[Etappe 9] Saint-Étienne

Etappe 9: Saint-Étienne - Brioude, 170,5 km

Vooraf werd er veel verwacht van de rit die vertrok vanuit Mâcon. Het was de bedoeling dat we toch minstens een uur naar verschillende aanvalspogingen zouden kijken, maar we kwamen bedrogen uit. Zo ongeveer de eerste de beste aanval was meteen raak. Uiteraard was De Gendt weer van de partij, maar hij kreeg amper renners met zich mee. Alleen Terpstra en Ben King schoven direct mee. In de achtergrond zagen we daarna Mads Wurtz Schmidt een poging wagen om aan te haken, maar hij bleef op een paar meter hangen en moest uiteindelijk opgeven. Een kopgroep vna drie, niet bepaald naar verwachting. Dat dacht Alessandro De Marchi ook, en daarom ging hij nog snel in de achtervolging toen de voorsprong van de koplopers rond de minuut schommelde. Het peloton liet hem wegrijden, maar daarna ging er heel snel het blok op. Vooral Bora wilde graag aan iedereen duidelijk maken dat ze een poging zouden doen om de boel te controleren voor Sagan. Met veel pijn en moeite reed De Marchi nog naar voren en zodoende konden we de rest van de dag gaan genieten van een kopgroep bestaande uit vier renners. De voorsprong van de koplopers liep vrij snel op naar een aantal minuten, waarna in het peloton het grote controleren begon. Bora en Sunweb hadden er zin in, deze ploegen namen gedurende de rit het heft in handen. Vooraan bleven de koplopers vrij lang bij elkaar, tot op een kilometer of 60 van het eind. Door het hoge tempo in het peloton moesten ze vooraan ook steeds sneller rijden en dat zorgde er uiteindelijk voor dat Terpstra en King moesten lossen op een van de vele klimmetjes. De Gendt en De Marchi reden samen verder, totdat De Marchi in een afdaling uit de bocht vloog. Even later kwamen beide heren toch weer bij elkaar, terwijl de voorsprong nog steeds vrij groot was. In het peloton nam Astana ondertussen het commando over, maar vier minuten inlopen op Thomas De Gendt is geen sinecure.

Onder aanvoering van Astana zakte de voorsprong van de twee koplopers, maar pas toen een paar kilometer later EF Education First kwam helpen begon het echt ergens op te lijken. Desalniettemin was de voorsprong van de koplopers nog steeds van een dusdanige aard dat de ritzege een steeds realistischere optie werd. Een paar uur eerder snapten we nog niet dat zo'n kleine en kansloze groep zo makkelijk kon wegrijden, maar de kleine en kansloze groep werd met de minuut minder kansloos. Het duurde een eeuwigheid voordat de koplopers echt in zicht kwamen. Met een kilometer of 15 te gaan bedroeg de voorsprong nog een volle minuut, terwijl we richting de laatste officiële beklimming van de dag reden. In aanloop naar deze klim zagen we nog een valpartij. In een niet al te lastige bocht ging de Canadese Kelderman, Michael Woods, totaal onnodig op z'n plaat. Toevallig zaten Moscon en Geraint Thomas in zijn wiel, waardoor beide heren ook onderuit gingen. Paniek, heel Ineos langs de kant van de weg. In aanloop naar de klim moest de ploeg in de achtervolging op het peloton. Heel even leek Thomas tijd te gaan verliezen, maar op steile klim wist hij uiteindelijk toch weer aan te sluiten. Het was op deze klim dat vooral opviel dat de voorsprong op de koplopers niet snel terugliep. De Gendt was inmiddels weggereden en hij bleef een voorsprong houden van een seconde of 50. Pas toen richting de top Alaphilippe in de aanval ging zakte de voorsprong. Pinot sprong meteen mee met Alaphilippe, de rest bleef zitten. Het Franse duo reed ook na de top van de klim verder, ze werkten goed samen. Desondanks kregen ze het niet voor elkaar om het laatste gaatje op De Gendt te dichten. Ondanks het feit dat De Gendt al 200 kilometer in de aanval reed wist hij zijn voorsprong van een seconde of 20 te consolideren.

