quote:

Een postbode die het schopt tot vijfvoudig wereldkampioen. Een jongen uit een Haagse volksbuurt die het darts in Nederland op de kaart zette. Iemand die rijk en beroemd wordt dankzij drie dartspijlen. Waar hij komt, schalt het 'Barney Army' door de zaal. Het leven lacht Raymond van Barneveld toe. Zou je denken. Want gelukkig? Nee, dat is hij niet.

De man die schuilgaat achter Barney is in werkelijkheid een depressieve, onzekere man. Iemand die volgens zijn ex-vrouw Silvia zichzelf de afgelopen jaren flink is kwijtgeraakt. 'Ik betwijfel of zijn kwelgeesten hem ooit met rust laten.' Zijn manager Jaco bestempeld hem als een 'beschadigde volwassene'.

Zijn grote rivaal Phil 'The Power' Taylor zegt: 'Raymond is een legende, een van de beste darters aller tijden. De enige die dat niet door heeft, is hij zelf.'

Zijn laatste wereldtitel dateert alweer van 2007 en zijn laatste grote individuele prijs van 2014. De wereld is veranderd. En ook de darter is dat: hij is opa, heeft suikerziekte en is de underdog. Het steekt hem dat uitgerekend landgenoot Michael van Gerwen nu de koning van de dartwereld is.

Wat nog wel hetzelfde is: de drang om de beste te willen zijn en de pijn van een nederlaag, die te vergelijken is met het verliezen van een dierbare. 'Als ik verlies, ben ik voor mijn gevoel weer dat jongetje van vroeger dat nergens goed in was. Dan denk ik: zie je wel, je bent gewoon een loser.'

Jarenlang heeft de 'Cruijff van het darts' alles geprobeerd om de tijd terug te draaien. In 2018 kwam hij tot het besef dat het een onbegonnen strijd is. Eind 2019 stopt hij ermee.

In Game Over wordt Raymond van Barneveld gevolgd tijdens de laatste maanden van zijn dartscarrière. 'Ik weet zeker dat ik, als ik 85 ben en terugkijk op m'n leven, denk: Raym, Raym, Raym, waarom ben je zo geweest, waarom heb je het zo moeilijk voor jezelf gemaakt? Maar dat is nu eenmaal m'n karakter. Weet je wat het met mij is: the world is not enough.'

quote:

Op donderdag 14 november 2019 09:24 schreef Elan het volgende:
TTK / Wat lees je nu? #72

Is dat niet meer iets voor daar?

quote:

k: ‘Dus je wilt dood?’ Hij: ‘Ja.’ Ik: ‘Liever vandaag dan morgen?’ Hij: ‘Ja.’

Journalist Resi Lankester is halverwege de twintig wanneer haar vader, een excentrieke Amsterdamse boekhandelaar, van driehoog uit het raam springt. Hij overleeft de val niet. Tien jaar later wordt ze voor haar werk gevraagd een interviewreeks met kinderen van ‘zelfmoordouders’ te maken. De nabestaanden die ze spreekt vertellen openhartig over de heftige nasleep van de zelfgekozen dood van hun vader of moeder.

Aangemoedigd door de openheid van deze volwassen kinderen besluit ze haar eigen verhaal en dat van haar overleden vader te reconstrueren. Op zoek naar antwoorden over hem, zichzelf en hun liefdevolle maar complexe vader-dochterrelatie duikt ze voor het eerst in de vele verhuisdozen vol kaartjes, brieven en dagboeken van haar vader. En durft ze eindelijk de audio-opnames die ze destijds als journalist-in-de-dop maakte terug te luisteren: gesprekken waarin haar vader onomwonden vertelt dat hij niet meer wil leven.

Na de val is een indrukwekkende zoektocht naar antwoorden op de vele vragen waar je als nabestaande mee te maken krijgt.

quote:

Op donderdag 14 november 2019 14:10 schreef Bosbeetle het volgende:
Ik ben heel benieuwd naar het tweede deel van Jean-Marc van Tol's Johan de Witt reeks... ben de titel even kwijt Deel 1 heette Musch... ohja dat zou Buat worden komt najaar 2020 uit.

Ik hoop ook dat de stripreeks agent orange over prins bernhard nog eens vervolgd wordt!

quote:

Op vrijdag 15 november 2019 10:55 schreef SEMTEX het volgende:

[..]

Deze?
[ afbeelding ]
is het een graphic novel?

quote:

‘YOUR ENGAGEMENT HAS CONSEQUENCES’
heeft de IJslandse kunstenaar Olafur Eliasson eens gezegd. Het had het motto van mijn grootvader Pieter Kapenga geweest kunnen zijn. Als hoofdagent van de politie te Kampen weigerde hij op 17 november 1942 – op grond van zijn christelijk geloof en de Nederlandse grondwet – Joden op te halen voor transport naar Westerbork. Zijn weigering aan het adres van de Duitse bezetter bleef niet zonder gevolgen: hij werd geschorst en in 1943 gevangen gezet in Kamp Vught. Op 25 mei 1944 werd hij met 860 andere gevangenen per trein overgeplaatst naar Dachau, waar hij tot de bevrijding in mei 1945 dwangarbeid verrichtte.

Na zijn terugkeer in Kampen heeft hij zijn kampervaringen opgetekend in Mijn ervaringen in de concentratiekampen Vught en Dachau. Op dit moment leg ik de laatste hand aan een boek waarin ik het levensverhaal van mijn opa en zijn rol in de oorlog in perspectief wil plaatsen. Ik acht dat belangrijk in een tijd waarin nieuwe vormen van rechteloosheid en racisme de kop opsteken.

Het boek ‘Mijnheer dat weiger ik. Het stille verzet van Pieter Kapenga’ zal in het voorjaar van 2020 verschijnen. De prijs zal ongeveer 25 euro bedragen, exclusief verzendkosten.

quote:

Na de aanhouding van Radovan Karadzic in 2008 reist Zvezdana Vukojevic naar Bosnië voor een interview met zijn vrouw en dochter. Over Srebrenica willen zij niet praten. 'Laat mijn vader de waarheid over Srebrenica vertellen,' zegt zijn dochter. Vlak daarna belt Karadzic de journaliste vanuit de Scheveningse gevangenis. Hij heeft het interview gewaardeerd en gunt haar zijn eerste interview vanachter de tralies. Die belofte is het startschot van een journalistieke zoektocht naar de man achter de oorlogsmisdadiger.

Vukojevic spreekt vriend en vijand, maar ook Dutchbatters, oud-Tribunaalmedewerkers en zijn advocaten. Ze probeert inzicht te krijgen in de drijfveren van de tot levenslang veroordeelde oud-president van de Bosnische Serviërs. Hoe wist Karadzic, vermomd als alternatief genezer, dertien jaar van de radar te verdwijnen? En hoe toevallig is het kwaad? In Op zoek naar Karadzic geeft Vukojevic een even nuchter als huiveringwekkend antwoord.

quote:

Op vrijdag 22 november 2019 14:30 schreef SEMTEX het volgende:
Nieuw, net uit:

[ afbeelding ]
Op zoek naar Karadzic, Een oorlogsmisdadiger met vele gezichten van Zvezdana Vukojevic
[..]

quote:

Op een ijzig koude ochtend vindt een moeder het met bloed doordrenkte lichaam van haar dochter vastgevroren op de weg. Wie zou zo'n gruwelijke moord voor de deur van het slachtoffer uitvoeren?

Detective Erika Foster, net bekomen van haar vorige zaak, is vastbesloten om ook deze zaak te leiden. Tijdens het onderzoek stuit ze op diverse aanvallen op jonge vrouwen in een doorgaans rustige buitenwijk van Londen.

Erika is op zoek naar een angstaanjagende moordenaar, en de zaak wordt alleen maar gecompliceerder als blijkt dat de vermoorde jonge vrouw verstrikt zat in een web van geheimen. Net als Erika eindelijk een lijn begint te zien in de aanwijzingen, wordt ze gedwongen haar eigen pijnlijke herinneringen weer op te halen. Erika moet zichzelf dwingen om gefocust te blijven, diep te graven, en de moordenaar te vinden – voordat hij weer toeslaat.

quote:

Als Anson Bishop – hoofdverdachte van een reeks gruwelijke moorden – zich overgeeft aan de politie, legt hij een schokkende getuigenis af. Een getuigenis die niet alleen het onderzoek naar de seriemoorden op losse schroeven zet, maar ook de levens van de betrokken detectives -verandert.

