GC General Chat
Hier kun je praten over van alles en nog wat. Eigenlijk alles wat niet in een van de andere rubrieken thuishoort.
Als vrouw die momenteel zwanger is na IVF (en dus heel goed beseffend hoe ingrijpend en pijnlijk dat traject is): Waarom hebben jullie ervoor gekozen om beiden 'vrijwillig' al deze ellende te ondergaan van hormonen spuiten, bijwerkingen, ziekenhuisafspraken en 0.0 garanties? Waarom niet 'gewoon' een zaaddonor?
En als atheïst zie ik mijn zwangerschap niet als wonder, maar ben ik enorm dankbaar dat de medische wetenschap al zo ver gekomen is. Ik respecteer dat jullie daar anders in staan en vind het ook mooi hoe je daar steun en relativering in kan vinden. Alleen: Ik ken verhalen van artsen die het heel jammer vinden dat 'hun' inzet wordt weggeschreven richting God. Uiteindelijk is jullie kindje natuurlijk niet ontstaan door een hand van boven (wat je nog kunt zeggen bij stellen die na 10 jaar ineens wel raak schieten bv), maar door een hele reeks behandelingen volgens een heel specifiek protocol, wat uiteindelijk gelukkig deed wat het hoorde te doen. Hoe kijk jij hier tegenaan?
En als atheïst zie ik mijn zwangerschap niet als wonder, maar ben ik enorm dankbaar dat de medische wetenschap al zo ver gekomen is. Ik respecteer dat jullie daar anders in staan en vind het ook mooi hoe je daar steun en relativering in kan vinden. Alleen: Ik ken verhalen van artsen die het heel jammer vinden dat 'hun' inzet wordt weggeschreven richting God. Uiteindelijk is jullie kindje natuurlijk niet ontstaan door een hand van boven (wat je nog kunt zeggen bij stellen die na 10 jaar ineens wel raak schieten bv), maar door een hele reeks behandelingen volgens een heel specifiek protocol, wat uiteindelijk gelukkig deed wat het hoorde te doen. Hoe kijk jij hier tegenaan?
Ik vraag me nu af of t hier over t syndroom van Kallmann gaat. Een jongeman in mijn familie heeft dit syndroom. Bij hem ontdekt toen hij net 16 was en de kinderarts is meteen met de behandeling om goed in de puberteit te komen gestart nog voor alle onderzoeken waren afgerond. Hij heeft nog geen vaste relatie maar ik heb de indruk dat hij denkt dat t krijgen van een kind t.z.t. best wel te doen is. Als ik dan jouw verslag erover lees is dat wel ff slikken.....
Ga fietsen jij !! ikke niet hoor..
Dan zou ik me maar eens gaan verdiepen in de biochemiequote:Op maandag 16 september 2019 15:27 schreef B.ertha het volgende:
En als atheïst zie ik mijn zwangerschap niet als wonder
ik doe er onderzoek naar en vind het al niet te bevatten dat meiose gewoon vaak goed gaat....
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Alweer een diepzinnige, mooie vraag, dank je wel! Maar bovenal natuurlijk heel, heel, heel erg gefeliciteerd met jouw zwangerschap!quote:
Als vrouw die momenteel zwanger is na IVF (en dus heel goed beseffend hoe ingrijpend en pijnlijk dat traject is): Waarom hebben jullie ervoor gekozen om beiden 'vrijwillig' al deze ellende te ondergaan van hormonen spuiten, bijwerkingen, ziekenhuisafspraken en 0.0 garanties? Waarom niet 'gewoon' een zaaddonor?
En als atheïst zie ik mijn zwangerschap niet als wonder, maar ben ik enorm dankbaar dat de medische wetenschap al zo ver gekomen is. Ik respecteer dat jullie daar anders in staan en vind het ook mooi hoe je daar steun en relativering in kan vinden. Alleen: Ik ken verhalen van artsen die het heel jammer vinden dat 'hun' inzet wordt weggeschreven richting God. Uiteindelijk is jullie kindje natuurlijk niet ontstaan door een hand van boven (wat je nog kunt zeggen bij stellen die na 10 jaar ineens wel raak schieten bv), maar door een hele reeks behandelingen volgens een heel specifiek protocol, wat uiteindelijk gelukkig deed wat het hoorde te doen. Hoe kijk jij hier tegenaan?
