Het algemene commentatoren topic #1

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 17:47 schreef Remzz het volgende:
De Belgjes worden hier altijd enorm overschat. Die zijn minimaal net zo nationalistisch als Dijkstra en Ducrot. Dijkstra is na al die jaren gewoon prima naar te luisteren. Ducrot is wel vervelend.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 17:47 schreef Remzz het volgende:
De Belgjes worden hier altijd enorm overschat. Die zijn minimaal net zo nationalistisch als Dijkstra en Ducrot. Dijkstra is na al die jaren gewoon prima naar te luisteren. Ducrot is wel vervelend.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 17:47 schreef Remzz het volgende:
De Belgjes worden hier altijd enorm overschat. Die zijn minimaal net zo nationalistisch als Dijkstra en Ducrot. Dijkstra is na al die jaren gewoon prima naar te luisteren. Ducrot is wel vervelend.

twitter:

TourDeJose twitterde op donderdag 22-08-2019 om 20:27:50 Verreweg het moeilijkste aan mijn keuze om Eurosport te verlaten, was het niet meer doen van de Vuelta. Maar juiste keuzes hebben onherroepelijk ook minder leuke kanten. Ik kom wel weer ergens terug ‘on air’. Geduld 😉 https://t.co/2BTENbhszN reageer retweet

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 20:54 schreef showtimer het volgende:
Na een poging of 5 is het dit geworden.

twitter:

TourDeJose twitterde op donderdag 22-08-2019 om 20:27:50 Verreweg het moeilijkste aan mijn keuze om Eurosport te verlaten, was het niet meer doen van de Vuelta. Maar juiste keuzes hebben onherroepelijk ook minder leuke kanten. Ik kom wel weer ergens terug ‘on air’. Geduld 😉 https://t.co/2BTENbhszN reageer retweet

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 21:09 schreef Jason22 het volgende:

[..]

Volgend jaar bij de NOS?

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 21:09 schreef Jason22 het volgende:

[..]

Volgend jaar bij de NOS?

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 21:33 schreef Pino112 het volgende:

[..]

Gewoon nergens is het beste.

quote:

Wuyts
Column | Onmogelijk bestaat niet

Het seizoen telt nog twee topwedstrijden, twee afspraken waar een sportmens een week over nakaart: de Vuelta en het wegwereldkampioenschap voor profs. Alle respect voor Hamburg, Quebec, Montréal en Plouay, het zijn niet meer dan satellietkoersen van de regenboogstrijd. In Duitsland, Canada en West-Frankrijk kunnen misnoegden hun mislukte voorjaar wat bijpleisteren of hun smeekbede voor een selectie voor Yorkshire kracht bijzetten. Doekjes voor het bloeden zijn het, niet veel meer dan dat. Voor het Monument Ronde van Lombardije wil ik nog mild zijn. Al telt het aantal moedigen dat zich nog eens wil afpeigeren op de Madonna del Ghisallo en de Civiglio hooguit tien stuks. Mijn respect voor hen. Ook voor zij die na een fel bevochten lente en een slopende Tour een derde vormpiek in de Vuelta willen bereiken. Het vergt naast een sterke motivatie een hoge vorm van zelfopoffering. Hoed af voor mannen als Fuglsang, Roglic en Valverde. Ze winnen in februari, onderscheiden zich in een grote ronde en nemen er met gretigheid een zware drieweekse onderneming bij. Wie hier in Spanje wil schitteren, heeft de voorbije maanden de focus geen minuut losgelaten. Girowinnaar Carapaz deed dat wel. Hij verkocht zijn ziel aan criteriumorganisatoren in Etten-Leur en bekocht die achterbakse stunt met een dwaze tuimelperte. Geen week voor de start mocht zijn favorietenrol de prullenbak in. Geen Movistarbaas die van zijn vaalroze uitstap naar Noord-Brabant wist. Carapaz woont in Pamplona, manager Unzue en de moneymakers van de communicatiegigant doen dat ook. Ik stel mij voor dat ze zich een hoedje schrokken bij het wansmakelijke bericht. Zullen ze Carapaz dan toch maar verpatsen aan Ineos? Of doen zoals Quick.Step met Boonen anno 2009: hem na een nieuw folietje voor hetzelfde bedrag laten bijtekenen. Aan de immer flegmatieke Unzue om te beslissen. Al vraag ik mij af of bij de laatste Spaanse topformatie nog enige oordeelkundigheid leeft. Of daar nog overleg gepleegd wordt? Of renners aan lakse ploegleiders als Arrieta en Garcia Acosta nog houvast hebben? Op grond van het gebrek aan samenhorigheid en het steeds verder achteruitzwemmen van Landa en Quintana luidt het antwoord driemaal 'neen'. Die hardhorige zuiderlingen doen altijd en overal hun zin, meneer. Van teambuilding is geen sprake, hebben de ervaringen van nieuwkomer Jürgen Roelandts ons geleerd. En toch mag dit geen volkomen negatief verhaal worden. Wie de Giro bestudeerde, zag opofferingsgeest. Niet Carapaz versloeg Nibali en Roglic. Jong Movistar deed dat. Carretero en Pedrero brachten Carapaz op voorbeeldige wijze in stelling.

