[Etappe 20] Albertville - Val Thorens #7 Topshow met Peto

Etappe 20: Albertville - Val Thorens, 130 59 km

Wat leek het een mooie dag te worden. De negentiende rit kende in het begin een kort klimmetje en daar ging het tempo meteen de hoogte in. Er ontstond meteen een chaotische situatie, met talloze aanvalspogingen en overal over de weg renners. Na een tijdje zagen we een kopgroepje van vier ontstaan, met daarin Bilbao, Nibali, Herrada en Dan Martin. Deze jongens kregen een voorsprong van een halve minuut, maar onderweg naar de volgende klim van de dag zagen we toch weer een hoop andere renners in de aanval gaan. Op de volgende klim, die naar het dorp Saint-André, zagen we in het peloton een hoop jongens lossen. Onder meer Kwiatkowski kende weer eens een slechte dag. De renners die wel een goede dag kenden reden weg op de klim, waardoor er na een tijd een grote kopgroep ontstond. Jongens die kort in het klassement stonden zoals Uran, Valverde en Barguil vonden we plotseling terug in de kopgroep, een minuut voor de op dat moment kleine groep der favorieten. In die groep der favorieten zagen we plotseling dat Thibaut Pinot in paniek was. Hij snelde naar de wagen van de dokter, waar hij kort behandeld werd. Het ging niet goed met Thibaut, dat werd vrij snel duidelijk. Na de behandeling van de dokter ging hij steeds minder hard vooruit, er was serieus iets aan de hand. Het bleek dat hij aan het eind van de vorige rit al een spierblessure had opgelopen, stappen ging moeilijk en ook fietsen viel dus niet mee. Hij moest de groep laten rijden en zakte steeds verder naar achteren. Hij werd voorbijgereden door een aantal ploeggenoten, die wisten blijkbaar al hoe laat het was. Pinot reed nog wel een tijd door, maar zijn achterstand werd alleen maar groter. Toen hij op een minuut of vijf van de kop van de koers reed besefte hij dat het voorbij was. Huilend stapte hij van de fiets. Een trieste aftocht voor de renner die beter reed dan ooit tevoren. Hij had minstens een plaats op het podium verdiend, maar het hoort ook wel weer bij de carrière van Pinot dat er op zo'n manier een einde komt aan zijn Tour. Je wist op voorhand al dat hij niet ging winnen, er zou hem vast wel weer iets overkomen. Treurig, maar waar. Laten we in ieder geval hopen dat hij deze klap te boven komt, toch weer een stevige kras op de carosserie van een niet altijd even stabiele renner.

De koers ging ondertussen gewoon door, nog wel. De groep der favorieten werd wat groter en enkele mannen die vanuit de achtergrond aansloten probeerden meteen naar voren te rijden. Het was chaotisch en overzichtelijk, maar na een tijd werd alles duidelijk. Ineos nam de controle in het peloton, eindelijk een keer vertrouwde beelden. De kopgroep, met daarin ook nog jongens als Yates en vooruitgeschoven post De Plus, liep uit naar een voorsprong van twee minuten toen we aan de andere Col de la Madeleine begonnen. In de kopgroep zat ook Damiano Caruso en hij begon een gevaar te vormen voor de bergtrui van Bardet, dus zagen we Mathias Frank hard op kop sleuren van het peloton om het gat toch maar wat kleiner te maken. Daardoor begon de kopgroep met een voorsprong van ongeveer anderhalve minuut aan de beklimming van de Col de l'Iseran. Op deze beklimming nam Ineos weer haar verantwoordelijkheid, de sterke Van Baarle reed lang op kop en wist de voorsprong van de koplopers terug te brengen tot een minuut. De groep dunde stevig uit, Mas en Bennett moesten er bijvoorbeeld af. Toen Wout Poels overnam van Van Baarle lag het tempo nog wat hoger, de voorsprong van de koplopers liep nog verder terug. Op een kilometer of zes van de top zagen we plotseling Thomas versnellen. De ijzersterke Mühlberger reed het gat meteen dicht, in dienst van Buchmann. Even later zagen we iets heel opmerkelijks, een versnelling van Steven Kruijswijk! Het lukte hem niet om weg te rijden van Thomas en Buchmann, maar Alaphilippe moest wel lossen. Bernal keek het even aan in het wiel van Alaphilippe, maar toen duidelijk werd dat de Fransoos niet harder kon reed hij simpel naar voren. Niet veel later ging Bernal zelf maar eens in de aanval en Kruijswijk sprong mee op het wiel. Bij het volgende beeld dat we zagen zat Kruijswijk niet meer in het wiel, Bernal was vertrokken. Vooruitgeschoven post De Plus zakte terug tot bij Kruijswijk en mocht op kop gaan rijden. De voorsprong van Bernal, die een voor een de vroegere koplopers opraapte, bleef lang stabiel. Op een paar kilometer van de top begon de voorsprong plotseling spectaculair op te lopen, De Plus kon het tempo van de Colombiaan niet meer bijbenen. Aanvankelijk had Bernal nog een paar zandzakken in z'n wiel zitten, maar die moesten er stuk voor stuk af. Eerst Nibali, daarna Uran, even later Barguil en richting de top kraakte ook de wieltjeszuigende Simon Yates. De groep Kruijswijk maakte zich verder niet zo druk, na de top van de Iseran zou er nog een lange afdaling volgen, een stuk door de vallei en dan nog een slotklim. Voldoende tijd om nog orde op zaken te stellen. Bernal kwam als eerste boven op de top van de Iseran, een paar seconden voor Yates. De groep van Kruijswijk kwam boven op iets minder dan een minuut, vrij ontspannen. Alaphilippe deed er alles aan om de schade te beperken, maar op de top gaf hij twee minuten toe.

