Afrikaans wielrennen #1

Na een topic over Zuid-Amerikaans wielrennen en Aziatisch wielrennen mag het Afrikaanse wielrennen natuurlijk niet achterblijven. Afrika is het continent dat de laatste jaren steeds meer in opkomst is, zowel binnen als buiten de sport. Het is het continent van de onbegrensde mogelijkheden, en dus is het vooral voor ons als wielerliefhebbers interessant om de ontwikkeling van het Afrikaanse wielrennen te volgen. Qua fysiek talent is Afrika onverslaanbaar, nu is het alleen nog de vraag hoe en of zich dat gaat vertalen naar prestaties op de fiets. Een beschouwing per land volgt, in volgorde van belangrijkheid. Geheel subjectief uiteraard.


Eritrea
De bakermat van het Afrikaanse wielrennen. Het land waar men toch nog iets positiefs heeft overgehouden aan de kolonisatie. De Italianen brachten naast een hoop verderf ook de fiets met zich mee. Zij waren het ook die de eerste wedstrijden organiseerden, waarna de Eritreeërs verliefd werden op de fiets. Na het vertrek van de Italianen bleef de liefde voor de fiets bestaan. Het is een van de populairste sporten in Eritrea, misschien zelfs wel de populairste. Ieder weekend worden in hoofdstad Asmara de straten afgezet zodat er wedstrijden kunnen worden afgewerkt. Wedstrijden op verschillende niveau's, want Eritrea is een van de weinige Afrikaanse landen waar men een systeem van doorstroming kent. Beginnende Eritreeërs gaan van start op het laagste niveau en kunnen zich een weg omhoog werken als ze goed blijken te zijn. Het levert een gezond systeem op, waarin de grootste talenten vanzelf boven komen drijven. Eritrea heeft een vrij goede infrastructuur, zowel qua wegennet als clubs. Enkele bekende clubs luisteren naar de namen Eritel, Asbeco en Sembel. Bijna alle bekende Eritrese wielrenners hebben voor een van deze clubs gereden, ze komen nooit uit het niets.

Voor de Eritreeërs is het wielrennen een afleiding, een manier om even de dagelijkse beslommeringen te vergeten. Want die zijn er natuurlijk genoeg in Eritrea, het is niet meteen het fijnste land op aarde. Niet voor niets dat zoveel mensen het land hebben ontvlucht. Het is natuurlijk een dictatuur, zoals je wel vaker ziet in Afrika. In Eritrea draait alles om Isaias Afewerki, de man die sinds Eritrea in 1991 onafhankelijk werd met de scepter zwaait. Dankzij het nog steeds bestaande conflict met buurland Ethiopië groei je als jonge jongen liever niet op in Eritrea, de kans dat je aan een dienstplicht met onbekende duur mag beginnen is vrij groot. Een manier om de dienstplicht te ontlopen is door op een andere manier iets bij te dragen aan het land. Bijvoorbeeld door heel hard te fietsen. De bekende Eritrese wielrenners hoeven uiteraard het leger niet in, zij maken reclame voor het land. Een extra motivatie voor jonge jongens om te beginnen met fietsen, al zouden ze dat zonder die motivatie waarschijnlijk ook wel doen. Goede nieuws is dan weer dat de spanningen tussen Eritrea en Ethiopië de laatste tijd wat minder zijn geworden, sinds Ethiopië een nieuwe premier heeft. Het verdwijnen van de spanningen zou ervoor kunnen zorgen dat Eritrea als wielernatie nog verder gaat groeien. Rust is het belangrijkste om te kunnen groeien, eigenlijk is het knap dat men tussen alle onrust door toch nog wielrenner heeft weten af te leveren. Nu alleen nog even ervoor zorgen dat de media wat minder gecensureerd wordt en dat de doorsnee Eritreeër over een telefoon met internet kan beschikken, dan kan ik misschien wat meer meekrijgen van de gebeurtenissen in het Eritrese wielrennen, want daar hoor je dus nooit wat over.

Goed, wat droge feiten dan. De Eritrese wielrenners, wie, waar?
WT:
Merhawi Kudus (Astana)
Amanuel Gebreigzabhier (Dimension Data)

PCT:
Natnael Berhane (Cofidis)
Awet Gebremedhin (Israel Cycling Academy) - een vluchteling. Na een WK wielrennen gevlucht, beschikt tegenwoordig ook over een Zweeds paspoort.

CT:
Mekseb Debesay (Bike Aid)
Yakob Debesay (Groupama-FDJ Continental) - stagiair, tevens broertje van Mekseb
Metkel Eyob (Terengganu Cycling Team) - schroeien in Azië
Natnael Testatsion (Dimension Data Continental)
Nahom Desale (BEAT) - nog een vluchteling, terechtkomen in Nederland en dankzij een of ander project om Eritrese vluchtelingen weer aan het fietsen te krijgen fietst hij nu al twee jaar voor BEAT, samen met Daniel Abraham.
Daniel Habtemichael (7 Eleven - Cliqq - Air21 by Roadbike Philippines)
Natnael Mebrahtom (7 Eleven - Cliqq - Air21 by Roadbike Philippines) - lekker man, Filipijns ploegje.

Technisch gezien rijden er dus vrij weinig Eritreeërs op fatsoenlijk niveau rond. Dat heeft verschillende oorzaken, nog even los van het niveau van de renners. Zo is het haast onmogelijk om een visum aan te vragen voor een Eritrese wielrenner. Landen zijn nogal bang dat zo'n jongen blijft hangen in het land nadat hij een tijdelijk visum heeft gekregen, de vluchtelingencrisis ligt nog vers in het geheugen. Toch slaat dit enorm door, want zelfs iemand als KUDUS heeft hier af en toe nog problemen mee. Al zoveel jaar prof en dan nog vertrouwen sommige landen hem niet, een schande natuurlijk. Veel Eritrese wielrenners zijn daarom vroegtijdig afgevoerd. Daniel Teklehaimanot bijvoorbeeld, de man die jaren voor Dimension Data reed. Eerst nog wel met fatsoenlijke resultaten, maar na een tijd begon dat wat tegen te vallen. Omdat het ook nog eens veel moeite was om iedere keer een visum voor hem aan te vragen werd hij bedankt voor bewezen diensten, net als Mekseb Debesay. Qua niveau liet Mekseb aardige dingen zien als hij kon koersen, maar vaak kon hij niet koersen dankzij blessures of visumproblemen. Ook daar waren ze snel klaar mee en nu fietst Mekseb voor Bike Aid. Teklehaimanot is na een jaartje Cofidis nu terechtgekomen bij een Franse amateurploeg, samen met boezemvriend Tesfom Okubamariam. Ook dat was ooit een groot talent, maar op een passage bij een of andere Japanse ploeg na heeft hij nergens ooit een kans gekregen.

Als we na jonge Eritreeërs kijken moeten we vooral Biniam Girmay en Henok Muluberhan noemen. Jongens die dit jaar voor het WCC rijden, het World Cycling Centre. Daar verwachten we veel van, vooral van Girmay. Typische Eritreeërs. Ze zijn bijna allemaal snel en ze kunnen aardig klimmen, dat liet Girmay zien tijdens de laatste rit van de Tour de l'Avenir. Werd toch mooi vijfde bergop, terwijl hij in het begin van het jaar nog sprintjes won in Gabon en Rwanda. Neefje van Meron Teshome overigens, dat was ook weer zo'n Eritreeër waar ik een paar jaar geleden veel van had verwacht. Na een passage bij Bike Aid verdween hij ook snel richting de vergetelheid. Ik kan nog wel een uur doorgaan met het noemen van namen van Eritreeërs, maar ze zullen zichzelf in de toekomst maar moeten bewijzen, zelf maar een plaats afdwingen in het topic. Al wil ik nog wel een uitzondering maken voor De Neus. Sirak Tesfom, de jongen met de grootste neus van het peloton. Is al wat ouder, van 1994, maar sinds vorig jaar rijdt hij overal waar hij fietst de stenen uit de straat. Gaat er ooit een ploeg zijn die hem de kans geeft? Waarschijnlijk niet, dus zien we hem snel ook weer richting de anonimiteit verdwijnen. Net als grote talenten als Saymon Musie, Awet Habtom en Solomon Zemenfes, waar zijn ze allemaal gebleven? Ik weet het niet, het is een tragedie.

Koersen, zijn er Eritrese koersen? Ja, die zijn er dus. Ieder weekend. Ook had Eritrea een aantal jaar een paar wedstrijden op de kalender van de UCI staan, zoals de Tour of Eritrea. Om onduidelijke redenen is deze koers na de editie van 2017 weer van de kalender verdwenen. Hopelijk keert het snel terug op de kalender, dat maakt het wat makkelijker om het Eritrese wielrennen te volgen. Qua uitslagen moet je het nu doen met de Eritrese kampioenschappen, en hopen dat ze meedoen aan koersen in andere landen. Vorig jaar werd in Eritrea dan wel weer de Africa Cup georganiseerd, dat was zelfs een 1.1-wedstrijd. Maar of dat een jaarlijks dingetje gaat worden, geen idee. Het Afrikaanse wielrennen is zoals de woestijn. Je loopt eindeloos in de verzengende hitte door het zand, op zoek naar een oase. Als je er eindelijk een ziet blijkt het dan meestal ook nog eens een fata morgana te zijn. Er is veel ruimte voor verbetering, laat ik het maar op een eufemistische manier uitdrukken.


Zuid-Afrika
Voor sommige mensen misschien het grootste wielerland van Afrika, ik zet het lekker op de tweede plaats. Natuurlijk ook weer een land met een geschiedenis, maar ik doe er waarschijnlijk goed aan dit niet te uitgebreid te bespreken. Zuid-Afrika is tegenwoordig in ieder geval een van de landen waar het goed mogelijk is om aan fietsen te doen. Ook hier zijn er aardig wat clubs, met een toereikend wegennet. Renners uit Europa trekken zelfs naar Zuid-Afrika omdat je hier perfect de dopingcontroleurs kan ontlopen kan trainen. Tom Dumoulin vindt dit leuk. Al kan je dan wel net als Vakoc en De Plus worden aangereden, ook dat is Afrika. Zuid-Afrika is een prachtig land, met nog steeds de wrange nasmaak van gebeurtenissen uit het verleden vers in het geheugen. Dat er sprake is van tweespalt zie je ook goed terug in het Zuid-Afrikaanse wielrennen. Bijna alle wielrenners stonden niet vooraan toen het pigment uitgedeeld werd, donkere Zuid-Afrikanen op de fiets kom je minder snel tegen. Ze zijn er wel, zoals Songezo Jim bijvoorbeeld. Hij kreeg een paar jaar geleden een kans van Dimension Data, maar omdat je er alleen op basis van de gunfactor niet komt is hij inmiddels ook alweer van het voorfront verdwenen.

Wie zijn er dan nog wel?
WT:
Daryl Impey (Mitchelton-Scott) - de veteraan, klein dopingprobleempje achter de rug, ieder jaar schroeien Down Under en sinds een paar maanden heeft hij nog een rit in de Tour gewonnen ook.
Ryan Gibbons (Dimension Data) - de jongere en minder goede uitvoering van Impey, zou je kunnen zeggen
Reinardt Janse van Rensburg (Dimension Data) - Reinie!
Stefan de Bod (Dimension Data) - Stefan de God
Jacques Janse van Rensburg (Dimension Data)
Jaco Venter (Dimension Data)
Jay Robert Thomson (Dimension Data)
Willie Smit (Team Katusha-Alpecin) - Willem Jakobus, met dat zielige verhaal
Nic Dlamini (Dimension Data) - started from the township, now we here
Louis Meintjes (Dimension Data) - in het laatste wiel, alweer.