De jeugd van Movistar is ook in deze Vuelta van de partij. Voeg daar de immer onbaatzuchtige Soler bij en de basis ziet er met de klap solide uit. Voor welk speerpunt dan wel? Daar hebben we hém weer. De man die vorig seizoen vijfde werd. Die daarnaast twee ritten won en tot de slotdagen in Andorra podiumrijp bleef. Oordeelden nogal wat wijzen toen: 'Nu heeft hij zich compleet stukgereden.' Veertien dagen later werd hij wereldkampioen. Alejandro Valverde dus, 39 intussen. Wie zegt dat winnen volkomen onmogelijk is? Zijn goesting stopt namelijk nooit.

quote:

Wuyts
Column | Evenepoel, volgens Freire


Plots dook Freire op. Hij drentelde op zijn Oscars over de bergtop. Handen losjes in de zakken, dromerige blik, schijnbaar ongeïnteresseerd. Was dit een opgelegd nummertje op vraag van de organisatie? Even de honneurs waarnemen in zijn Cantabrië? Freire daagt namelijk zelden in het wereldje op. Rust is hem heilig. In een flits doken de beelden van Verona '99 op. Van een onbekende jongeman met een on-Spaanse naam die Ullrich en Vandenbroucke een neus zette. Wereldkampioen op zijn drieëntwintigste. Had de hoogste strijd een futiele passant opgeleverd? Niet dus. Freire deed zijn kunststukje nog twee keer over en deed er drie keer Milaan-Sanremo bovenop. Respect en nostalgie welden op en ik stapte op hem af. Ik geef toe, de herkenning deed me wat. Daar stond een kampioen die in zijn land onvoldoende waardering kreeg. Ik drukte hem de hand en feliciteerde hem met zijn strakke lijn. Hij kon zo weer de fiets op. Zijn glimlach werd nog breder en hij vertelde over zijn nieuwe hobby's: mountainbiken en rally's rijden. Niet op zijn Loebs, maar wel in competitie. Zijn stek in Lugano had hij ver achter zich gelaten. 'Te zielloos, ik miste Torrelavega.' Dus had hij zich met vrouw en drie zonen weer in het golvende, groene land gevestigd. Thuis was het ook makkelijker om de Vuelta op tv te volgen. Roglic was buiten categorie, aldus Freire. De tegenstand woog ook licht. Dat een mens van 39 zijn grootste belager is, was veel betekenend. Toen schakelde hij zonder voorzet op een razend interessant thema over. Wat ik van Evenepoel in het WK verwachtte? Hij zag mijn twijfels over een mogelijke selectie en trok zich wat feller op gang. Dat die jongeman van negentien absoluut mee naar Yorkshire moest. Leeftijd speelde volgens hem geen rol. 'Op zijn negentiende de Clásica San Sebastián winnen kan alleen hij. Waarom dan nog aarzelen? Evenepoel heeft die ondefinieerbare kwaliteiten van de winnaar. Zeg mij, hoeveel renners kunnen dat met overtuiging zeggen? Van der Poel en Alaphilippe, daar houdt het zowat mee op.' Of hij dan een beschermde rol moest krijgen? 'Laat hem ongedwongen koersen, dan is hij op zijn best. Hij leert razendsnel in vrijheid. Geef hem die vrije rol en je zal versteld staan.' Zonder bijkomende vraag, ging Freire nog verder in zijn argumentatie. 'Renners van 20 jaar hebben nu geen trainingsachterstand meer. Wij bereikten hun niveau zes jaar later. Evenepoel is zo getalenteerd dat hij ieder leeftijdsverschil uitwist. Laat hem alstublieft geen WK-kans overslaan. Hij zal naast Gilbert, Van Avermaet en Naesen niet uit de toon vallen. Wel integendeel.'

Oscar sprak met meer vuur dan ik ooit in zijn blik zag. Ik voelde mijn twijfels wegsijpelen. In de nababbel wees hij me nog op een probleem. Dat de Belgen niet aan hun dominante rol zouden ontsnappen.

'Op dat Vlaamse parcours zullen alle kopjes in jullie richting draaien. Geen team zal in de breedte sterker zijn. Jullie bondscoach zal slim moeten zijn.'

Freire grijnsde even en wenste ons veel succes.

quote:

Oud-renner, commentator en cultfiguur Karsten Kroon: “Wielrennen is geen spel. Het is een fokking zwaar beroep”

Geen kwaad woord over Wuyts-De Cauwer, maar als de Vuelta niet kan boeien, helpt het om af en toe eens te zappen naar Eurosport. Co-commentator daar is de Nederlandse oud-renner Karsten Kroon (43) en die kent altijd wel een verhaaltje dat de vaart er weer in brengt. Over Guus Meeuwis of een leuk ezeltje aan de kant van de weg. Soms ook over wielrennen. “Fabian Cancellara? Een narcist.”

We zitten aan de André Van Duinboulevard in Hilversum, net buiten de studio’s van Eurosport. Zo meteen moet Karsten Kroon op antenne om de Vuelta te becommentariëren, maar nu staat hij naast de tafel uit te beelden welke oefeningen hij vanochtend in een crossfitsessie van achttien minuten heeft gedaan: handstand en opdrukken, overhead lunges met een ­halter van veertig kilo boven je hoofd. “De hele tijd beuken”, zo verzekert hij.