De afdaling begon en tijdens deze afdaling zagen we Yates terugkeren bij Bernal. We zagen in de groep daarachter dat Landa inmiddels weer was aangesloten en dat ook Mühlberger onderweg was naar die groep. Het beloofde een spannend slot van de rit te worden, maar toen sijpelden de eerste berichten door dat er ellende op komst was. Dat er slecht weer was voorspeld in deze regio wisten we, maar dat er een enorme stortbui langs zou komen zagen we niet direct aankomen. Deze bui had flinke gevolgen. In eerste instantie leek het vooral om de hagel te gaan, maar naderhand werd duidelijk dat de straten blank kwamen te staan en dat er op sommige punten flinke modderstromen over de weg liepen. Halverwege de afdaling werd er dus een drastische beslissing genomen, neutraliseren. Een beslissing die op weinig begrip van de renners kon rekenen, gezien alle boze gebaren. Vooral Uran was niet echt vrolijk, hij vond het maar niks. In principe wel te begrijpen, op het moment dat de boodschap aan de renners werd gegeven reden ze nog over droge wegen en leek er niets aan de hand te zijn. Na het zien van de beelden zullen alle renners ondertussen wel begrijpen dat doorrijden geen optie was, alleen over de afhandeling van de situatie zullen ze niet allemaal te spreken zijn.

Ik ben er zelf ook niet echt over te spreken, ik vind het een regelrechte aanfluiting. We zijn bestolen, bedonderd en beflikkerd. Ten eerste bestolen van een mooie koers, ondanks het feit dat we al genoeg mooie dingen hadden gezien moest de koers nog steeds tot volle ontbranding komen. Men spreekt van een onvoorziene omstandigheid, maar ik vind dat we de lat toch wat hoger mogen leggen. Het is niet zo dat de Iseran een makkelijke klim is, het heeft een reden dat de Tour hier bijna nooit komt. Zo werd er in 1996 een keer een rit die over de Iseran zou gaan ingekort vanwege hevige sneeuwval. Het is altijd iets op deze klim. Tot een paar dagen geleden lag er ook nog sneeuw, dus we hadden kunnen weten dat fietsen hier niet ideaal was. Natuurlijk is zo'n enorme stortbui wat anders dan langdurige sneeuwval, toch was het goed geweest als men op voorhand een Plan B had gehad. Van een zogenaamd professionele organisatie als de ASO mogen we dat verwachten. De weersvoorspellingen beloofden niet veel goeds, het lag in de lijn der verwachting dat het tussen de Iseran en Tignes zou gaan regenen. Men had in overleg met de lokale autoriteiten eerder een beslissing kunnen nemen, ook al was die beslissing dan misschien prematuur geweest. Het zal waarschijnlijk niet de eerste keer zijn geweest dat de straten hier blank staan en dat er sprake is van modderstromen, de lokale bevolking zal van die mogelijkheid op de hoogte zijn geweest. In dat kader had men anders in kunnen spelen op de weersverwachting en dan maar aan de voet van de Iseran al moeten besluiten om de rit boven te laten eindigen. Nu heeft men gegokt en gehoopt dat het goed af zou lopen, nogal een blunder. De Tour zou een van de grootste sportevenementen ter wereld moeten zijn, op zo'n manier een rit moeten neutraliseren past niet bij een groot sportevenement.

Het is in ieder geval goed dat men de beslissing nam om te stoppen voor we bij het slechte deel van het parcours aankwamen, maar de beslissing had eigenlijk nog eerder genomen moeten worden. Dan hadden we met z'n allen beter kunnen leven met de uitkomst. De oplossing waar men nu voor heeft gekozen is eigenlijk geen oplossing. Er is een fictie ontstaan die voor niemand gunstig is. Iedereen reed naar de top van de Iseran met het idee dat er nog een afdaling en een slotklim zou volgen. Daar paste men de tactiek dan ook op aan. Bernal reed wel op waarde weg van de rest, maar het gat dat daarna ontstond was niet in overeenstemming met de reële verhoudingen. De Plus mocht het tempo bepalen in de groep van Kruijswijk, daardoor liep Bernal snel uit. In de afdaling bleef het gat ongeveer gelijk, in het stuk na de afdaling had die groep waarschijnlijk nog wel kunnen inlopen op Bernal. Wat er dan vervolgens op de slotklim was gebeurd zullen we nooit weten, maar de kans is natuurlijk aanwezig dat Bernal daar eventueel nog was ingestort en de kans was ook aanwezig dat iemand als Kruijswijk daar nog was gaan versnellen. Van de andere kant had het ook gekund dat men in de groep daarachter na het verdwijnen van de laatste knechten ging pokeren op de klim waardoor Bernal alleen nog maar verder was uitgelopen. Het had allebei gekund en juist het feit dat we dat nu niet weten maakt de zaak zo lastig. Het verschil van een minuut op de Iseran is in ieder geval niet reëel. Als Kruijswijk en co hadden geweten dat daar de finish lag waren ze nooit een minuut achter Bernal geëindigd en dus is het opnemen van het tijdsverschil op de top een kwalijke zaak, het is zonder enige twijfel koersvervalsing. Mijns inziens had je dan nog beter de hele rit kunnen schrappen, dan zijn de omstandigheden voor iedereen in ieder geval hetzelfde. Nu is er een verschil ontstaan dat niet had hoeven ontstaan, willekeur dus. Er was natuurlijk altijd kritiek geweest, welke beslissing men ook had genomen. Desondanks heb ik nog steeds wel wat moeite met deze beslissing. Een mooie Tour eindigt op deze manier toch met een zure nasmaak.

Wat de zaken nog erger maakt is dat op het laatste moment de volgende rit ook overhoop is gegooid. Niet alleen in de buurt van Tignes heeft het hard geregend, ook een paar kilometer verderop in de omgeving van Albertville hebben de weergoden een grote boos gehad. Er zijn ook flinke modderstromen ontstaan op Cormet de Roselend, wat de eerste beklimming van rit 20 had moeten zijn. Die klim wordt dus ook geschrapt. De volgende klim van de dag sloot aan op deze klim, daar kunnen we nu dus ook niet meer naartoe. Twee van de drie beklimmingen van de laatste rit in de Alpen zijn dus geschrapt, alleen de slotklim naar Val Thorens blijft over. In de omgeving van Albertville liggen nog veel meer beklimmingen, maar blijkbaar zijn die allemaal niet begaanbaar, is het organisatorisch niet meer te regelen of wil de organisatie geen risico nemen. We gaan van Albertville rechtdoor naar het zuiden, dwars door de vallei. Alle beklimmingen negeren we, het gaat rechtdoor naar Val Thorens. Van een toch al korte rit van 130 kilometer blijft nog minder over, we houden 59 kilometer over. De laatste dagen in de Alpen hadden spectaculair moeten zijn, hier had alles moeten gebeuren. Renners hebben gepiekt naar de derde week. Renners hebben wekenlang iets achter de hand gehouden voor deze dagen. En dan wordt de helft simpelweg geschrapt. Als ze dit op voorhand hadden geweten hadden ze in de dagen voordien anders gekoerst. Ondanks het feit dat we met onvoorziene omstandigheden te maken hebben is dit toch een enorme smet op de koers. Het opnemen van de tijdsverschillen op de Iseran was al koersvervalsing, dit is een extra nagel aan de doodskist van veel renners. Iemand als Kruijswijk is gisteren al benadeeld en ziet nu een mooie rit veranderen in een extreem korte explosieve rit met weinig mogelijkheden om het verschil te maken. Het is zonde dat de Tour op deze manier moet eindigen. Het zorgt voor een nogal onbevredigend gevoel, we zullen nooit weten hoe het anders gelopen was. De winnaar van de Tour zal vooral herinnerd worden vanwege de farce van gisteren, niet dankzij een epische solo en een prachtige overwinning. Eeuwig zonde. Maar goed, ondanks het inkorten van de rit kan er nog steeds genoeg gebeuren. De strijd om de gele trui is helaas beslist, maar daarachter staat nog niets vast. Door het ontbreken van de slotklim staat Alaphilippe nog tussen de mensen, Thomas, Kruijswijk en Buchmann gaan er hun handen aan vol hebben om hem tijdens deze korte rit een flinke achterstand aan te smeren. Het zal het kijken waard zijn, maar de wat als-vraag blijft sluimeren op de achtergrond.