Daarnaast heb je sinds kort heel wat jongens op continentaal niveau, gaat me wat te ver om die allemaal op te noemen. Sinds 2019 zijn er twee nieuwe Zuid-Afrikaanse continentale ploegen, waar wel een aantal goede jongens rijden. Clint Hendricks is bijvoorbeeld niet heel slecht. Met Gustav Basson en Main Kent heeft Zuid-Afrika een aantal behoorlijk jonge hardrijders, in principe gasten die voor Dimension Data in aanmerking zouden moeten kunnen komen. Een van de twee continentale ploegen is TEG Procycling, Jason Oosthuizen is de jongste daar en lijkt het grootste talent te zijn. De andere ploeg is ProTouch, daar rijden over het algemeen wat oudere jongens. Rohan Du Plooy is een van die gasten, hij heeft dit jaar laten zien aardig snel te zijn. Eddie van Heerden is dan weer een van mijn persoonlijke favorieten, die is ook al 25 maar fietst pas sinds een paar jaar. Kan wel wat, als Afrikanen wat beter in de markt lagen zou hij ook op hoger niveau mogen rijden waarschijnlijk. Buiten Zuid-Afrika heb je ook nog Brendon Davids, die sinds vorig jaar voor een Australische continentale ploeg rijdt. Kan ook wel wat, maar uiteindelijk is het meestal toch gerommel in de marge. Misschien dat de nieuwe generatie meer kan laten zien, onder aanvoering van Marc Pritzen, Callum Ormiston en Ryan Terry. Of misschien dat Devin Shortt zich via de amateurploeg van Caja Rural op kan werken naar de profploeg. Je weet het niet zeker, maar waarschijnlijk niet.

Zuid-Afrikaantjes hebben natuurlijk de mazzel Dimension Data een Zuid-Afrikaanse ploeg is. Hoewel het de vraag is hoeveel profijt ze daar ondertussen nog van hebben. Gezien het beleid van de laatste jaren moet je als Zuid-Afrikaan of Afrikaan überhaupt enorm veel mazzel hebben, je dwingt niet zomaar een plek af. De voorkeur gaat uit naar nobuddies als Slagter, Walscheid en dat soort werk. In dat kader is het prettig dat er meer Zuid-Afrikaanse ploegen zijn ontstaan. Veel jongens krijgen nu een kans op een hoger niveau, al hebben de Zuid-Afrikanen over het algemeen niet echt te klagen. Ze krijgen vaak wel een plekje bij een amateurploeg ergens in Frankrijk of Spanje, zoals Byron Munton en Morne van Niekerk. Die laatste rijdt nu zelfs op continentaal niveau rond in Frankrijk, zonder veel aansprekende resultaten. Over het algemeen vallen de Zuid-Afrikanen erg tegen. Als Impey met pensioen gaat blijft er weinig over. De Bod, Gibbons en Meintjes, dat kan beter.

Gelukkig organiseren ze in Zuid-Afrika ook steeds meer wedstrijden op niveau, al schuilt daar een geniepige reden achter. Zuid-Afrika wil graag de Africa Tour winnen, dat is handig voor het prestige maar ook om plaatsjes af te dwingen voor het WK en dat soort werk. De laatste jaren werden ze vaak afgetroefd door Eritrea, dus hebben ze iets verzonnen. Ze organiseren meerdere 2.2 en 1.2-wedstrijden, zoals de Tour de Limpopo en de Tour of Good Hope. Vervolgens nodigen ze voor deze wedstrijden alleen Zuid-Afrikanen uit, waardoor de Zuid-Afrikanen uiteraard ook winnen. Punten voor Zuid-Afrika, geen punten voor Eritrea. Derhalve staat Zuid-Afrika nu eerste, gefeliciteerd hoor! Echt, lekker gewerkt. Zuid-Afrika dus, heb je niets aan. Al is het wel fijn dat er hier een afdeling van het WCC zit, WCC Africa. Jongens als Froome en Kudus zijn hier gepasseerd, voor ze naar Europa gingen. Verder is Zuid-Afrika dus vrij kut, in vergelijking met andere Afrikaanse landen leeft het wielrennen hier ook veel minder. Als ik wel eens wat beelden zie van die koersjes daar staat er echt nooit iemand langs de kant van de weg. Dat doen ze in Eritrea beter.


Rwanda
Nog zo'n land met een vreselijke geschiedenis. Iets met Hutu's en Tutsi's, iets met een genocide, ergens in 1994. Dat ging allemaal niet helemaal lekker, maar tegenwoordig gaat het een stuk beter met Rwanda. Na de genocide kwam Paul Kagame naar voren als sterke man en sindsdien regeert hij met ijzeren hand. Je kan heel veel vraagtekens zetten achter het beleid van deze man, maar het politieke gehalte van dit topic kan beter vrij beperkt blijven. Hoewel de Belgen in Rwanda zijn gepasseerd hebben zij niet net zoals de Italianen in Eritrea de fiets achtergelaten. Niet op dezelfde manier. Het duurde in Rwanda veel langer voor de fiets echt populair werd. Het was een vervoersmiddel, niet meer dan dat. Tot men na de genocide manieren moest vinden om de relaties tussen het volk te lijmen. Sport is een van de manieren om dat te doen. En dus werd het wielrennen gepromoot. Vooral nadat Jock Boyer vanuit Amerika naar Rwanda vertrok, hij richtte een wielerschool op en sindsdien is Rwanda bezig aan een opmark. Dat Boyer verder ook geen man van onbesproken gedrag is schuiven we ook maar even terzijde, het werk dat hij heeft geleverd is indrukwekkend. Binnen een paar jaar begonnen de eerste Rwandezen door te breken. Adrien Niyonshuti, die zijn ouders verloor tijdens de genocide, werd de eerste Rwandees in de World Tour. Hij groeide mee met MTN-Qhubeka en later Dimension Data, in zo ongeveer iedere koers van betekenis werd hij de eerste Rwandees. Uiteindelijk werd ook hij weer bij het grof vuil gezet wegens gebrek aan prestaties, maar de deur naar Rwanda werd geopend.

In de jaren daarna is Rwanda vooral populair geworden dankzij Stephan van der Zwan. De Louis van Gaal van het wielrennen heeft Rwanda in z'n eentje op de kaart gezet. Niemand had ooit gehoord van de Tour de Rwanda, die arme Rwandezen wisten ook helemaal niet hoe je met twitter moest werken enzo, maar gelukkig was daar Steef. Hij vertrok naar Kigali en liet zien hoe je een koers onder de aandacht brengt. Sindsdien is de Tour de Rwanda de belangrijkste koers van Afrika geworden. Sinds dit jaar is het zelfs een profkoers. De Tour de Rwanda is van het niveau 2.1 en dit jaar stond er zelfs een team uit de World Tour aan de start. Astana trok richting Rwanda met Merhawi KUDUS en hij won meteen het rondje waar hij in 2012 als junior zijn doorbraak beleefde. Het bekendste element van de Tour de Rwanda ligt ergens in een achterafstraatje in de hoofdstad Kigali, de Muur van Kigali. Dat had eerste een moeilijke Rwandese naam, maar dankzij Steef is het nu heel simpel de Muur van Kigali. Sindsdien kent iedere wielerliefhebber deze steile straat met de kasseien, fantastisch. Je zou kunnen zeggen dat sponsor Skol ook een rol heeft gespeeld, maar dat zou oneerlijk zijn ten opzichte van Steef. De Belgjes achter Skol hebben veel geld in de Tour de Rwanda gepompt en dankzij deze connecties zijn er ook wat Rwandese junioren naar België afgereisd vorig jaar, maar dat kan natuurlijk niet op tegen het getwitter van Steef.

Niet alleen de Tour de Rwanda is aan het groeien, het wielerland als geheel wordt steeds beter. Daarom gaan er ook verhalen over een WK in Rwanda. De president van de UCI, David Lappartient, wil graag een WK in Afrika. Landen mogen zich nog een paar maanden aanmelden, maar voorlopig lijken alleen Marokko en Rwanda interesse te hebben. Het plan van Rwanda is inmiddels ingediend, dus krijgen we in 2025 wellicht een WK in Rwanda. Dat zou fantastisch zijn, want Rwanda staat inmiddels overal wel bekend als het land waar zo ongeveer de meeste mensen naar de koers komen kijken. Het volk staat overal rijen dik langs de kant van de weg, het levert imponerende beelden op. De wegen zijn ook nog eens goed, wat wil een mens nog meer? En er zijn ook geen vervelende meerenners, want als je het in je hoofd haalt mee te rennen mag je meteen 100 jaar naar de gevangenis. Leuk land dus, Rwanda.

We hebben nu alleen nog een paar goede Rwandese wielrenners nodig. Adrien Niyonshuti werd het niet, hij moest het vooral van zijn verhaal hebben. De renners die nu proberen door te breken zijn allemaal van na de genocide, ze moeten het niet meer van het verhaal hebben. De hoop was gevestigd op Joseph Areruya, sinds vorig jaar renner van Delko-Marseille. Joseph is een blok graniet op de fiets, in Afrika liet hij mooie dingen zien. Voor Europa is hij blijkbaar wat te ongepolijst, het komt er niet helemaal uit. Al werd hij begin dit jaar wel de eerste donkere Afrikaan die Parijs-Roubaix mocht rijden. Buiten tijd kwam hij aan bij de velodroom, maar toch. Andere jongens om in de gaten te houden zijn Samuel en Moise Mugisha. Samuel rijdt al een paar jaar bij Dimension Data Continental, net als Areruya wist hij ooit de Tour de Rwanda te winnen. Samuel heeft alleen die laatste stap niet kunnen zetten, dus we zien hem waarschijnlijk ook weer vrij snel richting de anonimiteit verdwijnen. Moise Mugisha is ook weer zo'n ongepolijste renner. Kan heel hard rijden, maar de rest moet hij nog leren. Typisch Afrikaans, het fysieke talent is er maar alle andere aspecten van het wielrennen beheerst men nog niet. Coach van Team Rwanda en voormalig lid van Rock Racing Sterling Magnell heeft er zijn handen vol aan. Tactiek, rijden in het peloton, dalen, noem het maar op. Allemaal ondermaats.

Een stap in de goede richting is het oprichten van een eigen ploeg. Sinds dit jaar heeft Rwanda een continentale ploeg, Benediction Excel Energy. Rijden alleen maar acht renners voor, dat is een beetje jammer. Alsnog rijden jongens als Eric Manizabayo, Didier 'Mbappe' Munaneza en Jean Claude Nzafashwanayo daardoor meer wedstrijden op een hoger niveau, kan ze alleen maar helpen. Yvus Nkurunziza reed ook voor dit team, maar hij heeft in de tussentijd ook nog wat koersen mogen afwerken voor een amateurclub uit Monaco. Allemaal DNF, maar toch. Het wielrennen in Rwanda staat nog echt in de kinderschoenen, veel meer dan in andere Afrikaanse landen. In Eritrea lopen ze een jaar of 20 voor op Rwanda, misschien wel meer. Op echte Rwandese toppers gaan we nog wat langer moeten wachten, maar dat WK komt er. Ik heb er nu al zin in.


