quote:
Op zondag 9 mei 2021 22:50 schreef Roomsnoes het volgende:Ach V. Wat moet het een grote stap zijn om dit zo neer te pennen. En juist dat je dat doet, is misschien al bewijs genoeg dat je het niet verkeerd ziet..?
En een vraag - om over na te denken. Wat zou je een vriendin in eenzelfde situatie gunnen/toewensen/adviseren? Of je zoon/dochter? Anderen waar je van houdt?
Gebruik dit topic vooral om je hart te luchten en mocht je er ooit asn toe zijn, om hulp te vragen.
Sterkte voor nu
Goeie vraag. Advies in in die situatie is moeilijk natuurlijk, juist omdat ik het ken.
Daar weet ik geen goed antwoord op.
Iemand schreef nog over relatietherapie maar dat stelde ik een aantal jaar terug nog voor. Maar inmiddels ben ik ervan overtuigt dat dit geen enkele zin zou hebben.
Inderdaad: je moet beide open en eerlijk kunnen zijn en het zou goed tegen mij gebruikt kunnen worden. Die veiligheid en vertrouwen is er gewoon niet.
In 2015 ben ik een aantal weken naar een psycholoog geweest maar ik kon er niet mee verder omdat dit vroeg of laat geld zou kosten. We konden dit toen echt niet missen en dus ben ik gestopt. Nu zou het financieel wel kunnen maar ook daar verwacht ik commentaar op gebied van geld. Hij vindt dat zonde, onnodig en “ik heb hem toch om mee te praten”
Hij begrijpt er geen bal van. Dingen als mentale gezondheid is geen afdeling voor hem.
quote:
Op maandag 10 mei 2021 18:33 schreef Mariposas het volgende:Durf je de stap niet te zetten omdat je hem geen pijn wilt doen, V?
Zou je het oké vinden als de situatie altijd zo blijft? Wanneer is voor jou wel de grens bereikt?
Heb je zelf ook niet helemaal een goed voorbeeld vanuit huis gehad?
Een hoop vragen, maar ik wens je bovenal veel wijsheid en kracht. En vertrouwen in jezelf.
Ik durf niet vanwege de eventuele gevolgen. Qua dak, financiën, band met de kinderen, omgangsregeling. Ik denk dat mijn kinderen dan misschien meer lijden dan nu. Moeilijk te voorspellen natuurlijk.
Ik kom wel uit een gelukkig gezin. Mijn ouders zijn na ruim 40 jaar nog gewoon samen.
Mijn grens? Lastig. Ik denk dat de situatie niet erger wordt, meer een herhaling.
Hoogstens dat ik er zelf mentaal steeds meer afstand van ga nemen. Van hem.
Dat de hoop op echte beterschap gewoon verdwijnt.
Misschien wanneer de kinderen opgroeien, er dan meer rust is?
Ik weet het niet.
quote:
Op maandag 10 mei 2021 18:59 schreef Roomsnoes het volgende:Hem verlaten zou hem verdriet doen, zeg je. Maar de huidige situatie, wiebdoet die verdriet?
Ik lees namelijk erg veel verdriet in je posts. En angst, dat een uitje bv mis gaat, en dat je de lat daarom laag legt.
Hoe zou je het liefst willen dat je leven nu was, als je het volledig voor het zeggen had, voor jou en je kinderen?
Ik heb nu verdriet. En ik denk dat mijn zoon er steeds meer last van gaat krijgen.
Ik zou willen dat we samen, als gezin, gelukkig konden zijn. En zonder man? Tja. In ons huidige huis, met een omgangsregeling.
Ik denk dat er heel veel overhoop gaat als ik met mijn kinderen zou vertrekken. Dat geeft zo’n ontregeling en ik zou mezelf eeuwig schuldig voelen. “Was het wel zo erg”?
quote:
Op maandag 10 mei 2021 19:42 schreef Kyara het volgende:Even aanhakend op de goede voorbeelden die jouw man niet heeft gehad in zijn leven. Hoe zit het dan in deze situatie met de goede voorbeelden voor jullie kinderen?
Dat is zo’n lange termijn gedachte dat ik die ‘te makkelijk’ opzij schuif. Ik besef het wel: dit is niet juist. Maar ik vind het verdomd moeilijk nú een zeer heftige beslissing te nemen voor later. Begrijp je?