Dit had het moeten zijn:
edb3e

Dit is het geworden:
EAbLy6lXoAASXa4?format=jpg&name=900x900

Ondanks de aanpassing van het parcours gaan we nog steeds wel van start in Albertville, een stad die we de afgelopen jaren veel te vaak hebben gezien in de Tour. Het is pas de vijfde keer dat we hier zijn, maar sinds 2012 wel de vierde keer. Deze plaats, in de vallei van de rivieren L'Arly en de Isère herbergt 20.000 inwoners en maakt deel uit van het departement Savoie. In Albertville werden in 1992 de winterspelen georganiseerd. Veel van de evenmenten vonden plaats in de bergen in de omgeving, maar het Olympisch park en het Olympisch huis stonden wel in Albertville. De Tour komt best vaak voorbij Albertville, aangezien de plaats strategisch gezien best lekker tussen de bergen ligt. Desondanks kwam hier slechts één keer kwam een rit aan, in de fameuze Tour van 1998. De zestiende rit van de 'Tour de Dopage' die gewonnen werd door Jan Ullrich eindigde in de stad. De volgende dag zou men vanuit Albertville vertrekken richting Aix-les-Bains, maar dat kwam er niet helemaal van. Festina was inmiddels al uit de Tour gegooid en ook TVM lag nog steeds onder vuur. In Albertville viel de politie binnen in het hotel waar TVM verbleef en in het peloton vond men dat het ondertussen verdacht veel op een heksenjacht begon te lijken. Dus ging men staken. Ploegen als ONCE, Banesto en Riso Scotti gingen zelfs naar huis. In 33 kilometer tijd stopte men twee keer met fietsen en na die tweede staking reed men met een slakkengangetje richting de finish. Tegenwoordig hebben we geen staking meer nodig om de boel te ontregelen, aan een beetje regen hebben we genoeg. Na 1998 ontweek de Tourorganisatie de stad een tijd, maar in 2012 keerde de Tour terug naar deze stad. De elfde rit van die Tour bracht de renners van Albertville naar La Toussuire en Pierre Rolland won. Daarna kwam de Tour in 2016 ook nog eens langs in Albertville. De 19e rit van die Tour begon hier en eindigde in Saint-Gervais Mont-Blanc. De winst ging naar Romain Bardet. Ook vorig jaar ging er hier een rit van start, dat was de elfde rit van die Tour. Een aankomst boven op La Rosière, waar de meesterknecht van Egan Bernal de koers naar zijn hand zette. Geraint Thomas won, voor Dumoulin en Froome. Hij veroverde de gele trui en zou die trui niet meer uit handen geven. Een jaar later zijn we weer terug, en dat blijkt dus niet zo'n goed idee te zijn. We hadden beter ergens anders in de Alpen van start kunnen gaan, misschien dat daar minder modderstromen waren. Enfin, Albertville dus. Net als vorig jaar gaan de renners van start voor de deuren van het lokale hotel de ville.