Ethiopië
Een interessant land, het wielrennen zou hier eigenlijk groter moeten zijn dan in Eritrea. Ethiopië heeft meer dan 100 miljoen inwoners, terwijl er in Eritrea slechts vijf miljoen wonen. Het is alleen zo dat de Italianen nooit helemaal zijn doorgedrongen in Ethiopië. Ze hebben daar niet hun stempel kunnen drukken zoals ze in Eritrea hebben gedaan. Daarnaast wonen er in Ethiopië ook een hoop verschillende volkeren, die niet allemaal iets met de fiets hebben. Fietsen is in Ethiopië vooral populair in het noorden, daar waar de Tigrinya wonen. Toevallig ook de grootste bevolkingsgroep van Eritrea. Onder de Tigrinya, voornamelijk Christenen, is het wielrennen krankzinnig populair. Voor de rest bestaat het overgrote deel van Ethiopië uit bevolkingsgroepen die wat meer richting de islam leunen, daar maakt het wielrennen om wat voor reden dan ook minder indruk. Lopen is populairder, en dat kunnen ze wel behoorlijk goed. Enfin, in het noorden van Ethiopië is wielrennen dus wél populair. Daar komen ook alle goede Ethiopische wielrenners vandaan.

Een van de steden waar wielrennen populair is luistert naar de naam Mek'ele. Uit deze stad is Tsgabu Grmay afkomstig, de enige Ethiopische wielrenner die actief is in de World Tour. De eerste Ethiopiër die een grote ronde reed, de eerste op zo ongeveer ieder gebied. Hij kreeg ooit een kans bij MTN-Qhubeka, maar werd daarna weggetrapt door Doug Ryder omdat hij lui zou zijn. Heeft in de jaren daarna toch een mooie carrière uit weten te bouwen, de afgelopen Vuelta reed hij nog een aantal keer goed in beeld. Al jaren roept Tsgabu dat er nog veel grotere talenten op komst zijn in Ethiopië. We moeten hem maar geloven op zijn woord, want ook vanuit Ethiopië krijgen we niet veel mee. Af en toe duikt er ergens een Ethiopisch talent op. Hailemelekot Hailu, die reed nog een jaar voor de amateurploeg van Caja Rural bijvoorbeeld. En zo had je ooit Temesgen Buru die een jaar voor Burgos reed. Gerommel in de marge, helaas. Ook Ethiopiërs komen niet makkelijk aan de bak in Europa, daarnaast kampen ze met dezelfde achterstanden als andere Afrikanen. Toch lijkt er nu wel echt eentje aan te komen: Mulu Hailemichael. Samen met landgenoot Milion Beza rijdt hij voor Dimension Data Continental en waar Beza niets liet zien ontpopte de piepkleine Hailemichael zich wel. Mulu is een klimmer, en wat voor een. Vijfde in de loodzware Valle d'Aosta, daarna won hij een koersje op de Monte Grappa. Hij zal zodra het niet bergop gaat nog veel bij moeten leren, maar dit kan zomaar een echt goede Afrikaan gaan worden. Al dachten we dat ook van Hafetab Weldu, nadat hij eveneens wat mooie uitslagen liet noteren namens DiDataCont. Ondanks een paar sterke wedstrijden wilde niemand hem en nu zit de man met de na Sirak Tesfom mooiste neus van Afrika bij Bike Aid, waar hij amper koersen rijdt.

Aangezien wielrennen toch wel wat aan populariteit lijkt te winnen in Ethiopië kunnen we hopen dat er in de toekomst meer goede renners uit dit land gaan komen. Bij de junioren beginnen ze al aan de hegemonie van Eritrea te tornen. Normaal winnen de Eritreeërs altijd met twee vingers in de neus, dit jaar werden ze te kijk gezet door de Ethiopiërs en de Rwandezen. Welay Berehu moeten we bijvoorbeeld in de gaten gaan houden, amai. Ethiopiërs hebben alleen nog wel een eigen ploeg nodig, en ze mogen ook wel weer wat wedstrijden gaan organiseren. In het verleden zagen we 2.2-wedstrijden als Tour Meles Zenawi georganiseerd worden, maar dat soort evenementen zijn vaak geen lang leven beschoren. Wij hopen op progressie, want als je ziet wat er in Eritrea allemaal mogelijk is zouden de mogelijkheden hier helemaal eindeloos moeten zijn.


Algerije
Langzaam kom ik uit bij de landen waar ik wat korter van stof kan zijn. Vooral de landen in het noorden van Afrika hebben toch wat minder mijn interesse, al is dat niet helemaal terecht. Wielrennen is hier immers gewoon heel populair. Bijkomend voordeel is dat ze hier enorm veel wedstrijden organiseren. Er zijn tal van 2.2-wedstrijden in Algerije, hoewel... ik lieg een beetje. Er waren enorm veel 2.2-wedstrijden in Algerije. Vorig jaar had je de GP d'Alger, Tour d'Algerie en Tour d'Oranie om maar wat te noemen. Niet de meest boeiende koersen, maar wel UCI-koersen met een deelnemersveld dat niet enkel bestond uit Algerijnen. Dit jaar zijn alle koersen van de kalender verdwenen en worden ze alleen nog maar op lokaal niveau georganiseerd. Met vooral Algerijnen dus, vrij jammer. Het wielrennen in Algerije heeft dus een stap achteruit gezet, terwijl Algerije wel een van de beste Afrikaanse landen is. Waar andere Afrikaanse landen vooral progressie boeken zie ik in het noorden van Afrika eerder achteruitgang.

Terwijl ze vorig jaar juist nog wel wat moois neer leken te zetten. Een nieuwe continentale ploeg, met Davide Rebellin als kopman! Sovac-Natura4ever werd alleen niet echt een doorslaand succes. De ploeg bestond uit een paar Belgen, Rebellin en Algerijnen. Deze Algerijntjes mochten vooral in Afrika rijden, terwijl het Europese programma van de ploeg uitsluitend werd afgewerkt door de Gaetan Bille's en de Laurent Evrards van deze wereld. Zonde, het project is daarom een jaar later alweer volledig geflopt. Rebellin begon nog wel aan het jaar bij deze ploeg, maar vertrok een paar maanden later. Nu zijn er alleen nog Algerijnen over, waaronder alle Mansouri's. Abderrahmane, Islam, Oussama en Hamza. Ze stonden allemaal op het lijstje van de hoop, maar doorbreken is enorm moeilijk.

De enige die het ooit tot Europa heeft gehaald is Youcef Reguigui, vriend van het forum. Hij reed een aantal jaar voor Dimension Data, maar het is een terugkerend verhaal. Ook Rekiki werd na een paar jaar bedankt voor bewezen diensten en na een jaar voor die ploeg van Sovac gereden te hebben fietst hij nu in Maleisië voor Terengganu, de ploeg van Eyob en Ovechkin. Daar rijgt hij de ereplaatsen aaneen, maar winnen lukt hem nog steeds niet echt. Wel gewonnen tijdens de vierjaarlijkse Afrikaanse Spelen, waar hij Gibbons in het sprintje te snel af was. Je zou voor minder. In een verder verleden kende Algerije trouwens nog wel een andere prof, niemand minder dan Abdel-Kader Zaaf. Die ene jongen van die anekdote met de bidon waar in plaats van water sterke drank in bleek te zitten, dat is de nalatenschap van Algerije in het wielrennen. Er is ook hier ruimte voor verbetering, zou je zeggen. We moeten maar hopen dat iemand als Oussama Cheblaoui plotseling heel goed blijkt te zijn, volgens mij komt er verder niet veel aan vanuit Algerije.


Marokko
Nog maar een land uit het noorden van Afrika. Een vergelijkbaar verhaal met Algerije. Al lijken ze in Marokko ieder jaar meer wedstrijden te organiseren. Ook een aantal wedstrijden op UCI-niveau, zoals de Challenge du Prince. Een reeks van wedstrijden, net als Les Challenges de la Marche Verte. Ook veel amateurwedstrijden hier, zo'n beetje het enige positieve dat ik kan melden over Marokko. Verder is het hier gewoon een enorme strontpot, vooral vorig jaar ging het goed mis. Tijdens de Ronde van Marokko van 2018 besloten de Marokkaanse renners te staken. Ze hadden al een tijd geen geld meer ontvangen van de Marokkaanse bond. Geen salaris, geen prijzengeld, helemaal niks. Terecht om te staken, zou je zeggen. De Marokkaanse bond vond van niet. Alle betrokken renners werden publiekelijk door het slijk gehaald, daarnaast kregen ze ook allemaal een mooie schorsing opgelegd. Afrikaanse praktijken? Afrikaanse praktijken. Men lijkt er niet veel voor over te hebben om de Marokkaanse wielrenners naar een hoger niveau te brengen, we hoeven dus in de toekomst niet veel van Marokko te verwachten. Al zie je die problemen met geld overal, in Zuid-Afrika hebben ze daar ook altijd gezeik mee. Moeten de renners zelf hun vlucht richting een WK regelen en dat soort werk, altijd gezellig.

Enfin, Marokko dus. Op papier wel een aantal talenten, maar wederom is dat lastig te vertalen naar de praktijk. De afgelopen jaren heb ik talloze Marokkaanse talenten gevolgd, alleen maar om te zien dat ze blijven hangen. Abderrahim Zahiri bijvoorbeeld. Klein klimmertje, kreeg vorig jaar een kans bij een continentaal ploegje rondrijdend op een Bulgaarse licentie. Matxin was daar nogal bij betrokken, dus misschien ging het via hem. Hoe dan ook, hij liet daar best wat aardige dingen zien. Won een ritje in de Toscane-Terre bijvoorbeeld, een ritje over onverharde wegen in een 2.2-koers. Daarna nog wat ereplaatsen, 10e in de lastige Ronde de l'Isard en tiende in de Ronde van Estland. Als hij een Italiaans vlaggetje had gehad was dat misschien wel genoeg geweest, zonder dat vlaggetje fietst hij dit jaar voor een Franse amateurploeg. Het leven is soms vrij oneerlijk. Zahiri had best een paar jaar op WT-niveau mogen rijden, zoals landgenoot Anass Aït El Abdia wel is gelukt. Na een goed WK in Qatar kreeg deze jongen een kans bij UAE-Emirates. Daar reed hij de afgelopen twee jaar voor. Matxin zei ooit nog dat hij El Abdia een groot talent vond, maar de sympathieke Marokkan mocht toch wieberen. Wederom gezeik met het regelen van een visum en ook met enige regelmaat geblesseerd, dan ben je een vogel voor de kat. Nu rijdt Anass de stenen uit de straat voor VIB Sports, ook niet mis. Vooral goed in Turkije, maar ook een 10e plaats in Villafranca de Ordizia. Goed hoor.

Nouja, verder blijven alle Marokkaanse talenten dus hangen. Ik had gehoopt dat Amin Galdoune een goede sprinter kon worden, maar dat lukt niet. Ik had gehoopt dat Mehdi El Chokri een goede klimmer kon worden, maar Mehdi boekt weinig progressie ondanks het feit dat hij toch een kans heeft gekregen van Dimension Data Conti. Mohcine El Kouraji dan maar, nee, ook niet. Allemaal afgeschreven, door naar de volgende generatie. Imad Sekkak rijdt voor het WCC, waar hij weinig laat zien. Jammer, wordt hem ook niet. Youssef Bdadou mag het dan gaan doen, maar ook dat wordt niet evident. Nee, de beste Marokkaanse wielrenners zijn tot nu toe de jongens die in Europa geboren zijn. Nacer Bouhanni bijvoorbeeld. Een Europese opleiding maakt toch wel een wereld van verschil, daar kan geen misverstand over bestaan. Wellicht dat de Marokkanen dan maar moeten hopen op Omar El Gouzi, een Italiaan met Marokkaanse roots die voor Tirol Cycling Team rijdt.