Terwijl Bishop wordt ondervraagd, worden enkele minuten na elkaar vier lijken aangetroffen. Ze zijn in zout gelegd en zorgvuldig gepositioneerd. Bij alle vier worden de woorden "Vader, vergeef me' gevonden. Voor detective Sam Porter halen de woorden lang vergeten herinneringen naar boven, aan een verleden dat hij diep begraven heeft. Maar als Bishop in -hechtenis zit, wie is dan de moordenaar?

quote:

William Gibson has trained his eye on the future for decades, ever since coining the term “cyberspace” and then popularizing it in his classic speculative novel Neuromancer in the early 1980s. Cory Doctorow raved that The Peripheral is “spectacular, a piece of trenchant, far-future speculation that features all the eyeball kicks of Neuromancer.” Now Gibson is back with Agency—a science fiction thriller heavily influenced by our most current events.

Verity Jane, gifted app whisperer, takes a job as the beta tester for a new product: a digital assistant, accessed through a pair of ordinary-looking glasses. “Eunice,” the disarmingly human AI in the glasses, manifests a face, a fragmentary past, and a canny grasp of combat strategy. Realizing that her cryptic new employers don’t yet know how powerful and valuable Eunice is, Verity instinctively decides that it’s best they don’t.

Meanwhile, a century ahead in London, in a different time line entirely, Wilf Netherton works amid plutocrats and plunderers, survivors of the slow and steady apocalypse known as the jackpot. His boss, the enigmatic Ainsley Lowbeer, can look into alternate pasts and nudge their ultimate directions. Verity and Eunice are her current project. Wilf can see what Verity and Eunice can’t: their own version of the jackpot, just around the corner, and the roles they both may play in it.

quote:

Rudy Pevenage (65) wilde in het verleden nooit veel details kwijt over het dopinggebruik van zijn gewezen poulain Jan Ullrich, maar in het boek ‘Der Rudy’ zwijgt de ex-ploegleider niet langer. “Ik ben niet meer bang voor reacties of opmerkingen. Ik vertel in deze biografie veel, heel veel.”

(...)

Na jaren stilzwijgen doet Pevenage in zijn biografie ‘Der Rudy’ een boekje open over het dopinggebruik bij Telekom en T-Mobile. Aan details geen gebrek. Colablikjes met een dubbele wand, bloedzakken in lege melkpakken en tussenpersonen die op zijn mountainbike renners met nieuw bloed bevoorraadden. Pevenage spreekt er openlijk over.

quote:

Op woensdag 22 januari 2020 15:22 schreef SEMTEX het volgende:
Rudy Pevenage, ooit ploegleider van o.a. Jan Ulrich heeft een boek geschreven.
[..]

https://www.hln.be/sport/(...)%2Fwww.google.com%2F

[ afbeelding ]

Ik kan niet vinden wanneer het boek verschijnt.

twitter:

JohnvanIerland twitterde op dinsdag 14-01-2020 om 17:20:51 Het wachten is bijna voorbij. Op 23 januari verschijnt mijn langverwachte biografie over Rudy Pevenage: ‘Der Rudy’https://t.co/x6lgYIcQZ7 https://t.co/oug7Skf27K reageer retweet

quote:

Er is iets vreemds aan de hand. We waren nog nooit zo rijk als nu. Bedrijfswinsten, vermogens, pensioenpotten: naar bijna alle traditionele maatstaven leven we in uitzonderlijk welvarende tijden. Maar wie beter kijkt, ziet dat steeds minder mensen meedelen in al die welvaart. Ouderen moeten langer door tot hun pensioen. Jongeren hebben het voor het eerst minder goed dan hun ouders. En een woning is in veel steden ook voor de betere middenklasse onbetaalbaar.

Zelfs wie zuinig leeft heeft een probleem: sparen kost binnenkort geld. Sander Heijne en Hendrik Noten onderzochten waar het misging met onze economie. Hoe kan het dat vrijwel niemand de groei van de economie nog terugziet in zijn of haar portemonnee? Wat bedoelen onze politici eigenlijk, als ze elkaar feliciteren met een ‘goed presterende economie’? De zoektocht bracht ze van premier Rutte tot de oprichters van Uber, naar de boeken van Adam Smith. En van conferenties op Zwitserse bergtoppen tot de achterkamertjes van Den Haag.

Vliegend door de tijd ontrafelen ze het systeem en rollen ze van de ene verbazing in de andere. Met als conclusie: de huidige hang naar groei is geen noodzaak, maar het resultaat van een verhaal dat we zijn gaan geloven. Er is niets vanzelfsprekends aan stagnerende lonen of veel te hoge huizenprijzen. Het kan anders: eerlijker en duurzamer. Het is tijd voor een nieuw verhaal, waarin de economie weer voor ons werkt, in plaats van wij voor de economie.

quote:

Een zwarte bladzijde in de Nederlandse geschiedenis

Antifascisten verstoorden op 29 maart 1986 met veel geweld een vergadering van de radicaal-rechtse Centrumpartij en Centrumdemocraten in Kedichem.
Het resultaat: één zwaargewonde, het hotel waar de vergadering plaatsvond totaal uitgebrand, 75 aanhoudingen.

In dit boek worden de gebeurtenissen in Kedichem gereconstrueerd. Was het een aanslag of was het toch een ongeluk?
Hebben de autoriteiten adequaat gehandeld, of zijn er fouten gemaakt en zijn ze nalatig geweest?

De auteur is historicus. Hij promoveerde in 2016 op een onderzoek naar de bestrijding van de Centrumpartij en de Centrumdemocraten.

quote:

In de bundel Bij ons in Auschwitz van Arnon Grunberg zijn getuigenissen opgenomen van gevangenen die in Auschwitz-Birkenau hebben gezeten, de plek waar het merendeel van de vergassingen plaatsvond.

Ooggetuigen vertellen in deze persoonlijke bloemlezing welke nauwelijks te bevatten terreur zij hebben gezien en ondergaan. ‘De angst niet geloofd te worden, de nachtmerrie niet begrepen te worden als de oorlog eenmaal is afgelopen,’ aldus de slachtoffers.

De verhalen zijn chronologisch opgenomen: de aankomst, de selectie, de vergassing of het overleven, de schaamte en de schuld. In de bundel staan ook de getuigenissen van de leden, voornamelijk Joden, van het zogeheten Sonderkommando, die de lijken uit de gas­kamers moesten halen, naar de crematoria brachten en het goud uit hun gebitten moesten verwijderen. “Het bedenken en realiseren van de Sonderkommando’s is de meest demonische daad van het nationaalsocialisme geweest,” zei kampoverlevende Primo Levi.

quote:

‘Mijn jeugd werd een slagveld. Ik dwarrelde in stukjes en stukken uit elkaar’

Bart Chabot had beter niet geboren kunnen worden, aldus zijn ouders. Nu ze allebei zijn overleden doet de schrijver, dichter en tv-persoonlijkheid een boekje open over zijn opvoeding, en vooral over de manier waarop hij het met zijn vier zoons heel anders heeft aangepakt.

quote:

Hannelore groeide vanaf haar derde op in de sekte ‘Gemeente Gods’, waar haar ouders actief lid van waren. Het leven speelde zich grotendeels af binnen de muren van een oud klooster in Nederland. Vijftien jaar lang werd ze gehersenspoeld en leefde ze in haar eigen wereld. De charismatische en zichzelf ‘Profeet’ noemende sekteleider Sipke Vrieswijk voerde met zijn partner Aagje een waar schrikbewind. Niemand was veilig. Toen het einde nabij leek ‘ontvoerden’ ze Hannelore naar Israël, Zweden en Cyprus.

Na jaren gevangenschap, drank en drugs bevrijdde de politie haar, tegen haar eigen wil. Een internationale klopjacht op Vrieswijk begon. Vanaf dat moment begon ook pas haar echte strijd. Het gevecht om opnieuw te leren leven, weer Hannelore te worden in een vrije wereld. Met vallen en opstaan wist ze die strijd uiteindelijk te winnen. Nu leidt Hannelore (42) een gelukkig leven met haar grote liefde en vier kinderen en hoopt ze een voorbeeld te mogen zijn voor velen.

Hannelores verhaal lijkt wellicht op een bizar incident, maar niets is minder waar. Anno 2020 zijn er alleen al in Nederland meer dan 80 sektes actief, met zo’n tienduizend volgelingen.

quote:

n de zomer van 2017 wordt Amber Brantsen, dan 27 jaar, gepresenteerd als het nieuwe gezicht van het NOS Journaal. De pers haast zich te melden dat het meisje dat ooit op de basisschool een spreekbeurt hield over nieuwslezen nu haar droom in vervulling ziet gaan. Wat de buitenwereld niet weet, is dat die droom jaren eerder nog onmogelijk leek.

