Het algemene commentatoren topic #1

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 17:47 schreef Remzz het volgende:
De Belgjes worden hier altijd enorm overschat. Die zijn minimaal net zo nationalistisch als Dijkstra en Ducrot. Dijkstra is na al die jaren gewoon prima naar te luisteren. Ducrot is wel vervelend.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 17:47 schreef Remzz het volgende:
De Belgjes worden hier altijd enorm overschat. Die zijn minimaal net zo nationalistisch als Dijkstra en Ducrot. Dijkstra is na al die jaren gewoon prima naar te luisteren. Ducrot is wel vervelend.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 17:47 schreef Remzz het volgende:
De Belgjes worden hier altijd enorm overschat. Die zijn minimaal net zo nationalistisch als Dijkstra en Ducrot. Dijkstra is na al die jaren gewoon prima naar te luisteren. Ducrot is wel vervelend.

twitter:

TourDeJose twitterde op donderdag 22-08-2019 om 20:27:50 Verreweg het moeilijkste aan mijn keuze om Eurosport te verlaten, was het niet meer doen van de Vuelta. Maar juiste keuzes hebben onherroepelijk ook minder leuke kanten. Ik kom wel weer ergens terug ‘on air’. Geduld 😉 https://t.co/2BTENbhszN reageer retweet

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 20:54 schreef showtimer het volgende:
Na een poging of 5 is het dit geworden.

twitter:

TourDeJose twitterde op donderdag 22-08-2019 om 20:27:50 Verreweg het moeilijkste aan mijn keuze om Eurosport te verlaten, was het niet meer doen van de Vuelta. Maar juiste keuzes hebben onherroepelijk ook minder leuke kanten. Ik kom wel weer ergens terug ‘on air’. Geduld 😉 https://t.co/2BTENbhszN reageer retweet

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 21:09 schreef Jason22 het volgende:

[..]

Volgend jaar bij de NOS?

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 21:09 schreef Jason22 het volgende:

[..]

Volgend jaar bij de NOS?

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 21:33 schreef Pino112 het volgende:

[..]

Gewoon nergens is het beste.

quote:

Wuyts
Column | Onmogelijk bestaat niet

Het seizoen telt nog twee topwedstrijden, twee afspraken waar een sportmens een week over nakaart: de Vuelta en het wegwereldkampioenschap voor profs. Alle respect voor Hamburg, Quebec, Montréal en Plouay, het zijn niet meer dan satellietkoersen van de regenboogstrijd. In Duitsland, Canada en West-Frankrijk kunnen misnoegden hun mislukte voorjaar wat bijpleisteren of hun smeekbede voor een selectie voor Yorkshire kracht bijzetten. Doekjes voor het bloeden zijn het, niet veel meer dan dat. Voor het Monument Ronde van Lombardije wil ik nog mild zijn. Al telt het aantal moedigen dat zich nog eens wil afpeigeren op de Madonna del Ghisallo en de Civiglio hooguit tien stuks. Mijn respect voor hen. Ook voor zij die na een fel bevochten lente en een slopende Tour een derde vormpiek in de Vuelta willen bereiken. Het vergt naast een sterke motivatie een hoge vorm van zelfopoffering. Hoed af voor mannen als Fuglsang, Roglic en Valverde. Ze winnen in februari, onderscheiden zich in een grote ronde en nemen er met gretigheid een zware drieweekse onderneming bij. Wie hier in Spanje wil schitteren, heeft de voorbije maanden de focus geen minuut losgelaten. Girowinnaar Carapaz deed dat wel. Hij verkocht zijn ziel aan criteriumorganisatoren in Etten-Leur en bekocht die achterbakse stunt met een dwaze tuimelperte. Geen week voor de start mocht zijn favorietenrol de prullenbak in. Geen Movistarbaas die van zijn vaalroze uitstap naar Noord-Brabant wist. Carapaz woont in Pamplona, manager Unzue en de moneymakers van de communicatiegigant doen dat ook. Ik stel mij voor dat ze zich een hoedje schrokken bij het wansmakelijke bericht. Zullen ze Carapaz dan toch maar verpatsen aan Ineos? Of doen zoals Quick.Step met Boonen anno 2009: hem na een nieuw folietje voor hetzelfde bedrag laten bijtekenen. Aan de immer flegmatieke Unzue om te beslissen. Al vraag ik mij af of bij de laatste Spaanse topformatie nog enige oordeelkundigheid leeft. Of daar nog overleg gepleegd wordt? Of renners aan lakse ploegleiders als Arrieta en Garcia Acosta nog houvast hebben? Op grond van het gebrek aan samenhorigheid en het steeds verder achteruitzwemmen van Landa en Quintana luidt het antwoord driemaal 'neen'. Die hardhorige zuiderlingen doen altijd en overal hun zin, meneer. Van teambuilding is geen sprake, hebben de ervaringen van nieuwkomer Jürgen Roelandts ons geleerd. En toch mag dit geen volkomen negatief verhaal worden. Wie de Giro bestudeerde, zag opofferingsgeest. Niet Carapaz versloeg Nibali en Roglic. Jong Movistar deed dat. Carretero en Pedrero brachten Carapaz op voorbeeldige wijze in stelling.