Marokko wil dus ook misschien het WK organiseren, maar dat gaan we dus niet doen. Als je niet eens je eigen renners kan betalen heeft het geen zin een WK te organiseren. Al heeft Lappartient al gezegd dat hij minder geld gaat vragen aan een Afrikaans land dan aan een Europees land, maar toch. Verder kunnen ze wel een wedstrijdje organiseren in Marokko hoor. Vaak Afrikaanse kampioenschappen hier, en dit jaar de Afrikaanse Spelen. Dat gaat op zich wel goed, maar ze moeten toch eerst maar eens hun interne strubbelingen gaan oplossen voor ze een echt groot evenement gaan organiseren.


Kenia
Het land van Chris Froome, jawel. Al is het lastig om Froome een echte Keniaan te noemen. Nee, dat telt niet mee. Hij leerde fietsen van David Kinjah, toch een naam die genoemd moet worden als we het over Kenia hebben. Het Keniaanse wielrennen is pas echt gaan groeien nadat Nicholas Leong besloot naar Kenia te vertrekken. Een of andere fotograaf uit Singapore, ofzo. Hij vroeg zich op een dag af hoe het kon dat er in Kenia zoveel goede hardlopers waren, maar geen wielrenners. Als die jongens daar allemaal het fysieke talent hebben om marathons te lopen, waarom zouden ze dan geen goede wielrenners kunnen zijn? Voor zo'n marathon heb je toch vooral uithoudingsvermogen nodig, als ze dat daar allemaal hebben kunnen ze ook goede wielrenners zijn. Dus ging hij naar Iten, the home of champions. Daar waar alle Kenianen en vaak genoeg ook andere atleten op grote hoogte trainen. Hij verzamelde wat mensen rond zich en besloot willekeurige Kenianen op de schouder te tikken, met de vraag of ze misschien wielrennen wilden uitproberen. Op meerdere plaatsen in Kenia worden (of werden) wedstrijd georganiseerd, waarna men onder de jonge bevolking deelnemers probeerde te verzamelen. Een aantal van die jongens mochten zelfs testen afleggen, waarna aan de hand van de resultaten werd besloten of ze welkom waren in het trainingscentrum in Iten.

Het verhaal wil dat ze Salim Kipkemboi rond zagen rijden op een oude fiets met een paar kilo hout achterop. Ze hielden hem aan en vroegen hem of hij een keer mee wilde trainen met de rest van de groep. Salim had die groep al een aantal keer zien trainen en het waren meteen zijn idolen geworden, hij zei dus meteen ja. En zo geschiedde. Blijkt dat Salim daarvoor al aan wielrennen deed, maar goed, je moet het soms wat mooier maken dan het is. Enfin, de afgelopen jaren zijn er wel steeds meer Kenianen op de fiets gezet en daardoor zien wij heel sporadisch een Keniaan in beeld verschijnen. Een paar jaar terug begon men een samenwerking met een Australische sponsor, waardoor er een continentale ploeg ontstond met een paar Keniaanse renners. Die samenwerking duurde niet lang, maar er volgde daarna wel een samenwerking met Bike Aid. Daardoor hebben er de afgelopen jaren wat Kenianen voor Bike Aid gereden. Salim Kipkemboi, Suleiman Kangangi en Geoffrey Langat. Vooral Kipkemboi en Kangangi lieten wat mooie dingen zien, Kipkemboi leek zelfs een tijd op een gigantisch groot talent. Versloeg vorig jaar in een of ander koerske in de zandbak zomaar Rebellin, dan kan je wel wat.

Dit jaar is de progressie alleen helemaal tot stilstand gekomen. Een conflict tussen de Kenianen en Bike Aid. Blijkbaar hebben ze niets of weinig betaald gekregen. Voor straf hebben ze daarom dit jaar geen koers gereden voor Bike Aid. De Kenianen zijn weer terug bij af, ze rijden alleen in Afrika rond. Kipkemboi mocht het dit jaar toen met de Ronde van Rwanda, waar hij vrij snel uitviel na een valpartij. Daarna reed hij wat lokale koersen in Kenia en mocht hij opdraven in de Ronde van Congo. Eeuwig zonde, dit had er eentje kunnen worden. Zeker met dit weggegooide jaar erbij wordt het waarschijnlijk niets meer. Voorlopig geen Kenianen in de World Tour dus. Het is ook lastig, het project in Kenia bestaat nog niet zo lang. Ze zijn hier pas een jaar of 10 bezig, wonderen mogen we eigenlijk ook niet verwachten. Het project heeft nu alleen wel een nieuwe impuls nodig, alles lijkt volledig stil te liggen. Ripkemboi.


Gabon
Ik noem Gabon alleen even tussen neus en lippen door omdat ze hier jaarlijks een van de weinige profwedstrijden van Afrika organiseren. Lange tijd was het zelfs de enige profkoers. La Tropicale Amissa Bongo. Echt een enorme kutkoers eigenlijk, vaak alleen maar vlakke ritten die eindigen in een massasprint. Daardoor kon Niccolo Bonifazio dit jaar het eindklassement winnen. Enige mooie was dat Biniam Girmay dit jaar een rit won, verder was het eigenlijk een koers om snel te vergeten. Wel een mooie gelegenheid voor de Afrikaanse renners om zich te meten met de Europese renners, er staan hier toch altijd wat mooie ploegen aan de start. De Gaboneesjes zelf zijn alleen niet zulke goede coureurs. Meestal halen ze de finish niet eens. Er is geen enkele Gabonese wielrenner die dit jaar een punt heeft gescoord op de CQranking, een prestatie op zich. Over het Gabonese wielrennen hoeft u dus niet na te denken, op de Tropicale Amissa Bongo Bongo na is het een land om weinig rekening mee te houden. 't Is dat ze Aubameyang hebben. Geoffrey Ngandamba is de beste Gabonese wielrenner, hij werd dit jaar 43e in de Bongo Bongo Tour.


Burkina Faso
Ja, ook in Burkina Faso doen ze aan wielrennen. Niet echt op een bijzonder hoog niveau, maar ze hebben wel een UCI-wedstrijd. De Tour du Faso, 2.2. Vorig jaar gewonnen door Mathias Sorgho, de veteraan van het Burkinese wielrennen. Sinds kort is er opvolging in aantocht, de nieuwe hoop van Burkina Faso luistert naar de naam Paul Daumont. Deze jongen viel vorig jaar voor het eerst op in de Tour de l'Espoir, de Afrikaanse Ronde van de Toekomst. Hij werd 7e, voor iemand uit Burkina Faso niet slecht. Dit jaar werd ie slechts 19e, maar zijn piek volgde later. Zo won hij recent de Ronde van Ivoorkust, jawel! Daumont is een mooie jongen, met een prachtig geblondeerd kapsel. Staat bij niemand op de radar, want wie heeft er ooit gehoord van Burkina Faso? Desondanks een jongen die een kans hoort te krijgen in Europa. Dat moet hij dan maar afdwingen in Yorkshire, hij is van de partij. Verder valt er weinig te vertellen over Burkina Faso. Ja, dat Abdoul Aziz Nikiema een van de weinige Afrikanen is die ooit op doping is betrapt. Geen feit om trots op te zijn.


Kameroen
In dit land organiseren ze wel eens een koers. De Ronde van Kameroen bijvoorbeeld, netjes 2.2. Ook de GP Chantal Biya is een begrip in heel Afrika. Wedstrijden met een opmerkelijk deelnemersveld, meestal. Een of andere amateurploeg uit Frankrijk, een amateurploeg uit Nederland, een paar Slowaken en dan nog wat Afrikaantjes. Kameroeneesjes ook, met name Clovis Kamzong. Dat is de beste renner van Kameroen. Al wat ouder, hij is van 1991. Toch is hij al jaren een stabiele kracht in het Afrikaanse circuit, hij noteert ieder jaar wel een paar mooie uitslagen. Dit jaar werd hij vijfde in de Ronde van Kameroen, maar hij won wel twee ritten. Kameroen is verder wel een land waar het wielrennen aan het groeien is, mede dankzij de Tour de l'Espoir. Deze Afrikaanse variant van de Ronde van de Toekomst bestaat sinds vorig jaar en het speelt zich af in Kameroen. Voorlopig is die koers wel steeds een strijd tussen Eritrea en Rwanda, met dit jaar inmenging van Ecuador. Kameroen zelf speelt nog niet echt een rol, maar wat niet is kan nog komen. Alleen al dat dit land is gekozen om de wedstrijd te organiseren is een positief teken, er zijn mensen die iets in Kameroen zien. Dat heb je nodig voor het iets kan worden.


Tunesië
Als ik Rafaa Chtioui zeg, wat zeggen jullie dan? Naast gezondheid waarschijnlijk dat hij in het verleden voor Acqua & Sapone en Europcar reed. Jawel, we hadden ooit een Tunesische prof. Was helemaal geen slechte renner, reed best wat mooie uitslagen bij elkaar. Ook toen hij later uit Europa verdween bleef hij nog een paar jaar schroeien, zo reed hij namens een ploeg uit Dubai in 2015 alles aan gort. Sindsdien hebben we niets meer van hem vernomen, net zoals we van alle andere Tunesiërs ook niets vernemen. Tunesië is weer zo'n land in het noorden van Afrika, waar men maar geen progressie weet te boeken. Een paar jaar geleden leken ze best wat leuke talenten te hebben, maar dat komt er niet echt uit. Je ziet ze ook steeds minder koersen rijden, de liefde voor de koers is wat bekoeld. Maher Hasnaoui bijvoorbeeld, reed ook een paar jaar voor zo'n ploeg uit Dubai. Reed af en toe zelfs goed. Hoor je niets meer van. Ook Ali Nouisri gaat tegenwoordig anoniem door het leven. Hij rijdt voor een ploeg uit Qatar en wist namens die ploeg vorig jaar nog wel het een en ander te winnen, dit jaar is ie niet veel verder gekomen dan het nationale kampioenschap tijdrijden. Er zit verder ook weinig in de pijplijn in Tunesië qua aanstormend talent. Nee, hier moeten we het niet van hebben.


Egypte
Nog zo'n land waar ze ieder jaar minder hard gaan fietsen. Nochtans een land waar de renners interessante namen hebben. Islam Ramadan, je zou voor minder. Talaat Shawky, was ook geen verkeerde. Egypte heeft wel nog een eigen 2.2-koers, maar geen renners om die koers ook zelf te winnen. Dit jaar ging de overwinning naar een Griek, de eerste Egyptenaar was Sayed Elkhouly op de 28e plaats. Nee, dat is niet best. Mohamed Mahmoud werd 36e, ook niet fraai. Ik vrees dat Egypte een groot probleem heeft. Een paar jaar geleden zag het er mooier uit allemaal, maar alle onrust daar zal ook geen goede uitwerking hebben op het aanstormende talent. Die staan waarschijnlijk allemaal ergens op een plein te rellen, is wel wat spannender dan een rondje fietsen. Terwijl Egypte toch een van de grotere landen van het Afrikaanse wielrennen zou moeten zijn. Om de zoveel jaar organiseren ze hier de Afrikaanse kampioenschappen, ergens hebben ze toch wel iets met de koers. Komt er alleen in de praktijk vrij matig uit.


Togo
Abdou-Raouf Akanga, dat is de enige Togolees die ooit op enig niveau heeft gereden. Abdou-Raouf kreeg een paar jaar geleden een kans aangeboden om voor Bike Aid te rijden, maar dankzij visumproblemen (terugkerend verhaal) kon hij nooit een koers voor die ploeg afwerken. Hij bleef dus hangen in Afrika en kon alleen wat lokale wedstrijden rijden. Zijn eigen carrière zag hij daarom vroegtijdig stranden, al won hij in 2016 wel een rit in de Ronde van Benin! Om toekomstige Togoleesjes een kans te geven op een betere toekomst begon hij een project, Up2School-Kpalimé Cycling Project. In zijn eigen streek in Togo verzamelt hij jonge kinderen die een dubbele opleiding krijgen. Ze gaan naar school en ze krijgen fietsles. Een uniek project, in die regio in ieder geval. Abdou is een lieve jongen, zijn verrichtingen zijn te volgen via twitter. I_Am_Akanga. Mooie jongen, een voorbeeld voor heel Togo.


