[Etappe 4] Reims - Nancy #1

Etappe 4: Reims - Nancy, 213,5 km

Uw razende reporter is weer terug van een aantal dagen in de buitenwereld en heeft helemaal geen zin om een stukje in elkaar te tikken want het opgebouwde slaaptekort begint zich te wreken. Met een kilometer of 40 te gaan kwam ik thuis en zag ik de eerste livebeelden van de Tour van 2019. Tim Wellens reed in de aanval. Hij kwam naar het schijnt vanuit een kleine kopgroep, gevuld met Fransen. Die konden er allemaal geen reet van, dus koos Wellens zelf het hazenpad. De finale van de rit was vrij lastig, met een aantal korte maar steile beklimmingen tussen de champagnevelden door. Aanvankelijk leek Wellens over een mooie voorsprong te beschikken, maar onder meer dankzij de werken van Dries Devenyns bleef er niet veel van over. Het peloton werd door het hoge tempo stevig uitgegund en onder meer Mike Teunissen, die tot mijn stomme verbazing de eerste etappe gewonnen schijnt te hebben, moest lossen. Op de bijzonder steile Côte de Mutigny zagen we het tempo nog eens opgevoerd worden, waarna Julian Alaphilippe zich niet meer kon bedwingen. Vooraf een van de grote favorieten voor de etappe, maar deze aanval leek toch wat vroeg te komen. Hij haalde net voor de top Tim Wellens bij, die blijkbaar ook nog eens een lekke band had. Na de top dook Alaphilippe razendsnel naar beneden en niet veel later had hij al een gigantische voorsprong bij elkaar gefietst. Door een gebrek aan een georganiseerde achtervoling reed hij zelfs bijna een minuut voorsprong bij elkaar. Het was dan nog wel een aardig eindje fietsen, maar het werd al vrij snel duidelijk dat hij vol zou houden. In aanloop naar Épernay moest er nog een klein klimmetje overwonnen worden en in aanloop naar dat klimmetje leek het peloton snel dichter te komen, maar Alaphilippe had nog wat over. Op het klimmetje bleeft de voorsprong intact en in de afdaling liep hij weer uit, want Alaphilippe kan een aardig eindje naar beneden rijden. Daarna kwam hij niet meer in de problemen en zodoende reed hij met een mooie solo naar de ritzege én de gele trui. Achter Alaphilippe zagen we Van Avermaet de sprint aantrekken in het uitgedunde peloton, maar hij werd nog voorbij gefietst door Matthews en de verrassende Stuyven. Door de oplopende aankomststrook zagen we nog een klein breukje ontstaan in het peloton. Bernal en Pinot zaten net voor die breuk, de andere favorieten voor het klassement kregen vijf seconden aangesmeerd. Voor Tourbegrippen toch best een vermakelijke etappe, zeker zo aan het begin. Daarom gaan we nu snel verder met een vlakke rit, het moet niet té leuk worden.




We gaan van start in Reims, een stad met 187.000 inwoners. Bekend vanwege de kathedraal en de champagne, vooral dat van die champagne weten we ondertussen wel. Tijdens de vorige rit reden we al door Reims, de stad waar Pauline Ferrand-Prevot vandaan komt. Al is het tegenwoordig nog maar de vraag of dat het vermelden waard is, nadat ze in hetzelfde jaar in drie verschillende disciplines wereldkampioen wist te worden is het bergafwaarts gegaan. Tegenwoordig is ze al blij als ze een wedstrijd kan uitrijden. Enfin, de Tour is redelijk vaak in Reims geweest. 13 keer volgens het rondeboek. Als er een rit aankomst in Reims eindigt het altijd in een sprint, zo ook de laatste keer dat we hier waren. Dat was in 2014, toen won André Greipel. In die tijd was Greipel nog wel goed, tegenwoordg is het een beetje pijnlijk allemaal. In het verleden zagen we in Reims onder meer Abdoujaparov, McEwen en Petacchi winnen, geen slechte erelijst. In een verder verleden is er in Reims blijkbaar ook nog een wereldkampioenschap georganiseerd. In 1947, om precies te zijn. Theofiel Middelkamp werd wereldkampioen en hij was de eerste Nederlander die dat voor elkaar kreeg. Reims is dus ook een beetje ONZE stad, fantastisch. Bezienswaardigheden in Reims zijn behalve de kathedraal de romaanse basiliek van Sint-Rémi, het aartsbisschoppelijk paleis: het Paleis van Tau en de Romeinse triomfboog Porte Mars. De eerste drie staan op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO. En dan komt Robert Pires hier ook nog eens vandaan, wat een voetballer was dat. Reims dus, met de kathedraal die de renners gisteren al hebben gezien.