Ik denk dat we voor een eigen behandeling hebben gekozen, omdat er perspectief was. En toen de uitslagen tegen vielen, we niet gelijk wilden opgeven. En dan zit je in die medische mallemolen waar je niet zomaar uitstapt. En juist het perspectief op een eigen kind maakte dat wij daar voor zijn gegaan – tot aan die TESE en de daaropvolgende IVF/ICSI aan toe. We hebben geen moment gesproken over donor als alternatief voor een eigen kind tijdens het traject. Vanzelfsprekend wisten we dat het een optie was, maar dan pas nadat we een definitief nee hadden gekregen in het ziekenhuis.
Over jouw atheïstische levenshouding: ja, die kan ik goed begrijpen. Ons traject is natuurlijk ook mogelijk geworden na een wetenschappelijke exercitie van vele jaren. 20 jaar geleden hadden wij waarschijnlijk geen kind kunnen krijgen, nu wel. Wij hebben dan ook nooit onze waardering voor de mensen van het ziekenhuis onder stoelen of banken geschoven. Wij zijn de mensen in het ziekenhuis juist heel erg dankbaar. Zonder hen was er geen zwangerschap geweest.
Tegelijkertijd merkten we ook dat het voor het ziekenhuis routine is: echo hier, punctie daar… In een ziekenhuis gaat het om andere zaken: cijfers, bloedwaarden, groottes van embryo’s e.d. Die benadering is helemaal waar. Maar toch is dat denk ik niet het hele verhaal: ondanks alle wetenschap en medicatie is het begin van het leven uiteindelijk de resultante van een eicel en een zaadcel. Dat moet uiteindelijk leiden tot een embryo. En dat embryo moet uiteindelijk innestelen. En de zwangerschap moet goed verlopen. Dit zijn zaken waar ook een ziekenhuis uiteindelijk geen invloed op heeft. Die invloed kun je toeschrijven aan toeval, aan de juiste natuurlijk pH-waardes in je baarmoeder o.i.d. of op bovennatuurlijke hulp.
In een eerdere reactie zei ik dat ik denk dat bij situaties ‘aan de randen van het leven’ de eigen levensovertuiging in sterkere mate naar voren komt. Mystiek is er en dat blijft zo denk ik, ook aan de randen van het leven. Sterker nog, juist aan de randen van het leven..
[ Bericht 0% gewijzigd door VraagWatJeWil op 16-09-2019 16:04:27 ]
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Tja, veel mensen die een medisch traject in gaan denken dat ze bij de 'Lucky few' horen bij wie het allemaal wel mee valt. Uiteindelijk volgt de koude douche vanzelf: er zijn geen garanties op een goede afloop. Mijn beeld is dat bij veel stellen na een IVF-traject achteraf zeggen dat het erg tegenviel. Dat geldt zowel fysiek als mentaal. In de helft van de gevallen is het allemaal de moeite waard geweest (er komt een kindje) en in de andere helft van de gevallen niet...quote:
Ik vraag me nu af of t hier over t syndroom van Kallmann gaat. Een jongeman in mijn familie heeft dit syndroom. Bij hem ontdekt toen hij net 16 was en de kinderarts is meteen met de behandeling om goed in de puberteit te komen gestart nog voor alle onderzoeken waren afgerond. Hij heeft nog geen vaste relatie maar ik heb de indruk dat hij denkt dat t krijgen van een kind t.z.t. best wel te doen is. Als ik dan jouw verslag erover lees is dat wel ff slikken.....
