Psychose

Ja helaas wel. Het is echt een lang verhaal geworden, ik kom eigenlijk al jaren niet meer op dit forum, en geen idee waarom ik er vandaag weer eens terecht kwam, maar de topic titel triggerde me om een stuk van de fucked up dingen die ik heb beleefd te delen.

Ik heb dit lang niet zo vaak meegemaakt als anderen die ik hier zag posten, maar toch denk ik dat het een redelijke inkijk geeft in zo'n episode. Andere reden dat ik het nu schrijf, is dat ik me tijden lang had voorgenomen het ooit ergens op een forum te plempen, maar dat nooit gedaan heb.

Diagnose
Diagnosen heb ik diverse gehad waarin ik me meer of minder herken.

Sinds mijn vroege jeugd (ben nu zeer ruim volwassen) nam mijn moeder me al mee naar coaches, RIAGG en psychologen om, ik denk nu, te zien wat er "mis" met mij was. Zij heeft zelf in haar leven ook meerdere malen in opname gezeten op meerdere plekken, voor perioden van maanden tot jaren. Wat zij had is me dan weer nooit duidelijk geworden, behalve "soort van depressie, ofzo", maar echt makkelijk heeft ze het er niet mee gehad.

Zelf kreeg ik dus door de jaren heen, door allerlei professionals diagnosen, zoals gegeneraliseerde angststoornis, dystieme stoornis, schizo-affectieve stoornis, psychotische stoornis nao, borderline persoonlijkheidsstoornis, ADHD, narcistische persoonlijkheidsstoornis en aan het eind van de rit autisme. Die laatste kan wel kloppen denk ik.

Medicijnen
Ik heb gehad:
- efexor (kreeg erg suicidale gedachte)
- dexamfetamine (daarover verder meer)
- quietiapine (werkt opzich wel om te slapen, maar je wordt er ook zo vlak van dat eigenlijk niets meer boeit)
- haldoperidol (zombie, hele tijd het gevoel om te vallen, zitten liggen zitten liggen zitten liggen, kwijlen, dubbele tong praten, langzame gedachten, alles is saai)
- allerlei pammetjes om te slapen

Nu helemaal niets meer, behalve regelmaat, niet teveel drukte, oppassen met prikkels etc.

Inleiding
De volgende tijdlijn klopt niet helemaal, want ik kan het me domweg niet precies meer herinneren. Je raakt hele perioden kwijt. Wazige tijd, die een jaar of twee duurde, van eerste "verwarrinkjes" tot een soort van herstel, tot een zelfmoordpoging.

Op enig moment aan het eind van mijn twenties was ik opgebrand, burn-out achtige verschijnselen, en toen sliep ik lange tijd bijna niet. Toen begon het dat ik op kantoor al soort van kleine openbaringen overal in zag. Ik wil niet al te veel in details treden over mijn werk, maar het heeft te maken met logistiek en containervervoer en dat soort dingen, maar op een gegeven moment was ik er dus echt van overtuigd dat er kinderen in die containers zaten die bedoeld waren voor verkoop aan pedofielen. In nummers van documenten zag ik allerlei aanwijzingen voor wat er aan de hand was, bijvoorbeeld een nummer dat opgebouwd was uit een pincode die ik ooit had, samen met en stukje van het telefoonnummer van mijn ouderlijk huis, gaf aanleiding om te denken dat die combinatie voor mij en voor mij alleen als aanwijzing door een soort God was geplaatst, en alsof dat het begin was van een spoor dat zou moeten leiden tot het eind van mijn epische reddingstocht.

Ik gebruik wat superlatieven maar zo voelde dat echt, alsof alleen ik, de Messiah, de wereld van dit vreselijke kwaad kon verlossen. Het lukt me niet echt om heldere gradaties aan te brengen.

Op enig moment werden er nieuwe aircounits geinstalleerd tijdens diezelfde periode, en al die installatiemannen keken in mijn beleving heel samenzwerireg, en vijandig. Ik begon ook heel veel te lezen in de gezichtsuitdrukkingen van collega's, mensen op straat en vrienden. Maar daar was toen voor mij een zeer logische verklaring voor: zij die vijandig keken, zaten in het complot. Ze mochten niet weten dat ik ze op het spoor was, zogezegd. Daaruit vloeide ook de gedachte voort, dat toen de nieuwe airco-ventilatiesleuven in het plafond in de buurt van mijn werkplek geplaatst werden, dat daar *natuurlijk* camera's inzaten om mij in de gaten te houden.

Een aanleiding daarvoor was dat ik iets zag over een volwassen iemand, die met zijn veel jongere stiefzusje erg close was. Dat is opzichzelfstaand niet direct aanleiding om een wereldwijd complot te zien natuurlijk, wat je er verder ook van vindt. Het legde wel een link met het verhaal van mijn moeder, die me meerdere malen had verteld op zeer jonge leeftijd door haar opa misbruikt te zijn geweest, tenminste dat is mijn redenatie nu.

In het begin van die periode als ik dan naar huis liep van werk (twintig minuten lopen), en ik hoorde sirenes dan dacht ik eerst nog van nou voor de zekerheid maar even omlopen, of een winkel instappen, want misschien zijn ze naar mij opzoek. Naarmate dat vorderde sloeg die misschien om in een natúúrlijk zijn ze naar mij opzoek, want naar wie anders. Ook zij zitten in het complot natuurlijk.

Ook thuis werd ik wat paranoia, want ja dat getik wat ik op het dak hoor, of een schaduw op het balkon, is natuurlijk een arrestatieteam of zoiets, steeds alles checken, proberen zo stiekem mogelijk naar buiten te kijken zonder gezien te worden, en vooral niet slapen natuurlijk.

's Nachts ging ik op een gegeven moment vaak naar buiten, in de buurt was een soort natuurgebiedje aan het water, en daar voelde ik me wel veiliger (min of meer verstopt achter wat bosjes op zo'n betonnen kade, van waar je alles aan kan zien komen). Voelde me daar wel beter, maar niet echt relaxed want ik was de hele tijd aan het zoeken naar het grote gevaar, altijd ultra-alert.