Tijdens deze parodie op een rit gaan we lang door de vallei rijden, over de grote doorgaande weg. Je vraagt je toch echt ernstig af of er geen andere mogelijkheid was. Blijkbaar had de organisatie ook nu geen Plan B, een ernstige tekortkoming. De Franse miskraammanagers zijn slecht voorbereid, blijkt eens te meer. In Albertville kan je echt alle kanten op, maar het lijkt er niet op dat men überhaupt naar andere mogelijkheden gekeken. Nee, we rijden gewoon rechtdoor naar het zuiden over de snelweg. Het is om te huilen, een hemeltergende ontknoping van een zinderende Tour. Blijkbaar rijden we eerst ook nog een tijd geneutraliseerd, maar daarna gaat het los hoor, op de snelweg! We rijden een kilometer of 20 doodleuk rechtdoor, niks aan de hand. We zien heel veel bergen, links en rechts. Die negeren we alleen dus, vanwege een beetje modder. In de eerste 20 kilometer van de wedstrijd komen we 150 meter hoger uit, je kan dus moeilijk beweren dat het een lastige aanloop is. Ik heb geen idee wat ploegen hier moeten ondernemen. Je kan hier best hard rijden, maar daar schiet je geen ene donder mee op. Tot de voet van de klim gaan we gewoon naar helemaal niets zitten te kijken, het is niet te doen. We zien in de eerste kilometers ongetwijfeld weer de onvermijdelijke Thomas De Gendt op kop beuken, zo'n aanloop is het. Ergens in de buurt van Feissons-sur-Isère, na een kilometer of 12, gaat het een tijdje wat meer dan vals plat omhoog, dat is het eerste stukje van de rit met serieus hoogteverschil. Daarna gaat het wel weer vrolijk een stuk naar beneden, dus we schieten er weinig mee op. Na dit stukje in dalende lijn gaat het nog een aantal kilometer vals plat omhoog richting Aigueblanche, waar we na een kilometer of 20 passeren. Vervolgens wordt het weer wat meer vlak en krijgen we ook nog een paar meter in dalende lijn tot we na 23 kilometer uitkomen in Moûtiers. Hier slaan we bij een rotonde rechtsaf en dan bevinden we ons op de weg naar Val Thorens, terug op de oorspronkelijke route.

Na de rotonde in Moûtiers is het nog een kilometer of drie zo goed als vlak. Het gaat ondertussen een keer een halve kilometer vals plat omhoog, maar verder maken we nog niet veel mee. Tot we na een tijd scherp linksaf slaan, we verlaten dan de grote weg en rijden over een wat smallere weg met bijzonder matig asfalt. Deze weg is nog een paar meter vlak, maar daarna beginnen we aan de klim naar Val Thorens. De eerste kilometers van de klim gaat het meteen vrij pittg omhoog. We beginnen met een kilometer aan 6,8%, waarna het een kilometer aan 7,3% omhoog gaat. Vervolgens zwakt het iets af naar 6,5%, maar daarna gaat het omhoog aan 9,5%. Dit is toch wel het stuk van de klim waar meteen een miljoen knuppels in dat hoenderhok gesmeten moeten worden. Hier moet je meteen alle knechten in het ravijn kieperen, klaar. Na een redelijk recht begin van de klim zitten we hier in de fase van de haarspeldbochten, het is flink draaien en keren. Een aantal van die bochten zijn dus echt steil, daar moeten de jongens die nog wat willen hun voordeel mee doen. Na de steile kilometer gaat het twee kilometer aan 7% omhoog, waarna er een kilometer aan 6% volgt. Als deze kilometer achter de rug is gaat het heel kort een paar meter naar beneden, zonder dat de renners een lastige bocht tegenkomen. Het is vervolgens een paar meter redelijk vlak, waarna het nog eens omhoog gaat aan 7%. We rijden door het gehucht Planvillard en hier komen we ook nog wat bochten tegen. Het is hier wel minder steil, na een tijd gaat het verder aan 6%. Daarna gaat het een kilometer verder aan 6,5%, terwijl we richting het gehucht Les Varcins rijden. Als we hier doorheen fietsen hebben we ondertussen 11 kilometer geklommen, eenderde van Val Thorens gehad dus. Gemiddeld gaat de klim naar Val Thorens aan 5,4% omhoog, maar dit eerste deel van de klim laat zien dat het toch wel wat lastiger is dan dat. Het zijn vooral de kleine afdalinkjes tussendoor die het gemiddelde naar beneden halen.

