[Etappe 17] Pont du Gard - Gap #2 Het regent!

Etappe 17: Pont du Gard - Gap, 200 km

Het is te warm om me op te winden, ik maak er verder geen woorden aan vuil.

Gisteren reed hij nog over de brug, maar vandaag staat hij niet aan de start. Als we alle renners opgesteld zien staan voor Pont du Gard ontbreekt Jakob Fuglsang. De onfortuinlijke Deen kende in het verleden al een moeizame relatie met de Tour en aan dat boek kon hij gisteren een nieuw hoofdstuk toevoegen. Na een valpartij verliet hij de Tour, gedesillusioneerd. Alle andere renners zien wel voor de tweede dag op rij Pont du Gard. Voor het eerst in de geschiedenis van de Tour gaat er een rit van start bij dit monument dat uiteraard prijkt op de wereldergoedlijst van UNESCO. We bevinden ons net buiten Nîmes, de stad van gisteren, in de buurt van Vers-Pont-du-Gard. Tijdens de vorige rit kwam het bouwwerk al uitgebreid in beeld, maar nu we er van start gaan kunnen we misschien wat meer achtergrondinformatie kwijt. Ik heb daarvoor een uitermate betrouwbare site gevonden: pontdugard.fr! Er is zelfs een Nederlandse versie van de site en daar vallen ze meteen met de deur in huis: Het aquaduct van de Pont du Gard is een meesterwerk van antieke architectuur en een van de mooiste Romeinse bouwwerken ter wereld. Ontdek een monument waar je niet omheen kunt in het hart van de Provence. De Pont du Gard is een in de eerste eeuw na Christus door de Romeinen gebouwd aquaduct/brug. Het bouwwerk is 49 meter hoog en daarmee de hoogste antieke brug ter wereld. De brug bestaat uit 3 op elkaar geplaatste bogenrijen (6 bogen in de onderste laag, 11 in de tweede laag en 47 in de bovenste laag). Deze opbouw was ook in de oudheid zeer zeldzaam. Het gigantische bouwwerk werd door ongeveer duizend man voltooid in slechts 5 jaar!

Afgezien van de hoogte onderscheidt de brug zich door de goede staat waarin hij nog steeds verkeert. Tegenwoordig dwingt dit bouwwerk dan ook ontzag af als een meesterwerk van menselijke vernuft. De Pont du Gard is de enige antieke brug met 3 verdiepingen die nog steeds overeind staat. U moet hem absoluut gezien hebben..

Nou, we hebben hem ondertussen gezien, dat scheelt dan weer. Pont du Gard maakt onderdeel uit van een groter geheel. Het aquaduct werd rond 50 na Christus gebouwd onder keizer Claudius of Nero en voorzag de stad Nîmes 5 eeuwen lang van grote hoeveelheden water dat onder druk werd toegevoerd. In de eerste eeuw ontwikkelde de Romeinse stad "Nemausus" zich zo snel dat besloten werd een aquaduct te bouwen, in navolging van Rome, de hoofdstad die als voorbeeld diende voor het hele Romeinse Rijk. Het aquaduct gaf de stad (die toen 20.000 inwoners telde) een nieuw prestige: fonteinen, thermen, stromend water in de huizen van welgestelden en schone straten verhoogden het comfort en welzijn in de stad. Door het verval van gemiddeld 25 cm per kilometer, dat ook voor die tijd ongekend laag was, voerde het aquaduct onder invloed van de zwaartekracht automatisch 30.000 tot 40.000 m3 water per dag naar Nîmes, vanuit een 50 kilometer verderop bij Uzès gelegen bron.