Om daar te komen moet je een stukje industrieterrein over met een gamma en wat andere bedrijvigheid, en twee gebeurtenissen staan me bij die best wel wazig waren. Eén keer liep ik (net na middernacht in het donker) daar over het parkeerterrein van de gamma, en toen zag ik allemaal robotspinnen, centimeter of 40 hoog met een soort ledlampjes-ogen. Ik wist wel dat het niet echt was, maar toch zo'n soort twijfel, het zag er zo echt uit. Toen weer naar huis gegaan en toen zag ik die dingen daar dus ook overal.

Andere keer werd ik aangesproken door twee agenten in een politiebusje. Ik dacht echt dat ze me nu op gingen sluitin en martelen enzo, maar eigenlijk maakte ze gewoon een praatje, wat paradoxaal genoeg achteraf voor nog meer verwarring zorgde. Ze hadden me toch mee kunnen nemen, is het een soort truc? een test? Het gegeven dat ze me níet oppakten was toen voor mij júist bewijs dat de samenzwering echt was, en veel groter dan ik dacht.

Opname
Dit leidde tot gedwongen opname, toen ik weer in dat gebied was, deze keer op een zeer vroege ochtend. Ik zat daar op een omgevallen boom, en toen zag ik door de andere bomen allerlei kabelbanen op een paar meter hoogte, toen ging ik kijken wat er aan de hand was en toen zag ik bordjes met pijlen en ik dacht dat het een soort spoorzoek route was, dus ik opzoek, klimmen in de bomen en door de bosjes, alle bordjes volgen. Toen stonden er allemaal mensen, waarvan ik nog steeds twijfel of ik alleen die toen zag, of dat die er echt waren, waaraan ik de route vroeg, maar ze zeiden in ieder geval niets. De bordjes eindigden aan de over, dus ik door de modder en door het water lopen, op zoek naar het einde van de route, toen ben ik gaan zwemmen en de takken in het water hadden allemaal kleine camera'tjes erop en toen dacht ik van ooh haha bananasplit ofzo, toen dacht ik dus een cameraploeg te zien. Het gevoel dat het nu eindelijk over was, dat ik een mooie prijs zou krijgen of dat er tenminste iemand zou zijn die me kon vertellen wat er in godsnaam aan de hand was overheerste. Niets was minder maar, want het was een (echte) politieauto en een ambulance.

Kennelijk had iemand een of andere malloot (ik ) door het water zien zwemmen en door de modder zien banjeren op een toch best frisse ochtend en toch maar 112 gebeld.

De ambulancebroeders gaven me een checkup voor onderkoelingsverschijnselen (althans, dat denk ik nu), en de agenten brachten me naar een gesloten inrichting. Dat duurde allemaal even voor het tot me doordrong, in eerste instantie teleurstelling, maar na een paar uur toch ook wel de realisatie dat wat hulp misschien wel op zijn plaats was. Heel even met zo'n soort psychozuster gesproken, en min of meer verteld wat ik hierboven ook schreef, maar die ging er verder niet op in, of ik kan me het niet herinneren, of het was überhaupt niet echt. Ik dacht toen nog dat ik daar toch wel minimaal een week zou moeten/mogen blijven.

Tijdens mijn speurtocht was ik mijn sleutels, portemonnee, telefoon enzo kwijtgeraakt, kleren, jas fucked up en onder de modder. Dat was erg vervelend, want de volgende dag was de boodschap dat ik nu wel uitgerust moest zijn, en dat ze niets voor me konden betekenen. Ze zeiden ook dat ik me agressief had gedragen, waar ik me overigens niets van kan herinneren, en het lijkt me ook dat dat soort symptomatiek bij een gesloten inrichting niet ongewoon is, maar goed. Ik was zo overrompeld dat ik maar naar huis ben gelopen, kilometer of vijf. Reservesleutels bij een vriend opgehaald. Opzich niet zo'n drama maar achteraf voelde ik me wel echt genaaid zegmaar, wat een kutinstelling. Later las ik op google over de desbetreffende instelling meer van dit soort berichten en één ster.

Herstel, diagnose ADHD en terugval
Daarna ging het wel weer wat beter eerlijk gezegd, sliep weer wat meer dus dat was goed. Toch het gevoel dat er iets niet klopte dus via de huisarts bij een psychiater terecht gekomen. Hem dat hele verhaal verteld en na een gesprek of vijf kwam die met de diagnose ADHD (adhd zonder hyperactiviteit dus eigenlijk ADD denk ik) en een borderline persoonlijkheidsstoornis. Ook de vraag gehad of ik wel eens speed had gebruikt, wat het geval was, en die speed ervaringen waren in mijn beleving niet zo boeiend, wel lekker maar ik had nooit dat typische speed effect wat mijn vrienden wel hadden. Dus toen was zijn idee dat dexamfetamine wel zou helpen tegen de onrust, en dat klopte. Daarmee gestart, en de dosis steeds opgehoogd tot ik niet meer onrustig was. In het begin ging dat best goed, ook weer aan het werk dat me nu makkelijker af ging, en vooral om te slapen werkte het goed.

Achteraf denk ik nu dat stimulantia voorschrijven aan iemand die op enig moment in een psychose terecht was gekomen, wellicht geen goed idee is geweest. Omdat het allemaal wel ok ging, kon op tijd op werk zijn, flat redelijk op orde en de gedachte dat zo'n psychiater wel weet waar die mee bezig is, had ik er zelf niet echt aan gedacht dat die dexamfetamine opnieuw tot een psychose kon leiden, of een terugval. Daarnaast voel je je ook gewoon prettiger erdoor, of dat over de grens tussen therapeutisch en hedonistisch gaat is moeilijk te zien, maar het gevaar is er.