Wat helpt is de juiste partner met wie je zo'n traject in wil. Dat gold voor mijn kant van het verhaal, maar ook die van mijn partner. Een IVF-traject is heftig, vooral voor de vrouw natuurlijk. Gelukkig voorziet menig ziekenhuis ook in psychologische bijstand. Die kun je echt nodig hebben. Wij hadden daar eerst wat gêne bij, maar het was echt heel behulpzaam.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Oké, niet als godswonder maar als medisch wonder. Of als het wel vanzelf goed gaat, als statistisch wonderquote:Op maandag 16 september 2019 15:45 schreef Bosbeetle het volgende:
[..]
Dan zou ik me maar eens gaan verdiepen in de biochemie
Ik besef inmiddels héél goed hoe ongelooflijk veel er fout kan gaan en wat een wonder het dan toch is dat het zo vaak wel goed gaat. Alleen voor mij komt dat niet van een deïteit 
Dit kan ik me heel goed voorstellenquote:Op maandag 16 september 2019 15:55 schreef VraagWatJeWil het volgende:
[..]
Alweer een diepzinnige, mooie vraag, dank je wel! Maar bovenal natuurlijk heel, heel, heel erg gefeliciteerd met jouw zwangerschap!
Ik denk dat we voor een eigen behandeling hebben gekozen, omdat er perspectief was. En toen de uitslagen tegen vielen, we niet gelijk wilden opgeven. En dan zit je in die medische mallemolen waar je niet zomaar uitstapt. En juist het perspectief op een eigen kind maakte dat wij daar voor zijn gegaan – tot aan die TESE en de daaropvolgende IVF/ICSI aan toe. We hebben geen moment gesproken over donor als alternatief voor een eigen kind tijdens het traject. Vanzelfsprekend wisten we dat het een optie was, maar dan pas nadat we een definitief nee hadden gekregen in het ziekenhuis.
Je begint ergens aan, onderschat het misschien (?) en verlegt dan stukje bij beetje je grenzen.Ik snap wat je bedoelt. Volgens jou komt het vonkje dat alle medische ingrediënten uiteindelijk ook succesvol maakt, van boven. In mijn eigen woorden. Zeg ik dat goed? En volgens mij is dat vonkje gewoon toeval, of misschien iets wat we gewoon nog niet ontdekt hebben.quote:Over jouw atheïstische levenshouding: ja, die kan ik goed begrijpen. Ons traject is natuurlijk ook mogelijk geworden na een wetenschappelijke exercitie van vele jaren. 20 jaar geleden hadden wij waarschijnlijk geen kind kunnen krijgen, nu wel. Wij hebben dan ook nooit onze waardering voor de mensen van het ziekenhuis onder stoelen of banken geschoven. Wij zijn de mensen in het ziekenhuis juist heel erg dankbaar. Zonder hen was er geen zwangerschap geweest.
Tegelijkertijd merkten we ook dat het voor het ziekenhuis routine is: echo hier, punctie daar… In een ziekenhuis gaat het om andere zaken: cijfers, bloedwaarden, groottes van embryo’s e.d. Die benadering is helemaal waar. Maar toch is dat denk ik niet het hele verhaal: ondanks alle wetenschap en medicatie is het begin van het leven uiteindelijk de resultante van een eicel en een zaadcel. Dat moet uiteindelijk leiden tot een embryo. En dat embryo moet uiteindelijk innestelen. En de zwangerschap moet goed verlopen. Dit zijn zaken waar ook een ziekenhuis uiteindelijk geen invloed op heeft. Die invloed kun je toeschrijven aan toeval, aan de juiste natuurlijk pH-waardes in je baarmoeder o.i.d. of op bovennatuurlijke hulp.
In een eerdere reactie zei ik dat ik denk dat bij situaties 'aan de randen van het leven' de eigen levensovertuiging in sterkere mate naar voren komt. Mystiek is er en dat blijft zo denk ik, ook aan de randen van het leven. Sterker nog, juist aan de randen van het leven..
