R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Nu wel, maar dan nóg ben ik niet iemand die rustig doorleeft met dingen die me niet aanstaan. Als ik iets niet OK vind, dan kom ik in actie. Dat leidt ertoe dat ik dan weer een paar maandjes met het één bezig ben, dan weer een paar maandjes met het ander. Nu ook weer, 1 oktober nieuwe baan, als die ingedaald is gaan we proberen zwanger te raken en tussendoor nog even trouwen. Ieder ander zou denken dat we stapelgek zijn maar ik deins er gewoon niet voor terug en ik ben er ook niet bang voor. Ik wil het (en hij ook), dus we doen het. Met uitzondering van onze babyplannen, daarvan weet ik dat het écht heel ingrijpend zal zijn. En dat is ook het enige in m'n leven waar ik al 3 of 4 jaar over nadenk en plannen voor maak.quote:Op zondag 15 september 2019 17:18 schreef dop het volgende:
[..]
natuurlijk, zijn er momenten dat je je als ouder ook machteloos voelt. Maar dat lijkt hier niet aan de hand. Seven heeft huisje boompje beestje voor elkaar, en volgens mij geen gekke dingen waar haar ouders zich nu nog grote zorgen over moeten maken.
En zelfs als je kind rare bokken sprongen maakt zul je uiteindelijk toch weer terug moeten vallen naar de liefde voor je kind. Je kunt bepaald gedrag als ouder prima afkeuren en toch je liefde tonen. Het is niet als of je die liefde als kind moet verdienen.
Ik denk dat m'n ouders stapelgek zouden worden als ze zelf zo zouden leven. In hun ogen leid ik een heel ongewoon bizar leven. Niet dat dit hun gedrag goedpraat, maar het verklaart waar het vandaan komt.
Resistance is futile.
Ik zou niet weten waarom want tot een half jaar geleden deed ik er echt best wel moeite voor, maar die kans is er natuurlijk.quote:
[..]
Is er een kans dat zij juist denken dat alles altijd van hun kant moet komen?
Resistance is futile.
Dankjewel! Ik kom straks nog terug op je lange post.quote:Op zondag 15 september 2019 17:36 schreef Scary_Mary het volgende:
Oh en natuurlijk gefeliciteerd met jullie ondertrouw!
Resistance is futile.
Hah, ik vind het knap dat je überhaupt je eigen grenzen al zo goed kunt stellen.quote:
[..]
Ik snap dat ouderlijke gebemoei niet zo, het enige wat je voor je kind moet willen is dat het kind gelukkig is, en dat dat kind dat op een manier is die niet jouw manier is is dan jammer voor je.
Maar sommige ouders vinden het belangrijker dat hun kind leeft zoals zij willen, ook al zou het kind daar helemaal niet gelukkig van worden.
Overigens is er ook nog een categorie die "gelukkig zijn" helemaal niet als doel heeft, maar die vooral willen dat je dingen doet zoals zij vinden dat het hoort, dat ze zelf ook niet gelukkig zijn met hoe het hoort is daarbij ondergeschikt.
Overigens heb ik helemaal geen contact meer met mijn schoonouders, want gebemoei en gestook, en ik ben te oud en eigenwijs om dat van wie dan ook nog te accepteren.
De verjaardagskaart die ze van de week gestuurd hadden zo in de papierkliko gegooid, doei
Overigens heb ik er geen probleem mee als man en kind er wel heen gaan, ik heb er alleen 0,0 interesse in.
Ik zou mijn eigen moeder bij zulke streken overigens ook net zo makkelijk aan de kant zetten, maar die zou het niet in haar hoofd halen, want ik zou haar wel tot de orde roepen.
Lang verhaal kort; ze doen zichzelf op meerdere fronten tekort als ze jullie zo oneerlijk blijven behandelen, vooral als dat betekent dat ze hun kleinkind straks amper leren kennen.
Optie 4: het kan ook zo zijn dat je vader eigenlijk het meest naar jou opkijkt omdat jij als enige niet aan zijn financiële handje hoeft te worden genomen en het zelf meer dan prima redt.
Optie 4: kan best. En dat zou ook eigenlijk moeten, maar ik denk dat m'n ouders zich vooral druk maken over dat er nog een deel van m'n studieschuld open staat. En dat is not done bij ons in de family. Financiële ondersteuning tijdens de studies ook niet.
Resistance is futile.
De rest heeft ook gestudeerd, of hebben ze geen studieschuld (meer) omdat ze hem niet hadden of dankzij de bonus van paps extra snel konden aflossen?quote:
[..]
Hah, ik vind het knap dat je überhaupt je eigen grenzen al zo goed kunt stellen.
Optie 4: kan best. En dat zou ook eigenlijk moeten, maar ik denk dat m'n ouders zich vooral druk maken over dat er nog een deel van m'n studieschuld open staat. En dat is not done bij ons in de family. Financiële ondersteuning tijdens de studies ook niet.
Deeltijd studies of betaald door de werkgever. De rest heeft trouwens wel een HBO diploma, ik nietquote:
[..]
De rest heeft ook gestudeerd, of hebben ze geen studieschuld (meer) omdat ze hem niet hadden of dankzij de bonus van paps extra snel konden aflossen?
. Mijn zus heeft 'm denk ik afgelost met eigen geld.
Resistance is futile.
Lekkere vergelijking dan ook weer.quote:Op zondag 15 september 2019 19:49 schreef Seven. het volgende:
[..]