Hoge standaarden, ambitie en wilskracht. Amber heeft het allemaal. Eigenschappen die in onze maatschappij enorm worden gewaardeerd. Maar het zijn ook precies de ingrediënten die Amber na haar middelbareschoolperiode in een allesverwoestende eetstoornis hebben gestort. Ze kreeg anorexia. Een intense, maar ook leerzame periode volgde, waarin steeds meer duidelijk werd dat artsen en psychologen haar niet zouden gaan redden: dat zou ze zelf moeten doen. Alleen. Uit beeld is een openhartig boek over wat wij van onszelf vragen en verwachten. Een verhaal over de balans tussen gezond en ongezond. En een verhaal over de kracht die je uit jezelf kunt halen, door je te concentreren op je allersterkste eigenschappen.

Amber Brantsen (1989) is journalist en presentator bij de NOS. Zij begon haar carrière bij de radio en werd in 2016 door de Volkskrant uitgeroepen tot Radiotalent van het Jaar. Een jaar later werd zij een van de vaste gezichten van het NOS Journaal. verberg omschrijving

quote:

Op woensdag 2 september 2020 11:29 schreef Haushofer het volgende:
Nou, hier dan ook nog een spammetje voor mijn eigen boek dat sinds april te koop is:

https://www.bol.com/nl/p/(...)=CPS&utm_content=txl

Van harte aanbevolen

quote:

Op woensdag 2 september 2020 20:47 schreef TargaFlorio het volgende:

[..]

Het topic was leuk om te lezen, onderwerp van het boek is me te hoog gegrepen.

quote:

Op woensdag 2 september 2020 18:22 schreef Fugue het volgende:
[ afbeelding ]
Hanna Bervoets
Wordt boekenweekgeschenk

quote:

Nerve agents are the world’s deadliest means of chemical warfare. Nazi Germany developed the first military-grade nerve agents and massive industry for their manufacture—yet, strangely, the Third Reich never used them. At the end of the Second World War, the Allies were stunned to discover this advanced and extensive programme. The Soviets and Western powers embarked on a new arms race, amassing huge chemical arsenals.

From their Nazi invention to the 2018 Novichok attack in Britain, Dan Kaszeta uncovers nerve agents’ gradual spread across the world, despite international arms control efforts. They’ve been deployed in the Iran–Iraq War, by terrorists in Japan, in the Syrian Civil War, and by assassins in Malaysia and Salisbury—always with bitter consequences.

Toxic recounts the grisly history of these weapons of mass destruction: a deadly suite of invisible, odourless killers.

quote:

Arielle Veerman (1963) is restaurator. Ze schreef een autobiografische roman over haar leven met schrijver Joost Zwagerman, van wie ze in 2011 scheidde en die in 2015 zelfmoord pleegde.

‘Als Joost nog had geleefd, had ik dit boek niet geschreven. Nog tot twee weken voor zijn dood – we waren toen al vier jaar uit elkaar en een jaar officieel gescheiden – ging hij met mij de strijd aan. Ik had leren leven met de beschuldigende blikken die me ten deel vielen door alle verhalen die hij over mij vertelde. Dan dénken ze dat maar – dat was mijn mantra geworden. Maar na zijn dood kon ik daar niet meer mee leven.

Zoals Joost al schreef in zijn boek Door eigen hand maken zelfmoordenaars van de nabestaanden moordenaars. Bij de begrafenis voelde ik dat mensen dachten dat ik degene was die hem over de richel had geduwd. De begrafenis was ongemakkelijk; ik meende achterdocht en argwaan waar te nemen, niemand sprak mij of de kinderen aan en we moesten aanvankelijk ergens achterin zitten. En wat ik ingewikkeld vond: niemand had het tijdens de toespraken over Joosts moeilijke of sombere kanten, het was de ene loftuiting na de andere. Met dat eenzijdige beeld kon ik niet leven en daarom heb ik dit boek geschreven.

Maar vooral wilde ik me verdiepen in wie ik was, wie Joost was, wie wij samen waren. En hoe dat is misgegaan, met uiteindelijk een dodelijke afloop. Het is, hoop ik, méér dan alleen ons verhaal. Het is ook een verhaal over ziekte, onmacht en onvermogen om in heel moeilijke omstandigheden juiste beslissingen te nemen.’

quote:

Op dinsdag 22 september 2020 19:25 schreef Fugue het volgende:
[ afbeelding ]
4-11

quote:

Op dinsdag 22 september 2020 22:10 schreef Pleun2011 het volgende:

[..]

Gaat dat over zijn jaren als president? Het boek van zijn vrouw staat nog op mijn lijst, trekt mij iets minder.

Edit..na onderstaande info te hebben gelezen weet ik voldoende. De memoires van Bush jr vond ik vermakelijk, maar Obama sla ik vele malen hoger aan.

https://obamabook.com/

quote:

Op vrijdag 18 september 2020 00:17 schreef Nober het volgende:
Ik weet je wachtwoord

Techjournalist Daniël Verlaan over de duisterste kanten van het internet

Beschikbaar vanaf 23-10-2020

https://www.libris.nl/boe(...)oord--9789493168060/

[ twitter ]

[ twitter ]

quote:

Om de roman Max, Mischa & het Tet-offensief van Johan Harstad kan sinds de verschijning in 2017 niemand heen. Acht jaar eerder schreef Harstad het innemende Hässelby. In een kleine flat in Hässelby, de gezichtsloze voorstad van Stockholm, woont de 42-jarige Albert Aberg in bij zijn breiende vader. Ooit beleefde Albert grootse avonturen: van een wilde interrailtour door Europa, het opkopen van partijen Star Wars poppetjes in Hongkong tot een zinderende liefdesrelatie in Parijs. Maar vanwege aanhoudende klaagtelefoontjes van zijn eenzame vader besloot hij zijn Parijse geliefde in de steek te laten en terug te keren naar het betonnen Hässelby.
Twintig monotone jaren later werkt Albert nog steeds in de plaatselijke ijzerwinkel en leidt hij een leven zonder enig risico. Dan gaat plotseling zijn vader dood. Albert doet lafhartige pogingen opnieuw invulling te geven aan zijn bestaan, maar wordt op onverwachte momenten gestoord door een krabbelend geluid. Is dat gekrabbel hetzelfde geluid dat hij twintig jaar eerder hoorde - toen hij in Parijs een groepsverkrachting meemaakte en niet ingreep? En waarom brandt er ineens licht in het buurappartement dat al twintig jaar leegstaat? En hoe kan het dat er steeds meer mensen uit Hässelby spoorloos verdwijnen?

quote:

Op zaterdag 1 februari 2020 14:39 schreef SEMTEX het volgende:
Fantoomgroei Sander Heijne, Hendrik Noten
Waarom we steeds harder werken voor steeds minder
[ afbeelding ]

Verwacht: April 2020
[..]

quote:

Op vrijdag 30 oktober 2020 11:20 schreef Smegma. het volgende:

[..]

Is dit een aanrader? Het boeit mij wel.

quote:

Als een oude vrouw net afscheid heeft genomen van haar kleinkinderen die even op bezoek waren, gaat de telefoon. Ze haast zich op te nemen. Uit de hoorn klinkt één woord: Geiger. Al tientallen jaren wacht ze op dit bericht, maar toch komt het onverwacht. Ze weet wat ze moet doen. De oude vrouw pakt een pistool, schroeft er een geluiddemper op en loopt naar haar man toe, die nietsvermoedend in zijn stoel zit. Ze zet de loop tegen zijn achterhoofd, haalt de trekker over, en verlaat haastig het huis.

De schokkende moord in Bromma valt buiten het werkgebied van politieagente Sara Nowak, maar haar collega’s weten dat ze het slachtoffer kent, en tegen de wil van haar leidinggevenden sluit ze zich aan bij het onderzoeksteam. De vragen stapelen zich op en het is duidelijk dat de antwoorden in het verleden liggen – een verleden waarin ooit een verwoestend plan is gesmeed dat nu tot een uitbarsting komt.

Gustaf Skördeman werd in 1965 in Zweden geboren en is scenarist, filmregisseur en producent. Geiger is zijn debuut en het begin van een serie thrillers met Sara Nowak in de hoofdrol.

quote:

Op vrijdag 4 december 2020 23:10 schreef Viv het volgende:
Hoi!

Ik heb sinds kort toegang tot de PR-mailbox van FOK! en wat blijkt? Daar komen dus allerlei mailtjes binnen over nieuw te verschijnen boeken. Ik zal hier mee komen posten dus!

quote:

Op zaterdag 5 december 2020 14:02 schreef TargaFlorio het volgende:

[..]