Van start gaan de renners aan de rand van het centrum van Reims, in een winkelstraatje. Daarna rijden ze door het centrum en passeren ze ook weer langs de kathedraal, want natuurlijk doen ze dat. Ze rijden een wat langere ronde door de stad. Pas als we de laatste buitenwijk achter ons hebben liggen gaat de rit buiten Reims echt van start. Op een brede en rechte weg werken we de eerste kilometers af. Het gaat in deze eerste kilometers vals plat omhoog, op een klimmetje van een kilometer of drie aan een paar procent zullen we de kopgroep van de dag zien ontstaan. Zodra de kopgroep is ontstaan wordt het een rit om snel te vergeten. Over rechte wegen door de open velden van de Grand Est, het is allemaal wat. Nouja, niet alleen open velden, we komen uiteraard ook weer wat champagne tegen. Je zou veel kunnen vertellen over dit deel van de rit, maar je zou ook gewoon kort en bondig kunnen stellen dat de renners na 37,5 kilometer uitkomen in Châlons-en-Champagne. Deze stad is de prefectuur van het departement Marne en was de hoofdstad van de voormalige regio Champagne-Ardenne. Het aantal inwoners in 2015 bedroeg 45.268. De stad was vroeger van militair belang, als verdedigingsplaats van Parijs aan de oostkant. Gaaf. Leuk stadje verder wel, paar opvallende kerkjes en dat soort werk.



Na Châlons-en-Champagne rijden de renners nog een kilometer of 20 langs de Marne, er is dus weinig de moeite van het vermelden waard. Het is vlak, de wegen zijn over het algemeen recht en breed. Af en toe passeren we een dorpje, heb je soms. Zodoende komen we na 57,5 kilometer uit in La Chaussé-sur-Marne, waar we de rivier de Marne achter ons laten. In plaats daarvan gaan we langs de rivier Fion rijden, dus blijft het scenario ongeveer hetzelfde. Brede en vrij rechte wegen langs het Franse platteland. Vooral veel ruimte voor de boeren, met af en toe een kleine nederzetting tussendoor. Ik heb voorlopig nog niet echt het gevoel dat dit een rit is waarvoor de ik de PLAYER moet aanslingeren om 'm helemaal integraal te kunnen kijken. De enige manier om wat van deze rit te maken is door een aantal windturbines langs de kant van de weg te plaatsen, ofzo. Open velden genoeg, met een beetje wind in de gunstige richting wordt het leuk. Maar het wordt niet leuk, dus rijden we verder en komen we na 65 kilometer uit in Saint-Amand-sur-Fion, wat op zich nog wel een schattig dorpje is met een aantal mooie vakwerkhuisjes. Het gaat daarna evenwel op een gezapige manier verder naar het volgende dorp, Saint-Lumier-en-Champagne. Buiten dit plaatsje volgt er een bocht naar links en dan wordt er zowaar een tijdje over een smallere weg gereden, spanning en sensatie. Na een tijd rijden de renners door Bassuet en hierna wordt de weg weer wat breder, maar een paar bochten later gaat het opnieuw een aantal kilometer over smallere wegen verder, terwijl we tegen die tijd ook een keer door een bos mogen rijden. Na 82 kilometer komen de coureurs uit in Sogny-en-l'Angle en hier wordt de weg weer breder. Het gaat dan over rechte en brede wegen, opnieuw door open velden, verder naar Villers-le-Sec. Een sfeerimpressie:



Als we door het nietige Villers-le-Sec rijden hebben de renners al 86 kilometer afgewerkt. Buiten dit plaatsje gaat het vijf kilometer rechtdoor over een brede weg richting Rancourt-sur-Ornain, terwijl we ons inmiddels in het departement Meuse bevinden. Na Rancourt gaat het nog eens een kilometer of drie rechtdoor richting Révigny-sur-Ornain, de plaats waar de ouders van André Maginot vandaan kwamen. Daarom komen we hier een standbeeld tegen van deze Franse staatsman, vooral bekend vanwege de Maginotlinie. Voorbij Révigny gaan we opnieuw op dezelfde voet verder. Rechte, brede weg, dwars door het platteland. Het brengt ons naar Laimont, waar twee bochten liggen. Na deze bochten gaat het opnieuw rechtdoor, een kilometer of negen richting Fains-les-Sources. Het terrein is opnieuw open, al komen we tussendoor nog wel een keer een bos tegen. Het is ook nog steeds vlak, al kom je soms wel een obligaat hoogteverschilletje tegen. De renners rijden over de Rue de Bar, richting Bar-le-Duc, gruwelijk. Eenmaal in Fains-les-Sources komen we een paar bochten en wat rotondes tegen, maar daarna gaan we vrolijk rechtdoor richting Bar-le-Duc. Kennen we die naam? Die naam kennen we. Alleen heeft deze plaats dus niets te maken met het mineraalwater, want dat water komt gewoon ergens uit de Utrechtste grond. De plaats Bar-le-Duc is de hoofstad van het departement Meuse. Raymond Poincaré komt er vandaan, dat was ten tijde van de Eerste Wereldoorlog de president van Frankrijk. In een verder verleden kwamen er ook nog allerlei hertogen, generaals en maarschalken uit Bar-le-Duc, er moet hier toch wel iets in het water zitten. Vooral ook omdat Pierre en Ernest Michaux afkomstig zijn uit Bar-le-Duc. Volgens de overlevering de mensen die verantwoordelijk zijn van het toevoegen van pedalen aan de fiets. Zonder Pierre en Ernest hadden we nu dus geen Tour gehad, lekker gewerkt pikken.




Na een aantal bochten in Bar-le-Duc slaan de renners buiten de stad linksaf en dan gaat het weer een paar kilometer rechtdoor. De weg die ons naar Naives-Rosières brengt is breed en begint na een tijd een beetje vals plat omhoog te lopen. Na de passage in Naives volgt er een bocht naar rechts en dan krijgen we zelfs nog te een gecategoriseerd klimmetje voorgeschoteld. De Côte de Rosières is één kilometer lang en in deze kilometer gaat het aan 7% omhoog. Een klimmetje van de vierde categorie, met als meest opvallende kenmerk dat de weg eigenlijk gewoon rechtdoor omhoog loopt. Boven op het klimmetje hebben we 121 kilometer afgewerkt, het is nog minder dan 100 kilometer fietsen tot de finish. Boven komen we terecht op een plateau, vakkundig volgebouwd met windmolens. Het gaat drie kilometer rechtdoor, terwijl we Érize-Saint-Dizier passeren. Voorbij dit plaatsje wordt de weg wat bochtiger, maar het blijft toch vooral saai. Het gaat een klein beetje op en af, onder meer in de buurt van Lavallée. Tussen de dorpjes door blijven de boeren hier aan de winnende hand, ik kan geen akker meer zien. Zo rijden we door het boerenland verder richting de Maas, door een decor dat nog het meest aan zompig brood doet denken. Na een tijd loopt de weg wat meer naar beneden, als we bijna bij de Maas zijn. Beneden komen de renners uit in Sampigny. Ze rijden bijna rechtdoor een aftandse fabriek in, maar slaan nog net op tijd rechtsaf. Dan gaat het weer eens heel wat kilometers rechtdoor richting de tussensprint van de dag. Na 147 kilometer volgt deze tussensprint in Lérouville. In dit kleine plaatsje beschikt een van de huizen over een zieke muurschildering.