Kroon komt vandaag werken in teenslippers en een zwembroekje met flamingo-print. Hij is een non-conformist: een renner die een Tourrit won, tweede werd in de Amstel Gold Race, maar ook columns schreef voor de krant en boeken las van Nabokov. Hij is geïnteresseerd in nagenoeg alles, geeft je tijdens het interview zelfs huiswerk mee. Een podcast met Mike Tyson – om naar te luisteren op de terugweg – en de biografie van Wim Hof, de Nederlandse Iceman, die een uur en vierenveertig minuten in een bad gevuld met ijsblokjes kan zitten.

Het interview met Kroon gaat precies zoals hij al het hele seizoen wielerwedstrijden verslaat: kwantum-zijsprongen aan hoge intensiteit, met uitgebreide toelichting bij alles wat in zijn ooghoeken komt. Ergens halverwege: “Kijk nu toch, wat een prachtige mier op deze tafel. Kijk wat ze doet. Is dat niet wonderlijk?”

Zo heeft de Belgische wielerfan u dit jaar leren kennen tijdens de ­Giro, de wedstrijd die niet op ­Sporza kwam. We keken allemaal naar Eurosport en hoorden daar Karsten Kroon, de co-commentator die het vaker over de dieren aan de kant van de weg had dan over de renners.

“Wat kan ik zeggen? In mijn commentaar probeer ik mijn liefde voor de koers uit te dragen. Duidelijk te maken aan de mensen dat ze die jongens daar moeten respecteren. Wielrennen is niet gewoon een spelletje, het is een fokking zwaar beroep. Maar als er een mooi paard in beeld komt, of een ezeltje of een bever, dan zeg ik: Hé, een mooie bever. Dat is toch niet gek? Ik mag toch zeggen dat ik het een mooi beest vind?”

Het was zo’n beestenboel dat de ­Giro bij ons in België de Diero ­heette.

(lacht) “Die had ik nog niet meegekregen. Maar ik ben gewoon een buitenmens. Ik heb thuis geiten, kippen en katten. De liefde voor de natuur is me met de paplepel meegegeven.”

Uw stijl van commentaar verdeelt wel de meningen: u heeft fans en haters.

“Ik vermoed dat die eerste groep het best vertegenwoordigd is. Ik mag voorlopig nog gewoon verder blijven doen. (lacht) Dat er mensen zijn die me niet lusten, is niet erg. Ik ben al min of meer mijn hele leven uitgelachen: ik groeide op in Dalen, een klein dorpje. Mijn ouders waren hippies. We hadden geen auto en verbouwden ons eigen voedsel. Alle jongetjes zaten op voetbal en gingen met de karavaan op vakantie. Wij gingen fietsen en ons ma maakte onze eigen kleren. Dan ben je gewend dat er met je gelachen wordt.”

“Ik hoorde er niet bij. Dat was lastig als kind, maar tegelijk ben ik er dankbaar voor. Het is mijn brandstof geweest. Het zorgde ervoor dat ik een extreme bewijsdrang had. Dat zie je bij veel renners: er zit altijd wel iets achter.”

U ziet veel ‘misfits’ in het peloton?

“Vind ik wel. Al heb je ook uitzonderingen: Tom Dumoulin, die zijn hele leven is een sprookje geweest. Mooie man, intelligent, zoon van een dokter. Ik heb daar gesprekken met hem over: Wat doe je jezelf aan, man? Wielrennen? Was toch gewoon zelf arts geworden. Hij snapt het zelf ook niet.”

Het valt op dat u in uw verslaggeving weinig over uw persoonlijke carrière praat en dat u er zeker niet nostalgisch op terugkijkt. Renner zijn was niet de beste ­periode in uw leven?

“Nou, don’t look back in anger, maar het is wel wat. Er is veel druk: je moet presteren. En iedere dag heb je te maken met pijn. Ik heb nog een foto van de allereerste keer dat ik viel met de fiets. Ik was veertien, had een beetje bloed aan mijn knie en moest heel erg huilen. En vijftien jaar later ging ik aan vijftig per uur op mijn bek, schuurde ik open tot op het bot (Kroon brak zijn gezicht bij een zware val in de Waalse Pijl, nvdr.) en het interesseerde me gewoon niet. Pijn wordt iets waaraan je verslaafd raakt. Me laten opereren zonder verdoving vond ik interessant. De pijn eens helemaal over je heen laten komen. Dat helpt als wielrenner, maar het is niet heel erg normaal.”

“Het maakt wielrennen tot een rare wereld: druk, pijn en daarbij is ook de factor angst zwaar onderschat. De angst om dood te gaan. Ik heb een vriend die geestelijk raadsman is in het leger. Bij militairen – die net als wielrenners hun maten dood zien gaan – spelen dezelfde mechanismen: de ene nog wat stoerder dan de andere, maar dat is allemaal onderdrukking. Een wielrenner is heel goed in zichzelf voor de gek houden.”

U zegt vaak dat u op planeet Kroon leefde als renner.

“Precies. Dat komt er ook nog bij. Wielrennen is egocentrisch: je bent 250 dagen per jaar op de baan. Zestien jaar lang ben ik niet op bruiloften en verjaardagen geweest. Dat creëert een grote sociale instabiliteit. En wanneer je wel thuis bent, ben je nog de hele tijd met jezelf bezig. Dat zorgt er allemaal voor dat je vervreemdt van iedereen die niet in het wielrennen zit. In mijn tijd kwam daar ook nog doping bij. Die normvervaging speelt ook mee. Zestig procent van de renners scheidt na zijn carrière. Ik ook.”

