[Vraag wat je wil] aan iemand die een postnatale depressie heeft gehad

Welkom bij een nieuw deel van "Vraag wat je wil".

Soms vraag je je wel eens af hoe bepaalde zaken in elkaar steken, hoe zou het zijn om een specifiek beroep te hebben. Wat beweegt mensen met een bijzondere hobby. Daarom hebben wij deze reeks op FOK! in het leven geroepen. Hier bieden wij mensen extra anonieme mogelijkheid om vragen te beantwoorden. De personen die zich kunnen opgeven in dit topic: GC / [Vraag wat je wil]: een inventarisatie. (andere feedback mag ook in dat topic). krijgen toegang tot het VraagWatJeWil account en kunnen via dit account een paar dagen vragen van jullie beantwoorden. Dit account blijft van de persoon totdat het volgende deel in de reeks geopend wordt.

Dit deel kunnen we vragen stellen aan iemand die een postnatale depressie heeft gehad, dus ben je benieuwd wat voor invloed dit had op haar gezin, hoe ze er nu over denkt of wat ze vind van het beeld van deze aandoening vraag het haar hier.

Wacht even totdat de ondervraagde zichzelf introduceert alvorens te reageren.

Een korte introductie :

Getrouwd, 1 kindje van 4, huisje, boompje, beestje.
Zwangerschap en bevalling gaan zonder noemenswaardige problemen. De kraamtijd was een grote zachte roze wolk die langzaam maar duidelijk wegtrok en 12 weken na het bevallen kreeg ik de diagnose 'Postnatale depressie met psychotische kenmerken'.

Vraag wat je wil!

quote:

Op woensdag 4 september 2019 19:38 schreef Meridiaan het volgende:
Met psychotische kenmerken schrijf je... Welke psychotische kenmerken had je dan?

Komt het ook in je familie voor? (geen idee of PND iets erfelijks kan zijn)

Depressies komen wel meer voor in mijn familie. Tot dan heb ik niet eerder die diagnose gehad.

quote:

Op woensdag 4 september 2019 19:39 schreef Me_dusa het volgende:
Kun en wil je iets vertellen over de psychotische kenmerken die jij zelf ervaart?

De psychotische kenmerken slopen er langzaam maar duidelijk in. Ik genoot volop van de kraamtijd, borstvoeding ging in tegenstelling bij ons eerste kind probleemloos, ik was super gelukkig. Op een gegeven moment werd ik angstiger, om onbenullige dingen raakte ik al in paniek.
Bijv.
mijn man kwam eens wat later thuis kwam, ik was er al zeker van dat hij verongelukt was.
de buren kwamen 'snachts thuis en hun koplampen schenen in onze slaapkamer, ik was er van overtuigd dat het vreemden waren die het op ons voorzien hadden.
De onrust in mijn hoofd werd steeds erger, ik heb gelukkig altijd de realiteit vast kunnen houden.
ik kreeg hele nare beelden voor mij en opdrachten om uit te voeren. Ik wist dat het niet echt was, maar ik kon het niet stoppen. De beelden kan ik omschrijven, maar zijn echt akelig, dus dat wil ik alleen doen als jullie dat willen weten.

quote:

Op woensdag 4 september 2019 19:45 schreef Seam het volgende:
Kunnen we aub de titel wel aanpassen naar postpartum depressie? Iedere depressie is postnataal (na de geboorte).

Op zich heb je gelijk, maar laat dit aan Bosbeetle over.

quote:

Op woensdag 4 september 2019 19:55 schreef Meridiaan het volgende:
Hoe snel merkte je omgeving dat je 'anders' was? En hoe werd dat aan je benoemd?

Ik ben altijd vrij hard voor mijzelf geweest, dus hield alles grotendeels voor mijzelf onder het mom van niet klagen, gewoon doorgaan. Pas toen ik echt bang was dat ik de realiteit ging verliezen heb ik onze huisarts gebeld. Ik vergeet dat moment nooit meer, ik belde rond 16.30 u en de vrouw van de huisarts (assistente van de praktijk) zei letterlijk dat ze niemand kon bereiken en dat ik maandag moest terugbellen. Na een kwartier belde ze terug dat ik een recept Haldol moest ophalen en dat een van de huisartsen maandags bij mij langs kwam. Ik zei dan moet ik zeker stoppen met de borstvoeding? Ja zei ze, daar schrijf ik ook wat voor voor, dat werd dus Parlodel. Toen mijn man de recepten moest halen heb ik pas een gedeelte van mijn klachten opgebiecht. Ik heb nog nooit zo'n ellendig weekend gehad. Ik kwijlde, mijn borsten leken wel van klei en ik voelde mij een moorddadig wezen en was bang om elk moment de controle te verliezen. Maandag kwam de vrouwelijke huisarts langs en zij schakelde het Riagg, specialistische thuiszorg etc in. Bij het Riagg heb ik mijn diagnose gehad van een psychiater, die in tegenstelling tot mijn huisarts veel begrip toonde voor mijn situatie. Zijn vrouw was zelf ook pas bevallen.