Deeltijd studies of betaald door de werkgever. De rest heeft trouwens wel een HBO diploma, ik niet
Ik krijg zo'n jeuk hier van.quote:
rupsje nooit genoeg
(...)
rupsje nooit genoeg
(...)
rupsje nooit genoeg
Snap dat je post goed bedoeld is.
Maar voor mij is het moeilijk te accepteren dat je als ouders je kleine meisje, die je met zoveel zorg eindeloos al die jaren gevoed, in slaap gesust, verschoond, verzorgd etc. hebt, emotioneel in de steek laat en veroordeelt waardoor ze misschien wel haar hele leven zoekende zal zijn naar liefde en erkenning. Om haar vervolgens tot "rupsje nooitgenoeg" te bombarderen.
Ik weet dat het gebeurt, ik heb zelf ook die status in mijn familie. Hoe veel begrip ik ook heb voor de tijdsgeest van toen, de patronen, de beperkingen, de moeilijkheden, de verwrongen manier van liefde tonen, etc. Toch maakt dat mijn verdriet er niet minder om, want het is het verdriet van een klein meisje dat zich alleen, bang en vernederd heeft gevoeld toen ze nog maar heel klein was. En ze hebben dat als ouders niet goed gedaan. Dat weten ze ook, dat geven ze ook toe, het kan ook niet meer goedgemaakt worden, het is wat het is, het heeft oorzaken. Maar ik moet alsnog hier nu wel mee leven. En dat kan ook wel, maar als ik niet eerst voor mezelf had gekozen dan had ik nooit voldoende afstand gekregen om echt naar mezelf te durven kijken, dan was ik niet zelfverzekerder geworden, dan was ik blijven schipperen met belangen van anderen, me oververantwoordelijk blijven voelen en met enorme blinde vlekken blijven rondlopen.
Ik vind bemiddelen daarom best wel ongepast in een situatie als deze, omdat de ouder-kind relatie geen gelijkwaardige relatie is maar een afhankelijkheidsrelatie. Het kan wel een volwassen/gelijkwaardige relatie worden, maar er zit nog wat oud zeer wat dan eerst een plek zal moeten krijgen en dat gaat meestal niet zolang het contact met de veroordelende houding er nog is. Er kan een verborgen geschiedenis zijn waar je geen weet van hebt, waar soms het kind zelf niet eens weet van heeft, omdat het pas naar boven komt als het veilig voelt. Je draagt als kind de kind-versie van jezelf ook in je volwassen leven altijd met je mee en die blijf je blootstellen aan deze mensen, waardoor dit gedeelte nooit kan helen. Er is eerst een rouwproces wat doorlopen gaat worden, wat in geval van Seven. ook in belang is van haar kinderen. Daarom voelen veel mensen op enig moment de behoefte om afstand te nemen, het is een hele normale gezonde reactie om te groeien. Als de ouders een deel van de opvoeding hebben laten liggen, kan een kind de schade nog inhalen maar meestal niet zolang het contact met de ouders er nog is. Dan moeten er eerst dingen verwerkt worden. Het toekomstig contact kan dan een nieuw contact zijn.
Ik denk dat sociale druk om alles te houden zoals het is er al meer dan genoeg is in deze maatschappij waar de christelijke normen en waarden (eert uwe vader) nog steeds hoogtij vieren, net als blaming the victim. Aanmoediging om met familie te breken is al best wel schaars, als kind voel je je in eerste instantie ook alles behalve goed bij die beslissing, het veroorzaakt soms een kettingreactie van ellende en verwijt uit hoeken en gaten waar je geen weet van kon hebben. Er zijn mensen die dit echt jaren en jaren uitstellen uit angst voor al deze dingen, terwijl ze al die tijd niet voluit kunnen leven en zichzelf verder ontwikkelen.
Springfield's looking pretty dusty today
Eigenlijk moet ik daar ook niet over door blijven emmeren, maar als je eenmaal zo een topic opent komt er van alles bovendrijven.quote:
[..]
Lekkere vergelijking dan ook weer.
Resistance is futile.
Zo. Ik heb het even opnieuw gelezen en je hebt grotendeels gelijk wat betreft hun perceptie en mijn perceptie.quote:
Maar wat mij betreft is het OK zo. Ik vind niet dat ik nog meer mijn best moet doen om de bestaande patronen te doorbreken. Ik ben ze niets verplicht. En zij mij ook niet.
Resistance is futile.
Eigenlijk is het zo dat degenen die de minste ondersteuning nodig leken te hebben (want opleiding via werk) de meeste ondersteuning hebben gekregen....quote:
[..]
Eigenlijk moet ik daar ook niet over door blijven emmeren, maar als je eenmaal zo een topic opent komt er van alles bovendrijven.
Misschien zien je ouders dat dan toch anders qua wie wel/geen ondersteuning nodig heeft.
Tsja, wie zegt dat ze het van zichzelf wel begrijpen en accepteren? Niet iedereen kan even goed met emoties omgaan. Je bent niet standaard een beter mens als je geworpen hebt of als je een kind "opgevoed" hebt. Naast ouder/verzorger ben je ook gewoon een mens met al je tekortkomingen en niet iedereen kan zich voldoende nobel opzij zetten ten bate van hun kinderen. Dat is geen excuus of goedpraterij, maar gewoon de kille realiteit in mijn ogen.quote:
[..]
Ik krijg zo'n jeuk hier van.