Jaarlijks komen er blijkbaar 900.000 mensen af op de hoogste brug die ooit in de oudheid gebouwd werd. De centrale boog over de Gardon is groter dan welke eerder gebouwde boog dan ook. De Pont du Gard is het enige aquaduct met 3 verdiepingen dat nog bestaat. Naast het feit dat je hier kan genieten van de mooie brug en het imponerende aquaduct is er ook aan iedere kant van de oever nog meer te beleven. Zo zijn er meerdere musea te vinden. Eentje voor de kleine kinderen, maar ook een voor de volwassenen. Bovendien is er een bioscoop, waar je naar een film van een kwartier kan kijken over de geschiedenis van dit architectonische hoogstandje. Daarnaast vinden er nog allerlei tijdelijke tentoonstellingen plaats, er valt dus wat meer te zien dan een aquaduct alleen. Dat wil de officiële site ook graag benadrukken, daarom beginnen ze ook nog even over de prachtige natuur in de omgeving van Pont du Gard. De linkeroever bestaat voornamelijk uit herstelde oude landbouwgrond, waar weiden en eiken elkaar afwisselen. Aan de overkant van de Gardon biedt de rechteroever een andere aanblik. Over de lange vlakke oever strekt zich een laan met aan weerszijden eeuwenoude platanen uit. Als verbinding tussen land en water opent de Pont du Gard de poorten naar een buitengewoon landschap, een betoverend plaatje in de Provence, met een van de grootste antieke monumenten ter wereld. Zo, genoeg reclame gemaakt. Lijkt me niet echt nodig als er jaarlijks bijna een miljoen mensen langskomen, maar goed.

Starten doen we dicht in de buurt van de brug, op de betonnen weg waar de renners gisteren ook al overheen mochten rijden. Toen reden ze de andere kant op, om via de brug naar de overkant te gaan. Nu fietsen we zonder over te steken weg van de brug, richting Remoulins. De neutralisatie duurt vandaag weer eens ontzettend lang, minstens een kwartier. We rijden over een weg die we nog kennen van gisteren richting Remoulins. Gisteren negeerden we dit dorp, maar nu rijden we er wel dwars doorheen. Buiten Remoulins rijden we een rondje over het platteland, waarna de rit dan uiteindelijk gaat beginnen als we weer een brede doorgaande weg bereiken. In de eerste officiële kilometers van de rit rijden we een rechte en brede weg, die alleen af en toe wordt onderbroken door een rotonde. In de eerste kilometer gaat het licht omhoog, maar daarna is het een aantal kilometer vlak. We rijden richting Rochefort-du-Gard, waar we na vijf kilometer uitkomen. Hier is het even wat bochtiger, maar buiten dit plaatsje rijden we vrolijk een kilometer of 10 vooral rechtdoor over dezelfde doorgaande weg. Ook nu komen we weer een aantal rotondes tegen, maar verder is het enorm eenvoudig fietsen. Ideaal terrein voor de grootste mongolengroep van de wereld om weg te rijden, schrijf Circus Politt maar vast op. Aan het eind van deze weg, die door behoorlijk open terrein loopt, bevinden we ons in de omgeving van Roquemaure. Deze plaats ligt aan de Rhône, het is daarom misschien wat overbodig om te vertellen dat het momenteel volledig vlak is. Vlak voor we Roquemaure zouden binnenrijden slaan we rechtsaf, waarna we een tijdje over veel smallere weg gaan rijden. Drie kilometer, om precies te zijn. Onderweg komen we de nodige bochten tegen, het is hier minder prettig fietsen. Uiteindelijk komen we wel weer op een brede weg terecht, waarna we rechtdoor Roquemaure binnenrijden. In Roquemaure komen we naaste een kasteeltje een paar bochten en wat rotondes tegen, maar buiten het plaatsje gaat het weer vooral rechtdoor. We fietsen langs wat mooie natuurcreaties, waarna we weer eens uitkomen bij een rotonde. Bij deze rotonde gaat het naar rechts en dan rijden we via een brug over de Rhône heen. Aan de andere kant van deze rivier rijden de renners acht kilometer voornamelijk rechtdoor richting Orange. Onderweg komen ze een aantal rotondes tegen, maar het is toch vooral breed recht en vlak. Na 32 kilometer komen we uit in Orange, een stad met een oud Romeins theater.

Voor ons Nederlanders zou Orange een bijzondere stad moeten zijn. Orange heeft bindingen met het Huis Oranje-Nassau. In 1544 erfde Willem van Nassau deze stad van zijn neef René van Chalon en werd hij prins van Orange. Orange, Oranje, je snapt 'm. Aangezien de monarchie volkomen achterlijk is zouden ze er toch vooral goed aan doen om deze stad te torpederen. Al mag het Romeinse theater wel blijven staan, toch een van de best bewaarde voorbeelden van Romeinse bouwkunst in Frankrijk. Daarnaast is er ook nog een Romeinse triomfboog te vinden in Orange, eveneens een fraai bouwwerk. Tijdens onze tocht door Orange rijden we langs het theater, dat momenteel blijkbaar gerestaureerd wordt. De rest van de tocht door Orange is behoorlijk bochtig, flink draaien en keren. Een tegenvaller is wel dat we niet langs de lokale Arc de Triomphe rijden, dat had ook wel gekund als je ziet hoeveel onnodige meters we hier maken. Na nog wat bochten en rotondes verlaten we uiteindelijk de stad waar de Belg Joseph Spruyt in 1974 ooit een rit wist te winnen. Buiten Orange rijden de renners vier kilometer rechtdoor over een vlakke weg, tot ze weer een rotonde tegenkomen. Na deze rotonde rijden we Camaret-sur-Aiges binnen, waar het ook wat bochtiger is. Buiten dit dorpje komen we nog een rotonde tegen, maar vervolgens rijden we wel een kilometer of acht vooral rechtdoor over een weg die af en toe een beetje vals plat omhoog loopt. Ze houden hier wel van een beetje landbouw, dus het terrein is vrij open. Aan het eind van onze lange tocht rechtdoor wordt de weg wat bochtiger. Het terrein wordt ook wat glooiender, zo duiken we in een aantal van die bochten naar beneden. Een paar kilometer later komen we uit in Roaix, een klein dorpje waar ook nog een rotonde ligt. We bevinden ons inmiddels in de buurt van de rivier Ouvère en deze rivier gaan we de komende kilometers volgen richting de tussensprint van de dag. De tussensprint volgt na 62 kilometer in Vaison-la-Romaine. In de vijf kilometer tussen Rouaix en de tussensprint gaat het vooral vals plat omhoog over behoorlijk rechte wegen. Vlak voor de tussensprint gaat het alleen iets meer dan vals plat omhoog, we krijgen te maken met een kort klimmetje van een kilometer aan een procent of drie. Hoewel we niet door het mooie deel van Vaison-la-Romaine gaan rijden is het wel een schilderachtig mooi dorpje. Ook hier komen we weer veel Romeinse resten tegen, zoals de ruïnes van een oude Romeinse villa, een Romeins theater en een oude Romeinse brug. Boven de stad ligt er ook nog een kasteel, wat wil een mens nog meer?

Van al dat moois zien we dus vrij weinig. Na de tussensprint rijden we over een weg met nogal wat rotondes langs het centrum, maar we gaan er niet doorheen. De renners fietsen nog wel langs het lokale theater, maar dat ding is minder mooi dan de variant in Orange. Nog een paar rotondes later verlaten we Vaison en dan rijden we over een iets smallere weg verder door de Provence. Over een licht oplopende weg rijden we via Saint-Romain-en-Viennous richting Faucon, waar we vijf kilometer later aankomen. Gemiddeld gezien gaat het in deze kilometers aan 2% omhoog, er moet toch wel licht geklommen worden. In Faucon komen we voorlopig boven. Na een paar bochten duiken we langs de wijnranken een kilometer of drie naar beneden, terug naar de Ouvèze. Aan het eind van deze simpele afdaling wordt het even vlak, als we langs Mollans-sur-Ouvèze rijden hoeft er een kilometer of twee niet geklommen te worden. Van Mollans rijden we naar Pierrelongue en deze weg is wat grilliger. Het gaat drie keer kort achter elkaar flink op en af, allemaal van die korte kuitenbijtertjes. Voorbij Pierrelongue rijden we verder naar Buis-les-Baronnies. We volgen nog steeds de Ouvèze en de weg langs deze rivier blijft enorm breed. De omgeving wordt wel steeds mooier, we zien wat fraaie bergen en rotsen verschijnen, omgeven door een overdaad aan groen. We bevinden ons nu ook behoorlijk dicht in de buurt van de Mont Ventoux, maar die klim laten we dit jaar een keer links liggen. De weg blijft ook als we Pierrelongue gepasseerd zijn behoorlijk glooiend. Het blijft op en af gaan, maar uiteindelijk komen we toch vooral hoger uit. Heel zwaar is het niet, maar we pakken toch weer wat hoogtemeters uit. Na 83 kilometer komen we uit in Buis-les-Baronnies, een dorpje in de schaduw van de indrukwekkende rots Saint-Julien.

Na een paar bochten in het centrum van Buis-les-Baronnies rijden we buiten het dorp vooral rechtdoor. We steken de een keer de Ouvèze over en dan rijden we de bergen in. Het uitzicht is werkelijk waar schitterend als we door de Gorges d'Ubrieux rijden. Tussen de rotswanden door loopt de weg licht omhoog, maar van een echte klim is voorlopig nog geen sprake. Voorbij de mooie kloof gaat het wel een kilometer of drie iets meer dan vals plat omhoog, waarna er een korte afdaling volgt met een paar bochten. Aan het eind van dit afdalinkje rijden de renners door een tunnel, waar de Fransen vergeten zijn een paar lampjes op te hangen. Gelukkig is de tunnel niet zo lang, maar toch vervelend. Als we de tunnel uit zijn gaat de weg nog eens een kilometer iets meer dan vals plat omhoog, waarna het een kilometer of vlak is als we richting Vercorain fietsen. In dit kleine gehucht hebben ze een herberg, de Auberge Du Moulin. Speciaal voor ONZE Tom vindt hier de ravitaillering plaats, staat de organisatie toch nog even bij hem stil. Voorbij het eetmoment rijden de renners nog eens acht kilometer verder over deze weg, door een gebied dat mooi blijft. Ook al kan niemand er waarschijnlijk van genieten van deze temperaturen, het is toch best genieten. Het blijft voorlopig vrij vlak, al komen we een paar korte stukjes in stijgende lijn tegen. Aan het eind van deze weg komen we uit in Saint-Auban-sur-Ovièze, waar we een scherpe bocht naar rechts meepakken. Na deze bocht fietsen we een kilometer omhoog aan een procent of vijf. We bereiken het centrum van het dorpje, waar de weg wat smaller wordt. Buiten het centrum gaat het dan weer kort naar beneden, waarna we uitkomen bij de eerste officiële klim van de dag. De renners beginnen aan de korte maar bochtige Côte de La Rochette-du-Buis. Een klimmetje van de vierde categorie, 2,3 kilometer aan 6%. Aan het eind van dit klimmetje dat ons ook weer door een prachtige omgeving brengt komen we uit in La Rochette-du-Buis, waar de weg ook nog een beetje vals plat omhoog blijft lopen. Eigenlijk klimmen we na de top van dit klimmetje van de vierde categorie nog zes kilometer verder. In deze zes kilometer is het vijf kilometer vlak tot vals plat, maar richting de top van de Col de Mévouillon gaat het nog een kilometer aan 6% omhoog. De top van deze klim, niet gecategoriseerd, bereiken we na 110 kilometer koers. We zijn over de helft, fantastisch.

Na deze col gaan we vrij lang afdalen. We rijden over een brede weg door een soort van vallei. Het is in ieder geval behoorlijk open terrein, in de verte omgeven door een aantal bergtoppen. De renners rijden zes kilometer voorzichtig naar beneden over een behoorlijk rechte weg. Pas na die zes kilometer komen ze een echte bocht tegen, het gaat scherp naar links. Vervolgens rijden de coureurs nog eens negen kilometer verder over dezelfde weg zonder veel bochten, nog steeds vooral in licht dalende lijn. Vooral, maar niet helemaal. Tussendoor komen we ook twee korte stukjes in stijgende lijn tegen, al stelt dat niet veel voor. Aan het eind van de rechte weg rijden we langs Lachau, hierna wordt het een aantal kilometer wat bochtiger. Het wordt ook wat glooiender, het gaat nu om de haverklap een paar meter omhoog of omlaag. Veel stelt het niet voor, maar erg lekker in je ritme kom je hier ook niet. Uiteindelijk rijden we na 134,5 kilometer door Barret-sur-Méouge en dan zijn we toch weer een paar meter lager uitgekomen. We rijden al een aantal kilometer langs de rivier Méouge, vandaar dat de weg vrij bochtig is. Voorbij Barret-sur-Méouge wordt het alleen maar bochtiger, terwijl de omgeving steeds mooier wordt. We rijden door de Gorges de la Méoue, de kloof van de Méouge. Deze kloof begint al vrij aardig, maar gaandeweg zien we alleen maar meer natuurlijk schoon. Het is wel een vermoeiende weg om overheen te fietsen, omdat het continu draaien en keren is. We dalen vooral af, maar het gaat ook weer een aantal keer kort omhoog. Na 142 kilometer rijden we door een tunneltje en buiten die tunnel komen we uit bij het mooiste deel van de kloof. Naast de rotsen en het water steelt een Romeinse brug hier vooral de show.