Klinkt wel als een interessant boek.

quote:

‘Muziek mag niet, daten is verboden, het hebben van vrienden van het andere geslacht is onwettig, je leuk kleden en opmaken is ongepast, ’s avonds buiten zijn is niet geoorloofd, “vieze, immorele” films en series kijken is onaanvaardbaar (en dan bedoel ik geen porno, gewoon een film waarin wordt gezoend), het vieren van verjaardagen of andere heidense feestdagen mag niet, werken met mannen kan niet en ook uitgaan en feesten op festivals is verboden.’

Opgroeien in een streng islamitisch gezin betekent voor Büsra dingen stiekem doen. Stiekem make-up en sieraden dragen, laat thuiskomen, met jongens afspreken en alcohol serveren in een restaurant. Maar het betekent vooral: voortdurend vragen stellen.

‘Moet ik leven als een kamerplant? Moet ik in een huwelijk treden waar alle seks uit is geramd nog voordat het begonnen is, omdat mijn verwekkers een volstrekt humorloze, bloedeloze en Koranvaste lul voor mij hebben uitgekozen? En dan veranderen in een broedkip zoals alle vrouwen om me heen? En de rest van mijn bestaan op die manier slijten? Is dat waarvoor ik leef? Is God dan blij met mijn tragedie?’

In een ongekend eerlijk relaas onderzoekt Büsra met veel humor de grenzen van haar geloof en de gemeenschap waar ze in opgroeit. Als er iemand geen blad voor de mond neemt, is het Büsra wel.

quote:

Heel lang geloofden we dat Nederland af was. Maar schijn bedriegt. Pieter Omtzigt laat zien dat er in Nederland grote problemen zijn met macht en tegenmacht. De mechanismen van de rechtsstaat functioneren niet goed meer, zoals uit het kinderopvangtoeslagenschandaal is gebleken. Omtzigt pleit vanuit zijn eigen ervaringen in de politiek voor een nieuw sociaal contract.

Het is nodig om het vertrouwen tussen overheid en burgers te herstellen. Dat is zeker niet eenvoudig. We moeten instituties herbouwen door checks-and-balances te hernieuwen. Het vraagt ook om een andere mentaliteit van de overheid én van de burgers zelf. Er is geen simpele oplossing. Het hele weefsel van de rechtsstaat moet worden onderzocht en gerepareerd. In dit boek doet Omtzigt een aantal voorstellen daartoe.

Pieter Omtzigt (1974) is sinds 2003 Kamerlid voor het CDA, en zit sinds 2004 in de Parlementaire Assemblee van de Raad van Europa. Dit boek is tot stand gekomen met medewerking van Welmoed Vlieger (1976), filosoof en columnist

quote:

Tegenover de necropolitiek van het ‘sturen op ziekenhuiscapaciteit’ plaatst dit boek de pandemocratie.
p. 272

We worden ziek van kapitalisme. Agribusiness en bio-industrie leiden tot ontbossing en de verzwakking van immunologische barrières in dieren en ecologieën, waardoor vaker levensbedreigende virussen vrijkomen. De Covid-19 pandemie maakt duidelijk dat staat en kapitaal terug willen naar dit ‘normaal’ van planetaire plundering. En dat ze daarvoor over lijken gaan.

Tegenover de necropolitiek van het ‘sturen op ziekenhuiscapaciteit’ plaatst dit boek de pandemocratie: de democratisering van de Aarde als geheel (pan). Pandemocratie betekent een politieke én een economische democratisering, waarin bovendien de dieren, de bossen, en de oceaan vertegenwoordigd zijn.

Pandemocratie is een oproep voor linkse politiek om zich niet te verliezen in een forensische fetisj met de verspreiding van dít virus en de voors en tegens van de ‘maatregelen’ ertegen. Zonder pandemocratisering zijn die maatregelen een autoritair bestuur dat de uitzondering tot het nieuwe normaal maakt. De schijnkeuze die de neoliberale orde ons geeft is: overleven of oversterfte. De werkelijke keuze is: pandemocratisch ecosocialisme of necropolitiek.

Willem Schinkel is socioloog en filosoof, en hoogleraar sociale theorie aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Hij schreef recent o.a. Politieke stenogrammen en De hamsteraar. En, met Rogier van Reekum, Theorie van de kraal.

quote:

Hans de Geus kon geen hypotheek krijgen voor de bovenwoning die hij in Amsterdam wilde kopen. Hij kreeg wel een lening voor de aankoop van een paar appartementen die hij wilde verhuren op de vrije markt. Dat zette hem aan het denken over de oorzaken en gevolgen van de woningnood in Nederland.
Wonen is een grondrecht, maar wonen is onbetaalbaar geworden. De torenhoge huizenprijzen maken het starters en jongeren onmogelijk een huis te kopen. Tenzij ze een beroep kunnen doen op ouders die bemiddeld genoeg zijn om een gift of lening te verstrekken, en hun kinderen straks de dure afbetaalde woning en steeds vaker ook hun beleggingswoningen kunnen nalaten. De pechvogels zijn aangewezen op hoge vrijesectorhuren die een steeds groter deel van het toch al zo onzekere inkomen opslokken. Ze lijden aan woonarmoede en met zijn allen lijden we aan ongelijkheid met alle gevaren voor de samenleving van dien. En dat allemaal omdat in de jaren '80 de marktwerking zonder regulering in de mode raakte en de gehele Nederlandse economie op haar kop zette.
Aan de hand van zijn eigen ervaringen bespreekt Hans de Geus in Hoe ik een huisjesmelker werd de woningmarkt. Hij analyseert op heldere wijze waar het mis is gegaan en wat de economische en maatschappelijke gevolgen zijn.

quote:

Op maandag 8 maart 2021 11:56 schreef SEMTEX het volgende:
Oh ja en ook wel benieuwd naar:
Een nieuw sociaal contract van Pieter Omtzigt, verschenen: 23 feb. 2021
[ afbeelding ]
[..]

quote:

Samenvatting
In 1976 – nu 45 jaar geleden – maakte het nummer Mississippi van Pussycat een ware zegetocht over de hele wereld. Pussycat bereikte als eerste Nederlandse band de eerste plaats in Engeland. Nog altijd kunnen hele volksstammen (uit Nederland en heel Europa tot in Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika en Brazilië) hun nummer Mississippi spontaan meezingen. Die single werd in vijftien landen een grote hit en kwam in negen landen op nummer één. Hun succes leidde tot meer hits en kwam niet uit de lucht vallen. Ze werkten jarenlang hard om te top te bereiken. Dit boek vertelt de geschiedenis van Pussycat, een band van nuchtere Limburgers die ondanks de roem altijd zichzelf bleven.

Verder geeft Pussycat, de Mississippi stroomt in Limburg door de vele bijzondere foto’s en het unieke beeldmateriaal een goed tijdsbeeld van de jaren zeventig, toen de popmuziek nog lekker in de puberteit was. Gitarist Lou Willé geeft de lezer ook een kijkje achter de schermen van het succes.

Over de auteurs: Harm Peter Smilde is (tekst)schrijver en muzikant. Eerder schreef hij o.a. ‘How does it feel. Leven met Bob Dylan’ (2019) en ‘Helden van toen. The Tielman Brothers en de Nederlandse rock-’n-roll 1957-1967’ (2017). Lou Willé (Semarang, 1950) was medeoprichter en gitarist/zanger van Pussycat. Hij maakte de band van het prille begin tot het einde mee. Van 1972 tot 1992 was hij getrouwd met leadzangeres Toni Willé.

quote:

Tijdens een vredesmissie in Irak wordt een patrouille van de Koninklijke Marechaussee onder vuur genomen. Een hinderlaag met dramatische gevolgen.

Aan het begin van de avond rijdt, in een uitgelaten stemming, een patrouille van de Koninklijke Marechaussee het centrum van Ar Rumaythah uit. Wanneer ze de militairen de brug bij het dorp over zijn rijden ze in een hinderlaag.

Plotseling worden de zes marechaussees en hun tolk van alle kanten beschoten. De kogels vliegen hen om de oren. Een van de mannen is op slag dood. Een ander raakt zwaar gewond. Terwijl de nacht valt komt vanuit het nabijgelegen Nederlandse kamp een grootschalige reddingsoperatie op gang.

Deze nacht gaat de geschiedenis in als een van de meest gewelddadige nachten van de Nederlandse krijgsmacht in vredestijd.

In Onder Vuur vertelt Emiel Jansen, een van de overlevenden, zijn verhaal. Net als die nacht, zal hij zijn gesneuvelde kameraad Jeroen Severs nooit vergeten. Emiel verloor een vriend en kreeg er ptss voor terug. Zowel privé als in zijn werk bij de Koninklijke Marechaussee moet hij daarmee verder leren leven.