“Als renner draait alles rond jou. Je hoort de hele tijd: Wat jij doet is geweldig, fantastisch. Je maakt iedereen gelukkig. Voor je het weet ga je daar zelf in geloven.”

Dat was zo bij jou?

“Ik mag hopen dat het nooit zo erg is geweest. Bij mensen die heel erg veel aandacht krijgen, kan het twee kanten uit. Als ik een verhaal mag vertellen: op de Olympische Spelen liep ik in het Holland House ooit Guus Meeuwis tegen het lijf. Die naam kende ik nog van de studententijd: Kédeng-kédeng, dat liedje. Dus ik vroeg: Zo Guus, wat doe jij tegenwoordig nog? Optreden op trouwfeesten en partijen? (lacht) Bleek dat hij net vier de keer Ahoy had uitverkocht. Guus zijn ego had heel erg gekwetst kunnen zijn door mijn opmerking, maar hij vond het net grappig. Dat had ik ook nog wel, ik vond het leuk als iemand mijn status onderuit haalde met een kutgeintje.”

“Daarnaast heb je ook echte narcisten. Iemand als Cancellara, die zelf ging geloven dat hij een halfgod was. Bij CSC zaten we samen op de bus voor de start van de Ronde van Vlaanderen. Dan zei hij: Karsten, can you hand me my shoes? Maar hij zat er net zo ver van af als ikzelf. Ik zei: Gozer, neem ze mooi even zelf. Dan vroeg hij het aan de volgende. Belachelijk, zeg.”

U bent niet alleen wielercommentator, maar volgt ook een opleiding tot ademtherapeut. Met welk idee?

“Ook weer een verhaal. (lacht) Ik ben heel erg bezig met koude. Tegenwoordig gaan we ge-airconditioned door het leven: van 21 graden in je huis, naar 21 graden in de auto, naar 21 graden in de winkel. Niemand heeft tegenwoordig nog warm, koud, pijn of honger. En toch zijn zoveel mensen ongelukkig.”

“Ik vraag me af: Is het niet beter om dat wel allemaal te voelen af en toe? Met name koude zoek ik bewust op: in de winter ga ik het gletsjerwater in en ademhalingstechnieken helpen me daarbij. Je komt tot een andere laag van bewustzijn. Het laat je toe te ontspannen, emoties op te roepen, trauma’s te verwerken: de angst en de pijn als renner, mijn scheiding… Het helpt me. Ik volg een opleiding tot therapeut omdat ik ook andere mensen wil helpen.”

Floyd Landis gebruikt cannabis om zijn trauma’s te verwerken.U ook?

“Ik wil daar best een eerlijk antwoord op geven, maar maak daar nu niet het hele stuk van. Ayahuasca (Zuid-Amerikaanse plantenthee met hallucinogene werking, nvdr.) heb ik geprobeerd. Dat is fantastisch: het zorgt voor lucid dreaming. Het is voor mij meer reizen dan hallucineren. We hadden het net over ego: ayahuasca houdt je een spiegel voor, je maakt het sterven van je eigen ego mee. Ik heb op mijn knieën zitten huilen, man. Een lifechanging ervaring. Het heeft me na mijn carrière echt weer met beide voeten op de grond gebracht. Hier is wat telt, Karsten. Goed zijn voor de wereld en voor je kinderen. Wielrenner zijn is sinds dat inzicht helemaal voorbij. Ik ben dankbaar voor de herinneringen, de goede en de slechte, maar verder ben ik er nu totaal niet meer mee bezig.”

quote:

Op zaterdag 14 september 2019 15:05 schreef Jason22 het volgende:
Alweer Gio op de NOS. Ze lijken echt Joris wat meer opzij te zetten bij live-uitzendingen.

quote:

Op zaterdag 14 september 2019 19:16 schreef TargaFlorio het volgende:

[..]

Dat zou je wel zeggen maar NOS is daar soms onnavolgbaar in.

twitter:

wielerman twitterde op woensdag 25-09-2019 om 13:33:50 Hij is geen spat veranderd sinds dit interview uit 2011. En hij gaat door tot zijn tachtigste ;-) Zo leren we uit deze tijdloze 7 hoofdzonden van @josedecauwer Vandaag 70! Bedelf hem onder digitale wensen! #feliciteerJose https://t.co/5y1fsnLZMm reageer retweet

quote:

Op zondag 29 september 2019 12:34 schreef Sjoerd102 het volgende:
[ link | afbeelding ]
[ link | afbeelding ]

quote:

Wuyts
Column | Als de boom valt

Roompot-Charles is ter ziele gegaan, de bewonderenswaardige inspanningen van de oranje renners ten spijt. Ik heb de offensieve geestdrift van Weening, Van Ginniken en Van Schip nadrukkelijk geroemd. Koers moet ook in het middenrif aantrekkelijk zijn. Voor de heren broodgevers was strijdlust wellicht geen argument. De ploeg won niet. Het ontbrak haar aan een uithangbord. Dat werd in putje winter neergehaald. Wout van Aert zocht in ongenoegen elders soelaas. Daar geraakten Roompot en Charles niet overheen. Opdoeken doet minder pijn dan wegkwijnen. Achttien renners werden getroffen. Zeven waren vooruitziend. Onder hen de dertigjarige Stijn Steels, Toms oomzegger. Winnaar van de Grote Prijs van Lillers, ruim drie jaar geleden. Hij trekt in bij Deceuninck-Quick.Step. Lefevere kent voorwaar erbarmen. Elf Roompotse dienaars staan op straat. Tijdelijk of definitief. Elders zitten de contingenten namelijk al eivol. Bij het overlopen stuitte ik warempel op de genoemden Weening en Van Schip. Ik las met mededogen de namen van landgenoten als De Bie en Livyns. Ongeloof overviel me toen daar onderaan de rij Lars Boom stond. Jawel, Lars Antonius Johannes Boom, invuller van cross- en voorjaarsdromen, ritwinnaar in Vuelta en Tour, groot verzamelaar van nationale, Europese en wereldtruien. In het ouderlijke huis hangen acht wanden vol. Kwantiteit en kwaliteit die in Nederland alleen Mathieu van der Poel kan overtreffen. Lars Boom kon op jonge leeftijd meer dan pakweg Mads Pedersen nu. Na dertien jaar profmanschap dreigt die Boom nu op de keien te belanden. Het raakt deze mens. Heeft Boom op zijn drieëndertig de laatste kilometer van zijn carrièrekoers gereden? Nauwelijks denkbaar. En toch. Waar lag het aan, Lars? Pech, zonder enige twijfel. Stuurse achillespezen, elleboogbreuk en een corrigerende hartoperatie, een topsporter stapt daar niet licht overheen. De lastigheidsgraad van de geliefde voorjaarsklassiekers? Ongetwijfeld. Aan topnoteringen in Vlaanderen en Roubaix was geen nood, maar winst bleef uit. Wat was je in 2015 als Astanaman nog dicht. Zesde in Oudenaarde, vierde op de Municipale in de tijd van winnaar Degenkolb. Je droeg op je bijna dertigste nog steeds het label 'grote belofte'. Het is die terugkerende hoop op de grote doorbraak die je aan nieuw contracten en vette verloningen hielp. Vroeg ik me vaak af: is Boom niet te snel gesatureerd? Je piekperiode was zo al kort, veertien dagen top en dat was het dan. Nooit was daar de zucht naar hoger, naar meer. 'Vierde in le Samyn, kan ik wel mee leven.' Ik heb die snelle voldoening te vaak gehoord. Te veel familieman, fluisterden harteloze patsers. Onzin. Dat dochtertjes Kee en Nena voorgingen, nam ik je nooit kwalijk. Ik herinner me vooral je splijtende rush naar de crosswereldtitel in Treviso, je raid over de hanenkam boven Cordoba, je machtige inhaalmanoeuvre in de leiderstrui op waaier één in Parijs-Nice. Het meest waardeerde ik je hoffelijkheid. Ik heb je nooit een beurtje goeiedag weten overslaan. Hoe het nu verder moet? Praat nog 's met Sven Nys. Die wilde jou in 2017 al graag bij Telenet. Met Roodhooft, namens Corendon, kan ook. Mathieu dienen op weg en hei. Een eervol slot. Ja toch, Lars?

quote:

Op zaterdag 23 maart 2019 13:20 schreef wimderon het volgende:

[..]

Bronstige Bonobo?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op maandag 9 december 2019 11:18 schreef showtimer het volgende:
Zevenentwintig directe vragen, evenveel openhartige antwoorden. Vandaag: sportjournalist Ruben Van Gucht (33). Wie is hij in het diepst van zijn gedachten?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Lieve jongen hè?

quote:

Op maandag 9 december 2019 17:02 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:

[..]

Nee, nog steeds geen fan.

quote:

Op maandag 9 december 2019 11:18 schreef showtimer het volgende:
Zevenentwintig directe vragen, evenveel openhartige antwoorden. Vandaag: sportjournalist Ruben Van Gucht (33). Wie is hij in het diepst van zijn gedachten?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Lieve jongen hè?

quote:

Op maandag 9 december 2019 20:37 schreef Koffieplanter het volgende:

[..]

Een simpele, geld harkende, overigens zeer slechte, commentator met een zaakwaarnemer kan ik onmogelijk serieus nemen.

quote:

'We kunnen nu zeggen: het is máár koers'

Wielercommentatoren Wuyts en De Cauwer zijn plots een voorjaar dichter bij hun pensioen, al is dat momenteel even niet belangrijk

Michel Wuyts (63) en José De Cauwer (70) zijn sinds jaar en dag de stemmen van het Vlaamse wielervoorjaar. Maar in deze weken rest door de coronacrisis alleen de stilte.

Natuurlijk dwalen de gedachten van Michel Wuyts deze dagen wel eens af naar de E3 Prijs, Gent - Wevelgem of de Ronde van Vlaanderen, het nationale volksfeest van België dat alleen tijdens de Eerste Wereldoorlog niet doorging. ,,Een carrière wordt gevat in cijfers. En ik zou dit jaar mijn 30ste Ronde van Vlaanderen becommentarieerd hebben.'' Maar veel vaker denkt Wuyts aan zijn twee kleinzonen Warre (6) en Wies (2), die hij niet kan zien. Net als de rest van België zit Wuyts noodgedwongen thuis, in Scherpenheuvel. ,,En mijn vader Willy is 89 jaar en ik mag er niet meer bij komen.''

Zoals ook voor José De Cauwer, al een levenlang in het peloton, wielrennen plots minder belangrijk is. ,,Nu mis ik de koers niet. Ik zou er ook niet graag heen gaan, mocht er koers zijn. Dit is iets wat we nog nooit in onze levensgeschiedenis hebben meegemaakt.'' Zijn leven is klein en overzichtelijk geworden. ,,Want in België geldt een ophokplicht, zoals vroeger voor kippen, en daar probeer ik me aan te houden. Ik werk wat in de tuin, lummel een beetje en doe niets. Mijn kinderen en kleinkinderen wonen 100 kilometer verderop. Mijn vader Victor is 99 jaar, woont vlakbij mij en alleen die zie ik nog wel. Hij komt met slechts drie mensen in contact en je vraagt je toch af met wie die weer in contact komen. Ik hoor zelf ook bij de risicogroep, hoewel je nu ook in de problemen kunt komen als je onder de 65 jaar bent.''

De Cauwer is 70 jaar, maar jong van geest. Hij probeert zich in deze tijden te verplaatsen in ouderen die minder vitaal zijn. Mensen bij wie wielrennen de leegte in het bestaan vult. ,,Er zijn heel veel mensen die door de koers drie, vier uur afleiding hebben en bij wie zo de dag voorbijgaat. Vanwege corona zitten heel veel mensen in lockdown, maar ouderen en zieken leven eigenlijk al hun hele leven in quarantaine. Mijn vader is 99 jaar en wat is er in zijn leven veranderd? Niet veel. Er kwam toch al niemand, de ganse dag.''

Voor de goede orde: dit dubbelinterview met Wuyts en De Cauwer is een verhaal in twee delen. Oplettende lezers hebben al gezien: de begeleidende foto kan niet recent zijn gemaakt, niet in deze tijden van corona. Al in de week voor de openingsklassieker Omloop Het Nieuwsblad (op 29 februari, gewonnen door Jasper Stuyven en Annemiek van Vleuten) schoof AD Sportwereld aan bij de twee. In een goed restaurant, aan het kanaal tussen Mechelen en Leuven. Om te praten over elkaar, over wielrennen en het belang en de betekenis van koers in Vlaanderen. Uiteindelijk ging het ook heel veel over Remco Evenepoel (20) en Mathieu van der Poel (25).

Lofredes
Ook deze kroonprinsen van het peloton rijden de komende maanden niet, maar de lofredes zijn te mooi om onvermeld te laten. Hoor Wuyts over Evenepoel: ,,Als het verwachtingspatroon van het volk ook het verwachtingspatroon is van Evenepoel, heeft hij een probleem. Want daar gaat hij niet permanent aan kunnen blijven beantwoorden. Hij schenkt het volk plaatsvervangende hoop en dat kan een dwangmatigheid worden. Men is het winnen al gewoon."

Of luister naar zijn prognose over Van der Poel. ,,Als er twee wedstrijden zijn waarin hij kan excelleren, moeten dat wel de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix zijn. Als hem niets overkomt en hij is in topvorm in Roubaix, dan zou het kunnen dat de winnaar al bekend is op de Carrefour de l'Arbre."

Zover zal het dit jaar niet komen. Zoals ook het originele interview met Wuyts en De Cauwer de krant nooit haalde, omdat op de dag van De Omloop een compleet peloton wielrenners vanwege het coronavirus vastzat in een hotel in Abu Dhabi. Toch kunnen slechts weinigen de huidige leegte bij wielerfans beter beschrijven en tegelijkertijd in perspectief plaatsen dan Wuyts en De Cauwer.

Wuyts is voormalig docent pedagogiek op een lerarenopleiding en directeur van een basisschool. De Cauwer was meesterknecht van Hennie Kuiper, ploegleider van Greg LeMond (die in 1989 de Tour de France won) en bondscoach toen Tom Boonen in 2005 - 'op mijn verjaardag' - wereldkampioen werd. Samen vormen ze het perfecte wielerhuwelijk: Michel en José. In de maanden maart en april de klassiekers, in juli de Tour. De twee zeggen geen vrienden te zijn en toch deelden ze twee decennia lief en leed. Wuyts doet het al 30 jaar, de laatste 20 met De Cauwer. Zodra de eerstvolgende uitzending begint - al weet niemand wanneer - varen ze blind op elkaar. Als vanouds. Wuyts: ,,We nemen vooraf nooit door: nu ik en dan jij. Nooit.''

Wuyts en De Cauwer horen bij het Vlaamse wielrennen als Haaghoek, Berendries en Koppenberg. Maar zonder koers verdampt hun stemgeluid. Plots zijn ze een voorjaar dichter bij hun pensioen zonder dat ze de bijbehorende winnaars en verliezers hebben gezien. Hun leeftijden - 63 en 70 - voorspellen een zware erfenis in televisieland. De Cauwer: ,,Het had ook al gedaan kunnen zijn. Dat ze bij de VRT hadden gezegd: stop er maar mee'', zegt De Cauwer. ,,Maar het zal zo zijn: Michel stopt, dus José ook. Misschien zeggen ze nog: we gaan die mannen reanimeren.''