Snap dat je post goed bedoeld is.
Maar voor mij is het moeilijk te accepteren dat je als ouders je kleine meisje, die je met zoveel zorg eindeloos al die jaren gevoed, in slaap gesust, verschoond, verzorgd etc. hebt, emotioneel in de steek laat en veroordeelt waardoor ze misschien wel haar hele leven zoekende zal zijn naar liefde en erkenning. Om haar vervolgens tot "rupsje nooitgenoeg" te bombarderen.
Ik haal het dan ook juist aan, vanwege Seven's gevoel dat er niet van haar gehouden wordt en wel van de andere drie en het ermee moeten leren leven. Dat heb ik zoals aangegeven ook pas beter onder de knie gekregen nadat ik ruimte voor mezelf gecreëerd door afstand te nemen. Ik pleit dus geenszins voor gewoon maar contact moeten blijven houden ofzo.quote:Ik weet dat het gebeurt, ik heb zelf ook die status in mijn familie. Hoe veel begrip ik ook heb voor de tijdsgeest van toen, de patronen, de beperkingen, de moeilijkheden, de verwrongen manier van liefde tonen, etc. Toch maakt dat mijn verdriet er niet minder om, want het is het verdriet van een klein meisje dat zich alleen, bang en vernederd heeft gevoeld toen ze nog maar heel klein was. En ze hebben dat als ouders niet goed gedaan. Dat weten ze ook, dat geven ze ook toe, het kan ook niet meer goedgemaakt worden, het is wat het is, het heeft oorzaken. Maar ik moet alsnog hier nu wel mee leven. En dat kan ook wel, maar als ik niet eerst voor mezelf had gekozen dan had ik nooit voldoende afstand gekregen om echt naar mezelf te durven kijken, dan was ik niet zelfverzekerder geworden, dan was ik blijven schipperen met belangen van anderen, me oververantwoordelijk blijven voelen en met enorme blinde vlekken blijven rondlopen.
Wel pleit ik voor iets meer nuance dat hoe je iets ervaart niet gelijk staat aan de ultieme waarheid. Je gevoel dat er niet van je gehouden wordt kan echt heel logisch en pijnlijk zijn, maar jouw gevoel zegt niet alles over hoe een ander dingen bedoelt heeft.
Als je er zelf ook een hekel aan hebt als bepaalde dingen in je mond gelegd worden of anders opgevat worden, waarom zou je dat dan terug willen doen? Tenzij zo een oog om oog insteek bij je past, kun je je energie beter (leren) gebruiken. En ik denk dat bij veel mensen het oog om oog gevoel vooral een onderdeel is van hun verwerkingsproces en voortkomt uit de boosheid, maar dat het niet per se iets blijvends in hun persoonlijkheid is. Dat kan het echter wel een beetje noodgedwongen blijven als je die boosheid je motivatie laat zijn voor bepaalde handelingen met bijbehorende gevolgen die je niet zomaar weer kan omkeren wanneer het jou uitkomt. Niet altijd handig ook als er nog een schil van familie om heen zit, die daar ook het nodige van meekrijgt en je je dat aantrekt.
Is dat een reden om je in te houden? Nee niet per se, maar je kan misschien wel een en ander in je verwoording meenemen. Er zit best een verschil tussen zeggen dat je het contact verbreekt omdat hij niet van je houdt of überhaupt gehouden heeft of dat je afstand nodig hebt omdat je moeite hebt met bepaald gedrag. Dat wordt misschien niet altijd op het moment zelf ervaren, het is nu eenmaal emotioneel en moeilijk. Maar je kan misschien door iets meer nuance naar de ander, ook voor jezelf een en ander vergemakkelijken. Al is het alleen maar dat je niet af bent gezakt naar hun niveau ofzo.
Ik pleit ook niet per se voor bemiddeling, wel voor hulp zoeken bij het eigen verwerkingsproces. Ook inderdaad met het oog op het doorgeven aan eigen kinderen enzo.quote:Ik vind bemiddelen daarom best wel ongepast in een situatie als deze, omdat de ouder-kind relatie geen gelijkwaardige relatie is maar een afhankelijkheidsrelatie. Het kan wel een volwassen/gelijkwaardige relatie worden, maar er zit nog wat oud zeer wat dan eerst een plek zal moeten krijgen en dat gaat meestal niet zolang het contact met de veroordelende houding er nog is. Er kan een verborgen geschiedenis zijn waar je geen weet van hebt, waar soms het kind zelf niet eens weet van heeft, omdat het pas naar boven komt als het veilig voelt. Je draagt als kind de kind-versie van jezelf ook in je volwassen leven altijd met je mee en die blijf je blootstellen aan deze mensen, waardoor dit gedeelte nooit kan helen. Er is eerst een rouwproces wat doorlopen gaat worden, wat in geval van Seven. ook in belang is van haar kinderen. Daarom voelen veel mensen op enig moment de behoefte om afstand te nemen, het is een hele normale gezonde reactie om te groeien. Als de ouders een deel van de opvoeding hebben laten liggen, kan een kind de schade nog inhalen maar meestal niet zolang het contact met de ouders er nog is. Dan moeten er eerst dingen verwerkt worden. Het toekomstig contact kan dan een nieuw contact zijn.
En zoals aangegeven pleit ik dus ook niet voor per se contact blijven houden. En onderstaande zeg ik ook vanuit bovenstaande dat je dus niet alles weet van de ander. Daar ga je ook niet achter komen misschien als je in je boosheid per se wil verwoorden dat het pertinent geen liefde kan zijn ofzo.
Ik denk dat die christelijke waarden al enige tijd best aan het teruglopen zijn en het eerder "gewoon" cultureel verankerd is dat de directe Nederlander recht heeft op vrije meningsuiting en de mening van een ander te krijgen. Dat afkeurende geleuter ken ik heel erg goed, maar ik mag graag denken dat ik zelf iets genuanceerder en onderbouwder te werk ga. Dat ik het niet volledig eens ben of ergens aanvulling probeer te geven, betekent niet dat ik iemands proces ook meteen afkeur ofzo.quote:Ik denk dat sociale druk om alles te houden zoals het is er al meer dan genoeg is in deze maatschappij waar de christelijke normen en waarden (eert uwe vader) nog steeds hoogtij vieren, net als blaming the victim. Aanmoediging om met familie te breken is al best wel schaars, als kind voel je je in eerste instantie ook alles behalve goed bij die beslissing, het veroorzaakt soms een kettingreactie van ellende en verwijt uit hoeken en gaten waar je geen weet van kon hebben. Er zijn mensen die dit echt jaren en jaren uitstellen uit angst voor al deze dingen, terwijl ze al die tijd niet voluit kunnen leven en zichzelf verder ontwikkelen.
Kijk als jij zo achter je standpunt staat, dat je de consequenties van je veranderde gedrag kan lijden, ben je al op een aardig puntquote:Op zondag 15 september 2019 20:10 schreef Seven. het volgende:
[..]
Zo. Ik heb het even opnieuw gelezen en je hebt grotendeels gelijk wat betreft hun perceptie en mijn perceptie.
Maar wat mij betreft is het OK zo. Ik vind niet dat ik nog meer mijn best moet doen om de bestaande patronen te doorbreken. Ik ben ze niets verplicht. En zij mij ook niet.
Je plaatst feitelijk een soort bom om een nieuwe grens te bepalen, maar je bent niet uitsluitend op jouw grondgebied. Het is dan wel jouw grens, maar als jij die opnieuw trekt kunnen zij dat misschien ook wel gaan herbepalen. Dat is logischerwijs nodig bij beide partijen als voorwaarde voor bepaald contact, maar je verdedigingslinie inspecteren is niet hetzelfde als zorg dragen voor het daadwerkelijk onderhouden van contact. Kleine nuance, maar denk ik wel iets om in het achterhoofd te houden als je doel echt is om nog wel samen op verjaardagen te kunnen keuvelen.
Misschien heb je in dat opzicht mazzel (dat gun ik je van harte) en wil je ma de schone schijn ophouden met anderen erbij (en geen verjaardag verknallen), maar ik zou er niet zomaar vanuit willen gaan dat dit zonder verdere uitleg of slag en stoot zal gaan..
Ik herken hier ook best wel veel in.
Ik ben met therapie ver gekomen, maar het blijft lastig.
Iedere keer weer die bevestiging dat je niet zo goed bent als die ander. In dit geval halfbroertje.
Alleen ik krijg steeds te horen dat ik niet zo jaloers moet doen. Terwijl ik vind dat ze teveel onderscheid maken.
Ik ben met therapie ver gekomen, maar het blijft lastig.
Iedere keer weer die bevestiging dat je niet zo goed bent als die ander. In dit geval halfbroertje.
Alleen ik krijg steeds te horen dat ik niet zo jaloers moet doen. Terwijl ik vind dat ze teveel onderscheid maken.
Ik moest de groeten doen van Kapitein Ortega.
Ik heb alles gelezen, heb geen advies over de relatie met je ouders.
Ik lees dat je therapie overweegt. Ik heb ook geworsteld met oude patronen in mijn gezin van herkomst en wat mij ontzettend geholpen heeft, is therapie bij een systeemtherapeut. Systeemtherapeuten werken meestal met meerdere personen uit een systeem (bijvoorbeeld een gezin), maar in sommige gevallen is het minstens zo effectief om in je eentje systeemtherapie te volgen. De therapie is dan helemaal gericht op de onderlinge relaties en conflicten in het systeem, zonder de cliënt te belasten met de aanwezigheid van gezinsleden.
Heel veel sterkte. Ik ben pas in therapie gegaan nadat ik moeder werd. Achteraf had ik dat beter vooraf kunnen doen. Goed dat jij er nu al mee bezig bent.
Ik lees dat je therapie overweegt. Ik heb ook geworsteld met oude patronen in mijn gezin van herkomst en wat mij ontzettend geholpen heeft, is therapie bij een systeemtherapeut. Systeemtherapeuten werken meestal met meerdere personen uit een systeem (bijvoorbeeld een gezin), maar in sommige gevallen is het minstens zo effectief om in je eentje systeemtherapie te volgen. De therapie is dan helemaal gericht op de onderlinge relaties en conflicten in het systeem, zonder de cliënt te belasten met de aanwezigheid van gezinsleden.
Heel veel sterkte. Ik ben pas in therapie gegaan nadat ik moeder werd. Achteraf had ik dat beter vooraf kunnen doen. Goed dat jij er nu al mee bezig bent.
Ik 'ken' je al vele jaren en heb altijd veel van je manier van denken herkend. Wat dat betreft vind ik je Nick (Seven, eerder Seven of Nine), best treffend. Goed in staat om objectief naar bepaalde patronen te kijken die voor anderen vanzelfsprekend zijn. Bedenk goed dat zo'n kritische houding behalve je een buitenbeentje maakt, je ook beschermt en in staat stelt tot beter overwogen keuzes.
En dat lees ik hier nu ook, je probeert alles af en mee te wegen. Dat siert je echt.
Van je achtergrond herken ik eigenlijk niet veel, in mijn situatie is er geen geld en er was weinig 'gezin', mijn moeder houdt van me. Wel kan ik je misschien meegeven dat ondanks een stabiel thuisfront dit niet altijd vanzelfsprekend leidt tot stabiele kinderen.
Je geeft aan dat je vader drie keer per jaar bij je thuis komt en jij ook nog af en toe bij hen. Ondanks mijn goede band (en geen enorme afstand ofzo) zie ik mijn moeder ook maar vier keer per jaar ofzo. Elkaar wat minder zien, kan los staan van 'houden van'.
Gefeliciteerd met je ondertrouw
En dat lees ik hier nu ook, je probeert alles af en mee te wegen. Dat siert je echt.
Van je achtergrond herken ik eigenlijk niet veel, in mijn situatie is er geen geld en er was weinig 'gezin', mijn moeder houdt van me. Wel kan ik je misschien meegeven dat ondanks een stabiel thuisfront dit niet altijd vanzelfsprekend leidt tot stabiele kinderen.
Je geeft aan dat je vader drie keer per jaar bij je thuis komt en jij ook nog af en toe bij hen. Ondanks mijn goede band (en geen enorme afstand ofzo) zie ik mijn moeder ook maar vier keer per jaar ofzo. Elkaar wat minder zien, kan los staan van 'houden van'.
Gefeliciteerd met je ondertrouw
And the druids turn to stone...
Irritant hè? Omdat zij al zeker weten dat je jaloers bent, wordt er niets gewoon aangenomen. Precies hetzelfde hier, gaat bij ons niet over jaloezie maar wel 'heb je haar weer'.quote:
Ik herken hier ook best wel veel in.
Ik ben met therapie ver gekomen, maar het blijft lastig.
Iedere keer weer die bevestiging dat je niet zo goed bent als die ander. In dit geval halfbroertje.
Resistance is futile.
Goed advies, ik heb het hier al eens met m'n zusje over gehad. Zij gaat ook cursussen doen zodat ze het beter kan doorgronden ivm werk. In het kader van gezinssystemen ook wel eens naar haar uitgesproken dat zij als jongste ook echt wel wat schade heeft opgelopen door het systeem, onder andere omdat de rest alle sportwedstrijden en uitvoeringen op school al wel 20x hadden meegemaakt. En dat er veel (negatieve) aandacht ging naar mij.quote:
Ik heb alles gelezen, heb geen advies over de relatie met je ouders.
Ik lees dat je therapie overweegt. Ik heb ook geworsteld met oude patronen in mijn gezin van herkomst en wat mij ontzettend geholpen heeft, is therapie bij een systeemtherapeut. Systeemtherapeuten werken meestal met meerdere personen uit een systeem (bijvoorbeeld een gezin), maar in sommige gevallen is het minstens zo effectief om in je eentje systeemtherapie te volgen. De therapie is dan helemaal gericht op de onderlinge relaties en conflicten in het systeem, zonder de cliënt te belasten met de aanwezigheid van gezinsleden.
Heel veel sterkte. Ik ben pas in therapie gegaan nadat ik moeder werd. Achteraf had ik dat beter vooraf kunnen doen. Goed dat jij er nu al mee bezig bent.
Maar zij is (nog) niet zover dat ze erkenning wil. Dus bij haar blijft het een beetje aftasten, ze is sowieso niet echt extravert en vertellerig.
Resistance is futile.
Wat een lieve post, dankjewelquote:
Ik 'ken' je al vele jaren en heb altijd veel van je manier van denken herkend. Wat dat betreft vind ik je Nick (Seven, eerder Seven of Nine), best treffend. Goed in staat om objectief naar bepaalde patronen te kijken die voor anderen vanzelfsprekend zijn. Bedenk goed dat zo'n kritische houding behalve je een buitenbeentje maakt, je ook beschermt en in staat stelt tot beter overwogen keuzes.
En dat lees ik hier nu ook, je probeert alles af en mee te wegen. Dat siert je echt.
Van je achtergrond herken ik eigenlijk niet veel, in mijn situatie is er geen geld en er was weinig 'gezin', mijn moeder houdt van me. Wel kan ik je misschien meegeven dat ondanks een stabiel thuisfront dit niet altijd vanzelfsprekend leidt tot stabiele kinderen.
Je geeft aan dat je vader drie keer per jaar bij je thuis komt en jij ook nog af en toe bij hen. Ondanks mijn goede band (en geen enorme afstand ofzo) zie ik mijn moeder ook maar vier keer per jaar ofzo. Elkaar wat minder zien, kan los staan van 'houden van'.
Gefeliciteerd met je ondertrouw
En wat je zegt klopt helemaal, minder contact betekent voor mij zeker niet minder liefde. Meer contact betekent wel in de regel meer afwijzing trouwens
.
Resistance is futile.
Ach sletten weten gewoon nog niet wat ze willen, niets mis mee wat seksuele vrijheid, maar wat ik zo lees zijn je ouders de moeite niet waard. Stel je je trouwdag voor je hebt er naar toegeleefd de dag begint leuk en dan komt er een opmerking van je vader die je kwetst, of je moeder waarom je niet aan haar ideaal beeld voldoet. Dan is je trouwdag verpest. En je ouders de een haalt zijn schouders op en de ander gaat zitten zeuren tegen haar vriendinnen.quote:
[..]
Dat klopt. Deze dingen zijn niet voor niets zo gegroeid.
Mijn ouders schamen zich gewoon kapot voor mij, voornamelijk omdat ik een slet was en omdat ik geen leuke stabiele relaties had. Daarnaast leef ik een leven waar zij zich niet in kunnen vinden, ik wissel van baan als ik vind dat ik onderbetaald word. Ik wil graag kinderen met een man die al 2 dochters heeft.
Ik snap dat op zich wel. Dus feitelijk doe ik ze een groot plezier want ze hoeven zich wat mij betreft niet meer druk te maken om mij. Maar blijkbaar voelt dat voor m'n moeder ook niet goed, want het is niet in lijn met haar ideaalplaatje waarin al haar kinderen regelmatig op bezoek komen bij haar en van haar houden alsof ze op een voetstukje staat.
Mijn vader haalt z'n schouders een keer op en gaat gewoon verder met z'n leven.
Dan kun je beter afstand nemen en je tijd doorbrengen met mensen die je wel aardig vinden en waarderen. Mijn ervaring is als mensen je niet aardig vinden het meestal zonde van je energie is om dat te veranderen.
En wat het geld betreft nooit leuk als je broers of zussen voorgetrokken worden. Maar je hebt het zelfstandig ook gered. En ook al heb je er recht op het zal altijd geld met een vies smaakje blijven. Daar komt nog bij dat als je er 2000 bruto op vooruit gaat dan heb dat geld echt niet nodig
Op woensdag 31 januari 2007 19:20 schreef Lord_Vetinari het volgende:
Ik heb veel stomme posts gezien op fora, maar deze zit toch wel in de top 10 (voorzichtig geschat; het kan ook de top 5 zijn). Nou ik sta iig in zijn top 10
Ik heb veel stomme posts gezien op fora, maar deze zit toch wel in de top 10 (voorzichtig geschat; het kan ook de top 5 zijn). Nou ik sta iig in zijn top 10
Zo is dat. Of ze de moeite niet waard zijn.. nahh, zijn wel m'n ouders maar ik kan ze idd niet veranderen, zelfs als ik nog harder m'n best zou doen. Het zijn echt geen onaardige mensen maar zij kunnen geen afstand nemen van hun eigen gedrag. En als zij hun verhaal op fok zouden doen, dan zou je mogelijk hetzelfde over mij denken. Hun gedrag is ook niet voor niets ontstaan, en zij hebben ook 3 'normale' kinderen die bewijzen dat ze het wel goed gedaan hebben. Het enige verschil met een paar jaar geleden is dat ik mezelf niet meer verantwoordelijk hou voor het ontstaan van die patronen.quote:
[..]
Ach sletten weten gewoon nog niet wat ze willen, niets mis mee wat seksuele vrijheid, maar wat ik zo lees zijn je ouders de moeite niet waard. Stel je je trouwdag voor je hebt er naar toegeleefd de dag begint leuk en dan komt er een opmerking van je vader die je kwetst, of je moeder waarom je niet aan haar ideaal beeld voldoet. Dan is je trouwdag verpest. En je ouders de een haalt zijn schouders op en de ander gaat zitten zeuren tegen haar vriendinnen.
Dan kun je beter afstand nemen en je tijd doorbrengen met mensen die je wel aardig vinden en waarderen. Mijn ervaring is als mensen je niet aardig vinden het meestal zonde van je energie is om dat te veranderen.
En wat het geld betreft nooit leuk als je broers of zussen voorgetrokken worden. Maar je hebt het zelfstandig ook gered. En ook al heb je er recht op het zal altijd geld met een vies smaakje blijven. Daar komt nog bij dat als je er 2000 bruto op vooruit gaat dan heb dat geld echt niet nodig
Het enige dat ik moet doen is nu ook emotioneel wat meer afstand nemen, zodat het me weinig doet als mijn zus weer ondervraagd wordt. Komt na verloop van tijd vanzelf wel.
Resistance is futile.
Ik begrijp niet dat je dat wilt, want dat is een situatie die toch nooit zal ontstaan. Het wordt tijd om te stoppen met dingen te willen bereiken die niet kunnen zijn.quote:
[..]
Ik wil gewoon rust en afstand, vriendelijk op verjaardagen en kerst maar daarbuiten niets.
Waarom houd je niet simpel een communicatie kanaal open met je moeder? Dat je dan dus enkel belangrijke zaken die ze moeten weten communiceert, en ondertrouw vind ik daar geen onderdeel van. Wel het eventueel krijgen van een (donor)kind. Voor de rest geen aandacht aan besteden en duidelijk maken dat ze moeten stoppen met je zus lastigvallen, als ze iets willen weten kunnen ze het communicatiekanaal gebruiken.
Ik zou totaal geen energie steken in kerst en verjaardagen. Op je huwelijk hooguit je zus waar je goed mee gaat uitnodigen en heel misschien je moeder. Al zou dat 2e nog wel eens voor problemen kunnen zorgen aan die kant van de familie, dat moet je zelf beslissen. Elk andere seconde tijd en energie lijkt me verspild.
Als je ze op andere verjaardagen tegenkomt kan je ze vriendelijk groeten en vragen hoe het met ze gaat, daarna elke toenadering en gesprek uit de weg gaan. Maak het jezelf makkelijk en niet moeilijk.
En waarschijnlijk was je dat dan ook. Daar wel eens aan gedacht? Het ligt dus aan iedereen behalve jij in het gezin... zou dat je niet eens aan het denken moeten zetten?quote:
Mijn ouders zien mij sowieso nog steeds als de oorzaak voor de problemen die er speelden in ons gezin. Ik was een lastig kind in hun ogen, maar in werkelijkheid hebben mijn ouders mij allebei echt tekort gedaan. Ik ben verwaarloosd, en daardoor voelde ik me niet veilig en ik was bijzonder onzeker. Nou ja, een kind met sterk autistische trekken gaat zich dan inderdaad niet erg sociaal gedragen.
Want gezien je gedrag hier, neig ik naar je ouders te geloven...
Oh ja. Dat is het.quote:Oftewel: ik ontworstel me aan de oude rolpatronen, zij zitten er nog volop in.
Iedereen mag cojona krijgen!!!!!
Ik zie je topic nu pas. Ik herken je worsteling, die een nieuwe betekenis krijgt op het moment dat er kinderen in het spel zijn. Dan heeft je relatie met je ouders immers ook gevolgen voor hen.
Ik had een geweldige vader uit een warme familie en een moeder met problemen uit een verknipte familie. De relatie met m'n moeder is slecht geweest zolang ik me kan herinneren. Ze heeft de moederrol nooit echt op zich kunnen nemen. Mijn vader compenseerde dat en was alles voor me. Ze zijn op een bepaald moment gescheiden, maar mijn vader is altijd voor m'n moeder blijven zorgen en heeft mij aangemoedigd om contact met haar te blijven houden. Zo was hij, een ongelooflijke goedzak.
Mijn vader overleed jong, toen ik middenin de twintig was. Ik wist niet wat ik toen met mijn moeder moest, maar ik wist wel dat m'n vader graag had gehad dat ik moeite deed voor mijn relatie met haar. Om een lang verhaal kort te maken: ik heb ervoor gekozen om de confrontatie niet aan te gaan en om alleen oppervlakkig contact te hebben. Belangrijke gebeurtenissen geef ik door, ik heb haar uitgenodigd voor mijn verdediging, ze is van harte welkom op de verjaardag van haar kleinkinderen. Voor mij is dat de beste oplossing: het kost me de minste hoeveelheid energie. Maar ik doe geen extra moeite, ook niet omdat mijn vader het van me heeft gevraagd. Ik ben namelijk geen ongelooflijke goedzak.
Wat ik lastig heb gevonden, is dat ze mijn kinderen al jaren niet heeft gezien. Ze heeft het financieel erg zwaar gehad, maar ik heb altijd aangeboden om alles voor haar te betalen. Bovendien heeft ze zeeën van tijd omdat ze maar een paar dagen in de week werkt. En toch komt ze niet. En weet je, mijn kinderen hebben daar helemaal geen last van. Mijn schoonouders zijn ontzettend lieve grootouders voor hen en hun band is hecht. De problemen die ik met mijn moeder heb, zijn niet op hen overgegaan. Dat is voor mij een grote opluchting geweest.
Ik richt me vooral op mijn eigen gezin en op mijn relatie met m'n schoonouders. Daar haal ik veel uit. Ik zou je aan willen raden om je niet verantwoordelijk te voelen voor de manier waarop je moeder je zus belast met jullie problemen. Dat is niet jouw probleem maar van je zus. Je oververantwoordelijk voelen is een succesrecept voor ellende.
[ Bericht 0% gewijzigd door Claudia_x op 24-09-2019 14:01:45 ]
Ik had een geweldige vader uit een warme familie en een moeder met problemen uit een verknipte familie. De relatie met m'n moeder is slecht geweest zolang ik me kan herinneren. Ze heeft de moederrol nooit echt op zich kunnen nemen. Mijn vader compenseerde dat en was alles voor me. Ze zijn op een bepaald moment gescheiden, maar mijn vader is altijd voor m'n moeder blijven zorgen en heeft mij aangemoedigd om contact met haar te blijven houden. Zo was hij, een ongelooflijke goedzak.
Mijn vader overleed jong, toen ik middenin de twintig was. Ik wist niet wat ik toen met mijn moeder moest, maar ik wist wel dat m'n vader graag had gehad dat ik moeite deed voor mijn relatie met haar. Om een lang verhaal kort te maken: ik heb ervoor gekozen om de confrontatie niet aan te gaan en om alleen oppervlakkig contact te hebben. Belangrijke gebeurtenissen geef ik door, ik heb haar uitgenodigd voor mijn verdediging, ze is van harte welkom op de verjaardag van haar kleinkinderen. Voor mij is dat de beste oplossing: het kost me de minste hoeveelheid energie. Maar ik doe geen extra moeite, ook niet omdat mijn vader het van me heeft gevraagd. Ik ben namelijk geen ongelooflijke goedzak.
Wat ik lastig heb gevonden, is dat ze mijn kinderen al jaren niet heeft gezien. Ze heeft het financieel erg zwaar gehad, maar ik heb altijd aangeboden om alles voor haar te betalen. Bovendien heeft ze zeeën van tijd omdat ze maar een paar dagen in de week werkt. En toch komt ze niet. En weet je, mijn kinderen hebben daar helemaal geen last van. Mijn schoonouders zijn ontzettend lieve grootouders voor hen en hun band is hecht. De problemen die ik met mijn moeder heb, zijn niet op hen overgegaan. Dat is voor mij een grote opluchting geweest.