We rijden hierna nog een tijdje door de kloof. Het gaat nog een paar meter omhoog, waarna er kort wordt afgedaald richting Le Plan. In dit dorpje slaan we linksaf en daarna rijden we een kilometer over een wat smallere vlakke weg. Aan het eind van deze weg komen de renners weer eens op een brede weg terecht, die een aantal kilometer rechtdoor zal lopen. De komende vier kilometer rijdne we weer over glooiend terrein, het gaat een paar keer op en af. Een keer gaat het een halve kilometer wat steiler omhoog, maar buiten dat blijft het vrij vriendelijk. Uiteindelijk komen we uit in Laragne-Montéglin, een klein dorpje in het arrondissement Gap. We komen in de buurt van de finish, jawel. Nog een kilometer of 50 te gaan. In Larange-Montéglin wordt de straat tijdelijk wat smaller. Het loopt ook even omhoog, maar in het centrum wordt het weer vlak en als we ons een paar bochten later buiten Laragne bevinden is het ook nog even vlak. Vervolgens gaat het wel nog een kilometer of zes vals plat omhoog lopen, aan 2% gemiddeld. Stelt weer niet veel voor. Als er wind staat zullen de renners daar meer last van hebben, aangezien het terrein hier behoorlijk open is. Op de top van dit klimmetje, als we het zo mogen noemen, zien we de weg veranderen. Eerst was het een mooie en brede weg, maar het wordt ineens een verpauperde baggerweg. Met van die mooie zwarte plekken, weet je wel. Smeltend asfalt, dat gaan we zonder meer tegenkomen tijdens deze rit. Deze slechte weg loopt drie kilometer naar beneden. We komen een aantal bochten tegen, die door de nodige bomen langs de kant van de weg niet altijd lekker in te schatten zijn. Toch vrij pittig, maar het duurt dus niet lang. Het wordt al snel weer vlak en dat zal drie kilometer zo blijven, voor we nog een kilometer gaan afdalen richting Monêtier-Allemont. In deze vallei houden ze van tuinbouw, we rijden langs een oneindige hoeveelheid boomgaarden. Buiten dat zien we in de verte ook allerlei bergen, geen enorm vervelende omgeving om te moeten vertoeven. Het is vanaf dit moment nog een kilometer of 37 fietsen tot de finish.

In Mônetier is het weer draaien en keren, de renners moeten de nodige bochten nemen in dit kleine dorpje. Buiten het dorp gaat het een tijdje naar beneden over een smalle weg, waarna het naar links gaat. We komen nu op een weg terecht die we vrij lang gaan volgen. Een weg die eveneens vrij smal is, bovendien is ie vrij bochtig en dan gaat het ook nog eens op en af. In de komende zes kilometer pakken we drie korte klimmetjes mee en twee afdalinkjes, het is vrij onstuimig terrein. De stukjes in dalende lijn zijn redelijk vervelend, door het bochtige karakter van de weg is het toch opletten. De vijf kilometer hierna wordt het weer wat makkelijker. Het glooit wat minder, de stukken op en af zijn minder heftig en het is tussendoor een paar meter volledig vlak. We komen na 174 kilometer uit in Curbans, een klein dorpje aan de Durance. Het terrein is hier weer wat meer open, de wind kan hier eventueel weer een rol spelen. Voorbij Curbans is het een kilometer of vijf behoorlijk vlak, als we nog steeds over de smalle weg richting Tallard rijden. Een beetje vals plat tussendoor, maar dat mag geen naam hebben. Vlak voor we Tallard bereiken slaan de renners linksaf, ze rijden daarna recht op dit plaatsje af en zien in de verte een kasteel op een rots liggen. Veel tijd om te kijken hebben ze niet, want al snel gaat het naar rechts en dan laten we Tallard meteen achter ons. Via Lettret rijden we over een brede weg naar de slotklim van de dag. Het is nog een kilometer of zes fietsen tot de voet van de klim en in eerste instantie gaat het een halve kilometer omhoog. Daarna is het drie kilometer vlak, voor we linksaf slaan. Na deze bocht loopt de weg twee kilometer omhoog aan 4%, nog voor de slotklim begint. Het vlakt vervolgens af, waarna er een nieuwe bocht naar links volgt.

Na deze bocht naar links begint de slotklim wel. De weg is een stuk smaller geworden en loopt meteen omhoog. We zijn begonnen aan de Col de la Sentinelle. In de eerste kilometer van de klim gaat het aan ongeveer 5% omhoog, het is niet direct een loodzware klim. Dat loodzware gaat ook nooit komen, al gaan we tijdens de tweede kilometer wel aan 5,6% omhoog. De bochtige klim wordt daarna nog een klein beetje lastiger, tijdens de derde kilometer gaat het aan 6% omhoog. Na deze kilometer hebben we het lastigste wel gehad. De klim vlakt behoorlijk af, het gaat verder aan 4,7% gemiddeld. In de laatste kilometer van de klim gaan we aan 5,4% omhoog, ook niet echt wereldschokkend. Tussendoor rijden we door het dorpje Jaryajes en hier gaat het zelfs nog een paar meter naar beneden. Een eindje verderop komen we buiten het dorp boven op deze Col de la Sentinelle, op een van de meest troosteloze plaatsen ooit. Ergens in het midden van het niets heeft men een bordje geplaatst, dit moet de top van de col zijn. De Col de la Sentinelle is een beklimming die mensen met een enorm goed geheugen misschien nog wel kennen. In een grijs verleden is de Tour hier behoorlijk vaak geweest, vooral in de jaren '50 kwam de koers hier bijna ieder jaar langs. In de jaren daarna is de Sentinelle een beetje naar de achtergrond verdwenen. De laatste passage dateert alweer van 2006, eindbaas Salvatore Commesso kwam toen als eerste boven. Die rit zou ook eindigen in Gap, maar helaas wist Commesso die rit niet te winnen. In de straten van Gap moest hij het afleggen tegen Pierrick Fedrigo, de man met de neus als een zinksnijder. Sindsdien is deze beklimming van de derde categorie niet meer opgenomen in de Tour. Na 13 jaar een terugkeer op de berg die officieel 5,2 kilometer lang is aan 5,4% gemiddeld. We bereiken de top van de klim na 191,5 kilometer, op 8,5 kilometer van het eind.

1288937-trott22072019campingcarcolsentinellejarjayestourfranceac1954imagefixe001.jpg?itok=7aBdApYi

De afdaling van de Col de la Sentinelle ziet er vrij ingewikkeld uit. De beelden van Google zijn wel tien jaar oud, dus het zou kunnen zijn dat men de weg ondertussen van een nieuw laagje asfalt heeft voorzien, maar in 2009 zag het wegdek er bijzonder armoedig uit. Slecht asfalt, met veel donkere plekken. Een beetje vergelijkbaar met de afdaling van de Col de Manse, de klim die we normaal aandoen als we aankomen in Gap. De weg is niet al te breed en de afdaling is wel vrij bochtig, we zijn op zoek naar een goede stuurman. Het is wel een onregelmatige afdaling, het gaat niet continu steil naar beneden. In eerste instantie gaat het drie kilometer naar beneden, waarvan anderhalve kilometer steil met lastige bochten. Daarna gaat het wat minder steil naar beneden, waarna er zelfs een keer een halve kilometer in stijgende lijn volgt. We rijden door een klein gehucht en hier is de weg inmiddels wat breder geworden. Het gaat weer anderhalve kilometer naar beneden, zonder veel lastige bochten. Een nieuw stukje bergop van een halve kilometer volgt, waarna we nog eens anderhalve kilometer verder dalen richting Gap. We bevinden ons dan al bijna in de laatste kilometer, het gaat snel met zo'n afdaling aan het eind. Dit laatste stukje in dalende lijn kent in het begin nog twee pittige bochtjes, maar daarna gaat het over een brede weg voornamelijk rechtdoor. Op een kilometer van het eind komen we bij een rotonde uit, waar we rechtsaf slaan. In de laatste kilometer rijden we vooral rechtdoor over een licht oplopende weg. Op een meter of 400 van het eind volgt er een flauwe bocht naar links, waarna we uiteindelijk bij een rotonde uitkomen. Hier volgt er nog een bocht naar rechts, een meter of 200 voor het eind. Een beetje een situatie zoals in Bagnères-de-Bigorre, in deze bocht wil je wel als eerste op kop zitten. Na exact 200 kilometer finishen we dan op de Avenue Maréchal Foch, net buiten het centrum van Gap.