Wuyts: ,,Bij de VRT moet je met pensioen op je 65ste. Maar ik ben er nog geen seconde mee bezig geweest. Ik duw dat voor me uit. De klap gaat gigantisch zijn.'' Hij heeft 'in versneld tempo' over zijn naderende pensioen nagedacht en komt plots tot een inzicht. Gezien deze coronacrisis heeft hij hoe dan ook recht op een extra jaar in het commentaarhok, vindt Wuyts. ,,Ik wil met José doorgaan tot hij 75 jaar is. Dan ben ik ook respectabel genoeg in leeftijd en dan kunnen we zeggen: we worden alsnog vrienden. Dan blijven we winters, zomers, lentes en herfsten bij elkaar en doen we aan partnerruil.''

Op de vlucht
In eerste instantie hielden ze dit voorjaar rekening met het schrappen van Milaan-San Remo en de andere Italiaanse voorjaarswedstrijden, maar inmiddels is de complete wereld tot stilstand gekomen. Het is nog maar drie weken geleden dat Wuyts en De Cauwer halsoverkop uit Parijs-Nice vertrokken. Met z'n tweeën in een auto, per direct terug naar België. ,,We zaten donderdagavond in een hotel in Bourges en zagen de Franse president Macron een geweldige speech geven op de televisie. 'Nous sommes en guerre'. 'We zijn in oorlog'. Dat hakte er wel in'', zo haalt De Cauwer de herinnering boven. ,,Daarna smaakte het eten toch iets minder en heb je misschien juist drank nodig. We waren op de vlucht, maar het probleem is: je rijdt weg van iets, maar misschien rijd je wel naar het gevaar toe. Je weet niet waar de vijand zit. Zo onwezenlijk.''

Wuyts: ,,Het is razendsnel gegaan. In het schrappen van wedstrijden heb ik me vrij snel geschikt en we moeten er geen einddatum op plakken. Ik acht zelf een Tour de France niet voor mogelijk. Dat zou betekenen dat in één maand zaken totaal keren. En dat kan niet.''

Dus moeten de verstokte wielerfans het deze weken met oude edities van de klassiekers doen die worden uitgezonden op de Belgische tv. Het stemgeluid van Wuyts en De Cauwer als een soort van opgewarmde prak. Maar dat is klein leed, want deze coronacrisis zet alles in perspectief. Ook voor het wielerduo dat de belichaming is van de Vlaamse wielergekte. De Cauwer: ,,De Ronde van Vlaanderen passeert op 700 meter van mijn deur. Dus ik zal er komende zondag aan herinnerd worden. Maar ik ben niet zo gek om te gaan kijken of ze toch voorbij zullen komen. We beseffen steeds meer wat de koers echt betekent. Hoe groter het probleem, hoe kleiner de rest wordt. Men zegt vaak: het is máár koers. En dat kunnen we nu wel zo zeggen.''

quote:

Een groepje van de NOS (onder wie Han Kok en Herman van der Zandt) vertrekt in een eigen bubbel binnenkort naar Frankrijk om verslag te doen van de Tour de France 2020. Herbert Dijkstra en Maarten Ducrot (62) blijven in Hilversum. Vanuit een studio, met kastelenboek op schoot en uitpuilende database bij de hand, geven de twee mannen commentaar bij de livebeelden. In de Leiderstrui sprak Ducrot over de aankomende Tour, die anders wordt dan anders.

Allereerst: hoe ben je de wielerloze periode doorgekomen?

‘Ik ben al zo’n dertig jaar zelfstandig ondernemer. Afhankelijk van opdrachten. In die zin was het coronavirus en alles wat daardoor wegviel best bedreigend. Ik heb wel in de rats gezeten. Maar Nederland is ook een land waar niemand van de honger omkomt. Ik heb eigenlijk een soort van vakantie gehad en heb mijn tijd doorgebracht door me te specialiseren in online gespreksonderwerpen en congressen tot stand te brengen. Plus dat ik nu met mijn eigen podcast en huiswerk (bronnen raadplegen en spreken) richting de Tour de France aan het werk ben.’

Die zal omgeven worden met veel regelgeving.

‘Ik hoop dat regelgeving niet boven menselijkheid wordt verheven. Het irriteert mij dat de corona-aanpak ontaardt in steeds meer regelgeving. In strakke procedures. Je contactgegevens achterlaten bij een horecabezoekje, kom op? We leven in een tijd dat we de ander als een bedreiging moeten zien voor je gezondheid. Dat is niet oké. We moeten er juist met z’n allen uitkomen. Ik wil samen met andere mensen naar een oplossing toe. Dat vergt eigen verantwoordelijkheid en opvoeden. Regels mogen niet boven menselijkheid komen te staan. Begrijp mij goed: ik ben niet iemand van de groep Viruswaarheid. Maar de overheid moet niet doorschieten richting politiestaat.’

Gaat verregaande regelgeving ook in de Tour een rol spelen?

‘Rondom de etappes zeker. Al hoop ik dat het peloton het tijdens de koers van zich afgooit. Hoop dus dat de renners iets durven. Renners komen naar Frankrijk met een andere fysieke basis. Tom Dumoulin zegt dat hij amper op hoogtestage is geweest en daarom niet kan winnen. Maar welke renner is dat wel? Deze tijd vereist tegenovergesteld denken. Zoals bijvoorbeeld Wout van Aert doet. Fenomenaal hoe die na zijn ongeluk toch dit niveau haalt met zijn ploeg. Topklasse. Van Aert laat zien dat degene die nu durft ook wint, zie Strade Bianche. Daarin zag je ook Jakob Fuglsang sterk demarreren om kilometers later hard terug te vallen. Er gaan ook in de Tour zulke onverwachte dingen gebeuren. Spektakel. Daar verheug ik mij wel op. Dit wordt een Tour de France voor de durfals.’