quote:

Op woensdag 4 september 2019 20:05 schreef Bosbeetle het volgende:
Kijk je hierdoor ook anders naar je kind en hoe zit het met je kind uit je eerdere zwangerschap?

Ik heb mij zeer lange tijd schuldig gevoeld naar mijn kinderen en het gevoel dat ik een paar jaar heb gefaald als moeder. Pas na vele jaren en de nodige gesprekken met psychologen later is dit schuldgevoel pas afgenomen.
Hoe belabberd ik mij ook voelde, ik stond erop onze oudste zelf naar de kleuterschool te brengen (op 300 m van ons huis). De schoolleiding was gelukkig begripvol en maakte er geen probleem van als we iets later waren.

quote:

Op woensdag 4 september 2019 20:05 schreef Questular het volgende:
Heb je door deze depressie ook het idee dat de band met je kind minder sterk is dan bv die van je partner met je kind? In mijn nabije omgeving hebben we te maken gehad met een dergelijke depressie waardoor de moeder een hele tijd geen gevoelens heeft gehad voor het kind. Het kind trekt veel meer naar de vader tot grote irritatie/ teleurstelling van de moeder. Wat niet echt bevorderlijk is voor de relatie.

Nee, ik heb nooit minder gevoelens gehad voor mijn kind. Daar prijs ik mijzelf gelukkig om. Omdat er toch een bepaald 'risico' was is mijn moeder 3 maanden bij ons in huis geweest.

quote:

Op woensdag 4 september 2019 20:17 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

Dat moet ook een behoorlijke opgave geweest zijn, fijn dat de school begrip had. Ben je ook wel eens onbegrip tegen gekomen?

Eigenlijk alleen bij mijn toenmalige mannelijke huisarts (meer zijn assisterende vrouw) en de apotheker die nors reageerde toen ik vroeg of ik na het stoppen van de Haldol de borstvoeding weer op gang zou kunnen brengen.

quote:

Op woensdag 4 september 2019 21:08 schreef livelink het volgende:

[..]

Hoe lang heeft de depressie geduurd ongeveer? Je praat hier over jaren. Betreft dat het schuldgevoel of de depressie zelf?

Beiden, mijn kinderen zijn nu beide volwassen en ik heb er recent met ze zelf over kunnen spreken. Dat heeft mij goed gedaan, het voelde als een soort bedrog als moeder. Ik heb overigens mijn kinderen (en man en mijn familie) niet alles tot in de kleinste details verteld omdat ik dit te confronterend voor ze vind. Mijn hulpverleners weten alle ins en outs van mijn klachten, en dat vind ik genoeg.

Denk dat na ongeveer 2 jaar de depressie in remissie ging, maar ik ben er nooit helemaal van afgekomen. Heb ook niet langer dan een half jaar zonder anti depressiva kunnen functioneren, dan kwamen de suïcidale gedachten weer in alle hevigheid terug. De psychotische kenmerken namen na een half jaar in hevigheid af, maar kwamen langere tijd in periodes van stress af en toe weer omhoog.

quote:

Op woensdag 4 september 2019 21:27 schreef loveli het volgende:
Dapper en goed dat je dit doet.

Dank je!

quote:

Op woensdag 4 september 2019 21:42 schreef loveli het volgende:
Was het anders gelopen als je direct een begripvolle huisarts had gehad en niet een heel weekend moest wachten? Dat weekend lijkt mij de hel.

Dat weekend was voor mij ook de hel. Ik denk dat als ik dezelfde dag/avond een hulpverlener had kunnen spreken die mij mijn 'ziekte' fatsoenlijk had kunnen uitleggen had het mijn gezin veel verdriet bespaard.

Details onder spoiler.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.