Ik richt me vooral op mijn eigen gezin en op mijn relatie met m'n schoonouders. Daar haal ik veel uit. Ik zou je aan willen raden om je niet verantwoordelijk te voelen voor de manier waarop je moeder je zus belast met jullie problemen. Dat is niet jouw probleem maar van je zus. Je oververantwoordelijk voelen is een succesrecept voor ellende.
[ Bericht 0% gewijzigd door Claudia_x op 24-09-2019 14:01:45 ]
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Dankjewel lieve Claudia, wat een mooie post. Dat maakt het stukje (groot)ouderschap voor mij wat minder spannend, bewust en onbewust ben je daar in dit soort situaties toch meer mee bezig dan je wil.quote:
Ik zie je topic nu pas. Ik herken je worsteling, die een nieuwe betekenis krijgt op het moment dat er kinderen in het spel zijn. Dan heeft je relatie met je ouders immers ook gevolgen voor hen.
Ik had een geweldige vader uit een warme familie en een moeder met problemen uit een verknipte familie. De relatie met m'n moeder is slecht geweest zolang ik me kan herinneren. Ze heeft de moederrol nooit echt op zich kunnen nemen. Mijn vader compenseerde dat en was alles voor me. Ze zijn op een bepaald moment gescheiden, maar mijn vader is altijd voor m'n moeder blijven zorgen en heeft mij aangemoedigd om contact met haar te blijven houden. Zo was hij, een ongelooflijke goedzak.
Mijn vader overleed jong, toen ik middenin de twintig was. Ik wist niet wat ik toen met mijn moeder moest, maar ik wist wel dat m'n vader graag had gehad dat ik moeite deed voor mijn relatie met haar. Om een lang verhaal kort te maken: ik heb ervoor gekozen om de confrontatie niet aan te gaan en om alleen oppervlakkig contact te hebben. Belangrijke gebeurtenissen geef ik door, ik heb haar uitgenodigd voor mijn verdediging, ze is van harte welkom op de verjaardag van haar kleinkinderen. Voor mij is dat de beste oplossing: het kost me de minste hoeveelheid energie. Maar ik doe geen extra moeite, ook niet omdat mijn vader het van me heeft gevraagd. Ik ben namelijk geen ongelooflijke goedzak.
Wat ik lastig heb gevonden, is dat ze mijn kinderen al jaren niet heeft gezien. Ze heeft het financieel erg zwaar gehad, maar ik heb altijd aangeboden om alles voor haar te betalen. Bovendien heeft ze zeeën van tijd omdat ze maar een paar dagen in de week werkt. En toch komt ze niet. En weet je, mijn kinderen hebben daar helemaal geen last van. Mijn schoonouders zijn ontzettend lieve grootouders voor hen en hun band is hecht. De problemen die ik met mijn moeder heb, zijn niet op hen overgegaan. Dat is voor mij een grote opluchting geweest.
Ik richt me vooral op mijn eigen gezin en op mijn relatie met m'n schoonouders. Daar haal ik veel uit. Ik zou je aan willen raden om je niet verantwoordelijk te voelen voor de manier waarop je moeder je zus belast met jullie problemen. Dat is niet jouw probleem maar van je zus. Je oververantwoordelijk voelen is een succesrecept voor ellende.
Resistance is futile.
Dat ik dat wil, is vooral omdat ik eigenlijk best wel wat contact wil houden. Contact zoals ik dat ook met mijn ooms en tantes heb. Ik heb geen behoefte om de bruggen achter me te verbranden, ik ben (in de regel) niet boos op m'n ouders en ik heb geen hekel aan mijn ouders. Maar ik wil niet meer hun oordelen over mijn keuzes, alsof ik hun dochter ben. Want eigenlijk hebben ze mij nooit als de rest van hun kinderen behandeld. Ik hoorde wel bij de familie maar niet bij het gezin.quote:
[..]
Ik begrijp niet dat je dat wilt, want dat is een situatie die toch nooit zal ontstaan. Het wordt tijd om te stoppen met dingen te willen bereiken die niet kunnen zijn.
Waarom houd je niet simpel een communicatie kanaal open met je moeder? Dat je dan dus enkel belangrijke zaken die ze moeten weten communiceert, en ondertrouw vind ik daar geen onderdeel van. Wel het eventueel krijgen van een (donor)kind. Voor de rest geen aandacht aan besteden en duidelijk maken dat ze moeten stoppen met je zus lastigvallen, als ze iets willen weten kunnen ze het communicatiekanaal gebruiken.
Ik zou totaal geen energie steken in kerst en verjaardagen. Op je huwelijk hooguit je zus waar je goed mee gaat uitnodigen en heel misschien je moeder. Al zou dat 2e nog wel eens voor problemen kunnen zorgen aan die kant van de familie, dat moet je zelf beslissen. Elk andere seconde tijd en energie lijkt me verspild.
Als je ze op andere verjaardagen tegenkomt kan je ze vriendelijk groeten en vragen hoe het met ze gaat, daarna elke toenadering en gesprek uit de weg gaan. Maak het jezelf makkelijk en niet moeilijk.
Maar OK, kan best wel zijn dat mijn wens hierin niet realistisch is. Food for thought.
Resistance is futile.
|
|
