Cavabien, je kunt eventueel ook een keertje bloed laten prikken om te checken of je vitamines op peil zijn (B en D en zo). Daarvan kun je je ook geestelijk echt heel belabberd voelen!
Verder herken ik veel in je verhaal. Ik heb het eerste jaar bij mijn oudste ook erg pittig gevonden. Bij mij waren het vooral hormonen. En de transformatie van mezelf. In de maatschappij zie ik veel vrouwen die ‘even’ een kind krijgen en binnen 3 maanden hun ‘oude’ leven weer oppikken. Dat was bij mij totaal niet zo. Ik ben zelf zo enorm verandert en ik had ook echt geen behoefte aan m’n oude leventje. Nog steeds merk ik dat ik bij elke baby weer verander, nu kan ik het omarmen, ik vind het juist tof dat ik ook groei of verander. Anyway, bij mij was het het ding dat ik mijn eigen flexibiliteit tot een hoger plan heb getild en dat nog elke keer doe. Nu met twee ook weer totaal! Ik herken nu de issues die mij zelf dwars zitten en alleen al het erkennen helpt dan veel om het anders te bekijken. In dat opzicht snap ik je man wel
want ik merk dus werkelijk bergen verschil in hoe ik er zelf naar kijk en hoe ik functioneer en mezelf voel.
Met de bevallingen heb ik daar precies dezelfde weg in afgelegd. Het is bij mij een themadingetje waar ik al jaren mee bezig ben trouwens. Ook in de opvoeding van m’n kinderen. Positief formuleren bijvoorbeeld. Bij m’n afgelopen bevalling heb ik dus echt puur en alleen positieve woorden gebruikt naar mezelf toe en ik heb dus ook echt geen pijn gehad van de weeen.
oo
Nou ja, hopelijk helpt het een beetje om te weten dat het niet raar is dat je je zo voelt.
In culturen waar vrouwen de eerste tijd veel meer ondersteunt worden, zijn zulke gevoelens veel minder aanwezig. Ik denk dat het erg te maken heeft met verwachtingen. Vanuit onze omgeving en daardoor van onszelf naar onszelf. Ik heb al m’n verwachtingen inmiddels los gelaten en ik ben behoorlijk zen momenteel. Terwijl m’n baby’s per persoon tussen de 2 en 5 keer per nacht drinken. :’)