Jim de Koning (1987) werkt bij Politie Oost-Brabant. Daarvoor was hijzelf ook werkzaam bij de Koninklijke Marechaussee. Van zijn hand verscheen het spraakmakende boek De zaak Ronald V.

quote:

Op maandag 8 maart 2021 11:52 schreef SEMTEX het volgende:
Zeer controversieel momenteel, dit boek verschenen in februari 2021:
Ik ga leven door Lale Gül

[ afbeelding ]
[..]

quote:

Dit boek is een pleidooi voor meer persoonlijke geneeskunde en beter wetenschappelijk onderzoek naar man-vrouwverschillen in de zorg.

Het sluipt erin, als een dief in de nacht... Steeds vaker denk je: “Klopt dit wel? Ik heb een leuk leven en ben niet doodziek, maar mijn lijf doet raar”. En dan zet je de volgende stap, je gaat de medische molen in. Welkom in de wondere wereld van de onbegrepen vrouwenklachten! Na de onthutsende hoeveelheid reacties op haar rubriek Diagnose in de krant gaat Mirjam op zoek naar antwoorden op de vraag hoe het komt dat er zoveel vrouwen met onbegrepen gezondheidsklachten rondlopen. Klachten die soms onterecht worden afgedaan als de overgang, burn-out, fibromyalgie, het chronisch vermoeidheidssyndroom of gewoonweg met de conclusie: ‘Het zit tussen je oren’. Hoe kan het bestaan dat ruim 75 procent van de patiënten met schildklierafwijkingen, reuma en andere autoimmuun- ziekten vrouw is en dat men nog altijd niet weet hoe dat komt? Het antwoord is schokkend! Ik ben geen man! laat zien waarom legio vrouwen nog altijd in medisch niemandsland ronddolen. Dit boek is een pleidooi voor meer persoonlijke geneeskunde en beter wetenschappelijk onderzoek naar man-vrouwverschillen in de zorg. Ik ben geen man! is een aanrader voor elke hulpverlener en een bemoedigend en inspirerend voorbeeld voor vrouwen die in onze gezondheidszorg zijn verdwaald: geef nooit op! Mirjam Kaijer, journalist, columnist en oud-verpleegkundige, schrijft op luchtige en treffende wijze over haar zoektocht naar een diagnose; over de bureaucratie, de hiaten in ons zorgsysteem, de korte consulten en de foute conclusies. Ze vertelt hoe jaren later een onverwachte diagnose - en een operatie in Amerika - haar uiteindelijk op het juiste pad brengt.

quote:

'Een hartenkreet van een jonge zorgvernieuwer'

Op 21-jarige leeftijd maakte Teun Toebes de gedurfde keuze om op de gesloten afdeling van een verpleeghuis te gaan wonen. Niet alleen om te ervaren hoe de zorg voor mensen met dementie verbeterd kan worden, maar vooral om te laten zien dat wij als maatschappij ons beeld van dementie moeten aanpassen. Op ontwapenende en ontroerende wijze beschrijft hij de pijnlijke systemen die in de zorg en samenleving heersen en hoe wij deze kunnen veranderen.
VerpleegThuis is niet alleen een boek over de toekomst van dementie, maar vooral een boek over de toekomst van ons allemaal. Waarom? Omdat de kans dat dit boek ook over jouw toekomst gaat één op vijf is.

quote:

De droom van de rode kamer wordt gerekend tot de hoogtepunten van de klassieke Chinese literatuur, het summum van de Chinese romankunst. In tweeduizend bladzijden toont Cao Xueqin de rijkdom van de achttiende-eeuwse adel, die leeft achter rode muren en met behulp van broze banden met de keizer probeert vast te houden aan zijn macht. Maar is die rijkdom misschien uiteindelijk toch niet een illusie?
Tot dit boeddhistisch-taoïstische inzicht komt de jonge Baoyu: geboren met een stuk ‘bezielde jade’ in zijn mond, een steen van mythische oorsprong. Zijn liefdesleven vormt de rode draad van het grote familieverhaal. In een fameuze driehoeksverhouding met twee nichtjes leert hij het verschil kennen tussen liefde en huwelijk. Ontnuchterd denkt hij er steeds vaker aan het aardse leven op te geven en als bedelmonnik verder te gaan.

De droom van de rode kamer laat zich enkel vergelijken met de allergrootste romans uit de wereldliteratuur: De Buddenbrooks van Thomas Mann of Op zoek naar de verloren tijd van Marcel Proust.

Mark Leenhouts, Silvia Marijnissen en Anne Sytske Keijser werkten twaalf jaar aan de vertaling van dit monumentale boek.

quote:

A brilliantly researched reinvestigation into the nearly forgotten century-old murder that inspired one of the most seductive mysteries in the history of television and film.

In 1908, Hazel Drew was found floating in a pond in Sand Lake, New York, beaten to death. The unsolved murder inspired rumors, speculation, ghost stories, and, almost a century later, the phenomenon of Twin Peaks. Who killed Hazel Drew? Like Laura Palmer, she was a paradox of personalities—a young, beautiful puzzle with secrets. Perhaps the even trickier question is, Who was Hazel Drew?

Seeking escape from her poor country roots, Hazel found work as a domestic servant in the notoriously corrupt metropolis of Troy, New York. Fate derailed her plans for reinvention. But the investigation that followed her brutal murder was fraught with red herrings, wild-goose chases, and unreliable witnesses. Did officials really follow the leads? Or did they bury them to protect the guilty?

The likely answer is revealed in an absorbing true mystery that’s ingeniously reconstructed and every bit as haunting as the cultural obsession it inspired.

quote:

Yvonne Keuls beschrijft met veel humor hoe Gemmetje Victoria werd omringd door mensen die haar liefhadden om wie ze was en om wie ze had kunnen worden. Een meesterlijke nieuwe roman van Yvonne Keuls.
Yvonne Keuls viert haar negentigste verjaardag met een meesterlijke nieuwe roman: Gemmetje Victoria.

Er moest nog een belangrijk verhaal verteld worden: het hartverscheurende verhaal van Gemmetje Victoria. Yvonne Keuls leerde Gemmetje kennen in het opvanghuis waar ze vrijwilligerswerk verrichtte en Gemmetje schreeuwend binnenkwam. ‘Vergezeld door een stapel rapporten die haar leven met een paar woorden afdeden. Zo krijg je ook een kind. Vaak ook schreeuwend, zonder rapporten erbij, zonder commentaar, maar met hoop op een toekomst.’ Yvonne Keuls ontfermde zich over haar, zorgde voor haar, was er voor Gemmetje tot aan haar dood toe.

Met veel humor beschrijft Keuls hoe Gemmetje werd omringd door mensen die haar liefhadden om wie ze was en om wie ze had kunnen worden.

quote:

Maryam Hassouni, die op haar vijftiende furore maakte met de televisieserie Dunya en Desie, won voor haar rol in Offers als eerste Nederlandse actrice een Emmy. Ze kroop in de huid van vele karakters, van zelfmoordterrorist tot slachtoffer van de Marokkaanse cultuur, en alles wat daartussenin zit. Vaak met veel plezier, maar vaker nog met verbazing over steeds weer dezelfde clichématige verhalen die werden geschreven. Nooit herkende zij hier zichzelf in.
Langzaam dringt het tot Maryam door: in haar beleving staat de filmindustrie voor destructie en ellende. Het wordt haar onmogelijk gemaakt om te acteren, ondanks haar verlangen ernaar. Ze gaat studeren en besluit haar eigen verhalen te schrijven. Als ze toch nog een keer zwicht voor een grote rol in een televisieserie loopt dat fataal af. Pas als ze na jaren het onderzoeksdossier naar aanleiding van haar klachten durft te lezen en de feiten onder ogen ziet weet ze het zeker. ‘Ik ben niet het monster: het systeem is ziek.

quote:

Op vrijdag 15 november 2019 10:55 schreef SEMTEX het volgende:

[..]
Deze?
[ afbeelding ]
is het een graphic novel?

quote:

Fictie maken van de Ellen Heijmerikx kan dat als geen ander.' Lies Schut

Wanneer haar ernstig zieke broer belt vanuit Belize om te vragen of ze hem in zijn laatste dagen gezelschap komt houden, besluit Ellen te gaan. Ondanks alles wat hij heeft opgebiecht, zelfs een moord. Nog altijd voelt ze zich met hem verbonden, zeker ook vanwege hun gedeelde jeugd in een zeer strenge geloofsgemeenschap.