Het ging dus even wel goed, maandje of twee denk ik, maar daarna goed fout. Wat ik me herinner is dat ik op een gegeven moment allerlei dingen in huis kapot had geslagen, en dat een tijd daarna mijn moeder op bezoek kwam bij mij thuis. Dat was niet gewoon, want dat had ze sinds ik op mezelf woonde nooit gedaan, ook bijna nooit op afspraak. Ze zat aan wat dingen (administratie papieren die wat rondslingerden) en voor mij was het allemaal ineens direct duidelijk: ze ging proberen mijn huis te stelen door de koopakte te ontfutselen of zoiets. Iets hiervoor had ze zich ook aan de balie van het kantoor waarin ik werkte gemeld, met de zeer luide boodschap dat ze mij niet te pakken kreeg en dat ik haar niet wou zien, terwijl we wel gewoon contact hadden gehad in de weken daarvoor. Dat hielp de sfeer op werk zogezegd niet bepaald, veel collega's vonden dat ik maar gemeen was naar mijn moeder en dus een lul was, en gedroegen zich daar ook naar, en ondertussen had ik me weer ziekgemeld omdat het leven niet te harden was op kantoor. Er blijft wel twijfel over hoe het nou precies zat, want mijn geheugen van dit tijdperk is aan flarden.

Geheugengat
Dit stuk herinner ik me verder bijna niet, wat ik wel weet is dat ik op een gegeven moment bij mijn vader heb gelogeerd (ouders gescheiden in mijn vroege tienerjaren), en dat rond die periode mijn moeder had uitgevonden wie mijn psychiater was en hem had gebeld om haar zorg te uiten of iets dergelijks. Met die psychiater had ik bovenstaande ook gedeeld, maar die lulde overal voor mijn gevoel toch overheen, en heeft er niet op aangedrongen met dexamfetamine te stoppen, dus ik bleef die braaf slikken, wat ik achteraf ook wel dom vind van mezelf. Ik kreeg er later nog quietiapine bij, maar het exacte moment weet ik niet meer en ik kan me niet herinneren of dat bij die psychiater was of ergens anders. De combi lijkt me raar in ieder geval.

Ik was dus bij mijn vader, die vond dat het een goed idee was als ik bij mijn moeder zou blijven dus dat deed ik. Op dit moment begon alles weer aardig raar te worden, en ik denk niet dat hij daarmee om kon gaan. Mijn moeder had een vriend die, zoals zij, ook fulltime psychatrisch patient was, en dat ging allemaal niet echt lekker. Eten met een kilo zout erin en dan gniffelen, mijn spullen verstopt, toen ik een afspraak had bij die psychiater bood ze aan om me daarheen te rijden maar halverwege ging ze gewoon ergens anders heen en zei "ja het is mijn auto ik bepaal waar we heen gaan", enfin dat was allemaal niet top. Ze was wel echt ziek denk ik maar het was nooit gemakkelijk om mee om te gaan, zeker niet als je jezelf in zo'n kwetsbare positie vindt. En ook de twijfel of het allemaal wel echt was, achteraf.

Toen ik daar was had ik nog, naar mijn mening toen, een best aardig schilderij gemaakt met olieverf. Toen het af was was ik dan weer bang dat iemand het zou zien, want het thema had betrekking op mijn toenmalige gemoedstoestand, dus heb het kapot gescheurd en onderin de vuilnisbak verstopt.

Vluchten
Op een gegeven moment gevlucht toen ik bij mijn moeder logeerde, eerst naar de schuur in haar tuin (groot, hout met één raampje aan de voorkant), waarin een veldbed stond (en allerlei andere meuk trouwens). Eerste wat ik daar deed was een stuk hout aan de binnekant vastschroeven, zodat er niemand binnen kon komen. Vertrouwde er helemaal niets van allemaal. Daar slapen ging niet echt, want ik zag in iedere spleet camera's zitten, van vogels die op het dak gingen zitten dacht ik dat het robots waren. Dat duurde een dag of twee (denk ik), 's nachts eruit sneaken om wat eten en drinken te pakken en pissen in een putje dat daar in de schuur zat.

Toen vluchtte ik op een ochtend met het OV naar mijn eigen huis. Daar stond mijn auto, klein hatchbackje. Mijn plan was om daarmee weg te gaan, en weg te blijven, zo ver mogelijk weg. De keuze was bus of trein, maar de lastigheid was dat ik wel snapte welke ik moest hebben, maar iedere keer als zo'n bus van bordje veranderde, of ik iets hoorde of dacht te horen, een blik van iemand zag of dacht te zien, ik die tekenen zag als een omen van God, waarop ik mijn route diende aan te passen.

Zo dus uiteindelijk in een bus terecht gekomen, die naar een dorp reed, in de tegenovergestelde richting van waar ik aanvankelijk naartoe wilde, mijn eigen huis. Daar bij één of andere bushalte uitgestapt, naar aanleiding van iets wat ik zag als signaal. In de bus hoorde ik iederen over mij praten en zag ze wijzen enzo, ik heb bij mijn weten niets geks gedaan toen, maarja je weet er ook geen zak meer van, dus het zou wel kunnen. Die twijfel blijft bij al die gebeurtenissen: zag ik iets dat er niet was, was het echt of iets er tussen in?

God's olieverfspoor
Bushalte was naast een soort van zwemspeelparkparadijs met minigolf en dat soort zooi, paar kilometer tussen een aantal dorpen in. En toen zag ik wat de bedoeling was! Er lag namelijk keen spoor van spatten van, wat ik toen dacht, dezelfe soort olieverf, in allerlei kleuren, waarmee ik eerder nog geschilderd had. Ik weet nog dat ik aan de verf wilde voelen, om te kijken of het echt was, maar ik wilde niet dat het níet echt was dus ik deed het niet. En dat spoor volgde ik, tot het inmiddels weer bijna avond werd en ik bij één of ander klein dorpje uitkwam met een bushalte.

Weer die teleurstelling, eerst denkend dat je "God's plan" uitvoert, maar na een heel eind lopen je toch weer tot de conclusie moet komen dat het tot niets leidt, je geen apostel bent en er geen openbaring zal zijn. Die teleurstelling trekt je echt goed naar beneden, want zo bizar als het is, die tijden van verwarring kennen ook gigantisch veel euforie en het gevoel dat al die wazigheid heel zinvol is.

Al die rare wandelingen en acties werden ook heel intensief lichamelijk, want voordat dit alles begon woog ik 100+ kilo (ben bijna 2m lang, niet dik maar wel een beetje niet-slank), en op het eind was ik echt vel over been. Ik zeulde ook steeds een rugtas mee met allerlei dingen erin, waaronder de dexamfetamine die ik trouw bleef slikken... Oh ik ben onrustig, medicijnen nemen. Dat heeft in deze tweede periode niet geholpen denk ik.