In Les Varcins gaat het ook weer kort naar beneden, nog zo'n afdalinkje die de klim makkelijker laat lijken dan ie eigenlijk is. Richting Les Varcins komen we al een scherp bochtje naar links tegen in licht dalende lijn, daarna een bochtje naar rechts en dan gaat het nog een paar hectometer verder naar beneden. Na nog een halve kilometer die vrij vlak is beginnen we weer aan een nieuw deel in stijgende lijn. We bevinden ons inmiddels op de hoofdweg naar Val Thorens en dus is de weg een stuk breder geworden. Na een kilometer aan 6,5% gaat het twee kilometer omhoog aan 7,2%, tot in Saint-Martin-de-Belleville. Hier verlaten we de doorgaande weg weer even voor een rondje door het dorp. Dit rondje in het dorp is wel pittig, het gaat aan 8% omhoog. Ook buiten het dorp is het nog even steil, maar zodra we de doorgaande weg weer bereiken wordt het een aantal kilometer wat vlakker. Ook hier weer een klein knikje naar beneden, waardoor we aan een kilometer aan 2% gemiddeld komen. Vervolgens gaat het voorbij het gehucht Saint-Marcel aan 3,6% omhoog, ook niet heel indrukwekkend. We zitten nu halverwege de klim en dit is wel de fase waar eventueel ontstane gaten weer gedicht kunnen worden. Het gaat wat langer rechtdoor hier, je bent dus niet zo snel uit het zicht. Dat de volgende kilometer aan 2% omhoog gaat zal ook zeker niet helpen, dit is allemaal niet zo best. Gelukkig gaat het na dit makkelijke stuk van drie kilometer vervolgens weer drie kilometer wat steviger omhoog. Twee kilometer aan 7% en daarna een kilometer aan 7,3%, dat is een stuk gunstiger. We komen uit in Les Ménuires, waar we bij een rotonde rechtdoor gaan. In dit skidorpje is het een kilometer zo goed als vlak, we zijn weer terug bij af. In Les Ménuires, waar heel veel appartementencomplexen staan, hebben we 23 kilometer geklommen. Het is dus nog een kilometer of 10 fietsen tot de finish, hoera.

Tijdens onze tocht door Les Ménuires komen we na een bocht naar rechts een rotonde tegen, waar we rechtdoor gaan. Na deze rotonde volgt er een afdaling van een kilometer over een brede en goed geasfalteerde weg. Tijdens deze korte afdaling komen we wel twee haarspeldbochten tegen, levensgevaarlijke praktijken. Of nouja, dat valt wel mee. De weg is zo breed dat er genoeg uitwijkmogelijkheden zijn. Na nog een bocht naar links botsen we op een rotonde, waar het schuin naar links gaat. We zijn nu opnieuw terug op de doorgaande weg richting Val Thorens en deze weg is een aantal meter vlak voor we weer gaan klimmen. Het slot van de beklimming is redelijk pittig, zo gaat het meteen weer een kilometer aan 7% omhoog. Daarna gaat het twee kilometer omhoog aan 6,5%, terwijl we ons over een bochtige weg naar boven hijsen. Aan het eind van dit bochtige stuk gaat het een tijd rechtdoor en dan is er op zich een behoorlijk prima uitzicht over de omgeving, maakt deze waardeloze rit toch net een tikkie minder waardeloos. We gaan vervolgens een kilometer aan 7,6% omhoog, ook wat minder waardeloos. Daarna volgt er zelfs een kilometer aan 8,8%, tjeempie. Gaat het dan toch nog ergens op lijken? Valt redelijk mee, een paar haarspeldbochten later gaat het verder aan 7%. We bevinden ons inmiddels op iets meer dan drie kilometer van het eind en we rijden momenteel langs de eerste gebouwen van Val Thorens. De komende twee kilometer gaat het aan 6% omhoog, wachten tot de laatste kilometers van de klim lijkt me niet zo'n goed idee. Als we na een kort tunneltje Val Thorens definitief betreden begint de klim wat af te zwakken. Op anderhalve kilometer van het eind volgt er zelfs een korte afdaling van 500 meter, door de straten van het skidorpje. We pakken een paar bochten mee kort achter elkaar, tussen de chaletjes door. De weg is wel breed, dus dit mag verder weinig problemen opleveren. We rijden daarna Val Thorens weer uit over een weg die kort geleden nog niet geasfalteerd was. Speciaal voor de Tour hebben ze er nu wel een nieuwe laag asfalt neergelegd, wel zo makkelijk. In de laatste kilometer gaat het over deze nieuwe weg aan 8% omhoog tot de finish. We finishen langs een restaurant waar de mensen normaal op ski's voorbij komen geraasd. De weg waar we finishen ligt normaal bedolven onder de sneeuw, vandaag ligt er als het weer het toelaat een mooie zwarte laag asfalt en komen er een aantal debielen op een fiets voorbij. Na 33,4 kilometer klimmen aan 5,4% gemiddeld komen we dan boven op deze beklimming van de buitencategorie, de laatste beklimming van de Tour.

43b54

Voor de tweede keer in de geschiedenis komen we aan in Val Thorens. In 1994 kwam de Tour hier voor het eerst aan, de overwinning ging toen naar de Colombiaan Nelson Rodríguez. 'Cacaíto', dat was zijn bijnaam. Hij reed voor ZG Mobili, de ploeg van Gianni Savio. In de sprint versloeg hij Piotr Ugrumov, die toen in dienst van het illustere Gewiss-Ballan een wonderjaar beleefde. Ik heb de oude beelden even opgezocht en het was volgens de commentatoren geen al te mooie overwinning van Rodríguez. Hij zat lang in het wiel van Ugrumov en kwam er pas in de laatste 50 meter uit, de commentatoren reageerden net als Ugrumov zelf viesmad. Op zich hadden ze gelijk, vriend Nelson had inderdaad wel wat vaker over kunnen nemen. Gelukkig heeft Savio met Bernal een Colombiaantje afgeleverd die wel op kop durft te rijden. Enfin, achter de koplopers zagen we vooral een verschroeiende aanval van Marco Pantani. Tijdens die rit in 1994 ging hij vroeg op de dag onderuit, maar hij keerde terug in het peloton. Op de slotklim ging hij vervolgens in de aanval en niemand was in staat om hem te volgen. Remmen in de bochten, dat soort werk. Hij reed anderhalve minuut weg van Virenque, Indurain en Zülle, een prestatie van formaat. Niet dat Indurain een reet gaf, hij won de Tour uiteindelijk toch wel met een minuut of vijf voorsprong op Ugrumov en zeven op Indurain, andere tijden. We zoeken dus een opvolger voor wieltjesplakker Rodríguez in het hoogste skistation van Europa, waar buiten het seizoen slechts 300 mensen wonen. Val Thorens ligt op 2300 meter hoogte, het is dus weer een stevige aankomst. We bevinden ons in een kom aan het einde van de vallei van Belleville. Val Thorens is blijkbaar pas ronde 1971 een ding geworden en maakt tegenwoordig deel uit van het gigantische skigebied Les Trois Vallées. Samen met Les Menuires, Saint-Martin de Belleville, Meribel, La Tania en Courchevel wordt een van de grootste aaneengesloten skigebieden van de wereld gevormd. Het complete gebied bestaat uit meer dan 650 kilometer geprepareerde pistes, waardoor zowel beginnende als gevorderde skiërs er terechtkunnen. Val Thorens is beroemd en berucht. Altijd sneeuwzeker, altijd druk en niet goedkoop. Volgens Wikipedia ook vooral een skiresort waar veel studenten naartoe gaan, maar ik heb me nooit zo met wintersport bezig gehouden dus ik heb geen idee of dat klopt. Er lopen in ieder geval verschillende pistes door het dorp. De liften rondom Val Thorens zouden tot de meest efficiënte ter wereld moeten behoren, ze brengen hier naar eigen zeggen een ongekende hoeveelheid wintersporters per uur omhoog. Het gebied is mokergroot dus daarom zou er niet echt sprake zijn van topdrukte op de pistes. Tijdens een weekje wintersport in Val Thorens hoef je het dorp niet uit, in een poging het gebied een beetje onderscheidend te maken hebben ze hier allerlei zooi neer laten zetten zoals een zwembad, een bowlingbaan en een bioscoop. Eind april wordt hier het wintersportseizoen afgesloten met de zogeheten "Dutch Week". Ik heb dus zo'n donkerbruin vermoeden dat we dit gebied moeten ontlopen, voor je het weet gaat het weer VAN LINKS. NAAR RECHTS. TUDUDUDUDUDUDUDU. Hemeltergend. Mensonterend. Past wel perfect bij dit verfomfaaide einde van de Tour dus.

In startplaats Albertville zal het 's middags een graad of 26 worden. Er is enorm veel kans op neerslag, het heeft er alle schijn van dat het de hele dag gaat regenen. Beetje onweer erbij, lekker man. Gewoon aflasten die hele rit, veel te gevaarlijk. Wind is er overigens niet veel, toch nog iets. Onderweg blijft het natuurlijk regenen, we leggen vandaag immers maar een paar kilometer af. Een nieuwelingenafstand, genieten. Gaandeweg de klim wordt het natuurlijk wel een stuk frisser. Ergens halverwege de klim rijden we door Saint-Martin-de-Belleville en daar is het nog maar 19 graden. Richting de top wordt het alleen maar frisser. Boven in Val Thorens houden we amper 9 graden over, da's gewoon koud man. En het blijft regenen he, niet te zuinig. Wind lijkt er richting de top iets meer te zijn, maar nog steeds niet gek veel. Deze blamage van een rit begint om 14:30. Ik heb het idee dat ze daardoor vrij vroeg gaan aankomen. Anderhalf uur voor die slotklim ofzo, half uurtje in de vallei. Kan zomaar al een finish voor vijf zijn, maar daar komen we vanzelf wel achter. De uitzending van de verschillende zenders begint in ieder geval ook gewoon om 14:30. Lijkt me logisch. Verder zal het allemaal wel.