De jeugd van Movistar is ook in deze Vuelta van de partij. Voeg daar de immer onbaatzuchtige Soler bij en de basis ziet er met de klap solide uit. Voor welk speerpunt dan wel? Daar hebben we hém weer. De man die vorig seizoen vijfde werd. Die daarnaast twee ritten won en tot de slotdagen in Andorra podiumrijp bleef. Oordeelden nogal wat wijzen toen: 'Nu heeft hij zich compleet stukgereden.' Veertien dagen later werd hij wereldkampioen. Alejandro Valverde dus, 39 intussen. Wie zegt dat winnen volkomen onmogelijk is? Zijn goesting stopt namelijk nooit.

quote:

Wuyts
Column | Evenepoel, volgens Freire


Plots dook Freire op. Hij drentelde op zijn Oscars over de bergtop. Handen losjes in de zakken, dromerige blik, schijnbaar ongeïnteresseerd. Was dit een opgelegd nummertje op vraag van de organisatie? Even de honneurs waarnemen in zijn Cantabrië? Freire daagt namelijk zelden in het wereldje op. Rust is hem heilig. In een flits doken de beelden van Verona '99 op. Van een onbekende jongeman met een on-Spaanse naam die Ullrich en Vandenbroucke een neus zette. Wereldkampioen op zijn drieëntwintigste. Had de hoogste strijd een futiele passant opgeleverd? Niet dus. Freire deed zijn kunststukje nog twee keer over en deed er drie keer Milaan-Sanremo bovenop. Respect en nostalgie welden op en ik stapte op hem af. Ik geef toe, de herkenning deed me wat. Daar stond een kampioen die in zijn land onvoldoende waardering kreeg. Ik drukte hem de hand en feliciteerde hem met zijn strakke lijn. Hij kon zo weer de fiets op. Zijn glimlach werd nog breder en hij vertelde over zijn nieuwe hobby's: mountainbiken en rally's rijden. Niet op zijn Loebs, maar wel in competitie. Zijn stek in Lugano had hij ver achter zich gelaten. 'Te zielloos, ik miste Torrelavega.' Dus had hij zich met vrouw en drie zonen weer in het golvende, groene land gevestigd. Thuis was het ook makkelijker om de Vuelta op tv te volgen. Roglic was buiten categorie, aldus Freire. De tegenstand woog ook licht. Dat een mens van 39 zijn grootste belager is, was veel betekenend. Toen schakelde hij zonder voorzet op een razend interessant thema over. Wat ik van Evenepoel in het WK verwachtte? Hij zag mijn twijfels over een mogelijke selectie en trok zich wat feller op gang. Dat die jongeman van negentien absoluut mee naar Yorkshire moest. Leeftijd speelde volgens hem geen rol. 'Op zijn negentiende de Clásica San Sebastián winnen kan alleen hij. Waarom dan nog aarzelen? Evenepoel heeft die ondefinieerbare kwaliteiten van de winnaar. Zeg mij, hoeveel renners kunnen dat met overtuiging zeggen? Van der Poel en Alaphilippe, daar houdt het zowat mee op.' Of hij dan een beschermde rol moest krijgen? 'Laat hem ongedwongen koersen, dan is hij op zijn best. Hij leert razendsnel in vrijheid. Geef hem die vrije rol en je zal versteld staan.' Zonder bijkomende vraag, ging Freire nog verder in zijn argumentatie. 'Renners van 20 jaar hebben nu geen trainingsachterstand meer. Wij bereikten hun niveau zes jaar later. Evenepoel is zo getalenteerd dat hij ieder leeftijdsverschil uitwist. Laat hem alstublieft geen WK-kans overslaan. Hij zal naast Gilbert, Van Avermaet en Naesen niet uit de toon vallen. Wel integendeel.'

Oscar sprak met meer vuur dan ik ooit in zijn blik zag. Ik voelde mijn twijfels wegsijpelen. In de nababbel wees hij me nog op een probleem. Dat de Belgen niet aan hun dominante rol zouden ontsnappen.

'Op dat Vlaamse parcours zullen alle kopjes in jullie richting draaien. Geen team zal in de breedte sterker zijn. Jullie bondscoach zal slim moeten zijn.'

Freire grijnsde even en wenste ons veel succes.

quote:

Oud-renner, commentator en cultfiguur Karsten Kroon: “Wielrennen is geen spel. Het is een fokking zwaar beroep”

Geen kwaad woord over Wuyts-De Cauwer, maar als de Vuelta niet kan boeien, helpt het om af en toe eens te zappen naar Eurosport. Co-commentator daar is de Nederlandse oud-renner Karsten Kroon (43) en die kent altijd wel een verhaaltje dat de vaart er weer in brengt. Over Guus Meeuwis of een leuk ezeltje aan de kant van de weg. Soms ook over wielrennen. “Fabian Cancellara? Een narcist.”

We zitten aan de André Van Duinboulevard in Hilversum, net buiten de studio’s van Eurosport. Zo meteen moet Karsten Kroon op antenne om de Vuelta te becommentariëren, maar nu staat hij naast de tafel uit te beelden welke oefeningen hij vanochtend in een crossfitsessie van achttien minuten heeft gedaan: handstand en opdrukken, overhead lunges met een ­halter van veertig kilo boven je hoofd. “De hele tijd beuken”, zo verzekert hij.

Kroon komt vandaag werken in teenslippers en een zwembroekje met flamingo-print. Hij is een non-conformist: een renner die een Tourrit won, tweede werd in de Amstel Gold Race, maar ook columns schreef voor de krant en boeken las van Nabokov. Hij is geïnteresseerd in nagenoeg alles, geeft je tijdens het interview zelfs huiswerk mee. Een podcast met Mike Tyson – om naar te luisteren op de terugweg – en de biografie van Wim Hof, de Nederlandse Iceman, die een uur en vierenveertig minuten in een bad gevuld met ijsblokjes kan zitten.

Het interview met Kroon gaat precies zoals hij al het hele seizoen wielerwedstrijden verslaat: kwantum-zijsprongen aan hoge intensiteit, met uitgebreide toelichting bij alles wat in zijn ooghoeken komt. Ergens halverwege: “Kijk nu toch, wat een prachtige mier op deze tafel. Kijk wat ze doet. Is dat niet wonderlijk?”

Zo heeft de Belgische wielerfan u dit jaar leren kennen tijdens de ­Giro, de wedstrijd die niet op ­Sporza kwam. We keken allemaal naar Eurosport en hoorden daar Karsten Kroon, de co-commentator die het vaker over de dieren aan de kant van de weg had dan over de renners.