Angola
BAI - Sicasal - Petro De Luanda. Watte? Ja, dit is de continentale ploeg van Angola. Een ploeg die voor de helft uit Angolezen bestaat en voor de andere helft uit Portugezen. Ze deden zelfs mee aan de mythische Volta, geweldig toch? Niet dat ze er iets van kunnen, de beste Angolees werd 96e. Dario Antonio was bijna drie uur langer onderweg dan Joao Rodrigues, al kunnen we daar best begrip voor opbrengen. Andere Angolezen als Bruno Araujo, Gabriel Cole en Jose Cruz Tutu haalden de finish niet eens. Jammer, want Bruno Araujo staat stiekem toch wel op het lijstje van de hoop. Hij is pas 20, wie weet wordt het nog wat. Hij is in ieder geval de kampioen van Angola, en in allerlei kleine wedstrijden in Angola eindigt hij vaak vooraan. Als hij het in Portugal moet laten zien is het alleen een ander verhaal, de finish halen is vaak al een uitdaging. Beste Angolees ooit is Igor Silva, hij is 35 en werd dit jaar zowaar derde in de Ronde van Egypte. Zo ongeveer de enige Angolees die niet voor de Angolese ploeg rijdt, al was hij in het verleden dan wel weer actief voor Banco-BIC-Garmin. Zou het wat uitmaken? Een 103e plaats in de Volta in 2014, niet echt dus. Angola is dus ook niet echt het grote wingewest van het Afrikaanse wielrennen. Helaas.


Namibië
Windhoek! Dat is de hoofdstad van Namibië. Een land dat enigszins te vergelijken valt met Zuid-Afrika. Het zijn voornamelijk de lichter getinte jongens die hier de show stelen. Of nouja, dat is wat overdreven. Bekendste exponent van Namibië is waarschijnlijk nog steeds Dan Craven. DanFromNam, de man die alleen opviel vanwege zijn gigantische baard. Reed ooit voor Europcar, naar verluidt omdat hij daar zelf zijn plekje had gekocht. Kon er verder geen reet van, maar het is wel een gezellige jongen. Best actief op twitter, probeert het Afrikaanse wielrennen ook een beetje te promoten. Geen verkeerde vent. Namibië ken ik verder van Petrus Lotto, de jongen met de fantastische naam die ooit nog voor MTN-Qhubeka reed. Goed was hij niet, maar dat maakt niet uit. Wel een kleurrijke jongen, net als Raul Costa Seibeb. Die overleed dan alleen weer in 2017 nadat hij in Namibië werd aangereden door een auto. Zo wordt het natuurlijk nooit wat met Namibië. Ooit had ik verwacht dat Till Drobisch een goede renner zou worden, maar dat is niet gelukt. Dankzij zijn Duitse naam kreeg hij wel een plek bij een Duits ploegje, maar de resultaten bleven achterwege. Nieuwe hoop is Alex Miller, een jongen uit 2000 die meteen bij de eerste poging kampioen van Namibië werd. Mocht daarna naar het WCC, waar hij meteen een mooie OTL noteerde tijdens Parijs-Roubaix U23. Maakt niet uit, we houden hem in de gaten. Toevallig is nu net de Tour de Windhoek bezig, een amateurkoers in Namibië. De jonge Zuid-Afrikaan Marc Pritzen won daar gisteren een rit, goed bezig Marc. Tristan de Lange, Hendrikus Coetzee, Dieter Koen, Xavier Papo, Namibiërs hebben wel goede namen. Nu nog goede prestaties.


Ivoorkust
Een van de weinige landen in die streek van Afrika waar ze een beetje aan wielrennen doen. Ivoorkust heeft ook al een aantal jaar een eigen 2.2-koers, al lijkt die wedstrijd sinds dit jaar alleen nog maar een amateurkoers te zijn. Dit jaar gewonnen door de geweldenaar Paul Daumont. De laatste keer dat het 2.2 was won dan weer de bekendste wielrenner van Ivoorkust, Issiaka Cisse. Deze jongen is al jaren een vaste waarde in het Afrikaanse circuit. Lang geleden mocht hij een tijdje voor het WCC rijden, maar geen enkele ploeg toonde interesse. Dus ging hij weer terug naar Afrika, waar hij al jaren z'n koersjes wint. Vorig jaar won hij dus de ronde van zijn eigen land, dit jaar pakte hij een ritje mee in de Ronde van Kameroen. Een andere semi-bekende Ivoriaan is Abou Sanogo, die jongen zie je ook wel altijd een paar keer per jaar vooraan verschijnen in dat soort wedstrijden. Ik vrees dat er verder niet veel te melden valt over Ivoorkust, er moet hier nog veel gebeuren voor het ergens op begint te lijken.


Mauritius
Dit eilandje hoort ook bij Afrika. Het ligt weliswaar behoorlijk ver weg van het vasteland, ergens voorbij Madagaskar in de Indische Oceaan. Heel groot is het eiland niet en er wonen ook niet bijzonder veel mensen (ongeveer een miljoen), toch komen er de laatste jaren steeds meer wielrenners vandaan. De familie Rougier-Lagane bijvoorbeeld, de broertjes Christopher en Gregory rijden allebei voor een Franse amateurploeg. Dat is sowieso het verhaal van Mauritius, bijna al die gastjes rijden voor een of andere Franse ploeg. Olivier Le Court ook, die fietst voor GSC Blagnac, toch geen kleine ploeg in Frankrijk. Dylan Redy en Alexandre Mayer zijn met z'n tweetjes voor dezelfde Franse ploeg actief, wel zo gezellig. Het zijn allemaal jonge gasten, Redy is bijvoorbeeld pas 20. Die staat stiekem wel op het lijstje van de hoop, net als Andriano Azor. Met zo'n naam moet je wel goed zijn, zou je zeggen. Viel dit jaar nog niet mee, maar hij is pas van 2000. Hij heeft nog wat tijd, vorig jaar won hij de African Youth Games voor landgenoot Fernando Charlot dus talent zal er wel zijn. Deze eilanders moeten we dus een beetje in de gaten gaan houden.


Democratische Republiek Congo
Congo is natuurlijk altijd een gecompliceerd onderwerp. Qua wielrennen lijkt vooral de DRC van de fiets te houden, over het andere Congo hoor je minder. Het zal wel een erfenis van de Belgen zijn dat ze hier zijn gaan fietsen, hebben die patjepeeërs toch nog op een bepaalde manier iets fatsoenlijks achtergelaten. Verder wel belachelijk wat de Belgen hier allemaal uitgespookt hebben, Congo: een geschiedenis van David Van Reybrouck moet iedereen gelezen hebben. Leopold II is een drinker. Maar goed, Congo dus. Daar hebben ze wel wat wedstrijden, zoals de Tour de Congo. Amateurkoersje, gewonnen door de jonge Rwandees Jean Claude Nzafashwanayo. Congoleesjes komen er nog niet echt aan te pas, ze zijn hier niet zo ver in hun ontwikkeling. Loick Tshiyana Kamena werd 28e in de Ronde van Kameroen dit jaar, dat is waar ze hier trots op moeten zijn. Tijdens de Afrikaanse spelen eindigden er wel een paar jongens wat meer vooraan, Kyaviro Muhindo werd 21e bijvoorbeeld. Ik vrees alleen dat we deze namen niet hoeven te onthouden. Het zal van een volgende generatie afhangen of we ooit een Congolees vlaggetje in actie gaan zien.


Mali
Zelfs in Mali zijn er mensen die hard kunnen trappen. Daar gaan we alleen nooit iets van horen, toch wil ik nog graag even Yaya Diallo genoemd hebben. Die werd vorig jaar 13e in de Tour de l'Espoir, een Malinees met een fatsoenlijk resultaat! Daarna heb ik alleen niets meer van Yaya gehoord, dat is jammer. Staat desondanks nog steeds op het lijstje van de hoop. Volgens firstcycling heeft hij dit jaar een rit gewonnen in de Tour de Sahel, een rittenkoers in Mauritanië. Wel gaaf, maar ik weet niet of dat hem ooit een plek in Europa gaat bezorgen. Mali mag je dus meteen weer vergeten eigenlijk, sorry.


Nigeria
Het enige wat ik van het Nigeriaanse wielrennen weet is dat ze altijd met z'n allen achteraan eindigen als ze een keer meedoen aan een koers. Vaak op drie kwartier van de winnaar ofzo. En ze gaan vrij snel naar de uitgang, meestal. DNF of OTL, veel meer smaken heeft Nigeria niet. Nigeria is een land met enorm veel inwoners, maar wielrennen leeft er niet echt. Lijkt me de schuld van Boko Haram, klootzakken. Als er nog een Europeaan is met wat ambitie die ergens iets neer wil zetten: ga naar Nigeria. 190 miljoen inwoners, daar moeten er een paar tussen zitten die hard kunnen fietsen. Harder dan Azeez Mutiu en Kurotimi Abaka in ieder geval, die werden tijdens de Afrikaanse spelen 65e en 73e. De beste Nigerianen daar, de rest werd op enorm grote achterstand gereden of noteerde weer lekker ouderwets een OTL. Meeste inwoners van heel Afrika, daar moet meer mogelijk zijn.


Guinee-Bissau
Sinds dit jaar heeft Guinee-Bissau een eigen continentale ploeg. Guerciotti - Kiwi Atlantico, jawel. Hebben ze daar iets aan? Nee, natuurlijk niet. Er rijden zeven jongens uit Guinee-Bissau voor deze ploeg, allemaal met een keurige 0 op de CQranking. Het is vooral een excuusploeg, waar vijfderangs Spanjaarden aan de bak komen. David Galarreta en Mikel Ugarte, wie kent ze niet. Vreemde ploeg, hebben op wat koersjes in Spanje na ook weinig gereden. Nog leuker, de jongens uit Guinee-Bissau hebben zelfs helemaal niets gereden. Niets, geen enkele wedstrijd. Wat een fantastische ploeg is dit, geweldig. Toch weer een soort van uitbuiting van Afrika, in een of ander derdewereldland goedkoop een licentie nemen, paar gasten aantrekken die je vervolgens geen koersen laat rijden en dan een Bask van 37 z'n profdebuut laten maken. Fenomenaal. Guinee-Bissau kunnen we dus ook van het lijstje strepen, ze hebben hier een veel te lange weg te gaan.


Oeganda
Charles Kagimu!!! De boezemvriend van Salim Kipkemboi. Aangezien wielrennen in Oeganda niet heel groot is zijn er weinig bekende wielrenners uit dit land, maar er wordt wel aan fietsen gedaan. Charles is begonnen in Oeganda, maar omdat hij talent liet zien werd hij al snel naar buurland Kenia gebracht, waar hij in Iten terechtkwam. Daar bleek hij zo goed te zijn dat hij werd opgenomen in het team. Niet veel later werd hij stagiair bij Bike Aid, want dat was toen nog een gelukkig huwelijk. De afgelopen tijd heeft Kagimu voor Bike Aid gereden, maar ook hij is dit jaar niet aan koersen toegekomen door het gedoe waar ook de Keniaantjes last van hebben. Jammer, Kagimu leek best hard te kunnen trappen. Sympathieke knul ook, hij is behoorlijk goed te volgen op sociale media, dit in tegenstelling tot de meeste Afrikanen. Oeganda heeft verder geen andere toppers, geen wedstrijden en geen infrastructuur, of wat had u verwacht?


Ghana
Best een groot land, maar geen wielerland. Ze doen hier amper aan fietsen, al kom je de Ghanese nationale ploeg soms wel tegen in het buitenland. Iemand als Anthony Boakye heb ik wel een paar keer in de uitslagen voorbij zien komen, maar verder heb ik me altijd verbaasd over hoe weinig de Ghanezen met wielrennen lijken te hebben. Sowieso is het in die hoek van Afrika met een vergrootglas zoeken naar wielrenners of landen waar het ook maar enigszins lijkt te leven. Een groeimarkt, om het maar even voorzichtig te zeggen.


Senegal
Zelfde verhaal als Ghana. Ook hier leeft het eigenlijk voor geen meter, zal wel komen omdat ze dankzij het Dakargebeuren een hekel hebben gekregen aan de ASO. Er zijn wel Senegalese wielrenners, maar daar hoef je geen geld op in te zetten als ze meedoen aan een wedstrijd. Fallou Mbow is momenteel kampioen van Senegal, gefeliciteerd Fallou!


Botswana
Lekker man, Botswana. Ik kende ooit een wielrenner uit Botswana, Bernardo Ayuso. Deze jongen groeide op in Spanje en reed jarenlang rond in het Spaanse amateurcircuit. Reed zelfs nog een paar jaar voor een Baskische ploeg, wat een topper. Eén keer per jaar ging ie dan naar Botswana om daar nationaal kampioen te worden, goed man. Sinds 2017 is hij alleen van de aardbodem verdwenen. De nieuwe heerser in Botswana luistert nu naar de naam Abeng Malete. Botswaneesjes dienen verder vooral als kanonnenvoer voor de Zuid-Afrikaantjes tegenwoordig. In Zuid-Afrika organiseren ze dus allerlei wedstrijden om punten te scoren. Om aan voldoende deelnemers te komen nodigen ze dan gasten uit Lesotho en Botswana uit, zodat het nog ergens op lijkt. Die kunnen er verder qua niveau niets van, waardoor de Zuid-Afrikanen toch wel winnen. Waardeloos, waardeloos, waardeloos.


Tanzania
Richard Laizer reed ooit voor Bike Aid! Verder weet ik echt helemaal niets over Tanzania, behalve dat ze hier de Kilimanjaro hebben. Op zich wel leuk om daar een paar fietspaden aan te leggen, lijkt me. Dan krijgen we meer Richard Laizers, die dan misschien wel verder gaan komen dan een 34e plaats in de Tour de Rwanda als hoogtepunt.


Zambia
Zambiaantjes moet je kort houden! Nou, dat is aardig gelukt. Tien jaar geleden reed er een Zambiaan voor MTN Cycling, de voorloper van wat nu Dimension Data is. Jupiter Naneembo, een gigantisch groot talent. Jupiter reed rond alsof hij van een andere planeet was. Dat vonden ze bij MTN niet echt eerlijk ten opzichte van de rest, dus liet Doug Ryder hem gaan. Sindsdien hebben we nooit meer wat vernomen van de Zambiaantjes. Ja, je moet ze toch kort houden he. Hier krijgen we weer brieven over, dat heb ik nou al weer door. Goed man, die Zambiaantjes.


Zimbabwe
Zimbabwaantjes worden ook behoorlijk kort gehouden, geen enkel probleem. In Zimbabwe val je eigenlijk alleen op door het hebben van een briljante naam. Zo is Advocate Phiri geen slechte hoor, Alvin Makurumidze werd dan weer mooi 50e tijdens de Afrikaanse Spelen. Andrew Chikwaka, 83e in de Tour de Limpopo, je zou voor minder. Nee, sorry, ik weet niets over Zimbabwe. Behalve dat het een vreemd land is, maar we zijn in ieder geval van Mugabe af.

Ik denk dat ik nu toch minstens de helft van de Afrikaanse landen besproken heb. De landen die ik niet heb besproken willen niets met wielrennen te maken hebben, zijn er nóg slechter in of ik ben ze simpelweg vergeten. Benin is zo'n land, daar doen ze wel aan wielrennen maar niet op hoog niveau. Heel sporadisch zie ik wel eens iemand uit Burundi in de uitslagen verschijnen. De jongens uit Soedan komen altijd met z'n allen buiten tijd binnen, net als de nomaden uit Libië. Op Madagaskar schijnt er ook wel eens gefietst te worden, ik meld het maar voor de volledigheid. Verder hebben de andere Afrikaanse landen echt niets met wielrennen, voor zover ik weet. De landen die er wél wat mee hebben gaan we volgen in dit topic. Hoera.

Als dit geen stormlooptopic wordt weet ik het ook niet.

quote:

Op zondag 22 september 2019 11:57 schreef The_Undertone het volgende:
Geweldig topic

Wel jammer dat er bij Zimbabwe geen verwijzing staat naar het geweldige "Allez Allez Zimbabwe" waarin Roger de Vlaeminck Zimbabwaanse veldrijders naar de top zou coachen.

Oja, van dat programma heb ik wel eens gehoord. Alleen nog nooit naar gekeken, toch maar eens kijken of dat ergens te vinden is. Klinkt vermakelijk in ieder geval.

Ondertussen kan ik dit topic zomaar beginnen met een Afrikaanse profoverwinning, fantastisch. In de buitengewoon sterk bezette Tour of China II werd de laatste rit gewonnen door Reynard Butler, een Zuid-Afrikaan van 30 die fietst voor het continentale Pro Touch Sports. Een jongen waar ik amper van had gehoord, reed de afgelopen jaren alleen maar voor kleine Zuid-Afrikaanse ploegen. Won af en toe een amateurkoersje in Zuid-Afrika, maar dat heeft allemaal weinig betekenis. Toch mooi om te zien dat je door het oprichten van zo'n continentale ploeg dit soort jongens ineens aan het werk ziet in grotere koersen in andere landen. En sommige van die gasten blijken nog wat te kunnen ook.



Mooie jongens, zou mooi zijn als we meer van dit soort ploegen gaan krijgen in Afrika, en het zou helemaal mooi zijn als ze hun programma ook uit kunnen breiden naar Europa, voorlopig hebben ze vooral veel koersen afgewerkt in Azië en Afrika. Youcef Reguigui werd vandaag overigens tweede, die voegt weer een mooie ereplaats toe aan de verzameling.

Toch even een applausje voor Byron Munton, hij werd vandaag knap 8e tijdens de beloftentijdrit. Die zag ik niet direct aankomen, al komt het niet helemaal uit de lucht vallen als je z'n resultaten even opzoekt. De afgelopen maanden heeft Byron voor een Spaanse amateurploeg gereden, waarbij hij vooral tijdens de tijdritten wat mooie uitslagen liet noteren. Zo won hij bijvoorbeeld het kampioenschap van de regio Valencia, je zou voor minder. Recent ook nog tweede in de tijdrit van de Ronde van Valencia, achter voormalig prof Eloy Teruel. Byron is dus vooral een tijdrijder, tijdens de ritten in lijn is hij minder vaak van voren verschenen. Alsnog een mooi resultaat, misschien levert het hem ergens een plekje op. Is van '98, dus misschien dat Dimension Data hem nog een plekje bij de continentale ploeg wil geven. Hij probeerde vorig jaar al bij die ploeg binnen te komen via een wedstrijd van Zwift. Bij de continentale ploeg van DiData is er sinds 2018 een plek te verdienen door de beste te zijn met Zwift. Iedereen mag zich aanmelden en uiteindelijk blijven er een paar finalisten over. Munton zat in de finale, maar hij legde het af tegen Martin Lavric ofzo. Dus ja, daarom reed er dit jaar een Sloveen voor de continentale ploeg, ben je mooi klaar mee als Afrikaan. Centen van Zwift > Afrika vooruit helpen.

Over de continentale ploeg gesproken, toch vrij groot nieuws vandaag. We krijgen een tweede Ethiopische prof. Na Grmay gaat Mulu Hailemichael de tweede worden. Na een sterk jaar is hij blijkbaar opgevallen bij Delko, waar ze na het toch wel gefaalde experiment met Areruya toch nog een poging willen wagen met een andere Afrikaan. Internationalisering vinden ze belangrijk bij Delko, ofzo. Leuke kans voor Mulu, al is het jammer dat die kans van Delko komt. Krankzinnig slechte ploeg, iedereen fietst daar achteruit. Dat zie je bij Areruya ook. Zeker niet het grootste talent ooit, maar zijn recordaantal DNF's laten ook weer niet echt het hele verhaal zien, heb ik het gevoel. Hopelijk gaat het met Mulu Hailemichael beter aflopen, ze zeggen in ieder geval dat ze een programma voor hem gaan opstellen dat bij hem past. Hailemichael is namelijk een nogal specifieke renner. Hij is 1.20, een pure klimmer. Stuur hem dus maar niet over de kasseien, bijvoorbeeld.

Ondertussen werd er in Italië ook nog een 1.2-koersje verreden, de Ruota d'Oro. Natnael Tesfatsion werd daar zesde, ja! Vet. Nu Hailemichael dus zeker niet naar Dimension Data gaat verschuift de hoop naar Tesfatsion, hij moet dan maar de volgende Afrikaan zijn die een kans krijgt bij Africa's Team. Al heb je zeker na het nieuws rond Hailemichael toch steeds meer een vermoeden dat ze minder en minder om Afrika geven. Zo'n beetje je grootste Afrikaanse talent zonder slag of stoot laten gaan, dat kan eigenlijk helemaal niet.

Biniam Girmay werd 31e vandaag tijdens de tijdrit voor beloften, we wachten nog steeds op nieuws omtrent zijn persoontje. Hopelijk komt hij wél bij een goede ploeg terecht.

quote:

Op dinsdag 24 september 2019 19:28 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:
Biniam Girmay werd 31e vandaag tijdens de tijdrit voor beloften, we wachten nog steeds op nieuws omtrent zijn persoontje. Hopelijk komt hij wél bij een goede ploeg terecht.

twitter:

TeamDelko_MP_ twitterde op vrijdag 27-09-2019 om 11:12:10 🚨 2020 Recruits The young Eritrean talent Biniam Girmay Hailu joins Team #DelkoMarseilleProvence in 2020! 🇪🇷🔗 More information here 👇https://t.co/eNiCIP6Pu4 reageer retweet

Twee van de grootste Afrikaanse talenten die naar Delko gaan, wat een ramp. Ze doen er alles aan om Afrika tegen te werken.

Hoera, het topic kan eindelijk gekickt worden. Richting het eind van het jaar gaan we een aantal wedstrijdjes afwerken in Afrika, te beginnen met de GP Chantal Biya. Een 2.2-wedstrijd in Kameroen, met een vrij mager deelnemersveld. 35 renners, blijkbaar. Een ploeg uit Rwanda, een ploeg uit Algerije, een flinke verzameling Kameroeners, een Franse amateurploeg, een Nederlandse amateurploeg en een paar willekeurige Slowaken. De eerste rit eindigde in een sprint en werd gewonnen door Azzedine Lagab, een oudgediende uit Algerije. Er is een filmpje van de eindsprint en dat filmpje is de moeite van het bekijken meer dan waard. Ik heb nog nooit een motor zo goed een sprint zien aantrekken.

twitter:

ZXCycling twitterde op donderdag 17-10-2019 om 15:31:56 🇨🇲 #GPChantalBiya stage 1 1 🇩🇿 @AzzedineLagab2 🇩🇿 Y. Hamza3 🇳🇱 @SmorianFlits4 🇸🇰 M. Canecky5 🇨🇲 C. Camzong6 🇫🇷 A. Join7 🇳🇱 A. Hofman8 🇷🇼 @DidierMbappe9 🇨🇼 B. Van Rutten10 🇷🇼 @nafashwa Congrats!😀👏 @CyclingAfrica @CyclingAfricaEU @cyclingrwanda @RwandaOlympic https://t.co/dHqduE45AT reageer retweet

Kleine aanvulling: we zien blijkbaar de sprint voor de tweede plaats. Lagab reed er in z'n eentje vlak voor, maar zijn overwinning kwam dus nog bijna in gevaar dankzij deze motard.