Ja, dit is niet zo goed he. Een anti-climax, zo mogen we het rustig noemen. Zonder die modderstromen was dit best een leuke rit geworden, nu heb ik er een hard hoofd in. Er zal waarschijnlijk heel hard richting de voet van de klim gereden worden en dan is het de vraag of er ploegen zijn die er meteen op 30 kilometer van het eind aan willen beginnen. Ineos zal het liefste met een relatief rustig tempo naar boven rijden, als we nog krakende renners willen zien zal het van andere ploegen moeten komen. In principe kan het wel, want de klim is lastig genoeg. Door het gemiddelde stijgingspercentage denk je dat het wel meevalt, maar het gaat gewoon 30 kilometer omhoog. Dat op zichzelf is al lastig genoeg, maar we komen dus ook heel wat kilometers tegen aan 7 à 8%. In de laatste tien kilometer gaat het aan 6,5% omhoog ofzo, dat is uiteindelijk wel lastig genoeg om toch voor wat verschillen te zorgen. Tel daar nog bij op dat het de hele dag regen en dat het vrij koud is, dan heb je eigenlijk nog wel genoeg ingrediënten om er iets van te maken. Maar we blijven alsnog afhankelijk van de renners. Ze moeten er meteen tijdens de eerste steile stroken aan beginnen, dan wordt het leuk. Anders wordt het echt een flopshow van jewelste. We kijken naar de mannen van Jumbo, je moet toch eigenlijk gewoon zo snel mogelijk De Plus en Bennett op kop laten boren en dan maar kijken waar het schip strandt. Ik heb niet het idee dat Kruijswijk veel te verliezen heeft, al zal hij daar zelf anders over denken. Je moet toch eerst van Alaphilippe af, wat er daarna met de andere concurrenten gaat gebeuren valt toch niet te voorspellen. Laten we hopen dat de renners ons ondanks alles nog een mooi einde van de Tour willen bieden. Zoals Ayolt Kloosterboer zou zeggen: HELP ONS.
1. Bernal. Omdat je de Tour natuurlijk niet op zo'n lullige manier wil winnen. Hij moet hier toch gewoon even in de aanval gaan en met drie minuten voorsprong winnen ofzo, weet je wel. Dan weten we zeker dat hij de terechte winnaar is van deze Tour. In principe is hij dat sowieso omdat hij een aantal keer bergop de sterkste was, maar we weten natuurlijk niet hoe de vorige rit anders was afgelopen. De kans was er altijd dat hij nog wat tijd had verloren, om dat soort speculaties de mond te snoeren moet hij hier gewoon even iedereen naar huis fietsen. Dan hebben de Colombiaantjes eindelijk hun eerste Tourwinnaar en dan heeft Nelson Rodriguez een Colombiaanse opvolger in ValTho, zoals je het in hippe kringen schijnt te moeten noemen.
2. Buchmann. Ik ga wat geks zeggen: de onzichtbare Emoe gaat in Parijs op het podium staan. Daar zit niemand op te wachten en we dringen er ook niet op aan, maar dat is juist de grootste reden waarom het gaat gebeuren. De Suiveur van Ravensburg op het podium, wen er maar vast aan.
3. Thomas. Het is Dzjie niet gelukt om de Tour voor de tweede keer op rij te winnen en dat is goed nieuws voor iedereen. Was na zijn jaar behoorlijk belachelijk geweest, al is een podiumplaats alsnog volkomen lachwekkend. Maar goed, Ineos he. Kan je wel vergelijken met die modderstroom in Val d'Isère. Ze rijden allebei onze karretjes in de poep.
4. Landa. Mikel is een beetje op, lijkt het wel. Niet gek, na een zware Giro. Desalniettemin verwacht ik vandaag nog wel een goede prestatie. In het Baskenland regent het immers ook altijd, dit lijkt me topweer voor Landa. Het is te hopen dat hij net zulke mooie dingen kan laten zien als zijn grote voorbeeld Pantani in 1994, al wordt de kans met de dag kleiner. Enfin, we geven niet op.
5. Kruijswijk. Ik zal 'm toch nog maar een keer noemen. Zoals zijn hele carrière al het geval is zal Steven ook vandaag weer buiten de boot vallen. Hij zal weer naast de prijzen grijpen. Er wordt weer achter het net gevist. Kruijswijk kan best een aardig eindje fietsen, maar het is net allemaal helemaal niets. Kruijswijk wint nooit meer iets, dat geef ik je op een briefje.