“Wat kan ik zeggen? In mijn commentaar probeer ik mijn liefde voor de koers uit te dragen. Duidelijk te maken aan de mensen dat ze die jongens daar moeten respecteren. Wielrennen is niet gewoon een spelletje, het is een fokking zwaar beroep. Maar als er een mooi paard in beeld komt, of een ezeltje of een bever, dan zeg ik: Hé, een mooie bever. Dat is toch niet gek? Ik mag toch zeggen dat ik het een mooi beest vind?”

Het was zo’n beestenboel dat de ­Giro bij ons in België de Diero ­heette.

(lacht) “Die had ik nog niet meegekregen. Maar ik ben gewoon een buitenmens. Ik heb thuis geiten, kippen en katten. De liefde voor de natuur is me met de paplepel meegegeven.”

Uw stijl van commentaar verdeelt wel de meningen: u heeft fans en haters.

“Ik vermoed dat die eerste groep het best vertegenwoordigd is. Ik mag voorlopig nog gewoon verder blijven doen. (lacht) Dat er mensen zijn die me niet lusten, is niet erg. Ik ben al min of meer mijn hele leven uitgelachen: ik groeide op in Dalen, een klein dorpje. Mijn ouders waren hippies. We hadden geen auto en verbouwden ons eigen voedsel. Alle jongetjes zaten op voetbal en gingen met de karavaan op vakantie. Wij gingen fietsen en ons ma maakte onze eigen kleren. Dan ben je gewend dat er met je gelachen wordt.”

“Ik hoorde er niet bij. Dat was lastig als kind, maar tegelijk ben ik er dankbaar voor. Het is mijn brandstof geweest. Het zorgde ervoor dat ik een extreme bewijsdrang had. Dat zie je bij veel renners: er zit altijd wel iets achter.”

U ziet veel ‘misfits’ in het peloton?

“Vind ik wel. Al heb je ook uitzonderingen: Tom Dumoulin, die zijn hele leven is een sprookje geweest. Mooie man, intelligent, zoon van een dokter. Ik heb daar gesprekken met hem over: Wat doe je jezelf aan, man? Wielrennen? Was toch gewoon zelf arts geworden. Hij snapt het zelf ook niet.”

Het valt op dat u in uw verslaggeving weinig over uw persoonlijke carrière praat en dat u er zeker niet nostalgisch op terugkijkt. Renner zijn was niet de beste ­periode in uw leven?

“Nou, don’t look back in anger, maar het is wel wat. Er is veel druk: je moet presteren. En iedere dag heb je te maken met pijn. Ik heb nog een foto van de allereerste keer dat ik viel met de fiets. Ik was veertien, had een beetje bloed aan mijn knie en moest heel erg huilen. En vijftien jaar later ging ik aan vijftig per uur op mijn bek, schuurde ik open tot op het bot (Kroon brak zijn gezicht bij een zware val in de Waalse Pijl, nvdr.) en het interesseerde me gewoon niet. Pijn wordt iets waaraan je verslaafd raakt. Me laten opereren zonder verdoving vond ik interessant. De pijn eens helemaal over je heen laten komen. Dat helpt als wielrenner, maar het is niet heel erg normaal.”

“Het maakt wielrennen tot een rare wereld: druk, pijn en daarbij is ook de factor angst zwaar onderschat. De angst om dood te gaan. Ik heb een vriend die geestelijk raadsman is in het leger. Bij militairen – die net als wielrenners hun maten dood zien gaan – spelen dezelfde mechanismen: de ene nog wat stoerder dan de andere, maar dat is allemaal onderdrukking. Een wielrenner is heel goed in zichzelf voor de gek houden.”

U zegt vaak dat u op planeet Kroon leefde als renner.