De tweede rit is gewonnen door de Slowaak Canecky, die gisteren vierde werd. Didier 'Mbappe' Munyaneza is tweede geworden. Lagab vandaag derde, of een motor daar iets mee te maken heeft kan ik wegens een gebrek aan beelden niets over zeggen. ZXCycling laat het afweten, een grof schandaal.



Oh, daar is 'm. Met wat beelden waar je precies exact niets op ziet. Kameroenees cameramannetje heeft er weinig kaas van gegeten. In ieder geval geen motor te zien.

twitter:

ZXCycling twitterde op vrijdag 18-10-2019 om 17:15:20 ?? #GPChantalBiya stage 21 ?? M. Canecky2 ?? @DidierMbappe3 ?? @AzzedineLagab4 ?? A. Join5 ?? A. Hofman6 ?? B. Van Rutten7 ?? J. Cully8 ?? Y. Hamza9 ?? A. Mendes10 ?? A. Delon11 ?? C. Camzong @CyclingAfrica @CyclingAfricaEU @cyclingrwanda @RwandaOlympic @VIB_SPORTS https://t.co/MfrTsdllDi reageer retweet

[ Bericht 54% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 18-10-2019 17:17:50 ]

Canecky heeft vandaag weer gewonnen, flopshow. De wedstrijd ter ere van de first lady van Kameroen schijnt niet echt heel erg spectaculair te zijn.

De laatste rit is gewonnen door de Algerijn Yacine Hamza, hoera.



Het klassement is gewonnen door een andere Algerijn, Azzedine Lagab.



Het was een bijzonder memorabele wedstrijd, de GP Chantal Biya. Over een paar dagen gaan we verder met de Tour du Faso, ja! Daar staat een wat groter deelnemersveld aan de start, helaas kan de ploeg uit Sierra Leone alleen niet meedoen wegens een gebrek aan geld. Balen.

Morgen begint de Tour du Faso, jongens. Een fantastische wedstrijd, met liefst tien (!) etappes.

De startlijst is als volgt:


Ik sta volledig achter Paul Daumont. Hup Paul, hup Burkina Faso!

Een sfeerimpressie van de recent gepakte David van Eerd:

quote:

in Burkina Faso lig je bijvoorbeeld nog altijd liever in een tent dan in het vochtige hol dat je aangewezen krijgt. De lokale renners sliepen daar zelfs op de vloer in de kleedkamer van een stadion.

Topshow!

Zijn voormalige ploeggenoten van Global Cycling zijn er wel bij, ze laten zich blijkbaar niet afschrikken door die vochtige holen. In totaal 87 renners aan de start, voor een Afrikaanse koers is dat niet slecht. Samuel en Moise Mugisha staan op de startlijst, over deze jongens is er nieuws. Beide heren gaan volgend jaar voor La Roche-sur-Yon Vendée Cyclisme rijden, een Franse amateurploeg. Het is maar goed dat er zoiets als firstcycling bestaat, dan kan ik in de krochten van het wereldwijde web toch nog de uitslagen van deze jongens gaan vinden. Het zijn overigens geen broers, wat ik wel steeds lees. Enfin, vooral voor Samuel een enorme stap achteruit, na drie jaar in de continentale ploeg van Dimension Data zit blijkbaar niemand op zijn diensten te wachten. Nochtans de winnaar van de Ronde van Rwanda in 2018, je zou voor minder. Twee andere Rwandezen, Jean-Claude Uwizeye en niemand minder dan Joseph Areruya, gaan volgend jaar ook voor een Franse amateurploeg rijden, Pédale Pilotine. Of nouja, Frans... De ploeg is gevestigd op Martinique en werkt ook vooral ver weg haar wedstrijden af. Dit jaar reden Daniel Teklehaimanot en zijn boezemvriend Tesfom Okubamariam voor die ploeg, volgend jaar dus twee Rwandezen. Horen we nooit meer wat van, RIP Areruya.

Tot slot heb ik nog een kicken interviewtje met KUDUS voor jullie. Wel van een Spaanse site, maar met Google Translate redelijk te begrijpen. Vooral heel irritant dat die arme Mera tegenwoordig nog steeds last heeft van visumproblemen, schandalig!

quote:

Merhawi Kudus, de Eritreër die in Europa zal zegevieren

"Het visum is niet aangekomen, sorry Merhawi," ontving hij in reactie. Yorkshire was een Wereldbeker die hem niet zou laten opvallen. Voorspelbaar, in de regen en slecht weer, zouden hun kwaliteiten onopgemerkt blijven. Hoewel het meer pijn deed dan afhankelijk van de temperatuur zelf, was afhankelijk te zijn van de kou van een zeehond. Een verdomd visum. Ondanks het slechte nieuws elimineerde hij de glimlach niet van zijn gezicht. Degene die je de dagelijkse warmte geeft. Omdat het hem zal markeren.

Zijn leven duurt jaren afhankelijk van een bureaucratische procedure. Van een stempel op zijn Eritrese paspoort. De eerste, jaren geleden, was mooi, maar moeilijk te verteren. De ICU klopte op de deur van het huis van Kudus, zijn vader. Hij vroeg Merhawi, de oudste van vijf broers en zussen, om het ouderlijk huis te verlaten om zijn geluk als fietser te beproeven door zijn World High Performance Center. Op 19-jarige leeftijd was hij nooit langer dan drie dagen buiten Asmara geweest, de hoofdstad van Eritrea. Daar kon zijn vader hem, met een bescheiden loon van de werknemer dat teveel monden voedde, nauwelijks ondersteunen in zijn opleiding.

In Asmara is fietsen eenvoudig. De hitte is het hele jaar door aanwezig en de orografie lijkt voor beide wielen te zijn gemaakt. Er is zelfs een haven van 60 kilometer die de hoofdstad verbindt met Massawa. En elke zondag is er een lokale race. Het land heeft drie divisies, en als er één vordert, kun je gemakkelijk opvoeren. Het probleem is dat er na het bereiken van de laatste geen andere deur kan worden geopend. Maar de ICU koos hem en noch Kudus, noch Nighsti, zijn moeder, kon weigeren. "Zoon, huil niet, ze zullen je een kans geven die we je niet kunnen bieden, profiteer van de tijd en maak je geen zorgen om ons, het komt wel goed," verzegelden ze bij zijn afscheid.

In Aigle, het hoofdkantoor van de ICU in Zwitserland, vond Merhawi koud, overstroomde wegen in het verkeer en zeer veeleisende tests op pelotons van 200 hardlopers. In plaats daarvan zag Alejandro, een van de sportdirecteuren ingehuurd door de UCI, in hem een ​​jongen die, hoewel onervaren, wist wat hij wilde. Hij en zijn team moesten hun onnauwkeurigheden oppoetsen. Zoals in die Ronde van León, waarin, toen de generaal in het midden van de laatste etappe met Jordi Simón betwistte, hij in een steile gedachte sprintte dat het het uiteindelijke doel was, zelfs met een andere ronde. Hij hief zijn handen trots op. Toen hij zich bewust was van zijn fout, greep stress hem vast, viel zelfs en verloor het contact met de groep, waardoor hij alleen opnieuw bij afwezigheid van vijf kilometer. Alejandro stelde hem gerust. De resultaten zouden komen, hoewel maanden later.

Zijn talent begon bekendheid te verwerven en, na een korte stap door het Franse Bretagne Seché als stagiaire, kwam die Tour del Porvenir die de gebroeders Yates ontdekte. Zijn geweldige resultaat in de algemene classificatie diende om terug te keren om de roep van Afrika te voelen, ondertekenend voor de Dimension Data. Hij vestigde zich in Luca (Italië) en reisde van daaruit naar de races.

Het Afrikaanse team selecteerde hem in zijn eerste jaar om de Ronde van Spanje te lopen. De beslissing was duidelijk. Het werd verleend door de feiten. Maanden eerder had hij zich vastgeklampt aan het wiel van Alejandro Valverde op de Route du Midi, in volledige beklimming naar Val Louron. Ik was voorbereid Met slechts 20 jaar, richtte hij zijn blik op één doel: aankomen in Madrid. Maar het was niet gemakkelijk. De eerste week liet een zware massale val hem gehavend achter. Maar hij had vriendelijke handen, die van zijn assistent Javier Souviron, een Spanjaard verliefd op Afrika. Met hem, na elke sessie, behandelde de Andalusiër niet alleen zijn distelvinkpoten, hij herstelde ook subtiel zijn humeur en herstelde zijn nostalgie. Herinnert zich zijn familie met hem, helpt hem de afwezigheid van alles wat hij daar had achtergelaten te overwinnen. "De trots die ze voelen zal hen doen herinneren dat je dichtbij bent,"

In 2015 was de sprong nog groter. Hij leerde zich te verhouden tot druk. The Dimension Data was voor het eerst uitgenodigd om de Tour de France te lopen. Het samenvallen van een plaats tussen de negen lopers die in zekere zin Afrika zou vertegenwoordigen, was erg moeilijk. Maar Manel Lacambra, een van de toenmalige teamdirecteuren, was overtuigd. "Merhawi wordt de Afrikaanse hardloper die het dichtst bij de generaal van een Tour de France staat," voorspelde hij. Dat jaar, in die Tour, heeft Merhawi geassimileerd dat in de grote Boucle alles wordt vergroot. Een uitje Of een etappeoverwinning, die van zijn partner Stephen Cummings. Zijn prestatie werd overal op het Afrikaanse continent geprezen en hij had zijn werk bijgedragen aan de overwinning van zijn partner. Na aankomst in Parijs werd haar prestatie geëerd met de titel van held in haar land. zelfs, Isaiah Afewerki, de Eritrese president, ontving hem met eer. Die dag van pure zon en confetti, toen hij begroette vanaf het presidentiële balkon, huilden Kudus en Nighsti met emotie onder de menigte. Afscheiden van zijn zoon was het waard geweest.

