quote:
“In onze maatschappij krijgt een moordenaar een tweede kans. Een wielermanager die zijn gat heeft verbrand dus ook”
Ik zal mijn eerste column van deze jaargang beginnen met een sms’je dat ik heb gekregen. Een maat uit Kortrijk stuurde: “Proficiat Patrick, maar als de spitsen van Anderlecht ineens wel beginnen te scoren, wordt het allemaal wel heel verdacht.”
Met mijn uitstapje naar de Raad van Bestuur van Anderlecht heb ik op zijn minst al de humoristen geïnspireerd. Maar om duidelijk te zijn: ik word onafhankelijk bestuurder, met de nadruk op onafhankelijk. Op dinsdag 17 maart komen we voor het eerst samen en voordien zal je mij daar niet te veel zien. Zondag zit ik bij Zulte-Waregem. Dat had mij al eerder uitgenodigd.
Het ticket van “Anderlecht-supporter” plakt nu op mijn voorhoofd, maar ik weet niet waaraan ik dat heb verdiend. Ja, ik heb er al vaak in de loge gezeten, maar dan vooral op uitnodiging van gemeenschappelijke sponsors. Ik ben er nog bij geweest toen GB naar het voetbal kwam kijken om de onderhandelingen over een collectieve ontslagronde wat af te koelen. Geloof mij: dan ben je niet aan het supporteren.
Natuurlijk heb ik een verleden bij Club Brugge – ik kwam daar al over de vloer toen Antoine Vanhove nog met de duiven speelde. Deze week heb ik veel sms’en gekregen: “Patrick, je zit aan de verkeerde tafel.” Maar ik kan maar gaan zitten waar ik word uitgenodigd. Ik ben naar het schijnt wel brutaal, maar niet brutaal genoeg om mezelf te inviteren.
Tot zover het voetbal. Het echte nieuws was deze week voor mij de terugkeer van Bjarne Riis in de World Tour. Geloof mij: niemand in de koers kwam uit de lucht vallen. Riis deed al lang verwoede pogingen om terug te keren. Ook aan mijn deur heeft hij een paar keer gestaan. Moreno Nicoletti, een makelaar uit Italië, brengt ons elk jaar rond de tafel. Riis heeft daar vaak genoeg voorgesteld om zich in te kopen. Onze eigenaar – Zdenek Bakala – is er nooit op willen ingaan.
Met de Tourstart in Kopenhagen in 2021 zal Riis nu extra gas hebben gegeven. Dat hij uiteindelijk bij NTT aan boord raakt, daar verschiet ik ook niet van. Manager Doug Ryder heeft mij in het verleden – weliswaar via een tussenpersoon – ook nog benaderd: “Patrick, we zoeken allebei naar sponsors, zouden we niet samen gaan?” Concreet is dat ook nooit geworden. Ik dacht wel dat Doug met NTT een sponsor had gevonden met hele diepe zakken – zo is het toch aangekondigd –, maar blijkbaar had hij Riis nog altijd nodig.
Ik heb Riis altijd een sfinx gevonden: een strakke façade zonder emoties. Een inspirerende figuur leek mij dat nooit, maar onze tech-manager Ricardo Scheidecker werkte eerder bij Tinkov met hem samen en is toch positief. Sinds ik de documentaire Riis Reset heb gezien, is mijn respect ook gegroeid. Hij werd gevolgd in een periode dat hij met depressie kampte – een gevolg van al die dopingbeschuldigingen aan zijn adres. Dan zag je hem terneergeslagen in de zetel liggen, maar voor een vergadering met de ploeg kon hij zichzelf helemaal oppompen. Hij stapte binnen en gaf een speech waarvan iedereen stil werd. Zo moet het: wie aan de top staat – wielermanager of hoofdredacteur – mag geen zwakte tonen.
Het verleden van Riis is niet verkeerd: dat zijn eerder hoofdzonden dan pekelzonden. Maar in onze maatschappij krijgt een moordenaar een tweede kans. Een wielermanager die zijn gat heeft verbrand dus ook. Ik ben in dat opzicht blij dat onze ploeg weer kan samenwerken met Johan Museeuw. Hij zal onze Bike Experience begeleiden: toertochten met toeristen bij de Ronde en Roubaix. In december heeft hij dat al gedaan in Calpe en onze Braziliaanse en Amerikaanse gasten vielen bijna in katzwijm: Johan is internationaal nog altijd een figuur.
Ik heb Johan nooit laten vallen en ben altijd contact met hem blijven houden. Alleen liet de UCI ons niet toe om hem een officiële job aan te bieden. Ik merk wel dat hij na een moeilijke start nu ook in zijn tweede leven helemaal zijn draai heeft gevonden. Johan zit goed in zijn vel en geloof mij: mij doet dat ook deugd.