“Precies. Dat komt er ook nog bij. Wielrennen is egocentrisch: je bent 250 dagen per jaar op de baan. Zestien jaar lang ben ik niet op bruiloften en verjaardagen geweest. Dat creëert een grote sociale instabiliteit. En wanneer je wel thuis bent, ben je nog de hele tijd met jezelf bezig. Dat zorgt er allemaal voor dat je vervreemdt van iedereen die niet in het wielrennen zit. In mijn tijd kwam daar ook nog doping bij. Die normvervaging speelt ook mee. Zestig procent van de renners scheidt na zijn carrière. Ik ook.”

“Als renner draait alles rond jou. Je hoort de hele tijd: Wat jij doet is geweldig, fantastisch. Je maakt iedereen gelukkig. Voor je het weet ga je daar zelf in geloven.”

Dat was zo bij jou?

“Ik mag hopen dat het nooit zo erg is geweest. Bij mensen die heel erg veel aandacht krijgen, kan het twee kanten uit. Als ik een verhaal mag vertellen: op de Olympische Spelen liep ik in het Holland House ooit Guus Meeuwis tegen het lijf. Die naam kende ik nog van de studententijd: Kédeng-kédeng, dat liedje. Dus ik vroeg: Zo Guus, wat doe jij tegenwoordig nog? Optreden op trouwfeesten en partijen? (lacht) Bleek dat hij net vier de keer Ahoy had uitverkocht. Guus zijn ego had heel erg gekwetst kunnen zijn door mijn opmerking, maar hij vond het net grappig. Dat had ik ook nog wel, ik vond het leuk als iemand mijn status onderuit haalde met een kutgeintje.”

“Daarnaast heb je ook echte narcisten. Iemand als Cancellara, die zelf ging geloven dat hij een halfgod was. Bij CSC zaten we samen op de bus voor de start van de Ronde van Vlaanderen. Dan zei hij: Karsten, can you hand me my shoes? Maar hij zat er net zo ver van af als ikzelf. Ik zei: Gozer, neem ze mooi even zelf. Dan vroeg hij het aan de volgende. Belachelijk, zeg.”

U bent niet alleen wielercommentator, maar volgt ook een opleiding tot ademtherapeut. Met welk idee?

“Ook weer een verhaal. (lacht) Ik ben heel erg bezig met koude. Tegenwoordig gaan we ge-airconditioned door het leven: van 21 graden in je huis, naar 21 graden in de auto, naar 21 graden in de winkel. Niemand heeft tegenwoordig nog warm, koud, pijn of honger. En toch zijn zoveel mensen ongelukkig.”

“Ik vraag me af: Is het niet beter om dat wel allemaal te voelen af en toe? Met name koude zoek ik bewust op: in de winter ga ik het gletsjerwater in en ademhalingstechnieken helpen me daarbij. Je komt tot een andere laag van bewustzijn. Het laat je toe te ontspannen, emoties op te roepen, trauma’s te verwerken: de angst en de pijn als renner, mijn scheiding… Het helpt me. Ik volg een opleiding tot therapeut omdat ik ook andere mensen wil helpen.”

Floyd Landis gebruikt cannabis om zijn trauma’s te verwerken.U ook?

“Ik wil daar best een eerlijk antwoord op geven, maar maak daar nu niet het hele stuk van. Ayahuasca (Zuid-Amerikaanse plantenthee met hallucinogene werking, nvdr.) heb ik geprobeerd. Dat is fantastisch: het zorgt voor lucid dreaming. Het is voor mij meer reizen dan hallucineren. We hadden het net over ego: ayahuasca houdt je een spiegel voor, je maakt het sterven van je eigen ego mee. Ik heb op mijn knieën zitten huilen, man. Een lifechanging ervaring. Het heeft me na mijn carrière echt weer met beide voeten op de grond gebracht. Hier is wat telt, Karsten. Goed zijn voor de wereld en voor je kinderen. Wielrenner zijn is sinds dat inzicht helemaal voorbij. Ik ben dankbaar voor de herinneringen, de goede en de slechte, maar verder ben ik er nu totaal niet meer mee bezig.”