Aan de buitenrand van Saint-Étienne zouden de renners nog een keer scherp rechtsaf slaan en daarna zou er een nog een klein klimmetje volgen. Op dit klimmetje zou De Gendt dan toch wel stilvallen, was de verwachting. Dat pakte ook weer wat anders uit. In aanloop naar dit klimmetje liep hij zelfs weer een paar seconde uit op Pinot en Alaphilippe, die op hun beurt dan wel weer uit de greep van het peloton wisten te blijven. Trek deed een poging om het gat te dichten, want de gele trui van Ciccone stond op het spel. Dat lukte niet helemaal. Op het klimmetje zagen we dat Alaphilippe en Pinot wel weer wat dichter kwamen, maar De Gendt hield een voorsprong van meer dan 10 seconden over. In de laatste anderhalve kilometer ging het vooral naar beneden en dus was het binnen voor de Belg, een verbluffend sterk staaltje fietsen. De hele dag in de aanval en dan na al die beklimmingen in de finale nog een vers duo afhouden, niet te doen, niet te doen, niet te doen. Af en toe heeft De Gendt van die dagen dat hij alles kan, dit was zo'n dag. Pinot reed zes seconden na De Gendt naar de tweede plaats, Alaphilippe werd derde. 20 seconden later kwam een groep van een man of 30 over de finish, met daarin toch nog snelle mannen als Sagan en Matthews. Door de bonificatieseconden en de voorsprong aan de finish nam Alaphilippe de gele trui weer over van Ciccone. De ritzege zat er dankzij een buitenaardse De Gendt niet in, maar de fout van La Planche des Belles Filles is in ieder geval weer hersteld. In de groep achter Alaphilippe en Pinot zagen we bijna alle favorieten, op Nibali na. De Italiaan moest lossen, iets wat eigenlijk wel in de lijn der verwachting lag. Verder weten we nog steeds niet echt waar we aan toe zijn, als het over het algemeen klassement gaat. Ook na de rit die nu volgt gaan we niet veel wijzer zijn. We gaan op de Franse feestdag opnieuw door het Centraal Massief rijden, weer een rit door de heuvels. Wel maar 2800 hoogtemeters, in plaats van 3800. Misschien opnieuw een kans voor de vluchters, maar toch ook vooral een uitgelezen kans voor types als Sagan en Matthews. De Fransen gaan in ieder geval in de aanval, mogen we aannemen. Al is de feestdag nu al geslaagd met een Fransoos in het geel.

Op 500 meter van de finishlocatie van gisteren gaan de renners van start voor het stadion van lokale trots AS Saint-Étienne. Het Stade Geoffroy-Guichard, dat gisteren al uitgebreid in beeld werd genomen, biedt plaats aan een slordige 42.000 toeschouwers. We zijn dus nog steeds in Saint-Étienne, al durven we ons nog steeds niet richting het centrum te begeven. Saint-Étienne is een stad met een sterk industrieel verleden. Dankzij het ontdekken van steenkool in deze omgeving begon de stad vooral te groeien tijdens de industriële revolutie. Sindsdien is men vooral bezig geweest om de stad opnieuw uit te vinden, waarbij de nadruk blijkbaar is komen te liggen op de designindustrie. Dat heeft tot gevolg gehad dat Saint-Étienne nu op een lijst van de UNESCO staat. Geen werelderfgoed, maar wel een creatieve stad. Er schijnen emer dan 31.000 bedrijven te zijn in heel Saint-Étienne, dat klinkt vrij fors. Daarnaast is Saint-Étienne ook een industriestad, met meer dan 25.000 studenten. Een van de uitwassen van Saint-Étienne als desinstad schijnt le Zénith te zijn, een hondslelijke concerthal. In het centrum zijn er nog wel wat aardige gebouwtjes te vinden, maar verder is het dus vooral afgrijselijke moderne architectuur. Je zou Saint-Étienne het Eindhoven van Frankrijk kunnen noemen, dan weet je ongeveer hoe laat het is. Het is wel een stad waar redelijk wat bekende mensen vandaan komen. Voetballers, vooral. Wat te denken van Willy Sagnol, daar moest ik vroeger altijd wel om lachen. Er komen ook wat wielrenners uit deze stad, zoals Roger Rivière. Een renner met een verhaal, want er is bijna geen renner zonder verhaal. Rond het eind van de jaren 50 kwam een jonge Rivière zich melden tussen de grote jongens. Hij groeide al snel uit tot een serieuze ronderenner, die in 1959 tweede wist te worden. Een jaar later wilde hij nog meer, hij wilde winnen. In een afdaling moest hij tijd goed zien te maken op zijn grootste concurrent, Gastone Nencini. Deze ging als een raket naar beneden en dus voelde Rivière zich onder druk gezet. Hij nam alle risico's van de wereld en dat liep mis. Hij vloog uit een bocht, viel tien meter naar beneden en liep een dubbele breuk aan de wervelkolom op. Voor 80% verlamd, einde carrière. Een paar jaar later overleed hij aan kanker, kan er dan ook nog wel bij. Hij heeft in ieder geval wel de mazzel gehad dat hij nooit le Zénith heeft hoeven te aanschouwen.

Ook vandaag worden de renners weer getrakteerd op een mensonterend lange neutralisatie. Liefst 20 minuten, deze keer. Dat zou je misschien nog kunnen rechtvaardigen door een tocht langs alle highlights van Saint-Étienne te organiseren, maar we zijn eigenlijk al tot de conclusie gekomen dat die er niet zijn. Dan zou je misschien ook gewoon kunnen beslissen om slechts een minuut of vijf à tien geneutraliseerd rond te rijden, maar in plaats daarvan rijden we dus 20 minuten door allerlei buitenwijken van Saint-Étienne. De metropool is de op acht na grootste van Frankrijk en de renners gaan daar proefondervindelijk achterkomen. Het is wel een merkwaardige neutralisatie, in de zin dat het al een paar keer omhoog en omlaag gaat. Na een tijd komen we uit in Saint-Genest-Lerpt en buiten dit plaatsje rijden de renners over een brede weg rechtdoor. Het eind van de neutralisatie komt nu in zicht en zodra we echt aan de rit gaan beginnen worden we ook met een merkwaardig scenario geconfronteerd. De allereerste officiële kilometer van de rit loopt vals plat omhoog, maar daarna dalen we vijf kilometer af richting Saint-Just-Saint-Rambert. Beginnen met een afdaling, weer eens wat anders. Geen lastige afdaling overigens, het gaat vrij gelijdelijk naar beneden over een brede weg zonder veel bochten. Saint-Just-Saint-Rambert kun je eigenlijk in tweeën delen. Aan de ene kant van de Loire heb je Saint-Just en aan de andere kant Saint-Rambert. Als we Saint-Just binnenrijden fietsen we onder een kicken viaductje door. Daarna gaat het in het dorp naar links en dan rijden we via een brug over de Loire, richting Saint-Rambert. We komen een paar bochten tegen, buiten dat is het een kilometer of drie zo goed als vlak. Na nog een bocht naar links in Saint-Rambert gaan we op weg naar het zuiden, op weg naar Chambles. Richting dit plaatsje gaat er geklommen worden, een kilometer of acht aan een procent of drie gemiddeld. Hier zal dan wel de kopgroep van de dag gaan vertrekken, in dat afdalinkje aan het begin in ieder geval niet. De weg omhoog is vrij breed en redelijk bochtig. Vrij onregelmatig, we wisselen wat vlakke stroken af met een paar steilere stroken. Vrij geschikt dus om hier vast weg te rijden. Na 17 kilometer komen we boven aan in Chambles, een klein dorpje met een kasteeltje. Vanuit dit kasteeltje kan je uitkijken over de Gorges de la Loire, best mooi.

Voorbij Chambles rijden we een kilometer of zes naar beneden, richting de Loire. Al is naar beneden rijden misschien een wat misleidende term, want het gaat tussendoor ook weer een paar keer omhoog. Een weg met een grillig karakter, zo langs de kloof van de Loire. De stukken waar het naar beneden gaat zijn wel lastig, vooral dankzij het bochtige karakter van deze weg. Bijna beneden slaan de renners een keer linksaf en dan rijden ze over de Pont du Pertuiset. Na deze brug slaan de renners meteen rechtsaf en dan rijden ze een aantal kilometer langs de Loire, over een weg die zeven kilometer lang zo goed als vlak is. We moeten het hier vooral van de mooie vergezichten hebben, maar die zijn er dan ook wel meteen genoeg. Tussendoor gaat één keer kort omhoog, maar veel stelt dat niet voor. Verder komen we op een paar rotondes niet veel tegen, tot we na 31 kilometer Aurec-sur-Loire bereiken. Na drie rotondes in Aurec rijden we via een minder mooie brug opnieuw over de Loire en niet lang daarna begint de eerste officiële klim van de dag. Het is nog een kilometer vlak, maar daarna slaan we rechtsaf en dan begint de Mur d'Aurec-sur-Loire. De naam zegt het al, dit gaat niet leuk worden. Deze muur is 3,2 kilometer lang, aan 11% gemiddeld. De eerste 500 meter lijkt het nog mee te vallen, het gaat in eerste instantie aan 7% omhoog. Daarna wordt het heel snel een ander verhaal, er volgt een halve kilometer aan 12%. Alsof dat nog niet erg genoeg was gaat het in de volgende halve kilometer aan 15% gemiddeld omhoog, met een steilste strook aan 19%. Kicken muurtje hoor, het betere Spaanse werk. Aanvankelijk reden de renners over een wat bredere weg, maar op dit punt is het allemaal wat smaller geworden. Na dit debiel zware stukje zwakt het wat af, het gaat een paar hectometer aan 7% omhoog. Vervolgens gaan we richting de top weer vrolijk verder met de steile percentages, van 10,5% kruipt het weer omhoog richting 13%. Tussendoor komen we ook nog een strook aan 16% tegen, voor we na 36 kilometer koers de top van deze muur van eerste categorie bereiken.

0ca2f

Als we boven zijn gestrompeld op deze muur krijgen we na de top niet direct met een afdaling te maken. Na een paar korte bochten achter elkaar komen de renners op een brede weg terecht, die de komende zes kilometer zo goed als vlak is. We bevinden ons dus op een plateau, en daar gaan we nog een tijdje blijven. Na zes kilometer min of meer vlak gaat het kort naar beneden, waarna het een kilometer of zes vooral omhoog zal lopen. De weg die over het plateau loopt is vrij bochtig en brengt ons afwisselend langs open velden en door donkere bossen. Het gaat zeker niet continu omhoog, maar we komen in die zes kilometer toch een meter of 150 hoger uit. Zo nu en dan wat stroken aan een procent of drie, soms wat meer, soms ook weer minder. Na dit stuk in stijgende lijn bevinden we ons in de buurt van Saint-Hilaire-Cusson-la-Valmitte en dat is het moment dat we een kilometer of twee in licht dalende lijn gaan afwerken. Vervolgens krijgen we weer twee korte knikjes naar boven, gevolgd door een nieuw stuk in dalende lijn. In de buurt van Apinac, waar de renners na 55 kilometer passeren, gaat het dan weer twee kilometer vals plat omhoog. In Apinac slaan de renners rechtsaf en dan rijden ze een aantal kilometer verder richting Usson-en-Forez. Tijdens dit stuk van vijf kilometer rijden de renners nog steeds over een brede weg, die ook nog steeds behoorlijk bochtig is. Het gaat twee keer kort omhoog, waarna er een afdalinkje van anderhalve kilometer richting Usson volgt. In Usson zelf loopt de weg dan weer wat omhoog, het zijn van die stroken die we een rit geleden ook al zagen. Na wat bochten in Usson slaan we uiteindelijk linksaf, richting het zuiden. Over een weg die tijdelijk iets smaller is gaat het kort naar beneden. Het is even bochtig, terwijl we ondertussen ook nog een paar keer een spoorwegovergang passeren. Daarna krijgen we opnieuw een stukje in stijgende lijn, voor er een iets langere afdaling volgt. Het gaat vier kilometer naar beneden over een weg die eerst heel recht is, maar daarna toch nog bochtig wordt. Alsnog een makkelijke afdaling, de weg is breed en het gaat ook weer niet heel fel naar beneden. Tijdens de afdaling rijden de renners langs het viaduct van Pontempeyrat, dat is ook gaaf hoor.

Beneden komen we uit in het dorpje Pontempeyrat en na een paar bochten in dit kleine plaatsje gaat de weg direct weer omhoog lopen. Er gaat een aantal kilometer geklommen worden richting Craponne-sur-Arzon. Het gaat ongeveer vier kilometer omhoog aan iets minder dan 5% gemiddeld, toch nog een aardig klimmetje. Er worden hier geen punten uitgedeeld, maar de renners pakken toch weer bijna 200 hoogtemeters mee. Als we boven zijn rijden we rechtdoor richgin Craponne-sur-Arzon, waarna er een bochtige passage in dit dorpje volgt. Het gaat hier ook een beetje naar beneden, we hopen dat Rusty Woods nu wel op z'n fiets blijft zitten. Aan het eind van het dorp slaan we twee keer rechtsaf en dan begint de weg weer even omhoog te lopen. Een kilometer vals plat omhoog, daarna weer een kilometer zo goed als vlak, dan gaat het weer wat omhoog, dan wordt het weer wat vlakker, het is een kernramp om dit allemaal op een fatsoenlijke manier te omschrijven. Na 78 kilometer komen we in ieder geval uit in Saint-Jean-d'Abrigoux, in en rond dit plaatsje gaat het nog een keer een kilometer aan 5% omhoog. Als we de top van de Côte d'Abrigoux gerond hebben volgt er dan eindelijk een keer een echt lange afdaling. Eindelijk verlaten we dit stinkplateau, het gaat godverdomme gewoon een keer negen kilometer naar beneden. Heerlijk, niks mis mee. Het is een vrij makkelijke afdaling, al lijkt de weg in het eerste deel van de afdaling wat smaller te zijn. Maakt allemaal niet veel uit, want we komen weinig spectaculaire bochten tegen en het gaat ook niet krankzinnig steil naar beneden. Na 88 kilometer moet iedereen dus veilig Dore-l'Église kunnen bereiken. De weg dwars door dit dorpje heen is lichtelijk bochtig, maar het is inmiddels wel vlak geworden. Buiten Dore-l'Église komen we op een brede doorgaande weg richting Arlanc. Het gaat 2,5 kilometer volledig rechtdoor over deze vlakke weg, tot aan de tussensprint. Die tussensprint volgt na 92 kilometer, aan de rand van het verder nietszeggende Arlanc. We kunnen het helaas niet mooier maken dan het is.

Arlanc_Entr%C3%A9e_de_la_D_906_en_provenance_du_Puy.JPG

Arlanc_Entr%C3%A9e_de_la_D_906_en_provenance_du_Puy.JPG

Richting de tussensprint loopt de weg al een beetje omhoog, maar na de tussensprint loopt het zelfs nog wat steviger omhoog. Aan het eind van de lange weg rechtdoor slaan de renners linksaf, waarna het een kilometertje vlak is. Vervolgens gaat het drie kilometer omhoog aan een procentje of drie, voordat het weer een kilometer of twee vooral vlak is. Na dit vlakke stuk werken we toe na de volgende officiële klim van de dag. Het ging net al even kort omhoog, maar nu krijgen we te maken met de Côte des Guillaumanches, een beklimming van de derde categorie. Het gaat acht kilometer omhoog aan 4% gemiddeld, niet echt een wereldcol dus. Dat ligt vooral aan het feit dat het een onregelmatige klim is, met tussendoor een paar kleine stukjes in dalende lijn. Daardoor komen we gemiddeld gezien niet zo hoog uit. Toch heeft de klim wel een paar kilometer waarin het aan ongeveer 6% omhoog gaat, wat het toch ook weer geen makkelijke klim maakt. Richting het eind van de klim wordt het wel daadwerkelijk makkelijk, in de laatste twee kilometer gaat het alleen nog maar een beetje vals plat omhoog. Na 106 kilometer komen de renners boven op deze klim, bij een meertje. De renners slaan rechtsaf en dan rijden ze over een brede weg verder richting La Chaise-Dieu. Richting dit plaatsje, waar een zieke abdij staat, gaat het nog eens twee kilometer vals plat omhoog.

Voor we La Chaise-Dieu binnenrijden slaan de coureurs kort achter elkaar twee keer rechtsaf, waarna ze over een brede weg verder gaan rijden over een tyfusparcours. Het gaat hier namelijk weer een paar keer kort achter elkaar op en af, ik word hier zo moe van. Laten we om het enigszins overzichtelijk te houden zeggen dat het kort drie kilometer naar beneden gaat en dat het daarna twee kilometer vals plat omhoog gaat. Vervolgens is het twee kilometer min of meer vlak, maar natuurlijk totaal niet helemaal, als we langs Cistrières fietsen. Het is weer een bochtige weg, het draaien en keren houdt voorlopig niet op. Af en toe rijden we door een bos, soms rijden we langs open velden. Ook komen we een paar dorpjes tegen, zoals dus Cistrières. Buiten dit boerengehucht kronkelen we ons een ongeluk over een weg die de komende twee kilometer zo goed als vlak is. Daarna gaat het ongeveer zes kilometer naar beneden, richting La Vernède. De afdaling is behoorlijk bochtig, maar ik voorzie weinig problemen. Het lijkt allemaal prima te doen, dat de weg breed is helpt enorm. Af en toe rijden de renners wel langs wat donkere plaatsen, omdat er nogal wat bomen langs de kant staan. De enige lastige bocht komt aan het eind, als we bijna in La Vernède zijn. Na deze bocht is het ook meteen weer vlak, als we na 125 kilometer uitkomen in het kleine dorpje. Het zal een kilometer vlak zijn, als we richting Saint-Didier-sur-Doulon fietsen. Het vlakke feest duurt niet lang, want al snel loopt de weg weer omhoog. Een nieuw klimmetje volgt, ditmaal eentje van twee kilometer aan 5% gemiddeld. Als dit klimmetje bedwongen is gaan we vijf kilometer afdalen, richting Javaugues. Dit is voor de verandering een keer wél een lastige afdaling. De weg is wat smaller geworden, het gaat redelijk stevig naar beneden en er liggen kort achter elkaar wat snelle bochtjes. Het is even opletten, anders kom je niet veilig aan in Javaugues. En het is toch wel de bedoeling dat iedereen hier na 132 kilometer op een normale manier passeert.

Voorbij Javaugues is het nog 38 kilometer fietsen tot de finish, hoewel we nu al heel dicht bij finishplaats Brioude zijn. Na de passage in Javaugues rijden we nog een kilometer of drie verder in licht dalende lijn, zonder veel lastige momenten. Vlak buiten Javaugues nog een keer een enigszins lastige bocht, daarna is het vanzelfsprekend tot aan de rand van Brioude. Na het laatste stuk in dalende lijn is het een kilometer of vier zo goed als vlak, met een paar minieme knikjes omhoog en omlaag. We rijden door een open vlakte richting Brioude, over een brede weg. Aan de buitenrand van Brioude slaan we bij een rotonde linksaf en we rijden dan via een brug over de Allier. Aan de andere kant van de rivier gaat het bij de volgende rotonde opnieuw naar links en dan rijden we weer weg van Brioude. We maken nog een klein rondje door de omgeving, in een poging de finale wat spannender te maken door een extra klimmetje mee te pakken. Het gaat vier kilometer rechtdoor richting het zuiden, in eerste instantie over een vlakke weg. Het zal twee kilometer vlak zijn, voor het een kilometer omhoog loopt aan een procent of drie. Na een klein stukje in dalende lijn gaat het vervolgens anderhalve kilometer omhoog aan 4%. Tijdens dit stuk in stijgende lijn verlaten we de doorgaande weg en buigen we rechtsaf. Na nog een bocht naar rechts loopt de weg ongeveer een kilometer naar beneden, richting Vieille-Brioude. Aan het eind van dit stuk in dalende lijn gaat het nog eens naar rechts en dan rijden we via een wat smallere brug Vieille-Brioude binnen. Na 146 kilometer, op 24,5 kilometer van het eind, hebben de renners dan een prachtig uitzicht over het oude Brioude.