Over dat laatste - wat dat vonkje is - gebruikt met in het Engels wel eens God only knows en (bij juridische geschillen) als term voor overmacht an act of God. Dat wil niet zeggen dat ze daar alles aan onze lieve Heer voorleggen. Zoals al gezegd: ik ben niet echt van de stichtelijke woorden en wil ook niet alles aan de geboorte van onze dochter aan onze lieve Heer toeschrijven. Het is wel zo dat je zoekt naar de juiste termen om iets weer te geven. Los van de levensbeschouwelijke benadering (die ik hier echt wel heb), is er ook nog de verwondering, die @Bosbeetle mooi beschreef.quote:
[..]
Oké, niet als godswonder maar als medisch wonder. Of als het wel vanzelf goed gaat, als statistisch wonder
[..]
Dit kan ik me heel goed voorstellen
[..]
Ik snap wat je bedoelt. Volgens jou komt het vonkje dat alle medische ingrediënten uiteindelijk ook succesvol maakt, van boven. In mijn eigen woorden. Zeg ik dat goed? En volgens mij is dat vonkje gewoon toeval, of misschien iets wat we gewoon nog niet ontdekt hebben.
En dat is eigenlijk ook wel waar ik het over had: mystiek (verwondering) zal er blijven, want wetenschap is niet een volledige verklaring: er is ruimte voor andersoortige uitleg bij het (in jouw woorden) 'medische wonder' van het ontstaan van het leven.
Ik denk dat we (jij en ik) elkaar uiteindelijk wel kunnen vinden in de redenering dat het ontstaan van nieuw leven meer is dan wetenschap: het is heel bijzonder, ook al hebben kijken we levensbeschouwelijk wellicht anders naar dit soort onderwerpen.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Hoe heb je de MMM ervaren? Zelf zit ik er nu midden in, maar ervaar dat het heel erg vrouw georiënteerd is en de man er na de donatie gewoon niet meer toe doet.
In ons geval zijn beide zijden van de relatie zeer verminderd vruchtbaar. Voor ons is juist het moment dat ze "mevrouw investeerdertje" roepen in de wachtkamer en "investeerdertje u mag daar in de hoek gaan zitten wachten", alhoewel nog wel naast mevrouw, een dingetje wat pijn doet. Alsof je er gewoon niet toe doet. Dit kan ook komen omdat we hard op weg zijn naar embryo 15 en het pessimisme wat je zelf al aan geeft.
Ik zelf ben er in mijn omgeving juist altijd erg open over en kom er gewoon voor uit dat het niet wil. Zit immers ook in de leeftijd dat iedereen om mij heen begint te werpen en scheelt zoveel nare vragen.
Hebben jullie nog nare ervaringen opgedaan verder? (Rare vraag, maar vooral uit de hoop dat we niet alleen staan) zoals overstimulatie etc? Of artsen die het niet raar vinden dat je als man bij *elk* gesprek bent met een arts maar als je er dan eens niet bent ze mild klagen? (Voor andere lezers: als je altijd mee gaat zit je er echt vaak).
In ons geval zijn beide zijden van de relatie zeer verminderd vruchtbaar. Voor ons is juist het moment dat ze "mevrouw investeerdertje" roepen in de wachtkamer en "investeerdertje u mag daar in de hoek gaan zitten wachten", alhoewel nog wel naast mevrouw, een dingetje wat pijn doet. Alsof je er gewoon niet toe doet. Dit kan ook komen omdat we hard op weg zijn naar embryo 15 en het pessimisme wat je zelf al aan geeft.
Ik zelf ben er in mijn omgeving juist altijd erg open over en kom er gewoon voor uit dat het niet wil. Zit immers ook in de leeftijd dat iedereen om mij heen begint te werpen en scheelt zoveel nare vragen.
Hebben jullie nog nare ervaringen opgedaan verder? (Rare vraag, maar vooral uit de hoop dat we niet alleen staan) zoals overstimulatie etc? Of artsen die het niet raar vinden dat je als man bij *elk* gesprek bent met een arts maar als je er dan eens niet bent ze mild klagen? (Voor andere lezers: als je altijd mee gaat zit je er echt vaak).
Ik vind het fijn om te lezen dat het jullie toch is gelukt om een prachtige dochter op de wereld te zetten.
Het hele proces van zwanger worden, zwanger zijn en bevallen wordt zo 'normaal' bevonden dat velen er niet bij stil staan hoe complex het eigenlijk is.
Zelf geen problemen met de vruchtbaarheid, maar zie het wel in mijn naaste omgeving hoeveel verdriet dat met zich mee kan brengen.
Verder heb ik geen vragen, je verhaal is duidelijk.
Dank je wel!
Het hele proces van zwanger worden, zwanger zijn en bevallen wordt zo 'normaal' bevonden dat velen er niet bij stil staan hoe complex het eigenlijk is.
Zelf geen problemen met de vruchtbaarheid, maar zie het wel in mijn naaste omgeving hoeveel verdriet dat met zich mee kan brengen.
Verder heb ik geen vragen, je verhaal is duidelijk.
Dank je wel!
Als zelf ook onvruchtbare man zijnde ( ook met 100% sap 0% zaad ), merk ik dat ik het lastig vind dat het bijna niet mogelijk blijkt te zijn om de mogelijkheden alvast te laten uitzoeken.
Daarvoor moet je een directe kinderwens hebben, die er op dit moment simpelweg niet is. In de toekomst zou ik (denk ik) wel graag kinderen willen.
Hoe ben jij hiermee omgegaan?
Daarvoor moet je een directe kinderwens hebben, die er op dit moment simpelweg niet is. In de toekomst zou ik (denk ik) wel graag kinderen willen.
Hoe ben jij hiermee omgegaan?
Krijg je vaak te maken met vervelende opmerkingen als; nou dan laat mij je vriendin maar eens onder handen nemen bohohohoho.
U MAD?
Dank je wel voor je verhaal. Ik herken er veel in, in alle punten die je maakt. De medische mallemolen is inderdaad een heftig ding. En ook een ding dat veel op vrouwen is gericht. In ons geval bestond het traject uit twee delen: een om mij 'vruchtbaar te krijgen' en IVF/ICSI-traject daarna. Het eerste deel was echt op mij gericht.quote:
Hoe heb je de MMM ervaren? Zelf zit ik er nu midden in, maar ervaar dat het heel erg vrouw georiënteerd is en de man er na de donatie gewoon niet meer toe doet.
In ons geval zijn beide zijden van de relatie zeer verminderd vruchtbaar. Voor ons is juist het moment dat ze "mevrouw investeerdertje" roepen in de wachtkamer en "investeerdertje u mag daar in de hoek gaan zitten wachten", alhoewel nog wel naast mevrouw, een dingetje wat pijn doet. Alsof je er gewoon niet toe doet. Dit kan ook komen omdat we hard op weg zijn naar embryo 15 en het pessimisme wat je zelf al aan geeft.
Ik zelf ben er in mijn omgeving juist altijd erg open over en kom er gewoon voor uit dat het niet wil. Zit immers ook in de leeftijd dat iedereen om mij heen begint te werpen en scheelt zoveel nare vragen.
Hebben jullie nog nare ervaringen opgedaan verder? (Rare vraag, maar vooral uit de hoop dat we niet alleen staan) zoals overstimulatie etc? Of artsen die het niet raar vinden dat je als man bij *elk* gesprek bent met een arts maar als je er dan eens niet bent ze mild klagen? (Voor andere lezers: als je altijd mee gaat zit je er echt vaak).
Toen de TESE uiteindelijk was geweest mochten we naar de andere kant van de afdeling: gyneacologie. En dan ben je van patiënt ineens leverancier van zaadcellen. Dat gaat soms op een nogal ontactische wijze: je zegt dat je uit een TESE komt (met wat gevonden zaadcellen) en dan nog vragen ze of ik een vrouw heb zwanger gemaakt, dat idee...