Hoe kijk je aan tegen de sterke blokken van Jumbo-Visma en Team INEOS?

‘Eerlijk gezegd interesseert mij die tweestrijd geen fuck. Ik wil gewoon dat iedere renner lekker gaat koersen. Ik vrees dat Primoz Roglic beter in vorm is dan Dumoulin en dat die zijn kloten er moet gaan afdraaien voor zijn kopman. Dat kan ie wel. Dat heb ik hem eens eerder in Milaan-Sanremo zien doen voor Sunweb. Ik volg Dumoulin goed en hoop dat hij zich als renner herontdekt in de Tour de France.’

Hoe zit het met het blok Dijkstra/Ducrot? Jullie zitten straks weer veel op elkaars lip.

‘We worden elk jaar nog beter. Hij is mijn maatje. Maar hé, ik ben nu 44 jaar samen met dezelfde vrouw, en ga niet aan jouw neus hangen hoe ik dat voor elkaar krijg. Zo ga ik ook niet vertellen over de maatstaven tussen mij en Herbert.’

Heb je al een nieuw kasteel langs de route in Frankrijk ontdekt?

‘Hoho. Als jij mij in al die jaren (vanaf 2004 versla ik de Tour de France) een verhaal over een kasteel heb horen houden, krijg je een biertje van mij. Herbert is van het kastelenboek. Daar kleeft nog wel een leuke anekdote aan. In de beginjaren 2000 deden we niets met kastelen die in beeld voorbij kwamen. Hooguit dat we zeiden: mooi kasteel. Pas toen de regio’s en de VVV in Frankrijk grote sponsors werden kwam er een boek. Op een gegeven moment werden we door de hoofdredacteur gevraagd die kastelen te benoemen. Driekwart van onze kijkers is zestig plus. Die vinden die verhalen fantastisch. Ik haal mijn verhalen uit mijn eigen database.’

Die is behoorlijk, begrijp ik.

‘Mijn digitale database met renners, ploegen en verhalen, heb ik sinds 2006. Tik ik bijvoorbeeld een rennersnaam in dan wordt ie automatisch gekoppeld aan teams en door mij ingevoerde verhalen. Mijn programma is ontworpen door de technisch vernuftige Alphons Hupsch. Hij is nu een hoge pief op de ict-afdeling van ABN Amro. Toen mijn systeem een update vroeg moesten sommige scripts opnieuw geprogrammeerd worden. Paniek. Dat kon ik zelf niet. Hupsch heeft dat toen gelukkig voor mij geregeld.’

Wat zijn voor jou mooie momenten tijdens een Tour?

‘Als er goede etappes gereden worden. Dat zijn niet per se etappes met Nederlands succes. Dat interesseerde mij als renner ook geen fluit. Zei er iemand na afloop: je bent de beste Nederlander. So what? Het wielrennen is prachtig door drie zaken. Iedereen heeft kans om te winnen. Daardoor moet je enorm afzien. En je moet er slim genoeg voor zijn. Dat alles bij elkaar maakt deze sport zo mooi. Thomas Voeckler vond ik bijvoorbeeld een debiel, echt gestoord, maar daardoor kreeg ik ook weer mededogen met hem. De etappe waarin hij met Albert Timmer van Sunweb wegreed, terug werd gepakt en op het einde toch nog een meter voor bleef op het peloton, vond ik schitterend. Dan zit ik te juichen. Mooi dat ik die strijd van commentaar mag voorzien. Becommentariëren is sowieso een voorrecht.’

Je bent, zeker tijdens de Tour, een bekend figuur. Welk misverstand bestaat over jou?

‘Dat ik zo’n tien jaar geleden de term ‘het nieuwe wielrennen’ heb bedacht en dat dat zou staan voor schoon wielrennen. En dat ik daarmee het straatje schoonveegde van mijn voormalige beroepsgroep. Met het oude wielrennen wordt dan bedoeld: koersen op controle (zoals SKY), doping en voorspelbaarheid. Maar je ziet langzamerhand, dat begon al een jaar of acht geleden, een beweging ontstaan. Het nieuwe wielrennen. Daarin mochten talenten als Sagan en Pogacar wel direct zelf koersen in plaats van eerst jaren voor hun kopman te moeten werken. Mathieu van der Poel, Remco Evenepoel en ook Wout van Aert koersen meteen vooraan mee. Dat kunnen ze niet alleen, ze mogen het ook. De hele wetenschap van het team staat in hun dienst. Die beweging, vanuit dat oude rotte wielrennen, heb ik gezien en benoemd. Iedereen zag dat als een directe gebeurtenis. O, vanaf nu is het nieuw wielrennen. Dat was veel te voorbarig. Het nieuwe wielrennen is een proces dat nog steeds gaande is. En waarvan ik hoop dat het ook in de Tour meer spannende wedstrijden gaat opleveren. Dat de beste renners tegen elkaar koersen tot ze erbij neervallen en toch blijven nadenken en slimme dingen doen, zodat de held uiteindelijk wint.’

https://www.indeleiderstr(...)-een-voor-de-durfals