Daar een bus gepakt, en op de een of andere manier thuisgekomen. Ik ben ook nog in een trein geweest in ieder geval, echt kris-kras. Met de gewone directe route had het nog geen uur geduurd om thuis te komen. Overal onderweg het idee dat iedereen over je spreekt, dat overal aanwijzingen te vinden zijn, overal zitten camera's in, in de metro (het krantje) allerlei zinnen met geheime boodschappen denken te zien et cetera.

Thuis de deur gebaricadeerd, geprobeerd te slapen (ging niet) en toen het licht was geworden in de auto gestapt. Naar het huis gereden van mijn opa en oma, die toen beiden al jaren niet meer leefden, in een zeer hoopvolle bui, want daar was vast het antwoord te vinden. Dit was in bijna letterlijke zin aan de andere kant van het land. Daar aangekomen ergens in de avond, want een directe route was onmogelijk, want knipperlichten, nummerborden, plaatsnamen en reclameborden maakten me in de war. Moeten tanken was een hel, en die tankstations doodeng. Steeds het idee gevolgd te worden, voor de zekerheid rotondes vier keer rond rijden en op parkeerplaatsen langs de snelweg stoppen en opletten of er niemand naar me op zoek was.

Op zoek naar overleden Oma
's Avonds daar aangekomen waren er nu totaal andere mensen in het huis van mijn oma. Ook haar moestuin was weg (waren van die volkstuintjes vroeger) en het was een soort voetbalveldje geworden. Daar zitten janken als een kind, was echt superkut. Ik dacht echt: nu ben ik er! het is klaar! En waar moet je daarna heen, na zo'n teleurstelling. Er wonen wel allemaal ooms en tantes in de buurt maar daar durfde ik niet heen. Weer in de auto verder gereden naar het noord-oosten en ergens een bosrijk gebied ingereden, auto "verstopt" en in de auto gaan slapen. Ik was zo fucking moe ook, wat niet echt raar is. In de ochtend ergens komt er een stelletje agenten in een auto, dus ik dacht van oh nu word ik meegenomen en sluiten ze me op, ergens hoopte ik dat ook, iets van rust- of eindpunt.
Mijn auto zag er fucked up uit, want ik had het hele dashboard eerder nog aan puin geslagen, en die ventilatieroostertjes eruit gemept en alles losgerukt wat los te rukken valt, op zoek naar die camera's, waarvan ik wist dat ze ergens waren ookal vond ik ze nooit. Ik had een slaapzak bij me en een lading kleren in een vuilniszak, waarmee ik de achterruiten had proberen te bedekken voor ik ging slapen. Het zag er dus echt uit alsof ik in die auto woonde denk ik nu.

Agent vroeg of alles ging en ik zo van jaaaa alles prima hoor ja nee bij familie op bezoek, weekje kamperen, bullshit verhaaltje. Hij rookte hetzelfde merk sigaretten als ik en dat stelde me dan weer gerust en toen gingen ze weer weg. Of die nu echt waren, of niet, geen idee. Het zou raar zijn om als agent iemand in zo'n vage staat zonder al te veel vragen echter te laten, dus misschien was het wel niet echt. Of misschien was het wel echt, en was het een complot om me de maatschappij uit te jagen, dat sluit ik nog steeds niet uit.

Toen doorgereden richting het noordwesten, langs allerlei bouwmarkten, bij de ene kocht ik van dat dikke piepschuim, bij de andere een paar plaatjes hout, paar balkjes, stuk zeil enzovoorts. Het doel was om ergens een bos in te trekken, waar niemand ooit komt, een hut te maken en daar voor altijd te blijven. Vaak dacht ik onderweg dat er drones boven me vlogen, dat schapen en vogels robots waren die me in de gaten hielden. Op enig moment dacht ik dat er vast een soort documentaire over me gemaakt werd, omdat ik wel de meest bijzondere persoon op aarde moet zijn geweest. Een zekere megalomanie en egocentrisme steekt de hoek om, misschien om jezelf psychisch overeind te houden in zo'n tijd dat je het gevoel hebt dat alles en iedereen achter je aan zit, alles tegen je is en je zelfs de schapen niet meer vertrouwt.

Dood gaan
Die hut is er nooit echt gekomen, omdat ik bleef vluchten. Zodra ik een plek had gevonden, hoorde ik wel weer ergens een auto, zag een vogel die ik niet vertrouwde, en dan ging ik weer op zoek. Dodelijk vermoeiend, geen idee hoe lang dit geduurd heeft, het zal zeker een week zijn. En toen was ik bij mijn vaders huis. Weet niet hoe ik er gekomen ben, ben echt hele perioden kwijt. Dat is nu nog kut, die twijfel.

Daar gelogeerd, min of meer afgesproken dat ik daar een poos tot rust zou kunnen komen. Mijn vader is niet zo'n prater en ik weet eigenlijk niet of hij dat nu gezegd had of niet, of dat ik het alleen dacht, of dat ik het me niet meer kan herinneren. Wat ik wel wist, is dat ik nu het einddoel zag: ik moet eraan. Ik kan hier niet meer tegen. Het is leuk dat het nu weer relatief ok gaat, of dat er in ieder geval een stijgende lijn is, maar daar komt toch weer een einde aan. En daar loop je dan weer rond, de weg kwijt. Zo'n intens gevoel verstoten te zijn, niet door een klas, of een persoon, maar door letterlijk de hele wereld. Wel weer meer helder en uitgerust, en dat geeft ruimte om te plannen wat de beste manier is om dood te gaan, zonder een treinmachinist er mee te belasten.