Na de tussensprint rijden de renners langs de Maas, door een bos. Het gaat wederom vooral rechtdoor, richting Commercy. Na een paar bochten in het redelijk fraaie Commercy gaat het weer een aantal kilometer rechtdoor, nog steeds langs de Maas. We passeren nog wat uitgestorven dorpjes, zoals Euville en Vertuzey. Verder valt er nog steeds erg weinig te melden. Brede wegen, met name rechtdoor, af en toe een bocht, platteland, Maas, soms een boom. De weg is licht glooiend, maar veel verschil zal het niet maken. Als we op 50 kilometer van de finish door Troussey rijden bevinden we ons nog steeds in de omgeving van de Maas, de rivier die op dit punt niet al te breed is komt vaak genoeg in beeld. In Troussey zelf rijden we ook nog een keer over de rivier heen, te gek. Voorbij Troussey gaat het weer vooral rechtdoor richting Pagny-sur-Meuse, door een ietwat achtergesteld gebied. Na Pagny gaat het weer eens een tijd rechtdoor, met tussendoor alleen een keer een rotonde. Lekker scheuren over brede wegen door deze toch vrij nietszeggende omgeving. Het brengt ons naar Lay-Saint-Remy, waar wel wat bochten liggen. Ook een paar stukjes glooiende weg, opnieuw zonder dat het ergens echt lastig wordt. Zo komen we na 172 kilometer uit in de buurt van Foug, waar we met een boog omheen fietsen. Voorbij Foug gaat het een tijdje in licht dalende lijn verder over een brede weg, maar het wordt even verderop weer vlak. Dan rijden we weer eens rechtdoor langs de akkers via Écrouves verder richting Toul, waar we na 180 kilometer uitkomen. Met 34 kilometer te gaan rijden we door deze stad aan de Moezel, weer eens wat anders dan de Maas. In het vestingstadje Toul hebben ze de beschikking over een kicken kathedraaltje.



In Toul pakken we een aantal bochten mee, ook rijden we nog even het centrum in waar we een rotonde tegenkomen. Daarna rijden we weer rechtdoor Toul uit, waarna we aan de rand van de stad via een brug de Moezel oversteken. Na de brug gaat het een paar kilometer rechtdoor, tot we weer een rotonde tegenkomen. Hier gaat het naar rechts en dan gaat de weg weer vooral rechtdoor, maar dan wel in licht stijgende lijn. Er gaat koers gezet worden richting Villey-le-Sec en om dat plaatsje te bereiken moeten de renners iets meer dan vier kilometer klimmen. In deze kilometers gaat het gemiddeld aan een procent of drie omhoog, wat vooral ligt aan het feit dat de weg tussendoor ook een paar keer licht naar beneden loopt. Tijdens dit ongecategoriseerde klimmetje komen de renners dus wel wat zwaardere stroken tegen, al mag een beetje renner hier nooit in de problemen komen. Het is wel alvast een poging om de finale van wat meer pigment te voorzien. Na 187 kilometer rijden de renners door Villey-le-Sec en buiten dit plaatsje blijft het een kilometer of drie zo goed als vlak. De renners rijden kort op een plateautje langs de Moezel, maar daarna gaat het even anderhalve kilometer wat steviger naar beneden richting de oevers van de Moezel. De weg is breed, dus ondanks het bochtige karakter moet dit afdalinkje prima te doen zijn. Beneden gaat het een kleine drie kilometer vooral rechtdoor richting Maron, waar de voet van de volgende klim ligt. Als we Maron binnenrijden gaat het stevig naar beneden, waarna er halverweg het dorp een bocht naar links volgt. Na de scherpe bocht loopt de weg direct omhoog. De renners rijden langs de kerk en dan zijn ze al begonnen aan de Côte de Maron, een beklimming van de vierde categorie. Drie kilometer aan 5% gemiddeld, voor eendimensionale renners als Groenewegen toch een hinderlijke beklimming. Veel stelt het niet voor, maar als je hier goed tempo maakt roepen dat soort sprinters wel om hun moeder. Er zitten blijkbaar wat stroken aan 7% tussen, je kan er dus donder op zeggen dat bepaalde ploegen hun best gaan doen om hier de Groenewegens van deze wereld overboord te kieperen. Na 198,5 kilometer, met 14 kilometer te gaan, komen de renners boven op deze klim. Wordt geen eenvoudige opgave om terug te keren als ze je hier lossen.