. Dat is inderdaad nogal frustrerend, zeker omdat je er vaak al gespannen e.d. naar uitkijkt. Erg vervelend was dat idd. Ik merkte trouwens wel dat dat arts afhankelijk was. De meeste artsen vonden het helemaal prima en behandelden mij alsof ik deel 'van het team' was. Een enkele richtte zich alleen op mijn partner. Dat was dan wel irritant idd... Al met al waren wij over ons ziekenhuis erg tevreden. Het leveren van donaties hoefde ik niet meer te doen na de TESE. Voor die tijd natuurlijk wel. Dat was altijd deprimerend: met een potje naar een 'productiekamer': iedereen weet wat je gaat doen. Er is een plastic bank, veel doekjes en schoomaakmiddel en de ruimte is voorzien van de nodige hoeveelheid geplastificeerde instructies met "goed schoonmaken", bevlekte tijdschriften uit lang vervlogen tijden en een vage p*rn film maken het af...
Lees dit voor een inkijkjeHet traject zelf was ook voor ons met ups en downs. Dan weer eens goed nieuws, dan weer een slecht nieuws. Het IVF-traject was uiteindelijk maar een paar stimulatierondes. Daarna was de medicatie goed afgesteld en ging alles goed. 9 maanden later kwam de kleine meid de wereld in. Ik ben op een of twee echo's na altijd mee geweest. Mijn partner was ook elke keer met mij mee (op een keertje bloedprikken na misschien).
Over je opmerking: hoe vertel je het je omgeving: tja, daar hadden wij een mooie 'lijn' voor: familie en vrienden wisten het wel. Leidinggevenden hebben we het ook verteld. Een dergelijke behandeling heeft impact, mogelijk dus ook op je werk. Dan moet je dat dus voor zijn. Voor de periode na de terugplaatsing hadden wij van te voren gezegd dat we pa na de eerste echo met nieuws zouden komen (+/- 7 weken na terugplaatsing). Dat zou ons meer zekerheid geven (een positieve test is het begin en na de eerste echo met kloppend hartje is er veel zekerheid) en bij een negatieve uitkomst zouden wij meer tijd hebben om eerst e.e.a. samen te verwerken.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Nee.quote:
Voel je je minder mannelijk omdat je in feite onvruchtbaar bent?
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Goede vraag zeg! Knap vooral ook dat je zelf hier al mee bezig bent zonder directe kinderwens.quote:
Als zelf ook onvruchtbare man zijnde ( ook met 100% sap 0% zaad ), merk ik dat ik het lastig vind dat het bijna niet mogelijk blijkt te zijn om de mogelijkheden alvast te laten uitzoeken.
Daarvoor moet je een directe kinderwens hebben, die er op dit moment simpelweg niet is. In de toekomst zou ik (denk ik) wel graag kinderen willen.
Hoe ben jij hiermee omgegaan?
Je zegt dat je "100% sap, 0% zaad" hebt. Weet je daarvan ook de oorzaak? Dat maakt het wel makkelijker om in bijvoorbeeld (online) lotgenoten te zoeken of contact op te nemen met een patiëntenvereniging. De Nederlandse zorg is erg goed, maar ook behoudend. Ze zullen geen vruchtbaarheidsbehandeling starten zonder directe kinderwens. Dit vanwege kosten, maar ook belasting voor jou als patiënt.
In mijn geval was het een bekende oorzaak. Ik heb daar qua vruchtbaarheid niets mee gedaan, totdat ik mijn huidige partner leerde kennen. Nadat we gingen samenwonen zijn we vrij snel een traject in gegaan, omdat we wisten dat het toch een tijdje zou duren en we dan maar beter al aan de gang konden zijn.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Nee, eigenlijk nooit, om drie redenen:quote:
Krijg je vaak te maken met vervelende opmerkingen als; nou dan laat mij je vriendin maar eens onder handen nemen bohohohoho.
- ik ben terughoudend qua vertellen van de situatie
- als ik vertel wat ik ervoor heb gedaan' om vader te worden dan is het eerder een 'respect' dan 'zal ik er overheen'.
- er loopt een dochter rond thuis...
Ten slotte heb ik nog wat standaard oneliners achter hand in de trant van: 'de wereld heeft al genoeg van jouw soort', 'je kan mijn partner helemaal niet aan', etc. Maar die heb ik eigenlijk nooit nodig
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Dank je wel voor je reactie!quote:Op maandag 16 september 2019 18:14 schreef Crabapple het volgende:
Ik vind het fijn om te lezen dat het jullie toch is gelukt om een prachtige dochter op de wereld te zetten.
Het hele proces van zwanger worden, zwanger zijn en bevallen wordt zo 'normaal' bevonden dat velen er niet bij stil staan hoe complex het eigenlijk is.
Zelf geen problemen met de vruchtbaarheid, maar zie het wel in mijn naaste omgeving hoeveel verdriet dat met zich mee kan brengen.
Verder heb ik geen vragen, je verhaal is duidelijk.
Dank je wel!
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Dank je wel! En mocht je wel wat willen weten, shoot!quote:
Wat fijn voor jullie dat het gelukt is en interessant om jouw ervaringen en perspectief te lezen. Ik heb nu geen vraag maar lees wel mee.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Ik reageer morgen even iets uitgebreider ☺️quote:
[..]
Dank je wel voor je verhaal. Ik herken er veel in, in alle punten die je maakt. De medische mallemolen is inderdaad een heftig ding. En ook een ding dat veel op vrouwen is gericht. In ons geval bestond het traject uit twee delen: een om mij 'vruchtbaar te krijgen' en IVF/ICSI-traject daarna. Het eerste deel was echt op mij gericht.
Toen de TESE uiteindelijk was geweest mochten we naar de andere kant van de afdeling: gyneacologie. En dan ben je van patiënt ineens leverancier van zaadcellen. Dat gaat soms op een nogal ontactische wijze: je zegt dat je uit een TESE komt (met wat gevonden zaadcellen) en dan nog vragen ze of ik een vrouw heb zwanger gemaakt, dat idee...
Het leveren van donaties hoefde ik niet meer te doen na de TESE. Voor die tijd natuurlijk wel. Dat was altijd deprimerend: met een potje naar een 'productiekamer': iedereen weet wat je gaat doen. Er is een plastic bank, veel doekjes en schoomaakmiddel en de ruimte is voorzien van de nodige hoeveelheid geplastificeerde instructies met "goed schoonmaken", bevlekte tijdschriften uit lang vervlogen tijden en een vage p*rn film maken het af...
Het traject zelf was ook voor ons met ups en downs. Dan weer eens goed nieuws, dan weer een slecht nieuws. Het IVF-traject was uiteindelijk maar een paar stimulatierondes. Daarna was de medicatie goed afgesteld en ging alles goed. 9 maanden later kwam de kleine meid de wereld in. Ik ben op een of twee echo's na altijd mee geweest. Mijn partner was ook elke keer met mij mee (op een keertje bloedprikken na misschien).
Over je opmerking: hoe vertel je het je omgeving: tja, daar hadden wij een mooie 'lijn' voor: familie en vrienden wisten het wel. Leidinggevenden hebben we het ook verteld. Een dergelijke behandeling heeft impact, mogelijk dus ook op je werk. Dan moet je dat dus voor zijn. Voor de periode na de terugplaatsing hadden wij van te voren gezegd dat we pa na de eerste echo met nieuws zouden komen (+/- 7 weken na terugplaatsing). Dat zou ons meer zekerheid geven (een positieve test is het begin en na de eerste echo met kloppend hartje is er veel zekerheid) en bij een negatieve uitkomst zouden wij meer tijd hebben om eerst e.e.a. samen te verwerken.
Nu heb ik ook een vraag aan jou: je zegt dat je onderzoek doet naar meiose. Kijk je dan ook anders naar het leven? En wat voor impact heeft een topic als dit (van iemand die afhankelijk is geweest van onderzoek als het jouwe)? Sta je zo in je werk dat je dat doet voor patiënten en voor het creëren van nieuw leven?quote:
[..]
Dan zou ik me maar eens gaan verdiepen in de biochemie
Hmm, misschien ietwat zware vragen, maar bij nadere lezing van de posts zag ik deze en dat triggerde toch wel.