Weer wakker worden en nu
Wakker worden in het ziekenhuis. Kut. De wil om te leven is vrij sterk, en al ben je buiten bewustzijn heb je toch nog de reflex om dat ding van je hoofd te te trekken en in leven te blijven. Wat er precies is gebeurd weet ik niet, want werkelijk niemand heeft hier met me over gesproken, familie niet, hulpverleners niet (ook niet wanneer ik er direct naar vroeg). Mijn vader heeft me wel verteld dat toen ik wakker werd ik iets riep in de trant dat ik alleen maar dood wou. Geen idee hoe lang dat geduurd heeft, maar uiteindelijk kwam ik soort van bij in een ambulance, die me overbracht van het gewone ziekenhuis (denk ik) naar het terrein van (een andere dan eerst) gesloten inrichting opreed. Daar ben ik meen ik drie weken geweest. Tijd daar was ook kut, heel veel zeer onrustige mensen, dame die 's nachts constant in het frans over zwarte katten schreeuwde en werkelijk niets te doen, alleen kinderboeken. Eerste diagnose daar werd binnen vijf minuten vastgesteld: drugsverslaving. Dat was onzin want daar waren de drugs niet voor en daar kwamen ze weer op terug. Uiteindelijk bij een hulpverleningsinstantie terechtgekomen waar een psychiater zei van je bent gewoon eigenlijk een soort mega-autist, en zeer lang verhaal kort, hou je leven saai en voorspelbaar en dan overkomt dit je niet meer. En dat heb ik sindsdien gedaan.doe ik de laatste jaren dus, en dat werkt.

[ Bericht 1% gewijzigd door CoolGuy op 18-02-2020 12:46:56 ]

quote:

Op donderdag 13 februari 2020 23:14 schreef lurklurklurk het volgende:

(Lang verhaal)

Zo, heftig verhaal zeg. Ik hoop dat je je leven rustig kan houden en dat je niet meer van dit soort psychotische periodes krijgt.

[ Bericht 4% gewijzigd door luxerobots op 14-02-2020 00:13:07 ]

Interessant topic wel. En dank voor het inkijkje in je leven, @lurklurklurk!

Ik heb morgen (?) nog wel wat vragen (aan wat users hier) maar voor nu bedankt voor alle verhalen.

quote:

Op woensdag 22 januari 2020 06:50 schreef _I het volgende:

[..]

Zat in een manie, die een week of 2/3 duurde. Sliep steeds minder en na een dag of 3 niet geslapen te hebben voelde het alsof ik dood ging.

“Iets” stopte en “iets” anders ging door. Het voelde alsof bewustzijn en onderbewustzijn omdraaide. Alsof ik sliep in mn leven.

Ergens aan de binnenkant bleef “ik” bestaan, maar de buitenwereld zag iemand die volledig de weg kwijt was. Zelf heb ik (bijna) geen angstige momenten meegemaakt, waardoor het eerder als verlichting voelde dan als een psychose.

Voor mij was het een van mijn meest diepe en intense gebeurtenissen, die voor altijd mijn zijn veranderd heeft in positieve zin.

Praat er eigenlijk nooit over, omdat ik weet dat mensen alleen het woord psychose horen. Maar áls ik het erover heb, is het voor mij eerder een kijkje in de matrix dan een enge aandoening.

Begrijp ook heel goed dat als ik in mn angsten was geschoten dat de ervaring heel anders was geweest.

Klinkt als mij vriendin die afgelopen woensdag voor de 8e keer in 15 jaar gedwongen is opgenomen.

Na een lange depressieve periode begint ze weer dingen te ondernemen en wordt dan steeds actiever.

Dan begint ze erover dat ze niet kan slapen en dan weet ik al dat het niet lang meer duurt. Maar dan is ze niet meer rationeel aanspreekbaar.

Meent dan door mensen heen te kunnen kiijken, soort van herdelziendheid te hebben, veranderd haar naam, zelfde wilde plannen komen omhoog, en dan is het ineens stil.

Is nu niet meer thuis en als ik bel naar het GGZ mogen ze niks vertellen. Uit ervaring weet ik dat ze ligt te slapen en over paar dagen weer kontakt opneemt.

Dat niet slapen lijkt me het begin. Heeft ze altijd als ze stopt met de medicatie die haar zo vlak maakt, soort van vicieuze cirkel lijkt het.

Gelukkig nog niet meegemaakt, maar ik ben bang dat ik er wel gevoelig voor ben. In het verleden wel last gehad van waanideeën en hallucinaties. Alleen nooit gecombineerd.
Daarnaast heb ik Bipolaire stoornis type II. Dus gelukkig geen heftige manische periodes.

quote:

Op donderdag 27 februari 2020 16:58 schreef Homer85 het volgende:
Hoe lang na je psychose hebben jullie medicijnen geslikt?

Ik krijg nog steeds medicijnen. Ik blijf ze krijgen tot mijn dood waarschijnlijk. Maar ik voel me prima en functioneert best goed. Wel snel moe, snel overprikkeld.

Ik heb tweemaal een psychose gehad en een derde keer er tegen aan, maar ik kan niet zeggen dat ik nu mentaal zwakker ben dan voorheen. Vooral de medicatie maakt je zwakker, sloom en futloos. Ik gebruik zelf geen medicatie (na een langere tijd een hele lage dosis te hebben gebruikt) en werk nog steeds op hetzelfde niveau. Ik heb vaker rust nodig na een intense periode, maar dat had ik als kind al, dus eigenlijk is er niks veranderd.

De beste medicatie is gezond eten, sporten, regelmaat en een relatie.

De eerste psychose was ongecontroleerd, een shock tot aan katatonische toestanden. Aanleiding waren dieperliggende jeugdtrauma's die in een tijd van vele afwisselingen en overwerk naar boven is gekomen. Ik wist niet wat mij overkwam, maar kan me nog wel bijna alles herinneren. Ik was hyperactief.
Ze hebben mij toentertijd 9 dagen lang in een isoleercel opgesloten, zonder wc, zonder stromend water, zonder daglicht (lamellen constant dicht) en slecht eten.

De tweede psychose had vooral te maken met de behandeling tijdens de eerste psychose. Paranoia, met het idee dat je zomaar kan worden opgesloten, zonder reden. Ik had claustrofobische verschijnselen, voelde me benauwd in grote mensenmassa's en treinen.

De derde keer, dat dicht tegen een psychose aanlag, was heel gecontroleerd koorddansen, Ik was bewust in welke staat ik me begaf. Ik kreeg een kijkje achter de schermen, op een hoger niveau met constante synchroniciteit. Net alsof je andere mensen als een stel apen bekijkt. Normaal maak je er onderdeel van uit, dus dan merk je niet hoe dierlijk wij eigenlijk zijn, onder dat laagje vernis.