Dit klimmetje kwam ook voor in 2014, toen we ook een aankomst kenden in Nancy. Toen was de finale alleen wel anders, want na deze Côte de Maron volgde er toen nog een andere klim. Nu rijden we wat meer in een rechte lijn richting Nancy. Na de klim gaat het twee kilometer rechtdoor richting Clairlieu. Vervolgens krijgen we nog met een klein strookje vals plat te maken, maar al snel begint de weg naar beneden te lopen. Over een brede weg zonder gek veel bochten gaat het verder richting de eerste buitenwijken van Nancy. We rijden Villers-lès-Nancy in en dan slaan de renners na een tijd linksaf. Ze rijden een halve kilometer rechtdoor en dan volgt er een bocht naar rechts. Het gaat nu weer anderhalve kilometer vooral rechtdoor, waarna er een nieuwe bocht naar rechts volgt. Dan gaat het nog eens twee kilometer rechtdoor over brede en vlakke wegen, terwijl we ons ondertussen in Nancy zelf bevinden. Het is nog een kilometer of vijf tot de finish en de volgende bocht die we tegenkomen ligt op 3,5 kilometer van het eind. De renners komen uit bij een grote rotonde die ze langs de rechterkant nemen. Na een lange bocht naar links slaan ze rechtsaf en dan gaat het min of meer rechtdoor tot op twee kilometer van het eind. We rijden onder een paar tunneltjes door en pakken daar wat hoogteverschil mee. Op twee kilometer van het eind ligt er dan weer een rotonde, die ook langs de rechterkant genomen wordt. Een bocht naar rechts volgt, waarna we ons ineens op een veel smallere weg bevinden. Deze smallere weg heeft een lange, lopende bocht naar links. Na deze bocht volgt er een flauwe naar rechts en dan gaat het in de laatste anderhalve kilometer zo goed als rechtdoor richting de finish. Na de flauwe bocht naar rechts wordt de weg ook weer wat breder, terwijl er langs de Meurthe wordt gefietst. In de laatste kilometer komen we nog wel een paar flauwe bochten tegen, maar het is toch een eenvoudige finale. In de laatste meters gaat het helemaal rechtdoor over een brede weg, waardoor we een fatsoenlijke sprint zouden moeten krijgen. Na 213,5 kilometer gaat er ergens aan de buitenkant van Nancy gesprint worden, niet echt een sfeervolle locatie.