En misschien een goed onderwerp voor een volgende "vraag wat je wil" aan een "biochemicus"
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wij werken samen met een groep die aan meiose werken. Dus ik werk onder andere aan meiose. Ik ben ook geen groepsleider dus zeggen dat ik onderzoek naar iets doe is een beetje een overstatement.quote:
[..]
Nu heb ik ook een vraag aan jou: je zegt dat je onderzoek doet naar meiose. Kijk je dan ook anders naar het leven? En wat voor impact heeft een topic als dit (van iemand die afhankelijk is geweest van onderzoek als het jouwe)? Sta je zo in je werk dat je dat doet voor patiënten en voor het creëren van nieuw leven?
Hmm, misschien ietwat zware vragen, maar bij nadere lezing van de posts zag ik deze en dat triggerde toch wel.
En misschien een goed onderwerp voor een volgende "vraag wat je wil" aan een "biochemicus"
Ik ben veel meer fundamenteel bezig, wellicht dat men er ooit wat aan heeft maar ik ben veel meer geïntresseerd in hoe het werkt. Wij hebben alleen nog maar gekeken naar hoe het werkt in muizen (en honden) als alles goed gaat, en ben eigenlijk ook liever niet bezig met toepassingen. Maar dat staat helemaal los van deze vraag wat je wil.
[ Bericht 4% gewijzigd door Bosbeetle op 16-09-2019 22:52:46 ]
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Waarom heb jij een aantal jaar moeten wachten op je IVF behandeling? Als het genetisch probleem bekend is vanaf je geboorte kon/kan je hier een spoedaanvraag voor indienen.
Edit; ik lees nu pas dat je pas vanaf je 17de de molen inging. Ik heb zelf een afwijking in mijn dna waardoor mijn chromosonen niet op de juiste plaats staan. Hierdoor kon ik het traject al binnen een aantal maanden starten indien gewenst.
Edit; ik lees nu pas dat je pas vanaf je 17de de molen inging. Ik heb zelf een afwijking in mijn dna waardoor mijn chromosonen niet op de juiste plaats staan. Hierdoor kon ik het traject al binnen een aantal maanden starten indien gewenst.
Wat knap dat je dit durft te delen
Ik heb zelf geen problemen met vruchtbaarheid, maar zie in mijn directe omgeving veel mensen die er problemen mee hebben en weet dat het een heel lastig en heftig traject is.
Waarom is het onmogelijk om een tweede kind te krijgen? Zou je niet weer hetzelfde traject kunnen volgen?
Denk je dat jullie 'anders' omgaan met jullie dochter, omdat het bij jullie niet vanzelfsprekend was om een kindje te krijgen?
Ik heb zelf geen problemen met vruchtbaarheid, maar zie in mijn directe omgeving veel mensen die er problemen mee hebben en weet dat het een heel lastig en heftig traject is.
Waarom is het onmogelijk om een tweede kind te krijgen? Zou je niet weer hetzelfde traject kunnen volgen?
Denk je dat jullie 'anders' omgaan met jullie dochter, omdat het bij jullie niet vanzelfsprekend was om een kindje te krijgen?
Ah zo, dat is inderdaad een andere tak van wetenschap.quote:
[..]
Wij werken samen met een groep die aan meiose werken. Dus ik werk onder andere aan meiose. Ik ben ook geen groepsleider dus zeggen dat ik onderzoek naar iets doe is een beetje een overstatement.
Ik ben veel meer fundamenteel bezig, wellicht dat men er ooit wat aan heeft maar ik ben veel meer geïntresseerd in hoe het werkt. Wij hebben alleen nog maar gekeken naar hoe het werkt in muizen (en honden) als alles goed gaat, en ben eigenlijk ook liever niet bezig met toepassingen. Maar dat staat helemaal los van deze vraag wat je wil.
Maar, uiteindelijk is veel toegepast onderzoek ooit begonnen met fundamenteel onderzoek. Dus wie weet...
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
|
|