Ondanks de negatieve lading, beschouw ik die periodes ook als het meest belangrijke in mijn leven, waarin ik diepere inzichten heb gekregen die je in een normale staat nooit kan bereiken. Elke psychotische periode zie ik als een opvolging van de vorige, waarin meer inzichtelijk wordt.

--
,
Het kan ook anders lopen. Een vriend, die ik in een kliniek heb ontmoet, heeft constante psychoses, om de 1-2 jaar. Hij heeft op redelijke jonge leeftijd een goede baan op hoog niveau verloren door zijn eerste psychose en kreeg het label schizofreen. Ik merk bij hem dat het steeds dezelfde trauma's zijn, steeds hetzelfde verloop. Hij leeft alleen, en heeft al heel lang geen relatie. Op momenten dat het wat minder gaat leeft hij in complete isolatie, slaapt weinig en eet slecht. Dan gaat het snel bergafwaarts.

Elke keer als het richting de psychose gaat, heeft het te maken met het verlies van het werk, van de eigenwaarde, en uiteindelijk met zijn jeugdige relatie met zijn vader. Dus bij hem zie ik het meer als de wederkerig van dezelfde psychose, een onopgeloste problematiek.

Jammer genoeg worden psychoses in de westerse wereld vooral gezien als negatief, gewelddadig, drugsgerelateerd, een levenslange ziekte. Over schizofrenie moet je al helemaal niet beginnen.

Psychiatrie in Nederland word ook vooral uit het perspectief van medicatie behandeld, niet vanuit de persoon en zijn achtergrond. Van de tal van dokteren die mij behandeld hebben, waren de meeste niet eens afgestudeerd. Die hele GGZ wereld loopt op jonge stagiaires, die nog heel weinig menservaring hebben.
De doktoren die mij wel hebben geholpen zijn op twee vingers te tellen. Die twee keken naar de persoon, in plaats van naar het plaatje.

[ Bericht 0% gewijzigd door Jed1Gam op 28-02-2020 11:05:05 ]

1x super paranoia op wiet gegaan en de volgende dag er weer uit

quote:

Op vrijdag 14 februari 2020 10:05 schreef oppiedoppie het volgende:

[..]

Klinkt als mij vriendin die afgelopen woensdag voor de 8e keer in 15 jaar gedwongen is opgenomen.

Na een lange depressieve periode begint ze weer dingen te ondernemen en wordt dan steeds actiever.

Dan begint ze erover dat ze niet kan slapen en dan weet ik al dat het niet lang meer duurt. Maar dan is ze niet meer rationeel aanspreekbaar.

Meent dan door mensen heen te kunnen kiijken, soort van herdelziendheid te hebben, veranderd haar naam, zelfde wilde plannen komen omhoog, en dan is het ineens stil.

Is nu niet meer thuis en als ik bel naar het GGZ mogen ze niks vertellen. Uit ervaring weet ik dat ze ligt te slapen en over paar dagen weer kontakt opneemt.

Dat niet slapen lijkt me het begin. Heeft ze altijd als ze stopt met de medicatie die haar zo vlak maakt, soort van vicieuze cirkel lijkt het.

Gisteren belde ze me voor het eerst weer vanuit de opname. 'Je raad nooit waar ik zit' zei ze.
Ze was even stil toen ik zei dat ik dacht dat ze bij de GGZ zat.
Maar het is beter dat ik hier zit want ik moet rust zei ze. Er was zoveel gebeurt, allerlei sabotage etc.

Ze heeft nog steeds geen inzicht in dr psychosegevoeligheid en voelt het niet aankomen. En ik weet inmiddels precies wat er komen gaat. Ben de enige vriendin die niet met dr heeft gebroken de afgelopen 15 jaar. Als de psychose intreed kan ik niet anders dan er in mee gaan. Zo kan ik nog beetje in dr buurt blijven en oogje in het zeil houden.

Komend weekend ga ik bij dr op bezoek. Nu gaat ze langzaam richting depressie.

quote:

Op maandag 2 maart 2020 14:59 schreef Homer85 het volgende:
Toen ik psychotisch werd, had ik een tijdje slecht geslapen. Denken jullie dat er een relatie is tussen slecht slapen en psychose?

Die relatie is er.
Slaapgebrek kan (als je er gevoelig voor bent en er wat andere zaken in je leven ook energie vreten) een psychose triggeren.

quote:

Op maandag 2 maart 2020 01:07 schreef oppiedoppie het volgende:

[..]

Gisteren belde ze me voor het eerst weer vanuit de opname. 'Je raad nooit waar ik zit' zei ze.
Ze was even stil toen ik zei dat ik dacht dat ze bij de GGZ zat.
Maar het is beter dat ik hier zit want ik moet rust zei ze. Er was zoveel gebeurt, allerlei sabotage etc.

Ze heeft nog steeds geen inzicht in dr psychosegevoeligheid en voelt het niet aankomen. En ik weet inmiddels precies wat er komen gaat. Ben de enige vriendin die niet met dr heeft gebroken de afgelopen 15 jaar. Als de psychose intreed kan ik niet anders dan er in mee gaan. Zo kan ik nog beetje in dr buurt blijven en oogje in het zeil houden.

Komend weekend ga ik bij dr op bezoek. Nu gaat ze langzaam richting depressie.

Wat goed dat jij haar niet in de steek hebt gelaten. Zal niet altijd makkelijk zijn, maar een goede vriend(in) is zo belangrijk als je zo kwetsbaar bent.

quote:

Op maandag 2 maart 2020 01:07 schreef oppiedoppie het volgende:

[..]

Gisteren belde ze me voor het eerst weer vanuit de opname. 'Je raad nooit waar ik zit' zei ze.
Ze was even stil toen ik zei dat ik dacht dat ze bij de GGZ zat.
Maar het is beter dat ik hier zit want ik moet rust zei ze. Er was zoveel gebeurt, allerlei sabotage etc.