In Broer, moordenaar volgen we haar broer in zijn begindagen in Belize, hoe hij een nieuw leven opbouwt en hoe hij verzeild raakt in criminaliteit. En we volgen Ellen, die haar zieke broer verzorgt en antwoord probeert te vinden op de als we dezelfde gewelddadige indoctrinatie hebben meegemaakt, en mijn broer in staat is tot moord, wat zegt dat dan over mij?

Een schokkend, waargebeurd verhaal over de prijs die je betaalt voor de loyaliteit aan je familie, voor de lezers van De meisjes van Emma Cline en Ik ga leven van Lale Gül. Ellen Heijmerikx baseerde het boek op haar eigen ervaringen.'Ellen Heijmerikx is een moedige en voortreffelijke schrijver, die met haar beeldende taal een belangrijke boodschap laat je niet inlijven, denk zelf na.' Stine Jensen

quote:

<sup>Liquidatie Martin Kok bij seksclub Boccaccio


De aanslag op spyshopeigenaar Ronald Bakker, op 9 september 2015 in Huizen.


De liquidatie van Ranko Skekic, in juni 2016 in Utrecht.


De liquidatie van Abderrahim Belhadj, in mei 2016 in Amsterdam-Zuidoost.


Saïd Razzouki sprong tijdens zijn arrestatie in Colombia uit een raam van een flatgebouw, in februari 2020.


‘Op het moment dat het arrestatieteam binnenviel, zat Taghi op de bank samen met een vrouw tv te kijken, flesje rode wijn op tafel (Château l’Evangile Pomerol, kosten: ongeveer 300 euro per fles), pakje sigaretten binnen handbereik.’</sup>

quote:

Mijn boek gaat over mijn verblijf in de gevangenis van de ayatollahs, over mijn vlucht naar Europa en mijn liefde voor Vlaanderen, over de geopolitieke evolutie in het Midden-Oosten, over het islamisme en het fake feminisme.
Ook heb ik het over de vrijlating van terrorist Assadi, het bezoek van de slachter van Teheran aan Brussel, en over hoe de toenmalige staatssecretaris voor Asiel en Migratie, Sammy Mahdi, zich als speelbal van het Iraanse regime liet gebruiken toen hij m’n echtgenoot in De Morgen betichtte van mensensmokkel.

https://twitter.com/SafaiDarya/status/1763565623383105938

Politica Darya Safai uit stevige kritiek op hoofddoek: 'Geen keuzevrijheid, maar sociale druk'

quote:

From the #1 New York Times bestselling author of Termination Shock and Cryptonomicon, the first installment in a monumental new series—an expansive historical epic of intrigue and international espionage, presaging the dawn of the Atomic Age.
The first installment in Neal Stephenson’s Bomb Light cycle, Polostan follows the early life of the enigmatic Dawn Rae Bjornberg. Born in the American West to a clan of cowboy anarchists, Dawn is raised in Leningrad after the Russian Revolution by her Russian father, a party line Leninist who re-christens her Aurora. She spends her early years in Russia but then grows up as a teenager in Montana, before being drawn into gunrunning and revolution in the streets of Washington, D.C., during the depths of the Great Depression. When a surprising revelation about her past puts her in the crosshairs of U.S. authorities, Dawn returns to Russia, where she is groomed as a spy by the organization that later becomes the KGB.
Set against the turbulent decades of the early twentieth century, Polostan is an inventive, richly detailed, and deeply entertaining historical epic, and the start of a captivating new series from Neal Stephenson.

quote:

Persoonlijk en waargebeurd verhaal van een kinderontvoering naar het buitenland. Wat doet het met je als je door een van je ouders wordt ontvoerd?

In Baba duikt Bo Hanna in zijn schokkende familiegeschiedenis en onderzoekt hij wat het betekent voor een kind om ontvoerd te worden door een van zijn eigen ouders.

Op vierjarige leeftijd wordt Bo Hanna, samen met zijn tweelingbroer en oudere broer, ontvoerd. Hun vader haalt de jongens op van de crèche in Stockholm en neemt hen mee naar familie in Caïro. Een halfjaar later vertrekken ze naar Nederland, waar ze zullen blijven. En hun moeder? Die is dood, volgens hun vader.

Als jonge tiener begint Bo Hanna te twijfelen aan de bedoelingen van zijn vader, die voor de buitenwereld een aimabele man was maar binnenshuis behoorlijk onberekenbaar. Ook als Bo’s moeder niet dood blijkt en plots in hun leven verschijnt, behandelt zijn vader haar als zondebok. Ruim twintig jaar na de ontvoering rijst de vraag: hoeveel was hiervan waar? Hoe zat het nu echt met zijn moeder? En hoe heeft dit alles kunnen gebeuren?

quote:

Op maandag 3 juni 2024 14:06 schreef Nober het volgende:
[ x ]

[ x ]

quote:

Paul Blanca maakt in de jaren tachtig furore met rauwe, gestileerde zelfportretten. Uit de beelden spreekt angst, agressie en pijn, maar ook tederheid en verdriet. Foto’s waarop hij een spijker door zijn hand heeft geslagen, een pijl door zijn wang gestoken of een levende rat in zijn mond neemt. Maar ook een beeld waarop een naakte Blanca zijn eveneens naakte moeder in zijn armen houdt, kort voor haar dood. Zijn werk wordt aangekocht door internationale musea en in New York volgen solotentoonstellingen. Ondanks de roem en het succes blijft de zelfkant trekken. Drugs, drank en soms te veel daarvan. Het weerhoudt hem er niet van een indrukwekkend oeuvre op te bouwen.

De balans raakt zoek als collega-kunstenaar Rob Scholte hem in 1994 beschuldigt van de bomaanslag op zijn auto. Scholte verliest zijn benen, zijn vrouw, Micky Hoogendijk, verliest haar ongeboren kind. Blanca verliest zijn carrière. Later blijkt hij onschuldig te zijn, maar vanaf dat moment wil niemand nog iets met Paul Blanca te maken hebben. Hij verliest zich in een diepe heroïneverslaving en leeft lange tijd een marginaal bestaan. Langzaam, met veel vallen en soms een beetje opstaan, lukt het hem om uit het dal te klimmen. Ondertussen blijft hij altijd fotograferen. Ook als er niemand meer kijkt.

Erik Dijkstra werkt samen met hem aan een boek over zijn werk en leven tot Paul Blanca op 14 oktober 2021 overlijdt. Met een omweg via Blanca’s vrienden, vijanden, familie en geliefden is dit boek nu alsnog voltooid. Door medewerking van onder anderen Hans van Manen, Koos Breukel, Tommy Wieringa en vele anderen is het een rijkelijk geïllustreerd eerbetoon geworden aan het enfant terrible van de Nederlandse fotografie.

quote:

Op donderdag 8 augustus 2024 16:55 schreef FlippingCoin het volgende:
Event Storming door Alberto Brandolini

[ afbeelding ]

70% in progress

Hierin bescrhijft die een methode om samen met de stakeholders een domeinmodel op te stellen voor een (software) systeem.

quote:

Op donderdag 8 augustus 2024 16:59 schreef Starflyer het volgende:

[..]
Heb het wel eens toegepast (voor kleine projecten). Best wel interessant.

quote:

Op donderdag 8 augustus 2024 17:03 schreef FlippingCoin het volgende:

[..]
En was het een succes?

quote:

Op donderdag 8 augustus 2024 17:13 schreef Starflyer het volgende:

[..]
Voor de pilot en workshop waarin ik het gebruikt heb wel, ja.

quote:

Op donderdag 8 augustus 2024 18:15 schreef FlippingCoin het volgende:

[..]
Vanuit welke rol heb jij dit toen gebruikt?

quote:

In Caveman vertelt Patrick van der Jagt hoe hij thuiskomt na twintig jaar op straat te hebben gewoond. Jarenlang leefde hij zonder dak boven zijn hoofd met als enige doel geld bij elkaar sprokkelen en een slaapplek vinden. Hij was verslaafd aan cocaïne en heroïne en werkte in de prostitutie.

Tijdens Het Rotterdam Project in 2018 ontroerde Patrick miljoenen kijkers. Hij kickte af op nationale televisie, werd verliefd op de eindredactrice van het televisieprogramma, kreeg samen met haar een zoontje en is nu een succesvolle fotograaf en motivatiespreker. Dit is verhaal over (zelf)liefde, veerkracht en het keiharde leven op straat.

