50 ]Silence breaks apart, Brightness comes to life
Stream of sounds Wash away the darkness from my soul
Ja ik was ook benieuwd of ik het nog een keer zou halen...maar dus wel geluktquote:Op donderdag 19 maart 2020 22:16 schreef pullup het volgende:
Made it
En toch nog super spannend om te lezen
quote:Op donderdag 19 maart 2020 22:18 schreef Prisha het volgende:
[..]
Ja ik was ook benieuwd of ik het nog een keer zou halen...maar dus wel gelukt
very welcomequote:Op donderdag 19 maart 2020 22:18 schreef chufi het volgende:
Thanks Prish voor je mooi verslag met foto's
quote:Op donderdag 19 maart 2020 22:27 schreef Lucky2Bastard het volgende:
Stel je niet aan mens. Dat heuveltje, pfff.
De foto van de vorige post van je, daar lijk je op gelijke hoogte te staan met bewolking. Zo'n onwerkelijk en mooi gezicht als dat is.quote:
Voelde ook heel onwerkelijk. Onvergetelijke momenten.quote:Op donderdag 19 maart 2020 23:11 schreef Lucky2Bastard het volgende:
[..]
De foto van de vorige post van je, daar lijk je op gelijke hoogte te staan met bewolking. Zo'n onwerkelijk en mooi gezicht als dat is.
meh...het was bier....voor daar was het okéquote:Op zaterdag 21 maart 2020 17:27 schreef Lucky2Bastard het volgende:
Was dat bier een beetje te zuipen trouwens?
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |