TTKLPT - Wederopstanding

Het maakt ook wel uit, als je jong bent als een ouder vroeg overlijdt. In mijn geval met een vader die 84 is geworden en ik zelf 43 op het moment dat hij stierf, is het toch wel anders. Aan de ene kant is het waar dat het niet uitmaakt hoe oud je bent, want hij blijft mijn vader en ik blijf zijn kind, maar er is wel veel berusting, acceptatie en minder schok.

Ik heb geen rijbewijs, omdat ik het idee dat ik een auto moet besturen al niet aankan, laat staan het echt doen. Ik durf al niet eens op een brommer of scooter. Weet niet of dat met neurotisch zijn te maken heeft, meer een soort angst voor snelheid en daar zelf verantwoordelijk voor zijn. Het is voor mij hetzelfde als dat enge gevoel dat je ergens heel hoog staat en dan aangetrokken wordt door de diepte, alsof je erin wilt vallen.

Sommige mensen vinden me daardoor een beetje gestoord, dat is ook goed. . In mijn familie snappen ze er bijv helemaal niets van, echt iedereen houdt van autorijden, ook mijn moeder heeft tot hoge leeftijd nog autogereden.

Ik kan ook geen auto besturen. Ben blijkbaar niet goed genoeg in het negeren van de duizend-en-een signalen die in razend tempo op me afkomen om me louter te kunnen richten op de taken die er mbt het autorijden werkelijk toe doen, waardoor ik amper fatsoenlijk door de bebouwde kom kom _mer.

Maar ik ben eigenlijk verre van n neuroot, dus ik voldoe geloof ik ook niet aan LK's eisen.

Ik ben een slechte chauffeur, maar heb wel een rijbewijs. Groot zelfs ook! En ik durf ook wel met een aanhanger te rijden. En ik heb solo gevlogen. Maar goed, mijn talent is het absoluut niet!!
Waarom verzamelen zich in dit topic dan slechte chauffeurs of mensen die zich het rijden al helemaal niet toevertrouwen?

Ik kan prima autorijden en ik vind het ook leuk. Net terug uit Italië en daar vond ik het autorijden nog veel leuker dan hier.

Geen rijbewijs hier.Maar ook geen neuroot.

Toch wel opmerkelijk dan! Als tegenwoordig 'iedereen' z'n rijbewijs haalt. Ik ken persoonlijk eigenlijk geen enkele volwassene zonder rijbewijs.
Even denken... Nee, schiet me niet te binnen. Al ken ik wel een paar vrouwen die niet buiten hun dorp durven te rijden.

Ik heb wel rijangst gehad na vele jaren niet meer te hebben gereden. Maar daar ben ik overheen; kwestie van blootstelling. En ik ben een prima chauffeur.

quote:

Op vrijdag 18 oktober 2019 17:51 schreef Gellius het volgende:
Geen rijbewijs hier.Maar ook geen neuroot.

Dit.

Zonder rijbewijs zou ik kunnen fietsen(naar mijn werk) of 20 min naar het dichtstbijzijnde station fietsen en dan verder. Heb weleens een auto-loos leven overwogen, maar de kinderen zijn nog net te klein.

Geen eigen auto is wel onhandig als ik met mijn bejaarde moeder naar het ziekenhuis moet, maar daar zijn taxi’s dan wel weer handig voor.

LK.

quote:

Op vrijdag 18 oktober 2019 21:02 schreef LelijKnap het volgende:

[..]

Dit had ik dus ook, maar ik ben maar een matig bestuurder. Na 50 lessen had ik eindelijk mijn rijbewijs gehaald om 6 jaar lang niet te rijden en nadat ik gedwongen werd om het op te pakken om mijn zieke vader rond te rijden heb ik een half jaar met angstzweet rondgereden. En ik ben nog maar twee keer de snelweg opgegaan, waarvan één keer per ongeluk. Soms heb ik het idee dat ik wel een goed chaffeur ben, maar die illusie houd alleen stand op de overzichtelijke routes die ik dagelijks moet rijden. Een goed chaffeur ben ik vooral wanneer ik niet teveel hoef na te denken.

https://www.volkskrant.nl(...)ent&utm_content=free was aanleiding voor de vraag. Leuk geschreven voor de angstige rijders. De laatste alinea resoneert denk ik ook wel met iemand met vliegangst.

Toen wij kinderen kregen wist ik dat ik van m'n rijangst af moest komen. Mijn vader reed ons vroeger overal naartoe, want mijn moeder had geen rijbewijs. Mijn vader reed me naar paardrijdwedstrijden, naar schoolfeesten, naar mijn eerste vriendje. En hij reed zonder doel, gewoon om op de weg te zijn. Ik hebben alle uithoeken van Nederland gezien. Als we er zin in hadden reden we spontaan naar Brussel of Parijs. We aten dan in wegrestaurants en logeerden in hotels. Onderweg hadden we goede gesprekken en luisterden naar muziek. Er is iets met autorijden waardoor het makkelijker is om met elkaar te praten - of om samen te zwijgen zonder dat het ongemakkelijk wordt. Door al die autoritten heb ik mijn vader goed leren kennen en heb ik na zijn plotselinge dood nooit het gevoel gehad dat ik hem nog iets had willen vertellen.

Mijn moeder heeft die momenten met ons misgelopen en ik wist dat ik dat niet wilde. Ik heb op een bepaald moment een opfriscursus gedaan. Dat was een goede manier om mezelf aan het autorijden bloot te stellen in een situatie waarvan ik wist dat die relatief veilig was. Na de cursus ben ik bijna dagelijks gaan rijden. Heel vaak rijden is de beste manier om van de angst af te komen.

En nu heb ik mijn eigen bijzondere momenten met mijn kinderen, als ik ze van school haal en een auto vol vriendjes heb. Of als ik mijn zoon op zaterdagochtend als er nog bijna niemand op de weg is naar Almere Buiten breng voor een voetbalwedstrijd. Ik ben alleen nooit zo van het autorijden gaan houden als mijn vader. Autorijden is voor mij functioneel. Als mijn lief erbij is, rijdt hij altijd.

quote:

Op vrijdag 18 oktober 2019 21:26 schreef LelijKnap het volgende:

[..]

Ik ben benieuwd hoe het bij mij gaat vallen. Mijn vader is een paar jaar geleden gediagnosticeerd met (vasculaire) dementie en ik ben in vergelijking met gijlieden nog redelijk jong; een paar jaar ouder dan Claudia was.

Gaandeweg heb ik al afscheid moeten nemen van delen van zijn persoon, waarvan enkele plots weer de kop kunnen opsteken. Dat zit in de aard van deze vorm van dementie maar dat maakt het een behoorlijk pittige 'oefening' voor het echte einde.

Wat verschrikkelijk, LK.

Ik weet nog wel dat ik op het forum ooit schreef dat ik niet zonder mijn vader zou kunnen. Hij was er altijd en bood een stabiele thuisbasis waar ik naar terug kon keren. En ik hield zielsveel van m'n vader en wist dat hij van mij hield. Dat viel allemaal in één keer weg. Omdat mijn ouders waren gescheiden moest ik alles regelen, de verkoop van het huis toen de grote crisis net losbarstte en de afwikkeling van allerlei financiële kwesties. M'n broertje moest een nieuw huis en een nieuw perspectief zien te vinden.

Ik heb het er wel moeilijk mee gehad dat ik vrij jong veel verantwoordelijkheden kreeg, dat ik er alleen voor stond en dat er nooit meer iemand zou zijn die er onvoorwaardelijk voor mij was. Een verzachtende omstandigheid is dat ik mijn lief had. Tegelijkertijd is de romantische liefde voorwaardelijk. Mijn lief heeft zijn ouders nog. Ze zijn betrokken en hij kan altijd op hen terugvallen. Ik ben daar zo jaloers op geweest.

Ik weet niet goed wat ik hiermee wil zeggen. Het is gewoon kut om een ouder te verliezen. Ik heb geen idee hoe het is om een ouder langzaam te verliezen, maar ik denk wel eens dat dat nog kutter is. En je kunt het allemaal wel zelf, je leven leiden en problemen oplossen, maar leuk is anders. Het helpt als je andere fijne mensen in de buurt hebt, familie of vrienden. Mijn schoonouders voelen inmiddels bijna als mijn ouders. Ook ik kan nu op hen terugvallen en dat maakt het leven een stuk lichter.

Dat lijkt me echt verschrikkelijk, LK. Om machteloos te moeten toezien hoe iemand - die je zo goed kent en waar je zielsveel van houdt - geleidelijk wegzinkt. En het lijkt me voor de getroffene zo mogelijk n nog grotere hel.

Het volgende voelt ook altijd zo nietszeggend met zulke uitzichtloze situaties, maar ik doe het toch;

Sterkte.

quote:

Op zaterdag 19 oktober 2019 08:21 schreef Claudia_x het volgende:

Ik heb het er wel moeilijk mee gehad dat ik vrij jong veel verantwoordelijkheden kreeg, dat ik er alleen voor stond en dat er nooit meer iemand zou zijn die er onvoorwaardelijk voor mij was. Een verzachtende omstandigheid is dat ik mijn lief had. Tegelijkertijd is de romantische liefde voorwaardelijk. Mijn lief heeft zijn ouders nog. Ze zijn betrokken en hij kan altijd op hen terugvallen. Ik ben daar zo jaloers op geweest.

Ja, dat kan ik me voorstellen. Mijn eerste lange relatie was met een jongen die al op z'n 16e allebei z'n ouders kwijt was. Allebei aan kanker, z'n vader stierf toen hij 12 was, z'n moeder toen hij 16 was. Ik heb in die relatie gezien en gevoeld hoe dat je voor altijd vormt. De eenzaamheid, de te grote verantwoordelijkheid, het gebrek aan onvoorwaardelijkheid. Toen het uitging, heb ik hem om die reden nooit helemaal los kunnen laten, tot op de dag van vandaag, alsof zijn verdriet ook een beetje mijn verdriet is geworden.

LK, veel sterkte, het is ontzettend zwaar en moeilijk, ik hoop dat je steun hebt van mensen om je heen.

Mijn dochter heeft nu haar eerste folderwijkje. Vandaag heb ik haar geholpen met bezorgen. Ik vind dat toch wel leuk werk (mits het droog is). Je krijgt wat beweging en kunt goed zien wat er in het dorp allemaal gebeurt.
Wel vind ik het echt slecht betaalt tegenwoordig. De hele wijk ben je in je eentje toch echt wel 5 uur mee bezig. Daar krijg je dan 10 euro voor. Dat is net genoeg voor de slijtage aan je fiets en je schoenen. 35 jaar geleden verdiende ik met folderen minimaal 5 gulden per uur, als ik een dik pak folders had wel 8. Ongeveer hetzelfde bedrag dus, maar wel 35 jaar geleden. Toen kocht je een consumptie in het café voor 1,50 gulden. Nu kost dat al snel 1,80 euro. Mijn dochter moet dus bijna een uur werken voor een consumptie (als ze dat zou willen/mogen) en ik vroeger 20 minuten.
Dat geldt trouwens ook voor veel andere beroepen. Postbode was vroeger een eervol beroep met een salaris waar je een gezin van kon onderhouden, verder prima arbeidsvoorwaarden en ook een goed pensioen. Tegenwoordig verdient dat iets van 8 euro per uur? Hoe kunnen mensen daar nog een gezin van onderhouden? Ik had begrepen dat het vooral huisvrouwen e.d. waren die het 'voor erbij' deden, en de man die dan het echte geld moest verdienen. GIsteren was ik ook in de sauna, en volop personeel hoor (in het restaurant)! Maar ja, als die kids 5 euro per uur kosten dan kun je er nog wel wat aannemen. Een broodje was 15 euro.
Neo-liberalisme in de praktijk dus. Gestaag is er telkens meer van de lonen afgeknibbeld, totdat het eigenlijk onmogelijk is om te werken voor je geld. In productieve banen tenminste. Ook de PvdA heeft zich er hard voor gemaakt dit mogelijk te maken. De reden dat we dit doen is dan ook eerder het opvoedkundige aspect van zelf een baantje hebben dan om er nog daadwerkelijk iets aan over te houden.

Folderen is toch ook niet meer van deze tijd? Je lijkt er vooral moeite mee te hebben dat de wereld verandert.

quote:

Op maandag 21 oktober 2019 22:04 schreef Claudia_x het volgende:
Folderen is toch ook niet meer van deze tijd? Je lijkt er vooral moeite mee te hebben dat de wereld verandert.

Dat ook, maar dat is hier niet het geval. Het gaat er mij meer om dat we zijn beland in een maatschappij waarin gewoon echt werk zo weinig betaald dat je er iet van kan leven.