Ze heeft nog steeds geen inzicht in dr psychosegevoeligheid en voelt het niet aankomen. En ik weet inmiddels precies wat er komen gaat. Ben de enige vriendin die niet met dr heeft gebroken de afgelopen 15 jaar. Als de psychose intreed kan ik niet anders dan er in mee gaan. Zo kan ik nog beetje in dr buurt blijven en oogje in het zeil houden.

Komend weekend ga ik bij dr op bezoek. Nu gaat ze langzaam richting depressie.

Pfoeh zeg. Hoe is dat voor jou eigenlijk? Om er voor haar te zijn?

quote:

Op vrijdag 28 februari 2020 10:38 schreef Jed1Gam het volgende:
Elke keer als het richting de psychose gaat, heeft het te maken met het verlies van het werk, van de eigenwaarde, en uiteindelijk met zijn jeugdige relatie met zijn vader. Dus bij hem zie ik het meer als de wederkerig van dezelfde psychose, een onopgeloste problematiek.

Jammer genoeg worden psychoses in de westerse wereld vooral gezien als negatief, gewelddadig, drugsgerelateerd, een levenslange ziekte. Over schizofrenie moet je al helemaal niet beginnen.

Zonde inderdaad.
Moest denken aan dit filmpje: https://www.ted.com/talks(...)e_inside?language=nl
Vind het een opsteker en verdient zeker een plekje in dit topic.

quote:

Psychiatrie in Nederland word ook vooral uit het perspectief van medicatie behandeld, niet vanuit de persoon en zijn achtergrond. Van de tal van dokteren die mij behandeld hebben, waren de meeste niet eens afgestudeerd. Die hele GGZ wereld loopt op jonge stagiaires, die nog heel weinig menservaring hebben.
De doktoren die mij wel hebben geholpen zijn op twee vingers te tellen. Die twee keken naar de persoon, in plaats van naar het plaatje.

Ja, mensen met een psychoses zijn ook gewoon mensen Die hulp nodig hebben. Denk dat het heel lastig is om dat echt uit te leven, ook als hulpverlener, als je dat niet zelf hebt meegemaakt of aan den lijve hebt ondervonden. Er is veel boeken-theorie, maar weinig doorleefdheid of begrip voor wat er nu eigenlijk gebeurt met een persoon die psychotisch is en wat iemand nodig heeft.

quote:

Op maandag 2 maart 2020 20:35 schreef Postbus100 het volgende:

[..]

Pfoeh zeg. Hoe is dat voor jou eigenlijk? Om er voor haar te zijn?

De eerste keer schrok ik me te pletter, wist niet wat een psychose was.

Ik ken haar 25 jaar, eerste 10 jaar niks aan de hand. Beetje depri-manie, altijd gehad, in de manie maakt ze kunst, kunstzinnig typje, leuk mens.

Tot ze met het ggz in aanraking kwam en medicijnen kreeg voorgeschreven. Toen vlak, na jaar gestopt met de medicatie en toen de eerste psychose gekregen. Weer volgestopt met medicatie en na een tijd weer gestopt en weer psychose etc. etc. Na de 5e of 6e keer gedwongen depot via spuit. Tijd goed maar toen deze vorig uit pakket werd gehaald was ze blij, ik ook en ging het goed tot ze langzaam weer psychose kreeg.
En dan begint het ermee dat ze niet kan slapen.

Zelf denk ik dat de meds ervoor hebben gezorgt dat ze niet kan slapen als ze 'clean' is. Dat niet slapen veroorzaakt dan de psychose. Maar ipv te zorgen dat ze kan slapen wordt ze iedere keer weer vol meds geplemt.

Ze belde me al weer. Vergat dat ze afgelopen weekend ook had gebeld. En ze willen haar nu weer meds geven en ze weigert dit en wil advocaat inschakelen. Ggz wil haar kapotmaken denkt ze. En ik stond erbij enkeek erna. Machteloos gevoel.

quote:

Op dinsdag 3 maart 2020 10:17 schreef oppiedoppie het volgende:

Tot ze met het ggz in aanraking kwam en medicijnen kreeg voorgeschreven. Toen vlak, na jaar gestopt met de medicatie en toen de eerste psychose gekregen. Weer volgestopt met medicatie en na een tijd weer gestopt en weer psychose etc. etc. Na de 5e of 6e keer gedwongen depot via spuit. Tijd goed maar toen deze vorig uit pakket werd gehaald was ze blij, ik ook en ging het goed tot ze langzaam weer psychose kreeg.
En dan begint het ermee dat ze niet kan slapen.

Hm. Weet jij of zij een verklaring heeft voor haar psychoses? Ik bedoel: ik snap wel dat het komt door slaaptekort, maar zijn er ook nog dingen die dat slaaptekort veroorzaken? Bijvoorbeeld drukte in haar hoofd of dingen die ze niet kan verwerken en haar bezig blijven houden?

quote:

Op dinsdag 3 maart 2020 10:17 schreef oppiedoppie het volgende:

Zelf denk ik dat de meds ervoor hebben gezorgt dat ze niet kan slapen als ze 'clean' is. Dat niet slapen veroorzaakt dan de psychose. Maar ipv te zorgen dat ze kan slapen wordt ze iedere keer weer vol meds geplemt.

Ja, ggz... *diepe zucht*

quote:

Op dinsdag 3 maart 2020 10:17 schreef oppiedoppie het volgende:
Ze belde me al weer. Vergat dat ze afgelopen weekend ook had gebeld. En ze willen haar nu weer meds geven en ze weigert dit en wil advocaat inschakelen. Ggz wil haar kapotmaken denkt ze. En ik stond erbij enkeek erna. Machteloos gevoel.

Ai ai ai, ja dat is inderdaad wel moeilijk. Ik denk dat ze een reden heeft waarom ze die medicatie niet wil. Wordt daar naar gevraagd? Wordt daar naar geluisterd? (voor zover jij daar als vriendin iets vanaf weet).

quote:

Op dinsdag 3 maart 2020 13:43 schreef Postbus100 het volgende:

[..]

Hm. Weet jij of zij een verklaring heeft voor haar psychoses? Ik bedoel: ik snap wel dat het komt door slaaptekort, maar zijn er ook nog dingen die dat slaaptekort veroorzaken? Bijvoorbeeld drukte in haar hoofd of dingen die ze niet kan verwerken en haar bezig blijven houden?
[..]