91e57

Na een afwezigheid van vier jaar zijn we weer eens terug in Gap. Voor de 25e keer in de geschiedenis van de Tour zijn we hier, in deze geweldige stad. De laatste aankomst in Gap dateert van 2015. We reden toen van Bourg-de-Péage naar deze stad, via de Col de Manse. Het zou een rit voor de vluchters worden en van die vluchters bleek veteraan Ruben Plaza de sterkste te zijn. Hij had waarschijnlijk nog wat oude ampullen EPO in de vriezer gevonden, Plaza beleefde dat jaar een opmerkelijke opleving. Het peloton nam dat jaar een snipperdag, maar we zouden toch nog een opmerkelijk moment meemaken. Een minuut of 18 na Plaza begon de groep der favorieten aan de klim. In de afdaling van de Col de Manse werd het pas echt leuk, toen Barguil een stuurfout maakte en daardoor Geraint Thomas genadeloos richting het skoekeloen katapulteerde. Blijkbaar was dat voldoende reden voor de organisatie om deze keer de Col de Manse te negeren. De klim die we vooral kennen van de rit naar Gap in 2003. Toen ging het helemaal mis, ook op een warme dag. Joseba Beloki ging onderuit in de afdaling, schoof over het gesmolten asfalt heen en Lance Armstrong reed rechtdoor een weiland in. Een nogal belegen anekdote, maar het kan toch niet onbenoemd blijven. Vinokourov won die rit trouwens, uiteindelijk. Zo'n ding dat iedereen eigenlijk is vergeten. Je zou verwachten dat zo'n afdaling na zo'n gebeurtenis geschrapt wordt, en dat was in eerste instantie ook zo. Bij de volgende twee aankomsten in Gap, in 2006 en 2010, reden we niet over de Col de Manse, maar in 2011 en 2013 werd de klim wel weer opgenomen in het parcours. In 2011 won Thor Hushovd, in 2013 ging de overwinning naar een ontketende Rui Costa. Ook die afdaling was weer incidentrijk, toen ging Contador nog een keer op z'n muil en hij nam Froome mee in z'n val. Daarna reden we dus in 2015 nog over de Manse naar Gap, maar nu zijn we weer terug bij af. Net als in 2006 rijden we nu weer over de Sentinelle. Of het een vooruitgang is weet ik niet direct, dat merken we vanzelf. Gap is overigens een stad met 42.000 inwoners in het departement Hautes-Alpes. Het is in principe niet een enorm boeiende stad, al was het volgens L'Equipe in 2013 wel de meest sportieve stad van heel Frankrijk. Op zich niet heel verwonderlijk, zo aan de voet van de Alpen kan je hier qua te beoefenen sporten alle kanten op. Een van de bekende sporters uit Gap is Stephane Tempier, dat is een mountainbiker die ik ook alleen maar toevallig ken omdat ik dankzij Mathieu tegenwoordig naar mountainbiken kijk. Verder heb ik niet het gevoel dat er nog veel valt te melden over Gap. De renners finishen voor de deuren van een museum, maar het is me niet helemaal duidelijk wat er in dat museum precies te zien valt. In het centrum van Gap is er wel een leuk pleintje en een aardige kathedraal, maar het houdt niet over.

In Nîmes zal het morgen weer een graad of 37 worden, lekker hoor. Geen kans op regen, een aardig briesje vanuit het zuiden. De renners rijden vooral naar het noorden en het oosten, het zou dus in principe wel zo kunnen zijn dat ie ooit schuin in de rug staat. Maar goed, zeker na gisteren gaan we nergens meer van uit. In finishplaats Gap, waar in een verder verleden ook nog wat jongens van bij ons zoals Wout Wagtmans en Jelle Nijdam wisten te winnen, zal het 's middags 33 graden zijn. Dat valt eigenlijk reuze mee, het Extreme Weather Protocol kan opgeborgen worden. Al is er wat onenigheid tussen de verschillende weersites, volgens Météo-France zou het in Gap 38 graden moeten worden. Dat is dan weer een ander verhaal, we halen het EWP er toch weer bij. Het zou niet alleen broeierig warm worden, we hebben ook nog wat kans op regen en onweer. Valt niet te hopen, zeker niet met die laatste afdaling in het achterhoofd. Wind zou er niet veel staan in Gap, in ieder geval. Wel redelijk in de rug, in het voordeel van de aanvallers. Beginnen doen we om 12:25. Na een neutralisatie van een kwartier gaat de koers om 12:40 echt beginnen. Logischerwijs is Eurosport 1 er meteen weer bij, op Jan en Bobbie kunnen we bouwen. Michel en José schuiven rond 14:15 weer aan, tegen die tijd hebben de renners al een kilometer of 70 afgewerkt. De aankomst in Gap wordt verwacht tussen 17:12 en 17:40.