'Hoe groot de kuil ook is die je voor jezelf hebt gegraven, hoe uitzichtloos het leven soms ook lijkt en hoe weinig tanden je ook in je mond hebt, iedereen kan weer opnieuw van zichzelf leren houden.' Patrick van der Jagt

quote:

Stijn Franken was advocaat van Volkert van der G., Lucia de Berk én Willem Holleeder. In zijn boek - geschreven door oud-journaliste Miek Smilde - geeft hij voor het eerst openheid van zaken over al die zaken.

Na afronding van zijn advocaat-stage stapte Stijn eind jaren negentig over naar het kantoor Van den Biesen Prakken Böhler. Het linksgeoriënteerde kantoor had in die jaren al de naam spraakmakende zaken aan te nemen waaraan soms ook politieke voetangels zaten. Zo trad Britta Böhler onder andere op voor PKK-leider Abdullah Öcalan die streed voor autonomie van Koerdistan en daarvoor door een Turks gerechtshof ter dood was veroordeeld. Later werd deze straf omgezet in levenslang.

Stijn was niet zozeer geïnteresseerd in politiek geladen zaken – ‘ik vind strafzaken leuker dan politiek’ – maar nam de uitnodiging om in Amsterdam te komen werken graag aan, omdat hij er meteen partner kon worden. Bovendien woonde hij destijds in Amsterdam. Dat kwam hem, net vader geworden, goed uit. Een van de eerste cliënten die hem daar belde, was Kobus Lorsé.

Kobus Lorsé – die de Kamper werd genoemd, maar zichzelf liever de Zigeuner noemde – was een Rotterdamse schoorsteenveger die in de loop van de jaren tachtig in beeld kwam als drugsbaas. Zelf zei hij gewoon een ouderwetse handelaar te zijn en zich bezig te houden met de in- en verkoop van fietsen, kleding, ananas, lampen, zonnebanken en schoenen. Maar niet met hasj.

Kobus stond ondertussen bij de politie en in de onderwereld bekend als meedogenloos. Hij onderhield contacten met andere grote Hollandse criminelen van dat moment, zoals Klaas Bruinsma en Johan V., bijgenaamd ‘De Hakkelaar’. Kobus was de hoofdrolspeler in de Laundry-zaak waarin Stijn als advocaat van een van de medeverdachten een kleine rol had gespeeld. Stijns cliënt Den O. was in diezelfde zaak vrijgesproken. “Geen idee meer waarom. Ik geloof niet dat de vrijspraak was gemotiveerd en ik vermoed dat de rechter heeft volstaan met de nietszeggende overweging dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was.”

Kobus werd in hoger beroep tot vijftien jaar gevangenisstraf veroordeeld. Een groot deel van die tijd zat hij in wat toen nog de Tijdelijk Extra Beveiligde Inrichting (TEBI) in Vught heette. De TEBI was een aparte unit van het gevangeniscomplex Nieuw Vossenveld, waar vluchtgevaarlijke gedetineerden werden geplaatst. De locatie was beladen; op het terrein van de gevangenis had eerder het Konzentrationslager Herzogenbusch, ofwel kamp Vught gestaan. In de Tweede Wereldoorlog functioneerde dat kamp als doorvoer- en concentratiekamp voor Joden, politieke gevangenen, Roma en Sinti, verzetsmensen, gijzelaars, homoseksuelen en Jehovah’s getuigen. Na de oorlog zaten in het kamp Duitse krijgsgevangenen en Nederlandse collaborateurs vast. Vanaf de jaren vijftig kreeg het terrein een gevangenisbestemming.

Kobus was er eerder in geslaagd om zich te onttrekken aan zijn arrestatie, door in het verkeer halsbrekende kapriolen uit te halen. Voor justitie was dat voldoende reden hem af te zonderen van andere gedetineerden en hem te onderwerpen aan het zwaarste gevangenisregime. Na zijn definitieve veroordeling werd hij in 1997 overgeplaatst naar de inmiddels opgeleverde permanente Extra Beveiligde Inrichting (EBI).

Hongerstaking
Het strenge gevangenisregime in de EBI stond vanaf het eerste moment ter discussie. Bezoek werd, en wordt, nauwelijks toegestaan en vindt in principe alleen achter glas plaats. Post wordt geopend en gelezen, telefoongesprekken met persoonlijke relaties mogen per week niet langer dan tien minuten duren. Gevangenen zitten de meeste tijd op cel en worden vierentwintig uur per dag in de gaten gehouden. Ze worden regelmatig, ook anaal, onderzocht om te controleren of ze geen drugs of andere verboden middelen bij zich hebben.

Kobus verzette zich verschillende keren tegen zijn verblijf in de EBI en ging na vijf jaar detentie zelfs in hongerstaking. Desondanks werd zijn plaatsing steeds opnieuw verlengd. Uit afgeluisterde telefoongesprekken zou namelijk zijn gebleken dat hij buiten de muren ‘helpers’ had die alles zouden doen wat hij hun zou vragen. Er was bij de politie zelfs informatie binnengekomen over een gewelddadige bevrijding met de hulp van oorlogsmisdadigers uit het voormalige Joegoslavië. De autoriteiten wilden geen enkel risico lopen dat deze vluchten vuurgevaarlijke delinquent er uiteindelijk in zou slagen te ontsnappen.

Omdat Stijn inmiddels bekendstond om zijn kennis van het EVRM (Europees Verdrag tot bescherming van de Rechten van de Mens, red), én omdat hij er eerder in was geslaagd vrijspraak voor een vermeende medewerker van Kobus te krijgen, vroeg Kobus juist deze advocaat om namens hemzelf, zijn vrouw, drie kinderen uit hun huwelijk en vier kinderen uit eerdere relaties een klacht in te dienen bij het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) in Straatsburg. Dat gebeurde op 19 november 1999. In de klacht stond dat het regime in de EBI onmenselijk was en een schending van artikel 3 van het EVRM opleverde.

“Ik werd meteen voor gek verklaard. Nederland, inhumaan? Onmenselijk? Dat was onmogelijk. Nederland was een beschaafd land en Kobus was een boef. Hij had straf verdiend en mocht niet klagen. Dat wij zijn behandeling in de EBI onmenselijk durfden te noemen, was een schande, vonden veel mensen.”

Stijn trok zich van de kritiek weinig aan. Nadat hij zijn klacht had ingediend, bleek advocaat Judith Serrarens namens haar cliënt Van der Ven eenzelfde klacht over het EBI-regime te hebben ingediend bij het Europese Hof. Het Hof voegde de klachten samen en behandelde beide klachten gelijktijdig op zitting. Samen mochten de advocaten hun zaken mondeling bepleiten in Straatsburg. Dat gebeurt bijna nooit, omdat de meeste zaken bij het EHRM schriftelijk worden afgedaan.

“In dit geval vond het Hof het blijkbaar nodig ons te horen. Dat was een bijzondere ervaring. Judith werkte in die tijd bij de advocatenpraktijk van de Universiteit Maastricht en had een flink aantal studenten meegenomen. De avond voor de zitting zijn we met een aantal studenten nog de kroeg ingedoken. De volgende dag werden we ’s morgens om acht uur bij de president van het Hof verwacht en werd ons precies verteld wat er zou gebeuren.

Zo’n zitting bij het EHRM is heel strak gemonteerd. Wij mochten als advocaat van de klagers maximaal drie kwartier spreken en daarna zouden we acuut worden afgebroken, al zaten we midden in een zin. Daarna kreeg de vertegenwoordiger van de Nederlandse regering ook drie kwartier en vervolgens kon het Hof vragen stellen. Na een kwartier pauze moesten wij die vragen beantwoorden. Als advocaat kom je als laatste de zaal binnen, iedereen zit er dan al, studenten, toeristen, andere belangstellenden. Ik liep die troonzaal binnen en liep als een soort Rocky door de boksring naar mijn plaats tegenover de rechters die daar allemaal in hun nationale toga zaten. Ik vond het indrukwekkend.”

Anaal gevisiteerd
Stijn betoogde onder andere dat het gebrek aan menselijk contact zijn cliënt psychisch opbrak. Kobus mocht zijn vrouw en kinderen alleen achter glas zien. Slechts een keer in de maand mochten familieleden langskomen in een open ruimte, maar moest het lichamelijk contact zich beperken tot een handdruk. Elke week werden de gedetineerden anaal gevisiteerd, ook als ze geen contact met de buitenwereld hadden gehad. Volgens een psychologisch rapport leed Kobus zo onder het isolement dat sprake zou zijn van geheugen- en oriëntatieverlies. Ook zou hij tekenen van depersonalisatie vertonen.

De advocaten boekten succes. In 2003 bepaalde het EHRM dat de behandeling van Kobus en Van der Ven in de EBI ‘inhuman or degrading’ was en dus in strijd met artikel 3 van het mensenrechtenverdrag. Een verblijf in een extra beveiligde gevangenis hoefde op zich geen problemen op te leveren, oordeelde het Hof.