Ja, ggz... *diepe zucht*
[..]

Ai ai ai, ja dat is inderdaad wel moeilijk. Ik denk dat ze een reden heeft waarom ze die medicatie niet wil. Wordt daar naar gevraagd? Wordt daar naar geluisterd? (voor zover jij daar als vriendin iets vanaf weet).

Het niet kunnen slapen begint als ze stopt met de medicatie. Dan wordt ze steeds actiever. Ik weet niet hoe druk ze dan in haar hoofd wordt. Ze houdt het best lang vol. Virige zomer al gestopt met de meds. Dan steeds manischer en omslag naar psychose gaat dan ineens snel. Dan veranderd ze dr naam bijvoorbeeld, dan weet ik, nog n week ofzo.

Als ze straks onder de meds weer thuis is dan kan ze niks meer. Zit op de bank tv te kijken en te roken en kan dr huisje net schoonhouden, thats it. Wil nergens met me naar toe. Ik kom er dan af en toe en dan heeft ze niks te vertellen, maakt niks mee.
Dat is denk ik ook de reden dat ze geen meds meer wil, ze wil gewoon leven.

Maar als ze dan zo op de bank zit wil ze er eigenlijk liever niet over praten. Geloof ook niet dat ze erkend dat het psychoses zijn, ze verdiept zich daar ook niet in als ze 'normaal' is. Zoals ik, ik weet er inmiddels redelijk wat vanaf.

Ze heeft enkele jaren geleden zelfs shocqterapie gehad, verschrikkelijk, dus heeft sindsdien ook gaten in dr geheugen. Ze heeft de terapy niet afgemaakt, zo slecht reageerde ze erop. Heeft ze 2 maal gehad. Onfelofelijk, wist helemaal niet dat het nog werd gedaan deze eeuw.

quote:

Op woensdag 4 maart 2020 14:33 schreef Homer85 het volgende:

[..]

Heeft ze een diagnose?

Geen idee, daar verteld ze liever niet over.

quote:

Op dinsdag 3 maart 2020 23:53 schreef oppiedoppie het volgende:

[..]

Het niet kunnen slapen begint als ze stopt met de medicatie. Dan wordt ze steeds actiever. Ik weet niet hoe druk ze dan in haar hoofd wordt. Ze houdt het best lang vol. Virige zomer al gestopt met de meds. Dan steeds manischer en omslag naar psychose gaat dan ineens snel. Dan veranderd ze dr naam bijvoorbeeld, dan weet ik, nog n week ofzo.

Als ze straks onder de meds weer thuis is dan kan ze niks meer. Zit op de bank tv te kijken en te roken en kan dr huisje net schoonhouden, thats it. Wil nergens met me naar toe. Ik kom er dan af en toe en dan heeft ze niks te vertellen, maakt niks mee.
Dat is denk ik ook de reden dat ze geen meds meer wil, ze wil gewoon leven.

Maar als ze dan zo op de bank zit wil ze er eigenlijk liever niet over praten. Geloof ook niet dat ze erkend dat het psychoses zijn, ze verdiept zich daar ook niet in als ze 'normaal' is. Zoals ik, ik weet er inmiddels redelijk wat vanaf.

Ze heeft enkele jaren geleden zelfs shocqterapie gehad, verschrikkelijk, dus heeft sindsdien ook gaten in dr geheugen. Ze heeft de terapy niet afgemaakt, zo slecht reageerde ze erop. Heeft ze 2 maal gehad. Onfelofelijk, wist helemaal niet dat het nog werd gedaan deze eeuw.

Zo sneu voor haar

quote:

Op zondag 26 januari 2020 10:03 schreef Lenny77 het volgende:

[..]

Dit is dus idd het spijtige er aan. Je komt niet meer terug op je vorig niveau.
Stel je een horizontale lijn voor. Tijdens een psychose krijg je een grote lijn naar onder die tijdens je herstel er na terug omhoog gaat klimmen. Deze lijn stopt echter een cm onder je vorige horizontale lijn. Met je volgende psychose ga je weer naar onder om dan weer naar boven te klimmen maar weer een cm lager te eindigen dan je tweede horizontale lijn. En zo gaat dat door.
Als je snel kan ingrijpen dan is die schade er niet. Het probleem is dat de meesten niet doorhebben dat ze in een psychose zijn aan het glijden. Voor hun is het allemaal ECHT, het is er en/of ze horen het en/of zien het en denken het en voelen het! En als andere mensen er iets over zeggen dan geloven ze die mensen niet dus glijden ze dieper weg.
Daarom zijn die signalisatieplannen zo belangrijk, dat je bij de eerste tekens jezelf kan gaan beschermen.
Wat natuurlijk niet simpel is. Want wat je meemaakt is zo reëel dat het wel echt moet zijn! Plus die anderen zijn niet betrouwbaar, die willen je alleen maar laten opsluiten ofzo.
Onderschat langs de andere kant de kracht niet van je hersenen en hun flexibiliteit. Je raakt misschien die cm kwijt maar dat is geen reden om je dan maar te laten hangen. Ga aan de slag, train je hersenen maar overdrijf niet (druk op jezelf leggen is ook niet goed, hou het leuk), verzorg je goed! Zorg voor regelmaat, absoluut voor voldoende slaap en goede voeding. Neem je medicatie stipt ook al zijn de nevenwerkingen soms niet min. Als je teveel last hebt van nevenwerkingen is er nog een arsenaal van andere anti-psychotica waar je het beter op zal doen dus geef dat aan!

En nogmaals: jullie zijn sterker dan jullie denken! Geef het niet op

kun je wat meer vertellen over die cm's die je verliest?
ben een beste vriend kwijtgeraakt, die zn leven lang lichte psychoses heeft gehad, maar na een paar flinke, erg veranderde en zich van me afkeerde. heb er nooit zo bij stil gestaan, dat dit zou kunnen komen door die psychoses en eventuele schade die dat geeft.

quote:

Op dinsdag 10 maart 2020 16:23 schreef Homer85 het volgende:
Toen jullie een psychose hadden: zijn jullie toen opgenomen geweest of thuis behandelt?

Van de 32 psychoses ben ik 31 keer opgenomen geweest