De renners rijden door de oude kern en slaan in het centrumpje linksaf, waarna het heel kort een paar meter naar beneden gaat. Na een lange bocht naar links komt er ineens een muur op de renners af, het gaat een meter of 600 aan 8% omhoog, altijd lachen. Na dit muurtje is het een kleine vijf kilometer redelijk vlak, al doen we daar in het Centraal Massief dus niet aan. Het blijft continu een beetje omhoog en omlaag lopen, vrij hinderlijk. Het is ook hier weer vrij bochtig, we beunen ons een weg door het bos op weg naar de slotklim. In de buurt van Jazindes komt er een eind aan deze vlakke weg die niet vlak is. Na 154 kilometer slaan we rechtsaf in dit boerengehucht, waarna de weg meteen stevig omhoog begint te lopen. We gaan beginnen aan de laatste officiële klim van de dag, de Côte de Saint-Just. Een beklimming van de derde categorie, 3,6 kilometer lang aan 7,2% gemiddeld. Tijdens de eerste kilometer van de klim gaat het meteen aan 7,3% gemiddeld omhoog, waarna tijdens de tweede kilometer van de klim het zwaarste werk volgt. Het gaat 1000 meter lang omhoog aan 9,5% gemiddeld. De derde kilometer van de klim is dan wel weer wat makkelijker, het gaat dan nog maar aan 6% gemiddeld omhoog. In de laatste meters van de klim vlakt het helemaal af, we houden een stijgingspercentage van vijf over. Na 157,5 kilometer, op 13 kilometer van de finish, komen de renners boven op dit lastige klimmetje. Op de top liggen er weer bonificatieseconden voor het grijpen, een gegeven waar alleen Alaphilippe zich iets van lijkt aan te trekken. Een extra element van deze klim om rekening mee te houden is dat de weg tijdens de klim erg smal is. Het is boerenland, normaal rijdt hier alleen François met z'n tractor. In het dagelijks leven ligt hier dus ook heel veel troep, maar dat zullen ze speciaal voor de Tour wel even verwijderen. In het begin van de klim rijden we langs de boerderijen en een aantal weilanden, richting de top komen we dan weer in een bos terecht. Helemaal boven komen we uit in het gehucht Mauvagnat, het ziet er hier niet gezellig uit.

c603b

test-de-la-cote-de-saint-just-avant-le-tour-de-france-daniel_4413509.jpeg

test-de-la-cote-de-saint-just-avant-le-tour-de-france_4413504.jpeg

Na de klim is het even een kilometer vlak, daarna dalen we 2,5 kilometer af richting Saint-Just-près-Brioude. De weg was tijdens de klim niet al te breed en ook in de afdaling zal het smal zijn. Het asfalt ziet er bovendien niet heel fantastisch uit, een beetje korrelig. De afdaling is kort, maar heftig. We komen een flink aantal bochten tegen en die zijn best lastig. Een combinatie van alles, de smalle weg, het slechte asfalt en ook het feit dat de bochtjes vrij scherp zijn. Aan het eind van deze best listige afdaling rijden we Saint-Just-près-Brioude binnen en in dit dorpje loopt de weg gelijk weer omhoog, het gaat een meter of 200 vrij steil omhoog. Na een paar bochten tijdens deze smalle passage in het dorpje komen we buiten het dorp na een bocht naar rechts op een brede weg terecht. Deze weg loopt ook nog even een tijd omhoog, iets meer dan een kilometer aan 5%. Ook deze rit zit weer vol verrassingen, op het moment dat je denkt dat je klaar bent volgt er dus nóg een klimmetje. Eenmaal boven op dit klimmetje is het twee kilometer vlak, terwijl we door een aantal open velden richting Lodines rijden, dat we op zes kilometer van het eind passeren. Na een wat smallere passage in dit dorpje gaat het buiten deze plaats een kilometer naar beneden, over een brede weg. Een paar bochten onderweg, maar niets bijzonders. Na deze kilometer in dalende lijn gaat het nog eens een meter of 400 stevig omhoog, het laatste klimmetje van de dag. We bevinden ons inmiddels op een kilometer of vier van het eind en in deze laatste kilometers gaat het vooral naar beneden. Op drie kilometer van het eind volgt er een bocht naar rechts, waarna de weg nog breder wordt. Over de licht dalende weg rijden we rechtdoor tot op twee kilometer van het eind. Na een flauwe bocht naar rechts gaat het rechtdoor tot op 1300 meter van de streep. Op dat punt komen we een rotonde tegen, die langs allebei de kanten genomen mag worden. Voorbij de rotonde volgt er een flauwe bocht naar rechts, waarna we de laatste kilometer bereiken. Het gaat nog een tijdje verder in licht dalende lijn, terwijl we langzaam naar rechts afbuigen. Na de flauwe bocht naar rechts volgt er op 600 meter van de finish een scherpe bocht naar rechts bij een rotonde. Vervolgens gaat het min of meer rechtdoor tot aan de finish, over een brede en vlakke weg. Er volgt nog wel een flauwe bocht naar links en in de laatste meters eentje naar rechts, want helemaal recht mag tijdens deze Tour niet. Alsnog een relatief eenvoudige finale, al is die bocht op 600 meter van het eind niet evident.