Dat Kobus echter meer dan zes jaar wekelijkse visitaties had moeten ondergaan, had volgens het Hof zijn menselijke waardigheid wel aangetast en aanleiding gegeven tot gevoelens van angst en vernedering.

Hoewel de uitspraak van het Hof niets aan duidelijkheid te wensen overliet, was het nog niet eenvoudig om naleving ervan af te dwingen.

“Het Europese Hof kan niet bepalen wat de gevolgen van zijn uitspraak zijn,” legt Stijn uit. “Wij moesten de Nederlandse rechter om compensatie vragen voor die onmenselijke behandeling. Dat heeft ertoe geleid dat zijn straf uiteindelijk met tien procent is verminderd. Ik vond de tien procent getuigen van een kruideniersmentaliteit die misschien wel typerend is voor de manier waarop de Nederlandse rechter omgaat met mensenrechten en het Europees Verdrag. Als Straatsburg onderkent dat het in Nederland niet helemaal goed gaat, geeft Nederland dat slechts schoorvoetend toe. De Nederlandse rechter probeert de gevolgen van zo’n uitspraak te minimaliseren, bijvoorbeeld door te kijken of er toch niet ergens een uitzondering kan worden gemaakt.

Nederlandse rechters kunnen zich nog altijd niet voorstellen dat in ons land in strijd met mensenrechten wordt gehandeld. Een paar jaar geleden zei een raadsheer van de Hoge Raad tegen mij dat ik maar een klacht moest indienen bij het Europese Hof als ik het ergens niet mee eens was. Dan zien we over acht jaar wel weer verder. Dat was het beleid. Of de hoogste rechter er nog steeds zo over denkt, weet ik niet, maar die indruk krijg ik weleens. Terwijl Nederland ook zou kunnen kiezen voor een ruimhartiger benadering, omdat we het belangrijk vinden dat we zonder enige twijfel voldoen aan de minimumvoorwaarden die in het Europees verdrag worden gesteld aan een fatsoenlijk strafrecht. Maar of het nou gaat over de aanwezigheid van een advocaat bij het politieverhoor of over het horen van getuigen, steeds weer probeert de Nederlandse rechter om de consequenties van uitspraken van het Europese Hof zo veel mogelijk te beperken. Dat vind ik nogal zuinig en niet getuigen van zelfbewustheid.”

Kostovski-zaak
Misschien dat die benadering te maken heeft met de nogal vertraagde ontdekking van de mogelijkheden die het EVRM biedt. Hoewel het verdrag al stamt uit de jaren vijftig van de vorige eeuw, werd het pas decennia later echt gebruikt. Voorlopers als Taru Spronken, inmiddels advocaat-generaal bij de Hoge Raad, en Egbert Myjer, later zelf rechter in het Europese Hof, vroegen weliswaar aandacht voor het verdrag en de daarin geformuleerde minimumnormen, maar zelfs in de jaren negentig was het volgens Stijn nog niet gebruikelijk dat advocaten er een beroep op deden.

In de loop van de tijd kwam daar – ‘langzaam, beetje voor beetje’ – verandering in. In 1989 bepaalde het Europese Hof in de zogeheten Kostovski-zaak bijvoorbeeld dat het gebruik van anonieme getuigenverklaringen in strijd kan zijn met artikel 6 van het EVRM als de verdediging geen of te weinig mogelijkheden wordt geboden om de getuige te ondervragen. In het Van Mechelen-arrest uit 1997 herhaalde het Hof min of meer deze visie en oordeelde het dat een ontoelaatbare inbreuk op de rechten van de verdediging was gemaakt omdat het bewijs mede was gestoeld op verklaringen van anonieme politiefunctionarissen die de verdediging niet voldoende kon ondervragen.

“Maar nog altijd probeert de Nederlandse rechter, en ook de Hoge Raad, de gevolgen van uitspraken uit Straatsburg zo veel mogelijk te beperken om maar niet af te hoeven wijken van de gebruikelijke manier van werken.”

Verboden wapenbezit
Niet lang na de uitspraak van het Europese Hof kwam Kobus vrij. Het contact met Stijn verwaterde en droogde uiteindelijk op. In maart 2015 werd Kobus echter opnieuw gearresteerd. Hij werd eerst alleen veroordeeld voor verboden wapenbezit, maar werd later ook verantwoordelijk gehouden voor doodslag op zijn schoonzoon John Wassink. Wassink was in de zomer van 2014 verpakt in blauw plastic gevonden in het Markkanaal bij Terheijden. Hij bleek in het hoofd en in de borst te zijn geschoten.

Kobus ontkende iets met de dood van zijn schoonzoon te maken te hebben. Hij gaf daarover, samen met zijn dochter Petra, in 2014 zelfs een groot interview in Panorama. Desondanks veroordeelde de rechtbank Breda hem in 2018 tot twaalf jaar gevangenisstraf. Na zijn veroordeling sloeg Kobus op de vlucht, maar werd even later alsnog aangehouden. De familie benaderde vervolgens Stijn om de zaak in hoger beroep op zich te nemen. Op dat moment leed Kobus al aan longkanker.

‘Al tijdens de behandeling in eerste aanleg was duidelijk dat Kobus heel ziek was. Na zijn veroordeling werd dat alleen maar erger. Toen bleek dat Kobus echt nog maar kort te leven had, hebben we het gerechtshof in Den Bosch gevraagd de voorlopige hechtenis te schorsen, zodat hij de laatste dagen van zijn leven bij zijn familie kon doorbrengen. Het Hof heeft dat gedaan. Dat was een mooi, humaan gebaar.’

Kobus Lorsé stierf op 15 juli 2019 op woonwagenkamp De Kievit in Rotterdam-Beverwaard. Een paar dagen later werd hij in een zwarte koets, getrokken door vier paarden, naar zijn laatste rustplaats op begraafplaats Vredehof in Ridderkerk gebracht. Tot een uitspraak in hoger beroep is het nooit meer gekomen.

'Laatste man' is net verschenen bij uitgeverij Lux en ligt nu in de winkel. Prijs: ¤22,99.

quote:

Op woensdag 6 november 2024 13:53 schreef SEMTEX het volgende:
[ afbeelding ]
[..]

quote:

Dan Brown (60), de meester van de spannende complotten, komt eindelijk met een nieuwe thriller rond professor Robert Langdon. ‘The Secret of Secrets’ verschijnt op 9 september en belooft een meeslepende mix van mystiek, wetenschap en actie te worden.
IV 30-01-25, 17:32 Bron: AP

In zijn eerste Langdon-boek sinds Origin (2017) neemt Dan Brown zijn lezers mee op een spannend avontuur van Praag naar New York en Londen. Harvard-professor en symboloog Robert Langdon wil in Praag een lezing bijwonen van wetenschapper Katherine Solomon, die zich verdiept in het menselijk bewustzijn. Maar net op dat moment vindt er een moord plaats en verdwijnt Solomon spoorloos. Wat volgt is een zoektocht vol geheimen, gevaar en wetenschappelijke doorbraken.

quote:

Op donderdag 30 januari 2025 17:55 schreef marcb1974 het volgende:
Dan Brown - The Secret of Secrets
Komt op 9 september uit.
[..]

quote:

Samenvatting
Beroepsavonturier Tim Voors wandelt de Continental Divide Trail. Onderweg ontmoet hij bijzondere medewandelaars. Een avonturenverhaal over uithoudingsvermogen, flexibiliteit en persoonlijke groei.

De Continental Divide trail: 5000 kilometer wandelen door de Verenigde Staten

De Continental Divide Trail is de langste route ter wereld door één land en voert dwars door het hart van Amerika. Het is de ultieme tocht voor lange-afstandswandelaars en beroepsavonturier Tim Voors wandelt hem alleen. Onderweg vanaf de Canadees-Amerikaanse grens tot aan New Mexico wordt hij blootgesteld aan de grillen der natuur. Hij ontmoet medewandelaars maar ook beren, bizons en slangen en klautert over omgevallen bomen – héél veel omgevallen bomen...

• De ultieme thru-hike op de bucketlist van vele wandelaars
• Ook inspirerend voor leunstoelavonturiers
• Met prachtige foto’s en illustraties in kleur

Op zijn bekende, enthousiasmerende manier vertelt Tim over de bijzondere mensen met wie hij oploopt, over het indrukwekkende natuurschoon en over de dagelijkse uitdaging om de maag gevuld en de voeten min of meer heel te houden. Een avonturenverhaal over uithoudingsvermogen, flexibiliteit en persoonlijke groei.