Fuchsia
Ik herken het heel erg wat je schrijft. Ik vond/vind het, mede onder invloed van hormonen, soms ook heel lastig om in te zien dat al deze fases eigenlijk maar van zo’n korte duur zijn. Zeker bij de eerste heb ik ook echt telkens momenten gehad dat ik dacht dat het zo noet langer kon en ik actief eraan moest werken om dingen te veranderen. Maar achteraf zijn het maar zulke tijdelijke dingen geweest en vind ik het zelfs jammer dat ik er niet meer van genoten heb. Bijvoorbeeld van die avonden dat mijn baby alleen maar op mij wilde liggen. Want nu doet ze dat allang niet meer en ook dat baby-achtige komt nooit meer terug!
Wat ik lastig vond: de maatschappij is echt totaal niet ingericht op nieuwe moeders en vaders. En mijn gevoel volgen was in dat opzicht dus soms ook een struggle. Niet thuis, maar tegen ‘de rest’. Vooral tegen verwachtingen van anderen en verwachtingen die ik zelf vooraf had gehad onder invloed van anderen. Dus me echt overgeven aan hoe ik me voelde en wat ik wilde, dat duurde bij mijn eerste even.
Bij m’n tweede was dat een eitje. En hoe vloeiend ging die babytijd opeens! Ik wist precies waar mijn prioriteiten lagen en de wereld draaide toch wel door, ook als ik me er korter of langer uit terugtrok.
Ik heb totaal geen strijd meer met mezelf gehad bij de tweede, wat dat betreft en dat gaf veel rust en ruimte!
Bij m’n eerste was het dus wel zoeken. En op een gegeven moment kwam ik er voor mezelf achter dat me verzetten of dingen willen veranderen of me confirmeren tegen mijn gevoel in, dat dat me echt veel energie kostte. En die energie had ik niet. Dus wat nog restte was ‘go with the flow’ en zien waar het schip zou stranden en kiezen voor mezelf want zonder blije/gezonde mama ook geen blije baby. Mijn prioriteiten waren toen duidelijk. Dat pakte wonderwel goed uit. En bij de tweede ging dat dus echt instant.
Nu bij de tweeling vind ik het trouwens wel weer lastiger. Twee baby’s is weer een behoorlijke uitdaging wat dat betreft... maar ik weet ook dat voor mij gewoon meegaan, omarmen en accepteren de beste weg is en dat er licht aan het eind van de tunnel is.
Nu slapen al mijn kinderen wel ‘s nachts, hetzij met nachtvoedingen. Dat scheelt wel. Ik denk dat met nog eens extra vermoeidheid het nog slopender kan voelen.
Maar er zijn ook manieren om te ontspannen met baby én je hebt ook je lief nog.
Wat wij bijv deden: ‘s ochtends stond mijn lief op met de baby zodat ik 1 uur extra kon slapen. ‘S nachts deed ik de voedingen zonder hem wakker te maken (baby lag ook naast mij). Behalve als de baby ‘s nachts echt wakker was (mijn oudste heeft dit een paar keer gehad toen ze een tandje kreeg) nam mijn lief haar mee naar de woonkamer en na een uur weer mee terug in bed met nieuwe slaappoging of in de draagdoek tot ze weer sliep. Ik had m’n nachtrust nodig voor de borstvoeding toen nog, vandaar dat hij dat toen op zich nam. Overdag en ‘s avonds wisselden we waar mogelijk af met baby vasthouden/borst/draagdoeken. Mijn lief is een super draagvader en dat is ook echt zijn skill omdat ie geen borstvoeding kan geven. Zat ik er doorheen? Dan nam hij de baby in de doek, bijv ‘s avonds. Of op zn buik op de bank. Tot ze al wiebelend of wandelend in slaap was. Op andere momenten was ze weer bij mij aan de borst of in de draagdoek (overdag sliep ze alleen in doek).
Nu met twee is er dus geen ruimte om af te wisselen. Gelukkig werkt mijn lief thuis en kan ie wel de tweede baby uit handen nemen. Maar onze praktijk bestaat er nu dus uit dat we overdag/avond altijd allebei 1 baby vast hebben.
De meeste dagen hebben we beide hooguit 30 minuten even geen baby vast, zo ongeveer...!
En ‘s nachts liggen ze tussen ons in en geef ik ze soms drinken (ze slapen heel goed!) en kan mijn lief altijd doorslapen. Maar het is heavy! Al merk ik wel dat ze nu soms wat meer wakker zijn en je ze dan even neer kunt leggen waardoor je een kwartier extra handen vrij hebt om je te douchen of zo :’) of naar de wc te gaan haha!
Nou ja, het komt wel goed, maar ik ben best wel eens verdrietig omdat ik maar 1 baby wilde en er nu twee zijn en dat weer zo zwaar is deze eerste maanden...
Anyway, het komt goed! En je bent een supermama