Voor de tweede keer in de lange geschiedenis van de Tour de France zijn we in Brioude. In 2008 passeerde de koers hier voor het eerst, toen voor een rit met een vertrek vanuit Brioude en aankomst in Aurillac. Die rit werd gewonnen door Luis Leon Sanchez, in die jaren een vaste rittenkaper in de Tour. Het zou zomaar kunnen dat er toen een jonge snijboon bij de start stond te kijken. In 2008 was Romain Bardet nog een beloftevolle junior, tegenwoordig is hij een van de grootste Franse renners. Ter ere van hem zijn we 11 jaar later terug in Brioude. Toen had geen mens nog van hem gehoord, ondertussen kent iedereen hem. Op de Franse feestdag staat het feestje vooral in het teken van een van de minst charismatische renners die Frankrijk ooit heeft voortgebracht. Tevens een renner die tijdens deze Tour nog niet echt lekker in z'n vel zit, op La Planche des Belles Filles ging het bijvoorbeeld helemaal mis. Misschien dat een bezoekje aan zijn geboortegrond een opbeurend effect kan hebben, het zal nodig zijn. Naast Romain Bardet heeft Brioude overigens nog 7099 andere inwoners, maar dat zijn over het algemeen geen grootheden. Al komt Amaury Pierron hier blijkbaar ook vandaan, dat is een mountainbiker die vooral het downhillgebeuren goed onder de knie heeft. Ook Jessy Trémoulière zou wat moeten kunnen, al kom je haar liever niet tegen. Ze was in 2018 de beste rugbyster, als dat een woord is. Het zou kunnen dat er in de toekomst meer wielrenners uit Brioude gaan komen, want blijkbaar zijn er in Brioude tegenwoordig zes verschillende circuits waar een mens kan fietsen. Buiten dat heeft Brioude niet gek veel te bieden. Ze hebben een basiliek, die van Saint-Julien. Geen onaardig ding, maar dan ben je al snel klaar. Het Hôtel du Doyenne wordt nog aangeprezen, maar dat lijkt van de buitenkant nergens op. Aan de binnenkant komen we dan wel weer een opvallend plafond tegen, het is iets. Voorts komen we in het centrum nog het Maison du saumon et de la rivière Allier tegen, een aquarium waar je allemaal vissen uit die rivier kunt zien zwemmen. Top.

Op de nationale feestdag van de Fransen zal het overdag 24 graden worden, in Saint-Étienne tenminste. Er is geen kans op regen, maar wel kans op wind. De wind zal weer stevig zijn en komt ook weer uit het noorden. Tijdens deze rit rijden we voornamelijk naar het westen, het zou dus best kunnen dat de wind op sommige punten schuin in de rug zal komen te staan. Hebben we dan meteen kans op waaiers? Waarschijnlijk niet. Als we daar rekening mee houden komt het er niet van, dus laten we deze suggestie snel verwerpen. In finishplaats Brioude zal het ongeveer hetzelfde verhaal zijn. 25 graden in de middag, geen kans op regen en redelijk veel wind vanuit het noorden. Dat heeft wel tot gevolg dat de wind op de laatste beklimming op kop zal staan en ook in de laatste kilometers richting de finish zal het vooral tegen zijn. Dat helpt de aanvallers niet echt, helaas. Of de wind echt een rol gaat spelen gaan we meemaken vanaf 13:05, dan begint de neutralisatie in de straten van Saint-Étienne. Liefst 20 minuten later gaan we pas echt van start, om 13:25. Het gevecht om de vlucht van de dag te geraken, dat er tijdens deze rit hopelijk wel is, moeten we weer mee gaan maken via de PLAYER. Sporza is er pas om 14:10 weer bij, tegen die tijd zijn de renners al bezig met de steile muur van Aurec-sur-Loire. De finish in Bardetdorp wordt verwacht tussen 17:19 en 17:41