Maar elke cyclus eindigde en na vijf jaar in het Afrikaanse team klopte de machtige Astana van Alexandre Vinokourov op zijn deuren. Merhawi moest vooruitgang boeken en het Kazachse team leek het beste alternatief. Merhawi was duidelijk dat hij de trap op moest. In 2019 zou ik met ze rennen. In de eerste concentratie met het team benaderde Vinokourov hem. Hij schudde zijn hand en staarde zijn oneindig heldere ogen in zijn donkere blik en legde zijn toekomst uit. Ik moest in hem geloven. Met Dimension Data kende hij een carrière. Maar met Astana moest ik ze binnen een paar jaar betwisten. Wees agressief

Het advies van de Kazachse manager bracht hem tot een grote overwinning. Een heel speciale, die iets weggooit dat lang geleden is begonnen. In 2012, toen hij met zijn nationale ploeg liep, wist hij een etappe te winnen in de Ronde van Rwanda, maar de volgende dag lieten de commissarissen hem halverwege de etappe stoppen. Ze betwijfelden of hij meerderjarig was. Dat hij 18 jaar oud was die zijn paspoort weerspiegelde. Nogmaals, een zegel, een bureaucratische beslissing, leek hem in de weg te staan. Maar uiteindelijk lieten ze hem gaan. Hoewel hij, volledig gedestabiliseerd, de generaal niet kon betwisten. Zeven jaar later keerde hij terug met een krachtig team. Volledig ontworpen voor Merhawi om over de weg te vliegen. Zodat hij opnieuw een nieuwe fase veroverde en zijn ambitie vervulde met een trui van de uiteindelijke leider,

De andere was om zijn ouders trots te zien. Wetende dat, hoewel hij het zeer jonge gezin moest verlaten, hoewel hij zich niet kon wijden aan de zorg voor zijn broers toen zijn vader aan het werk was, hij niet aanwezig was om zijn moeder te ondersteunen in de zorg voor het ouderlijk huis, hij zijn droom had overwonnen Wees een professionele fietser. Ondanks de verdomde visa. Altijd in afwachting om het protocol van terugkeer naar zijn land niet over te slaan wanneer het laatste zegel is verlopen. Altijd leven met het risico dat, die hem als een held van Parijs verfraaide, hem als een deserteur kon beschouwen en hem het heiligste kon ontnemen: keer terug naar zijn land om zijn familie te zien. Zelfs met het risico dat hij, omdat een verdomde zeehond niet op tijd arriveerde, geen wereldkampioenschap met zijn land kon betwisten. Dat zegel, koud en bureaucratisch, elimineerde nooit zijn glimlach, warm en dichtbij.

https://www.ciclismoafond(...)-triunfara-en-europa

Ik heb het idee dat zeehond niet een volledig accurate vertaling is, maar toch.

De Tour du Faso is inmiddels een paar dagen onderweg, en tot vandaag ging het best lekker. Ik keek nog eens terug naar vorig jaar en toen zag ik dat de prijzen vooral gingen naar allerlei Belgen en Duitsers waar ik nog nooit van had gehoord. Timmy De Boes won vorig jaar bijvoorbeeld drie ritten, terwijl hij eerder klinkt als een stripfiguur dan een wielrenner.

De eerste rit dit jaar was een korte ploegentijdrit van zeven kilometer in de hoofdstad van Burkina Faso, Ouagadougou. Deze ploegentijdrit werd gewonnen door de jongens van BAI-Sicasal, de ploeg uit Angola. Bruno Araujo mocht de leiderstrui dragen, tot mijn grote genoegen. De jonge Angolees staat op mijn vrij lange lijstje van de hoop. Rwanda werd tweede, voor Team Flanders. Voor deze ploeg rijdt, jawel, Timmy De Boes. Dit stripfiguur is er dit jaar dus weer bij, al staat de teller voorlopig nog op 0.

De volgende rit ging namelijk naar de meest ervaren Burkinees van het stel, Mathias Sorgho. Mathias is 32 jaar oud en won vorig jaar de Tour du Faso. Of hij dat kunstje dit jaar gaat herhalen is onduidelijk, maar die ritzege is in ieder geval binnen. Het werd een sprint, maar niet voor iedereen. Half Benin werd buiten tijd gereden, om maar wat te noemen. Die jongens hebben nog veel werk te verzetten, zeg ik met gevoel voor understatement. Wel typisch Afrikaans, dat een half land meteen op de tweede dag de koers moet verlaten.

OOT Enmanuel Sagbo 1994 Benin
OOT Romuald Soudji 2000 Benin
OOT Nounagnon Idiwane Ahouandjinou 1998 Benin

Arme drommels. Maar ze hebben in ieder geval nog wel de jeugd!

De derde rit werd gewonnen door Moise Mugisha, een van de twee Mugisha's. Volgend jaar dus samen met Samuel actief voor een Franse amateurploeg, maar richting het eind van het jaar eerst nog even vlammen in Burkina Faso. Hij was de sterkste van een kopgroepje van drie, de jonge Burkinees Bachirou Nikiema en de Angolees Dario Antonio legden het af. Daarachter kwam er een groepje binnen onder aanvoering van twee jongens van het Global Cycling Team, Peter Merx en Florian Smits. Moise Mugisha werd ook meteen de leider, zou toch mooi zijn als hij dat vol weet te houden. Volgens Sterling Magnell, de trainer van veel van de Rwandezen, is Moise Mugisha een van de sterkste renners die hij ooit heeft gezien. Qua rauwe kracht komt er niemand in de buurt, hij beheerst alleen alle andere facetten van het wielrennen niet echt. Best lastig, maar goed. Af en toe laat hij zien dat het met die kracht inderdaad wel goed zit, zoals nu in de alom gerespecteerde Tour du Faso.

De eerste drie ritten was het dus leuk en gezellig, met drie Afrikaanse overwinningen. Angola, Burkina Faso en Rwanda konden al juichen. Helaas nemen de vijfderangs Europeanen het nu over, de vierde rit is gewonnen door de Duitser Anton Benedix, voor niemand minder dan Timmy De Boes. Het zal dus wel weer een sprint zijn geweest, zoals het in de Tour du Faso eigenlijk bijna iedere dag een sprint is. Met uitzondering van gisteren dus.

TV5Monde komt iedere dag met een kort filmpje over deze fantastische koers, voor de echte liefhebber. Keileuk natuurlijk, daardoor zien we bijvoorbeeld dat de Tour du Faso gisteren voor het eerst aankwam in Togo! De publieke belangstelling is daar vrij groot, dat vind ik dan wel weer kicken om te zien.



In ander nieuws heeft de continentale ploeg van Groupama-FDJ een paar dagen geleden aangekondigd dat Yakob Debesay volgend jaar deel zal uitmaken van de ploeg. Hij was al stagiair, en het was de bedoeling dat hij in 2020 voor de ploeg zou rijden, maar je moet altijd maar afwachten of het ook daadwerkelijk zo zal gaan. In dit geval wel dus. Een mooie kans, zeker omdat het de bedoeling is dat hij belangrijke wedstrijden als Valle d'Aosta en Ronde de l'Isard gaat rijden. Een ideale gelegenheid om te groeien als renner, hopelijk doet hij er wat mee. Ik ben nu alleen nog benieuwd naar de toekomst van Henok Muluberhan, hij moet toch ook wel ergens een plekje kunnen vinden zou je zeggen.

twitter:

groupamafdj_ct twitterde op vrijdag 25-10-2019 om 18:00:34 Jens Blatter : "Yakob sera dans le groupe des grimpeurs. Nous le connaissons bien car il était stagiaire en cette fin de saison. Il a montré des qualités en montagne, il sera intéressant de voir comment il évolue sur des courses comme le Val d'Aoste ou la Ronde de l'Isard." reageer retweet

[ Bericht 9% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 28-10-2019 19:21:43 ]

Jeetje, er gebeuren weer allerlei bijzondere dingen in Burkina Faso. De ene na de andere uitgerangeerde Europeaan wint een rit, amai zeg. Na ritwinst voor de Duitser Anton Benedix volgde er een dag later een overwinning voor de Belg Jeroen Kesteloot. Hij was samen met een Angolees en een Burkinees onderweg, maar beide jongens reed hij glad uit het wiel en daarna kon hij solo aankomen, een paar seconden voor het peloton. Mugisha bleef wel aan de leiding, ook toen een dag later de nieuwe Merckx inderdaad een rit won. Ook Petertje Merx (wie kent hem niet) kwam solo aan, hij schoof bovendien meteen op naar de tweede plaats in het klassement.

De Rwandezen hadden de boel tot vandaag aardig onder controle, maar uiteindelijk ging het toch vrij ernstig mis. Vandaag werd er een coup gepleegd door de Zwitsers en de Angolezen samen. Twee Zwitsers en twee Angolezen reden meer dan drie minuten weg van het peloton. Er was blijkbaar niets aan te doen voor Rwanda, al weet je nooit hoe het gaat tijdens dit soort koersen. In een van de filmpjes van TV5Monde zag ik bijvoorbeeld nogal wat valpartijen voorbij komen, ook met dat soort dingen moet je ernstig rekening houden in Afrika. Rechte, brede wegen en een klein peloton: gaat alsnog mis. Enfin, de Zwitser Jonas Döring won uiteindelijk de rit. Bruno Araujo, de Angolees op het lijstje van de hoop, werd tweede. Een andere Zwitser, Matthias Plattner, werd derde. Dario Antonio werd vierde, maar hem was het vooral om de leiderstrui te doen. Angola neemt het heft in handen, na vandaag staan ze één en twee. Antonio is eerste, Araujo tweede. De Zwitsers zijn drie en vier, daarna volgt Moise Mugisha plots op de vijfde plaats.

Het is een lastig te controleren koers blijkbaar, drie dagen achter elkaar een ritzege voor de vluchters. Nu zelfs met verstrekkende gevolgen. De controle wordt overgedragen aan de Angolezen van het continentale BAI-Sicasal. Ze zullen er een zware kluif aan hebben, want er was ook nog negatief nieuws. Ze raakten namelijk twee renners kwijt, een DNF en een DSQ. Geen idee wat er is gebeurd, maar de juryleden van de UCI blijven ook aan het eind van het jaar scherp. Al schijnt deze koers mee te tellen voor 2020, maar oké. Nouja, Rwanda is dus de leidende positie kwijt, maar ze blijven positief. Dansen, dansen!



-

In ander (nogal marginaal) nieuws kwam ik een berichtje tegen van Gorama Cycling, een vrij bescheiden makelaarskantoor. Ze vertegenwoordigen vooral renners die U niet kent, en die zetten ze vooral weg in het Aziatische circuit. Het is een beetje een allegaartje. Wat Spanjaarden, waaronder Benjamin Prades en ooit Jon Aberasturi en Oscar Pujol, wat Zuid-Amerikanen, wat Turken en om een of andere reden ook Dries De Bondt. Enfin, sinds kort vertegenwoordigen ze blijkbaar ook Saymon Musie, een van de Eritreeërs waar ik veel van had verwacht. Zo rond 2017 leek dat een geweldig talent, net als Awet Habtom. Ze verdwenen alleen allebei dit jaar echt volledig van de aardbodem. Allebei geen officiële koers gereden, voor zover ik weet. Musie is nu alleen weer opgedoken, hij laat zich vertegenwoordigen door Gorama Cycling, een bedrijfje met het hoofdkantoor in Madrid. Ik heb dus goede hoop dat Musie volgend jaar ergens een ploegje kan vinden. Ergens in Azië zou prima zijn, maar ook met een Spaanse amateurploeg of een ploeg in Portugal valt prima te leven. Hij is nog steeds belofte, in principe is er dus nog tijd. Dit bedrijfje is overigens ook verantwoordelijk voor Awet Gebremedhin, de Zweedse Eritreeër van Israel Cycling Academy. Daar moet Awet vertrekken, in ieder geval. Ook voor hem moeten ze dus aan de bak. Kan een lastig karwei worden, aangezien ze Orluis Aular, die ze dus vertegenwoordigen, eigenlijk nergens konden slijten. Via een Spaanse kennis kwam hij in Japan terecht, en dankzij Paco Mancebo kwam hij bij Caja Rural terecht. Dat had verder niets te maken met de kunsten van Gorama. Oftewel, misschien moet ik er niet teveel van verwachten. Enfin, een teken van leven. Leuk.

twitter:

GoramaCycling twitterde op donderdag 24-10-2019 om 22:23:18 Wellcome @Saymon08619642 !!! Se une a nuestro proyecto el joven corredor eritreo Saymon Musie!! Una victoria en Massawa Circuit, el campeonato de Africa de crono por equipos y la 2ª posición en el GC de Burkina Faso son sus cartas de presentación de este joven escalador africano. https://t.co/fyhXfaBBEB reageer retweet