Nancy is een stad met 108.000 inwoners. Het is de 18e keer dat de Tour hier komt, volgens het roadbook. De laatste keer dat de Tour hier passeerde was in 2014 en toen noteerde ik dat het de zestiende keer was. Opvallend. Enfin, in 2014 zagen we een vreemde finale. Het was een vrij lastige rit, met een aantal klimmetjes aan het eind. Niet alleen de Maron, ook nog wat ander werk. Daardoor kwam er een iets kleinere groep aan in Nancy, maar dat zorgde alsnog niet voor een rustige finale. Er werd namelijk flink gevallen. Meerdere valpartijen, onder andere eentje van de inmiddels al een tijdje gestopte Talansky. In de ietwat chaotische sprint zagen we dat Trentin het verrassend voor elkaar kreeg om Sagan te kloppen. De finale was toen een stuk mooier, onder meer omdat we toen gewoon door het centrum van Nancy reden. We pakten de Cours Léopold mee, in de buurt van de obelisk van Nancy. Ook de Porte Désilles, de Arc de Triomphe van Nancy, passeerden we toen. Nu passeren we eigenlijk niets, het is vrij droevig. Misschien dat men het voor de veiligheid doet, want ook bij de voorlaatste passage in Nancy ging het goed mis. De finale van de rit in Nancy in 2005 werd ook ontregeld door valpartijen. Een paar renners deden hun best om uit de greep van het peloton te blijven, wat leek te lukken. Een van de koplopers ging alleen onderuit, eindbaas Vinokourov moest uitwijken en daar profiteerde Lorenzo Bernucci van. Hij reed verrassend naar de overwinning. Achter hem zagen we het halve peloton ook nog eens onderuit gaan. Nancy is dus een finishplaats van de chaos, met ritten die niet per definitie eindigen in een sprint. Grote kans dat we vandaag wel een sprint krijgen, hopelijk dan wel eentje zonder valpartijen. Andere obligatie informatie over Nancy: Tweemaal won een Nederlander in deze stad. In 1971 was Rini Wagtmans aan het feest en twee jaar later was het de beurt aan Joop Zoetemelk. Andere bekende namen die hier hebben gewonnen zijn Bernard Hinauld, Fausto Coppi en Rik van Looy. Nancy noemt men ook wel Ville aux Portes d'Or, de stad van de gouden deuren. Om de reden daarvoor te ontdekken moet je op Place Stanislas zijn.



In Nancy wordt het overdag 23 graden. Er staat een aardig windje, maar de wind lijkt vrij ongunstig te staan. Eerder schuin op kop dan schuin in de rug. Als het schuin in de rug had gestaan hadden we misschien nog wel een leuke rit gekregen, nu wordt het dus een wandeletappe. Wel een droge wandeletappe. Deze rit begint om 12:10 en na een neutralisatie van een kwartier gaat het echt beginnen. Onze vrienden van Sporza zijn er om 14:10 bij, wat me vroeg genoeg lijkt voor deze rit. Ik ga in ieder geval niet meteen vanaf het begin kijken, zoek het lekker uit. Een ideale rit om even goed uit te slapen, dat komt goed uit. De aankomst wordt verwacht tussen 17:10 en 17:37. Zo rond 16:45 zouden ze bij de Côte de Maron moeten zijn, dat is in principe wel een prima moment om de tv aan te slingeren.

Dit wordt dus een sprint, het is alleen even de vraag of het een sprint wordt met alle sprinters. Een Groenewegen in topvorm kan wel over dat klimmetje komen, maar hij draagt natuurlijk ook nog de gevolgen van de valpartij met zich mee. Ik sluit niet uit dat hij misschien wel een dik probleem heeft. Verder neig ik toch wel heel erg naar een reguliere sprint, al vind ik het wel weer leuk om de twee meest logische namen te negeren. Waarschijnlijk wint Viviani, maar ik zit al twee dagen op rij goed en dat voelt niet fijn.
1. Sagan. Heeft nog wat goed te maken in Nancy, de vorige aankomst in deze stad had hij eigenlijk ook moeten winnen. Kans dat hij zo'n vlakke sprint wint is eigenlijk te verwaarlozen, maar toch.
2. Ewan. Ja, deze jongen zou helaas wel eens in de buurt van de overwinning kunnen komen. Hopelijk raakt hij weer ingesloten. Het risico van het altijd willen volgen van andermans wiel en nooit enig initiatief nemen.
3. Matthews. Best goed bezig voor iemand die het hele jaar nog niet z'n sprint heeft getraind. Goed, de aankomsten waar hij tot nu toe goed presteerde waren wel wat lastiger, maar dat mag de pret niet drukken.
4. Colbrelli. Heeft ineens toch weer benen gevonden. Leek nog niet echt ergens op dit jaar, maar op het Italiaans kampioenschap reed hij sterk en ook de afgelopen etappes liet hij zichzelf redelijk ver van voren zien. Al komt hij wel duidelijk tekort voor de overwinning.
5. Trentin. Omdat hij hier vijf jaar geleden won. Een andere reden is er niet.