Vooraf had ik deze rit aangemerkt als een uitgelezen mogelijkheid voor de vluchters. Sterker nog, daar was geen twijfel over mogelijk. Dankzij de ontwikkelingen van de eerste Tourweek twijfel ik alleen plotseling over alles. De vorige rit kon niet anders dan een prooi voor de vluchters zijn, maar in plaats van een episch gevecht om de vlucht te halen zagen we meteen de eerste de beste groep wegrijden. Die groep leek kansloos voor de overwinning, maar uiteindelijk haalde De Gendt het dan toch wel. Die rit was alleen wel een stuk zwaarder dan deze rit. We hebben nu met 1000 hoogtemeters minder te maken. Als Sagan en Matthews dachten dat ze de vorige rit konden overleven, dan denken ze dat nu helemaal. En ze zouden in dat geval nog gelijk hebben ook. Gisteren verklaarde ik ze voor gek, nu komt het in de buurt van logica. De vraag is alleen of ze niet stiekem hun ploeg iets teveel hebben opgerookt tijdens de vorige rit. Was het niet slimmer geweest om het gisteren wat rustiger aan te doen en krachten te sparen voor deze rit? Waarschijnlijk wel, want deze rit lijkt toch wat makkelijker te controleren. Goed, de kans is dus vrij groot dat we een sprint gaan krijgen. Een sprint met dezelfde mannen als gisteren. Sagan, uiteraard. Matthews, vanzelfsprekend. Trentin, ja, hij ook. Colbrelli? Waarom niet. De vorige rit was wat te zwaar, maar dit zou nog tot de mogelijkheden moeten behoren. Dan ronden we deze alternatieve top vijf af met Meurisse, want dat is de nieuwe hype. Het scenario van de uitgedunde sprint ligt voor de hand, maar ik ga toch weer wat anders doen. Ik ga toch maar uit van de magie van de Franse feestdag, waardoor alle Fransen in de aanval willen gaan. Er gaat daardoor een grotere groep wegrijden, die lastig te controleren is. De ploegen die moeten controleren zijn ook vrij moe en er komt deze keer geen steun van ploegen als Astana en Education First. We gaan dus voor de vlucht. Een vlucht met vijf Fransen, want dan weet je zeker dat je er volledig naast zit.
1. Barguil. Je zou zeggen dat het tijd wordt voor Arkea om iets te laten zien. Ja, Arkea doet mee. Je zou het bijna vergeten, maar het is zo. Ze hebben een ploeg vol aanvallende renners, maar we hebben eigenlijk alleen nog maar Greipel in de aanval gezien. Vrij gênant. Tijdens deze rit komen ze waarschijnlijk allemaal tegelijk. Bouet, Gesbert, Ledanois, noem ze allemaal maar op. Enige nadeel is dat ze er weinig van kunnen. Gesbert komt misschien nog net door de keuring, verder is het niet veel. Barguil moet het dan maar gaan doen. Ondanks het feit dat hij sinds zijn vertrek bij Sunweb amper iets heeft gepresteerd is hij nu toch wel de Franse kampioen. Dan moet je op de Franse feestdag je slag slaan.
2. Molard. Ik vind dit een ideale rit voor Grappenmaker Molard. Geen idee of hij überhaupt in de aanval mag gaan van Pinot en Madiot, maar het zou wel moeten. Deze lolbroek komt altijd bovendrijven in dit soort ritjes, een gevaarlijke klant.
3. Perichon. Er zijn eigenlijk maar weinig goede Fransen in koers, als ik nu al uitkom bij Pierre-Luc. Beetje bedroevend allemaal. En dan zijn ze bij Cofidis ook nog eens allemaal ziek, zwak en misselijk. Al lijkt Perichon voorlopig niet mee te delen in de malaise, hij zat bloedzaktechnisch aan de andere kant van het rooster.
4. Bernard. Die ene van Trek die al een paar jaar prof is maar waarvan niemand eigenlijk weet wie ie is en wat ie kan. Dan zou het logisch antwoord kunnen zijn dat hij niemand is en niets kan. Klopt wel. Al is hij dan wel weer de zoon van een oud-prof ofzo, nouja, talent is niet echt volledig overgedragen zullen we maar zeggen.
5. Cosnefroy. Ja, of iemand anders van AG2R, dat kan ook altijd nog. We gaan dan wel naar het dorp van Bardet, maar ik zie niet direct in hoe Romain hier zelf voor de overwinning kan gaan. Dan lijkt het handiger om een ploeggenoot in de aanval te sturen. Een Cherel, een Vuillermoz of een Cosnefroy. De jongen met de bril is tot nu toe het meest actief, dus schuiven we hem nog maar een keer naar voren.