Dit is wat we in jargon een overgangsetappe noemen. Een beetje een niksige rit tussen een sprintersrit en het gebeuk in de bergen door. En dan gaan we ook nog eens naar Gap, waar sinds 2003 nooit meer een klassementsrenner heeft gewonnen. De laatste vijf keer dat we naar Gap gingen zagen we steevast een vluchter winnen. Zelfs Sergio Paulinho won hier ooit, hoe is het mogelijk? Ook nu verwacht ik dat we naar de vluchters gaan kijken. In principe is de rit niet superlastig. 2500 hoogtemeters ofzo, dat is geen enkel probleem voor iemand als Sagan. Hij zou dus best z'n ploeg op kop kunnen zetten om de boel te controleren, maar ze zitten bij Bora natuurlijk ook nog met Buchmann. Kan me voorstellen dat ze het liefste hun mannen sparen voor de komende dagen en dat ze tegen Sagan zeggen dat hij dan maar net als in 2015 in de aanval moet gaan. Toen werd Sagan vanuit de vlucht tweede, achter lolbroek Plaza. Sunweb zou eventueel nog voor Matthews kunnen gaan, maar bij Sunweb weten ze toch niet wat ze willen. Nee joh, dit wordt gewoon een rit voor de vluchters. Klaar. 20 minuten voorsprong op het peloton, minstens. Het wordt waarschijnlijk een grote groep met veel voorspelbare namen, dat kan je zelf vast ook wel invullen. Zo'n beetje alle Belgen gaan weer in de aanval, net als Sagan. Matthews gaat misschien ook wel mee en dan heb je nog figuren als Impey en noem ze allemaal maar op. Daar heb ik totaal geen zin in. Na een aantal duistere winnaars de afgelopen dagen ben ik toe aan een altijd sympathieke winnaar. Ik noteer vijf mannen die op het lijstje van de hoop staan.
1. Izagirre. Gorka, om precies te zijn. Ion is er niet bij en waarschijnlijk vraagt u zich nu af of Gorka er dan wel bij is. Ja, hij is er. Wel behoorlijk onzichtbaar, we hebben hem nog amper in beeld gezien. Nu Fuglsang uit de Tour is verdwenen mag daar verandering in gaan komen. Astana heeft nog genoeg aanvallende renners over, zelfs nu naast Fuglsang ook Sanchez is afgestapt. Ik verwacht nog wel wat van mijn Baskische vrienden. Voor de rit van vandaag lijkt Gorka me een geschikte kandidaat, aangezien hij behoorlijk goed kan dalen. Dat is een voordeel, met het oog op de afdaling aan het eind. Dat hij verder nog niet heeft laten zien over goede benen te beschikken vergeten we dan maar, het is niet voor niets het lijstje van de hoop.
2. Berhane. De uiterst sympathieke Berhane mag van mij nog wel een aantal dagen in beeld rijden. Een inspiratie voor alle Afrikanen die van fietsen houden, Berhane laat zien dat het mogelijk is om de Tour te halen. Als hij nou ook nog even laat zien dat het ook mogelijk is om een goed resultaat te behalen in de Tour zijn we helemaal vertrokken.
3. Teuns. DIELON DIELON DIELON.
4. Fraile. Het lijstje van de hoop blijkt niet zo lang te zijn, dus dan noemen we nog maar een Bask van Astana. Hopelijk kan hij zijn kunstje van vorig jaar nog eens herhalen.
5. Sicard. De altijd sympathieke Franse Bask die we al een aantal keer in de aanval hebben gezien en toen kwamen we tot de conclusie dat hij er nog steeds niets van kan. Maakt niet uit, het lijstje van de hoop is stiekem een stronthoop.